Τον ιούνιο (του 2010) πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στη Σκανδιναβική χερσόνησο, στον πραγματικό βορρά της Ευρώπης. Συγκεκριμένα, προσγειώθηκα στη Σουηδία για να επισκεφθώ την κολλητή μου την Ελίνα, η οποία τελείωνε σιγά σιγά το master της στη Στοκχόλμη. Έμεινα εκεί 9 μέρες και πραγματικά το καταευχαριστήθηκα για 3 κυρίως λόγους: έμενα στο σπίτι της φίλης μου, την έβλεπα μετά από πολύ καιρό και ήμουν σε πλήρη ηρεμία και ανεβασμένη διάθεση!
Είναι υπέροχο να σε φιλοξενούν στις διακοπές στο εξωτερικό γιατί εγκλιματίζεσαι καλύτερα και είσαι πολύ κοντά στο να ζεις σαν ντόπιος, νιώθεις τη ζεστασιά του φιλικού σπιτιού και μαθαίνεις για την καθημερινότητα των φίλων σου σε αυτό το άγνωστο μέρος. Τις ώρες που πέρασα μόνη μου, ρέμβαζα κυρίως στα πάρκα και στους δρόμους, βγάζωντας φωτογραφίες και ακούγωντας μουσική, και το απόλαυσα τόσο που πλέον πιστεύω ότι αυτές οι διακοπές στη Στοκχόλμη με έφεραν πιο κοντά στον εαυτό μου, όσο μελό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Μετά τις βόλτες μου, παρέα με την κολλητή μου ή/και με φίλους της, πηγαίναμε σε πολλά ζεστά και χαριτωμένα cafe, το γενικό style των οποίων με κέρδισε από την αρχή, και μέσα στο μυαλό μου έμεινε ως ειδική κατηγορία. Η Ελίνα προσπαθούσε πάντα και προς τιμήν της, να με πηγαίνει σε αυτά τα μέρη που πίστευε ότι θα μου άρεσαν περισσότερο και τόνιζε: "ξέρω ένα cafe, εναλλακτικό, που πάνε, έτσι, πιο περίεργα άτομα, και θα σου αρέσει σίγουρα, είναι πολύ το στυλ σου!" Με είχε σκλαβώσει εντελώς :) Έτσι, αποφάσισα να γράψω αυτό το post και να αναπολήσω αυτά τα τέλεια μαγαζάκια!
Λοιπόν, θα ξεκινήσω από το
Södermalm, την περιοχή που καλύπτει το νότιο μεγάλο νησί στο κέντρο της Στοκχόλμης. Το Södermalm φημίζεται για τον alternative και νεανικό χαρακτήρα του, είναι γεμάτο νεαρόκοσμο, φοιτητές και το προτιμούν hipsters, bohemian, gays, ροκάδες, αλλά και fashion addicts. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που τα περισσότερα ιδιαίτερα σε στυλ cafe και bar τα συνάντησα εδώ, στο
SoFo, και μάλιστα κυρίως συγκεντρωμένα στο τρίγωνο που σχηματίζουν η οδός Bondegatan, η διαγώνια Katarina Bangata και η χαριτωμένη πλατειούλα
Nytorget.
 |
| Στο Cafe String ξεφυλλίζοντας βιβλία design.. |
Πρώτο και καλύτερο θα αναφέρω το
Cafe String, ένα εντελώς funky τρελιάρικο και πολύχρωμο μέρος, όπου έφαγα ένα καταπληκτικό κρεμώδες γλυκό -αλλά δυστυχώς έχω ξεχάσει τι ακριβώς- και όπου μεγαλύτερη αίσθηση μου έκανε το τμήμα του δίπλα στις γυάλινες προσόψεις του. Το κομμάτι αυτό αν και υπερυψωμένο σαν βιτρίνα, χρησιμοποιείται κανονικά σαν τμήμα της καφετέριας, με τραπέζια και απ'όλα, και όταν κάθεσαι εκεί νιώθεις λίγο σαν έκθεμα. Εννοείται ότι προτιμήσαμε ένα τραπέζι ακριβώς εκεί, για την πλάκα της υπόθεσης! Το String θυμίζει, σε εμένα τουλάχιστον, αρκετά το δικό μας
Πλέει-play, εδώ, στην Αγία Παρασκευή, καθώς το χαρακτηρίζει η ίδια παιχνιδιάρικη κατάσταση, όπου καμία καρέκλα δεν ταιριάζει με την άλλη, όλα τα τραπέζια είναι διαφορετικά, γάτες κυκλοφορούν κ.λ.π. αλλά στο πιο ευρύχωρο βέβαια..
 |
| Το Cafe String! |
Εξίσου στυλάτo αλλά πιο γλυκό και girly είναι το
Café blå lotus στην Katarina Bangata, πολύ κοντά στο θεόμουρλο και απολαυστικά κιτς Ταϋλανδέζικο εστιατόριο
Koh Phangan. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το
Pet Sounds Bar, το οποίο σε αντίθεση με το πως φαίνεται στην ιστοσελίδα του, είναι βασικά ένα indie style bar το οποίο μαζεύει πάρα πολύ κόσμο παρασκευοσαββατόβραδα, και στο υπόγειο του έχει χώρο για gigs.
 |
| Το Babylon, από το blog: http://www.routenumber8.com/ |
Ένα άλλο cafe bar στο Södermalm που μου άρεσε πολύ ήταν το
Babylon δίπλα στο skate park στην πλατεία Björns trädgård, απέναντι από την θορυβώδη και χαοτική πλατεία
Medborgarplatsen. Ενώ στη Medborgarplatsen γίνεται το σώσε, στην Björns επικρατεί ηρεμία και τα δέντρα εμποδίζουν ακόμα και την οπτική επαφή με την απέναντι πλευρά του δρόμου, οποτε και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε εντελώς διαφορετική τοποθεσία. Το Babylon είναι ένα ισόγειο κτίσμα με τζαμαρία, τίποτα σπουδαίο και μάλλον άσχημο εκ πρώτης όψεως, αλλά σε κερδίζει με τη μία. Το καλοκαίρι, είναι ανοιχτό εντελώς προς το παρκάκι και παίζει συμπαθητική μουσική, plus μαζεύει ωραίο κόσμο και πολύ.
 |
| Eγώ στο Kvarnen, περιμένωντας με ανυπομονησία. |
Εδώ, θα μου επιτρέψετε άλλη μια παρέκλιση από το θέμα, για να μιλήσω για το τρομερό
Kvarnen. Το Kvarnen είναι ένα ιστορικό εστιατόριο, με παραδοσιακά σουηδικά πιάτα όπως τα περιβόητα σουηδικά κεφτεδάκια -θυμηθείτε τα ΙΚΕΑ χαχα!- στα οποία έπεσα με τα μούτρα εγώ, και μπριζόλα ταράνδου, που δοκίμασε η γεναία φιλέναδα μου. Τη μέρα και ώρα που πήγαμε μάλιστα, είχε fixed menu προσφορά, οπότε φάγαμε 1ο και 2ο πιάτο και σκάσαμε με 15 ευρώ μόνο. Καθώς απολάμβανα λοιπόν το γεύμα, πρόσεξα κάτι εντελώς αντιφατικό: στο διπλανό μας τραπέζι, κάποιος είχε γράψει με ανεξίτυλο "meat is murder"! Πόσο ειρωνικό να το βλέπει αυτό κανείς μέσα σε ένα εστιατόριο που σερβίρει κυρίως παραδοσιακά πιάτα με κρέας! Αναρωτήθηκα πως και δεν το είχαν αφαιρέσει οι τύποι του μαγαζιού. Ίσως δεν το είχε προσέξει κανείς ακόμα, γιατί αν το είχαν δει σίγουρα θα τους ενοχλούσε αρκετά ώστε να το σβήσουν.
 |
| Η περιβόητη σαρκαστική φωτογραφία :) |
 |
| Το Copacabana (not my pic) |
Στην άλλη κυριολεκτικά άκρη του Södermalm βρίσκεται η περιοχή
Hornstull, με πολλά απίστευτα χαριτωμένα cafe δίπλα από το ποτάμι/θάλασσα/κανάλι στα δυτικά του νησιού. Η περιοχή φημίζεται για τα gay/lesbian στέκια της, και ένα από αυτά είναι το
Copacabana, ένα γραφικό και ρετρό cafe, με χαρακτηριστικά ξύλινα καθίσματα σαν στασίδια στο εξωτερικό του.
Τελικά όμως, προτιμήσαμε το
Vurma με τα υπέροχα σάντουϊτς και γλυκά. Αράξαμε εκεί και χαζεύαμε από τους καναπέδες με τις πολύχρωμες μαξιλάρες τις εναλλασόμενες ταπετσαρίες και τον μεγάλο πράσινο σχολικό πίνακα με το μενού, όταν πρόσεξα στον τοίχο ένα -γνωστό σε μένα από λατέρνες και παλιά ελληνικά καφενεία- πορτρέτο τσιγγάνας. Το ρετρό σε πλήρη αποθέωση! Αντίστοιχα, και το site τους κινήται στα ίδια επίπεδα πανδαισίας!!
 | | | |
| Στο Vurma με το περιβόητο πορτρέτο τσιγγάνας πάνω από το κεφάλι της ξανθιάς βορειοευρωπαίας. |
|
 |
| To Millqvest Caffe Bar (not my pic) |
Ένα άλλο cafe που αγαπήσαμε πολύ βρίσκεται μακριά από το Södermalm, στην παλιά γειτονιά της φίλης μου, το πιο ακριβό και "βορειοπροαστιακιώτικο"
Vasastan. To
Mellqvist Caffe Bar είναι γνωστό για πολλούς λόγους: σερβίρει καλό ιταλικό καφέ σε ιταλικό στυλ, και είναι μία από τις τοποθεσίες της millenium trilogy του Stieg Larsson. Και τα δύο με αφήνουν παγερά αδιάφορη, σε αντίθεση με τα
υπέροχα σάντουιτς του και τα γκομενάκια που καθόντουσαν παραδίπλα. Το Mellqvist είναι μια τρύπα. Έξω έχει πολύ χαβαλέ γιατί το επιμήκες παγκάκι στην πρόσοψη του, έχει ενσωματωμένα μικροσκοπικά τραπεζάκια, όπου δεν χωράει βασικά τίποτα. Η τουαλέτα του δε, είναι ένα και μοναδικό WC, το οποίο προσεγγίζει κανείς περνώντας κανονικότατα μέσα από την κουζίνα και το οποίο είναι κανονικότατα επίσης σαν WC σπιτιού, με πετσέτες, οδοντόβουρτσες και πάει λέγοντας. Πάλι, Πλέει-play μου μυρίζει.
 |
| Η πλατεία Stortorget με τα Kaffenkoppen (μπορντώ κτίριο) και Choklad Koppen (πορτοκαλί κτίριο) |
 |
| Θα 'ναι μακρύς ο δρόμος για την τουαλέτα.. |
Το τελευταίο καφέ που θέλω να αναφέρω είναι ένα ζεύγος καφέ, τα Kaffekoppen και Choklad Koppen στη διάσημη πλατεία Stortorget του
Gamla stan, του διάσημου λιλιπούτειου νησιού στο κέντρο της Στοκχόλμης. Τα συγκεκριμένα cafe στεγάζονται σε πολύ γραφικά παλιά κτίρια, είναι λίγο δήθεν στο μενού τους και αρκετά τουριστικά, αλλά παραμένουν ένα must για οποιονδήποτε επισκέπτη. Τα τραπεζάκια και οι τουαλέτες του Kaffekoppen όπου κάτσαμε, τράβηξαν και εδώ περισσότερο απ'όλα την προσοχή μου. Ειδικά οι τουαλέτες. Για να φτάσεις, κατέβαινες μία πολύ απότομη σκάλα στο πίσω μέρος του μαγαζιού, διέσχιζες ένα θολωτό υπόγειο μεσαιωνικού στυλ με κεριά και πολυελαίους, μετά περπάταγες σε ένα στενό διάδρομο και έφτανες σε μια πόρτα δίπλα από μια μπερζέρα!
 |
| Στο Kaffenkoppen |
(Επίσης, η Ελίνα προτείνει
Saturnus,
Foam και
Cafe Noco, σε περίπτωση που δεν σας έφτασαν τα παραπάνω και θέλετε και άλλα, και άλλααααα.. Εγώ δεν πρόλαβα να πάω σε αυτά, οπότε δεν έχω πολλά να σας πω από πρώτο χέρι, εμπιστεύομαι όμως τη φίλη μου με κλειστά μάτια, γιατί είναι και γλυκατζού.)
Αν υπάρχει μια ιδέα που να με εντυπωσιάζει, να με παρασύρει αλλά και να με τρομοκρατεί τόσο, είναι η εμμονή. Προσύλωση στο στόχο ονομάζουμε κάτι όσο παραμένει θετικό υποθέτω, και είναι πάντα κάτι που σε βελτιώνει. Η εμμονή έχει πάντα αρνητική χροιά γιατί αγγίζει την ψύχωση και έρχεται σε αντίθεση με την κοινά αποδεκτή ιδέα ότι ποικιλία ενδιαφερόντων σημαίνει υγεία, φυσική και πνευματική. Πότε λοιπόν το ένα γίνεται το άλλο? Αν κάποιος φτάνει στο σημείο να μην ενδιαφέρεται πλέον αρκετά για την φυσική του υπόσταση π.χ., και για το αν θα αφήσει πίσω μια οικογένεια που αγαπά πραγματικά (γιατί αν δεν την αγαπά, να το καταλάβω), δεν έχει φτάσει στην εμμονή? Πως μπορείς όμως να σταματήσεις κάποιον που έχει όραμα, όσο "εμμονικό" και αν είναι αυτό? Και "πρέπει" να τον σταματήσεις? Έχεις το δικαίωμα άραγε, ακόμα και αν είσαι ο/η αγάπη, μάνα/πατέρας, παιδί του? Αν εγώ άρχιζα να γράφω μανιακά, επί μέρες χωρίς σταματημό, παρά για λίγο ύπνο και τουαλέτα, δεν θα έτρεχες να με φροντίσεις, να με ταίσεις με το ζόρι και να με παρασύρεις με κάτι άλλο ώστε να ξεκουραστώ για λίγο? Εγώ? Εγώ δεν θα έκανα άραγε το ίδιο?
