'Mushroom forest' installation in MMCA, Seoul

During July we visited the MMCA, the national Museum of Modern and Contemporary Art, located in Samcheongdong, just a few minutes walk from the main gate of Gyeongbukgung palace in Seoul. That day's plan was just to walk around Samcheongro, but we noticed the interesting installation in the open space of the museum and decided to have a look! Approaching from the floor, we saw the top part of a 'forest' of mushroom-like huge white balloons, through which a wooden corridor-like structure led to the ground floor. Sprinklers hidden between them were spraying water in gentle mist-like portions that the wind was pleasantly blowing towards us. On the wooden structure between the tops of the 'mushrooms' we found a small resting area where one could play baduk (or as its known by its more international name Go) and a couple was engaged in a round. Walking our way down, we saw a grassy area from where the inflatables sprout, and in our great enthusiasm, two trampolines on which we gladly bounced! Enjoy the pictures :)


The installation was by architects team Moon Ji Bang and it happens to be an edition of MoMA's Young Architects Program (YAP). For more information on this installation, also check dezeen's article that includes explanation of the idea for the project, plans and more beautiful pictures, including some nighttime ones when the 'mushrooms' lit up. Unfortunately, the installation lasted only till the end of October (which reminds me to blog more often from now on..), but keep your eyes open for other similar events in MMCA. And do visit the museum, because it is very much worth it and as you can see here, one can visit even for free every saturday and wednesday 18:00~21:00, all day every last wednesday of the month (museum day) or if they hold a university ID card ;)

Papatheodorou-Valyrakis' retrospective exhibition in Syros

Almost every summer, in Ermoupoli, Syros, Greece, I visit the exhibitions held during Ermoupoleia, the annual cultural festival of Syros. Many of them are held in the Pinacotheque of Cyclades, hosted next to the old customs office building, at the Warehouses in the port of Ermoupoli, and honestly that's the main reason I love visiting the exhibitions so much! Last august I attended the retrospective exhibition of Mina Papatheodorou-Valyraki, a figure that always puzzled me. The subjects of her big-sized paintings, for the ones unfamiliar with her work, are machines, vehicles such as cars, race cars and ships, cranes, sport related subjects, etc, all portrayed in a dynamic powerful manner with flashy colours and thick black lines.

I love her car series

What did you think she might look like after seeing her paintings?

Through her paintings I imagined her strong-willed, wild, kinda angry in a 'feministic' way, full of energy bursting outwards. I imagined her controlling and needless of men, bossy and probably not that good-looking but impressive woman. A chubby short brown fuzzy haired feminist. Yeah. Except that she looks nothing like that at all! I was right about the impressive part at least. I feel her looks are so contrasting to her work! She could be Barbie's mother or aunt.

See more of her art and the artist herself here: http://www.minapapatheodorou.gr/

Part of the jet-set for a good old time, she looks like the kind of person that never was deprived of anything, and maybe that played a huge role in her artistic success. Nonetheless, her work captivates me, and even though it's often not in sync with my personal aesthetics, it doesn't fail to gain my respect. Jet-set, creme de la creme, through a beneficial marriage, young money madame or not, she's worth attention and her career proves she got it.

I love to go close up to her paintings and look how the paint is stuck on the canvas in thick specks. Artists that work with big quantities of material fascinate me, probably because I was never capable of something like that myself, not only because it costs a lot (lol) but also because it's not in my character to be that brave, especially with colour. I rather work in small details, than grand gestures.

Rubber duckyyyyyyyy

So the famous huge rubber duck installation by Florentijn Hofman has arrived in Seoul in october 2014, after appearing in many cities around the world since 2007. Everybody talks about it in Seoul, the news mention it etc, and of course I went to have a look myself, mostly cause I happened to fancy mega art! There's a special place in my heart for enormous art pieces exhibited in open public spaces and I happened to be aware of Hofman's work. So, the ducky is floating in the Seokchon east pond, right next to Jamsil station, and the autumn colours of the surrounding trees suit it nicely :)

But similar photos (less pretty than mine of course lol) you can see pretty much everywhere. What most won't show you is the very characteristic craze in which most Koreans respond to such events.. So many people that you can barely see the pond water behind them at the closest to the ducky part of the path. The beautiful pictures above where taken from the sides exactly because of the crowd. It creates mixed feelings in me. I hate it cause the crowds never allow me to enjoy an event, while I also feel like it has to do more with following trends that genuine curiosity about art. The brand new (horribly unfinished and notoriously troubling during construction) Lotte world tower has already attracted crowds and abandant attention to the area. On the other hand, it's always nice when people are willing to take a glimpse of something arty even if the motive is a bit shallow. Seoulists at least seem interested and up for anything, which I concider a healthy habbit.

 All that being said it would be a blessing if garbage wasn't left behind for once!!!!

The pop-up shop is plain ridiculessly overprised. You have to wait in line just to get inside the container itself and the merchandise is all too simple and  not worth it. Plus the rubber duckies are sold out :( myeh myeh

So, i do suggest that in case you visit, you go round the pond and enjoy the beautiful path under the trees while taking photos of the ducky, instead of getting packed in front of it as if you were in the zoo.
 Also, in case you guys are interested in mega art like me, why don't you have a look at this edition: 
Overs!ze - the mega art and installations by Victionary. I personally enjoyed it a lot :)

Because the world is turning

In some cases, it is enough to cry only one time for a person. A second time wouldn't reveal anything else. In those cases, it's wise to make notice of how quickly that extra toothbrush in your bathroom sink gets thrown in the garbage bin and a new extra toothbrush effortlessly takes its place, maybe even before you can fantasize of it in the little ceramic vase. You look at this new extra toothbrush, at the new hairs in the drains and the floor of your room that you know are not yours, the cup for the tea that he left on the kitchen counter, the plastic case of a pair of underwear that he bought from the mini market round the corner cause you both hadn't thought that he would stay so long this time and now it's still on the floor. And though you still remember the previous smell on your sheets, the previous warmth of the skin, the previous curves of the eyelids that you so contemplated about, just on your own to yourself, that you so wished for them to open in the morning and speak the same language, though all the details are way too crystal clear in your mind, it suddenly effortlessly doesn't matter anymore. Those new eyelids open in the morning and speak the same tongue. The new smell isn't just foolishly seductive, it's more human, real, and it's always there and it smells the same when you fall in bed with him till he walks out the door in grief of having to go away. If there's one thing I missed in men the past few years of my life, it's the consistency of a solid personality. I missed dealing with a guy that would be as certain of his probably excessively risky but passionate choices as I am. Give me some consistency. I need consistency. I need a strong character I can work with. I need someone to motivate me to be a better person again. Enough with the drinking. Enough with the deals. Be mine. And me. I should be me.

"Eva I want to see u tomorrow"

Το φως είναι αρκετό

Είναι μια λάμπα στο δρομάκι έξω από το σπίτι του και το φως πέφτει κατευθείαν μέσα στο δωμάτιο χωρίς να περιορίζεται ιδιαίτερα από τα διπλά φιμέ τζάμια. Τελευταία κοιμάμαι σαν πραγματικός άνθρωπος της νύχτας, δεν έκλεινα μάτι πριν ανέβει ο ήλιος, οπότε χτες, όταν τον πήρε ο ύπνος εξουθενωμένο και τίγκα πιωμένο όπως κάθε φορά, τα μάτια μου δεν έκλειναν στην αρχή με τίποτα. Χάζευα για καμιά ώρα το κινητό μου μέχρι που έκλεισε απο μπαταρία και το πέταξα στο φουτόν, και κατάλαβα ότι ηθελα απλά να ηρεμήσω γιατί ήμουν και εγώ κουρασμένη, και ήταν υπέροχα ζεστά μες το κρεβάτι. Είδα ότι μια φίλη μου μου έστειλε να πάω να τους βρω αφού τον πήρε ο ύπνος και εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ, αλλά δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να μετακινηθώ ούτε ένα μέτρο μακριά απ'το στρώμα. Η ζεστούλα βέβαια, αλλά κυρίως ότι είχα καιρό να είμαι εκεί, έμοιαξε πολύς καιρός και δεν το κουνάω ρούπι. Το κλασικό πρόβλημα: έχει πιαστεί το πόδι μου γιατί το έχει στριμώξει σφιχτά ανάμεσα στα δικά του, και το χέρι μου έχει βράσει πλακωμένο, και δεν θα μπορούσα ποτέ μα ποτέ να κοιμηθώ σε αυτή τη στάση ή με την ανάσα του στο προσωπο μου γιατί απλά δεν γίνεται. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ ακόμα οπότε κάθομαι λίγο ακόμα έτσι, περνάει ένα τέταρτο, σκέφτομαι το πρόσφατο πρότζεκτ μου, ότι παρατήσαμε τον φίλο μας για να έρθουμε εδώ σπίτι του οι δυο μας, αλλά και αυτός επικοινώνησε μαζί μου μόνο όταν πια είχανε γίνει τύφλα. Σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον να μένω αμέτοχη, απλά μεγάλωσα και έχω άλλες αντοχές, άλλη υπομονή και άλλες ορέξεις -βασικά μη ορέξεις- για αντιπαραθέσεις ακόμα και από τις μικρότερες. Δεν υπάρχει τώρα κάτι να σκεφτώ γιατί αυτή τη στιγμή έχω απλά ανάγκη να ηρεμήσω μέσα σε αυτή τη ζέστη, τη θαλπωρή που προσφέρει ένα αγαπημένο σώμα που βράζει όσο το θερμαινόμενο πάτωμα στα δωμάτια μας. Και στο σπίτι μου μπορώ να βράσω, να τα ανάψω όλα να καίνε, αλλά προτιμώ να ξεπαγιάζω και να μου ζεσταίνει τα πόδια. Και αύριο πάλι δεν θα υπάρχει τίποτα να σκεφτώ γιατί θα είμαι πολύ απασχολημένη να δουλεύω στο καινούριο μου πρότζεκτ, και ενδιάμεσα να πλατσουρίζω όταν κανείς δεν κοιτάει, διακριτικά αλλά αχόρταγα, στην τρομερή ικανοποίηση που μου έδωσε με το να γυρίσει πάλι, να με αναζητήσει πρώτος.

Δεν είναι και τόσο κακό να είσαι τριάντα, Ξέρω λίγο τι θα γίνει, Αλλά δεν με νοιάζει τώρα, ποντάρω στο να κάνω λάθος. Με ξάφνιασε αρκετές φορές με ακριβώς τον ίδιο τρόπο: κάθε φορά που έλεγα τώρα πια να χαλαρώσουμε, τώρα πια θα τον αφήσω λίγο ήσυχο, μάλλον ως εδώ ήταν, τώρα ίσως και να το διαλύσαμε τελείως. Τσουπ! Ξαναρχόταν! Πόσες φορές νόμιζα ότι τελείωσε και έμεινα ακίνητη αμίλητη ανύπαρκτη από επιλογή γιατί προσπαθώ σκληρά για μένα να μην πιέσω πια κανέναν ποτέ. Έτσι και χτες. Γύρισε. Μόνος του ήταν, πενθούσε, έλυσε το πρόβλημα του, γύρισε όταν ένιωσε καλά, μου είπε τι έγινε, και συνεχίζουμε. Απλά πράγματα χωρίς πολλά φρου φρου. Μου στοιχισε να τον αφήσω στην ησυχία του για τόσο καιρό χωρίς να ξέρω τι έγινε, αλλά επρεπε να εμπιστευτω ότι υπήρχε ουσιώδης λόγος και υπήρχε. Μπορείς να πιέζεις τους φίλους σου με το ζόρι να κλάψετε μαζί? Είναι αυτό στάση φίλου αν ο άλλος θέλει να μπει σε μια σπηλιά ή να τρέξει μόνος του μακριά? Έμαθα πια να δίνω χώρο.

Και να που γύρισε. Και αυτή τη φορά δεν ήμουν σίγουρη ότι θα το έκανε. Χάρηκα τόσο πολύ αλλά είπα ελάχιστα. Το ξέρει ότι χάρηκα.

Το φως είναι αρκετό και βλέπω το πρόσωπο του καθαρά. Πόσο τρυφερά μοιάζουν τα ματοτσίνορα. Ευθεία εντελώς όπως των περισσότερων κορεατών, δεν καμπυλώνουν σαν τα δικά μου. Η μύτη μικρή, πετάει ελάχιστα, τα φρύδια του είναι όμορφα για άντρα κορεάτη, και αυτά μοιάζουν να στέκονται πολύ γλυκά πάνω στο μικρό απαλό ύψωμα του κρανίου πάνω από τα μάτια. Που είναι κλειστά αλλά οι καμπύλες τους προβάλουν πελώριες και σκέφτομαι ότι θέλω να τα φιλήσω. 'Καμιά φορά τα φιλάω όταν κάνουμε σεξ. Είναι κάτι που έχω κάνει με πολύ κοντινούς άντρες στη ζωή μου μόνο. Το σκέφτομαι αυτό και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ ανησυχίας και χαράς. Έχει τα πιο ωραία ζυγωματικά. Πρώτη φορά προσέχω ζυγωματικά. Πρέπει να είναι πραγματικά ωραία. Δεν βλέπω τα χείλια του. Φοβάμαι να ανασηκωθώ. Ανασηκώνομαι όπως και να'χει. Είναι ωραία και αυτά. Ειδικά το κάτω. Χμ. Το δέρμα βέβαια λείο. Το δέρμα τους. 'Ολα τα υψώματα, φρύδια, βλέφαρα, μύτη, ζυγωματικά, χείλια, όλα μοιαζουν σχεδόν στο ίδιο ύψος. Πόσο με σαγηνεύει αυτή η εικόνα. Καταλαβαίνω τι εννοούν όταν λένε ότι τα δικά μας δυτικά σούπερ τρισδιάστατα πρόσωπα με τις μύριες σκιές είναι πιο φωτογενή. Σαφέστατα. Αλλά στο πρόσωπο του, σαν ένα παράδειγμα γεμάτο αρμονία, βλέπω κάτι που με ελκύει απίστευτα, μια απαλότητα, μια αίσθηση ηρεμίας, απουσία πάλης και επιθετικής δύναμης σε αντίθεση με το δικό μου, απουσία πομπώδους πνεύματος και προκλητικής σιγουριάς. Βλέπω αθωότητα, κάτι αγνό. Στο πρόσωπο του βλέπω τη χάρη μιας ήρεμης δύναμης που δεν θα διαφωνήσει αλλά θα σε αγνοήσει κοιτώντας ένα μακρινό σκοπό. Νιώθω ότι ξέρει κάτι που δεν ξέρω. Η συνεχής περιέργεια μου με έφερε εδω και με τραβάει παραπέρα. Και αυτός πάντα, φαινομενικά τουλάχιστον, ήρεμος, όπως το πρόσωπο του, χωμένος στη δικιά του αλήθεια. Όποτε αναρωτηθεί για κάτι τσακίζομαι να απαντήσω γιατί έχει σημασία.

Οι απαλές καμπύλες του προσώπου. Θέλω πια να κοιμηθώ. το χέρι του με ενοχλεί πολύ. Θέλω να το βγάλω απ΄τη μέση, πόσο με ενοχλεί. Ααα! Το πιάνω και προσπαθώ να το σπρώξω πιο πάνω. Και άλλο. Λίγο ακόμα πιο ψηλά να μην με ακουμπαει καθόλου και με ζουπάει . Ξυπνάει! Μου βουτάει το δικό μου χέρι και πλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά μου και το κραταει εκεί και έτσι γρήγορα αποκοιμιέται πάλι. Νιώθω μετανιωμένη. Κοιτάω τα χέρια μας. Δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσι με τίποτα. Τα κοιτάω όμως για τουλάχιστον ένα τέταρτο ακόμη.

On chivalry

case no.1:
In the metro, coming back from work, carrying two very heavy bags from emart, 50yo man in suit, much bigger than me, pushes me to the side making me trip, even though i'm getting off at the next station, and doesn't let me pass first though i am basically in front of him at the door..

case no.2:
Still pissed off at that deuce, contemplating on the loss of chivalry, galantry etc, I go up the stairs at the exit, when i notice someone walking up the stairs right next to me with exactly same pace. Soon, 
"Don't you have any gloves?" 
A handsome 40yo man in suit, much bigger than me, notices I'm carrying the bags in the cold with no gloves on. 
"I do but they're in my pocket" 
"Let me help you" 
Takes the one bag before I consent, starts friendly conversation, carries my stuff till our paths split, doesn't ask for my phone number, doesn't need anything from me, and leaves with a smile!! I keep on walking but I'm shining and I giggle!!!! Cause this man made my whole week, wow, how simple~~

Περί ευγνωμοσύνης

Σήμερα, μετά από 6 μέρες, μου επιστράφει το χαμένο μου πορτοφόλι. Νιώθω απίστευτα ευγνώμων για αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο (τον οποίο δεν είδα ποτέ γιατί τον συνάντησε το αγόρι μου στη θέση μου) ο οποίος το βρήκε, το φύλαξε και έκανε ότι μπορούσε για να με εντοπίσει και να μου το επιστρέψει. Τηλεφώνησε σε δύο φοιτητικές λέσχεις, τις κάρτες των οποίων βρήκε μέσα στο πορτοφόλι, εκ των οποίων μόνο στη μία είμαι μέλος, και τελικά με βρήκε μέσω της φοιτητικής μου ταυτότητας και του γραφείου διεθνών σχέσεων του πανεπιστημίου. Φαντάζομαι θα δοκίμασε και τον αριθμό που είχα πάνω στην κάρτα άδειας παραμονής μου, που δυστυχώς όμως, δεν χρησιμοποιώ πλέον. Τελικά, κατόπιν συνεννόησης με το αγόρι μου, ο καλός άγνωστος πήγε με το αυτοκίνητο του και συνάντησε τον φίλο μου έξω από το σπίτι του, έδωσε το πορτοφόλι  και αρνήθηκε κάθε αμοιβή. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, ειλικρινά. Αναρωτιέμαι μόνο τι μπορώ να κάνω για να ανταποδώσω την καλοσύνη του. Λέω να βγάλω μια φωτογραφία με εμένα να κρατάω το πορτοφόλι και να του τη στείλω στο κινητό, μαζί με ένα εγκάρδιο μήνυμα.

Η Κορέα ως τώρα μου φέρεται σχεδόν καλύτερα από την ίδια μου την χώρα. Με κάνει να θέλω να προσφέρω και εγώ κάτι με τη σειρά μου. Όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι, με στηρίζουν, με βοηθάνε, μου φέρονται καλά, και ως τώρα δεν έχω νιώσει πραγματικό ρατσισμό, ούτε καν ξενοφοβία καλά καλά. [Πολλοί θα έλεγαν εδώ "εμ, βέβαια, αφού είσαι μια νοστιμούτσικη λευκή φοιτήτρια!" και θα καταλάβαινα το σκεπτικό τους, αλλά όπως πάντα, είμαι εδώ για να πω την δική μου πλευρά των πραγμάτων με ειλικρίνεια, και αναγκαστικά θα το κάνω ως νοστιμούτσικη (ή μη) λευκή φοιτήτρια...] Και κανείς τους, μα κανείς, δεν μου το χρωστάει, σωστά? Γιατί είμαι απλά, ένας ολίγον τι πιο μόνιμος τουρίστας, που ζω εδώ με τα λεφτά της υπότροφίας που το δικό τους κράτος μου χορηγεί και που αν πιάσω δουλειά, καλύπτω και μία επιπλέον θέση εργασίας τους. Και που όσα λεφτά και αν τους αφήνω στην τελική, δεν φτάνουν για όσα τους αφαιρώ, σε πραγματικά χρήματα ή ευκαιρίες που θα μπορούσαν άλλοι κορεάτες να απολαμβάνουν στη θέση μου. Κι όμως, ως τώρα, μου φέρονται σαν παιδί τους, σαν φίλη τους, σαν δικό τους άνθρωπο, παρόλο που είμαι ένας 'βλάκας ξένος' που δεν αντιλαμβάνεται καλά σχεδόν καμία πτυχή της κουλτόυρας ή της γλώσσας τους και κάνει λάθη συνέχεια που αυτοί πάντα αντιμετωπίζουν με γέλια και ανοχή, ένας βλάκας ξένος χωρίς καμία πραγματική σύνδεση με αυτή τη χώρα, όπως οικογένεια, παλιούς φίλους ή έστω σοβαρή επαγγελματική σχέση με κάποια εταιρία. Με εξαίρεση τους φιλικούς μου δεσμούς, τη σχέση μου, και το πανεπιστήμιο μου, είμαι ένας άνθρωπος ουσιαστικά μόνος εδώ, χωρίς σοβαρή προστασία και ασφάλιση. Οι δοκιμασίες των τελευταίων ημερών με έκαναν να συνειδητοποιήσω για τα καλά το βαθμό εξάρτησης μου από τους φιλικούς μου δεσμούς και τον σύντροφο μου, και την δύναμη της βοήθειας τους, και να νιώσω τρομερή ικανοποίηση από το γεγονός ότι έχω ήδη αναπτύξει τόσο ουσιαστικές σχέσεις εδώ. Για να επανέλθω όμως στο θέμα, ακόμα και αν αυτές οι σχέσεις ήταν πιο χλυαρές, η 'I always rely on the kindness of strangers' αντιμετώπιση του κόσμου που έχω, θα είχε αποτέλεσμα εδώ. Θα έλεγα 'ο θεός να τους ευλογεί'....

Τι σε κάνει λοιπόν καλύτερο? Γιατί λένε ότι η πολλή ανοχή, η πολλή "δημοκρατία" όπως έλεγε πάντα αστεία η μαμά μου, η πολλή βοήθεια, η πολλή ελαστικότητα, κάνει βασικά κακό? Εμένα πάντως, τόσο η πολλή "δημοκρατία" από τους γονείς μου σαν παιδί, όσο και το πολύ "κανάκεμα" σε αυτή τη χώρα, βασικά με γεμίζουν με ευγνωμοσύνη. Δεν πιστεύω ότι με κάνουν μαλθακή και κακομαθημένη μόνο. Όσο με εμπιστεύονταν οι γονείς μου, τόσο γινόμουν πιο άξια αυτής της εμπιστοσύνης και όσο με άφηναν εντελώς ελεύθερη από πολύ μικρή ηλικία, τόσο πιο υπεύθυνη γινόμουνα, και τόσο πιο σταθερά έμαθα να θέτω μόνη μου τα όρια μου. Αντίστοιχα, όσο η Κορέα με γεμίζει "δώρα", όσο όλα μου πάνε ρολόι εδώ, όσο οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει εδώ και έχω κάνει κομμάτι σημαντικό της νέας μου ζωής, με γεμίζουν χαρά βοηθώντας με ουσιαστικά και μαθαίνοντας μου ένα σωρό πράγματα απαραίτητα σε εμένα, το μόνο που νιώθω είναι ότι οφείλω, για αυτούς και για εμένα, να είμαι ο καλύτερος μου εαυτός. Να προσφέρω και εγώ με τη σειρά μου, το καλύτερο μου, το πιο ωραίο, αποδοτικό, ευγενικό, γενναιόδωρο και άξιο της συμπερίφοράς τους, πρόσωπο μου.

Η μαγιονέζα

Σήμερα, θα σας αναλύσω το "θεώρημα της μαγιονέζας" και πως αυτό προέκυψε.

Κάποτε, πριν 7-8 μήνες περίπου, καθόμουν με τη στυλάτη φιλενάδα μου, την Αλεξία, και πίναμε τις σανγκρίες μας στην Πανόρμου, λέγωντας καφρίλες και υποτιμητικά χλευαστικά σχόλια η μία στην άλλη, όταν μου ήρθε η κάπως λοξή όρεξη να μιλήσω για το πως προτιμώ τα σάντουιτς μου. Αναφέρθηκα στα καταπληκτικά σάντουιτς που μου έφτιαχνε ο πρώην μου σχεδόν κάθε βράδυ και επισήμανα πόσο αγαπώ την μαγιονέζα πάνω στο cheddar και το φρέσκο μαρούλι. Συνειδητοποίησα λοιπόν, ότι δεν έβαζα πια μαγιονέζα στα σάντουιτς μου. Προσπάθησα να καταλάβα γιατί αφού πάντα μου άρεσε τόσο.. Εε.. Θυμήθηκα τότε πως μια μέρα απλά έτυχε να ανοίξω ένα βαζάκι και μύριζε λίγο ξυνά.. Παίζει από τότε να μην την ξαναέβαλα στο στόμα μου. Αυτό το pattern μου θύμισε το κουνουπίδι: μου άρεσε πάρα πολύ μέχρι που μια μέρα βρήκα μια μύγα να επιπλέει μες το λάδι δίπλα από το κουνουπίδι μου.. Δεν το ξαναδοκίμασα για περίπου 14 χρόνια.

Μα καλά, είναι αυτοί σοβαροί λόγοι?!

Και τότε συνειδητοποίησα κάτι: στη ζωή μου ως τώρα, έχω "πετάξει" ανθρώπους έξω από τη ζωή μου ακριβώς όπως τη μαγιονέζα και το κουνουπίδι. Με μία φαινομενικά ελάχιστη αφορμή, δεν τους ξαναμίλησα ποτέ, δεν τους ξανατηλεφώνησα ποτέ, τους έβγαλα από τη ζωή μου μια και καλή, οριστικά και με απόλυτη σιγουριά. Και όχι μία φορά. Τουλάχιστον 4-5 μπορώ να σκεφτώ. Και δεν μιλάω για ανθρώπους που ήταν απλά διακοσμητικοί, αλλά για φίλους κοντινούς με τους οποίους είχα μοιραστεί πολλά επί χρόνια και κάποτε περνάγαμε κάθε μέρα μαζί.

Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων-μαγιονέζα με θορύβησε λίγο και με έκανε να αναρωτηθώ πόσο μικρές ήταν αυτές οι αφορμές και πόσο ξαφνικά αυτά τα γυρίσματα της πλάτης μου. Άραγε αυτοί το περίμεναν? Το είδαν να έρχεται? Γιατί εγώ δεν μπορεί να μην το είχα δει, αλλά παρόλα αυτά αδυνατούσα και αδυνατώ ακόμα να εξηγήσω πως μπορεί κάποιος να είναι τόσο σκληρός. Πως μπορώ εγώ, που κατά τα άλλα θεωρώ τον εαυτό μου ευαίσθητο ον και ολίγον τι ανασφαλές, να είμαι τόσο αποφασιστική και απότομη όταν έρχεται η ώρα? Από που έρχεται η σιγουριά ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι ξέρω πολύ καλά τι κάνω? Η αλήθεια είναι ότι δεν το μετάνιωσα ποτέ...

Με την φιλενάδα μου, το ρίξαμε στην πλάκα πριν παρασοβαρέψει το πράγμα. "Κοίτα" μου λέει, "μην κάνουμε πολύ παρέα και μου έρθει καμιά μαγιονέζα στη μούρη!" "Μη μου πηγαίνεις πολύ κόντρα γιατί έτοιμη την έχω!" Από τότε βέβαια έμεινε στην παρέα, να απειλούμε με "μαγιονέζα" η μία την άλλη, όταν μας την έδινε!

Λοιπόν, μπορεί να μοιάζει κάπως δυσνόητο ως προς το πως προκύπτει ακριβώς να σιχαινόμαστε ξαφνικά κάτι ή κάποιον που πριν θεωρούσαμε απολύτως απαραίτητο, και προφανώς η λύση είναι υποκειμενική, αλλά το "θεώρημα της μαγιονέζας" έχει σίγουρα να διδάξει ένα πράγμα (και ένα είναι αρκετό κατά τη γνώμη μου!) : αν αγαπάς πραγματικά κάτι ή κάποιον, μην το κάνεις απόλυτη συνήθεια, μην εξαντλείς από την αρχή τις αποστάσεις μεταξύ σας, μην καλομαθαίνεις τον εαυτό σου πέφτωντας πάνω του με τα μούτρα κάθε μέρα, μην χάνεις τον εαυτό σου μέσα του, μην ξεχνάς και τα άλλα αντίστοιχα με αυτό πράγματα/πρόσωπα που αγαπάς σχεδόν εξίσου, και μην βροντοφωνάζεις συνεχώς πόσο το λατρεύεις και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Κάντο για λίγο, αν δε μπορείς να αντισταθείς, αλλά να επανέλθεις σε πιο απαλούς ρυθμούς σύντομα. Γιατί αυτή η σπατάλη, η μονομερής απασχόληση και η εμμονή, η ίδια σου δηλαδή η πλήρης αφοσίωση σε αυτό, θα σε κάνει τελικά, σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να το σιχαθείς από τα βάθη της ψυχής σου. Και είναι κρίμα, γιατί ίσως αν είχες λειτουργήσει με κάποια μεγαλύτερη σύνεση και -μετριοπάθεια να το πω?- ίσως να συνέχιζες να το αγαπάς για πάντα και να ζούσατε ακόμα περισσότερες χαρούμενες στιγμές τα δυο σας, εσύ και η μαγιονέζα σου, και ίσως τότε το όφελος και η απόλαυση που θα είχες από αυτό να ήταν μεγαλύτερα στο τέλος. :)


p.s.: Δε ξέρω κατά πόσο συμφωνώ με το παραπάνω 100% όσον αφορά στον έρωτα, αλλά σίγουρα μέτρον άριστον κατ' εμέ.