Εύχομαι, τη νέα χρονιά, να καταφέρουν να με συναντήσουν όσοι φτιαχτήκαμε για να κάνουμε ο ένας τον άλλο, καλύτερο άνθρωπο, και αυτούς στους οποίους θα έκανα κακό ή θα με έφθειραν εκείνοι, ας τους χάσω στο δρόμο ή ας τους προσπεράσω.... Καλή χρονιά Αγάπες μου <3 :]
Ντάξει.. και λίγα παραπάνω λεφτά δεν θα μου κακόπεφταν... χεχε! Υγεία σε όλους ΡΕ!!
(Αυτό είναι το Χριστουγεννιάτικο post μου, για όποιον δεν κατάλαβε...)
Σε μια έκλαμψη παράνοιας, και προκειμένου να σας πείσω πως δεν είμαι απλά ένα άνεργο και άεργο αγοροκόριτσο που ασχολείται μόνο με ταξίδια, πάρτυ, αγόρια, ποτά και καλοπέραση, θα σας αποκαλύψω με αυτό το post τις πέραν κάθε φαντασίας, καταπληκτικές και φυσικά μοδάτες, μαγειρικές μου ικανότητες.... Ναι! Είμαι κατά (τεράστιο) βάθος, ένα κορίτσι για σπίτι.
Αυτό που θα ακολουθήσει είναι η πιο gourmet των gourmet συνταγή που υπήρξε ποτέ : κοτοπουλόπιτα ή κοτόπιτα.... ή αλλιώς chicken pie, και έτσι θα το λέμε εφεξής, διότι, 1ον θα ακολουθήσω την συνταγή των αγαπημένων Άγγλων φίλων μου που τόσο μισείτε, και οι οποίοι με εισήγαγαν στον κόσμο του έρωτα μεταξύ σφολιάτας και κοτόπουλου, και 2ον γιατί το κοτοπουλόπιτα ακούγεται φρικτό και γεμάτο πούπουλα, και το κοτόπιτα ελαφρώς γκάου.
Βαρέθηκα να σε βλέπω γαλοπούλα!
Λοιπόν, σοβαρά τώρα, η γαλοπούλα είναι ένα πελώριο πτηνό και κάθε ευσεβής χριστιανός την έχει κατασιχαθεί μετά από την 4η συνεχόμενη μέρα που την βλέπει στο τραπέζι του, και ας έχει περισσέψει και λίγη γέμιση ακόμα. Τι κάνεις λοιπόν, με όλο αυτό το στυφό και άνυδρο πια λευκό κρέας που έχει ξεμείνει και κανείς δεν αντέχει να το ξανα-ματαδεί πλέον? Το κάνεις πίτα.
Μπορείς να ακολουθήσεις αυτήν εδώ τη συνταγή που θα έλεγα ότι είναι εύκολη και ξεκάθαρη. Ουσιαστικά αυτό που έχεις να κάνεις είναι να ψιλοκόψεις τα κομμάτια της γαλοπούλας που σου περίσσεψαν, να κόψεις και μερικά μανιτάρια τα οποία θα σωτάρεις στο τηγάνι ή θα βράσεις για 10 λεπτά -εσύ αποφασίζεις-, να βράσεις και λίγο καλαμπόκι που του πηγαίνει πολύ και έχεις τώρα την πρώτη ύλη σου για το περιεχόμενο της πίτας! Τα Αγγλάκια προτείνουν και πιπεριές εδώ, αλλά εγώ δεν της πολυπηγαίνω, plus οι πίτες από φούρνους που έτρωγα στο UK δεν είχαν ποτέ πιπεριές. Εσύ μπορείς να είσαι ένα δημιουργικό παιδί και να τολμήσεις να βάλεις και αρακά, καρότο ή μπρόκολο -αν και πάει πιο πολύ με ψάρι σε fish pie το μπρόκολο-, κάνε τρελίτσες μικρέ μου εξερευνητή της κουζίνας..
Το μείγμα μου, έτοιμο! Ναι, Ι <3 καλαμπόκι...
Τώρα επειδή όπως προείπα, η γαλοπούλα είναι λίγο στυφή όπως και το λευκό του κοτόπουλου, η μαγεία και ο εξισορροπιστής της υπόθεσης είναι η τρομερή λευκή σάλτσα που θα προσθέσεις στο μείγμα, μιαμ μιαμ μιαμ!! Απλά πράγματα: 2 κουταλιές της σούπας φυτικό βούτυρο, το λιώνεις σε ένα μεγάλο τηγάνι, προσθέτεις μια μεγάλη κουταλιά της σούπας αλεύρι απλό και ανακατεύεις μέχρι να γίνει ομοιόμορφο. Τότε, πάντα πάνω στο μάτι, ρίχνεις ότι ζωμό έχεις από την γαλοπούλα, περίπου ένα ποτήρι. Αν δεν έχει μείνει ζωμός, που είναι και το πιθανότερο, κάνε το εξής: ρίξε βραστό νερό στο ταψί όπου έψησες τη γαλοπούλα και όπου την έχεις λεπτοκομμένη να περιμένει. Άστο λίγη ώρα μαζί με την πέτσα κλπ, και θα πάρει όλη τη νοστιμιά. Τώρα αν το έπλυνες πριν διαβάσεις μέχρι εδώ, χεχε, καλά να πάθεις, δεν έχεις ούτε τη γύφτικη επιλογή πια! Τώρα, έχεις ακόμα τη σάλτσα σου στη φωτιά και την ανακατεύεις μανιακά μέχρι να γίνει ομοιόμορφη πάλι και επαναλαμβάνεις προσθέτωντας λίγο λεμόνι και 3 κουταλιές κρέμα γάλακτος (αν γουστάρεις πολύ την κρέμα γάλακτος, σου προτείνω να βάλεις και 4η και 5η κουταλιά, εμένα με 3 μου έλειψε λίγο). Όταν είναι έτοιμο και ομοιογενές, ρίχνεις μέσα και όλο το μείγμα, μανιτάρια, γαλοπούλες κλπ, και ανακατεύεις με χαρά περισσή και σου τρέχουν τα σάλια.
Πριν...
Βουτυρώνεις ένα μεγάλο ταψί, ρίχνεις μέσα το θεϊκό μείγμα σου, μπράβο σου, και παίρνεις μια σφολιάτα που έχεις αγοράσει από το super market (είπαμε.. σιγά μην ανοίξουμε και φύλλο τώρα!) και την απλώνεις προσεκτικά πάνω από το μαμ, προσέχωντας να το καλύψεις όμορφα όμορφα. Άνοιξε τρυπούλες για να βγαίνουν οι ατμοί και στόλισε το με ότι επιπλέον σφολιάτα μπορεί να περίσσεψε. Βάλε το ταψί σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 για μιση ώρα περίπου. Μην το αφήσεις πολύ και ξεραθεί ε? Είναι έτοιμο! Είσαι master chef!
... και μετά! Φάτο όσο είναι αχνιστό.
Υπόψιν, κάτω φύλλο δεν βάζουμε γιατί σε αντίθεση με την ελληνική κοτόπιτα, αυτή η συνταγή είναι πολύ πιο υγρή (ντροπή!) και το μέιγμα θα μουλιάσει το κάτω φύλλο. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι τρώγεται σε πιάτο όπως ο μουσακάς και όχι π.χ. σαν σπανακόπιτα, στο χέρι. Αυτά! Ελπίζω να σας άρεσε, είναι πολύ ευκολο και πολύ νόστιμο, οπότε μη σιχτιρήσετε άλλο την "καημένη γαλοπούλα"!! Δώστε της καινούρια ζωή!! (μακάβριο..) Φιλιά!!!!!!
p.s. Όποιος καταλάβει το reference joke στο τέλος, κερδίζει ένα ολόκληρο ταψί από τα χεράκια μου! Εκτός από σένα Ήρα, μη χαίρεσαι... :Ρ
Μαλακιζόμαστε στο τρένο και η ώρα περνάει ευχάριστα!
Όταν πήγα να βγάλω τα εισητήρια για εμένα και το αδέρφι μου, στο σταθμό Λαρίσης, δέχτηκα μια επίθεση αναμνήσεων, και υπολογίζοντας με κάποια προσπάθεια, κατάλαβα ότι δεν είχα πατήσει το πόδι μου εκεί, εδώ και 5 χρόνια και 2 μήνες. Και φυσικά, ο ίδιος λόγος που με είχε φέρει και τότε, με έφερνε και τώρα στο σταθμό: η Θεσσαλονίκη! Waaahh! Μες το μυαλό μου, η Θεσσαλονίκη είναι κατι σαν θαύμα, κάτι σαν αποκάλυψη που κουβαλά φορτίο συγκινήσεων! Μου αρέσει τόσο πολύ χωρίς να βρίσκω τρόπο να το προσδιορίσω αντικειμενικά. Μου φαίνεται πάντα πανέμορφη και ας έχει ένα σωρό ασχήμιες και αυτή, μου φαίνεται ζωντανή και ανθρώπινη και σαν φλόγα, φλόγα τεράστια, με συγκινεί κάθε φορά όσο δεν λέει, με καταπίνει ολόκληρη, με απορροφά όπως άλλα μέρη πραγματικά αψεγάδιαστα και σίγουρα πιο όμορφα δεν κατάφεραν να με απορροφήσουν ποτέ! Λοιπόν, πιστεύω -και θα το θέσω λίγο απλοϊκά- ότι με έχει μαγέψει έτσι, γιατί την έχω συνδέσει με την περίφημη νεανική ξενοιασιά και γιατί εκεί έλαβαν χώρα κάποιες από τις πιο καταπληκτικές φοιτητικές μου extreme περιπέτειες. Η Θεσσαλονίκη είναι σαν την απόδειξη ότι περνούσα εξαιρετικά καλά τότε με τα παιδιά από την αρχιτεκτονική Πάτρας (πηγαίναμε όλοι μαζί, ένα τσούρμο φωνακλάδων τρελών που διέσχιζαν τη μισή Ελλάδα με τα ΚΤΕΛ και τα τρένα, απλά για να πάμε camping στο περιβόητο Ποσείδι ή για να πάμε στο πάρτυ του τάδε φίλου μας στη συμπρωτεύουσα!), που ξεκινάγαμε για μια μικρή εκδρομούλα 3 ημερών και τελικά γύρναγα πίσω μετά από 10 μέρες και μόνη μου καμιά φορά! Αυτή την πόλη τη φέρω σαν παράσημο ανδρείας και αν μεγάλωσα πια, ακόμα έτσι την βλέπω. Οπότε, προετοιμάστηκα να την ξεσκίσω όπως και τότε...
Α ρε Σαλόνικα, αγαπημένη!!
Όταν φτάσαμε, απογευματάκι, μετά από ένα -πάντα- ευχάριστο και uber excited ταξίδι με το τρένο, απλώσαμε το ποδαράκι μας στο αγαπημένο χώμα και μας κόπηκε η μαγκιά γιατί όπως το είχαμε διαβάσει ήδη και ξέραμε, η θερμοκρασία άγγιζε με το ζόρι τους 3oC.. Την Αθήνα την αφήσαμε με 23, υπόψιν!! Τρέξαμε έξω από το σταθμό σε έναν περιπτερά, τον οποίο λούσαμε με ερωτήσεις του τύπου "Και για πες μας, σε εσάς εδώ πόσο έχει το εισητήριο για το λεωφορείο? 60 λεπτά??! WOW!! Θα πάρω τέσσερα!" Ε, και με τη σειρά του μας άρχισε και αυτός, στην ηλικία μας άλλωστε, τα θεσσαλονικά πειράγματα και τις γαλιφιες που τόσο μου αρέσουν εδώ στο βορρά!!
Κρύοοοοο λέμεεεεε!!!! (αλήθεια, έτσι κυκλοφορούσαμε....)
Και τότε το σφράγισα και το πέρασα με χαρά στο καταστατικό, αυτό που θυμάμαι από παλιά και ας πέρασαν 5 χρόνια που δεν έχω πατήσει το πόδι μου εδώ πάνω: είναι οι άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν τη Θεσσαλονίκη, Σαλόνικα και μοναδική ανάμεσα στα μέρη που λατρεύω. Δεν με νοιάζει ποσώς ποιος συμφωνεί μαζί μου σε αυτό και δεν θα μπω σε διαδικασία συγκρίσεων για να αποδείξω το οτιδήποτε, ούτε θα γράψω άλλες τοπικιστικές μπούρδες, απλά θα πω ότι κάθε φορά που έρχομαι σε αυτή την πόλη, οι άνθρωποι της με σκλαβώνουν με την ευγένεια και την ανοιχτή τους καρδιά και με περιποιούνται, με προσέχουν, με διασκεδάζουν και μου φέρονται σαν να είμαι η κολλητή τους εδώ και χρόνια, ενώ πραγματικά είτε τους ξέρω ελάχιστα, είτε τους έχω μόλις γνωρίσει στην κυριολεξία. Και είναι και η μαγκιά τους, που είναι ήρεμη και συνειδητοποιημένη, ποτέ φασαριόζικη ή επιδεικτική, και με κάνει να φαντασιώνομαι εποχές παλιότερες, πως θα ήταν άραγε οι άντρες όταν οι γιαγιάδες μας έψαχναν για ταίρι? Εκτιμώ αυτούς τους πραγματικά αρσενικούς αλλά ήρεμους άντρες και αντιλαμβάνομαι γιατί σε κάνουν να φωλιάζεις μέσα σε μια ελαφρώς παλιομοδίτικη φούσκα ασφάλειας και σιγουριάς, κι ας μην είναι αυτό που λέμε ο τύπος μου. Ακριβώς έτσι, ανακουφιστικά και γλυκά, ένιωθα και με τις φίλες μου από επαρχία βόρεια που είχα στο πανεπιστήμιο: η αγκαλιά τους και η φωνή τους έβγαζε μια μητρική στοργή και μια αίσθηση ικανότητας που με έκανε να αναπαύομαι σαν μωρό και να αφήνομαι στα χέρια τους. Τους λέω Ούνους για να τους πειράξω, αλλά μέσα μου το ξέρω εγώ τουλάχιστον ότι πρόκειται για τεράστιο κοπλιμέντο. Ο βορράς μοιάζει να τους έκανε δυνατούς και σκληρόπετσους, αλλά ευγενικούς και γλυκούς σαν τον τέλειο συνδυασμό σκλάβου και αφέντη.
Πιστεύω ότι με γοήτευε η συμπεριφορά τους πάντα ακριβώς για αυτούς τους λόγους. Στραβόξυλο και ψωροπερήφανη από μικρή εγώ, και με την πίστη πάντα, ότι πρέπει να τα κάνω όοοολα μονάχη μου, γιατί αλλιώς θα πάνε όλα κατά διαόλου, τις ελάχιστες φορές που κάποιος κατάφερε με τον χαρακτήρα και με τις πράξεις του να μου επιβληθεί ως εξίσου ικανός και να με πείσει ότι μπορώ να αφεθώ στα δικά του χέρια, και να χαλαρώσω επιτέλους έστω και λίγο... ε! τότε αυτά τα λίγα άτομα που το κατάφεραν αυτό, με κέρδισαν για πάντα! Τους λάτρεψα σαν είδωλα! Γιατί μου επέτρεψαν να αφεθώ και αυτό για έναν άνθρωπο εξαρτημένο από τον έλεγχο, υπερόπτη και ανασφαλή, είναι σαν θείο δώρο, σαν νέκταρ.
Αρκετά όμως με την εμμονή μου με τις γυναίκες και τους άνδρες της βόρειας Ελλάδας, κινδυνεύω ήδη να χαρακτηριστώ γραφική...
Μπα, όχι, δεν είναι αρκετά...!! Θα κάνετε υπομονή ρε, και θα μάθετε για το φεστιβάλ, για τα ωραία μέρη που πήγα και για όλα τα άλλα κλισέ, στο vol.2! Εδώ θα πω και άλλα για τα υπέροχα παιδιά της Σαλόνικας!
Τρελά γέλια με το "σμπρώξιμο" στο σπίτι του Δημήτρη!
Επίσης τρελά γέλια - κάποιος υπέφερε πολύ!
Όταν φτάσαμε δεν είχαμε ιδέα που θα μείνουμε.. ω ναι. Τελικά, μετά από μια υπέροχη βραδιά στην Αβησσυνία με κρασιά και ρετσίνες και κερασμένα οινόμελα (ήταν? πιο πολύ πετιμεζόμελα θα έλεγα) με τα αγόρια, Στάθη, Αντωνογιαννάκη και Διονύση, γίναμε όλοι γκολ και δρόμο με το Στάθη, τον βασικό υπεύθυνο για την "εγκατάσταση" στην πόλη, για το σπίτι του Δημήτρη, ενός φίλου του παλιοροκά Τρικαλιώτη που μας έβλεπε πρώτη φορά στη ζωή του, μας έδωσε το κρεβάτι του, μας έδωσε κλειδιά και τελικά κόντεψε να μας φιλοξενήσει για μια βδομάδα! Τον ευχαριστούμε πολύ που μας βόλεψε στο σπίτι του και το περιμένουμε να μας έρθει Αθήνα αν και όποτε, να τον κεράσουμε και εμείς καμιά δωδεκάδα μπύρες και ένα γάρο. Το επόμενο βράδυ, ο Δημήτρης μας βρήκε με όλη την παρέα του και πήγαμε όλοι μαζί στο πάρτυ λήξης του φεστιβάλ κινηματογράφου, όπου περάσαμε άψογα και καταναλώσαμε τις άπειρες τζαμπέ μπύρες όλοι μας! Το παραεπόμενο βράδυ, ο Αντωνογιαννάκης, μορφή από τις λίγες τον οποίο θα ήθελα για κολλητό μου αν έμενε Αθήνα και τον περιμένουμε να μας έρθει (άντε άντε Γιατρομανωλάκη!), μας συνάντησε με τον φίλο του τον Μήτσο και δώστου πάλι κρασιά και ρετσίνες στο Μπιτ Παζάρ, και κατάληξη στις εστίες, και δώστου πάλι κεράσματα, γκολ η Εύα. Τι να πω, πραγματικά τα παιδιά όλα μας σκλαβώσανε: σπίτι μας βρήκανε, όλο μας ποτίζανε, όλο μας "ποτίζανε", υπέροχα παιδιά όλοι τους, τόσο άνετοι και γενναιόδωροι, τρελή παρέα κάναμε, πάντα είχαμε κάπου να πάμε και με κάποιον να αράξουμε ενώ πριν φτάσουμε, ξέραμε μόνο το Στάθη! Τους ευχαριστούμε πολύ όλους λοιπόν, που μας έκαναν να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας και σας περιμένουμε εδώ κάτω για ανταπόδωση γιατί και εμείς μπορεί να είμαστε "Αθηναίζες", αλλά κρατάμε το λόγο μας και έχουμε υποχρέωση να περάσετε τουλάχιστον όσο καλά όσο περάσαμε εμείς!
Το σαββατο το μεσημέρι, έχοντας στήσει την Αλεξία (δυστυχώς πάντα στήνω κόσμο..), ξεκινήσαμε τελικά, λίγο αργοπορημένες, για το πρώτο επίσημο game of bike στην Ελλάδα, οργανωμένο από την Gutlessbmx, το οποίο θα γινόταν -που αλλού?- στη Χαλκίδα! Είχαμε και οι δύο πολύ όρεξη να βγούμε εκτός Αθήνας και είχαμε έτσι την τέλεια ευκαιρία. Τελευταία φορά που είχα πάει στη Χαλκίδα ήταν πριν από 5 χρόνια. Ήξερα όμως καλά που βρίσκεται το skate park της, αφού το θυμάμαι από παλιά, όταν τυχαία είχα περάσει από μπροστά του και είχα καταχαρεί βλέποντας ένα τόσο καλό skate park σε επαρχία. Ε, λοιπόν, τώρα είναι ακόμα καλύτερο, του έχουν προσθέσει διάφορα, όπως μια σειρά σκαλιά και rails. Πριν όμως αρχίσω να γράφω για το game, να σας πω ότι το skate park είναι πολύ κοντά στην καινούρια γέφυρα, στην παραλιακή λεωφόρο προς κέντρο, και σίγουρα δεν συμφέρει κανείς να το προσεγγίσει από την παλιά γέφυρα. Το νου σας όμως, αν δεν έχετε ξαναπάει, η σήμανση αφού περάσετε τη γέφυρα είναι γάμησε τα, και καλύτερα να ρωτήσετε παρά να περιμένετε να σας οδηγήσουν ταμπέλες προς κέντρο Χαλκίδας...
Στο κεντρικό jump box
Όταν φτάσαμε, παίζαν τους πρώτους γύρους τους οι μικροί, που πραγματικά μου έμοιαξαν πολύ μικροί και ένιωσα ψιλο-κωλόγρια να τρέχω να χαζεύω πιτσιρίκια να κάνουν bmx. Προσωπικά κόμπλεξ αυτά που μου περνάνε πάντα όταν μπαίνουν και μεγαλύτεροι μέσα, και τότε νιώθω άσχημα και μόνο που το σκέφτηκα. Τέλος πάντων, το γεγονός είναι ότι τα μικρά μπορεί να μην είναι σε θέση ακόμα να προσφέρουν κανένα τρομέρο θέαμα, είναι όμως στο δρόμο για αυτό και έχουν το χαβαλέ τους. Από την αρχή είχα ξεχωρίσει έναν, γιατί μου φάνηκε να υπερέχει αισθητά σε σχέση με τους υπόλοιπους. Είχε πολύ ωραίο στυλ στο bmx, αυτό το σβέλτο και λίγο απότομο, που βγάζει αποφασιστικότητα αλλά και λίγο θυμό. Τελικά, χωρίς πλάκα, αυτό το παιδί κέρδισε στην κατηγορία του και το άξιζε νομίζω.
Δεν τον ξέρω, αλλά του έβγαλα και γαμώ τα πορτρέτα!
Το game of bike παίζεται όπως το horse (ή shit ή bitch ή ...), όπου όλοι διαγωνίζονται σε ζευγάρια και προκρίνεται ο ένας από τους δύο ως εξής: ο πρώτος προτείνει ένα κόλπο και πρέπει να το βγάλει με την πρώτη, μετά δοκιμάζει ο δεύτερος και αν δεν το βγάλει παίρνει ένα γράμμα, το B, και προτείνει αυτός κόλπο με τη σειρά του. Όταν κάποιος από τους 2 χάσει το κόλπο τόσες φορές ώστε να πάρει και τα 4 γράμματα, τότε έχει συμπληρώσει τη λέξη BIKE και είναι εκτός παιχνιδιού. Τα ζευγάρια βγήκαν στην τύχη βέβαια, οπότε από τον πρώτο γύρο των μεγάλων κάποιοι πολύ καλοί είχαν ήδη αποκλειστεί. Oh well, είχε και την πλάκα του αυτό όμως. Δεν θα αναλύσω το παιχνίδι σαν αθλητικός ανταποκριτής, δεν θεωρώ ότι έχει νόημα, αλλά έχω σίγουρα να σχολιάσω κάποια πράγματα.
Είναι τόσο σπάνιο φαίνεται πλέον να νιώθεις αλληλεγγύη, που όταν το συναντάω να εντυπωσιάζομαι? Δεν ήταν λίγα τα 200 euro του βραβείου αν το σκεφτεί κανείς, κι όμως ήταν τόσο προφανές πως οι περισσότεροι δεν νοιάζονταν για τη νίκη και απλά το διασκεδάζανε. Δεν πιστεύω ότι για όλους ισχύει το παραπάνω, απλά πολλές φορές αντιλήφθηκα ότι τα αγόρια αποφεύγανε να επιλέξουν κάτι που ήξεραν καλά ότι ο "αντίπαλος" τους δεν μπορεί να το βγάλει, καθαρά από ευγένεια ή γενναιοδωρία. Γενικά, η πλειοψηφία ήταν ήρεμοι, σαν να μην ανταγωνίζονταν καθόλου. Αυτό είναι ωραίο να το βλέπεις, και εξίσου ωραίο είναι το να προσπαθεί κανείς ένα τρικ για πρώτη φορά, μέσα στο game, για χάρη του παιχνιδιού και μόνο, ξέρωντας ότι δεν το 'χει σε καμία περίπτωση.
Δεν ξέρω ποιανών είναι, αλλά τα κλέβω άνετα. Jk!
Φαντάστηκα εδώ γυναίκες στη θέση τους. Θέλω να πιστεύω ότι θα ήταν εξίσου ευγενής η άμιλλα, όμως το ξέρω βαθιά ότι οι γυναίκες είμαστε τόσο πιο ανταγωνιστικές. Και στα σπορ, το να φανταστώ μια γυναίκα, ανταγωνιστική, με στόχο, τελειομανή και με έλεγχο, αρκεί για να μου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Ίσως να φταίνε οι γυμνάστριες που είχα πάντα, στο μπαλέτο, τη ρυθμική και την ενόργανη, ακόμα και στο σχολείο. Τέρατα. Όμορφες, με απίστευτα σώματα και δύναμη, αλλά στρίγκλες. Ειδικά εκείνη την γυμνάστρια της ρυθμικής δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τόσο σκληρή και αγέλαστη, κι όμως ενώ με ταπείνωνε και εμένα και όλες σε τακτική βάση, το κόλπο -αν ήταν- έπιασε, γιατί εγώ είχα λυσσάξει και ήθελα πάσει θυσία να της δείξω αυτηνής της σκύλας τι μπορώ να κάνω. Και έτσι, έτρεχα στο αθλητικό κέντρο έξτρα ώρες και παιδευόμουν ολομόναχη με το σχοινάκι σαν πορωμένη. Δεν ήμουν τόσο πορωμένη με την ρυθμική, όσο με την ιδέα ό,τι εμένα δεν θα επιτρέψω να με ταπεινώσει κανείς, και αν το μέσο είναι να γίνω απίστευτη με το σχοινί, ε τότε, θα γίνω! Μετά από δύο χρόνια την παράτησα την Βιβή -έτσι την έλεγαν την γυμνάστρια αυτή- και ανακουφίστηκα λίγο. Νομίζω όμως πως αν την πετύχαινα πουθενά, θα την χαιρετούσα με χαρά...
Να και κάποιοι που ξέρω, αλλά μου γυρνάνε την πλάτη εδώ!
Πίσω στο game of bike. Χμ. Η Alex ερχόταν μαζί μου πρώτη φορά, και όταν γυρίζαμε και ανταλλάσαμε απόψεις με την ησυχία μας στο αμάξι (αυτά όταν δεν ουρλιάζαμε τραγουδώντας το mirotic!), καταλήξαμε και οι δύο στο εξής: οι άνθρωποι που ασχολούνται με το bmx στην Ελλάδα μας είναι κατά κανόνα συμπαθείς. Αποτελούν μειοψηφία σε σχέση με το πως έχουν τα πράγματα σε άλλες χώρες, τα 'χω ξαναπεί αυτά. Μια μειοψηφία μπορεί εύκολα να είναι δεμένη αλλά και να μην δέχεται outsiders ή να είναι σνομπ προς αυτούς. Έλα όμως που μόνο σνομπ δεν είναι τελικά αυτοί οι άνθρωποι. Δεν γλύφω κώλους, ούτε κάνω τα γλυκά μάτια σε κανέναν λέγωντας αυτά που λέω, ούτε βέβαια τους συμπαθώ οοοοόλους, απλά διαπιστώνω ότι η ατμόσφαιρα σε τέτοια event είναι πάντα καλή, φιλική και άνετη. Υπάρχουν άλλοι κύκλοι με άτομα πορωμένα με κάποιο κοινό ενδιαφέρον, όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, οπότε είναι προς τιμήν των bmxers που κάποιος άσχετος νιώθει ευπρόσδεκτος στα λημέρια και τις υποθέσεις τους.
Επίσης, μπράβο τους για την οργάνωση. Και σουβλάκια, και μπυρίτσες, και μουσικούλα, και κάλυψη. Άντε να δούμε και τα video που θα βγουν εντός ημερών. Η Αλεξία έβλεπε τις κάμερες και τις μηχανές κάποιων και ζήλευε. Εγώ πάλι τι να πω, χωρίς σοβαρή μηχανή εδώ και αιώνες?
Και τώρα, έφτασε η ώρα για την γκρίνια! Μα είναι δυνατόν, ερωτώ κυρίες μου και κύριοι, είναι δυνατόν ξαναλέω, κοτζάμ πρωτεύουσα, μη χέσω, να μην έχει ένα skate/bmx park της προκοπής?? Ο Χολαργός πάει κατά διαόλου, είναι μες τις τρύπες και έχουν σαπίσει τα ξύλα. Σε άλλα μέρη έχει απλά ενα ramp ή δύο όλα και όλα. Γίνεται να τρέχουν στη Χαλκίδα οι Αθηναίοι bmxers όποτε θέλουν ένα σοβαρό μέρος για κάποιο σοβαρό event? Και δεν είμαι σε καμία περίπτωση κατά των ghetto, άλλωστε για μένα όλη η ουσία εκεί βρίσκεται, στο ότι δηλαδή το bmx και το skate ταιριάζουν στο δρόμο και στις γειτονιές, στην αυτοδιαχείριση, στα εγκαταλειμένα κτίρια και λίγο στη σκοτεινή πλευρά, αλλιώς όπως και το graffiti και το hip hop π.χ. χάνουν κάτι από την μαγεία τους αν τα αποκόψεις τελείως από το underground και τα εκθέσεις γυμνά στο φως. Όμως πρέπει να υπάρχει και η άλλη πλευρά. Πρέπει να υπάρχουν και μερικά μέρη που θα δώσουν οι δήμοι λεφτά για να γίνουν (σταματάω σύντομα τα αστειάκια μου, μην ανησυχείτε) και τα οποία θα συντηρούνται και στα οποία θα μπορούν να φιλοξενούνται events, χωρίς να περιμένει κανείς να προστεθούν κινητές mini ramps κ.λ.π. Και να έχουν φωτισμό ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούνται και το βραδάκι, γιατί υπόψιν, δεν είναι τζάγκουαρ οι bmxάδες να κάνουν άλματα με πίσσα σκοτάδι. Τέτοια μέρη επίσης, πρέπει να υπάρχουν για να διευκολύνουν τους μικρότερους να ξεκινήσουν από κάπου χωρίς να φοβούνται ότι θα σκάσουν σε κάνα μαδέρι που πετάει ή σε κάνα χαντάκι ή με το κεφάλι κάτω τέλος πάντων και μετά ποιος θα τους βρει στη ερημιά του θεού που πηγαίνουν για να κάνουν άλματα της προκοπής. Για μικρότερες ηλικίες είναι θέμα ασφάλειας εν ολίγοις. Και τέλος πάντων, υπάρχει και ψωμί. Τόσοι άνθρωποι είμαστε που μας ενδιαφέρει, και αν βάλεις και skate μαζί, μαζεύεται πολύς κόσμος. Ας πιέσουμε. Καμιά φορά θυμάμαι το skate park που είχα σχεδιάσει για ένα μάθημα σύνθεσης, ενταγμένο σε ένα μεγάλο project (αρχιτέκτονας είμαι), και λέω, τώρα θα δουν, θα ετοιμάσω κάποια δείγματα και θα περιλάβω εδώ τους κοντινούς μου, από Ν. Ψυχικό. Όταν μου ζητάγανε αυτοί ψήφους ήταν καλύτερα?
Χολαργός, σε "πολλές πολλές τρυπίτσες" mode...
Το εντελώς κατεστραμμένο κομμάτι στο Χολαργό. Ναι, δεν φαίνεται τίποτα γιατί είναι νύχτα και δεν έχει ούτε φώτα...
Και κάτι τελευταίο: γιατί πια τόσο λίγα κορίτσια? Στο τέλος του game, όταν πια έπρεπε να φύγω, δυστυχώς πριν τον τελικό, μέτρησα, μαζί με εμένα, μόλις 7 θηλυκά. Να 'λεγες και ότι δεν έχει show, να το καταλάβω χαχαχα!! Άντε ciao!
p.s.: Πάω Σαλόνικα το σ/κ, και λέω να πάω μια Υφανέτ. Σιγά μη δεν είναι μέσα η σύντροφος μου στην περιπέτεια, ε Ήρα?
p.s.2: Αν θέλετε καλές φωτογραφίες με άλματα κ.λ.π. είπαμε, δεν έχω καλή μηχανή, να πάτε αλλού! Για την ακρίβεια, να πάτε στην Gutless ή στην Αλεξία όταν με το καλό μας τιμήσει :Ρ
p.s.3: Πάρτε και ένα τραγουδάκι γιατί το έπαιξε στο event και κωλοχάρηκα!!!!!! Αααχ, teenage boy angst..!!
