Cocktails και live No Offense για το κορίτσι των γενεθλίων!

Στις 14 είχα τα γενεθλιά μου. Έγινα 27, τα χρόνια περνούν, εγώ μεγαλώνω, με πιάνει μια κάποια θλίψη πλέον η οποία πριν τα 25 δεν με έπιανε εννοείται (και μάλιστα μου φαινόταν παρανοϊκό ως ιδέα να μελαγχολεί οποιοσδήποτε στα γενέθλια του), μπλα μπλα μπλα, οπότε βεβαίως βεβαίως κανονίζω διάφορα ώστε να γιορτάσω τη μέρα που πρωτοβγήκα στον κόσμο και να ξεσαλώσω! Σε αντίθεση με πολλούς που το παίζουν ή είναι αρκετά ταπεινοί ώστε να μην δίνουν τόση σημασία στα γενέθλια τους, εγώ θέλω ξεδιάντροπα να περιστρέφονται όλα γύρω από το γεγονός και να κανονιστεί όλο το πρόγραμμα των ημερών ανάλογα... Και το κατάφερα εννοείται. Δεν θα σας πρήξω όμως πολύ ακόμα με αυτά, απλά με αφορμή την ωρίμανση (!) μου κατά ένα χρονάκι ακόμα, θα σας προτείνω 3 πραγματάκια που έκανα και μου άρεσαν! Ιδού:

1. Το νησί της Πανόρμου - Πέμπτη

Έλα τώρα, ποιος είναι από βόρεια προάστεια ή κέντρο και δεν έχει πάει Πανόρμου? Προσωπικά, ελάχιστα μαγαζιά της περιοχής, μου είναι αρεστά και το χειμώνα. Μόνο το Ποτοπωλείο μάλλον. Πάντα μου άρεσε η φαινομενικά τυχαία οργάνωση του χώρου του και τα τεράστια τραπέζια του που χωρούν 5-6 παρέες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι οι μουσικές ποτ-πουρί επιλογές του, που μου φαίνονταν ανεβαστικές και partyanimale πριν από 5 χρόνια, τώρα μπορεί ακόμα και να με εκνευρίσουν πολύ, καθώς πρώτον το playlist δεν έχει αλλάξει από τότε, και δεύτερον, δεν έχουν ιδιαίτερο ειρμό και έχουν σαπίσει. Η φρεσκάδα έχει κάνει φτερά και ώρες ώρες η μουσική μου θυμίζει φοιτητικό πάρτυ ή νησιώτικο bar στην κακή εκδοχή τους. Δεν είναι ότι μισώ όλα τα τραγούδια που βάζει, αντιθέτως. Αλλά είναι τόσο ότι να'ναι-όλα-τα-party-hits-ανακατεμένα που χάνει το σεβασμό μου! Δεν γίνεται να βάζει Depeche mode και μετά από λίγο Bee Gees και μετά Τρύπες! Χάνουν όλα την αξία τους έτσι, για μένα. Είναι πολύ βασικός ο κανόνας πως για να παραμείνει in ένα στέκι οφείλει να ανανεώνεται, και το Ποτοπωλείο έχει ξεχαστεί αρκετά και εφησυχάσει. Καλώς ή κακώς κάποτε ήταν στην κορυφή, και ακόμα το αγαπάμε πολύ για το κλίμα και το χώρο του, αλλά και για τον κόσμο που μαζεύει, αλλά φοβάμαι ότι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος δεν θα το πατάω το πόδι μου με τίποτα!

Το καλοκαίρι είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Τότε λίγο πολύ, όλα τα μαγαζιά στο στενό, γίνονται ένα, και αυτό είναι που κάνει την Πανόρμου νησί! Τότε σχεδόν πάντα κάθομαι στο Alegria ή στο Santa Botella που και τα δύο είναι από παλιά εκεί και τα συμπαθώ πολύ και κάνουν και ωραία σαγκρία. Εύα χωρίς σαγκρία δεν γίνεται. Το Santa Botella έχει και ένα υπέροχο site. Αποφεύγω φανατικά τα σκυλοκλαμπέ bar της απέναντι πλευράς, αν και η μουσικές τους επιλογές μπλέκονται μεταξύ τους αναπόφευκτα, και επειδή και αυτό μου θυμίζει καλοκαίρι και νησί, στην πραγματικότητα το απολαμβάνω! Οι ταράτσες επίσης πρέπει να αναφερθούν, αλλά επειδή ως κρυουλιάρα και fan του στενού, δεν έχω ανέβει στις περισσότερες, ας μας δώσει κάποιος άλλος τα φώτα του! Ακόμα, το Dunkel bar μου φαίνεται καλό, αλλά τα 20 μέτρα που το χωρίζουν από τη βαβούρα, δυστυχώς σε εμένα κάνουν μεγάλη διαφορά και έτσι δεν έχω κάτσει εκεί ποτέ. Κρίμα, γιατί φημολογείται ότι κάνει ωραία cocktails.. Τέλος, να πω ότι η Πανόρμου είναι 5' δρόμο από το σπίτι μου, οπότε νομίζω θα συχνάζω εκεί πάντα.

2. Cocktails στο Tiki - Σάββατο

Στο πατάρι! Την αγαπώ αυτή την ταπετσαρία!

Το κάτω bar

Καλά, το Tiki είναι μια κατηγορία από μόνο του κατά τη γνώμη μου. Έχει και ένα τέλειο site που μου θυμίζει το ένα καφέ στη Στοκχόλμη. Βρίσκεται και αυτό δίπλα από στάση μετρό, αλλά στη στάση Ακρόπολη, και είναι λίγο-πολύ μόνο του σε αυτή την περιοχή. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε να πιάσει, γιατί έχει άλλα τρελά αβαντάζ: hawaiian concept και διακόσμηση, ανάλογη μουσική, και εξαιρετικά cocktails! Και όταν λέω εξαιρετικά, εννοώ τα καλύτερα της Αθήνας απ' όσο ξέρω. Μια τεράστια ποικιλία αρχικά. Ζητάς κατάλογο και σου φέρνουν ένα πολυσέλιδο βιβλιαράκι ολόκληρο, τίγκα στα cocktail, μέσα στο οποίο πραγματικά χάνεσαι και δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Το καλό είναι ότι φυσικά υπάρχει και κατηγοριοποίηση ανάλογα με το βασικό συστατικό, έτσι εγώ τρέχω αμέσως στις σελίδες με το ρούμι! Στην αρχή έχει μια κατηγορία με τα πιο γνωστά, μετά κατηγορίες με vodka, rum, tequila, gin κλπ κλπ. Όσες φορές έχω πάει έχω δοκιμάσει πολλά και διάφορα.

Yellow Bird

Προσωπικά όπως είπα μου αρέσει το ρούμι, σε συνδυασμούς με ανανά, μπανάνα, lime και άλλα, όπως στο Yellow bird, στο οποίο το λευκό και το μάυρο ρούμι συνδυάζονται με μπανάνα, ανανά και ροδάκινο -μιάμ!- ή πορτοκάλι -γιάχ!- ή στο Belladona που συνδυάζονται με cranberry, ανανά και πορτοκάλι. Μία φορά που πήρα το Yellow bird στοTiki, μου φάνηκε όσο πρέπει βαρύ, αλλά τη δεύτερη φορά, κάποια άλλη μέρα, ήταν κάπως πιο ελαφρύ και δυσαρεστήθηκα λίγο, αφού υποτίθεται ότι τα cocktails φτιάχνονται πολύ αυστηρά. Αλλά όπως και να 'χει, άλλο παράπονο δεν είχα ποτε!

Τα ποτήρια που λέγαμε :Ρ

Αποφεύγω τα Daiquiri, όχι επειδή δεν μου αρέσουν, αλλά επειδή τα έχω πιεί στη χώρα προέλευσης τους, την Κούβα, όπου τα παρασκεύαζαν με τις αυθεντικές ντόπιες συνταγές και με γαλά καρύδας κατευθείαν από το φρούτο που το έκοβαν βέβαια μπροστά σου, και η σύγκριση, όσο υπέροχα και αν τα κάνουν τα παιδιά εδώ, θα είναι άδικη. (Παρομοίως για Pina Colada αν και αυτή είναι από το Puerto Rico.) Ήπια και στο El Floridita μάλιστα, το bar που τα καθιέρωσε στον κόσμο και όπου ο Hemingway τα κατέβαζε 5-5, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλο blog post δυστυχώς! Μια και μιλάμε ακόμα για ρούμι, το Mai Tai τους είναι εξαιρετικό επίσης. To Voodoo, με το αγαπημένο μου Malibu, το οποίο σερβίρετε και σε ανάλογο voodoo themed ποτήρι, ήταν ωραίο πλην δεν είχε καμία σχέση με τη συνταγή με γάλα και kahlua που είχα δοκιμάσει κάπου αλλού και την οποία μάλλον προτιμάω. H εκδοχή του Zombie (ίδιο χαριτωμένο ποτήρι με το voodoo) που φτιάχνουν είναι μια χαρά και έχει πολλούς fan.

Strawberry Margarita

H tequila είναι η αχίλλειος πτέρνα μου με την πολύ κακή έννοια, που σημαίνει ότι ενώ πάντα με τα ποτά έχω μια εξαιρετικά φιλική σχέση, εννοώντας ότι ποτέ δεν ανακατεύομαι, όσο και να πιω, και ποτέ δεν έχω hangover με κάθε ειλικρίνια, η tequila μπορεί να με στείλει αδιάβαστη με ένα μόνο σφηνάκι, οπότε και την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι! Παρόλα αυτά δοκίμασα από τις Margaritas του Tiki που πήραν κατά καιρούς φίλοι μου, και ειδικά η Strawberry Margarita τους μου άρεσε πολύ.

Από τα cocktails με champagne δεν έχω δοκιμάσει παρά το Strawberry royal ή Rossini, το οποίο αν και μικρούλικο, ήταν πολύ γευστικό και φινετσάτο. Από τα cocktails με gin, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το πολυαγαπημένο μου Singapore Sling το οποίο επίσης δοκίμασα πρώτη φορά στο εξωτερικό, την 1η φορά που πήγα στο Tokyo, το 2006, στο bar του 45ου ορόφου του Park Hyatt Hotel, όπου σκεπτόμενη ότι θα πλήρωνα ούτως ή άλλως κάνα 20ευρο, ας έδινα 25 για ένα decent cocktail τουλάχιστον. Όχι μόνο decent ήταν, αλλά και πιθανότατα το καλύτερο cocktail που έχω πιει στη ζωή μου... Κάπου εκεί νομίζω, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την χαρά που προσφέρει αυτή η τρομερή αίσθηση ποιότητας και πολυτέλειας ενός καλού cocktail, και τα εκτίμησα πραγματικά όπως λίγα αναλώσιμα πράγματα στον κόσμο.

3. Οι No Offense στο After dark - Κυριακή

Είχα πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν να δω τους No Offense live, αλλά πάντα κάτι τύχαινε, ήμουν στην Πάτρα, ήμουν στο εξωτερικό, κάποιος είχε γενέθλια, κάπου με είχαν καλέσει... Τελικά, την προηγούμενη κυριακή κατάφερα επιτέλους να πάω στο gig τους στο After dark.  Ο Βλάσης, ο frontman του συγκροτήματος είναι προσωπικός μου φίλος, ιδιαίτερα αγαπημένος, και ήθελα πάρα πολύ να δω επιτέλους και αυτή την πλευρά του, που ως τώρα δεν είχα τιμήσει. Το live ξεκίνησε περίπου στις 23.00 όταν το After dark είχε λίγο πολύ γεμίσει. Τα παιδιά παίξανε αρκετές διασκευές, οι οποίες ήταν προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να μην είναι από τραγούδια που αναμασόνται ξανά και ξανά, όπως σε τόσα live από μπάντες που παίζουν covers, αλλά και να είναι αρκετά γνωστά και με ποικιλία. Εμένα προσωπικά οι επιλογές μου φάνηκαν πολύ καλές, και ακόμα καλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε κάποια κομμάτια είχαν καταφέρει να δώσουν το δικό τους χρώμα, κάτι που εγώ θεωρώ το ζητούμενο σε μια διασκευή, όπως το κάνανε π.χ. στο Somebody told me, αλλά και στο opening song από το cult anime που κάποτε βλέπαμε στο Junior's TV, Saber Riders, το οποίο το κάναν ολοκληρωμένο τραγούδι με πολύ γεμάτο ήχο, του δώσαν ζωή κατ' εμέ!

Παναγιώτης, Νικόλας, Βλάσης και Βασίλης. Ο Άγγελος δεν χώρεσε! Η φώτο είναι του Βασίλη Δεμερτζή.

Τα παιδιά παίξαν και πολλά δικά τους κομμάτια τα οποία βρήκα πολύ δυνατά στο σύνολο και τα οποία μπορείτε να ακούσετε στο myspace των No Offense. Στο live ήταν σαφέστατα καλύτερα, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τέτοιες μπάντες, αλλά και γενικότερα. Για αυτό άλλωστε αξίζει να τρέχουμε σε live όλη την ώρα, έτσι δεν είναι? Anyway, πίσω στα τραγούδια, θα έλεγα ότι ξεχώρισα το παιχνιδιάρικο Fresh start και το μελωδικό Everything is a race [που ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια ξεκαθάρισα ότι εννοεί race όπως racing, και όχι φυλή..] περισσότερο. Κάτι ακόμα που θέλω να αναφέρω σχετικά με το live, είναι ότι οι No Offense είναι και καλοί διασκεδαστές. Κάνουν χαβαλέ μεταξύ τους, προσπαθούν όλοι να είναι σε επαφή με τον κόσμο και δεν αφήνουν όλο το επικοινωνιακό προφίλ τους πάνω στον τραγουδιστή, και βέβαια ο Βλάσης εμπλουτίζει το πρόγραμμα -χαχα!- με την πασίγνωστη στους κοντινούς του ανθρώπους συνήθεια για καλά εώς φριχτά ανέκδοτα!! Η αλήθεια είναι ότι προς στιγμήν σκέφτηκα "κάνε θέε μου να μην πει κανένα τρισάθλιο και αρχίσουν να του πετάνε ντομάτες" αλλά όχι! Ο φίλος μου είχε κρατήσει τα καλύτερα για αυτή την περίσταση ;) [εκτός από αυτό το κρύο για τις γυναίκες βέβαια, παλιοφαλλοκρατικό γουρούνι, που τα κάνεις όλα ίσωμα!][χεχε!]

Ας σοβαρευτώ όμως, είμαι κάθετη στο ότι όσο καλό και αν είναι ένα συγκρότημα και όσο καλό ήχο και αν έχει, πραγματικά δεν πιάνει μία αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να τον ξεσηκώσει αλλά και να τον κάνει να γελάσει, να τραγουδήσει και να συμμετέχει τέλος πάντων με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα ασυγκίνητο κοινό είναι σαν ταφόπλακα για ένα live, και οι No Offense φάνηκε ότι το ξέρουν αυτό καλά και αφού περνάνε καλά και οι ίδιοι, το περνάνε και στον κόσμο. Εγώ προσωπικά, αρχικά λίγο μαγκωμένη και ίσως προκατειλημμένη όπως είμαι πάντα όταν πάω να παρακολουθήσω κάτι στο οποίο συμμετέχει κάποιος φίλος, λύθηκα γρήγορα, πέρασα πάρα πολύ καλά και τελικά εντυπωσιάστηκα όχι μόνο σε σχέση με τις προσδοκίες μου, αλλά και συγκρίνωντας με άλλα live ελληνικών ερασιτεχνικών bands που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς. Είναι δεμένοι και ευχαριστημένοι, και αυτό περνάει σαν εικόνα και σε όσους παρακολουθούν.

Άγγελος (κιθάρα), Βλάσης (φωνή), Παναγιώτης (κιθάρα), Βασίλης (drums) και Νικόλας (μπάσο).

Άλλα highlights: Τα γερμανικά του Βλάση απέδωσαν όπως το περίμενα στο Ich will και πέταξα απ'τη χαρά μου που παίξανε Rammstein. Τα oldies Daddy cool και Rebel yell τα ανακάτεψαν όμορφα με Muse και Breaking Benjamin. Όταν ο Βλάσης μου αφιέρωσε τυχαία το Paranoid των Garbage έμεινα μαλάκας γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να ξέρει ότι όταν πήγαινα γυμνάσιο, το Version 2.0 ήταν ένα από τα cd που είχα κυριολεκτικά λιώσει! Τέλος, θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω πολύ τον Βλάση αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν την φαεινή να παίξουν το Happy Birthday για εμένα και ένα άλλο παιδί, που είχαμε τα γενέθλια μας!! Εννοείται ότι αυτό είναι κάτι που δεν το έχει κάνει κανείς άλλος για μένα :D Ευχαριστώ πολύ παιδιά!

Btw, εδώ εχω και το playlist από εκείνο το βράδυ στο After dark, αλλά μάλλον λίγο ανακατεμένο, όπως μου το έστειλε ο Βλάσης :Ρ

Bon Jovi - It's my life
Rammstein - Ich will
Jimmy eat world - Pain
Killers - Somebody told me
Breaking Benjamin - Diary of Jane
3 doors down - When I'm gone
Korn/Cameo - Word up
Alien Ant Farm - Smooth Criminal
Blur - Song 2
Garbage - I think I'm paranoid
EMF - Unbelievable
Drowning Pool/Billy Idol - Rebel Yell
Muse - Time is Running out
Tracelords/Boney M - Daddy cool
Saber Rider full version

και τα τραγούδια των ίδιων:
Incubating dreams
One step forward
Everything is a race
Fresh start
Extraordinary people

Καλή συνέχεια και πολλά ακόμα live εύχομαι!

Οι HURTS στη χώρα που τους έδωσε το no.1 στα charts

Πωπω! Πέρασαν σχεδόν 2 βδομάδες και ακόμα δεν ανέβασα ένα blogpost gια την συναυλία των Hurts στην Αθήνα, ντροπή μου! Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως....

Από το project How they get dressed

Τον Δεκέμβρη είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι αυτό το ανερχόμενο ντουέτο από το Manchester είχε αρχίσει να μου αρέσει σημαντικά. Κατέβασα το Happiness, το debute album τους λοιπόν, και σιγουρεύτηκα πλέον για τα καλά ότι, παρά την mainstream επιτυχία τους στη Ελλάδα και παρά του γεγονότος ότι τους έμαθα από το ραδιόφωνο, το MAD και το MTV (είμαι αρκετά προκατειλειμένη σε τέτοια θέματα και γενικά σνομπάρω ίσως και υπερβολικά τα μουσικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε αντίθεση με τα μουσικά blogs και την επιρροή από φίλους που είναι πηγές που εμπιστεύομαι και εκτιμώ), ο ήχος τους με ιντρίγκαρε και ότι θα ήθελα πάρα πολύ να τους δω live ώστε να το διαπιστώσω και στην πράξη ότι ναι, όντως αξίζουν. Η μουσική τους έχει πολλές ηλεκτρονικές, pop, glam και σχεδόν vintage 80s αποχρώσεις που μοιάζουν να παίρνουν κάτι παλιομοδίτικα ξεπερασμένο και να το κάνουν φρέσκο. Κάθε τόσο μου θυμίζουν και κάποιον: τους A-ha στα pop στοιχεία και λίγο θεατρικά φωνητικά, τους Joy Division στον ήχο και στην ψυχρότητα (πόσο τυχαία να είναι η κοινή καταγωγή?), τους Diorama και άλλα darkwave electro συγκροτήματα ίσως.. Ο τραγουδιστής Theo Hutchcraft με κάνει να σκέφτομαι τον Frank Sinatra και ας ακούγεται τρελό, και η φωνή του μου φέρνει στο μυαλό τον Sivert Hoyem, ίσως και τον Nick Cave.. Το ντύσιμο και των δύο μου θυμίζει τα συγκροτήματα στις αρχές του rock & roll, όταν όλοι φόραγαν κουστούμια είτε τους πήγαιναν, είτε όχι. Έχουν την φινέτσα και την κομψότητα της παλιάς σχολής και όχι την υπερβολή και την επίδειξη της goth εμμονής με την dressing up smart αισθητική τους. Αλλά ανάμεσα σε όλες αυτές τις επιρροές-ομοιότητες θα μπορούσαν οι Hurts να με πείσουν ότι έχουν προσωπική άποψη και δύναμη στην πράξη? Θα κατάφερναν και σε ζωντανή εμφάνιση να περάσουν μια δικιά τους γραμμή , όπως με μυστήριο τρόπο το καταφέρνουν στο studio album τους?

Theo Hutchcraft - πέστε μου ότι δεν μοιάζει με τον Sinatra!

Αυτό το τραγούδι το έχω λατρέψει και το θεωρώ πολύ γλυκό <3

Στο Fuzz δεν είχε πολύ κόσμο δυστυχώς. Αυτό οφειλόταν βασικά στο ότι η 25η Μαρτίου έπεσε παρασκευή φέτος κι πολλοί την είχαν κάνει για το 3ήμερο αφήνωντας την Αθήνα μισοάδεια, και δεύτερον στο ότι η συναυλία των Hurts είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 12 Δεκέμβρη αλλά αναβλήθηκε τότε, αφήνωντας όσους είχαν αγοράσει εισητήρια λίγο στο φλου σχετικά με το πότε θα γινόταν τελικά και αν θα γινόταν. Επιπλέον, δεν είχε γίνει και πολύ γνωστή κατά τη γνώμη μου η νέα ημερομηνία: εγώ το έμαθα μόλις μια βδομάδα πριν από μια αφίσα στο Γκάζι και πολλοί γνωστοί μου δεν ήρθαν γιατί το εμαθαν τελευταίες μέρες! Τέσπα, εμάς δεν μας χάλασε καθόλου το ότι δεν είχε τρελό κόσμο γιατί βρήκαμε τέλειο σημείο να σταθούμε και ας μην είχαμε φτάσει νωρίς.

Είχαν και πολύ επιβλητικό φωτισμό, λευκό και πολύ δυνατό.

Λοιπόν, οι Hurts ήταν μακράν καλύτεροι από ότι περίμενα! Ίσως να έχω συνηθίσει να κρατάω μικρό καλάθι βέβαια, αλλά πραγματικά τα Aγγλάκια αυτά με κέρδισαν. Η φωνή του Hutchcraft είναι πραγματικά υπέροχη και με πολλές δυνατότητες, και φαίνεται ότι είναι στα ντουζένια της λόγω ηλικίας και σε γεμίζει φρεσκάδα. Ίσως αυτό να είναι και το βασικό προτέρημα του ντουέτου: είναι νέοι και όμορφοι, με αυτοπεποίθηση και ύφος, και σου περνάνε εύκολα την αίσθηση της νεανικής αλλά συγκροτημένης συνειδητοποιημένης άνεσης και όχι απλά του εφηβικού πανζουρλισμού. Ενώ είναι μικρότεροι μου και οι δύο, γύρω στα 24 και 26 τους αν θυμάμαι καλά, είναι σαφές ότι έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι θέλουν να δείξουν στον κόσμο. Παρουσιάζουν το δημιούργημα τους με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, δίνωντας την εντύπωση ότι έχουν μελετήσει την παράσταση και έχουν πάρει αποφάσεις για κάθε λεπτομέρεια, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ένας σχεδιαστής θα έκανε για την παρουσίαση μια νέας κολεξιόν. Εκτός από την παρουσίαση των τραγουδιών και την κίνηση τους, τα ρούχα, τα μαλλιά, το φως, τα λουλούδια που πέταγαν, όπως τα music videos τους. Αυτή είναι η αισθητική τους άποψη για το live και το συντομότερο που κάποιος θα το αντιληφθεί και θα το αποδεχτεί, τόσο το καλύτερο, γιατί οι Hurts απέχουν αντιδιαμετρικά σχεδόν από τον αυθορμητισμό και το τυχαίο γεγονός που αποτελούν άλλα live με εντελώς free αντιμετώπιση του event. Κάποιοι από εμάς προτιμούν το πρώτο, άλλοι το δεύτερο, εγώ και τα δύο να σας πω την αλήθεια, αρκεί να είναι καλοφτιαγμένα και αυθεντικά. Πιστεύω μάλιστα ότι ακόμα και σε μια συναυλία-παράσταση όπου κάθετι είναι προμελετημένο, το κοινό και πάλι μπορεί να "ξεφύγει" εφόσον οι χειρισμοί του καλλιτέχνη είναι έξυπνοι και σωστοί.

ο Theo Hutchcraft πάλι <3

Έτσι, όταν ο Hutchcraft πετάει το μικρόφωνο στο πάτωμα σαν να είναι το μπάσο του Simonon ή κάνει τις σπαστικές νευρικές κινήσεις που έκανε και ο Ian Curtis ή όταν στέκεται ευθυτενής και τραγουδάει με ένα ήρεμο γλυκανάλατο μειδίαμα αλά Sinatra, θέλω να πιστεύω ότι γνωρίζει καλά το ποτ πουρί αντιγραφών που πουλάει στο κοινό του. Γιατί αν όλα αυτά δεν είναι προμελετημένα τότε είναι τζούφια πολύ απλά γιατί ο Simonon ήταν εκτός ελέγχου όταν έσπασε το μπάσο στη θρυλική φωτογραφία, ο Curtis ήταν τρελό ψυχάκι με επιλειπτικές κρίσεις και είναι πασίγνωστο ότι τέλος πάντων αυτοκτόνησε κιόλας στην ηλικία των 24 (σύμπτωση :Ρ) και ο Sinatra ήταν σταρ σε μια εποχή που το γλυκανάλατο ύφος πήγαινε χέρι χέρι με τα τραγούδια του και την επιτυχία στο χώρο και στις γυναίκες. Σε μένα πάντως δεν μοιάζει με τυχαία μόστρα, ανεξάρτητα από το πόσο καλά γίνεται, αλλά με τακτική που κρύβει αρκετή σκέψη στους συνδυασμούς της και αποφάσεις που περιλαμβάνουν και την εμφάνιση τους και των συνοδευτικών μελών. Η ύπαρξη του συμπαθέστατου τενόρου που κάνει backing vocals αλλά και έχει ολόδικά του κομμάτια αλά όπερα σε κάποια τραγούδια είναι άλλο ένα στοιχείο της επιτηδευμένα classy προσέγγισης των αγοριών. Καμιά φορά μόνο, σκέφτηκα μήπως η προσπάθεια τους αυτή για επίδειξη ηρεμίας και επιπέδου να είναι η ίδια με την εμμονή των Άγγλων να τονίζουν την middle class ή upper class προέλευση τους, έτσι όπως εγώ το διαπίστωσα όσο ζούσα εκεί. Μια εμμονή που σε μένα φανέρωνε ανασφάλεια και με απωθούσε, κάνωντας με να γενικεύω με τη σειρά μου ότι στην Ελλάδα κανείς δεν μιλάει για τάξεις εκτός πολιτικών συζητήσεων και τέλος πάντων, ποιος χέστηκε?




Απόλαυσα παρά όλες αυτές τις σκέψεις πάρα πολύ την συναυλία. Άλλωστε δεν θα μπορούσα να μην το κάνω μετά την καταπληκτική αρχή: στο τέλος του πρώτου τραγουδιού ο Theo έπιασε κάτι από τη σκηνή και το πέταξε στο κοινό. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το είδα να έρχεται κατα πάνω μου, ντρουγρού όμως, και να σκάει στο κεφάλι μου! Σαστισμένη εντελώς κατάλαβα ότι ήταν λουλούδια! Έσκυψα γρήγορα και έπιασα ένα λευκό τριαντάφυλλο και ευτυχώς ένα δεύτερο είχε πέσει και δίπλα στη φίλη μου! Επιτρέψτε μου λοιπόν να fangirlιστώ λιγουλάκι και να πω ότι ξετρελάθηκα που μου έτυχε κάτι τέτοιο, και ότι ενώ ο Hutchcraft πέταξε μέχρι το τέλος της συναυλίας γύρω στα 8 λουλούδια, εγώ θα θυμάμαι πάντα ότι ήμουν αυτή που έπιασε το πρώτο λευκό τριαντάφυλλο από τα χεράκια του :) ε, δεν είναι και λίγο! Έχει και συνέχεια όμως!

Μες την καλή χαρά η κυρία!

Η συνολική εικόνα των Hurts ανεξάρτητα από το τι κρύβεται στα μυαλά και τις καρδιές τους, είναι άψογη και η συμπεριφορά τους προς τους fans πολύ ζεστή και ειλικρινής. Έτσι, όταν τελείωσε η παράσταση εγώ ανυπόμονη και αποφασισμένη έμαθα ότι παίζει να βγουν από την πίσω πλευρά του Fuzz για αυτόγραφα. Δεν περιμέναμε ούτε 10 λεπτά και βγήκαν και οι δύο, υπέγραψαν τα εισητήρια κλπ όλων των fan που περίμεναν εκεί, έβγαλαν φωτογραφίες και ήταν απόλυτα ευγενικοί και ίσως λίγο συνεσταλμένοι ή τέλος πάντων χαμένοι μετά το live. Να σημειώσω εδώ ότι όπως λέω και στον τίτλο, τα ελληνικά charts είναι τα μόνα που έχουν δώσει ως τώρα πρώτη θέση στο Happiness, πράγμα που ο Hutchcraft ανέφερα τουλάχιστον 4 φορές στη συναυλία. Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο που στην Ελλάδα βγήκαν στη μέση του δρόμου για υπογραφές κ.λ.π. Έχω λοιπόν λελουδικό, αυτόγραφο, άθλια δυστυχώς φωτογραφία από κινητό και αγκαλιά από τον κούκλο Theo που με τη φινέτσα του, την ευγένεια, το επίπεδο αλλά και την αξιοπρέπεια του με έκανε να θυμηθώ όλα τα καλά που εντόπισα στους Άγγλους κάποτε και τα οποία με έκαναν εν τέλει να αγαπήσω έναν λαό που δεν είχα προηγουμένως σε μεγάλη εκτίμηση.

p.s. Κιχ για τον Adam Anderson? E, τι να κάνουμε.. Ο καθένας με τις αδυναμίες του :] χεχε!
Εδώ δεν ανέφερα καν τα hits τους Wonderful life, Better than love και Stay....

Ένα μικρό tribute στο Sivert Høyem

Το τελευταίο σάββατο ήταν η πολυαναμενόμενη συναυλία του Sivert Høyem στο Fuzz club, και θα ένιωθα τουλάχιστον αχάριστη αν δεν έγραφα τίποτα για αυτή τη βραδιά!

Photo by Francesco Rossi Monty

Αρχικά, να πω ότι δεν είχα πάει ως τώρα στο καινούριο Fuzz (τρόπος του λέγειν καινούριο, έχει μετακομίσει από την Βουλιαγμένης από τον οκτώβρη του '09, δηλαδή ένα χρόνο τώρα) και αν και με χάλαγε λίγο η τοποθεσία λόγω τρελής γειτνίασης με πολλές πίστες, από την άλλη έχει και τα καλά της: τρελή γειτνίαση με το Γκάζι, οπότε το που θα πας μετά τη συναυλία δεν αποτελεί ερώτημα. Επίσης, ο χώρος είναι πολύ καλός, μοιάζει πιο ευρύχωρο απο το Gagarin και πιο ροκ από το παλιό Fuzz, και τελικά η πρόσβαση λόγω μετρό Κεραμεικού είναι παιχνιδάκι. Απλά, κατεβαίνεις την Πειραιώς με όποιο λεωφορείο δεν στρίβει Ράλλη, ή το κόβεις με τα πόδια και σε ένα τέταρτο είσαι εκεί.

Λοιπόν, όταν φτάσαμε είχα άγχος γιατί δεν είχα ποτέ ως τώρα την τύχη να παρακολουθήσω τον Høyem επί σκηνής! Κι όμως, ενώ ως frontman των Madrugada επισκέφτηκε την Αθήνα το 2005 και το '08, και ενώ ήταν εδώ πάλι το δεκέμβρη του '09 (και διορθώστε με αν υπήρχαν και άλλες χρονιές που ήρθαν και μου διαφεύγουν), εγώ πάντα κάπου αλλού βρισκόμουν, κάπου έβοσκα τέλος πάντων, στην Πάτρα ή στο εξωτερικό, και ΠΑΝΤΑ έχανα την πολυαγαπημένη μου μπάντα!! Και κάθε φορά έλεγα, "την επόμενη φορά δεν θα τους χάσω με τίποτα!" Τι ντροπή!

Αυτή τη φορά όμως ήμουν επιτέλους εκεί... και ήταν μεγάλη η αποζημίωση. Ο Høyem είναι πολλά περισσότερα ακόμα και από όσα είχα φανταστεί ως τώρα. Στέκει πολύ περήφανος και σίγουρος, λεπτός και ψηλός, "ακρίδας" εντελώς, αλλά χωρίς την άχαρη κίνηση των ψηλών ανθρώπων με μακριά άκρα. Αντιθέτως, κινείται με άνεση και ένα στυλ ελαφρώς επιτηδευμένα αλύγιστο σαν αγόρι που έχει βαθιά γνώση της σεξουαλικής του δύναμης και το πρόσωπο του παίρνει εκφράσεις σαν να ξέρει από μόνο του ότι αυτές που τον αλλοιώνουν, θα είναι και αυτές που θα με κάνουν να λυγίσω κοιτώντας τον. Έπειτα, όταν μιλάει στο κοινό, όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί αυτό, μοιάζει πραγματικά να το εννοεί όταν λέει ότι "περάσανε πολύ καλά μαζί μας σήμερα" και ότι "θα περιμένει πως και πως να ξανάρθουν". Υπάρχει μια γλυκήτητα σε αυτόν τον άνθρωπο που διαποτίζει τη δουλειά του από τα τραγούδια μέχρι την παραμικρή του επαφή με τους fan του, και δικαιολογεί κατά μεγάλο βαθμό το εύρος και την ποιότητα του fandom του και του fandom των Madrugada. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι άντρες δηλώνουν ότι τον έχουν τόσο ψηλά σε εκτίμηση (αυτό το λέω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, καθώς πιστεύω και ξέρω ότι οι γυναίκες fan είναι ούτως ή άλλως τρελές για τον κύριο..). Αλλά πάνω από όλα, η φωνή του. Αν ήδη την θεωρούμε μια από τις καλυτέρες ανδρικές φωνές ever, μετά από μια συναυλία του, είμαστε απλά πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να μας αγγίξει τόσο βαθιά. Δεν με απογοήτευσε ούτε στιγμή. Που και που, έπιανα τον εαυτό μου να ξυπνάω σαν μέσα από λήθαργο και να συνειδητοποιώ ότι τον κοιτάω εντελώς αποσβολωμένη, με το στόμα και τα μάτια μισάνοιχτα. Ήταν απλά εξαιρετικός.

Και για χάριν της ιστορίας, να πω εδώ ότι συνέβη και το μοιραίο, η γράφουσα να δακρύσει σε συναυλία... δε μπόρεσα να το σταματήσω την ώρα του Majesty και καθώς γέμισε το κεφάλι μου με εικόνες από τη Στοκχόλμη -την οποία έχω ταυτίσει με τους Madrugada για προσωπικούς λόγους-, τα ταξίδια μου, τον πρώην μου και τους άλλους που δεν με αγάπησαν, και ψιλοξέσπασα σε ένα ρομαντικό συγκινησιάρικο βούρκωμα που είχα φαίνεται μεγάλη ανάγκη. Σκέφτηκα τότε, ότι οι καιροί είναι όντως δύσκολοι και όλοι μας ξέρω ότι πιεζόμαστε πολύ: ο ένας δε βρίσκει δουλειά, ο άλλος είναι άνεργος πόσους μήνες, ο άλλος χρωστάει, ο άλλος δε ξέρει τι θέλει από τη ζωή του τελικά, και όλο αυτό μας έχει κάνει -εμένα πάντως σίγουρα- να είμαστε στην τσίτα και μονίμως σε ένταση και οι στιγμές που έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτούμε τα συναισθήματα μας είναι ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες. Θυμάμαι παλιά, είχα χρόνο να συμπαθήσω τον εαυτό μου ή να αναπολήσω το παρελθόν ή να δακρύσω για μια βλακεία στραβοτιμονιά, αλλά τώρα μάλλον όχι, κρίνω εκ του αποτελέσματος δηλαδή. Και ο Høyem, ήταν τελικα σαν να μου έδωσε το ok, ναι, τώρα μπορείς να αφεθείς για λίγο και να νοσταλγησεις και να θρηνήσεις ίσως για κάτι που άφησες. Ήταν μεγάλη ανακούφιση και τον ευχαριστώ για αυτό :)


Madrugada - Majesty

Μετά όμως από αυτή την παύση, πίσω στη μάχη! Ακολούθησαν πολλά δυνατά κομμάτια, παλιά και καινούρια, με μεγάλη έμφαση βέβαια στο solo album του Moon Landing ένα μάλιστα ολοκαίνουριο που δεν το είχα ξανακούσει ποτέ και με κέρδισε αμέσως. Δεν συγκράτησα όμως καν το όνομα! Τέλος πάντων, τα έδωσε όλα, και αυτός και ο κωμικός στην εμφάνιση Cato Thomassen και ο πολύ χαριτωμένος Christer Knutsen και όλοι τους. Και όταν ήρθε η ώρα να μας αποχαιρετήσουν, δεν ένιωσα ούτε ένα τόσο δα κενό (σε πόσες άλλες συναυλίες πάντα έλειπε κάτι, δε φαντάζεστε), ήμουν απόλυτα πλήρης και εγώ και οι φίλοι μου. Ας μας ξανάρθει λοιπόν, εμείς εδω θα είμαστε και θα το περιμένουμε, και σίγουρα δεν θα χάσουμε ούτε την επόμενη εμφάνιση του! Βάλαμε μυαλό!!

p.s. στο fb και στο site του ανεβάζει σχεδόν κάθε μέρα update από τις συναυλίες και το πρόγραμμα τους, αξίζει να το χαζέψει κανείς ^^