 |
| Το Ολύμπιον |
 |
| Η Αποθήκη Γ στην προβλήτα |
Τελικά, είδαμε στην μάλλον μικρή αίθουσα John Cassavetes -<3- στην προβλήτα, το "La Lisiere" (Η άκρη), ένα πάρα πολύ ατμοσφαιρικό γαλλικό έργο, στο οποίο παίζουν βασικά έφηβοι και παιδιά, των οποίων η ταινία τονίζει κυρίως την σκοτεινή πλευρά. Εγώ προσωπικά το απόλαυσα πολύ και δεν το περίμενα τόσο καλό. Το ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς πρωτότυπη η ιδέα μιας ομάδας εφήβων στην επαρχία που παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια, βγάζουν λάθος συμπεράσματα, γίνονται εριστικοί και ανεδείς και τελικά φτάνουν ακόμα και στο έγκλημα, και όλα αυτά εν μέρει λόγω της μαλακίας της εφηβείας τους και της ανικανότητας των γονιών τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται όλα αυτά είναι πρωτότυπος και λίγο ανατριχιαστικός. Πολύ ησυχία, πολύ δάσος, πολύ νύχτα, τα περισσότερα γίνονται χωρίς εξηγήσεις ή λόγια, και αυτό χτίζει την ατμόσφαιρα. Τρομάζεις παρόλο που δεν είναι ταινία τρόμου. Και οι νέοι που παίζουν είναι όλοι τους, αγόρια κορίτσια, πολύ χαρακτηριστικές και ιδιαίτερες φάτσες που σε γοητεύουν παρόλο που θες να τα σπάσεις όλα στο ξύλο. Πιστεύω αξίζει να τη δείτε, αλλά να περιμένετε κάτι πιο σοφιστικέ και ήρεμο, που βασικά πλάθει χαρακτήρες, και να την αντιμετωπίσετε ως παραμύθι ή τραγωδία, αλλιώς δεν θα πάρετε εξηγήσεις και δεν θα σας αρέσει η κατάληξη. Κατ' εμέ, ότι έγινε στο τέλος, ήταν η λογική συνέχεια όλης της ταινίας και δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Το σάββατο δεν πήγαμε να δούμε καμία ταινία καθώς 1ον ήμασταν πολύ απασχολημένες με το να διασκεδάζουμε με άλλους τρόπους και 2ον δεν μας είχε κάνει κλικ καμία ταινία εκτός από το περιβόητο Black Swan το οποίο όμως θα μπορούσαμε να δούμε και εκτός φεστιβάλ. Πήγαμε όμως στο πάρτυ λήξης του φεστιβάλ και ιδού: είχαμε πρώτα φάει και πιει στα λαδάδικα, οπότε όταν το παιδί που μας φιλοξενούσε πρότεινε τσάμπα μπύρες στο πάρτυ στην αποθήκη Γ, που βρίσκεται στο τέρμα της προβλήτας και δίπλα στα λαδάδικα, ξεχάσαμε την κούραση μας και τρέξαμε εκεί γύρω στις 2 το βράδυ. Παγωνιά στην προβλήτα, αλλά μέσα έβραζε ο τόπος. Η αποθήκη Γ είναι ένα μακρόστενο κτίριο που στο εσωτερικό του εκτός από τον ισόγειο χώρο, έχει και ένα τεράστιο πατάρι-μπαλκόνι που "τρέχει" καθ' όλη την περίμετρο και όπου γινόταν Ο χαμός! Από ένα σημείο και έπειτα ο κάτω χώρος ήταν άδειος και όλοι χόρευαν πάνω. Η κατάσταση ήταν τρομερή, ο κόσμος χόρευε, όχι μαλακίες, και ήταν μάλιστα πολύ καλός κόσμος, από συμπαθείς φυτούκλες σινεφίλ, μέχρι παρτυανιμαλάκια του τσάμπα ποτού, όλα τα είδη του κουλτουρέ και του χύμα σε ένα ωραίο μείγμα. Κρίμα που ήμουν τόσο κομμάτια από τα προηγούμενα ξενύχτια, τα ποτά και το ασυνήθιστο σε εμένα κρύο των ημερών!
Την κυριακή, τελευταία ημέρα του φεστιβάλ, ήθελα σαν τρελή να δω το "The myth of the american sleepover" αλλά από λάθος προγραμματισμό χάσαμε την προβολή. Δεύτερη επιλογή μας το "Der Kameramörder" (Ο δολοφόνος με την κάμερα), αλλά και αυτό το χάσαμε γιατί δεν είχε εισητήρια. Τρίτη επιλογή το "Unter dir die Stadt" (Η πόλη κάτω σου) το οποίο θα έπρεπε να είχαμε δει αντί να πέσουμε στην φρικτή παγίδα του Απίτσατπονγκ Βιρασετάκκουν - που περιέργως γράφεται Weerasethakul!! Πήγαμε λοιπόν να δούμε μια ταινία αυτού του Ταϋλανδού με το ανεκδιήγητο όνομα γιατί σκεφτήκαμε να τιμήσουμε το αφιέρωμα στη φιλμογραφία του και είχαμε και περιέργεια, τρομάρα μας, να δούμε τι είναι. Στο επίσημο site του φεστιβάλ λέει κάπου "[...] τα «μυστηριώδη αντικείμενα», όπως πολύ εύστοχα –όσο και αμήχανα– έχουν ονομάσει τις τόσο αταξινόμητες δημιουργίες του. Λοιπόν, εγώ τα ταξινομώ στην κατηγορία γκάου-μπίου-τι-θέλει-να-πει-ο-ποιητής-βαρεμάρα-της-φυσούνας. Πρόκειται για ε ξαι ρε τι κά αργές -χμ- ταινίες με διάσπαρτες ιδέες και μη συμπαγές σενάριο, που σίγουρα μαγεύουν κάποιους εκλεκτούς, αλλά εμένα την ανίδεη με στέλνουν για τρίτο όνειρο. Μη με παρεξηγείτε: ξέρω ότι βλέπω πολύ πιο δύσκολο cinema από τον πολύ κόσμο και ότι το απολαμβάνω κιόλας, αλλά ο κύριος Βιρασετάκκουν για μένα δεν είχε απολύτως κανένα όφελος. Δεν ξέρω αν ποτέ στη ζωή μου είδα πιο βαρετή και χωρίς νόημα σε εμένα ταινία. Έκατσα παρόλα αυτά σε όλη την προβολή γιατί ενώ είχε αδειάσει η μισή μικρή αίθουσα του Ολύμπιον, εγώ επιμένω ότι είναι μεγάλη ντροπή και κακοί τρόποι να παρατάς ένα έργο στη μέση. Λίγοι θα καταλάβατε τι εννοώ όμως με το τελευταίο μέρος της εύστοχης ονομασίας μου (!), οπότε θα σας εξηγήσω: στο "Syndromes and a century" που παρακολουθήσαμε, υπήρχε προς το τέλος μία σκηνή όπου η κάμερα έδειχνε ένα άδειο σχετικά δωμάτιο, στο οποίο έφτανε κάπως μια φυσούνα, σαν αγωγός μετρίου μεγέθους που δεν οδηγούσε πουθενα, και η οποία ρούφαγε τον καπνό/ατμούς από το δωμάτιο. Η κάμερα πλησίαζε αργά το αντικείμενο το οποίο κρεμόταν στο ύψος των ματιών από το ταβάνι. Η σκηνή κράτησε χωρίς υπερβολές περισσότερο από 3 λεπτά, και έδειχνε μόνο αυτό: τη φυσούνα! Πλέον είχαμε φτάσει τόσο κοντά της που νόμιζες ότι θα σε ρουφήξει και καλά να πάθεις εσύ που ήρθες να την δεις να αναπνέει μες τη μούρη σου, αγενή και μικρέ θεατή! Κάπου εκεί κόντεψε να μου στρίψει, αλλά ευτυχώς με έσωσε η Ήρα που άρχισε να γελάει νευρικά και σιγά στην αρχή, αλλά πιο κελαριστά και ξεδιάντροπα στην συνέχεια, οπότε και ακολούθησαν οι γύρω μας και στη συνέχεια ένα αγενές και λυτρωτικό χάχανο απλώθηκε στην αίθουσα. Ήταν τέλειο! Αν αυτού του είδους την ένωση ψυχών είχε στο μυαλό του ο Βερασεθακούλ, τα κατάφερε, ο Πιτσκαντάν! (Ας μη με μυνήσει που κάνω αστεία με το όνομα του....)
Ιδού η σκηνή! Το "πολύ καλό" αρχίζει από το 3ο λεπτό... Ανέφερα την εκνευριστική μουσική?
 |
| Η μεγάλη αίθουσα του Ολύμπιον |
Το βράδυ της ίδιας μέρας, ήρθε και το δεύτερο τμήμα της λύτρωσης: ένα αγόρι μου χάρισε προσκλήσεις για την προβολή της νικήτριας ταινίας του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος στη μεγάλη αίθουσα του Ολύμπιον! Τον ευχαρίστησα και με κάποιο δισταγμό, λόγω του Απίτσατπονγκ, πήγαμε να δούμε άλλη μία άγνωστη ταινία, μόνο που αυτή τη φορά δεν ξέραμε πραγματικά ποια θα δούμε. Τελικά είχε κερδίσει το "Periferic" (Στις Παρυφές), το οποίο μου άρεσε αρκετά και είχε συμπαθές και πικρό τέλος, μαζί με μια ωραία γενική αποτύπωση της βρώμικης, μπλεγμένης και λαϊκής ζωής ενός ανθρώπου του περιθωρίου, που όμως έχει πλέον στόχους και αγωνίζεται με πείσμα για αυτούς. Η πρωταγωνίστρια όντως απογείωνε το έργο. Επιπλέον η μεγάλη αίθουσα του Ολύμπιον είναι πραγματικά υπέροχη και αν ζούσα στη Θεσσαλονίκη θα ήταν είχα, όπως έχω εδώ, το Αττικόν.
Σε γενικές γραμμές, 3 ταινίες και 1 πάρτυ (κατά το 3 γάμοι και 1 κηδεία :Ρ) ήταν μια όμορφη μικρή δόση του φεστιβάλ, και μακάρι να έχω χρόνο για να ξαναπάω του χρόνου!
