Το φως είναι αρκετό

Είναι μια λάμπα στο δρομάκι έξω από το σπίτι του και το φως πέφτει κατευθείαν μέσα στο δωμάτιο χωρίς να περιορίζεται ιδιαίτερα από τα διπλά φιμέ τζάμια. Τελευταία κοιμάμαι σαν πραγματικός άνθρωπος της νύχτας, δεν έκλεινα μάτι πριν ανέβει ο ήλιος, οπότε χτες, όταν τον πήρε ο ύπνος εξουθενωμένο και τίγκα πιωμένο όπως κάθε φορά, τα μάτια μου δεν έκλειναν στην αρχή με τίποτα. Χάζευα για καμιά ώρα το κινητό μου μέχρι που έκλεισε απο μπαταρία και το πέταξα στο φουτόν, και κατάλαβα ότι ηθελα απλά να ηρεμήσω γιατί ήμουν και εγώ κουρασμένη, και ήταν υπέροχα ζεστά μες το κρεβάτι. Είδα ότι μια φίλη μου μου έστειλε να πάω να τους βρω αφού τον πήρε ο ύπνος και εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ, αλλά δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να μετακινηθώ ούτε ένα μέτρο μακριά απ'το στρώμα. Η ζεστούλα βέβαια, αλλά κυρίως ότι είχα καιρό να είμαι εκεί, έμοιαξε πολύς καιρός και δεν το κουνάω ρούπι. Το κλασικό πρόβλημα: έχει πιαστεί το πόδι μου γιατί το έχει στριμώξει σφιχτά ανάμεσα στα δικά του, και το χέρι μου έχει βράσει πλακωμένο, και δεν θα μπορούσα ποτέ μα ποτέ να κοιμηθώ σε αυτή τη στάση ή με την ανάσα του στο προσωπο μου γιατί απλά δεν γίνεται. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ ακόμα οπότε κάθομαι λίγο ακόμα έτσι, περνάει ένα τέταρτο, σκέφτομαι το πρόσφατο πρότζεκτ μου, ότι παρατήσαμε τον φίλο μας για να έρθουμε εδώ σπίτι του οι δυο μας, αλλά και αυτός επικοινώνησε μαζί μου μόνο όταν πια είχανε γίνει τύφλα. Σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον να μένω αμέτοχη, απλά μεγάλωσα και έχω άλλες αντοχές, άλλη υπομονή και άλλες ορέξεις -βασικά μη ορέξεις- για αντιπαραθέσεις ακόμα και από τις μικρότερες. Δεν υπάρχει τώρα κάτι να σκεφτώ γιατί αυτή τη στιγμή έχω απλά ανάγκη να ηρεμήσω μέσα σε αυτή τη ζέστη, τη θαλπωρή που προσφέρει ένα αγαπημένο σώμα που βράζει όσο το θερμαινόμενο πάτωμα στα δωμάτια μας. Και στο σπίτι μου μπορώ να βράσω, να τα ανάψω όλα να καίνε, αλλά προτιμώ να ξεπαγιάζω και να μου ζεσταίνει τα πόδια. Και αύριο πάλι δεν θα υπάρχει τίποτα να σκεφτώ γιατί θα είμαι πολύ απασχολημένη να δουλεύω στο καινούριο μου πρότζεκτ, και ενδιάμεσα να πλατσουρίζω όταν κανείς δεν κοιτάει, διακριτικά αλλά αχόρταγα, στην τρομερή ικανοποίηση που μου έδωσε με το να γυρίσει πάλι, να με αναζητήσει πρώτος.

Δεν είναι και τόσο κακό να είσαι τριάντα, Ξέρω λίγο τι θα γίνει, Αλλά δεν με νοιάζει τώρα, ποντάρω στο να κάνω λάθος. Με ξάφνιασε αρκετές φορές με ακριβώς τον ίδιο τρόπο: κάθε φορά που έλεγα τώρα πια να χαλαρώσουμε, τώρα πια θα τον αφήσω λίγο ήσυχο, μάλλον ως εδώ ήταν, τώρα ίσως και να το διαλύσαμε τελείως. Τσουπ! Ξαναρχόταν! Πόσες φορές νόμιζα ότι τελείωσε και έμεινα ακίνητη αμίλητη ανύπαρκτη από επιλογή γιατί προσπαθώ σκληρά για μένα να μην πιέσω πια κανέναν ποτέ. Έτσι και χτες. Γύρισε. Μόνος του ήταν, πενθούσε, έλυσε το πρόβλημα του, γύρισε όταν ένιωσε καλά, μου είπε τι έγινε, και συνεχίζουμε. Απλά πράγματα χωρίς πολλά φρου φρου. Μου στοιχισε να τον αφήσω στην ησυχία του για τόσο καιρό χωρίς να ξέρω τι έγινε, αλλά επρεπε να εμπιστευτω ότι υπήρχε ουσιώδης λόγος και υπήρχε. Μπορείς να πιέζεις τους φίλους σου με το ζόρι να κλάψετε μαζί? Είναι αυτό στάση φίλου αν ο άλλος θέλει να μπει σε μια σπηλιά ή να τρέξει μόνος του μακριά? Έμαθα πια να δίνω χώρο.

Και να που γύρισε. Και αυτή τη φορά δεν ήμουν σίγουρη ότι θα το έκανε. Χάρηκα τόσο πολύ αλλά είπα ελάχιστα. Το ξέρει ότι χάρηκα.

Το φως είναι αρκετό και βλέπω το πρόσωπο του καθαρά. Πόσο τρυφερά μοιάζουν τα ματοτσίνορα. Ευθεία εντελώς όπως των περισσότερων κορεατών, δεν καμπυλώνουν σαν τα δικά μου. Η μύτη μικρή, πετάει ελάχιστα, τα φρύδια του είναι όμορφα για άντρα κορεάτη, και αυτά μοιάζουν να στέκονται πολύ γλυκά πάνω στο μικρό απαλό ύψωμα του κρανίου πάνω από τα μάτια. Που είναι κλειστά αλλά οι καμπύλες τους προβάλουν πελώριες και σκέφτομαι ότι θέλω να τα φιλήσω. 'Καμιά φορά τα φιλάω όταν κάνουμε σεξ. Είναι κάτι που έχω κάνει με πολύ κοντινούς άντρες στη ζωή μου μόνο. Το σκέφτομαι αυτό και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ ανησυχίας και χαράς. Έχει τα πιο ωραία ζυγωματικά. Πρώτη φορά προσέχω ζυγωματικά. Πρέπει να είναι πραγματικά ωραία. Δεν βλέπω τα χείλια του. Φοβάμαι να ανασηκωθώ. Ανασηκώνομαι όπως και να'χει. Είναι ωραία και αυτά. Ειδικά το κάτω. Χμ. Το δέρμα βέβαια λείο. Το δέρμα τους. 'Ολα τα υψώματα, φρύδια, βλέφαρα, μύτη, ζυγωματικά, χείλια, όλα μοιαζουν σχεδόν στο ίδιο ύψος. Πόσο με σαγηνεύει αυτή η εικόνα. Καταλαβαίνω τι εννοούν όταν λένε ότι τα δικά μας δυτικά σούπερ τρισδιάστατα πρόσωπα με τις μύριες σκιές είναι πιο φωτογενή. Σαφέστατα. Αλλά στο πρόσωπο του, σαν ένα παράδειγμα γεμάτο αρμονία, βλέπω κάτι που με ελκύει απίστευτα, μια απαλότητα, μια αίσθηση ηρεμίας, απουσία πάλης και επιθετικής δύναμης σε αντίθεση με το δικό μου, απουσία πομπώδους πνεύματος και προκλητικής σιγουριάς. Βλέπω αθωότητα, κάτι αγνό. Στο πρόσωπο του βλέπω τη χάρη μιας ήρεμης δύναμης που δεν θα διαφωνήσει αλλά θα σε αγνοήσει κοιτώντας ένα μακρινό σκοπό. Νιώθω ότι ξέρει κάτι που δεν ξέρω. Η συνεχής περιέργεια μου με έφερε εδω και με τραβάει παραπέρα. Και αυτός πάντα, φαινομενικά τουλάχιστον, ήρεμος, όπως το πρόσωπο του, χωμένος στη δικιά του αλήθεια. Όποτε αναρωτηθεί για κάτι τσακίζομαι να απαντήσω γιατί έχει σημασία.

Οι απαλές καμπύλες του προσώπου. Θέλω πια να κοιμηθώ. το χέρι του με ενοχλεί πολύ. Θέλω να το βγάλω απ΄τη μέση, πόσο με ενοχλεί. Ααα! Το πιάνω και προσπαθώ να το σπρώξω πιο πάνω. Και άλλο. Λίγο ακόμα πιο ψηλά να μην με ακουμπαει καθόλου και με ζουπάει . Ξυπνάει! Μου βουτάει το δικό μου χέρι και πλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά μου και το κραταει εκεί και έτσι γρήγορα αποκοιμιέται πάλι. Νιώθω μετανιωμένη. Κοιτάω τα χέρια μας. Δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσι με τίποτα. Τα κοιτάω όμως για τουλάχιστον ένα τέταρτο ακόμη.

On chivalry

case no.1:
In the metro, coming back from work, carrying two very heavy bags from emart, 50yo man in suit, much bigger than me, pushes me to the side making me trip, even though i'm getting off at the next station, and doesn't let me pass first though i am basically in front of him at the door..

case no.2:
Still pissed off at that deuce, contemplating on the loss of chivalry, galantry etc, I go up the stairs at the exit, when i notice someone walking up the stairs right next to me with exactly same pace. Soon, 
"Don't you have any gloves?" 
A handsome 40yo man in suit, much bigger than me, notices I'm carrying the bags in the cold with no gloves on. 
"I do but they're in my pocket" 
"Let me help you" 
Takes the one bag before I consent, starts friendly conversation, carries my stuff till our paths split, doesn't ask for my phone number, doesn't need anything from me, and leaves with a smile!! I keep on walking but I'm shining and I giggle!!!! Cause this man made my whole week, wow, how simple~~

Περί ευγνωμοσύνης

Σήμερα, μετά από 6 μέρες, μου επιστράφει το χαμένο μου πορτοφόλι. Νιώθω απίστευτα ευγνώμων για αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο (τον οποίο δεν είδα ποτέ γιατί τον συνάντησε το αγόρι μου στη θέση μου) ο οποίος το βρήκε, το φύλαξε και έκανε ότι μπορούσε για να με εντοπίσει και να μου το επιστρέψει. Τηλεφώνησε σε δύο φοιτητικές λέσχεις, τις κάρτες των οποίων βρήκε μέσα στο πορτοφόλι, εκ των οποίων μόνο στη μία είμαι μέλος, και τελικά με βρήκε μέσω της φοιτητικής μου ταυτότητας και του γραφείου διεθνών σχέσεων του πανεπιστημίου. Φαντάζομαι θα δοκίμασε και τον αριθμό που είχα πάνω στην κάρτα άδειας παραμονής μου, που δυστυχώς όμως, δεν χρησιμοποιώ πλέον. Τελικά, κατόπιν συνεννόησης με το αγόρι μου, ο καλός άγνωστος πήγε με το αυτοκίνητο του και συνάντησε τον φίλο μου έξω από το σπίτι του, έδωσε το πορτοφόλι  και αρνήθηκε κάθε αμοιβή. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, ειλικρινά. Αναρωτιέμαι μόνο τι μπορώ να κάνω για να ανταποδώσω την καλοσύνη του. Λέω να βγάλω μια φωτογραφία με εμένα να κρατάω το πορτοφόλι και να του τη στείλω στο κινητό, μαζί με ένα εγκάρδιο μήνυμα.

Η Κορέα ως τώρα μου φέρεται σχεδόν καλύτερα από την ίδια μου την χώρα. Με κάνει να θέλω να προσφέρω και εγώ κάτι με τη σειρά μου. Όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι, με στηρίζουν, με βοηθάνε, μου φέρονται καλά, και ως τώρα δεν έχω νιώσει πραγματικό ρατσισμό, ούτε καν ξενοφοβία καλά καλά. [Πολλοί θα έλεγαν εδώ "εμ, βέβαια, αφού είσαι μια νοστιμούτσικη λευκή φοιτήτρια!" και θα καταλάβαινα το σκεπτικό τους, αλλά όπως πάντα, είμαι εδώ για να πω την δική μου πλευρά των πραγμάτων με ειλικρίνεια, και αναγκαστικά θα το κάνω ως νοστιμούτσικη (ή μη) λευκή φοιτήτρια...] Και κανείς τους, μα κανείς, δεν μου το χρωστάει, σωστά? Γιατί είμαι απλά, ένας ολίγον τι πιο μόνιμος τουρίστας, που ζω εδώ με τα λεφτά της υπότροφίας που το δικό τους κράτος μου χορηγεί και που αν πιάσω δουλειά, καλύπτω και μία επιπλέον θέση εργασίας τους. Και που όσα λεφτά και αν τους αφήνω στην τελική, δεν φτάνουν για όσα τους αφαιρώ, σε πραγματικά χρήματα ή ευκαιρίες που θα μπορούσαν άλλοι κορεάτες να απολαμβάνουν στη θέση μου. Κι όμως, ως τώρα, μου φέρονται σαν παιδί τους, σαν φίλη τους, σαν δικό τους άνθρωπο, παρόλο που είμαι ένας 'βλάκας ξένος' που δεν αντιλαμβάνεται καλά σχεδόν καμία πτυχή της κουλτόυρας ή της γλώσσας τους και κάνει λάθη συνέχεια που αυτοί πάντα αντιμετωπίζουν με γέλια και ανοχή, ένας βλάκας ξένος χωρίς καμία πραγματική σύνδεση με αυτή τη χώρα, όπως οικογένεια, παλιούς φίλους ή έστω σοβαρή επαγγελματική σχέση με κάποια εταιρία. Με εξαίρεση τους φιλικούς μου δεσμούς, τη σχέση μου, και το πανεπιστήμιο μου, είμαι ένας άνθρωπος ουσιαστικά μόνος εδώ, χωρίς σοβαρή προστασία και ασφάλιση. Οι δοκιμασίες των τελευταίων ημερών με έκαναν να συνειδητοποιήσω για τα καλά το βαθμό εξάρτησης μου από τους φιλικούς μου δεσμούς και τον σύντροφο μου, και την δύναμη της βοήθειας τους, και να νιώσω τρομερή ικανοποίηση από το γεγονός ότι έχω ήδη αναπτύξει τόσο ουσιαστικές σχέσεις εδώ. Για να επανέλθω όμως στο θέμα, ακόμα και αν αυτές οι σχέσεις ήταν πιο χλυαρές, η 'I always rely on the kindness of strangers' αντιμετώπιση του κόσμου που έχω, θα είχε αποτέλεσμα εδώ. Θα έλεγα 'ο θεός να τους ευλογεί'....

Τι σε κάνει λοιπόν καλύτερο? Γιατί λένε ότι η πολλή ανοχή, η πολλή "δημοκρατία" όπως έλεγε πάντα αστεία η μαμά μου, η πολλή βοήθεια, η πολλή ελαστικότητα, κάνει βασικά κακό? Εμένα πάντως, τόσο η πολλή "δημοκρατία" από τους γονείς μου σαν παιδί, όσο και το πολύ "κανάκεμα" σε αυτή τη χώρα, βασικά με γεμίζουν με ευγνωμοσύνη. Δεν πιστεύω ότι με κάνουν μαλθακή και κακομαθημένη μόνο. Όσο με εμπιστεύονταν οι γονείς μου, τόσο γινόμουν πιο άξια αυτής της εμπιστοσύνης και όσο με άφηναν εντελώς ελεύθερη από πολύ μικρή ηλικία, τόσο πιο υπεύθυνη γινόμουνα, και τόσο πιο σταθερά έμαθα να θέτω μόνη μου τα όρια μου. Αντίστοιχα, όσο η Κορέα με γεμίζει "δώρα", όσο όλα μου πάνε ρολόι εδώ, όσο οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει εδώ και έχω κάνει κομμάτι σημαντικό της νέας μου ζωής, με γεμίζουν χαρά βοηθώντας με ουσιαστικά και μαθαίνοντας μου ένα σωρό πράγματα απαραίτητα σε εμένα, το μόνο που νιώθω είναι ότι οφείλω, για αυτούς και για εμένα, να είμαι ο καλύτερος μου εαυτός. Να προσφέρω και εγώ με τη σειρά μου, το καλύτερο μου, το πιο ωραίο, αποδοτικό, ευγενικό, γενναιόδωρο και άξιο της συμπερίφοράς τους, πρόσωπο μου.

Η μαγιονέζα

Σήμερα, θα σας αναλύσω το "θεώρημα της μαγιονέζας" και πως αυτό προέκυψε.

Κάποτε, πριν 7-8 μήνες περίπου, καθόμουν με τη στυλάτη φιλενάδα μου, την Αλεξία, και πίναμε τις σανγκρίες μας στην Πανόρμου, λέγωντας καφρίλες και υποτιμητικά χλευαστικά σχόλια η μία στην άλλη, όταν μου ήρθε η κάπως λοξή όρεξη να μιλήσω για το πως προτιμώ τα σάντουιτς μου. Αναφέρθηκα στα καταπληκτικά σάντουιτς που μου έφτιαχνε ο πρώην μου σχεδόν κάθε βράδυ και επισήμανα πόσο αγαπώ την μαγιονέζα πάνω στο cheddar και το φρέσκο μαρούλι. Συνειδητοποίησα λοιπόν, ότι δεν έβαζα πια μαγιονέζα στα σάντουιτς μου. Προσπάθησα να καταλάβα γιατί αφού πάντα μου άρεσε τόσο.. Εε.. Θυμήθηκα τότε πως μια μέρα απλά έτυχε να ανοίξω ένα βαζάκι και μύριζε λίγο ξυνά.. Παίζει από τότε να μην την ξαναέβαλα στο στόμα μου. Αυτό το pattern μου θύμισε το κουνουπίδι: μου άρεσε πάρα πολύ μέχρι που μια μέρα βρήκα μια μύγα να επιπλέει μες το λάδι δίπλα από το κουνουπίδι μου.. Δεν το ξαναδοκίμασα για περίπου 14 χρόνια.

Μα καλά, είναι αυτοί σοβαροί λόγοι?!

Και τότε συνειδητοποίησα κάτι: στη ζωή μου ως τώρα, έχω "πετάξει" ανθρώπους έξω από τη ζωή μου ακριβώς όπως τη μαγιονέζα και το κουνουπίδι. Με μία φαινομενικά ελάχιστη αφορμή, δεν τους ξαναμίλησα ποτέ, δεν τους ξανατηλεφώνησα ποτέ, τους έβγαλα από τη ζωή μου μια και καλή, οριστικά και με απόλυτη σιγουριά. Και όχι μία φορά. Τουλάχιστον 4-5 μπορώ να σκεφτώ. Και δεν μιλάω για ανθρώπους που ήταν απλά διακοσμητικοί, αλλά για φίλους κοντινούς με τους οποίους είχα μοιραστεί πολλά επί χρόνια και κάποτε περνάγαμε κάθε μέρα μαζί.

Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων-μαγιονέζα με θορύβησε λίγο και με έκανε να αναρωτηθώ πόσο μικρές ήταν αυτές οι αφορμές και πόσο ξαφνικά αυτά τα γυρίσματα της πλάτης μου. Άραγε αυτοί το περίμεναν? Το είδαν να έρχεται? Γιατί εγώ δεν μπορεί να μην το είχα δει, αλλά παρόλα αυτά αδυνατούσα και αδυνατώ ακόμα να εξηγήσω πως μπορεί κάποιος να είναι τόσο σκληρός. Πως μπορώ εγώ, που κατά τα άλλα θεωρώ τον εαυτό μου ευαίσθητο ον και ολίγον τι ανασφαλές, να είμαι τόσο αποφασιστική και απότομη όταν έρχεται η ώρα? Από που έρχεται η σιγουριά ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι ξέρω πολύ καλά τι κάνω? Η αλήθεια είναι ότι δεν το μετάνιωσα ποτέ...

Με την φιλενάδα μου, το ρίξαμε στην πλάκα πριν παρασοβαρέψει το πράγμα. "Κοίτα" μου λέει, "μην κάνουμε πολύ παρέα και μου έρθει καμιά μαγιονέζα στη μούρη!" "Μη μου πηγαίνεις πολύ κόντρα γιατί έτοιμη την έχω!" Από τότε βέβαια έμεινε στην παρέα, να απειλούμε με "μαγιονέζα" η μία την άλλη, όταν μας την έδινε!

Λοιπόν, μπορεί να μοιάζει κάπως δυσνόητο ως προς το πως προκύπτει ακριβώς να σιχαινόμαστε ξαφνικά κάτι ή κάποιον που πριν θεωρούσαμε απολύτως απαραίτητο, και προφανώς η λύση είναι υποκειμενική, αλλά το "θεώρημα της μαγιονέζας" έχει σίγουρα να διδάξει ένα πράγμα (και ένα είναι αρκετό κατά τη γνώμη μου!) : αν αγαπάς πραγματικά κάτι ή κάποιον, μην το κάνεις απόλυτη συνήθεια, μην εξαντλείς από την αρχή τις αποστάσεις μεταξύ σας, μην καλομαθαίνεις τον εαυτό σου πέφτωντας πάνω του με τα μούτρα κάθε μέρα, μην χάνεις τον εαυτό σου μέσα του, μην ξεχνάς και τα άλλα αντίστοιχα με αυτό πράγματα/πρόσωπα που αγαπάς σχεδόν εξίσου, και μην βροντοφωνάζεις συνεχώς πόσο το λατρεύεις και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Κάντο για λίγο, αν δε μπορείς να αντισταθείς, αλλά να επανέλθεις σε πιο απαλούς ρυθμούς σύντομα. Γιατί αυτή η σπατάλη, η μονομερής απασχόληση και η εμμονή, η ίδια σου δηλαδή η πλήρης αφοσίωση σε αυτό, θα σε κάνει τελικά, σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να το σιχαθείς από τα βάθη της ψυχής σου. Και είναι κρίμα, γιατί ίσως αν είχες λειτουργήσει με κάποια μεγαλύτερη σύνεση και -μετριοπάθεια να το πω?- ίσως να συνέχιζες να το αγαπάς για πάντα και να ζούσατε ακόμα περισσότερες χαρούμενες στιγμές τα δυο σας, εσύ και η μαγιονέζα σου, και ίσως τότε το όφελος και η απόλαυση που θα είχες από αυτό να ήταν μεγαλύτερα στο τέλος. :)


p.s.: Δε ξέρω κατά πόσο συμφωνώ με το παραπάνω 100% όσον αφορά στον έρωτα, αλλά σίγουρα μέτρον άριστον κατ' εμέ.

Είμαι περήφανη γι' αυτό τον καυγά!

Όλα κυλάνε ήρεμα και απαλά, με σταθερή ροή, και είσαι σχετικά επαναπαυμένος, όταν ξάφνου -σχετικό είναι αυτό το 'ξάφνου'- ήθη και αρχές που δεν αντιλαμβάνεσαι ξεπηδάνε μπροστά σου, σαν τον απόλυτο τρόπο λειτουργίας, σαν κάτι κόντρα στο οποίο, όχι απλά δεν αξίζει να αντισταθείς, αλλά κατά την γνώμη τους, δεν νοείται καν να εντοπίζεις αμφιβολία επί του θέματος.. και τότε, τότε πραγματικά, η ηρεμία σου εκτοξεύεται από μόνη της στα σκουπίδια και δεν καταλαβαίνεις έναν πούτσο.

Έτσι κάπως μπορώ, μέσα σε μια μικρή παράγραφο, να περιγράψω την αίσθηση του πολιτισμικού σοκ που βιώνω όταν ο κορεάτης φίλος μου με αιφνιδιάζει με ακατονόητες αντιδράσεις και σχόλια που δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν, πόσο μάλλον να τις κατανοήσω ή τέλος πάντων να τις επεξεργαστώ μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ώστε να αντιδράσω άμεσα και αποτελεσματικά, όπως θα ήθελα. Δεν παίζει κάτι τέτοιο.

Δεν αναφέρομαι στα καθημερινά μικροθεματάκια που έχει κάθε ζευγάρι και τα οποία συναντάμε συχνά και λύνουμε κωμικοποιώντας τα συνήθως. Τέτοια θεματάκια, στα οποία χωράει το χιούμορ, και τα οποία με μιά-δύο παραπάνω ερωτήσεις έχουν τακτοποιηθεί, είναι ευλογία μπροστά στα άλλα, τα μεγάλα ζητήματα στα οποία αναφέρομαι. Οι πολιτιστικές διαφορές μεταξύ ασιατών και δυτικών δεν συνοψίζονται στα chopsticks και στις διαφορετικές χαιρετούρες. Αυτά είναι λεπτομερειούλες που κάποιος σοβαρός άνθρωπος συνηθίζει μέσα σε μερικές μέρες. Η ουσία των διαφορετικών απόψεων/αντιδράσεων/συνηθειών μας όμως βρίσκεται βαθιά εκεί που φτάνεις μόνο μέσω ουσιαστικών σχέσεων, μόνο μέσω έντονων αντιπαραθέσεων και όχι ημιαδιάφορων σαχλοσυζητήσεων με ανθρώπους που ξέρεις ελάχιστα.

Μερικά σημεία που θέλω να τονίσω πριν συνεχίσω: 1) Το ότι είμαι Ελληνίδα δεν λέει πολλά. Παραμένω ντιπ για ντιπ δυτική, σε σχέση ακόμα και με τους πιο international ντόπιους φίλους μου. 2) Η 3χρονη σχέση μου με τον πρώην μου που ήταν Άγγλος, σαφώς και βοηθάει λίγο σαν εξάσκηση για μένα, αλλά επ ουδενί δεν με προετοίμασε για το μέγεθος των πιθανών παρεξηγήσεων εδώ. 3) Ο φίλος μου τονίζει ότι ακόμα και αν δεν θέλουν πολλοί να το πιστέψουν, οι γνώσεις του μέσου ασιάτη για εμάς -βάλε εδώ Έλληνες, Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι..-είναι πολύ περισσότερες απ'οτι του μέσου δυτικού για αυτούς. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είπε. Εγώ λέω δυστυχώς, και είναι αλήθεια εύκολα διαπιστώσιμη. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε γνώσεις σχετικά με την καθημερινή μας ζωή και την δυτική κοινωνία, αλλά και την ιστορία, γεωγραφία κλπ.

Στο προκείμενο τώρα. Υπάρχουν δύο τρόποι να μάθει κανείς: ναι, σωστά μαντέψατε, με το καλό ή με το άγριο. Απαλά και ακίνδυνα, χωρίς προσωπική εμπλοκή, μέσα σε μία τάξη ή στα πλαίσια μιας παρέας γνωστών.... ή εκρηκτικά και με προσωπική αγωνία μεγάλη, μέσω επίπονων και συναισθηματικά φορτισμένων αντιπαραθέσεων, όπου πιθανότατα θα απελπιστείς, θα κλάψεις ίσως, θα φωνάξεις, ΑΛΛΑ δεν θα ξεχάσεις αυτά που θα μάθεις σε όλη σου τη ζωή και σχεδόν σίγουρα θα ανασύρεις από τον άλλον, αλλά και από εσένα τον ίδιο, αλήθειες σχετικά με το γιατί αντιμετωπίζετε τον κόσμο όπως τον αντιμετωπίζετε. 

Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, δρας & αλληλεπιδράς μέσα από ένα σύστημα αποδεκτών ιδεών. Αποδεκτών? Από εσένα και τους ομοίους σου βέβαια. Αυτό το φαντάζεσαι. Αυτό που καμιά φορά δεν φαντάζεσαι καν, όσο ανοιχτόμυαλος και αν είσαι, είναι το πως και που θα μπορούσε αυτό το σύστημα να διαφέρει, δεν γνωρίζεις και δεν θα μπορούσες εύκολα να φανταστείς τις εναλλακτικές. Οπότε ενστικτωδώς κρίνεις μία κατάσταση, κρίνεις τα δεδομένα, με βάση το δικό σου σύστημα που γνωρίζεις από παιδί. Και δεν βγάζεις άκρη ΚΑΜΙΑ. Και δεν μπορείς να φανταστείς πως αλλιώς να σκεφτείς. Και νιώθεις άσχημα γι'αυτό, νιώθεις ελλειπής ή ότι κάποιος σου παίζει ένα άσχημο παιχνίδι. Οπότε, μέσα στη σύγχιση σου, κάθεσαι κάτω και ανάβεις ένα τσιγάρο (παρόλο που είναι 3 η ώρα τη νύχτα, -9 βαθμούς κελσίου). Καθεσαι κάτω και προσπαθείς να σκεφτείς αλλιώς, γιατί οι γονείς σου σε μεγάλωσαν για να γίνεις ένας απελευθερωμένος, ανοιχτόμυαλος, δημοκράτης άνθρωπος, και αν το βάλεις κάτω τώρα θα είναι απογοητευτικό όσο δεν πάει. Κάθεσαι κάτω γιατί ξέρεις ότι αν δεν προσπαθήσεις να καταλάβεις, υπάρχουν μόνο δύο εναλλακτικές: ή να αποδεχτείς κάτι που νιώθεις να σε προσβάλλει βαθιά, χωρίς να ξέρεις γιατί συμβαίνει -πράγμα που θα σε στοιχειώνει για μια ζωή- ή να αποδράσεις από την προσβολή, εγκαταλείπωντας κάθε προσπάθεια εφόσον είναι επίπονη και μοιάζει μάταια, με τον κίνδυνο όμως να έχεις παρεξηγήσει, να έχεις πάντα την απορία αν κατάλαβες λάθως και έδρασες πολύ βιαστικά και άκαρδα. Αυτές οι δύο εκδοχές δεν σου αρέσουν, καμία δεν σε καλύπτει. Οπότε κάθεσαι κάτω και περιμένεις. Ελπίζεις ότι θα αλλάξει γρήγορα. Ότι θα σκεφτείς κάτι νέο που θα λύσει την παρεξήγηση ή ότι κάποιος, κάπως, θα βρεθεί να σε βοηθήσει να δεις προς την σωστή κατεύθυνση, εκεί που κρύβονται οι αιτίες και η αλήθεια πίσω από τις πράξεις.

Και γίνεται. Τον βλέπεις να τρέχει να σε βρει, αγχωμένος, γιατί και αυτός έχει καταλάβει ότι απόψε κάπως τα κάνατε σκατά και πρέπει να το λύσετε. Και θα το λύσετε. Γιατί μπορεί το πρόβλημα να είναι όσο βαθύ όσο διαφορετικά είναι τα πολιτιστικά σας υπόβαθρα, γιατί μπορεί το πρόβλημα να βρίσκεται στη σύγκρουση όχι τη δικιά σας απλά, αλλά ολόκληρων των πολιτισμών που σας γαλούχισαν, ΑΛΛΑ η επίλυση του βρίσκεται στα ΔΙΚΑ σας χέρια. Και αυτά τα χέρια αγαπιούνται για κάποιο περίεργο λόγο και παρά τη δυσκολία, είναι διατεθειμένα να γίνουν δάσκαλοι τα μεν για τα δε και να διδάξουν όσα ποτέ δεν δίδαξε η μία κοινωνία στην άλλη. Ποτέ δεν χρειάστηκε ως τώρα στις ζωές σας να τα ξέρετε όλα αυτά. Μεταξύ σας όμως, τώρα, υπάρχει λόγος. Γι' αυτό είστε ζευγάρι.

Όντως λύθηκε, και όντως η παρεξήγηση ήταν ακατανόητη και προσβλητική και για τους 2 αρχικά, και όντως ήταν αδύνατο να μαντέψει ο καθένας τι πραγματικά ήταν το κίνητρο του άλλου, και όντως ήταν επίπονη η διαδικασία και ζόρικος ο καυγάς.. αλλά αν είχαμε πάει σπίτια μας δεν θα μαθαίναμε ποτέ όσα μάθαμε εκείνο το βράδυ, και ακόμα και αν είχαμε παραμείνει μαζί, θα παρέμενε και το πρόβλημα. Για πλάκα λέω ότι ήταν ο πιο παραγωγικός καυγάς της ζωής μου, αλλά ισχύει κιόλας! Αλλά το πιο βασικό που επιβεβαίωσα, είναι ότι η καλή θέληση και από τις δύο πλευρές μπορεί να φέρει αποτελέσματα, ακόμα και σε κάτι που μοιάζει μάταιο. Άν δεν καταλαβαίνεις, άνοιξε το στόμα σου και μίλα! Μην υποθέτεις τίποτα. Με τέτοιες λάθος υποθέσεις μαυρίζουν οι καρδιές. Με τέτοιες λάθος υποθέσεις και χωρίς καλή διάθεση, άλλοι έγιναν ρατσιστές, ξενόφοβοι και γέμισαν μίσος.

Grand Exodus

Θέλω να γράψω τώρα πέντε πραγματάκια που πολύ σύντομα παίζει να τα έχω ξεχάσει τελείως. Αρχικά, ότι πέρασα ίσως το πιο γεμάτο καλοκαίρι της ζωής μου, πράγμα που με ευχαρίστησε απίστευτα όσο κράτησε, αλλά και όταν το σκέφτομαι τώρα. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί κατάφερα να περάσω χρόνο με σχεδόν όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα πριν φύγω απο την Ελλάδα, και αυτό το είχα πολύ ανάγκη. Ευχαριστώ λοιπόν πολύ όσους το κατάλαβαν. Πρώτα απ'όλους την Ελίνα (και για την φιλοξενία!) και την Έρη στην Κρήτη. Επίσης, την Julie και την Αλεξία που ήρθαν στη Σύρο και πολύ το χάρηκα! Και βέβαια το Ηράκι μου, το αδέρφι μου, που φρόντισε να μου κάνει όλα τα χατήρια στη Σύρο και περάσαμε άψογα όπως πάντα! Ακόμα, σας ευχαριστώ πολύ όσους τρέξατε να με δείτε πριν φύγω, τη Λένα, Ανδρέα ειδικά εσένα που ήρθες από Πάτρα, τον Βλάση, την Ελισσάβετ κλπ, αλλά και όσους μου γράφουν για να μου ευχηθούν καλή αρχή, να 'στε καλά!

Την λατρεύω αυτή την φωτογραφία, είμαστε σαν αφίσα από ταινία και λογικά μόλις σκοτώσαμε κάποιον..

Πίσω στο θέμα: το καλοκαίρι ήταν υπέροχο πραγματικά και γέμισε τις μπαταρίες μου με Ελλάδα για πολύ καιρό θέλω να ελπίζω. Όσα βρήκα εδώ ως τώρα είναι απολύτως ικανοποιητικά και πολύ εύκολα μου εξαλείφουν όποια μελαγχολία τυχόν εμφανιστεί. Είμαι πραγματικά πολύ ικανοποιημένη από την εστία που είναι φιλική αλλά άψογη σαν ξενοδοχείο, και την τοποθεσία της μες τα δέντρα και τη φύση αλλά 5' με τα πόδια από το Anam, μια πολύ ζωντανή περιοχή γεμάτη μπαρ και μαγαζιά. Το δωμάτιο μου είναι μεγαλύτερο από ότι περίμενα, με μεγαλύτερη ντουλάπα από ότι χρειάζομαι, καλό κλιματισμό και άνετο κρεβάτι λες και είμαι σπίτι μου. Επίσης, το παράθυρο μου βλέπει νότο και έχω υπέροχο ήλιο όλη μέρα. Το campus είναι απλά ασύλληπτο για τα δεδομένα μου και θα αφιερώσω μάλλον ένα post μόνο σε αυτό! Τέλος, οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ως τώρα είναι πολύ καλές περιπτώσεις: πάρα πολλοί δυναμικοί exchange students που είναι σαν erasmιώτες, και βέβαια οι του προγράμματος μου, που είναι μεγαλύτεροι και πιο συγκροτημένοι, αλλά όχι φυτά όπως φοβόμουν.

Τις ελάχιστες φορές που βρίσκω χρόνο να σκεφτώ την πατρίδα, σκέφτομαι την Ήρα ή τους γονείς μου και ελπίζω να μην στεναχωριούνται. Η μαλακία είναι ότι μπορεί καμιά φορά να μελαγχολήσω πριν κοιμηθώ, κατά τ'αλλα δεν προλαβαίνω ευτυχώς! Είναι όλα τόσο καλά! Για την ακρίβεια, η μαλακία είναι ότι δεν θα μελαγχολούσα καθόλου, αν είχα επιμείνει στο σχέδιο μου που έλεγε μεταξύ άλλων, ότι δεν θα κάνω τίποτα πιο σοβαρό συναισθηματικά στην Ελλάδα πριν φύγω.. Επί μήνες τα πήγαινα τέλεια και -μπουμ!- τελευταία βδομάδα αποφασίζει αυτός μετά από χρόοοονια που γνωριζόμαστε, να μου μιλήσει.. Τι να πεις εκει? Σόρρυ, δε μπορώ να φλερτάρω μαζί σου γιατί σε κοιτάω χρόνια τώρα και αν κάνουμε κάτι, θα είναι πιο σοβαρό για μένα και όταν θα φύγω θα σε σκέφτομαι και θα με ρίχνει ψυχολογικά?  Έτσι και έγινε λοιπόν: χωρίς να λέμε τίποτα σχεδόν, ζήσαμε για λίγο σαν ζευγάρι και μετά είπαμε απλά αντίο σαν να πήγαινα μόνο μέχρι το περίπτερο. Και η αλήθεια είναι ότι για αυτό πέρναγα τόσο ωραία, ήταν όλα εντελώς απλά και κατανοητά και ήρεμα, όπως πρέπει ρε γαμώτο να είναι πάντα! Ήρθαμε και κουμπώσαμε λες και τόσο χρόνια φτιάχναμε ο ένας το καλούπι του άλλου, από απόσταση ασφαλείας.

Τι να πω.. μάλλον είχε δίκιο ότι σε 3 μέρες θα τον έχω ξεχάσει, γιατί φτάνει η τέταρτη και νιώθω να μην θυμάμαι καλά το πρόσωπο του. Έρχεται στο νου μου μόνο πριν κοιμηθώ. Την 1η μέρα τον σκεφτόμουν στο ατέλειωτο ταξίδι και ήθελα να κλάψω για τις τρέλες που μου σκαρώνει η ζωή. Τώρα, αν τον σκεφτώ είναι επειδή θέλω να το πω σε κάποιον και να νιώσω τη γλύκα από τη θύμιση της ιστορίας μας. Τι τύπος! Ότι πιο ατόφια αντρικό έχω γνωρίσει στη ζωή μου! Ευθύς, σίγουρος, λακωνικός, βαρύς αλλά τόσο γλυκός, σκέτη ευτυχία να τον βλέπεις έναν τέτοιο άνθρωπο να σκάει τέτοια χαμόγελα όταν σε κοιτάει. Θα τόλμαγε καμία να του κάνει άσχημα τσαλίμια? Ίσως κάποια αρκετά ηλιθία για να καταλάβει ότι δεν την παίρνει και αυτός σαφέστατα θα έχανε το ενδιαφέρον του απευθείας. Ελάχιστοι άνθρωποι μου έχουν δώσει αυτή την εντύπωση ακεραιότητας, με την οποία με γέμισε ο "Ποντικός". ("Κατσαρίδα εγώ, "Ποντικός" αυτός, δέσαμε! -Όλοι στη Σύρο έχουν παρατσούκλια)

Αχ βαχ.. Ξέρω ότι θα τον σκεφτώ στο μέλλον, θα φανταστώ τις ερωτικές μας αγκαλιές, κάποια βράδια που θα έχω απογοητευτεί με κάποια βλακεία και όλα θα μοιάζουνε μαύρα. Όταν θα έρθει αυτή η ώρα, να ανοίξω σε αυτή τη σελίδα και να διαβάσω ότι γράφω.

Στη ζωή μου υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλά πραγματικά αξιόλογα πρόσωπα και πράγματα. Δεν χάνονται συνήθως σαν καπνός, αλλά ακόμα και αν αυτό γίνει, πρέπει πάντα να θυμάμαι ότι ένα από τα καλύτερα είναι ότι βρίσκομαι εδώ, στη Seoul, στο KU, ΤΩΡΑ, και μου προσφέρονται απλόχερα όλα αυτά που επέλεξα και προσπάθησα πολύ για να έχω, και τα οποία τελικά δεν είχα ιδέα ποσο καλά όντως είναι. Όπως σοφά μου έγραψε μια έξυπνη φιλενάδα μου: "Na exeis sto mualo sou oti apo emas exeis apeiri 8etiki energeia, oti 8a mas leipeis k opote k na guriseis 8a 8eloume na se agaliasoume to idio sfixta! Tha se pniksoume sta filia anti na se ksexasoume! Na mi niw8eis ksekremasti epeidi 8a'sai makria, alla perifani pou eftases ekei!" Έτσι λοιπόν πιστεύω και εγώ. Η Ελλάδα δεν θα χαθεί ξαφνικά, η Σύρος δεν θα βουλιάξει, τα σπίτια μου είναι εκεί και θα με περιμένουν και το ίδιο θα κάνουν και οι καλοί μου φίλοι. Όλοι οι άνθρωποι δηλαδή που με νοιάζονται και με αγαπούν αληθινά ;)

Και που ξέρεις καμιά φορά... Εδώ έχουν γίνει άλλα και άλλα περίεργα στα 27 μου χρόνια.

Αυτό απλά γιατί το ακούγαμε μαζί μια φορά και για κάποιο λόγο το έχω συνδέσει τώρα για πάντα :)

Σελίδες ημερολογίου

Αυτό το έγραψα πριν λίγο καιρό και είναι όντως σελίδες ημερολογίου. Είναι πολύ φορτισμένο κείμενο και γι'αυτό αν το αρχίσετε, παρακαλώ να το διαβάσετε όλο, αλλιώς θα έχετε λειψή άποψη για μένα και για το τι εννοώ.


Καμιά φορά που νιώθω μόνη και είναι αργά τη νύχτα και είμαι ζορισμένη, τον σκέφτομαι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και για το άλλο, ανάλογο αγόρι, στο πρώτο έτος. Με κυκλώνει μια μελό θολούρα τόσο δυσβάσταχτη, όσο εκείνη τότε που έκλαιγα χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, πάνω από ένα πιάτο μακαρόνια. Και τώρα το επαναλαμβάνω καμιά φορά, παίζωντας 2D καθυστερημένα παιχνίδια στο laptop πριν κοιμηθώ. Με πιάνει μια τεράστια σύγχυση και προσπαθώ να μην δακρύσω και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου γρήγορα καθώς βουρκώνω και κάπου μισοχάνω το γεγονός ότι παίζω ακόμα, και κάπου μισοχάνω το γεγονός ότι κλαίω γιατί προσέχω μη χάσω. 'Οταν χάνω τελικά, σκέφτομαι πλέον με την ησυχία μου ότι σιγά σιγά τα ενθύμια της ύπαρξης του αρχίζουν να την κάνουν από το δωμάτιο μου. Το έχουμε διαλύσει εδώ και ένα χρόνο και είναι κάπως γελοίο το ότι έχω ακόμα φωτογραφίες του στο γραφείο μου. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που δεν θέλω ούτε να τα βλέπω, όπως οι ηλίθιοι μαγνήτες που μου χάριζε κατά δεκάδες και που πια δεν είχα που να βάλω, όμως άλλα ούτε που με ενοχλούν.

Όταν με πιάνουν αυτού του είδους οι συναισθηματισμοί, τους αναγνωρίζω αμέσως πριν καν αρχίσουν, και για να τους τρομοκρατήσω και να φύγουν, σκέφτομαι εμένα. Στην αρχή δε μπορώ. Σκέφτομαι μόνο αυτόν και πόσο πρέπει να τον πλήγωσα. Το κλάμα μου είναι σχεδόν ασυγκράτητο τότε. Μετά φιξάρομαι καλύτερα και κάποτε καταφέρνω να σκέφτομαι εμένα, μόνο εμένα, τα όνειρα μου, τους στόχους μου, την ιδέα για τον εαυτό μου. Φέρνω παραδείγματα. Τότε που έπρεπε να πάω στο γαμημένο το Εδιμβούργο και μουλωχτά μου το σαμποτάριζε χωρίς να το πει στα ίσα ότι δεν ήθελε να πάμε, και τελικά δεν κατάφερα να πάω ποτέ. Το Εδιμβούργο incident αρκεί για να γίνω τούρκος. Τι βουρκωμένη και μαλακίες. Θυμάμαι όλα όσα με ώθησαν. Εστιάζω ξανά στο θυμό μου, στην απόφαση μου και σε όλα τα σημεία που ζύγιασα λογικά στην πορεία και κατέληξα εδώ που είμαι. Και νιώθω ότι έχω δίκιο. Νιώθω την καρδιά μου να γίνεται πέτρα, κατάξερη και αποφασιστική, και νιώθα την ύπαρξη του να με πνίγει. Με κρατάς πίσω.

Ποτέ -στο ορκίζομαι αυτό- δεν παρεξήγησα τις προθέσεις σου και είμαι σίγουρη ότι ήθελες πάντα το καλύτερο μου. Αλλά οι προθέσεις δεν φτάνουν και η αγάπη δεν είναι αρκετή για να φροντίσει έναν άνθρωπο. Ίσως να έφτανε για 1 χρόνο. Στα 2 έιχα ήδη χάσει κάποιες φιλοδοξίες και η τριβή μου με τον υπόλοιπο κόσμο δεν ήταν αρκετή. Στα 3 χρόνια είχα αρχίσει να χάνομαι, περιμένωντας να με θρέψει σκέτη αγάπη. Ποιος σκέφτηκε αυτή την ανοησία, ότι σκέτη η αγάπη αρκεί? Προφάνως κάποιος που ούτε αγάπησε πολύ, αλλά ούτε και αντιμετώπισε φυσικά εμπόδια. Και ας μην το θέλησες ποτέ, έφτασα σε ένα σημείο που πλέον με κρατούσες απλά πίσω.

Σκέφτομαι όλους αυτούς που με γνώρισαν χωρίς εσένα. Τι ιδέα θα μπορούσαν να έχουν για μένα χωρίς να ξέρουν για σένα? I mean, for fuck's sake, ήσουν όλη μου η ζωή για τόσα χρόνια! Τι βλέπουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα μου? Υπάρχεις εκεί? Νιώθω καμιά φορά πως κάπως θα έπρεπε να μπορώ να αποδείξω ότι υπήρξαμε μαζί γιατί αλλιώς δίνω μια μισακή εικόνα του ποια είμαι. Ήταν παρανοϊκά τα όσα περάσαμε, ήταν τεράστια όλα αυτά και ας είχαμε ξαναερωτευτεί στη ζωή μας, και ας είχαμε ξανά μεγάλες σχέσεις και οι δύο. Έμοιαζε τόσο σαν να ήμασταν ο τελευταίος σταθμός. Τώρα οι άνθρωποι με βλέπουν και είμαι αδιάφορη και ανεξάρτητη και μόνη και πολύ συχνά, τόσο απορροφημένη από την κοινωνική μου ζωή και τα χαζογκομενικά περιστασιακά μου, που δεν θα μπορούν να φανταστούν καν εμένα όταν σε γνώρισα. Δεν θα φαντάζονται καν ότι μπορώ να αγαπήσω πραγματικά και να δοθώ, θα νομίζουν ότι το έκανα, με τον ίδιο τρόπο που τώρα πηδάω αυτούς τους λελέδες, χλιαρά. Αλλά εγώ σε αγάπησα σαν να ήσουν το τέλος μου, σαν παναγία, έτσι όπως δεν υπήρξα ποτέ και για κανέναν άλλο. Και οι μόνοι που το ξέρουν αυτό είναι ίσως οι λίγοι εξαιρετικά δικοί μου άνθρωποι, που ήταν εκεί και είδαν τις θυσίες που κάναμε για να είμαστε ζευγάρι. Τέτοιες που όταν ακούω για θυσίες αλλωνών μου έρχεται να ξεράσω. Μόνο κάποιος που γνωρίζει την κατάσταση, ξέρει και τι προσπάθεια απαιτούσε.

Λέω ότι αυτή η προσπάθεια με κούρασε. Ακόμα και τώρα λέω "δεν μπορώ", γιατί οι συνθήκες είναι οι ίδιες, άρα και η προσπάθεια θα είναι η ίδια, άρα δεν μπορώ να γυρίσω. Αλλά είναι λίγο ψέμα. Και όλο αυτό το θεώρημα μου περί δύναμης -ότι θα δυναμώσω αν σε αφήσω- σκατά, δεν διορθώθηκε. Τώρα νιώθω πιο αδύναμη από ποτέ. Παρόλα αυτά, αντάλλαξα πρόθυμα την ηρεμία, την ασφάλεια και την αγάπη που μου πρόσφερες επί χρόνια, και τώρα σε γενικές γραμμές μιζεριάζω συναισθηματικά, νιώθω ανασφαλής, καταβεβλημένη, κενή και μόνη. Αλλά το επέλεξα έτσι πρόθυμα και ακόμα το υποστηρίζω, για έναν και μόνο λόγο: γιατί μόνη μου πρέπει να βρω το δρόμο. Γιατί δεν θέλω πια η ασφάλεια σου να με καθησυχάζει και να με ναρκώνει. Γιατί θέλω να κάνω όλα αυτά τα πράγματα. Γιατί θέλω να αποδείξω σε όλους ότι μπορώ. Γιατί ήθελα να κυνηγήσω τα όνειρα μου και εσύ, άθελα ή μη, με κράταγες πίσω. Γιατί έχω ακόμα πολύυυυυ δρόμο να καλύψω και πρέπει να το κάνω μόνη μου. Γιατί μπορεί να φωνάζω συνέχεια ότι δεν μπορώ, αλλά στην πραγματικότητα, δεν θέλω να είμαι μαζί σου. Θέλω να είμαι με εμένα. Και να αποφασίζω μόνο για εμένα και να μην χρειάζεται να βάλω εσένα πάνω από τον εαυτό μου ποτέ ξανά. Πρέπει να με ξαναγαπήσω. Και με εσένα να με αγαπάς, δεν γίνεται.

Κάπου εδώ, αναρωτιέμαι πως σκατά μου προκάλεσες αυτά τα συναισθήματα χωρίς να με υποτιμήσεις, να με πιέσεις ή να με κακομεταχειριστείς ποτέ, και πραγματικά απορώ για τις άλλες γυναίκες στον κόσμο! Είμαι άραγε τόσο στραβάδι πια ή τόσο lone wolf και ψωροπερήφανη, που προκειμένου να ανακτήσω τον σεβασμό και την εκτίμηση στον εαυτό μου, επέλεξα να πετάξω τον μεγαλύτερο έρωτα στα σκουπίδια και να πληγώσω έτσι αυτόν που αγάπησα όσο κανέναν άλλον στη ζωή μου?

2011 λοιπόν...

Εύχομαι, τη νέα χρονιά, να καταφέρουν να με συναντήσουν όσοι φτιαχτήκαμε για να κάνουμε ο ένας τον άλλο, καλύτερο άνθρωπο, και αυτούς στους οποίους θα έκανα κακό ή θα με έφθειραν εκείνοι, ας τους χάσω στο δρόμο ή ας τους προσπεράσω.... Καλή χρονιά Αγάπες μου <3 :]

Ντάξει.. και λίγα παραπάνω λεφτά δεν θα μου κακόπεφταν... χεχε! Υγεία σε όλους ΡΕ!!

Πατήστε Εδώ Τώρα Για Να Νιώσετε Τη Χαρά (soz δε μπορούσα να το "ενσωματώ-ουσω")

αχ!! Πόσο αγαπώ τον Calvin & τον Hobbes!! <3

και ένα ακόμα videάκι, σε δουλειά να βρισκόμαστε :] 

Τα λέμε του χρόνου μάγκες!!!!!!!!!!

Σαλόνικα vol.1 - Παγωμένη φωτιάααα!!

Μαλακιζόμαστε στο τρένο και η ώρα περνάει ευχάριστα!

Όταν πήγα να βγάλω τα εισητήρια για εμένα και το αδέρφι μου, στο σταθμό Λαρίσης, δέχτηκα μια επίθεση αναμνήσεων, και υπολογίζοντας με κάποια προσπάθεια, κατάλαβα ότι δεν είχα πατήσει το πόδι μου εκεί, εδώ και 5 χρόνια και 2 μήνες. Και φυσικά, ο ίδιος λόγος που με είχε φέρει και τότε, με έφερνε και τώρα στο σταθμό: η Θεσσαλονίκη! Waaahh! Μες το μυαλό μου, η Θεσσαλονίκη είναι κατι σαν θαύμα, κάτι σαν αποκάλυψη που κουβαλά φορτίο συγκινήσεων! Μου αρέσει τόσο πολύ χωρίς να βρίσκω τρόπο να το προσδιορίσω αντικειμενικά. Μου φαίνεται πάντα πανέμορφη και ας έχει ένα σωρό ασχήμιες και αυτή, μου φαίνεται ζωντανή και ανθρώπινη και σαν φλόγα, φλόγα τεράστια, με συγκινεί κάθε φορά όσο δεν λέει, με καταπίνει ολόκληρη, με απορροφά όπως άλλα μέρη πραγματικά αψεγάδιαστα και σίγουρα πιο όμορφα δεν κατάφεραν να με απορροφήσουν ποτέ! Λοιπόν, πιστεύω -και θα το θέσω λίγο απλοϊκά- ότι με έχει μαγέψει έτσι, γιατί την έχω συνδέσει με την περίφημη νεανική ξενοιασιά και γιατί εκεί έλαβαν χώρα κάποιες από τις πιο καταπληκτικές φοιτητικές μου extreme περιπέτειες. Η Θεσσαλονίκη είναι σαν την απόδειξη ότι περνούσα εξαιρετικά καλά τότε με τα παιδιά από την αρχιτεκτονική Πάτρας (πηγαίναμε όλοι μαζί, ένα τσούρμο φωνακλάδων τρελών που διέσχιζαν τη μισή Ελλάδα με τα ΚΤΕΛ και τα τρένα, απλά για να πάμε camping στο περιβόητο Ποσείδι ή για να πάμε στο πάρτυ του τάδε φίλου μας στη συμπρωτεύουσα!), που ξεκινάγαμε για μια μικρή εκδρομούλα 3 ημερών και τελικά γύρναγα πίσω μετά από 10 μέρες και μόνη μου καμιά φορά! Αυτή την πόλη τη φέρω σαν παράσημο ανδρείας και αν μεγάλωσα πια, ακόμα έτσι την βλέπω. Οπότε, προετοιμάστηκα να την ξεσκίσω όπως και τότε...

Α ρε Σαλόνικα, αγαπημένη!!

Όταν φτάσαμε, απογευματάκι, μετά από ένα -πάντα- ευχάριστο και uber excited ταξίδι με το τρένο, απλώσαμε το ποδαράκι μας στο αγαπημένο χώμα και μας κόπηκε η μαγκιά γιατί όπως το είχαμε διαβάσει ήδη και ξέραμε, η θερμοκρασία άγγιζε με το ζόρι τους 3oC.. Την Αθήνα την αφήσαμε με 23, υπόψιν!! Τρέξαμε έξω από το σταθμό σε έναν περιπτερά, τον οποίο λούσαμε με ερωτήσεις του τύπου "Και για πες μας, σε εσάς εδώ πόσο έχει το εισητήριο για το λεωφορείο? 60 λεπτά??! WOW!! Θα πάρω τέσσερα!" Ε, και με τη σειρά του μας άρχισε και αυτός, στην ηλικία μας άλλωστε, τα θεσσαλονικά πειράγματα και τις γαλιφιες που τόσο μου αρέσουν εδώ στο βορρά!!

Κρύοοοοο λέμεεεεε!!!! (αλήθεια, έτσι κυκλοφορούσαμε....)

Και τότε το σφράγισα και το πέρασα με χαρά στο καταστατικό, αυτό που θυμάμαι από παλιά και ας πέρασαν 5 χρόνια που δεν έχω πατήσει το πόδι μου εδώ πάνω: είναι οι άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν τη Θεσσαλονίκη, Σαλόνικα και μοναδική ανάμεσα στα μέρη που λατρεύω. Δεν με νοιάζει ποσώς ποιος συμφωνεί μαζί μου σε αυτό και δεν θα μπω σε διαδικασία συγκρίσεων για να αποδείξω το οτιδήποτε, ούτε θα γράψω άλλες τοπικιστικές μπούρδες, απλά θα πω ότι κάθε φορά που έρχομαι σε αυτή την πόλη, οι άνθρωποι της με σκλαβώνουν με την ευγένεια και την ανοιχτή τους καρδιά και με περιποιούνται, με προσέχουν, με διασκεδάζουν και μου φέρονται σαν να είμαι η κολλητή τους εδώ και χρόνια, ενώ πραγματικά είτε τους ξέρω ελάχιστα, είτε τους έχω μόλις γνωρίσει στην κυριολεξία. Και είναι και η μαγκιά τους, που είναι ήρεμη και συνειδητοποιημένη, ποτέ φασαριόζικη ή επιδεικτική, και με κάνει να φαντασιώνομαι εποχές παλιότερες, πως θα ήταν άραγε οι άντρες όταν οι γιαγιάδες μας έψαχναν για ταίρι? Εκτιμώ αυτούς τους πραγματικά αρσενικούς αλλά ήρεμους άντρες και αντιλαμβάνομαι γιατί σε κάνουν να φωλιάζεις μέσα σε μια ελαφρώς παλιομοδίτικη φούσκα ασφάλειας και σιγουριάς, κι ας μην είναι αυτό που λέμε ο τύπος μου. Ακριβώς έτσι, ανακουφιστικά και γλυκά, ένιωθα και με τις φίλες μου από επαρχία βόρεια που είχα στο πανεπιστήμιο: η αγκαλιά τους και η φωνή τους έβγαζε μια μητρική στοργή και μια αίσθηση ικανότητας που με έκανε να αναπαύομαι σαν μωρό και να αφήνομαι στα χέρια τους. Τους λέω Ούνους για να τους πειράξω, αλλά μέσα μου το ξέρω εγώ τουλάχιστον ότι πρόκειται για τεράστιο κοπλιμέντο. Ο βορράς μοιάζει να τους έκανε δυνατούς και σκληρόπετσους, αλλά ευγενικούς και γλυκούς σαν τον τέλειο συνδυασμό σκλάβου και αφέντη.

Πιστεύω ότι με γοήτευε η συμπεριφορά τους πάντα ακριβώς για αυτούς τους λόγους. Στραβόξυλο και ψωροπερήφανη από μικρή εγώ, και με την πίστη πάντα, ότι πρέπει να τα κάνω όοοολα μονάχη μου, γιατί αλλιώς θα πάνε όλα κατά διαόλου, τις ελάχιστες φορές που κάποιος κατάφερε με τον χαρακτήρα και με τις πράξεις του να μου επιβληθεί ως εξίσου ικανός και να με πείσει ότι μπορώ να αφεθώ στα δικά του χέρια, και να χαλαρώσω επιτέλους έστω και λίγο... ε! τότε αυτά τα λίγα άτομα που το κατάφεραν αυτό, με κέρδισαν για πάντα! Τους λάτρεψα σαν είδωλα! Γιατί μου επέτρεψαν να αφεθώ και αυτό για έναν άνθρωπο εξαρτημένο από τον έλεγχο, υπερόπτη και ανασφαλή, είναι σαν θείο δώρο, σαν νέκταρ.

Αρκετά όμως με την εμμονή μου με τις γυναίκες και τους άνδρες της βόρειας Ελλάδας, κινδυνεύω ήδη να χαρακτηριστώ γραφική...

Μπα, όχι, δεν είναι αρκετά...!! Θα κάνετε υπομονή ρε, και θα μάθετε για το φεστιβάλ, για τα ωραία μέρη που πήγα και για όλα τα άλλα κλισέ, στο vol.2! Εδώ θα πω και άλλα για τα υπέροχα παιδιά της Σαλόνικας!

Τρελά γέλια με το "σμπρώξιμο" στο σπίτι του Δημήτρη!

Επίσης τρελά γέλια - κάποιος υπέφερε πολύ!

Όταν φτάσαμε δεν είχαμε ιδέα που θα μείνουμε.. ω ναι. Τελικά, μετά από μια υπέροχη βραδιά στην Αβησσυνία με κρασιά και ρετσίνες και κερασμένα οινόμελα (ήταν? πιο πολύ πετιμεζόμελα θα έλεγα) με τα αγόρια, Στάθη, Αντωνογιαννάκη και Διονύση, γίναμε όλοι γκολ και δρόμο με το Στάθη, τον βασικό υπεύθυνο για την "εγκατάσταση" στην πόλη, για το σπίτι του Δημήτρη, ενός φίλου του παλιοροκά Τρικαλιώτη που μας έβλεπε πρώτη φορά στη ζωή του, μας έδωσε το κρεβάτι του, μας έδωσε κλειδιά και τελικά κόντεψε να μας φιλοξενήσει για μια βδομάδα! Τον ευχαριστούμε πολύ που μας βόλεψε στο σπίτι του και το περιμένουμε να μας έρθει Αθήνα αν και όποτε, να τον κεράσουμε και εμείς καμιά δωδεκάδα μπύρες και ένα γάρο. Το επόμενο βράδυ, ο Δημήτρης μας βρήκε με όλη την παρέα του και πήγαμε όλοι μαζί στο πάρτυ λήξης του φεστιβάλ κινηματογράφου, όπου περάσαμε άψογα και καταναλώσαμε τις άπειρες τζαμπέ μπύρες όλοι μας! Το παραεπόμενο βράδυ, ο Αντωνογιαννάκης, μορφή από τις λίγες τον οποίο θα ήθελα για κολλητό μου αν έμενε Αθήνα και τον περιμένουμε να μας έρθει (άντε άντε Γιατρομανωλάκη!), μας συνάντησε με τον φίλο του τον Μήτσο και δώστου πάλι κρασιά και ρετσίνες στο Μπιτ Παζάρ, και κατάληξη στις εστίες, και δώστου πάλι κεράσματα, γκολ η Εύα. Τι να πω, πραγματικά τα παιδιά όλα μας σκλαβώσανε: σπίτι μας βρήκανε, όλο μας ποτίζανε, όλο μας "ποτίζανε", υπέροχα παιδιά όλοι τους, τόσο άνετοι και γενναιόδωροι, τρελή παρέα κάναμε, πάντα είχαμε κάπου να πάμε και με κάποιον να αράξουμε ενώ πριν φτάσουμε, ξέραμε μόνο το Στάθη! Τους ευχαριστούμε πολύ όλους λοιπόν, που μας έκαναν να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας και σας περιμένουμε εδώ κάτω για ανταπόδωση γιατί και εμείς μπορεί να είμαστε "Αθηναίζες", αλλά κρατάμε το λόγο μας και έχουμε υποχρέωση να περάσετε τουλάχιστον όσο καλά όσο περάσαμε εμείς!

p.s. ψήνομαι για Όλυμπο ρεεεε!!

Χαλκίδα - Game of Bike vol.1

Το σαββατο το μεσημέρι, έχοντας στήσει την Αλεξία (δυστυχώς πάντα στήνω κόσμο..), ξεκινήσαμε τελικά, λίγο αργοπορημένες, για το πρώτο επίσημο game of bike στην Ελλάδα, οργανωμένο από την Gutlessbmx, το οποίο θα γινόταν -που αλλού?- στη Χαλκίδα! Είχαμε και οι δύο πολύ όρεξη να βγούμε εκτός Αθήνας και είχαμε έτσι την τέλεια ευκαιρία. Τελευταία φορά που είχα πάει στη Χαλκίδα ήταν πριν από 5 χρόνια. Ήξερα όμως καλά που βρίσκεται το skate park της, αφού το θυμάμαι από παλιά, όταν τυχαία είχα περάσει από μπροστά του και είχα καταχαρεί βλέποντας ένα τόσο καλό skate park σε επαρχία. Ε, λοιπόν, τώρα είναι ακόμα καλύτερο, του έχουν προσθέσει διάφορα, όπως μια σειρά σκαλιά και rails. Πριν όμως αρχίσω να γράφω για το game, να σας πω ότι το skate park είναι πολύ κοντά στην καινούρια γέφυρα, στην παραλιακή λεωφόρο προς κέντρο, και σίγουρα δεν συμφέρει κανείς να το προσεγγίσει από την παλιά γέφυρα. Το νου σας όμως, αν δεν έχετε ξαναπάει, η σήμανση αφού περάσετε τη γέφυρα είναι γάμησε τα, και καλύτερα να ρωτήσετε παρά να περιμένετε να σας οδηγήσουν ταμπέλες προς κέντρο Χαλκίδας...

Στο κεντρικό jump box

Όταν φτάσαμε, παίζαν τους πρώτους γύρους τους οι μικροί, που πραγματικά μου έμοιαξαν πολύ μικροί και ένιωσα ψιλο-κωλόγρια να τρέχω να χαζεύω πιτσιρίκια να κάνουν bmx. Προσωπικά κόμπλεξ αυτά που μου περνάνε πάντα όταν μπαίνουν και μεγαλύτεροι μέσα, και τότε νιώθω άσχημα και μόνο που το σκέφτηκα. Τέλος πάντων, το γεγονός είναι ότι τα μικρά μπορεί να μην είναι σε θέση ακόμα να προσφέρουν κανένα τρομέρο θέαμα, είναι όμως στο δρόμο για αυτό και έχουν το χαβαλέ τους. Από την αρχή είχα ξεχωρίσει έναν, γιατί μου φάνηκε να υπερέχει αισθητά σε σχέση με τους υπόλοιπους. Είχε πολύ ωραίο στυλ στο bmx, αυτό το σβέλτο και λίγο απότομο, που βγάζει αποφασιστικότητα αλλά και  λίγο θυμό. Τελικά, χωρίς πλάκα, αυτό το παιδί κέρδισε στην κατηγορία του και το άξιζε νομίζω.

Δεν τον ξέρω, αλλά του έβγαλα και γαμώ τα πορτρέτα!

Το game of bike παίζεται όπως το horse (ή shit ή bitch ή ...), όπου όλοι διαγωνίζονται σε ζευγάρια και προκρίνεται ο ένας από τους δύο ως εξής: ο πρώτος προτείνει ένα κόλπο και πρέπει να το βγάλει με την πρώτη, μετά δοκιμάζει ο δεύτερος και αν δεν το βγάλει παίρνει ένα γράμμα, το B, και προτείνει αυτός κόλπο με τη σειρά του. Όταν κάποιος από τους 2 χάσει το κόλπο τόσες φορές ώστε να πάρει και τα 4 γράμματα, τότε έχει συμπληρώσει τη λέξη BIKE και είναι εκτός παιχνιδιού. Τα ζευγάρια βγήκαν στην τύχη βέβαια, οπότε από τον πρώτο γύρο των μεγάλων κάποιοι πολύ καλοί είχαν ήδη αποκλειστεί. Oh well, είχε και την πλάκα του αυτό όμως. Δεν θα αναλύσω το παιχνίδι σαν αθλητικός ανταποκριτής, δεν θεωρώ ότι έχει νόημα, αλλά έχω σίγουρα να σχολιάσω κάποια πράγματα.

Είναι τόσο σπάνιο φαίνεται πλέον να νιώθεις αλληλεγγύη, που όταν το συναντάω να εντυπωσιάζομαι? Δεν ήταν λίγα τα 200 euro του βραβείου αν το σκεφτεί κανείς, κι όμως ήταν τόσο προφανές πως οι περισσότεροι δεν νοιάζονταν για τη νίκη και απλά το διασκεδάζανε. Δεν πιστεύω ότι για όλους ισχύει το παραπάνω, απλά πολλές φορές αντιλήφθηκα ότι τα αγόρια αποφεύγανε να επιλέξουν κάτι που ήξεραν καλά ότι ο "αντίπαλος" τους δεν μπορεί να το βγάλει, καθαρά από ευγένεια ή γενναιοδωρία. Γενικά, η πλειοψηφία ήταν ήρεμοι, σαν να μην ανταγωνίζονταν καθόλου. Αυτό είναι ωραίο να το βλέπεις, και εξίσου ωραίο είναι το να προσπαθεί κανείς ένα τρικ για πρώτη φορά, μέσα στο game, για χάρη του παιχνιδιού και μόνο, ξέρωντας ότι δεν το 'χει σε καμία περίπτωση.

Δεν ξέρω ποιανών είναι, αλλά τα κλέβω άνετα. Jk!

Φαντάστηκα εδώ γυναίκες στη θέση τους. Θέλω να πιστεύω ότι θα ήταν εξίσου ευγενής η άμιλλα, όμως το ξέρω βαθιά ότι οι γυναίκες είμαστε τόσο πιο ανταγωνιστικές. Και στα σπορ, το να φανταστώ μια γυναίκα, ανταγωνιστική, με στόχο, τελειομανή και με έλεγχο, αρκεί για να μου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Ίσως να φταίνε οι γυμνάστριες που είχα πάντα, στο μπαλέτο, τη ρυθμική και την ενόργανη, ακόμα και στο σχολείο. Τέρατα. Όμορφες, με απίστευτα σώματα και δύναμη, αλλά στρίγκλες. Ειδικά εκείνη την γυμνάστρια της ρυθμικής δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τόσο σκληρή και αγέλαστη, κι όμως ενώ με ταπείνωνε και εμένα και όλες σε τακτική βάση, το κόλπο -αν ήταν- έπιασε, γιατί εγώ είχα λυσσάξει και ήθελα πάσει θυσία να της δείξω αυτηνής της σκύλας τι μπορώ να κάνω. Και έτσι, έτρεχα στο αθλητικό κέντρο έξτρα ώρες και παιδευόμουν ολομόναχη με το σχοινάκι σαν πορωμένη. Δεν ήμουν τόσο πορωμένη με την ρυθμική, όσο με την ιδέα ό,τι εμένα δεν θα επιτρέψω να με ταπεινώσει κανείς, και αν το μέσο είναι να γίνω απίστευτη με το σχοινί, ε τότε, θα γίνω! Μετά από δύο χρόνια την παράτησα την Βιβή -έτσι την έλεγαν την γυμνάστρια αυτή- και ανακουφίστηκα λίγο. Νομίζω όμως πως αν την πετύχαινα πουθενά, θα την χαιρετούσα με χαρά...

Να και κάποιοι που ξέρω, αλλά μου γυρνάνε την πλάτη εδώ!

Πίσω στο game of bike. Χμ. Η Alex ερχόταν μαζί μου πρώτη φορά, και όταν γυρίζαμε και ανταλλάσαμε απόψεις με την ησυχία μας στο αμάξι (αυτά όταν δεν ουρλιάζαμε τραγουδώντας το mirotic!), καταλήξαμε και οι δύο στο εξής: οι άνθρωποι που ασχολούνται με το bmx στην Ελλάδα μας είναι κατά κανόνα συμπαθείς. Αποτελούν μειοψηφία σε σχέση με το πως έχουν τα πράγματα σε άλλες χώρες, τα 'χω ξαναπεί αυτά. Μια μειοψηφία μπορεί εύκολα να είναι δεμένη αλλά και να μην δέχεται outsiders ή να είναι σνομπ προς αυτούς. Έλα όμως που μόνο σνομπ δεν είναι τελικά αυτοί οι άνθρωποι. Δεν γλύφω κώλους, ούτε κάνω τα γλυκά μάτια σε κανέναν λέγωντας αυτά που λέω, ούτε βέβαια τους συμπαθώ οοοοόλους, απλά διαπιστώνω ότι η ατμόσφαιρα σε τέτοια event είναι πάντα καλή, φιλική και άνετη. Υπάρχουν άλλοι κύκλοι με άτομα πορωμένα με κάποιο κοινό ενδιαφέρον, όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, οπότε είναι προς τιμήν των bmxers που κάποιος άσχετος νιώθει ευπρόσδεκτος στα λημέρια και τις υποθέσεις τους.

Επίσης, μπράβο τους για την οργάνωση. Και σουβλάκια, και μπυρίτσες, και μουσικούλα, και κάλυψη. Άντε να δούμε και τα video που θα βγουν εντός ημερών. Η Αλεξία έβλεπε τις κάμερες και τις μηχανές κάποιων και ζήλευε. Εγώ πάλι τι να πω, χωρίς σοβαρή μηχανή εδώ και αιώνες?

Και τώρα, έφτασε η ώρα για την γκρίνια! Μα είναι δυνατόν, ερωτώ κυρίες μου και κύριοι, είναι δυνατόν ξαναλέω, κοτζάμ πρωτεύουσα, μη χέσω, να μην έχει ένα skate/bmx park της προκοπής?? Ο Χολαργός πάει κατά διαόλου, είναι μες τις τρύπες και έχουν σαπίσει τα ξύλα. Σε άλλα μέρη έχει απλά ενα ramp ή δύο όλα και όλα. Γίνεται να τρέχουν στη Χαλκίδα οι Αθηναίοι bmxers όποτε θέλουν ένα σοβαρό μέρος για κάποιο σοβαρό event? Και δεν είμαι σε καμία περίπτωση κατά των ghetto, άλλωστε για μένα όλη η ουσία εκεί βρίσκεται, στο ότι δηλαδή το bmx και το skate ταιριάζουν στο δρόμο και στις γειτονιές, στην αυτοδιαχείριση, στα εγκαταλειμένα κτίρια και λίγο στη σκοτεινή πλευρά, αλλιώς όπως και το graffiti και το hip hop π.χ. χάνουν κάτι από την μαγεία τους αν τα αποκόψεις τελείως από το underground και τα εκθέσεις γυμνά στο φως. Όμως πρέπει να υπάρχει και η άλλη πλευρά. Πρέπει να υπάρχουν και μερικά μέρη που θα δώσουν οι δήμοι λεφτά για να γίνουν (σταματάω σύντομα τα αστειάκια μου, μην ανησυχείτε) και τα οποία θα συντηρούνται και στα οποία θα μπορούν να φιλοξενούνται events, χωρίς να περιμένει κανείς να προστεθούν κινητές mini ramps κ.λ.π. Και να έχουν φωτισμό ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούνται και το βραδάκι, γιατί υπόψιν, δεν είναι τζάγκουαρ οι bmxάδες να κάνουν άλματα με πίσσα σκοτάδι. Τέτοια μέρη επίσης, πρέπει να υπάρχουν για να διευκολύνουν τους μικρότερους να ξεκινήσουν από κάπου χωρίς να φοβούνται ότι θα σκάσουν σε κάνα μαδέρι που πετάει ή σε κάνα χαντάκι ή με το κεφάλι κάτω τέλος πάντων και μετά ποιος θα τους βρει στη ερημιά του θεού που πηγαίνουν για να κάνουν άλματα της προκοπής. Για μικρότερες ηλικίες είναι θέμα ασφάλειας εν ολίγοις. Και τέλος πάντων, υπάρχει και ψωμί. Τόσοι άνθρωποι είμαστε που μας ενδιαφέρει, και αν βάλεις και skate μαζί, μαζεύεται πολύς κόσμος. Ας πιέσουμε. Καμιά φορά θυμάμαι το skate park που είχα σχεδιάσει για ένα μάθημα σύνθεσης, ενταγμένο σε ένα μεγάλο project (αρχιτέκτονας είμαι), και λέω, τώρα θα δουν, θα ετοιμάσω κάποια δείγματα και θα περιλάβω εδώ τους κοντινούς μου, από Ν. Ψυχικό. Όταν μου ζητάγανε αυτοί ψήφους ήταν καλύτερα?

Χολαργός, σε "πολλές πολλές τρυπίτσες" mode...

Το εντελώς κατεστραμμένο κομμάτι στο Χολαργό. Ναι, δεν φαίνεται τίποτα γιατί είναι νύχτα και δεν έχει ούτε φώτα...

Και κάτι τελευταίο: γιατί πια τόσο λίγα κορίτσια? Στο τέλος του game, όταν πια έπρεπε να φύγω, δυστυχώς πριν τον τελικό, μέτρησα, μαζί με εμένα, μόλις 7 θηλυκά. Να 'λεγες και ότι δεν έχει show, να το καταλάβω χαχαχα!! Άντε ciao!

p.s.: Πάω Σαλόνικα το σ/κ, και λέω να πάω μια Υφανέτ. Σιγά μη δεν είναι μέσα η σύντροφος μου στην περιπέτεια, ε Ήρα?
p.s.2: Αν θέλετε καλές φωτογραφίες με άλματα κ.λ.π. είπαμε, δεν έχω καλή μηχανή, να πάτε αλλού! Για την ακρίβεια, να πάτε στην Gutless ή στην Αλεξία όταν με το καλό μας τιμήσει :Ρ
p.s.3: Πάρτε και ένα τραγουδάκι γιατί το έπαιξε στο event και κωλοχάρηκα!!!!!! Αααχ, teenage boy angst..!!

Η δύναμή της - Η βραδιά της στριπτιτζούς!

Είναι μεγάλο θέμα αυτό που πάω να ανοίξω..

Η Ήρα, αν τη ρωτήσεις τι θεωρεί σημαντικότερη αρετή σε έναν άνθρωπο, θα σου πει την ομορφιά. Την πρώτη φορά που την άκουσα να το λέει, έμεινα άναυδη, γιατί γνωρίζοντας την αδερφή μου, δεν περίμενα ποτέ μια τέτοια απάντηση. Δηλαδή αν επέλεγες ένα χάρισμα θα ήταν αυτό? Ναι. Οι ενστάσεις μου άπειρες: Και η εξυπνάδα? Θα φρόντιζα να γίνω έξυπνη ή θα ήμουν ούτως ή άλλως. Και γιατί να μην φροντίσεις να γίνεις όμορφη? Γιατί αυτό είναι εκ γενετής, ή το έχεις ή όχι. Και οι πλαστικές και το make up και όλα τα άλλα? Αυτά είναι ψεύτικα, εγώ θα επέλεγα να είμαι όμορφη χωρίς την παραμικρή προσπάθεια. Οκ, συμφωνώ, μα δεν είσαι ήδη όμορφη? Μια κούκλα είσαι. Ίσως για κάποιους, αλλά δεν είμαι απόλυτα όμορφη, όχι αντικειμενικά. Ε, ούτε και εγώ, αυτό και αν είναι φως φανάρι. Σε τι χρησιμεύει μια αντικειμενική κρίση όπως και να 'χει? Το μεγαλύτερο χάρισμα είναι  η φυσική αντικειμενικά αποδεκτή ομορφιά. Το αγνοώ, εγώ προτιμώ να είμαι απλά αντικειμενικά συγκλονιστικά ευφυής. Αυτό είναι υποκριτικό και θα σε άφηνε μες τη μοναξιά περιστοιχισμένη από ηλιθίους. Άλλωστε, εσύ με τη σειρά σου δεν πιστεύεις ότι είσαι ήδη "συγκλονιστικά ευφυής? Όχι όσο θα ήθελα. Λέμε τα ίδια πράγματα. Σίγουρα όχι.

Εγώ: Δεν πιστεύω στην αντικειμενική ομορφιά. Αυτό το διατυμπανίζω σε κάθε ευκαιρία. Δεν πιστεύω ότι έχει ιδιαίτερη αξία γιατί μου τυχαίνει συχνά να βρίσκω απωθητικά άσχημους κάποιους αντικειμενικά όμορφους ανθρώπους επειδή τους αντιπαθώ ή τους θεωρώ παλιοχαρακτήρες. Ένας "κακός" άνθρωπους, που φέρεται άσχημα, δε θα μπορούσε ποτέ να μου φαίνεται ωραίος στην εμφάνιση. Αν πρόκειται και για γυναικά δε, το μόνο που βλέπω είναι μια κινούμενη μάζα από σκατά, αν είναι αρχίδι ή αν δεν την εκτιμώ καθόλου. Καταλαβαίνω παρ'όλα αυτά, ότι οι περισσότεροι δεν επηρρεάζονται τόσο έντονα όσο εγώ από τους τρόπους και το χαρακτήρα κάποιου ώστε να συνθέτουν τόσο υποκειμενικά την εικόνα του. Ξέρω ότι πολλοί μπορούν να παραμένουν περισσότερο αντικειμενικοί και υπό την επηρρεια έντονων συναισθημάτων ακόμα, και ναι, το εκτιμώ, σίγουρα.

Εδώ η Ήρα θα πεταγόταν πάλι σαν δικηγόρος του διαβόλου και θα με ισοπέδωνε ως εξής: Κυρία μου, είναι γνωστό τοις πάσι ότι εσύ στην προσωπική σου ζωή, το ιδανικό της υποκειμενικής ομορφιάς μάλλον το έχεις πετάξει στην τουαλέτα προ πολλού, εκ του μηδενός μη σου πω. Όλοι σου οι φίλοι το ξέρουμε ότι αν βάλεις σε μια σειρά τους πρώην και τους γκόμενους που είχες, και τους περισσότερους από αυτούς με τους οποίους ασχολιόσουν στη ζωή σου, θα γίνει φανερό ότι πάντα, μα πραγματικά σχεδόν πάντα, πήγαινες για τον "ωραίο" της παρέας, του club, της φάσης. Ακόμα και οι φίλοι σου άνδρες-γυναίκες, είναι οι "ωραίοι" του σχολείου, οι cool του πανεπιστημίου...

Μπορεί να είναι τυχαίο. Σκατά τυχαίο είναι. Κάτσε ρε συ, δε μπορείς όμως να μου προσάψεις στη λίστα και τους πετυχημένους.. αυτό το αποποιούμαι! Για την ώρα, μετά μπορεί αυτό να σε νοίαζει εξίσου.. μη σου πω ότι ήδη σε απασχολεί. Επειδή μεγαλώνω, στα 26 είναι λογικό να σε "ζαλίζει" η επιτυχία όταν νιώθεις χαμένος από όνειρα και ελλειπής από στόχους. Άλλωστε να θυμάσαι πάντα ότι εγώ μεγάλωσα με φίλες πολύ πιο προσηλωμένες στην επιτυχία (ανεξαρτήτως χρημάτων) και την εμφάνιση από ότι εμείς οι δύο. Οκ, ας αφήσουμε απ' έξω την επιτυχία.

ευχάριστο διάλειμμα

Η ομορφιά είναι από μόνη της προσωπική επιτυχία. Τύχη είναι απλά. Θα παραδεχτείς τουλάχιστον ότι πας για τους "ωραίους"? Ναι, αυτό το παραδέχομαι, αλλά να τονίσω ότι εκπλήσσομαι και εγώ η ίδια για το πως έριξα κάποιους συγκεκριμένους. Δηλαδή οι θεοί θα έπρεπε να βγαίνουν μόνο με μοντέλα? Κλισέεεε! Όχι, στην παγίδα μου έπεσες: αφού λοιπόν βγαίναν μαζί μου σημαίνει ότι η αντικειμενική ομορφιά δεν έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο ούτε για αυτούς! Μιλάς λες και θεωρείς τον εαυτό σου καμιά πατσαβούρα. Μιλάω γνωρίζοντας ότι δεν είμαι μοντέλο. Σημαίνει ότι κάτι άλλο υπάρχει πιο σημαντικό! Τι? Το πως κουνιέσαι, πως χορεύεις, τα ρούχα σου, το πως μιλάς, το αν ξέρεις για μηχανές, ποδόσφαιρο, πόκερ και F1? Ίσως και αυτά να παίξαν το ρόλο τους, αλλά το αν ξέρεις τι θες, ίσως πιο πολύ απ'όλα. Η πρώτη εικόνα όμως είναι που τους τράβηξε. Και αν δεν ήταν αυτό, αλλά τα πρώτα λόγια που είπα και πως έσκυψα για να τα πω? Και αυτό πρώτη εικόνα ειναι.

Σε ένα πάρτυ που πήγα, ήρθε η αστυνομία. Η "αστυνομία" ήταν μια στριπτιζού με την κλασική fake μπατσοστολή. Όταν την είδα -γιατί γινόταν χαμός από κόσμο- ήταν ήδη πάνω στον καναπέ με το σουτιέν και έβγαζε το παντελόνι της. Ενώ αρχικά γέλαγα και το διασκέδαζα, το χαμόγελό μου σχεδόν πάγωσε όταν είδα έναν κώλο γεμάτο κυτταρίτιδα, τόσο που αν έβαζες εμένα και τις 4 φίλες μου μαζί σε ένα σώμα, δεν θα είχες το ίδιο αποτέλεσμα. Όταν γύρισε είδα και ένα πεσμένο στηθάκι και μία 35άρικη φάτσα. Αμέσως, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ότι προφανώς δεν την είχαν δει πριν τη φέρουν, γιατί αν την είχαν δει, θα έπαιρναν άλλη ή θα το ακύρωναν τελείως! Η αντίδραση μου ήταν ήπια σε σχέση με τους 3 άντρες που κάθονταν μπροστά μου και κόντεψαν να με ποδοπατήσουν στην προσπάθεια τους να απομακρυνθούν από την τύπισσα που έμοιαζε να τους πλησιάζει επιθετικά, εντελώς γυμνή πλέον, για χορό. Εκείνη την ώρα είδα μια φίλη μου να χορεύει μαζί της και το θεώρησα άψογο. Αυτό έλειπε, όταν βρεθείς στο χορό χορεύεις και when in Rome, οπότε μπράβο στην ακομπλεξάριστη φίλη μου!

Η τραγική στριπτιτζού έφυγε μετά από κάνα μισάωρο και εγώ έμεινα βυθισμένη σε σκέψεις μαύρες! Δε θέλω να πιστεψω στην αξία της αντικειμενικής ομορφιάς, αλλά δεν αντέχω να μην αναρωτιέμαι πως θα ήταν τα πράγματα αν η εν λόγω κοπέλα ήταν δίμετρη, με άψογα καπούλια, στητό μεγάλο στήθος και ένα αξιοπρεπές πρόσωπο. Είναι δυνατόν να ήταν το ίδιο? Θα έτρεχαν οι άντρες να κρυφτούν από πίσω μου? Σιγά! Εδώ, εγώ θα πήγαινα να την χορέψω, ας μη δουλευόμαστε τώρα!

Τα παραπάνω δίνουν ένα στοιβαρό χτύπημα στην δήθεν υπεροχή του υποκειμενισμού της ομορφιάς, και στην δήθεν ανύπαρκτη αξία της. Εγώ όμως, πιστή σε ιδεολογίες και ιδανικά, ω ναι, δεν θα το πω ποτέ, ποτέ, το ναι!

Συμπέρασμα: στο hen's party για το γάμο μου (σε περίπου 6-7 χρόνια από τώρα :Ρ) οι 3 -τουλάχιστον- στριπτιζέρ που θα παρεβρεθούν για τη διασκέδαση μου, θα έχουν επιλεγεί από την Ήρα και θα έχουν περάσει από επιτροπή, βλ. κολλητές μου, από την οποία θα έχουν εγκριθεί παμψηφεί. Θέλω έναν μελαχρινό αξύριστο χαρτογιακά, έναν ξανθό αξύριστο κιθαρίστα και έναν καστανό boy-next-door σε bmx. Και όλοι να μην είναι πάνω από 25. Άντε 26. Αυτά, μέχρι νεοτέρας :Ρ

Ή μπορείτε να μου φέρετε αυτά τα 3 :) λιγουλάκι πιο δύσκολο, αλλά βρε κορίτσια, νομίζω μου αξίζει!

Και σας αξίζει και εσάς πιστεύω.

Αλλά ο Yesung είναι όλος δικός μου, έτσι γιατί θα παντρευτώ την επόμενη μέρα, ας μην ξεχνάμε..

Ο στόχος και ένα ποδήλατο - υπό την επιρροή του Bicycle film festival

Σήμερα, μέρα του δεύτερου γύρου των εκλογών, έιχα αποφασίσει από την ώρα που ξύπνησα ότι θα γράψω. Αλλά αρνούμαι κατηγορηματικά να μιλήσω για τις εκλογές. Δυστυχώς δεν με ενδιαφέρει καθόλου το να αναλύσω τις απόψεις μου επί του θέματος σε οποιονδήποτε, και κατηγορώ την υπεροψία μου για αυτό και την διανοουμενίστικη αντίληψη του εαυτού μου.. Πήγα και ψήφισα, αλλά ως εκεί. Έχω όμως άλλα να πω, με σιγουριά ότι θα είναι λιγότερο χιλιοειπωμένα απ'όσα θα μπορούσα να πω για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα των ημερών, και ίσως πιο επίκαιρα επίσης, για ανθρώπους σαν και μένα που ψάχνουν να βρουν τι είναι αυτό που θα δώσει κατεύθυνση στη ζωή τους.

Στο Bmx fun jam, εγώ και η Ήρα ανάμεσα στα πόδια του Dani (?)

Χτες το απόγευμα, πήγα με την αδερφή μου στο Bmx Fun Jam, μέρος του Bicycle Film Festival, στο προαύλιο της Καλών Τεχνών. Το προαύλιο της σχολής δε θυμίζει σε τίποτα ακαδημαϊκό χώρο! Μιλάμε για ένα μεγαλούτσικο κομμάτι γης δίπλα στην Πειραιώς, με λίγα παρτέρια, κάποια δέντρα (μεταξύ αυτών 2 τόσο θλιβερούς φαλακρούς φοίνικες..) και φόντο κάποια σε ερειπωμένη κατάσταση, πανέμορφα κατά τ'άλλα νεοκλασικά κτίρια. Ο αρχιτέκτονας μέσα μου είχε φρικάρει στη θέα της εγκατάλειψης. Κοτζάμ καλών τεχνών, σκέφτηκα και για άλλη μια φορά ήθελα να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Τόσο ωραία κτίρια και τα αφήνουν να σαπίζουν.  Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι πως οι bmx-άδες λίγο νοιάζονται για το περιβάλλον στο οποίο θα γίνει κάποιο event, και μπορεί σε αυτούς να έμοιαζα και γραφική αν έλεγα όσα σκέφτομαι. Ίσως να μην τους νοιάζει καν το πόσο κόσμο θα μαζέψει, και αυτό δεν τους υποτιμά καθόλου. Αντιθέτως, είναι η πρακτική εφαρμογή του "όπου και αν είσαι, περνάς καλά, αρκεί να έχεις καλή παρέα" και ποιος μπορεί να αντισταθεί σε κάτι τέτοιο? Πάνω κάτω αυτό ήταν και το event: μια φιλική φάση για να δούμε τους γνωστούς μας, να βγάλουμε φωτογραφίες και να κάνουμε ποδήλατο

Αναρωτήθηκα γιατί τόση η λαχτάρα μου πια για το bmx και το skate. Αφού bmx δεν είχα ποτέ και ούτε θέλω να αποκτήσω ποτέ. Σιχαίνομαι να τα καβαλάω, μου σπάνε τόσο τα νεύρα και τις ελάχιστες φορές που χριεάστηκε να το κάνω, δεν είχα φρένα (κ εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να αλλάζω παπούτσια κάθε δίμηνο λόγω τρύπιας σόλας όπως ο πρώην μου!), η σέλα (που 'ντάξει, ομολογουμένως άχρηστη στους bmx-άδες) ήταν όση η παλάμη μου χωρίς υπερβολή και τα γόνατα μου χτύπαγαν στο τιμόνι και πόναγαν από το βαθύ κάθισμα.. (έχω και τρίμετρες ποδάρες, τι να κάνουμε..). Λοιπόν, εκείνο το συγκεκριμένο ποδήλατο που με παίδεψε τόσο, ήταν και η χαριστική βολή στην ανύπαρκτη εμπειρία μου με bmx χαχα, έμεινα πιστή fan των mountain και αποδεδειγμένα φλώρος :P

Στην Πάτρα έκανα ποδήλατο συνέχεια. Πήγαινα σε όλες μου τις δουλειές με αυτό και έτρεχα πάνω κάτω μες την πόλη αποφεύγωντας μηχανάκια και αυτοκίνητα κάνωντας τρελά ζιγκ ζαγκ και περνώντας κόκκινα φανάρια, γεγονός που έκανε την αδερφή μου να κατατρομοκρατείται! Αυτό το ποδήλατο επίσης δεν έλεγε πολλά από φρένα, απλά και μόνο επειδή δεν ήταν ποτέ καλά και ενώ τα πείραζα κάθε τόσο, η φτηνοκατασκευή τους και η έλλειψη χρημάτων δεν μου επέτρεψε ποτέ να αισθάνομαι απόλυτα ασφαλής. Ε, αυτό ήταν που μου άρεσε πάντα! Εδώ στην Αθήνα όμως, ενώ έλεγα ότι θα συνεχίσω έτσι, τζίφος φίλοι μου. Από τότε που το έφερα εδώ το ποδηλατάκι μου δεν έχει βγει από το γκαράζ. Δεν είναι τόσο πιο επικίνδυνη η Αθήνα (έχετε δει πως οδηγάνε οι πατρινοί??). Αλλά οι αποστάσεις είναι μεγάλες και έιπαμε, δεν είμαι δα και 15χρονο αγόρι, δεν έχω τις αντοχές τους να οδηγάω τρία τέταρτα μες τις ανηφόρες και το έξτρα βρωμερό καυσαέριο για να φτάσω τελικά πτώμα και λουσμένη στον ιδρώτα στη δουλειά μου. Οπότε είπα θα πηγαίνω απλά βόλτες κάπου εξοχικά... ΚΑΠΟΥ ΕΞΟΧΙΚΑ?? αχχαχα! Δηλαδή ή θα οδηγάω 2 ώρες για να φτάσω στο "εξοχικά" ή θα το φορτώνω στο αμάξι σαν ηλίθια? Το δίλημμα δεν απαντήθηκε ποτέ, απλά δεν το επιχείρησα ποτέ.

Back to the subject όμως, γιατί ξέφυγα. Οι λόγοι που μ'αρέσουν τα bmx/skate events. Τα ποδήλατα, τα τρικς, το θέαμα, η ανεμελιά, οι αντροπαρέες, τα αγόρια όταν πετάνε, τα αγορια όταν πέφτουν, τα αγόρια όταν γελάνε που τους βγήκε καλά, η αγέλη, ο ανταγωνισμός, το στυλ (γελάω λίγο γιατί είναι τόσο κλισέ η φράση), η πόρωση, η εμμονή, η προσύλωση, η επίτευξη του στόχου, ο στόχος. Ο στόχος και μόνο φτάνει.

Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου και να κρύψω το αυτονόητο: προφανώς και οι περισσότερες γκόμενες τρέχουν για τις αντροπαρέες και μαζί και εμείς. Αλλά είναι ουσιώδες να αντιλαμβάνεσαι τι σε συγκινεί και εμένα με συγκινεί η αγορίστικη προσύλωση τους στις φιγούρες τους, τόσο που εύχομαι για άλλη μια φορά να ήμουν αγόρι, να ήμουν αγόρι για να ξέρω πως είναι να πέφτεις και να μην πονάς γιατί θες να το προσπαθήσεις ξανά. Θυμάμαι λίγο πως ήταν, τότε που έτρεχα στα χαλάσματα με τις παρέες μας στη Σύρο. Όλοι αρσενικά και εγώ το μόνο κοριτσάκι να τους ακολουθώ αλαφιασμένη, να δυσκολεύομαι απίστευτα για να τους προλαβαίνω και να φτάνω στα άκρα για να τους εντυπωσιάσω, να τους αποδείξω ότι το φύλο μου δεν παίζει ρόλο και τα ματωμένα μου γόνατα το μαρτυρούσαν. Θυμάμαι τα παραπάνω σαν στιγμές απίστευτης και απόλυτης ευτυχίας. Τώρα, οι παιδικοί μου φίλοι είναι ο ένας παντρεμένος με παιδί, ο άλλος ναυτικός, ο άλλος όσο καλό παιδί και αν είναι δεν μας ενώνει πια τίποτα..

Με τον Guy στο Level, Brighton

Μετά, ήρθε ο Guy (να γράψω ένα τέτοιο αρθράκι χωρίς να τον αναφέρω θα ήταν μεγάλη αδικία), και βάλθηκε να μου εμφυσήσει αγάπη για το bmx με τη σειρά του, και για το skate και το πέτυχε. Η Αγγλία άλλωστε είναι ακόμα σαν ένα καζάνι που βράζει σχετικά με το θέμα, σε σχέση με την Ελλάδα. Ο τελευταίος loser skater wannabe θα έχει σπίτι του κανα δυο longboards, σίγουρα ένα bmx και ίσως καποιο mountain. Ο καημένος ο φίλος μου προσπάθησε να με μάθει να κρουζάρω (δεν είχα ξανανέβει σε skate), φιλότιμες προσπάθειες που θα κατέληγαν περισσότερο επιτυχείς αν με εμπιστευόταν περισσότερο και με αγαπούσε λιγότερο ώστε να με αφήνει να τρώω τα μούτρα μου αντί να τρέχει δίπλα μου και να με γλυτώνει από τις πτώσεις! Αλλά νιώθω πραγματικά περήφανη που αν μη τι άλλο έμαθα να σταματάω οικειοθελώς...

Στη συνέχεια, κάποια από τα παιδιά μας σφύριξαν ότι θα συνέχιζαν στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, όπου θα γινόταν η προβολή του video της Gutless Bmx στα πλαίσια του Bicycle Film Festival. Τρέξαμε σύσσωμο το fun jam τελικά, στο 206 της Πειραιώς και βολευτήκαμε στο αμφιθέατρο του ιδρύματος, όπου και σε εορταστικό κλίμα (:P) παρακολουθήσαμε τις μικρού μήκους ταινίες των 19:00, το δεκαεπτάλεπτο Gutlessbmx project vol2 video και εν τέλει, το εντυπωσιακό The Βirth of Βig Αir για τη ζωή και την καριέρα του "θεόμουρλου" Mat Hoffman. Ok, το είχα ακουστά το όνομα και δεν είναι και δύσκολο γιατί λίγο πολύ όποιος ασχολείται έστω και λίγο με bmx, ακόμα και αν ασχολούνται μόνο οι φίλοι του, είναι αδύνατο να μην το έχει πάρει το αυτί του. Ήξερα λοιπόν ότι έχει εφεύρει ο κύριος Hoffman ένα σωρό πανδύσκολες φιγούρες, όπως το 900 και το flair, και αυτό από μόνο του μου ήταν αρκετό για να αποδέχομαι την αξία του στο χώρο. Όμως όσα δεν ήξερα με τάραξαν περισσότερο. Διότι ο Hoffman είχε εκτός από πολύ ιδιαίτερες ικανότητες στο άθλημα, και ένα πολύ ενδιαφέροντα συνδυασμό χαρακτήρα και μυαλού: τεράστια επιμονή, υπέρμετρη αισιοδοξία, απόλυτη προσύλωση, όραμα και βέβαια το πιο σημαντικό, μικρή συναίσθηση του κινδύνου, ή τέλος πάντων αδιαφορία για τον κίνδυνο. Το αποτέλεσμα είναι ότι όπως πολλοί άλλοι σε άλλους τομείς, αφοσιώθηκε πλήρως στην εμμονή του για υψηλότερα άλματα, και προσπάθησε να το πετύχει με ποικίλους τρόπους, όπως τερατώδεις ράμπες αυτοσχέδιας κατασκευής (μιλάμε πάντα για τα '90s), με τη βοήθεια μηχανής που τον έσερνε και αύξανε κατά πολύ την ταχύτητα του, δοκίμασε ακόμα και την ενσωμάτωση μηχανής μοτοσυκλέτας πάνω στο σκελετό του bmx! Και τα κατάφερε, λίγο πολύ μόνος του, χωρίς τους χορηγούς στους οποίους έχουμε συνηθίσει σήμερα, και χωρίς τα απαραίτητα μέσα, να φτάσει ψηλότερα από ποτέ μέχρι τότε. Αλλά στην πορεία κόντεψε ουσιαστικά να σκοτωθεί, τραυματίστηκε αμέτρητες φορές και έφτασε την οικογένεια του στα όρια των αντοχών της.

Αν υπάρχει μια ιδέα που να με εντυπωσιάζει, να με παρασύρει αλλά και να με τρομοκρατεί τόσο, είναι η εμμονή. Προσύλωση στο στόχο ονομάζουμε κάτι όσο παραμένει θετικό υποθέτω, και είναι πάντα κάτι που σε βελτιώνει. Η εμμονή έχει πάντα αρνητική χροιά γιατί αγγίζει την ψύχωση και έρχεται σε αντίθεση με την κοινά αποδεκτή ιδέα ότι ποικιλία ενδιαφερόντων σημαίνει υγεία, φυσική και πνευματική. Πότε λοιπόν το ένα γίνεται το άλλο? Αν κάποιος φτάνει στο σημείο να μην ενδιαφέρεται πλέον αρκετά για την φυσική του υπόσταση π.χ., και για το αν θα αφήσει πίσω μια οικογένεια που αγαπά πραγματικά (γιατί αν δεν την αγαπά, να το καταλάβω), δεν έχει φτάσει στην εμμονή? Πως μπορείς όμως να σταματήσεις κάποιον που έχει όραμα, όσο "εμμονικό" και αν είναι αυτό? Και "πρέπει" να τον σταματήσεις? Έχεις το δικαίωμα άραγε, ακόμα και αν είσαι ο/η αγάπη, μάνα/πατέρας, παιδί του? Αν εγώ άρχιζα να γράφω μανιακά, επί μέρες χωρίς σταματημό, παρά για λίγο ύπνο και τουαλέτα, δεν θα έτρεχες να με φροντίσεις, να με ταίσεις με το ζόρι και να με παρασύρεις με κάτι άλλο ώστε να ξεκουραστώ για λίγο? Εγώ? Εγώ δεν θα έκανα άραγε το ίδιο?

Κι όμως κάτι μέσα μου μου ουρλιάζει ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να αποδέχονται όρια από άλλους. Μπορεί να μιλάει η ψυχρή μου αντιμετώπιση αφού δεν πρόκειται για φίλο μου που σκάει με το κεφάλι με απίστευτο κρότο από τα 10 και βάλε μέτρα, αλλά νιώθω ότι μόνο έτσι προχωράνε κάποια πράγματα. Αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι τρελοί να σέρνουν ένα καράβι το οποίο εμείς αρκούμαστε να χαζεύουμε από μακριά, δεν θα είχαμε κουνηθεί τώρα ούτε 1 μέτρο. Και αν τους στοιχίσει? Φαντάζομαι θα είναι τουλάχιστον επιλογή τους και θα φύγουν με κάποια σιγουριά. Casualties? Χοντρό. Στα μάτια μου, η γυναίκα και ο κολλητός του Hoffman ήταν οι τραγικοί αφανείς ήρωες.

Νύχτες Πρεμιέρας και Μέρες Έντασης - Η προετοιμασία

Φέτος, έχοντας για πρώτη χρονιά  μετά από πολύ καιρό την δυνατότητα να βρίσκομαι στην Αθήνα καθ’ όλη τη διάρκεια του Σεπτέμβρη (και χωρίς κάποια κακογαμημένη εξεταστική σεπτεμβρίου στην πλάτη μου), αποφάσισα ότι θα έκανα ένα δώρο στη σινεφίλ πλευρά μου και θα παρακολουθούσα επιτέλους με την απαιτούμενη ευλάβεια και οργάνωση τις Νύχτες Πρεμιέρας. Έτσι , αγόρασα, ω ναι, μία κάρτα 10 προβολών παρά την κατεστραμμένη οικονομική μου κατάσταση, για την οποία ακόμα και αυτό το μικρό έξοδο των 35 ευρώ, ήταν μεγάλος καημός και βάρος. Όμως, τι χαρά, θα έβλεπα 10 ταινίες για 3,5 ευρώ τη μία!! Και μάλιστα τις περισσότερες στο Αττικόν που το λατρεύω από παιδί!
 

Ένα βραδάκι λίγες μέρες πριν αρχίσει το φεστιβάλ, μαζευτήκαμε με τις τρελές στο Dandy, στο Φάρο, που έχει γίνει το καινούριο μας Central Perk, λόγω απομόνωσης και εγγύτητας. Από παλιά, δεν το κουνάμε ρούπι παραπέρα από τη γειτονιά μας απλά για να δούμε η μία την άλλη, τις καθημερινές. Φέραμε λοιπόν, τα προγράμματα μας και τα στυλό μας και από μια ατζέντα η κάθε μία, και επί 2 ώρες περίπου παίξαμε το παιχνίδι του «ποια θα πείσει και πόσες, να έρθουν μαζί της σε ποια ταινία». Ωραίο παιχνίδι και αρκετά θορυβώδες. Χαοτικό θα έλεγε η σερβιτόρα. Εγώ να θέλω να πάω και σε πιο κουλτουροκαταστάσεις, αλλά να προτιμάω τελευταία στιγμή την ασφάλεια της παρέας και τις σίγουρες λύσεις. Η Λ. να τα διαβάζει εκατό ώρες μόνη της, στα μισά να μη μπορεί να πάει λόγω δουλειάς και στα άλλα μισά να μη θέλει να πάει με τίποτα και ας μη έχει διαβάσει πραγματικά περί τίνος πρόκειται. Κάθε τόσο να παίρνει τηλ τον κοκό για να δει και τι θέλει αυτός να κάνει, λογικό. Η Ε., περίπτωση από μόνη της ειδική, να θέλει να πάει σε όλα, οπότε το θέμα ήταν κατά πόσο εγώ ή η Λ. πρώτη θα την έπειθε και θα την έπαιρνε τελικά με το μέρος της σε περίπτωση ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός μας δε, φτηνός, λόγω χαρωπής διάθεσης και σανγκρίας με πολλά πολλά πολλά ψιλοκομμένα φρουτάκια – κόντεψα να πνιγώ, από πότε τα κάνουν εντελώς φύλλο και φτερό οι παλιοβουπουδίτες? – οπότε και τα επιχειρήματα μας βαρεμένα όσο δεν πάει: «…ζει τον απόλυτο έρωτα, ακούς, τον απόλυτο, αυτό να πάτε να δείτε!» «Ναι ναι! Τέλεια, αυτό θα πάμε να δούμε Εύα!» «Μα μετά λέει ότι εκθέτει τις φωτογραφίες από τους οργασμούς τους εν αγνοία της, ποιος απόλυτος έρωτας μωρέ??» η Ε. δεν ακούει πια, πωρώθηκε με τη συγκεκριμένη ταινία ήδη, σε μια φράση. «Ρε παπάρα, τι της λες πάλι και την παραπλανείς? Θα νομίζει ότι πάμε να δούμε ρομαντική κομεντί με τη Ντρου Μπάριμορ..!» Εν τω μεταξύ, φτάνει και ο τέταρτος καππαδόκης, η οποία επίσης πείθεται σε δευτερόλεπτα για τη συγκεκριμένη προβολή από τον ενθουσιασμό της Ε. με την οποία είναι κάτι σαν τα shōnen και τα panty shots, πάνε πακέτο πάντα. Η Λ. με κοιτάει με σατανικό χαμόγελο και σηκώνει φρύδια. «Αααα, δε το πιστεύω! Επίτηδες μωρή τα παραπλανείς τα έρμα?? Αφού δεν θα έρθεις ΚΑΝ εσύ!!!!» «Ναι, να πάτε, να πάτε!!»

Όταν φεύγουμε πια, το κεφάλι μου είναι καζάνι από την υπέροχη κατά τ’ άλλα σανγκρία που τόοοοσο πολύ επικίνδυνα αγαπώ τον τελευταίο καιρό που έχω και καλά κόψει το κάπνισμα (βλ. νόμο των υποκατάστατων προϊόντων) και από τις παλαβομάρες μας. Ειλικρινά, μετά από 2 ώρες, plus την προετοιμασία που είχα κάνει σπίτι, πλέον δεν έχω καμία ιδέα, για την ακρίβεια είμαι σίγουρη μόνο για 3 έργα. Σκατά.

Είμαι πολύ χαρούμενη που επέστρεψε στην Ελλάδα η Ε.! Εκτός του ότι μου είχε λείψει αρκετά εδώ και ένα χρόνο, είναι επίσης απολύτως εμφανές το πόσο μας δένει σαν παρέα. Όχι ότι δεν το ήξερα ήδη δηλαδή, εικοσιένα χρόνια που τις ξέρω, αλλά καλό είναι να τα λέμε και αυτά. Οι απλές συναντήσεις μας αυτές, γίναν πάλι μικρογραφίες πάρτυ τύπου σεξ-και-η-πόλη-σας, το είδος αυτό που σνομπάρουν τα αγόρια και καλά, και που ίσως και εγώ σνομπάρω όταν το βλέπω σε άλλες γυναικοπαρέες. Γάμα το, την έχω τόσο ανάγκη αυτή τη ζεστασιά που μου δίνει η δυνατότητα να είμαι απλά σαν χαζοβιόλα με αυτά τα συγκεκριμένα κορίτσια.

Την επόμενη μέρα, αυτός ο κουραμπιές η Ε. και εγώ έπρεπε να πάμε να κλείσουμε θέσεις για τα έργα που θέλαμε σίγουρα να δούμε, και για τις άλλες κοπέλες επίσης. Περιττόν να σας πω, ότι μέχρι το επόμενο μεσημέρι, είχα λάβει δυο μηνύματα από την Λ. για αλλαγές, 5-6 μηνύματα από τους άλλους φίλους μου που ο καθένας τους άλλαζε γνώμη κάθε τέταρτο, και ένα μήνυμα από την Ε. όπου παραδεχόταν με χάρη τα αυτονόητα: «Το μυαλό μου και μια λίρα! Μάλλον ξέχασα το πρόγραμμα στο καφέ! Ελπίζω να θυμάσαι που είχαμε καταλήξει!» Κατέρρευσα στο κρεβατάκι μου. Σωθήκαμε τώρα! Μπλιάχ, μυρίζω ακόμα σανγκρία?