Cocktails και live No Offense για το κορίτσι των γενεθλίων!

Στις 14 είχα τα γενεθλιά μου. Έγινα 27, τα χρόνια περνούν, εγώ μεγαλώνω, με πιάνει μια κάποια θλίψη πλέον η οποία πριν τα 25 δεν με έπιανε εννοείται (και μάλιστα μου φαινόταν παρανοϊκό ως ιδέα να μελαγχολεί οποιοσδήποτε στα γενέθλια του), μπλα μπλα μπλα, οπότε βεβαίως βεβαίως κανονίζω διάφορα ώστε να γιορτάσω τη μέρα που πρωτοβγήκα στον κόσμο και να ξεσαλώσω! Σε αντίθεση με πολλούς που το παίζουν ή είναι αρκετά ταπεινοί ώστε να μην δίνουν τόση σημασία στα γενέθλια τους, εγώ θέλω ξεδιάντροπα να περιστρέφονται όλα γύρω από το γεγονός και να κανονιστεί όλο το πρόγραμμα των ημερών ανάλογα... Και το κατάφερα εννοείται. Δεν θα σας πρήξω όμως πολύ ακόμα με αυτά, απλά με αφορμή την ωρίμανση (!) μου κατά ένα χρονάκι ακόμα, θα σας προτείνω 3 πραγματάκια που έκανα και μου άρεσαν! Ιδού:

1. Το νησί της Πανόρμου - Πέμπτη

Έλα τώρα, ποιος είναι από βόρεια προάστεια ή κέντρο και δεν έχει πάει Πανόρμου? Προσωπικά, ελάχιστα μαγαζιά της περιοχής, μου είναι αρεστά και το χειμώνα. Μόνο το Ποτοπωλείο μάλλον. Πάντα μου άρεσε η φαινομενικά τυχαία οργάνωση του χώρου του και τα τεράστια τραπέζια του που χωρούν 5-6 παρέες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι οι μουσικές ποτ-πουρί επιλογές του, που μου φαίνονταν ανεβαστικές και partyanimale πριν από 5 χρόνια, τώρα μπορεί ακόμα και να με εκνευρίσουν πολύ, καθώς πρώτον το playlist δεν έχει αλλάξει από τότε, και δεύτερον, δεν έχουν ιδιαίτερο ειρμό και έχουν σαπίσει. Η φρεσκάδα έχει κάνει φτερά και ώρες ώρες η μουσική μου θυμίζει φοιτητικό πάρτυ ή νησιώτικο bar στην κακή εκδοχή τους. Δεν είναι ότι μισώ όλα τα τραγούδια που βάζει, αντιθέτως. Αλλά είναι τόσο ότι να'ναι-όλα-τα-party-hits-ανακατεμένα που χάνει το σεβασμό μου! Δεν γίνεται να βάζει Depeche mode και μετά από λίγο Bee Gees και μετά Τρύπες! Χάνουν όλα την αξία τους έτσι, για μένα. Είναι πολύ βασικός ο κανόνας πως για να παραμείνει in ένα στέκι οφείλει να ανανεώνεται, και το Ποτοπωλείο έχει ξεχαστεί αρκετά και εφησυχάσει. Καλώς ή κακώς κάποτε ήταν στην κορυφή, και ακόμα το αγαπάμε πολύ για το κλίμα και το χώρο του, αλλά και για τον κόσμο που μαζεύει, αλλά φοβάμαι ότι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος δεν θα το πατάω το πόδι μου με τίποτα!

Το καλοκαίρι είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Τότε λίγο πολύ, όλα τα μαγαζιά στο στενό, γίνονται ένα, και αυτό είναι που κάνει την Πανόρμου νησί! Τότε σχεδόν πάντα κάθομαι στο Alegria ή στο Santa Botella που και τα δύο είναι από παλιά εκεί και τα συμπαθώ πολύ και κάνουν και ωραία σαγκρία. Εύα χωρίς σαγκρία δεν γίνεται. Το Santa Botella έχει και ένα υπέροχο site. Αποφεύγω φανατικά τα σκυλοκλαμπέ bar της απέναντι πλευράς, αν και η μουσικές τους επιλογές μπλέκονται μεταξύ τους αναπόφευκτα, και επειδή και αυτό μου θυμίζει καλοκαίρι και νησί, στην πραγματικότητα το απολαμβάνω! Οι ταράτσες επίσης πρέπει να αναφερθούν, αλλά επειδή ως κρυουλιάρα και fan του στενού, δεν έχω ανέβει στις περισσότερες, ας μας δώσει κάποιος άλλος τα φώτα του! Ακόμα, το Dunkel bar μου φαίνεται καλό, αλλά τα 20 μέτρα που το χωρίζουν από τη βαβούρα, δυστυχώς σε εμένα κάνουν μεγάλη διαφορά και έτσι δεν έχω κάτσει εκεί ποτέ. Κρίμα, γιατί φημολογείται ότι κάνει ωραία cocktails.. Τέλος, να πω ότι η Πανόρμου είναι 5' δρόμο από το σπίτι μου, οπότε νομίζω θα συχνάζω εκεί πάντα.

2. Cocktails στο Tiki - Σάββατο

Στο πατάρι! Την αγαπώ αυτή την ταπετσαρία!

Το κάτω bar

Καλά, το Tiki είναι μια κατηγορία από μόνο του κατά τη γνώμη μου. Έχει και ένα τέλειο site που μου θυμίζει το ένα καφέ στη Στοκχόλμη. Βρίσκεται και αυτό δίπλα από στάση μετρό, αλλά στη στάση Ακρόπολη, και είναι λίγο-πολύ μόνο του σε αυτή την περιοχή. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε να πιάσει, γιατί έχει άλλα τρελά αβαντάζ: hawaiian concept και διακόσμηση, ανάλογη μουσική, και εξαιρετικά cocktails! Και όταν λέω εξαιρετικά, εννοώ τα καλύτερα της Αθήνας απ' όσο ξέρω. Μια τεράστια ποικιλία αρχικά. Ζητάς κατάλογο και σου φέρνουν ένα πολυσέλιδο βιβλιαράκι ολόκληρο, τίγκα στα cocktail, μέσα στο οποίο πραγματικά χάνεσαι και δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Το καλό είναι ότι φυσικά υπάρχει και κατηγοριοποίηση ανάλογα με το βασικό συστατικό, έτσι εγώ τρέχω αμέσως στις σελίδες με το ρούμι! Στην αρχή έχει μια κατηγορία με τα πιο γνωστά, μετά κατηγορίες με vodka, rum, tequila, gin κλπ κλπ. Όσες φορές έχω πάει έχω δοκιμάσει πολλά και διάφορα.

Yellow Bird

Προσωπικά όπως είπα μου αρέσει το ρούμι, σε συνδυασμούς με ανανά, μπανάνα, lime και άλλα, όπως στο Yellow bird, στο οποίο το λευκό και το μάυρο ρούμι συνδυάζονται με μπανάνα, ανανά και ροδάκινο -μιάμ!- ή πορτοκάλι -γιάχ!- ή στο Belladona που συνδυάζονται με cranberry, ανανά και πορτοκάλι. Μία φορά που πήρα το Yellow bird στοTiki, μου φάνηκε όσο πρέπει βαρύ, αλλά τη δεύτερη φορά, κάποια άλλη μέρα, ήταν κάπως πιο ελαφρύ και δυσαρεστήθηκα λίγο, αφού υποτίθεται ότι τα cocktails φτιάχνονται πολύ αυστηρά. Αλλά όπως και να 'χει, άλλο παράπονο δεν είχα ποτε!

Τα ποτήρια που λέγαμε :Ρ

Αποφεύγω τα Daiquiri, όχι επειδή δεν μου αρέσουν, αλλά επειδή τα έχω πιεί στη χώρα προέλευσης τους, την Κούβα, όπου τα παρασκεύαζαν με τις αυθεντικές ντόπιες συνταγές και με γαλά καρύδας κατευθείαν από το φρούτο που το έκοβαν βέβαια μπροστά σου, και η σύγκριση, όσο υπέροχα και αν τα κάνουν τα παιδιά εδώ, θα είναι άδικη. (Παρομοίως για Pina Colada αν και αυτή είναι από το Puerto Rico.) Ήπια και στο El Floridita μάλιστα, το bar που τα καθιέρωσε στον κόσμο και όπου ο Hemingway τα κατέβαζε 5-5, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλο blog post δυστυχώς! Μια και μιλάμε ακόμα για ρούμι, το Mai Tai τους είναι εξαιρετικό επίσης. To Voodoo, με το αγαπημένο μου Malibu, το οποίο σερβίρετε και σε ανάλογο voodoo themed ποτήρι, ήταν ωραίο πλην δεν είχε καμία σχέση με τη συνταγή με γάλα και kahlua που είχα δοκιμάσει κάπου αλλού και την οποία μάλλον προτιμάω. H εκδοχή του Zombie (ίδιο χαριτωμένο ποτήρι με το voodoo) που φτιάχνουν είναι μια χαρά και έχει πολλούς fan.

Strawberry Margarita

H tequila είναι η αχίλλειος πτέρνα μου με την πολύ κακή έννοια, που σημαίνει ότι ενώ πάντα με τα ποτά έχω μια εξαιρετικά φιλική σχέση, εννοώντας ότι ποτέ δεν ανακατεύομαι, όσο και να πιω, και ποτέ δεν έχω hangover με κάθε ειλικρίνια, η tequila μπορεί να με στείλει αδιάβαστη με ένα μόνο σφηνάκι, οπότε και την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι! Παρόλα αυτά δοκίμασα από τις Margaritas του Tiki που πήραν κατά καιρούς φίλοι μου, και ειδικά η Strawberry Margarita τους μου άρεσε πολύ.

Από τα cocktails με champagne δεν έχω δοκιμάσει παρά το Strawberry royal ή Rossini, το οποίο αν και μικρούλικο, ήταν πολύ γευστικό και φινετσάτο. Από τα cocktails με gin, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το πολυαγαπημένο μου Singapore Sling το οποίο επίσης δοκίμασα πρώτη φορά στο εξωτερικό, την 1η φορά που πήγα στο Tokyo, το 2006, στο bar του 45ου ορόφου του Park Hyatt Hotel, όπου σκεπτόμενη ότι θα πλήρωνα ούτως ή άλλως κάνα 20ευρο, ας έδινα 25 για ένα decent cocktail τουλάχιστον. Όχι μόνο decent ήταν, αλλά και πιθανότατα το καλύτερο cocktail που έχω πιει στη ζωή μου... Κάπου εκεί νομίζω, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την χαρά που προσφέρει αυτή η τρομερή αίσθηση ποιότητας και πολυτέλειας ενός καλού cocktail, και τα εκτίμησα πραγματικά όπως λίγα αναλώσιμα πράγματα στον κόσμο.

3. Οι No Offense στο After dark - Κυριακή

Είχα πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν να δω τους No Offense live, αλλά πάντα κάτι τύχαινε, ήμουν στην Πάτρα, ήμουν στο εξωτερικό, κάποιος είχε γενέθλια, κάπου με είχαν καλέσει... Τελικά, την προηγούμενη κυριακή κατάφερα επιτέλους να πάω στο gig τους στο After dark.  Ο Βλάσης, ο frontman του συγκροτήματος είναι προσωπικός μου φίλος, ιδιαίτερα αγαπημένος, και ήθελα πάρα πολύ να δω επιτέλους και αυτή την πλευρά του, που ως τώρα δεν είχα τιμήσει. Το live ξεκίνησε περίπου στις 23.00 όταν το After dark είχε λίγο πολύ γεμίσει. Τα παιδιά παίξανε αρκετές διασκευές, οι οποίες ήταν προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να μην είναι από τραγούδια που αναμασόνται ξανά και ξανά, όπως σε τόσα live από μπάντες που παίζουν covers, αλλά και να είναι αρκετά γνωστά και με ποικιλία. Εμένα προσωπικά οι επιλογές μου φάνηκαν πολύ καλές, και ακόμα καλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε κάποια κομμάτια είχαν καταφέρει να δώσουν το δικό τους χρώμα, κάτι που εγώ θεωρώ το ζητούμενο σε μια διασκευή, όπως το κάνανε π.χ. στο Somebody told me, αλλά και στο opening song από το cult anime που κάποτε βλέπαμε στο Junior's TV, Saber Riders, το οποίο το κάναν ολοκληρωμένο τραγούδι με πολύ γεμάτο ήχο, του δώσαν ζωή κατ' εμέ!

Παναγιώτης, Νικόλας, Βλάσης και Βασίλης. Ο Άγγελος δεν χώρεσε! Η φώτο είναι του Βασίλη Δεμερτζή.

Τα παιδιά παίξαν και πολλά δικά τους κομμάτια τα οποία βρήκα πολύ δυνατά στο σύνολο και τα οποία μπορείτε να ακούσετε στο myspace των No Offense. Στο live ήταν σαφέστατα καλύτερα, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τέτοιες μπάντες, αλλά και γενικότερα. Για αυτό άλλωστε αξίζει να τρέχουμε σε live όλη την ώρα, έτσι δεν είναι? Anyway, πίσω στα τραγούδια, θα έλεγα ότι ξεχώρισα το παιχνιδιάρικο Fresh start και το μελωδικό Everything is a race [που ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια ξεκαθάρισα ότι εννοεί race όπως racing, και όχι φυλή..] περισσότερο. Κάτι ακόμα που θέλω να αναφέρω σχετικά με το live, είναι ότι οι No Offense είναι και καλοί διασκεδαστές. Κάνουν χαβαλέ μεταξύ τους, προσπαθούν όλοι να είναι σε επαφή με τον κόσμο και δεν αφήνουν όλο το επικοινωνιακό προφίλ τους πάνω στον τραγουδιστή, και βέβαια ο Βλάσης εμπλουτίζει το πρόγραμμα -χαχα!- με την πασίγνωστη στους κοντινούς του ανθρώπους συνήθεια για καλά εώς φριχτά ανέκδοτα!! Η αλήθεια είναι ότι προς στιγμήν σκέφτηκα "κάνε θέε μου να μην πει κανένα τρισάθλιο και αρχίσουν να του πετάνε ντομάτες" αλλά όχι! Ο φίλος μου είχε κρατήσει τα καλύτερα για αυτή την περίσταση ;) [εκτός από αυτό το κρύο για τις γυναίκες βέβαια, παλιοφαλλοκρατικό γουρούνι, που τα κάνεις όλα ίσωμα!][χεχε!]

Ας σοβαρευτώ όμως, είμαι κάθετη στο ότι όσο καλό και αν είναι ένα συγκρότημα και όσο καλό ήχο και αν έχει, πραγματικά δεν πιάνει μία αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να τον ξεσηκώσει αλλά και να τον κάνει να γελάσει, να τραγουδήσει και να συμμετέχει τέλος πάντων με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα ασυγκίνητο κοινό είναι σαν ταφόπλακα για ένα live, και οι No Offense φάνηκε ότι το ξέρουν αυτό καλά και αφού περνάνε καλά και οι ίδιοι, το περνάνε και στον κόσμο. Εγώ προσωπικά, αρχικά λίγο μαγκωμένη και ίσως προκατειλημμένη όπως είμαι πάντα όταν πάω να παρακολουθήσω κάτι στο οποίο συμμετέχει κάποιος φίλος, λύθηκα γρήγορα, πέρασα πάρα πολύ καλά και τελικά εντυπωσιάστηκα όχι μόνο σε σχέση με τις προσδοκίες μου, αλλά και συγκρίνωντας με άλλα live ελληνικών ερασιτεχνικών bands που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς. Είναι δεμένοι και ευχαριστημένοι, και αυτό περνάει σαν εικόνα και σε όσους παρακολουθούν.

Άγγελος (κιθάρα), Βλάσης (φωνή), Παναγιώτης (κιθάρα), Βασίλης (drums) και Νικόλας (μπάσο).

Άλλα highlights: Τα γερμανικά του Βλάση απέδωσαν όπως το περίμενα στο Ich will και πέταξα απ'τη χαρά μου που παίξανε Rammstein. Τα oldies Daddy cool και Rebel yell τα ανακάτεψαν όμορφα με Muse και Breaking Benjamin. Όταν ο Βλάσης μου αφιέρωσε τυχαία το Paranoid των Garbage έμεινα μαλάκας γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να ξέρει ότι όταν πήγαινα γυμνάσιο, το Version 2.0 ήταν ένα από τα cd που είχα κυριολεκτικά λιώσει! Τέλος, θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω πολύ τον Βλάση αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν την φαεινή να παίξουν το Happy Birthday για εμένα και ένα άλλο παιδί, που είχαμε τα γενέθλια μας!! Εννοείται ότι αυτό είναι κάτι που δεν το έχει κάνει κανείς άλλος για μένα :D Ευχαριστώ πολύ παιδιά!

Btw, εδώ εχω και το playlist από εκείνο το βράδυ στο After dark, αλλά μάλλον λίγο ανακατεμένο, όπως μου το έστειλε ο Βλάσης :Ρ

Bon Jovi - It's my life
Rammstein - Ich will
Jimmy eat world - Pain
Killers - Somebody told me
Breaking Benjamin - Diary of Jane
3 doors down - When I'm gone
Korn/Cameo - Word up
Alien Ant Farm - Smooth Criminal
Blur - Song 2
Garbage - I think I'm paranoid
EMF - Unbelievable
Drowning Pool/Billy Idol - Rebel Yell
Muse - Time is Running out
Tracelords/Boney M - Daddy cool
Saber Rider full version

και τα τραγούδια των ίδιων:
Incubating dreams
One step forward
Everything is a race
Fresh start
Extraordinary people

Καλή συνέχεια και πολλά ακόμα live εύχομαι!

Στα cafe και τα bar της Στοκχόλμης

Τον ιούνιο (του 2010) πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στη Σκανδιναβική χερσόνησο, στον πραγματικό βορρά της Ευρώπης. Συγκεκριμένα, προσγειώθηκα στη Σουηδία για να επισκεφθώ την κολλητή μου την Ελίνα, η οποία τελείωνε σιγά σιγά το master της στη Στοκχόλμη. Έμεινα εκεί 9 μέρες και πραγματικά το καταευχαριστήθηκα για 3 κυρίως λόγους: έμενα στο σπίτι της φίλης μου, την έβλεπα μετά από πολύ καιρό και ήμουν σε πλήρη ηρεμία και ανεβασμένη διάθεση! Είναι υπέροχο να σε φιλοξενούν στις διακοπές στο εξωτερικό γιατί εγκλιματίζεσαι καλύτερα και είσαι πολύ κοντά στο να ζεις σαν ντόπιος, νιώθεις τη ζεστασιά του φιλικού σπιτιού και μαθαίνεις για την καθημερινότητα των φίλων σου σε αυτό το άγνωστο μέρος. Τις ώρες που πέρασα μόνη μου, ρέμβαζα κυρίως στα πάρκα και στους δρόμους, βγάζωντας φωτογραφίες και ακούγωντας μουσική, και το απόλαυσα τόσο που πλέον πιστεύω ότι αυτές οι διακοπές στη Στοκχόλμη με έφεραν πιο κοντά στον εαυτό μου, όσο μελό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Μετά τις βόλτες μου, παρέα με την κολλητή μου ή/και με φίλους της, πηγαίναμε σε πολλά ζεστά και χαριτωμένα cafe, το γενικό style των οποίων με κέρδισε από την αρχή, και μέσα στο μυαλό μου έμεινε ως ειδική κατηγορία. Η Ελίνα προσπαθούσε πάντα και προς τιμήν της, να με πηγαίνει σε αυτά τα μέρη που πίστευε ότι θα μου άρεσαν περισσότερο και τόνιζε: "ξέρω ένα cafe, εναλλακτικό, που πάνε, έτσι, πιο περίεργα άτομα, και θα σου αρέσει σίγουρα, είναι πολύ το στυλ σου!" Με είχε σκλαβώσει εντελώς :) Έτσι, αποφάσισα να γράψω αυτό το post και να αναπολήσω αυτά τα τέλεια μαγαζάκια!

Λοιπόν, θα ξεκινήσω από το Södermalm, την περιοχή που καλύπτει το νότιο μεγάλο νησί στο κέντρο της Στοκχόλμης. Το Södermalm φημίζεται για τον alternative και νεανικό χαρακτήρα του, είναι γεμάτο νεαρόκοσμο, φοιτητές και το προτιμούν hipsters, bohemian, gays, ροκάδες, αλλά και fashion addicts. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που τα περισσότερα ιδιαίτερα σε στυλ cafe και bar τα συνάντησα εδώ, στο SoFo, και μάλιστα κυρίως συγκεντρωμένα στο τρίγωνο που σχηματίζουν η οδός Bondegatan, η διαγώνια Katarina Bangata και η χαριτωμένη πλατειούλα Nytorget.

Στο Cafe String ξεφυλλίζοντας βιβλία design..

Πρώτο και καλύτερο θα αναφέρω το Cafe String, ένα εντελώς funky τρελιάρικο και πολύχρωμο μέρος, όπου έφαγα ένα καταπληκτικό κρεμώδες γλυκό -αλλά δυστυχώς έχω ξεχάσει τι ακριβώς- και όπου μεγαλύτερη αίσθηση μου έκανε το τμήμα του δίπλα στις γυάλινες προσόψεις του. Το κομμάτι αυτό αν και υπερυψωμένο σαν βιτρίνα, χρησιμοποιείται κανονικά σαν τμήμα της καφετέριας, με τραπέζια και απ'όλα, και όταν κάθεσαι εκεί νιώθεις λίγο σαν έκθεμα. Εννοείται ότι προτιμήσαμε ένα τραπέζι ακριβώς εκεί, για την πλάκα της υπόθεσης! Το String θυμίζει, σε εμένα τουλάχιστον, αρκετά το δικό μας Πλέει-play, εδώ, στην Αγία Παρασκευή, καθώς το χαρακτηρίζει η ίδια παιχνιδιάρικη κατάσταση, όπου καμία καρέκλα δεν ταιριάζει με την άλλη, όλα τα τραπέζια είναι διαφορετικά, γάτες κυκλοφορούν κ.λ.π. αλλά στο πιο ευρύχωρο βέβαια..

Το Cafe String!

Εξίσου στυλάτo αλλά πιο γλυκό και girly είναι το Café blå lotus στην Katarina Bangata, πολύ κοντά στο θεόμουρλο και απολαυστικά κιτς Ταϋλανδέζικο εστιατόριο Koh Phangan. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Pet Sounds Bar, το οποίο σε αντίθεση με το πως φαίνεται στην ιστοσελίδα του, είναι βασικά ένα indie style bar το οποίο μαζεύει πάρα πολύ κόσμο παρασκευοσαββατόβραδα, και στο υπόγειο του έχει χώρο για gigs.

Το Babylon, από το blog: http://www.routenumber8.com/

Ένα άλλο cafe bar στο Södermalm που μου άρεσε πολύ ήταν το Babylon δίπλα στο skate park στην πλατεία Björns trädgård, απέναντι από την θορυβώδη και χαοτική πλατεία Medborgarplatsen. Ενώ στη Medborgarplatsen γίνεται το σώσε, στην Björns επικρατεί ηρεμία και τα δέντρα εμποδίζουν ακόμα και την οπτική επαφή με την απέναντι πλευρά του δρόμου, οποτε και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε εντελώς διαφορετική τοποθεσία. Το Babylon είναι ένα ισόγειο κτίσμα με τζαμαρία, τίποτα σπουδαίο και μάλλον άσχημο εκ πρώτης όψεως, αλλά σε κερδίζει με τη μία. Το καλοκαίρι, είναι ανοιχτό εντελώς προς το παρκάκι και παίζει συμπαθητική μουσική, plus μαζεύει ωραίο κόσμο και πολύ.

Eγώ στο Kvarnen, περιμένωντας με ανυπομονησία.

Εδώ, θα μου επιτρέψετε άλλη μια παρέκλιση από το θέμα, για να μιλήσω για το τρομερό Kvarnen. Το Kvarnen είναι ένα ιστορικό εστιατόριο, με παραδοσιακά σουηδικά πιάτα όπως τα περιβόητα σουηδικά κεφτεδάκια -θυμηθείτε τα ΙΚΕΑ χαχα!- στα οποία έπεσα με τα μούτρα εγώ, και μπριζόλα ταράνδου, που δοκίμασε η γεναία φιλέναδα μου. Τη μέρα και ώρα που πήγαμε μάλιστα, είχε fixed menu προσφορά, οπότε φάγαμε 1ο και 2ο πιάτο και σκάσαμε με 15 ευρώ μόνο. Καθώς απολάμβανα λοιπόν το γεύμα, πρόσεξα κάτι εντελώς αντιφατικό: στο διπλανό μας τραπέζι, κάποιος είχε γράψει με ανεξίτυλο "meat is murder"! Πόσο ειρωνικό να το βλέπει αυτό κανείς μέσα σε ένα εστιατόριο που σερβίρει κυρίως παραδοσιακά πιάτα με κρέας! Αναρωτήθηκα πως και δεν το είχαν αφαιρέσει οι τύποι του μαγαζιού. Ίσως δεν το είχε προσέξει κανείς ακόμα, γιατί αν το είχαν δει σίγουρα θα τους ενοχλούσε αρκετά ώστε να το σβήσουν.

Η περιβόητη σαρκαστική φωτογραφία :)

Το Copacabana (not my pic)

Στην άλλη κυριολεκτικά άκρη του Södermalm βρίσκεται η περιοχή Hornstull, με πολλά απίστευτα χαριτωμένα cafe δίπλα από το ποτάμι/θάλασσα/κανάλι στα δυτικά του νησιού. Η περιοχή φημίζεται για τα gay/lesbian στέκια της, και ένα από αυτά είναι το Copacabana, ένα γραφικό και ρετρό cafe, με χαρακτηριστικά ξύλινα καθίσματα σαν στασίδια στο εξωτερικό του.

Τελικά όμως, προτιμήσαμε το Vurma με τα υπέροχα σάντουϊτς και γλυκά. Αράξαμε εκεί και χαζεύαμε από τους καναπέδες με τις πολύχρωμες μαξιλάρες τις εναλλασόμενες ταπετσαρίες και τον μεγάλο πράσινο σχολικό πίνακα με το μενού, όταν πρόσεξα στον τοίχο ένα -γνωστό σε μένα από λατέρνες και παλιά ελληνικά καφενεία- πορτρέτο τσιγγάνας. Το ρετρό σε πλήρη αποθέωση! Αντίστοιχα, και το site τους κινήται στα ίδια επίπεδα πανδαισίας!!

Στο Vurma με το περιβόητο πορτρέτο τσιγγάνας πάνω από το κεφάλι της ξανθιάς βορειοευρωπαίας.

To Millqvest Caffe Bar (not my pic)

Ένα άλλο cafe που αγαπήσαμε πολύ βρίσκεται μακριά από το Södermalm, στην παλιά γειτονιά της φίλης μου, το πιο ακριβό και "βορειοπροαστιακιώτικο" Vasastan. To Mellqvist Caffe Bar είναι γνωστό για πολλούς λόγους: σερβίρει καλό ιταλικό καφέ σε ιταλικό στυλ, και είναι μία από τις τοποθεσίες της  millenium trilogy του Stieg Larsson. Και τα δύο με αφήνουν παγερά αδιάφορη, σε αντίθεση με τα υπέροχα σάντουιτς του και τα γκομενάκια που καθόντουσαν παραδίπλα. Το Mellqvist είναι μια τρύπα. Έξω έχει πολύ χαβαλέ γιατί το επιμήκες παγκάκι στην πρόσοψη του, έχει ενσωματωμένα μικροσκοπικά τραπεζάκια, όπου δεν χωράει βασικά τίποτα. Η τουαλέτα του δε, είναι ένα και μοναδικό WC, το οποίο προσεγγίζει κανείς περνώντας κανονικότατα μέσα από την κουζίνα και το οποίο είναι κανονικότατα επίσης σαν WC σπιτιού, με πετσέτες, οδοντόβουρτσες και πάει λέγοντας. Πάλι, Πλέει-play μου μυρίζει.

Η πλατεία Stortorget με τα Kaffenkoppen (μπορντώ κτίριο) και Choklad Koppen (πορτοκαλί κτίριο)

Θα 'ναι μακρύς ο δρόμος για την τουαλέτα..

Το τελευταίο καφέ που θέλω να αναφέρω είναι ένα ζεύγος καφέ, τα Kaffekoppen και Choklad Koppen στη διάσημη πλατεία Stortorget του Gamla stan, του διάσημου λιλιπούτειου νησιού στο κέντρο της Στοκχόλμης. Τα συγκεκριμένα cafe στεγάζονται σε πολύ γραφικά παλιά κτίρια, είναι λίγο δήθεν στο μενού τους και αρκετά τουριστικά, αλλά παραμένουν ένα must για οποιονδήποτε επισκέπτη. Τα τραπεζάκια και οι τουαλέτες του Kaffekoppen όπου κάτσαμε, τράβηξαν και εδώ περισσότερο απ'όλα την προσοχή μου. Ειδικά οι τουαλέτες. Για να φτάσεις, κατέβαινες μία πολύ απότομη σκάλα στο πίσω μέρος του μαγαζιού, διέσχιζες ένα θολωτό υπόγειο μεσαιωνικού στυλ με κεριά και πολυελαίους, μετά περπάταγες σε ένα στενό διάδρομο και έφτανες σε μια πόρτα δίπλα από μια μπερζέρα!

Στο Kaffenkoppen

(Επίσης, η Ελίνα προτείνει Saturnus, Foam και Cafe Noco, σε περίπτωση που δεν σας έφτασαν τα παραπάνω και θέλετε και άλλα, και άλλααααα.. Εγώ δεν πρόλαβα να πάω σε αυτά, οπότε δεν έχω πολλά να σας πω από πρώτο χέρι, εμπιστεύομαι όμως τη φίλη μου με κλειστά μάτια, γιατί είναι και γλυκατζού.)

Νύχτες Πρεμιέρας και Μέρες Έντασης - Η προετοιμασία

Φέτος, έχοντας για πρώτη χρονιά  μετά από πολύ καιρό την δυνατότητα να βρίσκομαι στην Αθήνα καθ’ όλη τη διάρκεια του Σεπτέμβρη (και χωρίς κάποια κακογαμημένη εξεταστική σεπτεμβρίου στην πλάτη μου), αποφάσισα ότι θα έκανα ένα δώρο στη σινεφίλ πλευρά μου και θα παρακολουθούσα επιτέλους με την απαιτούμενη ευλάβεια και οργάνωση τις Νύχτες Πρεμιέρας. Έτσι , αγόρασα, ω ναι, μία κάρτα 10 προβολών παρά την κατεστραμμένη οικονομική μου κατάσταση, για την οποία ακόμα και αυτό το μικρό έξοδο των 35 ευρώ, ήταν μεγάλος καημός και βάρος. Όμως, τι χαρά, θα έβλεπα 10 ταινίες για 3,5 ευρώ τη μία!! Και μάλιστα τις περισσότερες στο Αττικόν που το λατρεύω από παιδί!
 

Ένα βραδάκι λίγες μέρες πριν αρχίσει το φεστιβάλ, μαζευτήκαμε με τις τρελές στο Dandy, στο Φάρο, που έχει γίνει το καινούριο μας Central Perk, λόγω απομόνωσης και εγγύτητας. Από παλιά, δεν το κουνάμε ρούπι παραπέρα από τη γειτονιά μας απλά για να δούμε η μία την άλλη, τις καθημερινές. Φέραμε λοιπόν, τα προγράμματα μας και τα στυλό μας και από μια ατζέντα η κάθε μία, και επί 2 ώρες περίπου παίξαμε το παιχνίδι του «ποια θα πείσει και πόσες, να έρθουν μαζί της σε ποια ταινία». Ωραίο παιχνίδι και αρκετά θορυβώδες. Χαοτικό θα έλεγε η σερβιτόρα. Εγώ να θέλω να πάω και σε πιο κουλτουροκαταστάσεις, αλλά να προτιμάω τελευταία στιγμή την ασφάλεια της παρέας και τις σίγουρες λύσεις. Η Λ. να τα διαβάζει εκατό ώρες μόνη της, στα μισά να μη μπορεί να πάει λόγω δουλειάς και στα άλλα μισά να μη θέλει να πάει με τίποτα και ας μη έχει διαβάσει πραγματικά περί τίνος πρόκειται. Κάθε τόσο να παίρνει τηλ τον κοκό για να δει και τι θέλει αυτός να κάνει, λογικό. Η Ε., περίπτωση από μόνη της ειδική, να θέλει να πάει σε όλα, οπότε το θέμα ήταν κατά πόσο εγώ ή η Λ. πρώτη θα την έπειθε και θα την έπαιρνε τελικά με το μέρος της σε περίπτωση ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός μας δε, φτηνός, λόγω χαρωπής διάθεσης και σανγκρίας με πολλά πολλά πολλά ψιλοκομμένα φρουτάκια – κόντεψα να πνιγώ, από πότε τα κάνουν εντελώς φύλλο και φτερό οι παλιοβουπουδίτες? – οπότε και τα επιχειρήματα μας βαρεμένα όσο δεν πάει: «…ζει τον απόλυτο έρωτα, ακούς, τον απόλυτο, αυτό να πάτε να δείτε!» «Ναι ναι! Τέλεια, αυτό θα πάμε να δούμε Εύα!» «Μα μετά λέει ότι εκθέτει τις φωτογραφίες από τους οργασμούς τους εν αγνοία της, ποιος απόλυτος έρωτας μωρέ??» η Ε. δεν ακούει πια, πωρώθηκε με τη συγκεκριμένη ταινία ήδη, σε μια φράση. «Ρε παπάρα, τι της λες πάλι και την παραπλανείς? Θα νομίζει ότι πάμε να δούμε ρομαντική κομεντί με τη Ντρου Μπάριμορ..!» Εν τω μεταξύ, φτάνει και ο τέταρτος καππαδόκης, η οποία επίσης πείθεται σε δευτερόλεπτα για τη συγκεκριμένη προβολή από τον ενθουσιασμό της Ε. με την οποία είναι κάτι σαν τα shōnen και τα panty shots, πάνε πακέτο πάντα. Η Λ. με κοιτάει με σατανικό χαμόγελο και σηκώνει φρύδια. «Αααα, δε το πιστεύω! Επίτηδες μωρή τα παραπλανείς τα έρμα?? Αφού δεν θα έρθεις ΚΑΝ εσύ!!!!» «Ναι, να πάτε, να πάτε!!»

Όταν φεύγουμε πια, το κεφάλι μου είναι καζάνι από την υπέροχη κατά τ’ άλλα σανγκρία που τόοοοσο πολύ επικίνδυνα αγαπώ τον τελευταίο καιρό που έχω και καλά κόψει το κάπνισμα (βλ. νόμο των υποκατάστατων προϊόντων) και από τις παλαβομάρες μας. Ειλικρινά, μετά από 2 ώρες, plus την προετοιμασία που είχα κάνει σπίτι, πλέον δεν έχω καμία ιδέα, για την ακρίβεια είμαι σίγουρη μόνο για 3 έργα. Σκατά.

Είμαι πολύ χαρούμενη που επέστρεψε στην Ελλάδα η Ε.! Εκτός του ότι μου είχε λείψει αρκετά εδώ και ένα χρόνο, είναι επίσης απολύτως εμφανές το πόσο μας δένει σαν παρέα. Όχι ότι δεν το ήξερα ήδη δηλαδή, εικοσιένα χρόνια που τις ξέρω, αλλά καλό είναι να τα λέμε και αυτά. Οι απλές συναντήσεις μας αυτές, γίναν πάλι μικρογραφίες πάρτυ τύπου σεξ-και-η-πόλη-σας, το είδος αυτό που σνομπάρουν τα αγόρια και καλά, και που ίσως και εγώ σνομπάρω όταν το βλέπω σε άλλες γυναικοπαρέες. Γάμα το, την έχω τόσο ανάγκη αυτή τη ζεστασιά που μου δίνει η δυνατότητα να είμαι απλά σαν χαζοβιόλα με αυτά τα συγκεκριμένα κορίτσια.

Την επόμενη μέρα, αυτός ο κουραμπιές η Ε. και εγώ έπρεπε να πάμε να κλείσουμε θέσεις για τα έργα που θέλαμε σίγουρα να δούμε, και για τις άλλες κοπέλες επίσης. Περιττόν να σας πω, ότι μέχρι το επόμενο μεσημέρι, είχα λάβει δυο μηνύματα από την Λ. για αλλαγές, 5-6 μηνύματα από τους άλλους φίλους μου που ο καθένας τους άλλαζε γνώμη κάθε τέταρτο, και ένα μήνυμα από την Ε. όπου παραδεχόταν με χάρη τα αυτονόητα: «Το μυαλό μου και μια λίρα! Μάλλον ξέχασα το πρόγραμμα στο καφέ! Ελπίζω να θυμάσαι που είχαμε καταλήξει!» Κατέρρευσα στο κρεβατάκι μου. Σωθήκαμε τώρα! Μπλιάχ, μυρίζω ακόμα σανγκρία?