Στα cafe και τα bar της Στοκχόλμης

Τον ιούνιο (του 2010) πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στη Σκανδιναβική χερσόνησο, στον πραγματικό βορρά της Ευρώπης. Συγκεκριμένα, προσγειώθηκα στη Σουηδία για να επισκεφθώ την κολλητή μου την Ελίνα, η οποία τελείωνε σιγά σιγά το master της στη Στοκχόλμη. Έμεινα εκεί 9 μέρες και πραγματικά το καταευχαριστήθηκα για 3 κυρίως λόγους: έμενα στο σπίτι της φίλης μου, την έβλεπα μετά από πολύ καιρό και ήμουν σε πλήρη ηρεμία και ανεβασμένη διάθεση! Είναι υπέροχο να σε φιλοξενούν στις διακοπές στο εξωτερικό γιατί εγκλιματίζεσαι καλύτερα και είσαι πολύ κοντά στο να ζεις σαν ντόπιος, νιώθεις τη ζεστασιά του φιλικού σπιτιού και μαθαίνεις για την καθημερινότητα των φίλων σου σε αυτό το άγνωστο μέρος. Τις ώρες που πέρασα μόνη μου, ρέμβαζα κυρίως στα πάρκα και στους δρόμους, βγάζωντας φωτογραφίες και ακούγωντας μουσική, και το απόλαυσα τόσο που πλέον πιστεύω ότι αυτές οι διακοπές στη Στοκχόλμη με έφεραν πιο κοντά στον εαυτό μου, όσο μελό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Μετά τις βόλτες μου, παρέα με την κολλητή μου ή/και με φίλους της, πηγαίναμε σε πολλά ζεστά και χαριτωμένα cafe, το γενικό style των οποίων με κέρδισε από την αρχή, και μέσα στο μυαλό μου έμεινε ως ειδική κατηγορία. Η Ελίνα προσπαθούσε πάντα και προς τιμήν της, να με πηγαίνει σε αυτά τα μέρη που πίστευε ότι θα μου άρεσαν περισσότερο και τόνιζε: "ξέρω ένα cafe, εναλλακτικό, που πάνε, έτσι, πιο περίεργα άτομα, και θα σου αρέσει σίγουρα, είναι πολύ το στυλ σου!" Με είχε σκλαβώσει εντελώς :) Έτσι, αποφάσισα να γράψω αυτό το post και να αναπολήσω αυτά τα τέλεια μαγαζάκια!

Λοιπόν, θα ξεκινήσω από το Södermalm, την περιοχή που καλύπτει το νότιο μεγάλο νησί στο κέντρο της Στοκχόλμης. Το Södermalm φημίζεται για τον alternative και νεανικό χαρακτήρα του, είναι γεμάτο νεαρόκοσμο, φοιτητές και το προτιμούν hipsters, bohemian, gays, ροκάδες, αλλά και fashion addicts. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που τα περισσότερα ιδιαίτερα σε στυλ cafe και bar τα συνάντησα εδώ, στο SoFo, και μάλιστα κυρίως συγκεντρωμένα στο τρίγωνο που σχηματίζουν η οδός Bondegatan, η διαγώνια Katarina Bangata και η χαριτωμένη πλατειούλα Nytorget.

Στο Cafe String ξεφυλλίζοντας βιβλία design..

Πρώτο και καλύτερο θα αναφέρω το Cafe String, ένα εντελώς funky τρελιάρικο και πολύχρωμο μέρος, όπου έφαγα ένα καταπληκτικό κρεμώδες γλυκό -αλλά δυστυχώς έχω ξεχάσει τι ακριβώς- και όπου μεγαλύτερη αίσθηση μου έκανε το τμήμα του δίπλα στις γυάλινες προσόψεις του. Το κομμάτι αυτό αν και υπερυψωμένο σαν βιτρίνα, χρησιμοποιείται κανονικά σαν τμήμα της καφετέριας, με τραπέζια και απ'όλα, και όταν κάθεσαι εκεί νιώθεις λίγο σαν έκθεμα. Εννοείται ότι προτιμήσαμε ένα τραπέζι ακριβώς εκεί, για την πλάκα της υπόθεσης! Το String θυμίζει, σε εμένα τουλάχιστον, αρκετά το δικό μας Πλέει-play, εδώ, στην Αγία Παρασκευή, καθώς το χαρακτηρίζει η ίδια παιχνιδιάρικη κατάσταση, όπου καμία καρέκλα δεν ταιριάζει με την άλλη, όλα τα τραπέζια είναι διαφορετικά, γάτες κυκλοφορούν κ.λ.π. αλλά στο πιο ευρύχωρο βέβαια..

Το Cafe String!

Εξίσου στυλάτo αλλά πιο γλυκό και girly είναι το Café blå lotus στην Katarina Bangata, πολύ κοντά στο θεόμουρλο και απολαυστικά κιτς Ταϋλανδέζικο εστιατόριο Koh Phangan. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Pet Sounds Bar, το οποίο σε αντίθεση με το πως φαίνεται στην ιστοσελίδα του, είναι βασικά ένα indie style bar το οποίο μαζεύει πάρα πολύ κόσμο παρασκευοσαββατόβραδα, και στο υπόγειο του έχει χώρο για gigs.

Το Babylon, από το blog: http://www.routenumber8.com/

Ένα άλλο cafe bar στο Södermalm που μου άρεσε πολύ ήταν το Babylon δίπλα στο skate park στην πλατεία Björns trädgård, απέναντι από την θορυβώδη και χαοτική πλατεία Medborgarplatsen. Ενώ στη Medborgarplatsen γίνεται το σώσε, στην Björns επικρατεί ηρεμία και τα δέντρα εμποδίζουν ακόμα και την οπτική επαφή με την απέναντι πλευρά του δρόμου, οποτε και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε εντελώς διαφορετική τοποθεσία. Το Babylon είναι ένα ισόγειο κτίσμα με τζαμαρία, τίποτα σπουδαίο και μάλλον άσχημο εκ πρώτης όψεως, αλλά σε κερδίζει με τη μία. Το καλοκαίρι, είναι ανοιχτό εντελώς προς το παρκάκι και παίζει συμπαθητική μουσική, plus μαζεύει ωραίο κόσμο και πολύ.

Eγώ στο Kvarnen, περιμένωντας με ανυπομονησία.

Εδώ, θα μου επιτρέψετε άλλη μια παρέκλιση από το θέμα, για να μιλήσω για το τρομερό Kvarnen. Το Kvarnen είναι ένα ιστορικό εστιατόριο, με παραδοσιακά σουηδικά πιάτα όπως τα περιβόητα σουηδικά κεφτεδάκια -θυμηθείτε τα ΙΚΕΑ χαχα!- στα οποία έπεσα με τα μούτρα εγώ, και μπριζόλα ταράνδου, που δοκίμασε η γεναία φιλέναδα μου. Τη μέρα και ώρα που πήγαμε μάλιστα, είχε fixed menu προσφορά, οπότε φάγαμε 1ο και 2ο πιάτο και σκάσαμε με 15 ευρώ μόνο. Καθώς απολάμβανα λοιπόν το γεύμα, πρόσεξα κάτι εντελώς αντιφατικό: στο διπλανό μας τραπέζι, κάποιος είχε γράψει με ανεξίτυλο "meat is murder"! Πόσο ειρωνικό να το βλέπει αυτό κανείς μέσα σε ένα εστιατόριο που σερβίρει κυρίως παραδοσιακά πιάτα με κρέας! Αναρωτήθηκα πως και δεν το είχαν αφαιρέσει οι τύποι του μαγαζιού. Ίσως δεν το είχε προσέξει κανείς ακόμα, γιατί αν το είχαν δει σίγουρα θα τους ενοχλούσε αρκετά ώστε να το σβήσουν.

Η περιβόητη σαρκαστική φωτογραφία :)

Το Copacabana (not my pic)

Στην άλλη κυριολεκτικά άκρη του Södermalm βρίσκεται η περιοχή Hornstull, με πολλά απίστευτα χαριτωμένα cafe δίπλα από το ποτάμι/θάλασσα/κανάλι στα δυτικά του νησιού. Η περιοχή φημίζεται για τα gay/lesbian στέκια της, και ένα από αυτά είναι το Copacabana, ένα γραφικό και ρετρό cafe, με χαρακτηριστικά ξύλινα καθίσματα σαν στασίδια στο εξωτερικό του.

Τελικά όμως, προτιμήσαμε το Vurma με τα υπέροχα σάντουϊτς και γλυκά. Αράξαμε εκεί και χαζεύαμε από τους καναπέδες με τις πολύχρωμες μαξιλάρες τις εναλλασόμενες ταπετσαρίες και τον μεγάλο πράσινο σχολικό πίνακα με το μενού, όταν πρόσεξα στον τοίχο ένα -γνωστό σε μένα από λατέρνες και παλιά ελληνικά καφενεία- πορτρέτο τσιγγάνας. Το ρετρό σε πλήρη αποθέωση! Αντίστοιχα, και το site τους κινήται στα ίδια επίπεδα πανδαισίας!!

Στο Vurma με το περιβόητο πορτρέτο τσιγγάνας πάνω από το κεφάλι της ξανθιάς βορειοευρωπαίας.

To Millqvest Caffe Bar (not my pic)

Ένα άλλο cafe που αγαπήσαμε πολύ βρίσκεται μακριά από το Södermalm, στην παλιά γειτονιά της φίλης μου, το πιο ακριβό και "βορειοπροαστιακιώτικο" Vasastan. To Mellqvist Caffe Bar είναι γνωστό για πολλούς λόγους: σερβίρει καλό ιταλικό καφέ σε ιταλικό στυλ, και είναι μία από τις τοποθεσίες της  millenium trilogy του Stieg Larsson. Και τα δύο με αφήνουν παγερά αδιάφορη, σε αντίθεση με τα υπέροχα σάντουιτς του και τα γκομενάκια που καθόντουσαν παραδίπλα. Το Mellqvist είναι μια τρύπα. Έξω έχει πολύ χαβαλέ γιατί το επιμήκες παγκάκι στην πρόσοψη του, έχει ενσωματωμένα μικροσκοπικά τραπεζάκια, όπου δεν χωράει βασικά τίποτα. Η τουαλέτα του δε, είναι ένα και μοναδικό WC, το οποίο προσεγγίζει κανείς περνώντας κανονικότατα μέσα από την κουζίνα και το οποίο είναι κανονικότατα επίσης σαν WC σπιτιού, με πετσέτες, οδοντόβουρτσες και πάει λέγοντας. Πάλι, Πλέει-play μου μυρίζει.

Η πλατεία Stortorget με τα Kaffenkoppen (μπορντώ κτίριο) και Choklad Koppen (πορτοκαλί κτίριο)

Θα 'ναι μακρύς ο δρόμος για την τουαλέτα..

Το τελευταίο καφέ που θέλω να αναφέρω είναι ένα ζεύγος καφέ, τα Kaffekoppen και Choklad Koppen στη διάσημη πλατεία Stortorget του Gamla stan, του διάσημου λιλιπούτειου νησιού στο κέντρο της Στοκχόλμης. Τα συγκεκριμένα cafe στεγάζονται σε πολύ γραφικά παλιά κτίρια, είναι λίγο δήθεν στο μενού τους και αρκετά τουριστικά, αλλά παραμένουν ένα must για οποιονδήποτε επισκέπτη. Τα τραπεζάκια και οι τουαλέτες του Kaffekoppen όπου κάτσαμε, τράβηξαν και εδώ περισσότερο απ'όλα την προσοχή μου. Ειδικά οι τουαλέτες. Για να φτάσεις, κατέβαινες μία πολύ απότομη σκάλα στο πίσω μέρος του μαγαζιού, διέσχιζες ένα θολωτό υπόγειο μεσαιωνικού στυλ με κεριά και πολυελαίους, μετά περπάταγες σε ένα στενό διάδρομο και έφτανες σε μια πόρτα δίπλα από μια μπερζέρα!

Στο Kaffenkoppen

(Επίσης, η Ελίνα προτείνει Saturnus, Foam και Cafe Noco, σε περίπτωση που δεν σας έφτασαν τα παραπάνω και θέλετε και άλλα, και άλλααααα.. Εγώ δεν πρόλαβα να πάω σε αυτά, οπότε δεν έχω πολλά να σας πω από πρώτο χέρι, εμπιστεύομαι όμως τη φίλη μου με κλειστά μάτια, γιατί είναι και γλυκατζού.)

Ready for a funeral? Nope, not yet.

Σε πιο χαρούμενες φάσεις??

Μέρες τώρα διχάζομαι στο κατά πόσο θα έπρεπε να γράψω αυτό το post, για τη δομή και το περιεχόμενο του. Τελικά, το γράφω αυτή τη στιγμή, αν και έχω τεράστιους ενδοιασμούς σχετικά με το αν είναι σκόπιμο κάποιος να δημοσιοποιεί πιο προσωπικά θέματα. Αλλά who cares στην τελική, δεν γράφω και στη Daily mail... Λοιπόν..

Πριν από μια βδομάδα περίπου, ήρθε και με χτύπησε με φόρα και εντελώς ξαφνικά, μια ιδέα: ότι δεν είμαι χαρούμενη. Είχα να αναρωτηθώ για κάτι τέτοιο εδώ και χρόνια! Με χτύπησε μάλιστα τόσο αποτελεσματικά που αφού το επεξεργάστηκα μπόλικο, με έπεισε. Τα δεδομένα που έχω στα χέρια μου βοήθησαν στη διεξαγωγή του συμπεράσματος: δεν έχω δουλειά, εδώ και ένα μήνα δεν ψάχνω καν πια για δουλειά, έχω χάσει τη φρεσκάδα της αρχής εντελώς και χωρίς να το καταλάβω.  Από το τέλος του καλοκαιριού, και όσο διαρκεί αυτή η περίοδος αναζήτησης εργασίας, βγαίνω σαν πούστης. Βγαίνω σαν πούστης και πίνω και καπνίζω πολύ περισσότερο από όσο νομίζω και το πιο βασικό απ'όλα, δεν κοιμάμαι ΚΑΘΟΛΟΥ φυσιολογικά, Κάποτε πίστευα ότι το να κοιμάμαι στις 4 είναι εξωφρενικό. Τώρα όμως κοιμάμαι στις 7. Κάποτε ξύπναγα στη 1, τώρα καμιά φορά στις 4. Καταντάει αηδία και αρρωστημένο, αλλά και πάλι το επόμενο βράδυ, δεν κλείνουν τα μάτια μου.

Παράλληλα, νιώθω πολύ περίεργα με τα ερωτικά μου. Αλλά θα το προσδιορίσω λίγο, γιατί άντε να καταλάβετε: υπάρχουν φάσεις στη ζωή όλων που δεν τραβάει το πράμα, δεν υπάρχει κίνηση, πως το λένε. Αυτό είναι μία λογική αν και δυσάρεστη κατάσταση που όμως λύνεται σχετικά εύκολα. Έτσι πιστεύω εγώ. Τώρα, εγώ δεν μιλάω για μια τέτοια κατάσταση. You gotta have action to be the main attraction σαφώς, αλλά στην περίπτωση μου είναι πιο πολύ there is plenty of action, but no real attraction. (Το ίδιο στην κοινωνική μου ζωή: πολύς κόσμος αλλά λίγοι που θέλω πραγματικά να κάνω παρέα.) Και το βασικότερο σημείο του προβλήματος είναι ότι υπάρχουν κάποιοι που με ελκύουν πολύ, αλλά αν δεν ξέρεις τι θες από την ίδια σου τη ζωή, πως θα δώσεις στον άλλο να καταλάβει τι θες από εκείνον? Είναι σαν κάθε φορά που γνώριζα κάποιον -εδώ και κάνα χρόνο- να ανέπτυσσα ένα pattern συμπεριφοράς standar επιλογών. Το αποτέλεσμα είναι ότι έκανα βασικά σεξ και όχι παρέα και βαρέθηκα, διότι είμαι 26 και όχι 20, και ο ενθουσιασμός πλέον μετά από αρπαχτές δεν κρατάει ούτε καν μέχρι την παραεπόμενη μέρα.  Ίσως και να βαρέθηκα το εντελώς single που πριν τόσο μου είχε λείψει.

Κάπου εκεί έξω, ανάμεσα στα κτίρια, υπάρχει ένας γαμάτος τύπος και μια υπεργαμάτη δουλειά with my name on it, αλλά όσο και αν το γνωρίζω, συμπεριφέρομαι σαν να το αγνοώ και συμβιβάζομαι με δουλειές του ποδαριού και αδιάφορους ή αντιπαθείς αρσενικούς. Αλλά τέρμα, δεν έχω άλλο χρόνο!

Εδώ να τονίσω ότι ποτέ δεν είναι όλα άχρηστα σε μια φαινομενικά άχρηστη περίοδο της ζωής μας. Θα φάτε τα μούτρα σας και θα βαρεθείτε για να μάθετε πως να μην τα τρώτε και πως να περνάτε πραγματικά καλά. Εμένα όλη αυτή η κραιπάλη και η μη παραγωγική φάση ίσως να με έκανε να καταλάβω για το τι πρέπει να πολεμήσω. Τώρα, στην πράξη θα φανεί αν θα αρχίσω ξανά να διεκδικώ όσα θέλω πραγματικά πολύ. Plus, σε αυτό το διάστημα, γνώρισα και κάτι απίστευτες περιπτώσεις στην πορεία που τους έκανα φίλους μου, και έκανα και 5 μαλακίες ακόμα για να έχω να λέω σε αυτά τα δυσμοιρα εγγόνια :) Πραγματικά, αυτά τα παιδιά και τα εγγόνια μου, τα λυπάμαι από τώρα, αλλά αυτό θα το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή!!

Και κάτι τελευταίο: κάποτε ένας  ελαφρώς γελοίος πλην συμπαθητικός τυπάκος, προφανώς ζορισμένος εκείνη την περίοδο, μου είχε πει ότι ποσοστό σημασίας στη ζωή του για να είναι ευτυχισμένος, θα έδινε ένα 70% στα επαγγελματικά και 30% σε όλα τα υπόλοιπα. Τον είχα θεωρήσει θλιβερό και ψυχρό, και είχα υποστηρίξει με πάθος ότι για μένα αντιθέτως, η κοινωνική μου ζωή και ψυχαγωγία θα μέτραγε 70% και η εργασία 30% με το ζόρι. Τώρα, αντιμετωπίζοντας αυτή την μούχλα που μου έχει προκαλέσει η απραξία και η αποχή από τα όνειρα μου, σκέφτομαι ότι ένα 50-50 με καλύπτει..

p.s.1 Σε καμιά βδομάδα θα είμαι ψυχολογικό περδίκι, να το θυμάστε. Με ξέρω καλά.
p.s.2 Αυτό το post δεν ελπίζει καθόλου σε comments, έχει γραφτεί για λόγους αποτοξίνωσης, για να υπάρχει σαν τεκμήριο ότι όλα ξεπερνιούνται και σαν υπενθύμιση ότι υποσχέθηκα να συνέλθω και να βγω από τη μούχλα.

Η δύναμή της - Η βραδιά της στριπτιτζούς!

Είναι μεγάλο θέμα αυτό που πάω να ανοίξω..

Η Ήρα, αν τη ρωτήσεις τι θεωρεί σημαντικότερη αρετή σε έναν άνθρωπο, θα σου πει την ομορφιά. Την πρώτη φορά που την άκουσα να το λέει, έμεινα άναυδη, γιατί γνωρίζοντας την αδερφή μου, δεν περίμενα ποτέ μια τέτοια απάντηση. Δηλαδή αν επέλεγες ένα χάρισμα θα ήταν αυτό? Ναι. Οι ενστάσεις μου άπειρες: Και η εξυπνάδα? Θα φρόντιζα να γίνω έξυπνη ή θα ήμουν ούτως ή άλλως. Και γιατί να μην φροντίσεις να γίνεις όμορφη? Γιατί αυτό είναι εκ γενετής, ή το έχεις ή όχι. Και οι πλαστικές και το make up και όλα τα άλλα? Αυτά είναι ψεύτικα, εγώ θα επέλεγα να είμαι όμορφη χωρίς την παραμικρή προσπάθεια. Οκ, συμφωνώ, μα δεν είσαι ήδη όμορφη? Μια κούκλα είσαι. Ίσως για κάποιους, αλλά δεν είμαι απόλυτα όμορφη, όχι αντικειμενικά. Ε, ούτε και εγώ, αυτό και αν είναι φως φανάρι. Σε τι χρησιμεύει μια αντικειμενική κρίση όπως και να 'χει? Το μεγαλύτερο χάρισμα είναι  η φυσική αντικειμενικά αποδεκτή ομορφιά. Το αγνοώ, εγώ προτιμώ να είμαι απλά αντικειμενικά συγκλονιστικά ευφυής. Αυτό είναι υποκριτικό και θα σε άφηνε μες τη μοναξιά περιστοιχισμένη από ηλιθίους. Άλλωστε, εσύ με τη σειρά σου δεν πιστεύεις ότι είσαι ήδη "συγκλονιστικά ευφυής? Όχι όσο θα ήθελα. Λέμε τα ίδια πράγματα. Σίγουρα όχι.

Εγώ: Δεν πιστεύω στην αντικειμενική ομορφιά. Αυτό το διατυμπανίζω σε κάθε ευκαιρία. Δεν πιστεύω ότι έχει ιδιαίτερη αξία γιατί μου τυχαίνει συχνά να βρίσκω απωθητικά άσχημους κάποιους αντικειμενικά όμορφους ανθρώπους επειδή τους αντιπαθώ ή τους θεωρώ παλιοχαρακτήρες. Ένας "κακός" άνθρωπους, που φέρεται άσχημα, δε θα μπορούσε ποτέ να μου φαίνεται ωραίος στην εμφάνιση. Αν πρόκειται και για γυναικά δε, το μόνο που βλέπω είναι μια κινούμενη μάζα από σκατά, αν είναι αρχίδι ή αν δεν την εκτιμώ καθόλου. Καταλαβαίνω παρ'όλα αυτά, ότι οι περισσότεροι δεν επηρρεάζονται τόσο έντονα όσο εγώ από τους τρόπους και το χαρακτήρα κάποιου ώστε να συνθέτουν τόσο υποκειμενικά την εικόνα του. Ξέρω ότι πολλοί μπορούν να παραμένουν περισσότερο αντικειμενικοί και υπό την επηρρεια έντονων συναισθημάτων ακόμα, και ναι, το εκτιμώ, σίγουρα.

Εδώ η Ήρα θα πεταγόταν πάλι σαν δικηγόρος του διαβόλου και θα με ισοπέδωνε ως εξής: Κυρία μου, είναι γνωστό τοις πάσι ότι εσύ στην προσωπική σου ζωή, το ιδανικό της υποκειμενικής ομορφιάς μάλλον το έχεις πετάξει στην τουαλέτα προ πολλού, εκ του μηδενός μη σου πω. Όλοι σου οι φίλοι το ξέρουμε ότι αν βάλεις σε μια σειρά τους πρώην και τους γκόμενους που είχες, και τους περισσότερους από αυτούς με τους οποίους ασχολιόσουν στη ζωή σου, θα γίνει φανερό ότι πάντα, μα πραγματικά σχεδόν πάντα, πήγαινες για τον "ωραίο" της παρέας, του club, της φάσης. Ακόμα και οι φίλοι σου άνδρες-γυναίκες, είναι οι "ωραίοι" του σχολείου, οι cool του πανεπιστημίου...

Μπορεί να είναι τυχαίο. Σκατά τυχαίο είναι. Κάτσε ρε συ, δε μπορείς όμως να μου προσάψεις στη λίστα και τους πετυχημένους.. αυτό το αποποιούμαι! Για την ώρα, μετά μπορεί αυτό να σε νοίαζει εξίσου.. μη σου πω ότι ήδη σε απασχολεί. Επειδή μεγαλώνω, στα 26 είναι λογικό να σε "ζαλίζει" η επιτυχία όταν νιώθεις χαμένος από όνειρα και ελλειπής από στόχους. Άλλωστε να θυμάσαι πάντα ότι εγώ μεγάλωσα με φίλες πολύ πιο προσηλωμένες στην επιτυχία (ανεξαρτήτως χρημάτων) και την εμφάνιση από ότι εμείς οι δύο. Οκ, ας αφήσουμε απ' έξω την επιτυχία.

ευχάριστο διάλειμμα

Η ομορφιά είναι από μόνη της προσωπική επιτυχία. Τύχη είναι απλά. Θα παραδεχτείς τουλάχιστον ότι πας για τους "ωραίους"? Ναι, αυτό το παραδέχομαι, αλλά να τονίσω ότι εκπλήσσομαι και εγώ η ίδια για το πως έριξα κάποιους συγκεκριμένους. Δηλαδή οι θεοί θα έπρεπε να βγαίνουν μόνο με μοντέλα? Κλισέεεε! Όχι, στην παγίδα μου έπεσες: αφού λοιπόν βγαίναν μαζί μου σημαίνει ότι η αντικειμενική ομορφιά δεν έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο ούτε για αυτούς! Μιλάς λες και θεωρείς τον εαυτό σου καμιά πατσαβούρα. Μιλάω γνωρίζοντας ότι δεν είμαι μοντέλο. Σημαίνει ότι κάτι άλλο υπάρχει πιο σημαντικό! Τι? Το πως κουνιέσαι, πως χορεύεις, τα ρούχα σου, το πως μιλάς, το αν ξέρεις για μηχανές, ποδόσφαιρο, πόκερ και F1? Ίσως και αυτά να παίξαν το ρόλο τους, αλλά το αν ξέρεις τι θες, ίσως πιο πολύ απ'όλα. Η πρώτη εικόνα όμως είναι που τους τράβηξε. Και αν δεν ήταν αυτό, αλλά τα πρώτα λόγια που είπα και πως έσκυψα για να τα πω? Και αυτό πρώτη εικόνα ειναι.

Σε ένα πάρτυ που πήγα, ήρθε η αστυνομία. Η "αστυνομία" ήταν μια στριπτιζού με την κλασική fake μπατσοστολή. Όταν την είδα -γιατί γινόταν χαμός από κόσμο- ήταν ήδη πάνω στον καναπέ με το σουτιέν και έβγαζε το παντελόνι της. Ενώ αρχικά γέλαγα και το διασκέδαζα, το χαμόγελό μου σχεδόν πάγωσε όταν είδα έναν κώλο γεμάτο κυτταρίτιδα, τόσο που αν έβαζες εμένα και τις 4 φίλες μου μαζί σε ένα σώμα, δεν θα είχες το ίδιο αποτέλεσμα. Όταν γύρισε είδα και ένα πεσμένο στηθάκι και μία 35άρικη φάτσα. Αμέσως, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ότι προφανώς δεν την είχαν δει πριν τη φέρουν, γιατί αν την είχαν δει, θα έπαιρναν άλλη ή θα το ακύρωναν τελείως! Η αντίδραση μου ήταν ήπια σε σχέση με τους 3 άντρες που κάθονταν μπροστά μου και κόντεψαν να με ποδοπατήσουν στην προσπάθεια τους να απομακρυνθούν από την τύπισσα που έμοιαζε να τους πλησιάζει επιθετικά, εντελώς γυμνή πλέον, για χορό. Εκείνη την ώρα είδα μια φίλη μου να χορεύει μαζί της και το θεώρησα άψογο. Αυτό έλειπε, όταν βρεθείς στο χορό χορεύεις και when in Rome, οπότε μπράβο στην ακομπλεξάριστη φίλη μου!

Η τραγική στριπτιτζού έφυγε μετά από κάνα μισάωρο και εγώ έμεινα βυθισμένη σε σκέψεις μαύρες! Δε θέλω να πιστεψω στην αξία της αντικειμενικής ομορφιάς, αλλά δεν αντέχω να μην αναρωτιέμαι πως θα ήταν τα πράγματα αν η εν λόγω κοπέλα ήταν δίμετρη, με άψογα καπούλια, στητό μεγάλο στήθος και ένα αξιοπρεπές πρόσωπο. Είναι δυνατόν να ήταν το ίδιο? Θα έτρεχαν οι άντρες να κρυφτούν από πίσω μου? Σιγά! Εδώ, εγώ θα πήγαινα να την χορέψω, ας μη δουλευόμαστε τώρα!

Τα παραπάνω δίνουν ένα στοιβαρό χτύπημα στην δήθεν υπεροχή του υποκειμενισμού της ομορφιάς, και στην δήθεν ανύπαρκτη αξία της. Εγώ όμως, πιστή σε ιδεολογίες και ιδανικά, ω ναι, δεν θα το πω ποτέ, ποτέ, το ναι!

Συμπέρασμα: στο hen's party για το γάμο μου (σε περίπου 6-7 χρόνια από τώρα :Ρ) οι 3 -τουλάχιστον- στριπτιζέρ που θα παρεβρεθούν για τη διασκέδαση μου, θα έχουν επιλεγεί από την Ήρα και θα έχουν περάσει από επιτροπή, βλ. κολλητές μου, από την οποία θα έχουν εγκριθεί παμψηφεί. Θέλω έναν μελαχρινό αξύριστο χαρτογιακά, έναν ξανθό αξύριστο κιθαρίστα και έναν καστανό boy-next-door σε bmx. Και όλοι να μην είναι πάνω από 25. Άντε 26. Αυτά, μέχρι νεοτέρας :Ρ

Ή μπορείτε να μου φέρετε αυτά τα 3 :) λιγουλάκι πιο δύσκολο, αλλά βρε κορίτσια, νομίζω μου αξίζει!

Και σας αξίζει και εσάς πιστεύω.

Αλλά ο Yesung είναι όλος δικός μου, έτσι γιατί θα παντρευτώ την επόμενη μέρα, ας μην ξεχνάμε..

Ο στόχος και ένα ποδήλατο - υπό την επιρροή του Bicycle film festival

Σήμερα, μέρα του δεύτερου γύρου των εκλογών, έιχα αποφασίσει από την ώρα που ξύπνησα ότι θα γράψω. Αλλά αρνούμαι κατηγορηματικά να μιλήσω για τις εκλογές. Δυστυχώς δεν με ενδιαφέρει καθόλου το να αναλύσω τις απόψεις μου επί του θέματος σε οποιονδήποτε, και κατηγορώ την υπεροψία μου για αυτό και την διανοουμενίστικη αντίληψη του εαυτού μου.. Πήγα και ψήφισα, αλλά ως εκεί. Έχω όμως άλλα να πω, με σιγουριά ότι θα είναι λιγότερο χιλιοειπωμένα απ'όσα θα μπορούσα να πω για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα των ημερών, και ίσως πιο επίκαιρα επίσης, για ανθρώπους σαν και μένα που ψάχνουν να βρουν τι είναι αυτό που θα δώσει κατεύθυνση στη ζωή τους.

Στο Bmx fun jam, εγώ και η Ήρα ανάμεσα στα πόδια του Dani (?)

Χτες το απόγευμα, πήγα με την αδερφή μου στο Bmx Fun Jam, μέρος του Bicycle Film Festival, στο προαύλιο της Καλών Τεχνών. Το προαύλιο της σχολής δε θυμίζει σε τίποτα ακαδημαϊκό χώρο! Μιλάμε για ένα μεγαλούτσικο κομμάτι γης δίπλα στην Πειραιώς, με λίγα παρτέρια, κάποια δέντρα (μεταξύ αυτών 2 τόσο θλιβερούς φαλακρούς φοίνικες..) και φόντο κάποια σε ερειπωμένη κατάσταση, πανέμορφα κατά τ'άλλα νεοκλασικά κτίρια. Ο αρχιτέκτονας μέσα μου είχε φρικάρει στη θέα της εγκατάλειψης. Κοτζάμ καλών τεχνών, σκέφτηκα και για άλλη μια φορά ήθελα να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Τόσο ωραία κτίρια και τα αφήνουν να σαπίζουν.  Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι πως οι bmx-άδες λίγο νοιάζονται για το περιβάλλον στο οποίο θα γίνει κάποιο event, και μπορεί σε αυτούς να έμοιαζα και γραφική αν έλεγα όσα σκέφτομαι. Ίσως να μην τους νοιάζει καν το πόσο κόσμο θα μαζέψει, και αυτό δεν τους υποτιμά καθόλου. Αντιθέτως, είναι η πρακτική εφαρμογή του "όπου και αν είσαι, περνάς καλά, αρκεί να έχεις καλή παρέα" και ποιος μπορεί να αντισταθεί σε κάτι τέτοιο? Πάνω κάτω αυτό ήταν και το event: μια φιλική φάση για να δούμε τους γνωστούς μας, να βγάλουμε φωτογραφίες και να κάνουμε ποδήλατο

Αναρωτήθηκα γιατί τόση η λαχτάρα μου πια για το bmx και το skate. Αφού bmx δεν είχα ποτέ και ούτε θέλω να αποκτήσω ποτέ. Σιχαίνομαι να τα καβαλάω, μου σπάνε τόσο τα νεύρα και τις ελάχιστες φορές που χριεάστηκε να το κάνω, δεν είχα φρένα (κ εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να αλλάζω παπούτσια κάθε δίμηνο λόγω τρύπιας σόλας όπως ο πρώην μου!), η σέλα (που 'ντάξει, ομολογουμένως άχρηστη στους bmx-άδες) ήταν όση η παλάμη μου χωρίς υπερβολή και τα γόνατα μου χτύπαγαν στο τιμόνι και πόναγαν από το βαθύ κάθισμα.. (έχω και τρίμετρες ποδάρες, τι να κάνουμε..). Λοιπόν, εκείνο το συγκεκριμένο ποδήλατο που με παίδεψε τόσο, ήταν και η χαριστική βολή στην ανύπαρκτη εμπειρία μου με bmx χαχα, έμεινα πιστή fan των mountain και αποδεδειγμένα φλώρος :P

Στην Πάτρα έκανα ποδήλατο συνέχεια. Πήγαινα σε όλες μου τις δουλειές με αυτό και έτρεχα πάνω κάτω μες την πόλη αποφεύγωντας μηχανάκια και αυτοκίνητα κάνωντας τρελά ζιγκ ζαγκ και περνώντας κόκκινα φανάρια, γεγονός που έκανε την αδερφή μου να κατατρομοκρατείται! Αυτό το ποδήλατο επίσης δεν έλεγε πολλά από φρένα, απλά και μόνο επειδή δεν ήταν ποτέ καλά και ενώ τα πείραζα κάθε τόσο, η φτηνοκατασκευή τους και η έλλειψη χρημάτων δεν μου επέτρεψε ποτέ να αισθάνομαι απόλυτα ασφαλής. Ε, αυτό ήταν που μου άρεσε πάντα! Εδώ στην Αθήνα όμως, ενώ έλεγα ότι θα συνεχίσω έτσι, τζίφος φίλοι μου. Από τότε που το έφερα εδώ το ποδηλατάκι μου δεν έχει βγει από το γκαράζ. Δεν είναι τόσο πιο επικίνδυνη η Αθήνα (έχετε δει πως οδηγάνε οι πατρινοί??). Αλλά οι αποστάσεις είναι μεγάλες και έιπαμε, δεν είμαι δα και 15χρονο αγόρι, δεν έχω τις αντοχές τους να οδηγάω τρία τέταρτα μες τις ανηφόρες και το έξτρα βρωμερό καυσαέριο για να φτάσω τελικά πτώμα και λουσμένη στον ιδρώτα στη δουλειά μου. Οπότε είπα θα πηγαίνω απλά βόλτες κάπου εξοχικά... ΚΑΠΟΥ ΕΞΟΧΙΚΑ?? αχχαχα! Δηλαδή ή θα οδηγάω 2 ώρες για να φτάσω στο "εξοχικά" ή θα το φορτώνω στο αμάξι σαν ηλίθια? Το δίλημμα δεν απαντήθηκε ποτέ, απλά δεν το επιχείρησα ποτέ.

Back to the subject όμως, γιατί ξέφυγα. Οι λόγοι που μ'αρέσουν τα bmx/skate events. Τα ποδήλατα, τα τρικς, το θέαμα, η ανεμελιά, οι αντροπαρέες, τα αγόρια όταν πετάνε, τα αγορια όταν πέφτουν, τα αγόρια όταν γελάνε που τους βγήκε καλά, η αγέλη, ο ανταγωνισμός, το στυλ (γελάω λίγο γιατί είναι τόσο κλισέ η φράση), η πόρωση, η εμμονή, η προσύλωση, η επίτευξη του στόχου, ο στόχος. Ο στόχος και μόνο φτάνει.

Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου και να κρύψω το αυτονόητο: προφανώς και οι περισσότερες γκόμενες τρέχουν για τις αντροπαρέες και μαζί και εμείς. Αλλά είναι ουσιώδες να αντιλαμβάνεσαι τι σε συγκινεί και εμένα με συγκινεί η αγορίστικη προσύλωση τους στις φιγούρες τους, τόσο που εύχομαι για άλλη μια φορά να ήμουν αγόρι, να ήμουν αγόρι για να ξέρω πως είναι να πέφτεις και να μην πονάς γιατί θες να το προσπαθήσεις ξανά. Θυμάμαι λίγο πως ήταν, τότε που έτρεχα στα χαλάσματα με τις παρέες μας στη Σύρο. Όλοι αρσενικά και εγώ το μόνο κοριτσάκι να τους ακολουθώ αλαφιασμένη, να δυσκολεύομαι απίστευτα για να τους προλαβαίνω και να φτάνω στα άκρα για να τους εντυπωσιάσω, να τους αποδείξω ότι το φύλο μου δεν παίζει ρόλο και τα ματωμένα μου γόνατα το μαρτυρούσαν. Θυμάμαι τα παραπάνω σαν στιγμές απίστευτης και απόλυτης ευτυχίας. Τώρα, οι παιδικοί μου φίλοι είναι ο ένας παντρεμένος με παιδί, ο άλλος ναυτικός, ο άλλος όσο καλό παιδί και αν είναι δεν μας ενώνει πια τίποτα..

Με τον Guy στο Level, Brighton

Μετά, ήρθε ο Guy (να γράψω ένα τέτοιο αρθράκι χωρίς να τον αναφέρω θα ήταν μεγάλη αδικία), και βάλθηκε να μου εμφυσήσει αγάπη για το bmx με τη σειρά του, και για το skate και το πέτυχε. Η Αγγλία άλλωστε είναι ακόμα σαν ένα καζάνι που βράζει σχετικά με το θέμα, σε σχέση με την Ελλάδα. Ο τελευταίος loser skater wannabe θα έχει σπίτι του κανα δυο longboards, σίγουρα ένα bmx και ίσως καποιο mountain. Ο καημένος ο φίλος μου προσπάθησε να με μάθει να κρουζάρω (δεν είχα ξανανέβει σε skate), φιλότιμες προσπάθειες που θα κατέληγαν περισσότερο επιτυχείς αν με εμπιστευόταν περισσότερο και με αγαπούσε λιγότερο ώστε να με αφήνει να τρώω τα μούτρα μου αντί να τρέχει δίπλα μου και να με γλυτώνει από τις πτώσεις! Αλλά νιώθω πραγματικά περήφανη που αν μη τι άλλο έμαθα να σταματάω οικειοθελώς...

Στη συνέχεια, κάποια από τα παιδιά μας σφύριξαν ότι θα συνέχιζαν στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, όπου θα γινόταν η προβολή του video της Gutless Bmx στα πλαίσια του Bicycle Film Festival. Τρέξαμε σύσσωμο το fun jam τελικά, στο 206 της Πειραιώς και βολευτήκαμε στο αμφιθέατρο του ιδρύματος, όπου και σε εορταστικό κλίμα (:P) παρακολουθήσαμε τις μικρού μήκους ταινίες των 19:00, το δεκαεπτάλεπτο Gutlessbmx project vol2 video και εν τέλει, το εντυπωσιακό The Βirth of Βig Αir για τη ζωή και την καριέρα του "θεόμουρλου" Mat Hoffman. Ok, το είχα ακουστά το όνομα και δεν είναι και δύσκολο γιατί λίγο πολύ όποιος ασχολείται έστω και λίγο με bmx, ακόμα και αν ασχολούνται μόνο οι φίλοι του, είναι αδύνατο να μην το έχει πάρει το αυτί του. Ήξερα λοιπόν ότι έχει εφεύρει ο κύριος Hoffman ένα σωρό πανδύσκολες φιγούρες, όπως το 900 και το flair, και αυτό από μόνο του μου ήταν αρκετό για να αποδέχομαι την αξία του στο χώρο. Όμως όσα δεν ήξερα με τάραξαν περισσότερο. Διότι ο Hoffman είχε εκτός από πολύ ιδιαίτερες ικανότητες στο άθλημα, και ένα πολύ ενδιαφέροντα συνδυασμό χαρακτήρα και μυαλού: τεράστια επιμονή, υπέρμετρη αισιοδοξία, απόλυτη προσύλωση, όραμα και βέβαια το πιο σημαντικό, μικρή συναίσθηση του κινδύνου, ή τέλος πάντων αδιαφορία για τον κίνδυνο. Το αποτέλεσμα είναι ότι όπως πολλοί άλλοι σε άλλους τομείς, αφοσιώθηκε πλήρως στην εμμονή του για υψηλότερα άλματα, και προσπάθησε να το πετύχει με ποικίλους τρόπους, όπως τερατώδεις ράμπες αυτοσχέδιας κατασκευής (μιλάμε πάντα για τα '90s), με τη βοήθεια μηχανής που τον έσερνε και αύξανε κατά πολύ την ταχύτητα του, δοκίμασε ακόμα και την ενσωμάτωση μηχανής μοτοσυκλέτας πάνω στο σκελετό του bmx! Και τα κατάφερε, λίγο πολύ μόνος του, χωρίς τους χορηγούς στους οποίους έχουμε συνηθίσει σήμερα, και χωρίς τα απαραίτητα μέσα, να φτάσει ψηλότερα από ποτέ μέχρι τότε. Αλλά στην πορεία κόντεψε ουσιαστικά να σκοτωθεί, τραυματίστηκε αμέτρητες φορές και έφτασε την οικογένεια του στα όρια των αντοχών της.

Αν υπάρχει μια ιδέα που να με εντυπωσιάζει, να με παρασύρει αλλά και να με τρομοκρατεί τόσο, είναι η εμμονή. Προσύλωση στο στόχο ονομάζουμε κάτι όσο παραμένει θετικό υποθέτω, και είναι πάντα κάτι που σε βελτιώνει. Η εμμονή έχει πάντα αρνητική χροιά γιατί αγγίζει την ψύχωση και έρχεται σε αντίθεση με την κοινά αποδεκτή ιδέα ότι ποικιλία ενδιαφερόντων σημαίνει υγεία, φυσική και πνευματική. Πότε λοιπόν το ένα γίνεται το άλλο? Αν κάποιος φτάνει στο σημείο να μην ενδιαφέρεται πλέον αρκετά για την φυσική του υπόσταση π.χ., και για το αν θα αφήσει πίσω μια οικογένεια που αγαπά πραγματικά (γιατί αν δεν την αγαπά, να το καταλάβω), δεν έχει φτάσει στην εμμονή? Πως μπορείς όμως να σταματήσεις κάποιον που έχει όραμα, όσο "εμμονικό" και αν είναι αυτό? Και "πρέπει" να τον σταματήσεις? Έχεις το δικαίωμα άραγε, ακόμα και αν είσαι ο/η αγάπη, μάνα/πατέρας, παιδί του? Αν εγώ άρχιζα να γράφω μανιακά, επί μέρες χωρίς σταματημό, παρά για λίγο ύπνο και τουαλέτα, δεν θα έτρεχες να με φροντίσεις, να με ταίσεις με το ζόρι και να με παρασύρεις με κάτι άλλο ώστε να ξεκουραστώ για λίγο? Εγώ? Εγώ δεν θα έκανα άραγε το ίδιο?

Κι όμως κάτι μέσα μου μου ουρλιάζει ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να αποδέχονται όρια από άλλους. Μπορεί να μιλάει η ψυχρή μου αντιμετώπιση αφού δεν πρόκειται για φίλο μου που σκάει με το κεφάλι με απίστευτο κρότο από τα 10 και βάλε μέτρα, αλλά νιώθω ότι μόνο έτσι προχωράνε κάποια πράγματα. Αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι τρελοί να σέρνουν ένα καράβι το οποίο εμείς αρκούμαστε να χαζεύουμε από μακριά, δεν θα είχαμε κουνηθεί τώρα ούτε 1 μέτρο. Και αν τους στοιχίσει? Φαντάζομαι θα είναι τουλάχιστον επιλογή τους και θα φύγουν με κάποια σιγουριά. Casualties? Χοντρό. Στα μάτια μου, η γυναίκα και ο κολλητός του Hoffman ήταν οι τραγικοί αφανείς ήρωες.

Σε έβλεπα από παλιά (Νόστος no2)

Τις τελευταίες μέρες, ήμουν λίγο άρρωστη. Άρπαξα ένα γερό κρυολόγημα, κατά πάσα πιθανότητα, το βράδυ του σαββάτου, όταν κοιμήθηκα με τα εσώρουχα σε ένα φιλικό, εώς και φιλικότατο, πλην κρύο σπίτι. Αλλά επειδή αυτές οι λεπτομέρειες πιθανότατα σας έχουν ήδη αποπροσανατολίσει αρκετά από το πραγματικό θέμα αυτού του post, επιστρέφω στο κρυολόγημα και στη σημασία του. Αφού έμεινα σπίτι κάποιες μέρες, έπρεπε να εφευρίσκω συνέχεια ενδιαφέρουσες απασχολήσεις, πράγμα δύσκολο όταν τα μάτια μου κλείνουν και λαγοκοιμάμαι μπροστά από το laptop, και κάπως έτσι ανακάλυψα και ότι όσο και αν ήθελα να γράψω κάτι στο blog μου -το γράψιμο αποτελεί πάντα μια κάποια διέξοδο- δεν είχα τελικά τίποτα να πω! Δεν είχα πάει πουθενά, δεν είχα παρακολουθήσει κανένα event, ήμουν σπίτι όλη μέρα, δεν είχα ούτε καν άποψη για τον καιρό!

Σήμερα λοιπόν, ένιωσα λίγο καλύτερα και έκανα σπιτικές δουλειές. Βγήκα στο μπαλκόνι να απλώσω ρούχα γεμάτη θυγατρική περηφάνεια και καθώς τεντονόμουν να αρπάζω μανταλάκια, κοίταγα τον ουρανό στη δύση, τα χρώματα του κόσμου πέρα, προς το λατρεμένο κέντρο. Μα αυτό που μου τράβηξε την προσοχή δεν ήταν τα κλισέ πλην πανέμορφα χρώματα του δειλινού, αλλά τα χρώματα από τα φώτα στους ορόφους του ουρανοξύστη μπροστά μου. Άλλοι όροφοι έμοιαζαν κίτρινοι πυρρακτώσεως, άλλοι σχεδόν γαλάζιοι φθορισμού και λευκοί αλογόνου. Μου φάνηκε τόσο γοητευτικό. Και η κατανομή των χρωμάτων στην πρόσοψη του κτιρίου, ενώ ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αποτέλεσμα σειράς αποφάσεων ανευ συνεννόησης, μου φάνηκε τόσο καλλιτεχνικό σαν θέαμα. Έβγαλα φωτογραφίες το ψηλό κτίριο και σκέφτηκα πολλά, πολλά πράγματα.

Άραγε, θα με συγκινούσαν τέτοια πράγματα αν δεν είχα γεννηθεί στην Αθήνα, αν δεν είχα γεννηθεί σε μεγαλούπολη? Άραγε, είμαι συνδεδεμένη με τη μεγάλη πόλη περισσότερο από όσο νομίζω, κι ας είμαι ένα "παιδί της ζούγκλας" όπως με χαρακτηρίζουν πολλοί, ένας άνθρωπος που πραγματικά απολαμβάνει και ξεζουμίζει τη φύση? Μήπως απλά είμαι και ιδιαίτερα προσαρμοστική? Γιατί κάποτε έλεγα ότι δε θα θέλω να ξαναζήσω στην Αθήνα (μετά από 7 χρόνια στην Πάτρα, που είναι μικρή χαριτωμένη επαρχία στα μάτια μου, με τα καλά της και τα κακά της και όλα), ενώ τώρα, ήδη ένα χρόνο πίσω στην πρωτεύουσα, την χαίρομαι και την απολαμβάνω τόσο που νιώθω ότι δεν την χορταίνω! Και ακόμα και όταν είναι κακάσχημη και μες τη μπίχλα και τους κομπλεξικούς, πάλι την θέλω, δεν τη χορταίνω!

Κάποτε έλεγα και ότι δε θα μπορούσα να ζήσω ποτέ στη Σύρο, αλλά μετά για ένα διάστημα, το σκεφτόμουν αρκετά σαν διέξοδο. Πάντα έλεγα ότι θέλω να ζήσω για λίγο Θεσσαλονίκη. Όταν έτρεχα πέρα δώθε στην Αγγλία, ήξερα ότι θα μπορούσα να ζήσω και εκεί και μάλιστα πολύ καλά πίστευα, μετά δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη. Αν του χρόνου πάω εκεί κάτω στη Σεούλ, θα ζω ευχάριστα? Σε κάθε μου ταξίδι, κοντινό ή μακρινό, σκέφτομαι πάντα αν θα μπορούσα να μείνω εκεί, σε αυτά τα ωραία ή λιγότερο ωραία μέρη, και κατά πόσο θα ήμουν ευτυχισμένη σε αυτές τις ξένες αρχικά, αλλά περίσσοτερο οικίες σιγά σιγά πόλεις.

Η απάντηση στο αν θα ήμουν ευτυχισμένη, είναι ναι. Γιατί νομίζω πραγματικά ότι θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη οπουδήποτε. Αρκεί να το έχεις μέσα σου και όχι να περιμένεις από τον τόπο να σου το προσφέρει.

Και τώρα, μια παιδική ιστοριούλα με πρωταγωνιστή -όσο και αν ακούγεται περίεργο- το παραπάνω κτίριο. Το λέω από παιδί Allianz καθώς κάποτε στέγαζε τα γραφεία της ασφαλιστικής αυτής και έφερε μια μεγάλη πινακίδα με το όνομα της ψηλά ψηλά. Το Allianz λοιπόν, ένα από τα λίγα πραγματικά ψηλά κτίρια στην Αθήνα, φαινόταν καθαρά από το μπαλκόνι του πρώτου σπιτιού της ζωής μου, ένα διαμέρισμα στο Χολαργό όπου ζήσαμε μέχρι που έγινα 4. Ήταν ένα μεγάλο διαμέρισμα στον τελευταίο όροφο μιας πενταόροφης πολυκατοκίας με υπέροχο pilotis (Πανέτσος is proud of me now -inside joke, sorry people-) με δέντρα στα οποία σκαρφάλωνα μανιακά. Η βεράντα των υπνοδωματίων έβλεπε προς τη δύση και κάθε φορά που τύχαινε να παρακολουθώ τον ήλιο από εκεί, θυμάμαι το Allianz να διαγράφεται στον ορίζοντα της πόλης, πολύ κοντά στα Τουρκοβούνια. Ο ήλιος έγερνε και κάποτε έπεσε φαίνεται πάνω στο κτίριο και χάθηκε πίσω του. Η απόσταση έκανε τις εγκαταστάσεις στην ταράτσα του κτιρίου και τις κεραίες να φαίνονται έτσι μες στο θολό πορτοκαλί, σαν ημικυκλική διάταξη, σαν από περιφέρεια κύκλου. Σαν ο κύκλος του ίδιου του ήλιου να ήταν ακόμα εκεί, μισοκρυμμένος πίσω από το Allianz, και όχι τόσο φωτεινός πια! Έμοιαζε και σαν να μην κινείται πια. Μα γιατί αργεί τόσο να εξαφανιστεί? Χμ. Περίεργο. Δε βαριέσαι. Το αυτοκινητάκι μου, που είναι το αυτοκίνητο, το κόκκινο θέλω, όχι αυτό.

Κάπως έτσι, για χρόνια πίστευα ότι ο ήλιος πάντα πάει και σκαλώνει πίσω από το Allianz και δε λέει να πέσει τελείως. Τα χρόνια όμως πέρασαν και έπρεπε να φύγουμε από το Χολαργό και τα παρκάκια του, και να μετακομίσουμε στο σπίτι της μαμάς, εδώ, στη διασταύρωση-είσοδο των βορείων προαστίων. Μου πήρε αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω ότι το μεγάλο κτίριο που κοίταγα από την παλία μου βεράντα, ήταν το ίδιο που είχα τώρα δίπλα μου κάθε μέρα, και ακόμη περισσότερο καιρό μου πήρε να θυμηθώ και να συνειδητοποιήσω ότι σίγουρα δεν ήταν ποτέ η πύλη για τον τόπο που πάει ο ήλιος όταν ξεκουράζεται και ότι δεν υπάρχει καν καμπύλη κατασκευή στην ταράτσα του, η οποία θα μπορούσε να με είχε μπερδέψει.


p.s. Θα μπορούσα να πω και πολλά ακόμα, για το μικρό αριθμό ουρανοξυστών στην Αθήνα (αιώνια εγκατεστημένο στα αρχιτεκτονικά και μη μυαλά, θέμα συζήτησης όταν κάποιος αναφέρει ένα γνωστό ψηλό αθηναϊκό κτίριο), για τη χρήση των φωτισμών των ορόφων για "εγγραφή" μυνημάτων πάνω στις προσόψεις ουρανοξυστών στο Τόκυο και πόσο πλάκα έχει (αλλά για το Τόκυο θα πούμε άλλη ώρα), για την παιδική μου ηλικία και το τόσο εκπληκτικό γεγονός του ότι έχω πολλές αναμνήσεις από την ηλικία των δύο χρόνων.. μπλα μπλα μπλα.. σας αφήνω, πάω για ύπνο και ελπίζω να τα θυμηθώ κάποια άλλη στιγμή όλα αυτά, όταν δεν θα βρίσκω θέμα :P