'Mushroom forest' installation in MMCA, Seoul

During July we visited the MMCA, the national Museum of Modern and Contemporary Art, located in Samcheongdong, just a few minutes walk from the main gate of Gyeongbukgung palace in Seoul. That day's plan was just to walk around Samcheongro, but we noticed the interesting installation in the open space of the museum and decided to have a look! Approaching from the floor, we saw the top part of a 'forest' of mushroom-like huge white balloons, through which a wooden corridor-like structure led to the ground floor. Sprinklers hidden between them were spraying water in gentle mist-like portions that the wind was pleasantly blowing towards us. On the wooden structure between the tops of the 'mushrooms' we found a small resting area where one could play baduk (or as its known by its more international name Go) and a couple was engaged in a round. Walking our way down, we saw a grassy area from where the inflatables sprout, and in our great enthusiasm, two trampolines on which we gladly bounced! Enjoy the pictures :)


The installation was by architects team Moon Ji Bang and it happens to be an edition of MoMA's Young Architects Program (YAP). For more information on this installation, also check dezeen's article that includes explanation of the idea for the project, plans and more beautiful pictures, including some nighttime ones when the 'mushrooms' lit up. Unfortunately, the installation lasted only till the end of October (which reminds me to blog more often from now on..), but keep your eyes open for other similar events in MMCA. And do visit the museum, because it is very much worth it and as you can see here, one can visit even for free every saturday and wednesday 18:00~21:00, all day every last wednesday of the month (museum day) or if they hold a university ID card ;)

Rubber duckyyyyyyyy

So the famous huge rubber duck installation by Florentijn Hofman has arrived in Seoul in october 2014, after appearing in many cities around the world since 2007. Everybody talks about it in Seoul, the news mention it etc, and of course I went to have a look myself, mostly cause I happened to fancy mega art! There's a special place in my heart for enormous art pieces exhibited in open public spaces and I happened to be aware of Hofman's work. So, the ducky is floating in the Seokchon east pond, right next to Jamsil station, and the autumn colours of the surrounding trees suit it nicely :)

But similar photos (less pretty than mine of course lol) you can see pretty much everywhere. What most won't show you is the very characteristic craze in which most Koreans respond to such events.. So many people that you can barely see the pond water behind them at the closest to the ducky part of the path. The beautiful pictures above where taken from the sides exactly because of the crowd. It creates mixed feelings in me. I hate it cause the crowds never allow me to enjoy an event, while I also feel like it has to do more with following trends that genuine curiosity about art. The brand new (horribly unfinished and notoriously troubling during construction) Lotte world tower has already attracted crowds and abandant attention to the area. On the other hand, it's always nice when people are willing to take a glimpse of something arty even if the motive is a bit shallow. Seoulists at least seem interested and up for anything, which I concider a healthy habbit.

 All that being said it would be a blessing if garbage wasn't left behind for once!!!!

The pop-up shop is plain ridiculessly overprised. You have to wait in line just to get inside the container itself and the merchandise is all too simple and  not worth it. Plus the rubber duckies are sold out :( myeh myeh

So, i do suggest that in case you visit, you go round the pond and enjoy the beautiful path under the trees while taking photos of the ducky, instead of getting packed in front of it as if you were in the zoo.
 Also, in case you guys are interested in mega art like me, why don't you have a look at this edition: 
Overs!ze - the mega art and installations by Victionary. I personally enjoyed it a lot :)

Φυλλωσιές

Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα πιο όμορφο φθινόπωρο, από αυτό το φθινόπωρο στη Seoul... Τα χρώματα αλλάζουν κάθε μέρα, τα φύλλα πέφτουν σαν βροχή, οι οδοκαθαριστές μοιάζουν να δουλεύουν ασταμάτητα χωρίς αποτέλεσμα και σιγά σιγά, καθώς ξεγυμνώνονται τα δέντρα, βλέπω θέες που δεν μπορούσα να δω πριν. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα δει πιο έντονα κίτρινα, κόκκινα και πορτοκαλί! Στο δάσακι γύρω από τις εστίες, απλώνεται κάτω από τα δέντρα ένα χαλί από καφέ τεράστια φύλλα που μου θυμίζει σκηνές από γαλλικές ταινίες και σεξ με τα ρούχα στα κρυφά πίσω από κορμούς, με μια υποψία επερχόμενου κακού. Βρέχει σπάνια και καλύτερα έτσι, γιατί όταν βρέχει μου θυμίζει την πατρίδα μου ή ακόμα και την Αγγλία και δεν μου αρέσει αυτό. Προτιμώ τον ήλιο άπλετο κάθε μέρα, που με κάνει να βγαίνω από το σπίτι λεπτά ντυμένη και το βράδυ καταλήγω να κρυώνω. Όμως, τώρα έχω κάποιον που με κρατάει ζεστή όταν πέσει ο ήλιος... Νιώθω μια ηρεμία πάλι, χάρη σε όλα αυτα, και μια πληρότητα. Έφτασε πάλι ο καιρός για να ηρεμήσω γλυκά και να τα κάνω όλα σωστά. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι έτσι κάπως είμαι: περνάω από περιόδους που είμαι στην πρίζα, σε περιόδους ανάπαυλας και γαλήνης.

Όπως και να έχει, το φθινόπωρο προχωρά σταθερά προς τον χειμώνα, και μαζί του και εγώ.... Έχω πάρει τις αποφάσεις μου, έχω αφήσει πίσω όσα έπρεπε να αφήσω, και βαδίζω σταθερά προς τη συνέχεια :)

Grand Exodus

Θέλω να γράψω τώρα πέντε πραγματάκια που πολύ σύντομα παίζει να τα έχω ξεχάσει τελείως. Αρχικά, ότι πέρασα ίσως το πιο γεμάτο καλοκαίρι της ζωής μου, πράγμα που με ευχαρίστησε απίστευτα όσο κράτησε, αλλά και όταν το σκέφτομαι τώρα. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί κατάφερα να περάσω χρόνο με σχεδόν όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα πριν φύγω απο την Ελλάδα, και αυτό το είχα πολύ ανάγκη. Ευχαριστώ λοιπόν πολύ όσους το κατάλαβαν. Πρώτα απ'όλους την Ελίνα (και για την φιλοξενία!) και την Έρη στην Κρήτη. Επίσης, την Julie και την Αλεξία που ήρθαν στη Σύρο και πολύ το χάρηκα! Και βέβαια το Ηράκι μου, το αδέρφι μου, που φρόντισε να μου κάνει όλα τα χατήρια στη Σύρο και περάσαμε άψογα όπως πάντα! Ακόμα, σας ευχαριστώ πολύ όσους τρέξατε να με δείτε πριν φύγω, τη Λένα, Ανδρέα ειδικά εσένα που ήρθες από Πάτρα, τον Βλάση, την Ελισσάβετ κλπ, αλλά και όσους μου γράφουν για να μου ευχηθούν καλή αρχή, να 'στε καλά!

Την λατρεύω αυτή την φωτογραφία, είμαστε σαν αφίσα από ταινία και λογικά μόλις σκοτώσαμε κάποιον..

Πίσω στο θέμα: το καλοκαίρι ήταν υπέροχο πραγματικά και γέμισε τις μπαταρίες μου με Ελλάδα για πολύ καιρό θέλω να ελπίζω. Όσα βρήκα εδώ ως τώρα είναι απολύτως ικανοποιητικά και πολύ εύκολα μου εξαλείφουν όποια μελαγχολία τυχόν εμφανιστεί. Είμαι πραγματικά πολύ ικανοποιημένη από την εστία που είναι φιλική αλλά άψογη σαν ξενοδοχείο, και την τοποθεσία της μες τα δέντρα και τη φύση αλλά 5' με τα πόδια από το Anam, μια πολύ ζωντανή περιοχή γεμάτη μπαρ και μαγαζιά. Το δωμάτιο μου είναι μεγαλύτερο από ότι περίμενα, με μεγαλύτερη ντουλάπα από ότι χρειάζομαι, καλό κλιματισμό και άνετο κρεβάτι λες και είμαι σπίτι μου. Επίσης, το παράθυρο μου βλέπει νότο και έχω υπέροχο ήλιο όλη μέρα. Το campus είναι απλά ασύλληπτο για τα δεδομένα μου και θα αφιερώσω μάλλον ένα post μόνο σε αυτό! Τέλος, οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ως τώρα είναι πολύ καλές περιπτώσεις: πάρα πολλοί δυναμικοί exchange students που είναι σαν erasmιώτες, και βέβαια οι του προγράμματος μου, που είναι μεγαλύτεροι και πιο συγκροτημένοι, αλλά όχι φυτά όπως φοβόμουν.

Τις ελάχιστες φορές που βρίσκω χρόνο να σκεφτώ την πατρίδα, σκέφτομαι την Ήρα ή τους γονείς μου και ελπίζω να μην στεναχωριούνται. Η μαλακία είναι ότι μπορεί καμιά φορά να μελαγχολήσω πριν κοιμηθώ, κατά τ'αλλα δεν προλαβαίνω ευτυχώς! Είναι όλα τόσο καλά! Για την ακρίβεια, η μαλακία είναι ότι δεν θα μελαγχολούσα καθόλου, αν είχα επιμείνει στο σχέδιο μου που έλεγε μεταξύ άλλων, ότι δεν θα κάνω τίποτα πιο σοβαρό συναισθηματικά στην Ελλάδα πριν φύγω.. Επί μήνες τα πήγαινα τέλεια και -μπουμ!- τελευταία βδομάδα αποφασίζει αυτός μετά από χρόοοονια που γνωριζόμαστε, να μου μιλήσει.. Τι να πεις εκει? Σόρρυ, δε μπορώ να φλερτάρω μαζί σου γιατί σε κοιτάω χρόνια τώρα και αν κάνουμε κάτι, θα είναι πιο σοβαρό για μένα και όταν θα φύγω θα σε σκέφτομαι και θα με ρίχνει ψυχολογικά?  Έτσι και έγινε λοιπόν: χωρίς να λέμε τίποτα σχεδόν, ζήσαμε για λίγο σαν ζευγάρι και μετά είπαμε απλά αντίο σαν να πήγαινα μόνο μέχρι το περίπτερο. Και η αλήθεια είναι ότι για αυτό πέρναγα τόσο ωραία, ήταν όλα εντελώς απλά και κατανοητά και ήρεμα, όπως πρέπει ρε γαμώτο να είναι πάντα! Ήρθαμε και κουμπώσαμε λες και τόσο χρόνια φτιάχναμε ο ένας το καλούπι του άλλου, από απόσταση ασφαλείας.

Τι να πω.. μάλλον είχε δίκιο ότι σε 3 μέρες θα τον έχω ξεχάσει, γιατί φτάνει η τέταρτη και νιώθω να μην θυμάμαι καλά το πρόσωπο του. Έρχεται στο νου μου μόνο πριν κοιμηθώ. Την 1η μέρα τον σκεφτόμουν στο ατέλειωτο ταξίδι και ήθελα να κλάψω για τις τρέλες που μου σκαρώνει η ζωή. Τώρα, αν τον σκεφτώ είναι επειδή θέλω να το πω σε κάποιον και να νιώσω τη γλύκα από τη θύμιση της ιστορίας μας. Τι τύπος! Ότι πιο ατόφια αντρικό έχω γνωρίσει στη ζωή μου! Ευθύς, σίγουρος, λακωνικός, βαρύς αλλά τόσο γλυκός, σκέτη ευτυχία να τον βλέπεις έναν τέτοιο άνθρωπο να σκάει τέτοια χαμόγελα όταν σε κοιτάει. Θα τόλμαγε καμία να του κάνει άσχημα τσαλίμια? Ίσως κάποια αρκετά ηλιθία για να καταλάβει ότι δεν την παίρνει και αυτός σαφέστατα θα έχανε το ενδιαφέρον του απευθείας. Ελάχιστοι άνθρωποι μου έχουν δώσει αυτή την εντύπωση ακεραιότητας, με την οποία με γέμισε ο "Ποντικός". ("Κατσαρίδα εγώ, "Ποντικός" αυτός, δέσαμε! -Όλοι στη Σύρο έχουν παρατσούκλια)

Αχ βαχ.. Ξέρω ότι θα τον σκεφτώ στο μέλλον, θα φανταστώ τις ερωτικές μας αγκαλιές, κάποια βράδια που θα έχω απογοητευτεί με κάποια βλακεία και όλα θα μοιάζουνε μαύρα. Όταν θα έρθει αυτή η ώρα, να ανοίξω σε αυτή τη σελίδα και να διαβάσω ότι γράφω.

Στη ζωή μου υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλά πραγματικά αξιόλογα πρόσωπα και πράγματα. Δεν χάνονται συνήθως σαν καπνός, αλλά ακόμα και αν αυτό γίνει, πρέπει πάντα να θυμάμαι ότι ένα από τα καλύτερα είναι ότι βρίσκομαι εδώ, στη Seoul, στο KU, ΤΩΡΑ, και μου προσφέρονται απλόχερα όλα αυτά που επέλεξα και προσπάθησα πολύ για να έχω, και τα οποία τελικά δεν είχα ιδέα ποσο καλά όντως είναι. Όπως σοφά μου έγραψε μια έξυπνη φιλενάδα μου: "Na exeis sto mualo sou oti apo emas exeis apeiri 8etiki energeia, oti 8a mas leipeis k opote k na guriseis 8a 8eloume na se agaliasoume to idio sfixta! Tha se pniksoume sta filia anti na se ksexasoume! Na mi niw8eis ksekremasti epeidi 8a'sai makria, alla perifani pou eftases ekei!" Έτσι λοιπόν πιστεύω και εγώ. Η Ελλάδα δεν θα χαθεί ξαφνικά, η Σύρος δεν θα βουλιάξει, τα σπίτια μου είναι εκεί και θα με περιμένουν και το ίδιο θα κάνουν και οι καλοί μου φίλοι. Όλοι οι άνθρωποι δηλαδή που με νοιάζονται και με αγαπούν αληθινά ;)

Και που ξέρεις καμιά φορά... Εδώ έχουν γίνει άλλα και άλλα περίεργα στα 27 μου χρόνια.

Αυτό απλά γιατί το ακούγαμε μαζί μια φορά και για κάποιο λόγο το έχω συνδέσει τώρα για πάντα :)

Η χώρα της επαγγελίας

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα από την αλλαγή του χρόνου που ένιωσα πραγματικά αισιόδοξη. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που έκατσα με υπομονή και έκανα μια εις βάθος και συστηματική έρευνα σχετικά με τα αγγλόφωνα μεταπτυχιακά προγράμματα αρχιτεκτονικής στην Seoul!

Ήξερα ότι υπάρχουν, είχα μάλιστα ασχοληθεί εκτενώς με ένα πριν από μήνες, αλλά σήμερα πήρα σβάρνα ότι πανεπιστημιακό site σχετικό με αυτό που έψαχνα, απέρριψα πανεπιστήμια μόνο για γυναίκες (ναι, δοξασμένη Ασία..) και Ιησουίτικα ή λοιπά θρησκευτικά πανεπιστήμια, έβαλα στην άκρη και όσα δεν έχουν αγγλόφωνα προγράμματα, και εν τέλει κατέληξα με 4 επιλογές στα χέρια μου. Από αυτά τα πανεπιστήμια που έμειναν, μόνο το ένα είναι δημόσιο, το SNU, και διαθέτει, εκτός από μια καλή θέση σε παγκόσμια κατάταξη του 2000κάτι, και υπέροχες δελεαστικότατες εστίες. Ξέρετε, από αυτές που φανταζόμαστε στα πιο ιδανικά όνειρα μας... Τα υπόλοιπα 3 πανεπιστήμια, είναι μεν ιδιωτικά αλλά άρτια οργανωμένα και με εντυπωσιακά ευρύ φάσμα κατευθύνσεων όπως και τα δημόσια τους, plus το ένα μάλιστα, το Hanyang, διαθέτει τέτοιο όνομα που φαντάζομαι ότι ανταγωνίζεται εύκολα το κρατικό (οταν διαβάζεις εκφράσεις του τύπου "prestigious name" στη wikipedia, ε, πως να το κάνουμε, εντυπωσιάζεσαι :Ρ).

Κτίριο του Koolhaas στο SNU, χιχι!

Για ένα παιδί σαν εμένα που μεγάλωσα αντιπαθώντας φρικτά την ιδιωτική εκπαίδευση, είναι κάπως ενοχλητική η ιδέα να φοιτήσω σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ακόμα και σε μια χώρα τόσο μακρινή, με τόσο διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Είναι βέβαιο ότι αν -λέμε τώρα- με δέχονταν και στα δύο, θα διάλεγα χωρίς καμία σκέψη το δημόσιο. Αλλά ναι, για να είμαι ειλικρινής, θα ήμουν κάτι παραπάνω από ευτυχής αν με δέχονταν και στη δεύτερη μου επιλογή! Θα ψωνιζόμουν μάλιστα τόσο, που θα μιλούσα μόνο για αυτό και θα σας έσπαγα τα νεύρα συνεχώς.

Σήμερα λοιπόν έμαθα πολλά πράγματα. Έκανα και μια λίστα με τα πανεπιστήμια, με τα υπέρ και τα κατά τους, με πληροφορίες για τα δίδακτρα, τις αιτήσεις, τα προαπαιτούμενα για ξένες γλώσσες (έληξε το IELTS μου γαμώτο, και θα ξαναδίνω... και από κορεάτικα δυστυχώς δεν έχω να επιδείξω κάποιο δίπλωμα ακόμα φυσικά!), τις εστίες, τα deadlines, κλπ κλπ. Έκανα όλη αυτή τη δουλειά, και ήταν σαν να την κάνω για κάποιον ξένο... Δεν συγκινήθηκα, δεν ζορίστηκα, δεν έχασα τον έλεγχο από τη χαρά μου, γιατί πολύ απλά δε μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι μπορεί να γίνει! Και αν δεν πάρω την υποτροφία? Οκ, θέλω να πιστεύω ότι θα την πάρω, αλλά ακόμα και αν αυτό δεν γίνει, ξέρω πλέον ότι μπορώ να καλύψω τα έξοδα μου! Πράγμα για το οποίο δεν είχα ιδέα στο παρελθόν!

Ποδηλατοδρομάκια δίπλα στον παραπόταμο του Han!

Καθώς έπλενα τη μούρη μου για να πάω για ύπνο, με κοίταξα στον καθρέφτη. Με κοίταξα και συνειδητοποίησα πόσο μοιάζω με παιδί. Που θα πάω θέε μου???!!! ΧΑΑ! Με φαντάζεσαι ρε, με φαντάζεσαι?!! Χαχα!! Εκεί πέρα, τόσο μακριά και για τόσο πολύ, μόνη μου να προσπαθώ να συνεννοηθώ με τα χίλια ζόρια και να γυρνάω στο σπιτάκι μου αργά το βράδυ, ξεθεωμένη από άλλη μια μέρα σε μια πόλη 15 εκατομμυρίων, να πέφτω στο κρεβάτι και να μην έχω κανέναν από την Ελλάδα να πω πως πέρασα, αλλά να ξέρω ότι τα κατάφερα και αυτό να αρκεί για όλα!! Να έχω αγοράσει και ένα ποδήλατο για να τρέχω πέρα δώθε δίπλα από τον ποταμό Han, σε αυτά τα υπέροχα παραλιακά μονοπάτια! Εκείνη την ώρα κατάλαβα για άλλη μια φορά το πόσο πρέπει να το καταφέρω αυτό και το πόσο στο χέρι μου είναι όλα! Δεν πρέπει πλέον να ξαναχάσω το σημάδι του στόχου μου, ούτε για ένα λεπτό. Και ξέρω ότι οι επιλογές μου είναι σωστές, έκανα καλά που αντάλλαξα την Ιαπωνία με την Κορέα πριν από καιρό, γιατί όσο και αν αγαπώ περισσότερο -ως τώρα- την πρώτη χώρα, η επίλογη της δεύτερης θα κάνει το όνειρο μου του να ζήσω στην Ασία πραγματικότητα. Και θα την πάρω την πουτάνα την υπότροφια!! Θα κάνω ότι μπορώ και κανείς πια δεν θα μπορέσει να με αποθαρρύνει!

Η γη της επαγγελίας δεν υπάρχει. Δεν είναι ένα μέρος υπαρκτό, αλλά ένα σημείο προσωπικά επιλεγμένο από τον καθένα μας. Ακόμα καλύτερα, είναι μια σειρά σημείων που διαδέχεται το ένα το άλλο, κάθε φορά που φτάνουμε σε κάποιο. Η δυστυχία η δικιά μου εγκειται στο να έχει σπάσει αυτή η αλυσίδα, και δυστυχώς εμένα μου σπάει συχνά. Τώρα όμως την κρατώ στα χέρια μου και είναι όσο πραγματική όσο εσύ και εγώ, και δεν την αφήνω ο κόσμος να έρθει ανάποδα.

Και τώρα ειδικά, που ο στόχος μοιάζει παλούκι, τώρα είναι που νιώθω περισσότερη φτιαγμένη και κουρδισμένη από ποτέ. Αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας. Και απορώ -κάπως υπεροπτικά πάλι- πως γίνεται να μην επιθυμούν και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι το άγνωστο? Πως είναι δυνατόν να μην κυνηγάς το δύσκολο? Πως είναι δυνατόν να μην σε φτιάχνει το να το κυνηγάς και να μην τοποθετείς πάντα τον επόμενο στόχο πιο μακριά και ψηλά από ότι τον προηγούμενο?

Η Κορέα μπορεί να μη μου φερθεί όσο καλά όσο θα ήθελα, ή να με απογοητεύσει. Αποφεύγω να εξιδανικεύω καταστάσεις και μου φαίνεται γελοίο να γενικολογήσω για μια χώρα στην οποία στην τελική δεν έχω πάει ποτέ! Όμως τώρα είναι το σημείο φυγής μου, το κέντρο εστίασης, η χώρα της επαγγελίας, πες το όπως θες! Αλλά πες το με μια δόση χιούμορ :]

Cheonggye! Κεντρική Seoul!