Είναι μια λάμπα στο δρομάκι έξω από το σπίτι του και το φως πέφτει κατευθείαν μέσα στο δωμάτιο χωρίς να περιορίζεται ιδιαίτερα από τα διπλά φιμέ τζάμια. Τελευταία κοιμάμαι σαν πραγματικός άνθρωπος της νύχτας, δεν έκλεινα μάτι πριν ανέβει ο ήλιος, οπότε χτες, όταν τον πήρε ο ύπνος εξουθενωμένο και τίγκα πιωμένο όπως κάθε φορά, τα μάτια μου δεν έκλειναν στην αρχή με τίποτα. Χάζευα για καμιά ώρα το κινητό μου μέχρι που έκλεισε απο μπαταρία και το πέταξα στο φουτόν, και κατάλαβα ότι ηθελα απλά να ηρεμήσω γιατί ήμουν και εγώ κουρασμένη, και ήταν υπέροχα ζεστά μες το κρεβάτι. Είδα ότι μια φίλη μου μου έστειλε να πάω να τους βρω αφού τον πήρε ο ύπνος και εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ, αλλά δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να μετακινηθώ ούτε ένα μέτρο μακριά απ'το στρώμα. Η ζεστούλα βέβαια, αλλά κυρίως ότι είχα καιρό να είμαι εκεί, έμοιαξε πολύς καιρός και δεν το κουνάω ρούπι. Το κλασικό πρόβλημα: έχει πιαστεί το πόδι μου γιατί το έχει στριμώξει σφιχτά ανάμεσα στα δικά του, και το χέρι μου έχει βράσει πλακωμένο, και δεν θα μπορούσα ποτέ μα ποτέ να κοιμηθώ σε αυτή τη στάση ή με την ανάσα του στο προσωπο μου γιατί απλά δεν γίνεται. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ ακόμα οπότε κάθομαι λίγο ακόμα έτσι, περνάει ένα τέταρτο, σκέφτομαι το πρόσφατο πρότζεκτ μου, ότι παρατήσαμε τον φίλο μας για να έρθουμε εδώ σπίτι του οι δυο μας, αλλά και αυτός επικοινώνησε μαζί μου μόνο όταν πια είχανε γίνει τύφλα. Σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον να μένω αμέτοχη, απλά μεγάλωσα και έχω άλλες αντοχές, άλλη υπομονή και άλλες ορέξεις -βασικά μη ορέξεις- για αντιπαραθέσεις ακόμα και από τις μικρότερες. Δεν υπάρχει τώρα κάτι να σκεφτώ γιατί αυτή τη στιγμή έχω απλά ανάγκη να ηρεμήσω μέσα σε αυτή τη ζέστη, τη θαλπωρή που προσφέρει ένα αγαπημένο σώμα που βράζει όσο το θερμαινόμενο πάτωμα στα δωμάτια μας. Και στο σπίτι μου μπορώ να βράσω, να τα ανάψω όλα να καίνε, αλλά προτιμώ να ξεπαγιάζω και να μου ζεσταίνει τα πόδια. Και αύριο πάλι δεν θα υπάρχει τίποτα να σκεφτώ γιατί θα είμαι πολύ απασχολημένη να δουλεύω στο καινούριο μου πρότζεκτ, και ενδιάμεσα να πλατσουρίζω όταν κανείς δεν κοιτάει, διακριτικά αλλά αχόρταγα, στην τρομερή ικανοποίηση που μου έδωσε με το να γυρίσει πάλι, να με αναζητήσει πρώτος.
Δεν είναι και τόσο κακό να είσαι τριάντα, Ξέρω λίγο τι θα γίνει, Αλλά δεν με νοιάζει τώρα, ποντάρω στο να κάνω λάθος. Με ξάφνιασε αρκετές φορές με ακριβώς τον ίδιο τρόπο: κάθε φορά που έλεγα τώρα πια να χαλαρώσουμε, τώρα πια θα τον αφήσω λίγο ήσυχο, μάλλον ως εδώ ήταν, τώρα ίσως και να το διαλύσαμε τελείως. Τσουπ! Ξαναρχόταν! Πόσες φορές νόμιζα ότι τελείωσε και έμεινα ακίνητη αμίλητη ανύπαρκτη από επιλογή γιατί προσπαθώ σκληρά για μένα να μην πιέσω πια κανέναν ποτέ. Έτσι και χτες. Γύρισε. Μόνος του ήταν, πενθούσε, έλυσε το πρόβλημα του, γύρισε όταν ένιωσε καλά, μου είπε τι έγινε, και συνεχίζουμε. Απλά πράγματα χωρίς πολλά φρου φρου. Μου στοιχισε να τον αφήσω στην ησυχία του για τόσο καιρό χωρίς να ξέρω τι έγινε, αλλά επρεπε να εμπιστευτω ότι υπήρχε ουσιώδης λόγος και υπήρχε. Μπορείς να πιέζεις τους φίλους σου με το ζόρι να κλάψετε μαζί? Είναι αυτό στάση φίλου αν ο άλλος θέλει να μπει σε μια σπηλιά ή να τρέξει μόνος του μακριά? Έμαθα πια να δίνω χώρο.
Και να που γύρισε. Και αυτή τη φορά δεν ήμουν σίγουρη ότι θα το έκανε. Χάρηκα τόσο πολύ αλλά είπα ελάχιστα. Το ξέρει ότι χάρηκα.
Το φως είναι αρκετό και βλέπω το πρόσωπο του καθαρά. Πόσο τρυφερά μοιάζουν τα ματοτσίνορα. Ευθεία εντελώς όπως των περισσότερων κορεατών, δεν καμπυλώνουν σαν τα δικά μου. Η μύτη μικρή, πετάει ελάχιστα, τα φρύδια του είναι όμορφα για άντρα κορεάτη, και αυτά μοιάζουν να στέκονται πολύ γλυκά πάνω στο μικρό απαλό ύψωμα του κρανίου πάνω από τα μάτια. Που είναι κλειστά αλλά οι καμπύλες τους προβάλουν πελώριες και σκέφτομαι ότι θέλω να τα φιλήσω. 'Καμιά φορά τα φιλάω όταν κάνουμε σεξ. Είναι κάτι που έχω κάνει με πολύ κοντινούς άντρες στη ζωή μου μόνο. Το σκέφτομαι αυτό και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ ανησυχίας και χαράς. Έχει τα πιο ωραία ζυγωματικά. Πρώτη φορά προσέχω ζυγωματικά. Πρέπει να είναι πραγματικά ωραία. Δεν βλέπω τα χείλια του. Φοβάμαι να ανασηκωθώ. Ανασηκώνομαι όπως και να'χει. Είναι ωραία και αυτά. Ειδικά το κάτω. Χμ. Το δέρμα βέβαια λείο. Το δέρμα τους. 'Ολα τα υψώματα, φρύδια, βλέφαρα, μύτη, ζυγωματικά, χείλια, όλα μοιαζουν σχεδόν στο ίδιο ύψος. Πόσο με σαγηνεύει αυτή η εικόνα. Καταλαβαίνω τι εννοούν όταν λένε ότι τα δικά μας δυτικά σούπερ τρισδιάστατα πρόσωπα με τις μύριες σκιές είναι πιο φωτογενή. Σαφέστατα. Αλλά στο πρόσωπο του, σαν ένα παράδειγμα γεμάτο αρμονία, βλέπω κάτι που με ελκύει απίστευτα, μια απαλότητα, μια αίσθηση ηρεμίας, απουσία πάλης και επιθετικής δύναμης σε αντίθεση με το δικό μου, απουσία πομπώδους πνεύματος και προκλητικής σιγουριάς. Βλέπω αθωότητα, κάτι αγνό. Στο πρόσωπο του βλέπω τη χάρη μιας ήρεμης δύναμης που δεν θα διαφωνήσει αλλά θα σε αγνοήσει κοιτώντας ένα μακρινό σκοπό. Νιώθω ότι ξέρει κάτι που δεν ξέρω. Η συνεχής περιέργεια μου με έφερε εδω και με τραβάει παραπέρα. Και αυτός πάντα, φαινομενικά τουλάχιστον, ήρεμος, όπως το πρόσωπο του, χωμένος στη δικιά του αλήθεια. Όποτε αναρωτηθεί για κάτι τσακίζομαι να απαντήσω γιατί έχει σημασία.
Οι απαλές καμπύλες του προσώπου. Θέλω πια να κοιμηθώ. το χέρι του με ενοχλεί πολύ. Θέλω να το βγάλω απ΄τη μέση, πόσο με ενοχλεί. Ααα! Το πιάνω και προσπαθώ να το σπρώξω πιο πάνω. Και άλλο. Λίγο ακόμα πιο ψηλά να μην με ακουμπαει καθόλου και με ζουπάει . Ξυπνάει! Μου βουτάει το δικό μου χέρι και πλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά μου και το κραταει εκεί και έτσι γρήγορα αποκοιμιέται πάλι. Νιώθω μετανιωμένη. Κοιτάω τα χέρια μας. Δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσι με τίποτα. Τα κοιτάω όμως για τουλάχιστον ένα τέταρτο ακόμη.
Δεν είναι και τόσο κακό να είσαι τριάντα, Ξέρω λίγο τι θα γίνει, Αλλά δεν με νοιάζει τώρα, ποντάρω στο να κάνω λάθος. Με ξάφνιασε αρκετές φορές με ακριβώς τον ίδιο τρόπο: κάθε φορά που έλεγα τώρα πια να χαλαρώσουμε, τώρα πια θα τον αφήσω λίγο ήσυχο, μάλλον ως εδώ ήταν, τώρα ίσως και να το διαλύσαμε τελείως. Τσουπ! Ξαναρχόταν! Πόσες φορές νόμιζα ότι τελείωσε και έμεινα ακίνητη αμίλητη ανύπαρκτη από επιλογή γιατί προσπαθώ σκληρά για μένα να μην πιέσω πια κανέναν ποτέ. Έτσι και χτες. Γύρισε. Μόνος του ήταν, πενθούσε, έλυσε το πρόβλημα του, γύρισε όταν ένιωσε καλά, μου είπε τι έγινε, και συνεχίζουμε. Απλά πράγματα χωρίς πολλά φρου φρου. Μου στοιχισε να τον αφήσω στην ησυχία του για τόσο καιρό χωρίς να ξέρω τι έγινε, αλλά επρεπε να εμπιστευτω ότι υπήρχε ουσιώδης λόγος και υπήρχε. Μπορείς να πιέζεις τους φίλους σου με το ζόρι να κλάψετε μαζί? Είναι αυτό στάση φίλου αν ο άλλος θέλει να μπει σε μια σπηλιά ή να τρέξει μόνος του μακριά? Έμαθα πια να δίνω χώρο.
Και να που γύρισε. Και αυτή τη φορά δεν ήμουν σίγουρη ότι θα το έκανε. Χάρηκα τόσο πολύ αλλά είπα ελάχιστα. Το ξέρει ότι χάρηκα.
Το φως είναι αρκετό και βλέπω το πρόσωπο του καθαρά. Πόσο τρυφερά μοιάζουν τα ματοτσίνορα. Ευθεία εντελώς όπως των περισσότερων κορεατών, δεν καμπυλώνουν σαν τα δικά μου. Η μύτη μικρή, πετάει ελάχιστα, τα φρύδια του είναι όμορφα για άντρα κορεάτη, και αυτά μοιάζουν να στέκονται πολύ γλυκά πάνω στο μικρό απαλό ύψωμα του κρανίου πάνω από τα μάτια. Που είναι κλειστά αλλά οι καμπύλες τους προβάλουν πελώριες και σκέφτομαι ότι θέλω να τα φιλήσω. 'Καμιά φορά τα φιλάω όταν κάνουμε σεξ. Είναι κάτι που έχω κάνει με πολύ κοντινούς άντρες στη ζωή μου μόνο. Το σκέφτομαι αυτό και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ ανησυχίας και χαράς. Έχει τα πιο ωραία ζυγωματικά. Πρώτη φορά προσέχω ζυγωματικά. Πρέπει να είναι πραγματικά ωραία. Δεν βλέπω τα χείλια του. Φοβάμαι να ανασηκωθώ. Ανασηκώνομαι όπως και να'χει. Είναι ωραία και αυτά. Ειδικά το κάτω. Χμ. Το δέρμα βέβαια λείο. Το δέρμα τους. 'Ολα τα υψώματα, φρύδια, βλέφαρα, μύτη, ζυγωματικά, χείλια, όλα μοιαζουν σχεδόν στο ίδιο ύψος. Πόσο με σαγηνεύει αυτή η εικόνα. Καταλαβαίνω τι εννοούν όταν λένε ότι τα δικά μας δυτικά σούπερ τρισδιάστατα πρόσωπα με τις μύριες σκιές είναι πιο φωτογενή. Σαφέστατα. Αλλά στο πρόσωπο του, σαν ένα παράδειγμα γεμάτο αρμονία, βλέπω κάτι που με ελκύει απίστευτα, μια απαλότητα, μια αίσθηση ηρεμίας, απουσία πάλης και επιθετικής δύναμης σε αντίθεση με το δικό μου, απουσία πομπώδους πνεύματος και προκλητικής σιγουριάς. Βλέπω αθωότητα, κάτι αγνό. Στο πρόσωπο του βλέπω τη χάρη μιας ήρεμης δύναμης που δεν θα διαφωνήσει αλλά θα σε αγνοήσει κοιτώντας ένα μακρινό σκοπό. Νιώθω ότι ξέρει κάτι που δεν ξέρω. Η συνεχής περιέργεια μου με έφερε εδω και με τραβάει παραπέρα. Και αυτός πάντα, φαινομενικά τουλάχιστον, ήρεμος, όπως το πρόσωπο του, χωμένος στη δικιά του αλήθεια. Όποτε αναρωτηθεί για κάτι τσακίζομαι να απαντήσω γιατί έχει σημασία.
Οι απαλές καμπύλες του προσώπου. Θέλω πια να κοιμηθώ. το χέρι του με ενοχλεί πολύ. Θέλω να το βγάλω απ΄τη μέση, πόσο με ενοχλεί. Ααα! Το πιάνω και προσπαθώ να το σπρώξω πιο πάνω. Και άλλο. Λίγο ακόμα πιο ψηλά να μην με ακουμπαει καθόλου και με ζουπάει . Ξυπνάει! Μου βουτάει το δικό μου χέρι και πλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά μου και το κραταει εκεί και έτσι γρήγορα αποκοιμιέται πάλι. Νιώθω μετανιωμένη. Κοιτάω τα χέρια μας. Δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσι με τίποτα. Τα κοιτάω όμως για τουλάχιστον ένα τέταρτο ακόμη.
