Αυτό το έγραψα πριν λίγο καιρό και είναι όντως σελίδες ημερολογίου. Είναι πολύ φορτισμένο κείμενο και γι'αυτό αν το αρχίσετε, παρακαλώ να το διαβάσετε όλο, αλλιώς θα έχετε λειψή άποψη για μένα και για το τι εννοώ.
Καμιά φορά που νιώθω μόνη και είναι αργά τη νύχτα και είμαι ζορισμένη, τον σκέφτομαι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και για το άλλο, ανάλογο αγόρι, στο πρώτο έτος. Με κυκλώνει μια μελό θολούρα τόσο δυσβάσταχτη, όσο εκείνη τότε που έκλαιγα χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, πάνω από ένα πιάτο μακαρόνια. Και τώρα το επαναλαμβάνω καμιά φορά, παίζωντας 2D καθυστερημένα παιχνίδια στο laptop πριν κοιμηθώ. Με πιάνει μια τεράστια σύγχυση και προσπαθώ να μην δακρύσω και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου γρήγορα καθώς βουρκώνω και κάπου μισοχάνω το γεγονός ότι παίζω ακόμα, και κάπου μισοχάνω το γεγονός ότι κλαίω γιατί προσέχω μη χάσω. 'Οταν χάνω τελικά, σκέφτομαι πλέον με την ησυχία μου ότι σιγά σιγά τα ενθύμια της ύπαρξης του αρχίζουν να την κάνουν από το δωμάτιο μου. Το έχουμε διαλύσει εδώ και ένα χρόνο και είναι κάπως γελοίο το ότι έχω ακόμα φωτογραφίες του στο γραφείο μου. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που δεν θέλω ούτε να τα βλέπω, όπως οι ηλίθιοι μαγνήτες που μου χάριζε κατά δεκάδες και που πια δεν είχα που να βάλω, όμως άλλα ούτε που με ενοχλούν.
Όταν με πιάνουν αυτού του είδους οι συναισθηματισμοί, τους αναγνωρίζω αμέσως πριν καν αρχίσουν, και για να τους τρομοκρατήσω και να φύγουν, σκέφτομαι εμένα. Στην αρχή δε μπορώ. Σκέφτομαι μόνο αυτόν και πόσο πρέπει να τον πλήγωσα. Το κλάμα μου είναι σχεδόν ασυγκράτητο τότε. Μετά φιξάρομαι καλύτερα και κάποτε καταφέρνω να σκέφτομαι εμένα, μόνο εμένα, τα όνειρα μου, τους στόχους μου, την ιδέα για τον εαυτό μου. Φέρνω παραδείγματα. Τότε που έπρεπε να πάω στο γαμημένο το Εδιμβούργο και μουλωχτά μου το σαμποτάριζε χωρίς να το πει στα ίσα ότι δεν ήθελε να πάμε, και τελικά δεν κατάφερα να πάω ποτέ. Το Εδιμβούργο incident αρκεί για να γίνω τούρκος. Τι βουρκωμένη και μαλακίες. Θυμάμαι όλα όσα με ώθησαν. Εστιάζω ξανά στο θυμό μου, στην απόφαση μου και σε όλα τα σημεία που ζύγιασα λογικά στην πορεία και κατέληξα εδώ που είμαι. Και νιώθω ότι έχω δίκιο. Νιώθω την καρδιά μου να γίνεται πέτρα, κατάξερη και αποφασιστική, και νιώθα την ύπαρξη του να με πνίγει. Με κρατάς πίσω.
Ποτέ -στο ορκίζομαι αυτό- δεν παρεξήγησα τις προθέσεις σου και είμαι σίγουρη ότι ήθελες πάντα το καλύτερο μου. Αλλά οι προθέσεις δεν φτάνουν και η αγάπη δεν είναι αρκετή για να φροντίσει έναν άνθρωπο. Ίσως να έφτανε για 1 χρόνο. Στα 2 έιχα ήδη χάσει κάποιες φιλοδοξίες και η τριβή μου με τον υπόλοιπο κόσμο δεν ήταν αρκετή. Στα 3 χρόνια είχα αρχίσει να χάνομαι, περιμένωντας να με θρέψει σκέτη αγάπη. Ποιος σκέφτηκε αυτή την ανοησία, ότι σκέτη η αγάπη αρκεί? Προφάνως κάποιος που ούτε αγάπησε πολύ, αλλά ούτε και αντιμετώπισε φυσικά εμπόδια. Και ας μην το θέλησες ποτέ, έφτασα σε ένα σημείο που πλέον με κρατούσες απλά πίσω.
Σκέφτομαι όλους αυτούς που με γνώρισαν χωρίς εσένα. Τι ιδέα θα μπορούσαν να έχουν για μένα χωρίς να ξέρουν για σένα? I mean, for fuck's sake, ήσουν όλη μου η ζωή για τόσα χρόνια! Τι βλέπουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα μου? Υπάρχεις εκεί? Νιώθω καμιά φορά πως κάπως θα έπρεπε να μπορώ να αποδείξω ότι υπήρξαμε μαζί γιατί αλλιώς δίνω μια μισακή εικόνα του ποια είμαι. Ήταν παρανοϊκά τα όσα περάσαμε, ήταν τεράστια όλα αυτά και ας είχαμε ξαναερωτευτεί στη ζωή μας, και ας είχαμε ξανά μεγάλες σχέσεις και οι δύο. Έμοιαζε τόσο σαν να ήμασταν ο τελευταίος σταθμός. Τώρα οι άνθρωποι με βλέπουν και είμαι αδιάφορη και ανεξάρτητη και μόνη και πολύ συχνά, τόσο απορροφημένη από την κοινωνική μου ζωή και τα χαζογκομενικά περιστασιακά μου, που δεν θα μπορούν να φανταστούν καν εμένα όταν σε γνώρισα. Δεν θα φαντάζονται καν ότι μπορώ να αγαπήσω πραγματικά και να δοθώ, θα νομίζουν ότι το έκανα, με τον ίδιο τρόπο που τώρα πηδάω αυτούς τους λελέδες, χλιαρά. Αλλά εγώ σε αγάπησα σαν να ήσουν το τέλος μου, σαν παναγία, έτσι όπως δεν υπήρξα ποτέ και για κανέναν άλλο. Και οι μόνοι που το ξέρουν αυτό είναι ίσως οι λίγοι εξαιρετικά δικοί μου άνθρωποι, που ήταν εκεί και είδαν τις θυσίες που κάναμε για να είμαστε ζευγάρι. Τέτοιες που όταν ακούω για θυσίες αλλωνών μου έρχεται να ξεράσω. Μόνο κάποιος που γνωρίζει την κατάσταση, ξέρει και τι προσπάθεια απαιτούσε.
Λέω ότι αυτή η προσπάθεια με κούρασε. Ακόμα και τώρα λέω "δεν μπορώ", γιατί οι συνθήκες είναι οι ίδιες, άρα και η προσπάθεια θα είναι η ίδια, άρα δεν μπορώ να γυρίσω. Αλλά είναι λίγο ψέμα. Και όλο αυτό το θεώρημα μου περί δύναμης -ότι θα δυναμώσω αν σε αφήσω- σκατά, δεν διορθώθηκε. Τώρα νιώθω πιο αδύναμη από ποτέ. Παρόλα αυτά, αντάλλαξα πρόθυμα την ηρεμία, την ασφάλεια και την αγάπη που μου πρόσφερες επί χρόνια, και τώρα σε γενικές γραμμές μιζεριάζω συναισθηματικά, νιώθω ανασφαλής, καταβεβλημένη, κενή και μόνη. Αλλά το επέλεξα έτσι πρόθυμα και ακόμα το υποστηρίζω, για έναν και μόνο λόγο: γιατί μόνη μου πρέπει να βρω το δρόμο. Γιατί δεν θέλω πια η ασφάλεια σου να με καθησυχάζει και να με ναρκώνει. Γιατί θέλω να κάνω όλα αυτά τα πράγματα. Γιατί θέλω να αποδείξω σε όλους ότι μπορώ. Γιατί ήθελα να κυνηγήσω τα όνειρα μου και εσύ, άθελα ή μη, με κράταγες πίσω. Γιατί έχω ακόμα πολύυυυυ δρόμο να καλύψω και πρέπει να το κάνω μόνη μου. Γιατί μπορεί να φωνάζω συνέχεια ότι δεν μπορώ, αλλά στην πραγματικότητα, δεν θέλω να είμαι μαζί σου. Θέλω να είμαι με εμένα. Και να αποφασίζω μόνο για εμένα και να μην χρειάζεται να βάλω εσένα πάνω από τον εαυτό μου ποτέ ξανά. Πρέπει να με ξαναγαπήσω. Και με εσένα να με αγαπάς, δεν γίνεται.
Κάπου εδώ, αναρωτιέμαι πως σκατά μου προκάλεσες αυτά τα συναισθήματα χωρίς να με υποτιμήσεις, να με πιέσεις ή να με κακομεταχειριστείς ποτέ, και πραγματικά απορώ για τις άλλες γυναίκες στον κόσμο! Είμαι άραγε τόσο στραβάδι πια ή τόσο lone wolf και ψωροπερήφανη, που προκειμένου να ανακτήσω τον σεβασμό και την εκτίμηση στον εαυτό μου, επέλεξα να πετάξω τον μεγαλύτερο έρωτα στα σκουπίδια και να πληγώσω έτσι αυτόν που αγάπησα όσο κανέναν άλλον στη ζωή μου?
