Ένα μικρό tribute στο Sivert Høyem

Το τελευταίο σάββατο ήταν η πολυαναμενόμενη συναυλία του Sivert Høyem στο Fuzz club, και θα ένιωθα τουλάχιστον αχάριστη αν δεν έγραφα τίποτα για αυτή τη βραδιά!

Photo by Francesco Rossi Monty

Αρχικά, να πω ότι δεν είχα πάει ως τώρα στο καινούριο Fuzz (τρόπος του λέγειν καινούριο, έχει μετακομίσει από την Βουλιαγμένης από τον οκτώβρη του '09, δηλαδή ένα χρόνο τώρα) και αν και με χάλαγε λίγο η τοποθεσία λόγω τρελής γειτνίασης με πολλές πίστες, από την άλλη έχει και τα καλά της: τρελή γειτνίαση με το Γκάζι, οπότε το που θα πας μετά τη συναυλία δεν αποτελεί ερώτημα. Επίσης, ο χώρος είναι πολύ καλός, μοιάζει πιο ευρύχωρο απο το Gagarin και πιο ροκ από το παλιό Fuzz, και τελικά η πρόσβαση λόγω μετρό Κεραμεικού είναι παιχνιδάκι. Απλά, κατεβαίνεις την Πειραιώς με όποιο λεωφορείο δεν στρίβει Ράλλη, ή το κόβεις με τα πόδια και σε ένα τέταρτο είσαι εκεί.

Λοιπόν, όταν φτάσαμε είχα άγχος γιατί δεν είχα ποτέ ως τώρα την τύχη να παρακολουθήσω τον Høyem επί σκηνής! Κι όμως, ενώ ως frontman των Madrugada επισκέφτηκε την Αθήνα το 2005 και το '08, και ενώ ήταν εδώ πάλι το δεκέμβρη του '09 (και διορθώστε με αν υπήρχαν και άλλες χρονιές που ήρθαν και μου διαφεύγουν), εγώ πάντα κάπου αλλού βρισκόμουν, κάπου έβοσκα τέλος πάντων, στην Πάτρα ή στο εξωτερικό, και ΠΑΝΤΑ έχανα την πολυαγαπημένη μου μπάντα!! Και κάθε φορά έλεγα, "την επόμενη φορά δεν θα τους χάσω με τίποτα!" Τι ντροπή!

Αυτή τη φορά όμως ήμουν επιτέλους εκεί... και ήταν μεγάλη η αποζημίωση. Ο Høyem είναι πολλά περισσότερα ακόμα και από όσα είχα φανταστεί ως τώρα. Στέκει πολύ περήφανος και σίγουρος, λεπτός και ψηλός, "ακρίδας" εντελώς, αλλά χωρίς την άχαρη κίνηση των ψηλών ανθρώπων με μακριά άκρα. Αντιθέτως, κινείται με άνεση και ένα στυλ ελαφρώς επιτηδευμένα αλύγιστο σαν αγόρι που έχει βαθιά γνώση της σεξουαλικής του δύναμης και το πρόσωπο του παίρνει εκφράσεις σαν να ξέρει από μόνο του ότι αυτές που τον αλλοιώνουν, θα είναι και αυτές που θα με κάνουν να λυγίσω κοιτώντας τον. Έπειτα, όταν μιλάει στο κοινό, όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί αυτό, μοιάζει πραγματικά να το εννοεί όταν λέει ότι "περάσανε πολύ καλά μαζί μας σήμερα" και ότι "θα περιμένει πως και πως να ξανάρθουν". Υπάρχει μια γλυκήτητα σε αυτόν τον άνθρωπο που διαποτίζει τη δουλειά του από τα τραγούδια μέχρι την παραμικρή του επαφή με τους fan του, και δικαιολογεί κατά μεγάλο βαθμό το εύρος και την ποιότητα του fandom του και του fandom των Madrugada. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι άντρες δηλώνουν ότι τον έχουν τόσο ψηλά σε εκτίμηση (αυτό το λέω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, καθώς πιστεύω και ξέρω ότι οι γυναίκες fan είναι ούτως ή άλλως τρελές για τον κύριο..). Αλλά πάνω από όλα, η φωνή του. Αν ήδη την θεωρούμε μια από τις καλυτέρες ανδρικές φωνές ever, μετά από μια συναυλία του, είμαστε απλά πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να μας αγγίξει τόσο βαθιά. Δεν με απογοήτευσε ούτε στιγμή. Που και που, έπιανα τον εαυτό μου να ξυπνάω σαν μέσα από λήθαργο και να συνειδητοποιώ ότι τον κοιτάω εντελώς αποσβολωμένη, με το στόμα και τα μάτια μισάνοιχτα. Ήταν απλά εξαιρετικός.

Και για χάριν της ιστορίας, να πω εδώ ότι συνέβη και το μοιραίο, η γράφουσα να δακρύσει σε συναυλία... δε μπόρεσα να το σταματήσω την ώρα του Majesty και καθώς γέμισε το κεφάλι μου με εικόνες από τη Στοκχόλμη -την οποία έχω ταυτίσει με τους Madrugada για προσωπικούς λόγους-, τα ταξίδια μου, τον πρώην μου και τους άλλους που δεν με αγάπησαν, και ψιλοξέσπασα σε ένα ρομαντικό συγκινησιάρικο βούρκωμα που είχα φαίνεται μεγάλη ανάγκη. Σκέφτηκα τότε, ότι οι καιροί είναι όντως δύσκολοι και όλοι μας ξέρω ότι πιεζόμαστε πολύ: ο ένας δε βρίσκει δουλειά, ο άλλος είναι άνεργος πόσους μήνες, ο άλλος χρωστάει, ο άλλος δε ξέρει τι θέλει από τη ζωή του τελικά, και όλο αυτό μας έχει κάνει -εμένα πάντως σίγουρα- να είμαστε στην τσίτα και μονίμως σε ένταση και οι στιγμές που έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτούμε τα συναισθήματα μας είναι ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες. Θυμάμαι παλιά, είχα χρόνο να συμπαθήσω τον εαυτό μου ή να αναπολήσω το παρελθόν ή να δακρύσω για μια βλακεία στραβοτιμονιά, αλλά τώρα μάλλον όχι, κρίνω εκ του αποτελέσματος δηλαδή. Και ο Høyem, ήταν τελικα σαν να μου έδωσε το ok, ναι, τώρα μπορείς να αφεθείς για λίγο και να νοσταλγησεις και να θρηνήσεις ίσως για κάτι που άφησες. Ήταν μεγάλη ανακούφιση και τον ευχαριστώ για αυτό :)


Madrugada - Majesty

Μετά όμως από αυτή την παύση, πίσω στη μάχη! Ακολούθησαν πολλά δυνατά κομμάτια, παλιά και καινούρια, με μεγάλη έμφαση βέβαια στο solo album του Moon Landing ένα μάλιστα ολοκαίνουριο που δεν το είχα ξανακούσει ποτέ και με κέρδισε αμέσως. Δεν συγκράτησα όμως καν το όνομα! Τέλος πάντων, τα έδωσε όλα, και αυτός και ο κωμικός στην εμφάνιση Cato Thomassen και ο πολύ χαριτωμένος Christer Knutsen και όλοι τους. Και όταν ήρθε η ώρα να μας αποχαιρετήσουν, δεν ένιωσα ούτε ένα τόσο δα κενό (σε πόσες άλλες συναυλίες πάντα έλειπε κάτι, δε φαντάζεστε), ήμουν απόλυτα πλήρης και εγώ και οι φίλοι μου. Ας μας ξανάρθει λοιπόν, εμείς εδω θα είμαστε και θα το περιμένουμε, και σίγουρα δεν θα χάσουμε ούτε την επόμενη εμφάνιση του! Βάλαμε μυαλό!!

p.s. στο fb και στο site του ανεβάζει σχεδόν κάθε μέρα update από τις συναυλίες και το πρόγραμμα τους, αξίζει να το χαζέψει κανείς ^^

Mε αφορμή το Meet Market Οκτωβρίου, θυμάμαι τα Open Houses!

Χτες, το βραδάκι επισκεφθήκαμε ομαδικώς το Meet Market του Οκτωβρίου, το οποίο πραγματικά περιμέναμε πως και πως, και το οποίο αυτή τη φορά λάμβανε χώρα στην Τεχνόπολη, στο υπέροχο κομμάτι με τους φούρνους! Παρόλο που φιλοξενούσα μία πολύ καλή μου φίλη, η οποία την επόμενη το πρωί θα πέταγε για Παρίσι και θα την έχανα για 3 μήνες, τίποτα δεν μας κράτησε σπίτι και τρέξαμε άρον άρον να προλάβουμε αυτό το υπέροχο πανδαιμόνιο!

Για όσους από εσάς δεν γνωρίζουν, τα αθηναϊκά Meet Market είναι bazaar (ή flea market θα μπορούσες να τα πεις ακόμα καλύτερα) που οργανώνονται μία φορά το μήνα και δίνουν τη δυνατότητα σε ανεξάρτητους σχεδιαστές, δημιουργούς και καλλιτέχνες την ευκαιρία να μαζευτούν και να δείξουν τη δουλειά τους, να κάνουν πωλήσεις και να δικτυωθούν. Διαρκούν 2 μέρες, πάντα σαββατοκύριακο, και έχουν καταπληκτική ατμόσφαιρα για πολλούς λόγους. Η βαβούρα, η γειτνίαση τόσων δημιουργών, η ωραία μουσική (υπάρχουν πάντα djs), η ποιότητα και η ποικιλία του συνόλου των δημιουργιών και η ποιότητα του κόσμου που περνάει από εκεί, είναι κάποιοι από τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσα να περάσω εκεί μέσα ώρες και να μην βαρεθώ. Ο χώρος της Τεχνόπολις αναδεικνύει ένα τέτοιο event, θα έλεγα πως το σύνολο έδενε πολύ, και παράλληλα προσφέρει αρκετό χώρο ώστε να συμμετέχει πολύς κόσμος. Μου έκανε πραγματικά εντύπωση πόσο κόσμο είχε. Φαίνεται πως πριν καλά καλά το καταλάβω, η οργάνωση μετατράπηκε σε κάτι ιδιαίτερα γνωστό και αγαπητό όχι μόνο από μια πιο underground, χιπιτζιλέ και αφοσιωμένη στο crafts movement ομάδα ανθρώπων, αλλά και από ένα πιο ευρύ κοινό που προφανώς γουστάρει και υποστηρίζει.

Πιστεύω πως πάνω απ' όλα, η επιτυχία των meet market οφείλεται στην επαφή του κοινού με τους δημιουργούς, γεγονός που θέτει άλλες συνθήκες εξ αρχής, καθώς λίγες φορές έχουμε τη δυνατότητα να αγοράζουμε πλέον είδη κατευθείαν από το άτομο που τα παρήγαγε. Αυτή η συνθήκη κάνει τη διαδικασία πιο ανθρώπινη αναπόφευκτα. Προσωπικά, ψαχουλεύοντας ανάμεσα στα διάφορα αντικείμενα και κοιτώντας τους ανθρώπους δίπλα τους που τα έχουν φτιάξει, νιώθω μια γλύκα μέσα μου και εκτιμώ περισσότερο όσα αγγίζω. Σαν να αναγεννιέται ο ξεχασμένος μας σεβασμός για τα πράγματα, που τον έχουμε θάψει εδώ και καιρό κάτω από αλλεπάλληλες στρώσεις μαζικά βιομηχανικά παραγώμενων αηδιών προκατασκευασμένου design.

Προσωπικά, το μόνο που μου έκανε κάποια ελάχιστη αρνητική εντύπωση είναι οι ελαφρώς πιο υψηλές τιμές από ότι περίμενα. Δεν γνωρίζω κατά πόσο αυτό οφείλεται ίσως στο ότι ένα μικρό ποσοστό μπορεί να αφαιρείται από τις εισπράξεις για την λειτουργία και οργάνωση του event, πράγμα λογικό αν συμβαίνει. Πρόσφατα πάντως, διάβαζα ένα άρθρο στο αγαπημένο μου Design Sponge, στο τμήμα με τις επαγγελματικές συμβουλές για άτομα που προωθούν οι ίδιοι τις δημιουργίες τους όπου γινόταν λόγος για τις τύψεις που μπορεί να αποτρέψουν κάποιον από το να πουλήσει όσα παράγει σε τιμές που τελικά να του αποφέρουν αρκετό κέρδος ώστε να ζει από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι με έβαλε σε σκέψεις. Τείνω και εγώ η ίδια να ρίχνω τις τιμές σε αυτά που φτιάχνω σκεπτόμενη πάντα ότι ίσως θα απογοητεύσω κάποιους ή ότι θα φανώ ψώνιο, αλλά σίγουρα αν κάτι τέτοιο σε οδηγεί στο να έχεις επιεικώς μικροσκοπικό κέρδος, τότε προφανώς και δεν σου αξίζει. Καταλήγω για την ώρα ότι θα ήμουν εντελώς ευχαριστημένη και χωρίς καμία υποψία αρνητικής σκέψης αν στο τελευταίο meet market υπήρχαν απλά περίσσοτερα αντικείμενα στην κατηγορία 5-10 ευρώ. Πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ειδών βρίσκονται μεταξύ 15 και 20 ευρώ.

Open House κοντά στο Five Ways, Brighton

Με αυτές τις σκέψεις, και με την εμπειρία της δημιουργικής μανίας που με πιάνει κατά περιόδους (και με εγκαταλείπει εντελώς σε άλλες, λιγότερο παραγωγικές αλλά περισσότερο ερωτικές, θα έλεγα, περιόδους :p) άρχισα να ασχολούμαι και να ενημερώνομαι από διάφορες πηγές, για όλη αυτή την αναβίωση του χειροποίητου και τη στροφή προς ένα νέο crafts movement. Από τα πρώτα μου ερεθίσματα ήταν το event των Artists Open Houses Festival στο Brighton της Αγγλίας, που λαμβάνει χώρα κάθε Μαή, ταυτόχρονα με το Brighton Festival και το Βrighton Fringe Festival. Είχα την τύχη να βρίσκομαι στο Brighton για 2 συνεχόμενες χρονιές κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ και τα Open Houses ήταν το απόλυτο must για μένα. Η ιδέα είναι απλή: ακριβώς όπως στα flea market, οι καλλιτέχνες και δημιουργοί παρουσιάζουν τη δουλεία τους και πάλι μακριά από καταστήματα, αλλά αυτή τη φορά είναι στα ίδια τους τα σπίτια!! Τι καλύτερη ευκαιρία για κάποιον που λατρεύει την καλλιτεχνική δημιουργία από το να αποκτήσει και μια πιο "εσωτερική" εικόνα σχετικά με τον καλλιτέχνη?! Μπαίνωντας στα ξένα ουσιαστικά σπίτια, που ανοίγουν τις πόρτες τους στο κοινό έτσι απλόχερα, ένιωσα κάθε φορά σαν να μου γίνεται η τιμή να συμμετέχω στη διαδικασία και σαν να μαθαίνω πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα ποτέ να εκμαιεύσω ακόμα και αν πήγαινα στα 10πλάσια καταστήματα ή γκαλερί. Είναι τόσο ενδιαφέροντα πάντα τα σπίτια των ανθρώπων με καλλιτεχνικές ανυσηχίες! Από παντού ξεπετάγονται ιδέες για καινούριες δημιουργίες, και βρίσκω τον εαυτό μου εμπνευσμένο αληθινά όταν κάθομαι σε κάποιο παγκάκι για να ξεκουραστώ λίγο ανάμεσα στο προγραμμα των επισκέψεων μου. Πάντα σκεφτόμουν "αχ, γιατί να μην έχουμε open houses και στην Αθήνα;" και μου φαινόταν εντελώς ουτοπικό. Τώρα, με τα meet market, αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως και αυτό να μην είναι αδύνατο, παρόλο που σίγουρα το μέγεθος της Αθήνας δυσκολεύει κάπως μια τέτοια οργάνωση, καθώς η κοντινή απόσταση μεταξύ των συμμετεχόντων σπιτιών βοηθάει στην επισκεψιμότητα τους. (Δεν έχω ακούσει να γίνονται τέτοια event στο Λονδίνο π.χ., θα το ψάξω! Ξέρω όμως ότι είναι ιδιαίτερα επιτυχή και σε άλλες μικρότερες Αγγλικές πόλεις.) Στο Brighton πάντως, η οργάνωση των Open Houses εκτυπώνει υπέροχους μικρούς χάρτες με τα "ανοιχτά σπίτια" σημειωμένα ανά περιοχή και με μικρές περιλήψεις για το τι εκθέτει το καθένα.

Σας βάζω και κάποιες φωτογραφίες μου από τα Open Houses 2008 για να πάρετε μια ιδέα.

Γλυπτά από μέταλλο στον κήπο ενός Open House

Σπιτικά cupcakes!

Το front yard του συγκεκριμένου Open House σε προσέλκυει πολύ να εισβάλεις και στο εσωτερικό!

Απέφυγα τις πολλές φωτογραφίες στο εσωτερικό των σπιτιών για λόγους ευγένειας! Άλλωστε και οι ιδιαίτερα προσεγμένοι κήποι τους, ήταν πάντα μέσα στους χώρους με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Να σημειώσω επίσης εδώ, ότι στα περισσότερα σπίτια κερνάνε τους επισκέπτες γλυκάκια και τσάι ή χυμούς και ότι πάντα υπάρχουν στα σπίτια κάποιοι φίλοι ή και παιδάκια που αράζουν μαζί με τους καλλιτέχνες και απολαμβάνουν την κίνηση και τα σχόλια των επισκεπτών :)

Περισσότερες σκέψεις σχετικά με την αναβίωση του χειροποίητου και της χειροτεχνίας, και με τις δυνατότητες που αυτό μας προσφέρει, σύυυυυντομα <3

Νύχτες Πρεμιέρας και Μέρες Έντασης - Η προετοιμασία

Φέτος, έχοντας για πρώτη χρονιά  μετά από πολύ καιρό την δυνατότητα να βρίσκομαι στην Αθήνα καθ’ όλη τη διάρκεια του Σεπτέμβρη (και χωρίς κάποια κακογαμημένη εξεταστική σεπτεμβρίου στην πλάτη μου), αποφάσισα ότι θα έκανα ένα δώρο στη σινεφίλ πλευρά μου και θα παρακολουθούσα επιτέλους με την απαιτούμενη ευλάβεια και οργάνωση τις Νύχτες Πρεμιέρας. Έτσι , αγόρασα, ω ναι, μία κάρτα 10 προβολών παρά την κατεστραμμένη οικονομική μου κατάσταση, για την οποία ακόμα και αυτό το μικρό έξοδο των 35 ευρώ, ήταν μεγάλος καημός και βάρος. Όμως, τι χαρά, θα έβλεπα 10 ταινίες για 3,5 ευρώ τη μία!! Και μάλιστα τις περισσότερες στο Αττικόν που το λατρεύω από παιδί!
 

Ένα βραδάκι λίγες μέρες πριν αρχίσει το φεστιβάλ, μαζευτήκαμε με τις τρελές στο Dandy, στο Φάρο, που έχει γίνει το καινούριο μας Central Perk, λόγω απομόνωσης και εγγύτητας. Από παλιά, δεν το κουνάμε ρούπι παραπέρα από τη γειτονιά μας απλά για να δούμε η μία την άλλη, τις καθημερινές. Φέραμε λοιπόν, τα προγράμματα μας και τα στυλό μας και από μια ατζέντα η κάθε μία, και επί 2 ώρες περίπου παίξαμε το παιχνίδι του «ποια θα πείσει και πόσες, να έρθουν μαζί της σε ποια ταινία». Ωραίο παιχνίδι και αρκετά θορυβώδες. Χαοτικό θα έλεγε η σερβιτόρα. Εγώ να θέλω να πάω και σε πιο κουλτουροκαταστάσεις, αλλά να προτιμάω τελευταία στιγμή την ασφάλεια της παρέας και τις σίγουρες λύσεις. Η Λ. να τα διαβάζει εκατό ώρες μόνη της, στα μισά να μη μπορεί να πάει λόγω δουλειάς και στα άλλα μισά να μη θέλει να πάει με τίποτα και ας μη έχει διαβάσει πραγματικά περί τίνος πρόκειται. Κάθε τόσο να παίρνει τηλ τον κοκό για να δει και τι θέλει αυτός να κάνει, λογικό. Η Ε., περίπτωση από μόνη της ειδική, να θέλει να πάει σε όλα, οπότε το θέμα ήταν κατά πόσο εγώ ή η Λ. πρώτη θα την έπειθε και θα την έπαιρνε τελικά με το μέρος της σε περίπτωση ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός μας δε, φτηνός, λόγω χαρωπής διάθεσης και σανγκρίας με πολλά πολλά πολλά ψιλοκομμένα φρουτάκια – κόντεψα να πνιγώ, από πότε τα κάνουν εντελώς φύλλο και φτερό οι παλιοβουπουδίτες? – οπότε και τα επιχειρήματα μας βαρεμένα όσο δεν πάει: «…ζει τον απόλυτο έρωτα, ακούς, τον απόλυτο, αυτό να πάτε να δείτε!» «Ναι ναι! Τέλεια, αυτό θα πάμε να δούμε Εύα!» «Μα μετά λέει ότι εκθέτει τις φωτογραφίες από τους οργασμούς τους εν αγνοία της, ποιος απόλυτος έρωτας μωρέ??» η Ε. δεν ακούει πια, πωρώθηκε με τη συγκεκριμένη ταινία ήδη, σε μια φράση. «Ρε παπάρα, τι της λες πάλι και την παραπλανείς? Θα νομίζει ότι πάμε να δούμε ρομαντική κομεντί με τη Ντρου Μπάριμορ..!» Εν τω μεταξύ, φτάνει και ο τέταρτος καππαδόκης, η οποία επίσης πείθεται σε δευτερόλεπτα για τη συγκεκριμένη προβολή από τον ενθουσιασμό της Ε. με την οποία είναι κάτι σαν τα shōnen και τα panty shots, πάνε πακέτο πάντα. Η Λ. με κοιτάει με σατανικό χαμόγελο και σηκώνει φρύδια. «Αααα, δε το πιστεύω! Επίτηδες μωρή τα παραπλανείς τα έρμα?? Αφού δεν θα έρθεις ΚΑΝ εσύ!!!!» «Ναι, να πάτε, να πάτε!!»

Όταν φεύγουμε πια, το κεφάλι μου είναι καζάνι από την υπέροχη κατά τ’ άλλα σανγκρία που τόοοοσο πολύ επικίνδυνα αγαπώ τον τελευταίο καιρό που έχω και καλά κόψει το κάπνισμα (βλ. νόμο των υποκατάστατων προϊόντων) και από τις παλαβομάρες μας. Ειλικρινά, μετά από 2 ώρες, plus την προετοιμασία που είχα κάνει σπίτι, πλέον δεν έχω καμία ιδέα, για την ακρίβεια είμαι σίγουρη μόνο για 3 έργα. Σκατά.

Είμαι πολύ χαρούμενη που επέστρεψε στην Ελλάδα η Ε.! Εκτός του ότι μου είχε λείψει αρκετά εδώ και ένα χρόνο, είναι επίσης απολύτως εμφανές το πόσο μας δένει σαν παρέα. Όχι ότι δεν το ήξερα ήδη δηλαδή, εικοσιένα χρόνια που τις ξέρω, αλλά καλό είναι να τα λέμε και αυτά. Οι απλές συναντήσεις μας αυτές, γίναν πάλι μικρογραφίες πάρτυ τύπου σεξ-και-η-πόλη-σας, το είδος αυτό που σνομπάρουν τα αγόρια και καλά, και που ίσως και εγώ σνομπάρω όταν το βλέπω σε άλλες γυναικοπαρέες. Γάμα το, την έχω τόσο ανάγκη αυτή τη ζεστασιά που μου δίνει η δυνατότητα να είμαι απλά σαν χαζοβιόλα με αυτά τα συγκεκριμένα κορίτσια.

Την επόμενη μέρα, αυτός ο κουραμπιές η Ε. και εγώ έπρεπε να πάμε να κλείσουμε θέσεις για τα έργα που θέλαμε σίγουρα να δούμε, και για τις άλλες κοπέλες επίσης. Περιττόν να σας πω, ότι μέχρι το επόμενο μεσημέρι, είχα λάβει δυο μηνύματα από την Λ. για αλλαγές, 5-6 μηνύματα από τους άλλους φίλους μου που ο καθένας τους άλλαζε γνώμη κάθε τέταρτο, και ένα μήνυμα από την Ε. όπου παραδεχόταν με χάρη τα αυτονόητα: «Το μυαλό μου και μια λίρα! Μάλλον ξέχασα το πρόγραμμα στο καφέ! Ελπίζω να θυμάσαι που είχαμε καταλήξει!» Κατέρρευσα στο κρεβατάκι μου. Σωθήκαμε τώρα! Μπλιάχ, μυρίζω ακόμα σανγκρία?