Τα "λιωμένα" albums vol.1

Λοιπόν, εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, κάνω στο fb αυτό το 30 day song challenge όπου πρέπει κάθε μέρα να ποστάρεις ένα τραγούδι που ταιριάζει στην περιγραφή της ημέρας. Συνήθως δυσκολεύομαι να διαλέξω ένα τραγούδι, καθώς για κάθε τι που με ρωτάνε, πάντα βρίσκω πολλά και δεν μπορώ να διαλέξω εύκολα. Το μεγαλύτερο κακό ως τώρα έγινε με την κατηγορία song from your fav album... Ήταν ηθικό το πρόβλημα :Ρ Κατά καιρούς κολλάω με cd τα οποία μπορεί σε βάθος χρόνου να μην είναι τα αγαπημένα μου ή τέλος πάντων αυτά που εκτιμάω περισσότερο απ' όλα.. αλλά έτσι δεν γίνεται και με τους γκόμενους: αυτοί με τους οποίους κολλάς καμιά φορά, δεν είναι και αυτοί που εκτιμάς ή συμπαθείς περισσότερο! Anyway, αποφάσισα να βάλω ένα τραγούδι από ένα album που έχω λιώσει τελευταία και ας μην είναι το πιο ενδεικτικό των αγαπημένων μου, γιατί πολύ απλά αυτά τα ερωτηματολόγια έχουν πλάκα ακριβώς επειδή αν τα κάνεις σε άλλη φάση της ζωής σου απαντάς άλλα αντ' άλλων!

Μου ήρθε έτσι η έμπνευση, τύπου high fidelity [όποιος μας ξέρει καλά, εμένα και την Ήρα, ξέρει και ότι είμαστε μανιακές με τις λίστες και τα top5, 10, 1000...] να καταγράψω τα album/cd τα οποία έχω κυριολεκτικά λιώσει κατα καιρούς. Σύνολο, αποκλείωντας τις ανακατεμένες συλλογές βέβαια και με αυστηρά κριτήρια "λιωσίματος", βγήκαν 36. Σε ένα κουτάκι εδώ μπροστά μου, έχω 36 χαρτάκια με νούμερα 1 ως 36. Κάθε τόσο θα τραβάω μερικά στην τύχη και θα γράφω για τα album στα οποία αντιστοιχούν. Και ανάλογα με το πόσα έχω να πω κάθε φορά, θα γράφω για 1 ως 3 album φαντάζομαι. Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέρον όλο αυτό το concept! Εμένα με τράβηξε πολύ από την άποψη ότι έτσι θα ασχοληθώ με ότι αγάπησα μουσικά από παιδί, θα το κρίνω, θα το σχολιάσω και θα καταλήξω στο τι πιστεύω για αυτό τώρα! Πάμε λοιπόν!!


no14. Marilyn Manson - Mechanical Animals

Του 1998, αλλά πιστεύω ότι το αγόρασα μεταξύ 2001-2002, όταν πήγαινα λύκειο.



Καθώς κρατάω τώρα το cd στα χέρια μου, το νιώθω ακόμα πολύτιμο κατά κάποιο τρόπο. Φταίει και το packaging του: χάρτινο cover από το οποίο βγαίνει συρταρωτά η πλαστική θήκη η οποία έχει ελαφριά μπλε απόχρωση (και χρησίμευε στο να μπορει κανείς να διαβάσει διάφορα μυνήματα γραμμένα με ελαφρύ κίτρινο μελάνι στο booklet), βιβλιαράκι που διαβάζεται και από τις δύο πλευρές και έχει άρα δύο εξώφυλλα, τέλεια γραφιστική δουλειά από άποψη concept αλλά και design, και τέλος το cd που είναι και καλά λευκό χάπι. Θυμάμαι όταν το είχα αγοράσει, ήταν σαν να άνοιγα το σεντούκι με το θησαυρό! Τι τρομερή η ηδονή της συσκευασίας όταν έχει πολλά να σου προσφέρει!! (Σε αυτό θα επανέλθω και αλλού, που ταιριάζει ακόμα περισσότερο!)

Το λευκό εξώφυλλο

Το concept του album ήταν τα ναρκωτικά και η show biz: η λευκή πλευρά για τα drugs και η πιο glam με τίτλο Omega and the mechanical animals, για το star system (το concept του Omega φανερά επηρρεασμένο από το alter ego του David Bowie, Ziggy Stardust). Όλα τα τραγούδια περιγράφουν διάφορες πτυχές της ίδιας αλήθειας: ναρκωτικά και modeling και starιλίκι, το "χάσιμο" μέσα τους, η βαρεμάρα και η έλλειψη άλλων ενδιαφερόντων, ο εθισμός, ναρκωτικά και sex sex sex, τσακωμοί, καταθλίψεις, αποκούμπι, ξενοιασιά, αντικοινωνικότητα, απαιτήσεις της κοινωνίας στις οποίες κάποιος δε μπορεί να ανταπεξέλθει, αποφυγή του πόνου, επιφανειακή ομορφιά, ναρκωτικά και rock όπως πάντα, κλπ κλπ. O Manson πάντα κριτίκαρε κοινωνικά φαινόμενα χωρίς να κατηγορεί

To Omega εξώφυλλο

μονομερώς, και βλέποντας μια κατάσταση σφαιρικά. Δεν χαριζότανε, αλλά είχε και το επίπεδο να αναγνωρίζει τα λάθη από καθε πλευρά και όχι να ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους, αντιθέτως από τους συντηρητικούς πολέμιους του, που πάντα φόρτωναν διάφορα σε αυτόν, με γραφικό ιεροεξεταστικό τρόπο. Αυτό το cd σίγουρα είχε ενοχλήσει περισσότερο από όλα τα προηγούμενα του, πολύ απλά γιατί αφορούσε σε λεφτάδες, κοσμικούς και όλο τον ισχυρό χώρο της show biz, πολύ περισσότερο απ' ότι πριν. Το θέμα της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, τα προβλήματα της εφηβείας, τα σκατά των παπάδων και των πολιτικών, όλα εξίσου αν όχι σπουδαιότερα προβλήματα, δεν αποτελούσαν καρφί στην εξουσία της εικόνας και στο star system όπως το Mechanical animals. Πάντως, μπορει να περιγράφει όλη αυτή τη θολούρα κρίνοντας την παράλληλα, αλλά εκ των έσω, αφού ο ίδιος είχε και σοβαρά θέματα με αλκοολισμό.



Τώρα, κάποια κομμάτια μου φαίνονται λίγο εφηβικά για τα γούστα μου, αλλά βέβαια αυτό είναι αναμενόμενο. Κάποια άλλα ακόμα με ξεσηκώνουν και κάποια άλλα είναι από τα πιο γνωστά του (Dope show, I don't like the drugs but the drugs like me και Rock is dead). Υπάρχει και ένα με το οποίο κάποτε έριχνα τρελό τρελόοο κλάμα, και τώρα με ταράζει ακόμα, το The speed of pain. Έλεγε στο τέλος, I hope at least we die holding hands for always, και ενώ τώρα αμέσως σκέφτομαι μελόοο, επειδή το έχω συνδέσει με την πίκρα ενός εφηβικού έρωτα όταν πρέπει να τελειώσει, συγκινούμαι ακόμα!

Το αμφιλεγόμενο αυτού του album ήταν ότι διέφερε πολύ από τα παλιά και ήταν πολύ πιο ελαφρύ, οπότε πολλοί fans του Manson είχα δυσαρεστηθεί τρελά. Εγώ όμως πορώθηκα με αυτό το cd στη φάση που σιγά σιγά αποσυρόμουν από τη metal λατρεία μου και τις πολλές hardcorιές, και είχα ανάγκη κάτι πιο επιτηδευμένο, οπότε μου έσκασε κουτί.



Καλά, για το Manson θα πω και άλλα αργότερα γιατί υπάρχει και άλλο cd του στη λίστα! Πριν αφήσω αυτό το album όμως, να πω ότι μάλλον ηταν αυτό που τον έκανε πιο γνωστό στην Ελλάδα, και πυροδότησε όλες τις εξωφρενικά ηλίθιες φήμες/ανέκδοτα! Ότι έχει κάνει αλλαγή φύλου π.χ. Πάντα η εμφάνιση του ήταν τραβηγμένη, dark και θεατρική, αλλά η γυμνή εμφάνιση του στα video και στο εξώφυλλο, με πρόσθετο στήθος και μια αινιγματική κούρμπα στα γεννητικά όργανα, έκανε όλα τα χαζά αυτού του κόσμου να οργιάζουν σχετικά με το φύλο του Manson. Τα Wal Mart αρνήθηκαν να πουλάνε το cd! Δουλειά δεν είχε ο διάολος... και ενώ ήταν σαφές στο cd ότι παρίστανε το alter ego του, τον εξωγήινο Omega. Θα σας θυμίσω και την πραγματικά οργιόδους φαντασίας φήμη ότι και καλά ο Manson αφαίρεσε τα τελευταία κάτω πλευρά του για να μπορεί να κάνει στοματικό στον εαυτό του.... Ευφυές.... Ο ίδιος είχε κάποτε νομίζω πει ότι η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει τη φαντασία του κόσμου στις φήμες που βγαίνουν για αυτόν!


no 2. Placebo -  Without you I'm nothing

Του 1998 επίσης, αλλά αυτό το είχα αγοράσει μάλλον το 1999, στην 1η λυκείου.

Το εξώφυλλο

Ok, οι Placebo είχαν κάνει γερή αρχή με το ομώνυμο πρώτο album τους, αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου τους εκτίναξε κανονικά. Δυστυχώς δηλαδή, γιατί η μετέπειτα πορεία τους για μένα δεν ήταν ανάλογη των δύο πρώτων cd. Όταν πήγαινα γυμνάσιο και αρχές λυκείου, οι Placebo ήταν εντελώς alternative, ορολογία που τότε ξεπρόβαλε πακέτο με κάτι τέτοια group, αλλά σύντομα γίναν mainstream και άρχισαν και να παίζουν πιο mainstream μουσική, και τελικά εδώ και χρόνια εγώ τους θεωρώ πλέον κατεστημένο. Ανεξάρτητα όμως από όλη αυτή τη δυσαρέσκεια μου, που δεν είναι και σπάνιο φαινόμενα με μπάντες που μου άρεσαν κάποτε, οφείλω ακόμα να πω ότι το συγκεκριμένο cd, όχι μόνο το ξέρω λέξη προς λέξη και νότα προς νότα ακόμα, αλλά και συνεχίζει να με αγγίζει και να με συγκινεί!

Το φωτογραφικό υλικό έχει την αρρωστιάρικη αισθητική και δήθεν ρεαλιστική ματιά που θα θεωρούσε κανείς ψαγμένη τότε. Πολλά απ' τα τραγούδια έχουν τους ακαταλαβίστικους, δήθεν με βαθιά νοήματα αλλά στην πραγματικότητα απλά αλαμπουρνέζικους, στίχους. Ήταν νέοι και ήμασταν έφηβοι, οπότε τραγούδια του τύπου Every you every me χαρακτηρίζονται από μια χαζομάρα, ενώ άλλα όπως το Brick shithouse έχουν τον εφηβικό θυμό που νομίζει ότι εμπλέκεται σε ουσιαστικές διαφωνίες ενώ στην πραγματικότητα τρώγεται απλά με τα ρούχα του. Όλα αυτά με ενοχλούσαν και τότε, ίσως βέβαια λίγο λιγότερο, αλλά ποτέ δεν με χαρακτήριζε αυτή η εφηβική έξαψη της αδικίας εις βάρος μου ή των τσακωμών. Οποιοσδήποτε έδειχνε τέτοια σημάδια με απωθούσε. Θα μου πεις, και τότε πως σκάλωσα με το cd αυτό? Ε λοιπόν, τα κομμάτια ήταν δυνατά, γερή μουσική και φρέσκια για τότε, έμοιαζε να μην ντρέπεται για τίποτα αλλά και ταυτόχρονα να έχει ένα σωρό ανασφάλειες και τρυφερότητα. Πως να μην ταυτιστώ? Και οι στίχοι, όσο pretentious και αν ήταν η γενική αντιμετώπιση, ήταν καλοδουλεμένοι και εθιστικοί, και σε κάποια σημεία πραγματικά έξυπνοι ή πολύ έντονα φορτισμένοι. Το Pure morning έγινε σαν ύμνος των alternativoparty μας. Το Every you every me το έμαθε και η κουτσή Μαρία λόγω της ταινίας Cruel intentions που ήταν ένα ακόμα εφηβικό hit της εποχής (και μην κάνετε κορίτσια ότι ξεχάσατε που είχαμε πάθει όλες σμπαρακουάκ με τον Ryan Phillippe..). Το The crawl, το Ask for answers και το My sweet prince όμως έμειναν αναλλοίωτα, και το πρώτο παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδιου που άκουσα ποτέ. To δυνατό Scared of girls επίσης επιμένει να με ξεσηκώνει.





Και ένα σκηνικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Πρωτοχρονιά 2000, γύρω στη 1 τη νύχτα πηγαίναμε οικογενειακώς σε κάτι σόγια (σπάνιο φαινόμενο, δεν θυμάμαι γιατί) και παρακάλεσα τους γονείς μου να σταματήσουμε από το σπίτι του φίλου μου του Σπύρου. Τότε με τον Σπύρο που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος μου, ήμασταν κολλητοί, και τα είχα με τον κοινό κολλητό μας, πράγμα που μάλλον διέλυσε τις σχέσεις μας.. Τεσπά, το θέμα είναι ότι ο Σπύρος μου είχε μάθει τους Placebo. Πλησιάζοντας στην πόρτα του, άκουσα φασαρία πολλή από μέσα. Έπαιζε πολύ δυνατά μουσική. Φυσικά έπαιζε το Without you I'm nothing... Χτύπησα το κουδούνι πολλές φορές και όταν επιτέλους με άκουσαν και άνοιξαν την πόρτα, τους βρήκα όλους ήσυχους, καθισμένους στο πάτωμα να ακούνε το τραγούδι με μια αναπόφευκτη μελαγχολία στο βλέμα. Μα είναι πρωτοχρονιά ρε γαμώτο! σκέφτηκα. Μου φάνηκε τόσο αταίριαστο που κόντεψα να βάλω τα γέλια, είπα πέντε κουβέντες και έφυγα γιατί ούτως ή αλλως βιαζόμουν. Αν αυτό σήμαινει να ανήκεις στους cool-one-year-olders τότε δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Και εγώ το λάτρευα το τραγούδι, αλλα για μένα εκείνη τη βραδιά, υπήρχαν και άλλα πράγματα στον κόσμο, κεφάτα πράγματα :)

Cocktails και live No Offense για το κορίτσι των γενεθλίων!

Στις 14 είχα τα γενεθλιά μου. Έγινα 27, τα χρόνια περνούν, εγώ μεγαλώνω, με πιάνει μια κάποια θλίψη πλέον η οποία πριν τα 25 δεν με έπιανε εννοείται (και μάλιστα μου φαινόταν παρανοϊκό ως ιδέα να μελαγχολεί οποιοσδήποτε στα γενέθλια του), μπλα μπλα μπλα, οπότε βεβαίως βεβαίως κανονίζω διάφορα ώστε να γιορτάσω τη μέρα που πρωτοβγήκα στον κόσμο και να ξεσαλώσω! Σε αντίθεση με πολλούς που το παίζουν ή είναι αρκετά ταπεινοί ώστε να μην δίνουν τόση σημασία στα γενέθλια τους, εγώ θέλω ξεδιάντροπα να περιστρέφονται όλα γύρω από το γεγονός και να κανονιστεί όλο το πρόγραμμα των ημερών ανάλογα... Και το κατάφερα εννοείται. Δεν θα σας πρήξω όμως πολύ ακόμα με αυτά, απλά με αφορμή την ωρίμανση (!) μου κατά ένα χρονάκι ακόμα, θα σας προτείνω 3 πραγματάκια που έκανα και μου άρεσαν! Ιδού:

1. Το νησί της Πανόρμου - Πέμπτη

Έλα τώρα, ποιος είναι από βόρεια προάστεια ή κέντρο και δεν έχει πάει Πανόρμου? Προσωπικά, ελάχιστα μαγαζιά της περιοχής, μου είναι αρεστά και το χειμώνα. Μόνο το Ποτοπωλείο μάλλον. Πάντα μου άρεσε η φαινομενικά τυχαία οργάνωση του χώρου του και τα τεράστια τραπέζια του που χωρούν 5-6 παρέες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι οι μουσικές ποτ-πουρί επιλογές του, που μου φαίνονταν ανεβαστικές και partyanimale πριν από 5 χρόνια, τώρα μπορεί ακόμα και να με εκνευρίσουν πολύ, καθώς πρώτον το playlist δεν έχει αλλάξει από τότε, και δεύτερον, δεν έχουν ιδιαίτερο ειρμό και έχουν σαπίσει. Η φρεσκάδα έχει κάνει φτερά και ώρες ώρες η μουσική μου θυμίζει φοιτητικό πάρτυ ή νησιώτικο bar στην κακή εκδοχή τους. Δεν είναι ότι μισώ όλα τα τραγούδια που βάζει, αντιθέτως. Αλλά είναι τόσο ότι να'ναι-όλα-τα-party-hits-ανακατεμένα που χάνει το σεβασμό μου! Δεν γίνεται να βάζει Depeche mode και μετά από λίγο Bee Gees και μετά Τρύπες! Χάνουν όλα την αξία τους έτσι, για μένα. Είναι πολύ βασικός ο κανόνας πως για να παραμείνει in ένα στέκι οφείλει να ανανεώνεται, και το Ποτοπωλείο έχει ξεχαστεί αρκετά και εφησυχάσει. Καλώς ή κακώς κάποτε ήταν στην κορυφή, και ακόμα το αγαπάμε πολύ για το κλίμα και το χώρο του, αλλά και για τον κόσμο που μαζεύει, αλλά φοβάμαι ότι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος δεν θα το πατάω το πόδι μου με τίποτα!

Το καλοκαίρι είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Τότε λίγο πολύ, όλα τα μαγαζιά στο στενό, γίνονται ένα, και αυτό είναι που κάνει την Πανόρμου νησί! Τότε σχεδόν πάντα κάθομαι στο Alegria ή στο Santa Botella που και τα δύο είναι από παλιά εκεί και τα συμπαθώ πολύ και κάνουν και ωραία σαγκρία. Εύα χωρίς σαγκρία δεν γίνεται. Το Santa Botella έχει και ένα υπέροχο site. Αποφεύγω φανατικά τα σκυλοκλαμπέ bar της απέναντι πλευράς, αν και η μουσικές τους επιλογές μπλέκονται μεταξύ τους αναπόφευκτα, και επειδή και αυτό μου θυμίζει καλοκαίρι και νησί, στην πραγματικότητα το απολαμβάνω! Οι ταράτσες επίσης πρέπει να αναφερθούν, αλλά επειδή ως κρυουλιάρα και fan του στενού, δεν έχω ανέβει στις περισσότερες, ας μας δώσει κάποιος άλλος τα φώτα του! Ακόμα, το Dunkel bar μου φαίνεται καλό, αλλά τα 20 μέτρα που το χωρίζουν από τη βαβούρα, δυστυχώς σε εμένα κάνουν μεγάλη διαφορά και έτσι δεν έχω κάτσει εκεί ποτέ. Κρίμα, γιατί φημολογείται ότι κάνει ωραία cocktails.. Τέλος, να πω ότι η Πανόρμου είναι 5' δρόμο από το σπίτι μου, οπότε νομίζω θα συχνάζω εκεί πάντα.

2. Cocktails στο Tiki - Σάββατο

Στο πατάρι! Την αγαπώ αυτή την ταπετσαρία!

Το κάτω bar

Καλά, το Tiki είναι μια κατηγορία από μόνο του κατά τη γνώμη μου. Έχει και ένα τέλειο site που μου θυμίζει το ένα καφέ στη Στοκχόλμη. Βρίσκεται και αυτό δίπλα από στάση μετρό, αλλά στη στάση Ακρόπολη, και είναι λίγο-πολύ μόνο του σε αυτή την περιοχή. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε να πιάσει, γιατί έχει άλλα τρελά αβαντάζ: hawaiian concept και διακόσμηση, ανάλογη μουσική, και εξαιρετικά cocktails! Και όταν λέω εξαιρετικά, εννοώ τα καλύτερα της Αθήνας απ' όσο ξέρω. Μια τεράστια ποικιλία αρχικά. Ζητάς κατάλογο και σου φέρνουν ένα πολυσέλιδο βιβλιαράκι ολόκληρο, τίγκα στα cocktail, μέσα στο οποίο πραγματικά χάνεσαι και δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Το καλό είναι ότι φυσικά υπάρχει και κατηγοριοποίηση ανάλογα με το βασικό συστατικό, έτσι εγώ τρέχω αμέσως στις σελίδες με το ρούμι! Στην αρχή έχει μια κατηγορία με τα πιο γνωστά, μετά κατηγορίες με vodka, rum, tequila, gin κλπ κλπ. Όσες φορές έχω πάει έχω δοκιμάσει πολλά και διάφορα.

Yellow Bird

Προσωπικά όπως είπα μου αρέσει το ρούμι, σε συνδυασμούς με ανανά, μπανάνα, lime και άλλα, όπως στο Yellow bird, στο οποίο το λευκό και το μάυρο ρούμι συνδυάζονται με μπανάνα, ανανά και ροδάκινο -μιάμ!- ή πορτοκάλι -γιάχ!- ή στο Belladona που συνδυάζονται με cranberry, ανανά και πορτοκάλι. Μία φορά που πήρα το Yellow bird στοTiki, μου φάνηκε όσο πρέπει βαρύ, αλλά τη δεύτερη φορά, κάποια άλλη μέρα, ήταν κάπως πιο ελαφρύ και δυσαρεστήθηκα λίγο, αφού υποτίθεται ότι τα cocktails φτιάχνονται πολύ αυστηρά. Αλλά όπως και να 'χει, άλλο παράπονο δεν είχα ποτε!

Τα ποτήρια που λέγαμε :Ρ

Αποφεύγω τα Daiquiri, όχι επειδή δεν μου αρέσουν, αλλά επειδή τα έχω πιεί στη χώρα προέλευσης τους, την Κούβα, όπου τα παρασκεύαζαν με τις αυθεντικές ντόπιες συνταγές και με γαλά καρύδας κατευθείαν από το φρούτο που το έκοβαν βέβαια μπροστά σου, και η σύγκριση, όσο υπέροχα και αν τα κάνουν τα παιδιά εδώ, θα είναι άδικη. (Παρομοίως για Pina Colada αν και αυτή είναι από το Puerto Rico.) Ήπια και στο El Floridita μάλιστα, το bar που τα καθιέρωσε στον κόσμο και όπου ο Hemingway τα κατέβαζε 5-5, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλο blog post δυστυχώς! Μια και μιλάμε ακόμα για ρούμι, το Mai Tai τους είναι εξαιρετικό επίσης. To Voodoo, με το αγαπημένο μου Malibu, το οποίο σερβίρετε και σε ανάλογο voodoo themed ποτήρι, ήταν ωραίο πλην δεν είχε καμία σχέση με τη συνταγή με γάλα και kahlua που είχα δοκιμάσει κάπου αλλού και την οποία μάλλον προτιμάω. H εκδοχή του Zombie (ίδιο χαριτωμένο ποτήρι με το voodoo) που φτιάχνουν είναι μια χαρά και έχει πολλούς fan.

Strawberry Margarita

H tequila είναι η αχίλλειος πτέρνα μου με την πολύ κακή έννοια, που σημαίνει ότι ενώ πάντα με τα ποτά έχω μια εξαιρετικά φιλική σχέση, εννοώντας ότι ποτέ δεν ανακατεύομαι, όσο και να πιω, και ποτέ δεν έχω hangover με κάθε ειλικρίνια, η tequila μπορεί να με στείλει αδιάβαστη με ένα μόνο σφηνάκι, οπότε και την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι! Παρόλα αυτά δοκίμασα από τις Margaritas του Tiki που πήραν κατά καιρούς φίλοι μου, και ειδικά η Strawberry Margarita τους μου άρεσε πολύ.

Από τα cocktails με champagne δεν έχω δοκιμάσει παρά το Strawberry royal ή Rossini, το οποίο αν και μικρούλικο, ήταν πολύ γευστικό και φινετσάτο. Από τα cocktails με gin, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το πολυαγαπημένο μου Singapore Sling το οποίο επίσης δοκίμασα πρώτη φορά στο εξωτερικό, την 1η φορά που πήγα στο Tokyo, το 2006, στο bar του 45ου ορόφου του Park Hyatt Hotel, όπου σκεπτόμενη ότι θα πλήρωνα ούτως ή άλλως κάνα 20ευρο, ας έδινα 25 για ένα decent cocktail τουλάχιστον. Όχι μόνο decent ήταν, αλλά και πιθανότατα το καλύτερο cocktail που έχω πιει στη ζωή μου... Κάπου εκεί νομίζω, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την χαρά που προσφέρει αυτή η τρομερή αίσθηση ποιότητας και πολυτέλειας ενός καλού cocktail, και τα εκτίμησα πραγματικά όπως λίγα αναλώσιμα πράγματα στον κόσμο.

3. Οι No Offense στο After dark - Κυριακή

Είχα πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν να δω τους No Offense live, αλλά πάντα κάτι τύχαινε, ήμουν στην Πάτρα, ήμουν στο εξωτερικό, κάποιος είχε γενέθλια, κάπου με είχαν καλέσει... Τελικά, την προηγούμενη κυριακή κατάφερα επιτέλους να πάω στο gig τους στο After dark.  Ο Βλάσης, ο frontman του συγκροτήματος είναι προσωπικός μου φίλος, ιδιαίτερα αγαπημένος, και ήθελα πάρα πολύ να δω επιτέλους και αυτή την πλευρά του, που ως τώρα δεν είχα τιμήσει. Το live ξεκίνησε περίπου στις 23.00 όταν το After dark είχε λίγο πολύ γεμίσει. Τα παιδιά παίξανε αρκετές διασκευές, οι οποίες ήταν προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να μην είναι από τραγούδια που αναμασόνται ξανά και ξανά, όπως σε τόσα live από μπάντες που παίζουν covers, αλλά και να είναι αρκετά γνωστά και με ποικιλία. Εμένα προσωπικά οι επιλογές μου φάνηκαν πολύ καλές, και ακόμα καλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε κάποια κομμάτια είχαν καταφέρει να δώσουν το δικό τους χρώμα, κάτι που εγώ θεωρώ το ζητούμενο σε μια διασκευή, όπως το κάνανε π.χ. στο Somebody told me, αλλά και στο opening song από το cult anime που κάποτε βλέπαμε στο Junior's TV, Saber Riders, το οποίο το κάναν ολοκληρωμένο τραγούδι με πολύ γεμάτο ήχο, του δώσαν ζωή κατ' εμέ!

Παναγιώτης, Νικόλας, Βλάσης και Βασίλης. Ο Άγγελος δεν χώρεσε! Η φώτο είναι του Βασίλη Δεμερτζή.

Τα παιδιά παίξαν και πολλά δικά τους κομμάτια τα οποία βρήκα πολύ δυνατά στο σύνολο και τα οποία μπορείτε να ακούσετε στο myspace των No Offense. Στο live ήταν σαφέστατα καλύτερα, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τέτοιες μπάντες, αλλά και γενικότερα. Για αυτό άλλωστε αξίζει να τρέχουμε σε live όλη την ώρα, έτσι δεν είναι? Anyway, πίσω στα τραγούδια, θα έλεγα ότι ξεχώρισα το παιχνιδιάρικο Fresh start και το μελωδικό Everything is a race [που ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια ξεκαθάρισα ότι εννοεί race όπως racing, και όχι φυλή..] περισσότερο. Κάτι ακόμα που θέλω να αναφέρω σχετικά με το live, είναι ότι οι No Offense είναι και καλοί διασκεδαστές. Κάνουν χαβαλέ μεταξύ τους, προσπαθούν όλοι να είναι σε επαφή με τον κόσμο και δεν αφήνουν όλο το επικοινωνιακό προφίλ τους πάνω στον τραγουδιστή, και βέβαια ο Βλάσης εμπλουτίζει το πρόγραμμα -χαχα!- με την πασίγνωστη στους κοντινούς του ανθρώπους συνήθεια για καλά εώς φριχτά ανέκδοτα!! Η αλήθεια είναι ότι προς στιγμήν σκέφτηκα "κάνε θέε μου να μην πει κανένα τρισάθλιο και αρχίσουν να του πετάνε ντομάτες" αλλά όχι! Ο φίλος μου είχε κρατήσει τα καλύτερα για αυτή την περίσταση ;) [εκτός από αυτό το κρύο για τις γυναίκες βέβαια, παλιοφαλλοκρατικό γουρούνι, που τα κάνεις όλα ίσωμα!][χεχε!]

Ας σοβαρευτώ όμως, είμαι κάθετη στο ότι όσο καλό και αν είναι ένα συγκρότημα και όσο καλό ήχο και αν έχει, πραγματικά δεν πιάνει μία αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να τον ξεσηκώσει αλλά και να τον κάνει να γελάσει, να τραγουδήσει και να συμμετέχει τέλος πάντων με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα ασυγκίνητο κοινό είναι σαν ταφόπλακα για ένα live, και οι No Offense φάνηκε ότι το ξέρουν αυτό καλά και αφού περνάνε καλά και οι ίδιοι, το περνάνε και στον κόσμο. Εγώ προσωπικά, αρχικά λίγο μαγκωμένη και ίσως προκατειλημμένη όπως είμαι πάντα όταν πάω να παρακολουθήσω κάτι στο οποίο συμμετέχει κάποιος φίλος, λύθηκα γρήγορα, πέρασα πάρα πολύ καλά και τελικά εντυπωσιάστηκα όχι μόνο σε σχέση με τις προσδοκίες μου, αλλά και συγκρίνωντας με άλλα live ελληνικών ερασιτεχνικών bands που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς. Είναι δεμένοι και ευχαριστημένοι, και αυτό περνάει σαν εικόνα και σε όσους παρακολουθούν.

Άγγελος (κιθάρα), Βλάσης (φωνή), Παναγιώτης (κιθάρα), Βασίλης (drums) και Νικόλας (μπάσο).

Άλλα highlights: Τα γερμανικά του Βλάση απέδωσαν όπως το περίμενα στο Ich will και πέταξα απ'τη χαρά μου που παίξανε Rammstein. Τα oldies Daddy cool και Rebel yell τα ανακάτεψαν όμορφα με Muse και Breaking Benjamin. Όταν ο Βλάσης μου αφιέρωσε τυχαία το Paranoid των Garbage έμεινα μαλάκας γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να ξέρει ότι όταν πήγαινα γυμνάσιο, το Version 2.0 ήταν ένα από τα cd που είχα κυριολεκτικά λιώσει! Τέλος, θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω πολύ τον Βλάση αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν την φαεινή να παίξουν το Happy Birthday για εμένα και ένα άλλο παιδί, που είχαμε τα γενέθλια μας!! Εννοείται ότι αυτό είναι κάτι που δεν το έχει κάνει κανείς άλλος για μένα :D Ευχαριστώ πολύ παιδιά!

Btw, εδώ εχω και το playlist από εκείνο το βράδυ στο After dark, αλλά μάλλον λίγο ανακατεμένο, όπως μου το έστειλε ο Βλάσης :Ρ

Bon Jovi - It's my life
Rammstein - Ich will
Jimmy eat world - Pain
Killers - Somebody told me
Breaking Benjamin - Diary of Jane
3 doors down - When I'm gone
Korn/Cameo - Word up
Alien Ant Farm - Smooth Criminal
Blur - Song 2
Garbage - I think I'm paranoid
EMF - Unbelievable
Drowning Pool/Billy Idol - Rebel Yell
Muse - Time is Running out
Tracelords/Boney M - Daddy cool
Saber Rider full version

και τα τραγούδια των ίδιων:
Incubating dreams
One step forward
Everything is a race
Fresh start
Extraordinary people

Καλή συνέχεια και πολλά ακόμα live εύχομαι!

Οι HURTS στη χώρα που τους έδωσε το no.1 στα charts

Πωπω! Πέρασαν σχεδόν 2 βδομάδες και ακόμα δεν ανέβασα ένα blogpost gια την συναυλία των Hurts στην Αθήνα, ντροπή μου! Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως....

Από το project How they get dressed

Τον Δεκέμβρη είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι αυτό το ανερχόμενο ντουέτο από το Manchester είχε αρχίσει να μου αρέσει σημαντικά. Κατέβασα το Happiness, το debute album τους λοιπόν, και σιγουρεύτηκα πλέον για τα καλά ότι, παρά την mainstream επιτυχία τους στη Ελλάδα και παρά του γεγονότος ότι τους έμαθα από το ραδιόφωνο, το MAD και το MTV (είμαι αρκετά προκατειλειμένη σε τέτοια θέματα και γενικά σνομπάρω ίσως και υπερβολικά τα μουσικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε αντίθεση με τα μουσικά blogs και την επιρροή από φίλους που είναι πηγές που εμπιστεύομαι και εκτιμώ), ο ήχος τους με ιντρίγκαρε και ότι θα ήθελα πάρα πολύ να τους δω live ώστε να το διαπιστώσω και στην πράξη ότι ναι, όντως αξίζουν. Η μουσική τους έχει πολλές ηλεκτρονικές, pop, glam και σχεδόν vintage 80s αποχρώσεις που μοιάζουν να παίρνουν κάτι παλιομοδίτικα ξεπερασμένο και να το κάνουν φρέσκο. Κάθε τόσο μου θυμίζουν και κάποιον: τους A-ha στα pop στοιχεία και λίγο θεατρικά φωνητικά, τους Joy Division στον ήχο και στην ψυχρότητα (πόσο τυχαία να είναι η κοινή καταγωγή?), τους Diorama και άλλα darkwave electro συγκροτήματα ίσως.. Ο τραγουδιστής Theo Hutchcraft με κάνει να σκέφτομαι τον Frank Sinatra και ας ακούγεται τρελό, και η φωνή του μου φέρνει στο μυαλό τον Sivert Hoyem, ίσως και τον Nick Cave.. Το ντύσιμο και των δύο μου θυμίζει τα συγκροτήματα στις αρχές του rock & roll, όταν όλοι φόραγαν κουστούμια είτε τους πήγαιναν, είτε όχι. Έχουν την φινέτσα και την κομψότητα της παλιάς σχολής και όχι την υπερβολή και την επίδειξη της goth εμμονής με την dressing up smart αισθητική τους. Αλλά ανάμεσα σε όλες αυτές τις επιρροές-ομοιότητες θα μπορούσαν οι Hurts να με πείσουν ότι έχουν προσωπική άποψη και δύναμη στην πράξη? Θα κατάφερναν και σε ζωντανή εμφάνιση να περάσουν μια δικιά τους γραμμή , όπως με μυστήριο τρόπο το καταφέρνουν στο studio album τους?

Theo Hutchcraft - πέστε μου ότι δεν μοιάζει με τον Sinatra!

Αυτό το τραγούδι το έχω λατρέψει και το θεωρώ πολύ γλυκό <3

Στο Fuzz δεν είχε πολύ κόσμο δυστυχώς. Αυτό οφειλόταν βασικά στο ότι η 25η Μαρτίου έπεσε παρασκευή φέτος κι πολλοί την είχαν κάνει για το 3ήμερο αφήνωντας την Αθήνα μισοάδεια, και δεύτερον στο ότι η συναυλία των Hurts είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 12 Δεκέμβρη αλλά αναβλήθηκε τότε, αφήνωντας όσους είχαν αγοράσει εισητήρια λίγο στο φλου σχετικά με το πότε θα γινόταν τελικά και αν θα γινόταν. Επιπλέον, δεν είχε γίνει και πολύ γνωστή κατά τη γνώμη μου η νέα ημερομηνία: εγώ το έμαθα μόλις μια βδομάδα πριν από μια αφίσα στο Γκάζι και πολλοί γνωστοί μου δεν ήρθαν γιατί το εμαθαν τελευταίες μέρες! Τέσπα, εμάς δεν μας χάλασε καθόλου το ότι δεν είχε τρελό κόσμο γιατί βρήκαμε τέλειο σημείο να σταθούμε και ας μην είχαμε φτάσει νωρίς.

Είχαν και πολύ επιβλητικό φωτισμό, λευκό και πολύ δυνατό.

Λοιπόν, οι Hurts ήταν μακράν καλύτεροι από ότι περίμενα! Ίσως να έχω συνηθίσει να κρατάω μικρό καλάθι βέβαια, αλλά πραγματικά τα Aγγλάκια αυτά με κέρδισαν. Η φωνή του Hutchcraft είναι πραγματικά υπέροχη και με πολλές δυνατότητες, και φαίνεται ότι είναι στα ντουζένια της λόγω ηλικίας και σε γεμίζει φρεσκάδα. Ίσως αυτό να είναι και το βασικό προτέρημα του ντουέτου: είναι νέοι και όμορφοι, με αυτοπεποίθηση και ύφος, και σου περνάνε εύκολα την αίσθηση της νεανικής αλλά συγκροτημένης συνειδητοποιημένης άνεσης και όχι απλά του εφηβικού πανζουρλισμού. Ενώ είναι μικρότεροι μου και οι δύο, γύρω στα 24 και 26 τους αν θυμάμαι καλά, είναι σαφές ότι έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι θέλουν να δείξουν στον κόσμο. Παρουσιάζουν το δημιούργημα τους με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, δίνωντας την εντύπωση ότι έχουν μελετήσει την παράσταση και έχουν πάρει αποφάσεις για κάθε λεπτομέρεια, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ένας σχεδιαστής θα έκανε για την παρουσίαση μια νέας κολεξιόν. Εκτός από την παρουσίαση των τραγουδιών και την κίνηση τους, τα ρούχα, τα μαλλιά, το φως, τα λουλούδια που πέταγαν, όπως τα music videos τους. Αυτή είναι η αισθητική τους άποψη για το live και το συντομότερο που κάποιος θα το αντιληφθεί και θα το αποδεχτεί, τόσο το καλύτερο, γιατί οι Hurts απέχουν αντιδιαμετρικά σχεδόν από τον αυθορμητισμό και το τυχαίο γεγονός που αποτελούν άλλα live με εντελώς free αντιμετώπιση του event. Κάποιοι από εμάς προτιμούν το πρώτο, άλλοι το δεύτερο, εγώ και τα δύο να σας πω την αλήθεια, αρκεί να είναι καλοφτιαγμένα και αυθεντικά. Πιστεύω μάλιστα ότι ακόμα και σε μια συναυλία-παράσταση όπου κάθετι είναι προμελετημένο, το κοινό και πάλι μπορεί να "ξεφύγει" εφόσον οι χειρισμοί του καλλιτέχνη είναι έξυπνοι και σωστοί.

ο Theo Hutchcraft πάλι <3

Έτσι, όταν ο Hutchcraft πετάει το μικρόφωνο στο πάτωμα σαν να είναι το μπάσο του Simonon ή κάνει τις σπαστικές νευρικές κινήσεις που έκανε και ο Ian Curtis ή όταν στέκεται ευθυτενής και τραγουδάει με ένα ήρεμο γλυκανάλατο μειδίαμα αλά Sinatra, θέλω να πιστεύω ότι γνωρίζει καλά το ποτ πουρί αντιγραφών που πουλάει στο κοινό του. Γιατί αν όλα αυτά δεν είναι προμελετημένα τότε είναι τζούφια πολύ απλά γιατί ο Simonon ήταν εκτός ελέγχου όταν έσπασε το μπάσο στη θρυλική φωτογραφία, ο Curtis ήταν τρελό ψυχάκι με επιλειπτικές κρίσεις και είναι πασίγνωστο ότι τέλος πάντων αυτοκτόνησε κιόλας στην ηλικία των 24 (σύμπτωση :Ρ) και ο Sinatra ήταν σταρ σε μια εποχή που το γλυκανάλατο ύφος πήγαινε χέρι χέρι με τα τραγούδια του και την επιτυχία στο χώρο και στις γυναίκες. Σε μένα πάντως δεν μοιάζει με τυχαία μόστρα, ανεξάρτητα από το πόσο καλά γίνεται, αλλά με τακτική που κρύβει αρκετή σκέψη στους συνδυασμούς της και αποφάσεις που περιλαμβάνουν και την εμφάνιση τους και των συνοδευτικών μελών. Η ύπαρξη του συμπαθέστατου τενόρου που κάνει backing vocals αλλά και έχει ολόδικά του κομμάτια αλά όπερα σε κάποια τραγούδια είναι άλλο ένα στοιχείο της επιτηδευμένα classy προσέγγισης των αγοριών. Καμιά φορά μόνο, σκέφτηκα μήπως η προσπάθεια τους αυτή για επίδειξη ηρεμίας και επιπέδου να είναι η ίδια με την εμμονή των Άγγλων να τονίζουν την middle class ή upper class προέλευση τους, έτσι όπως εγώ το διαπίστωσα όσο ζούσα εκεί. Μια εμμονή που σε μένα φανέρωνε ανασφάλεια και με απωθούσε, κάνωντας με να γενικεύω με τη σειρά μου ότι στην Ελλάδα κανείς δεν μιλάει για τάξεις εκτός πολιτικών συζητήσεων και τέλος πάντων, ποιος χέστηκε?




Απόλαυσα παρά όλες αυτές τις σκέψεις πάρα πολύ την συναυλία. Άλλωστε δεν θα μπορούσα να μην το κάνω μετά την καταπληκτική αρχή: στο τέλος του πρώτου τραγουδιού ο Theo έπιασε κάτι από τη σκηνή και το πέταξε στο κοινό. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το είδα να έρχεται κατα πάνω μου, ντρουγρού όμως, και να σκάει στο κεφάλι μου! Σαστισμένη εντελώς κατάλαβα ότι ήταν λουλούδια! Έσκυψα γρήγορα και έπιασα ένα λευκό τριαντάφυλλο και ευτυχώς ένα δεύτερο είχε πέσει και δίπλα στη φίλη μου! Επιτρέψτε μου λοιπόν να fangirlιστώ λιγουλάκι και να πω ότι ξετρελάθηκα που μου έτυχε κάτι τέτοιο, και ότι ενώ ο Hutchcraft πέταξε μέχρι το τέλος της συναυλίας γύρω στα 8 λουλούδια, εγώ θα θυμάμαι πάντα ότι ήμουν αυτή που έπιασε το πρώτο λευκό τριαντάφυλλο από τα χεράκια του :) ε, δεν είναι και λίγο! Έχει και συνέχεια όμως!

Μες την καλή χαρά η κυρία!

Η συνολική εικόνα των Hurts ανεξάρτητα από το τι κρύβεται στα μυαλά και τις καρδιές τους, είναι άψογη και η συμπεριφορά τους προς τους fans πολύ ζεστή και ειλικρινής. Έτσι, όταν τελείωσε η παράσταση εγώ ανυπόμονη και αποφασισμένη έμαθα ότι παίζει να βγουν από την πίσω πλευρά του Fuzz για αυτόγραφα. Δεν περιμέναμε ούτε 10 λεπτά και βγήκαν και οι δύο, υπέγραψαν τα εισητήρια κλπ όλων των fan που περίμεναν εκεί, έβγαλαν φωτογραφίες και ήταν απόλυτα ευγενικοί και ίσως λίγο συνεσταλμένοι ή τέλος πάντων χαμένοι μετά το live. Να σημειώσω εδώ ότι όπως λέω και στον τίτλο, τα ελληνικά charts είναι τα μόνα που έχουν δώσει ως τώρα πρώτη θέση στο Happiness, πράγμα που ο Hutchcraft ανέφερα τουλάχιστον 4 φορές στη συναυλία. Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο που στην Ελλάδα βγήκαν στη μέση του δρόμου για υπογραφές κ.λ.π. Έχω λοιπόν λελουδικό, αυτόγραφο, άθλια δυστυχώς φωτογραφία από κινητό και αγκαλιά από τον κούκλο Theo που με τη φινέτσα του, την ευγένεια, το επίπεδο αλλά και την αξιοπρέπεια του με έκανε να θυμηθώ όλα τα καλά που εντόπισα στους Άγγλους κάποτε και τα οποία με έκαναν εν τέλει να αγαπήσω έναν λαό που δεν είχα προηγουμένως σε μεγάλη εκτίμηση.

p.s. Κιχ για τον Adam Anderson? E, τι να κάνουμε.. Ο καθένας με τις αδυναμίες του :] χεχε!
Εδώ δεν ανέφερα καν τα hits τους Wonderful life, Better than love και Stay....