Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ταξίδια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ταξίδια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

26/12/10

Σαλόνικα vol.1 - Παγωμένη φωτιάααα!!

Μαλακιζόμαστε στο τρένο και η ώρα περνάει ευχάριστα!
Όταν πήγα να βγάλω τα εισητήρια για εμένα και το αδέρφι μου, στο σταθμό Λαρίσης, δέχτηκα μια επίθεση αναμνήσεων, και υπολογίζοντας με κάποια προσπάθεια, κατάλαβα ότι δεν είχα πατήσει το πόδι μου εκεί, εδώ και 5 χρόνια και 2 μήνες. Και φυσικά, ο ίδιος λόγος που με είχε φέρει και τότε, με έφερνε και τώρα στο σταθμό: η Θεσσαλονίκη! Waaahh! Μες το μυαλό μου, η Θεσσαλονίκη είναι κατι σαν θαύμα, κάτι σαν αποκάλυψη που κουβαλά φορτίο συγκινήσεων! Μου αρέσει τόσο πολύ χωρίς να βρίσκω τρόπο να το προσδιορίσω αντικειμενικά. Μου φαίνεται πάντα πανέμορφη και ας έχει ένα σωρό ασχήμιες και αυτή, μου φαίνεται ζωντανή και ανθρώπινη και σαν φλόγα, φλόγα τεράστια, με συγκινεί κάθε φορά όσο δεν λέει, με καταπίνει ολόκληρη, με απορροφά όπως άλλα μέρη πραγματικά αψεγάδιαστα και σίγουρα πιο όμορφα δεν κατάφεραν να με απορροφήσουν ποτέ! Λοιπόν, πιστεύω -και θα το θέσω λίγο απλοϊκά- ότι με έχει μαγέψει έτσι, γιατί την έχω συνδέσει με την περίφημη νεανική ξενοιασιά και γιατί εκεί έλαβαν χώρα κάποιες από τις πιο καταπληκτικές φοιτητικές μου extreme περιπέτειες. Η Θεσσαλονίκη είναι σαν την απόδειξη ότι περνούσα εξαιρετικά καλά τότε με τα παιδιά από την αρχιτεκτονική Πάτρας (πηγαίναμε όλοι μαζί, ένα τσούρμο φωνακλάδων τρελών που διέσχιζαν τη μισή Ελλάδα με τα ΚΤΕΛ και τα τρένα, απλά για να πάμε camping στο περιβόητο Ποσείδι ή για να πάμε στο πάρτυ του τάδε φίλου μας στη συμπρωτεύουσα!), που ξεκινάγαμε για μια μικρή εκδρομούλα 3 ημερών και τελικά γύρναγα πίσω μετά από 10 μέρες και μόνη μου καμιά φορά! Αυτή την πόλη τη φέρω σαν παράσημο ανδρείας και αν μεγάλωσα πια, ακόμα έτσι την βλέπω. Οπότε, προετοιμάστηκα να την ξεσκίσω όπως και τότε...

Α ρε Σαλόνικα, αγαπημένη!!

Όταν φτάσαμε, απογευματάκι, μετά από ένα -πάντα- ευχάριστο και uber excited ταξίδι με το τρένο, απλώσαμε το ποδαράκι μας στο αγαπημένο χώμα και μας κόπηκε η μαγκιά γιατί όπως το είχαμε διαβάσει ήδη και ξέραμε, η θερμοκρασία άγγιζε με το ζόρι τους 3oC.. Την Αθήνα την αφήσαμε με 23, υπόψιν!! Τρέξαμε έξω από το σταθμό σε έναν περιπτερά, τον οποίο λούσαμε με ερωτήσεις του τύπου "Και για πες μας, σε εσάς εδώ πόσο έχει το εισητήριο για το λεωφορείο? 60 λεπτά??! WOW!! Θα πάρω τέσσερα!" Ε, και με τη σειρά του μας άρχισε και αυτός, στην ηλικία μας άλλωστε, τα θεσσαλονικά πειράγματα και τις γαλιφιες που τόσο μου αρέσουν εδώ στο βορρά!!

Κρύοοοοο λέμεεεεε!!!! (αλήθεια, έτσι κυκλοφορούσαμε....)
Και τότε το σφράγισα και το πέρασα με χαρά στο καταστατικό, αυτό που θυμάμαι από παλιά και ας πέρασαν 5 χρόνια που δεν έχω πατήσει το πόδι μου εδώ πάνω: είναι οι άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν τη Θεσσαλονίκη, Σαλόνικα και μοναδική ανάμεσα στα μέρη που λατρεύω. Δεν με νοιάζει ποσώς ποιος συμφωνεί μαζί μου σε αυτό και δεν θα μπω σε διαδικασία συγκρίσεων για να αποδείξω το οτιδήποτε, ούτε θα γράψω άλλες τοπικιστικές μπούρδες, απλά θα πω ότι κάθε φορά που έρχομαι σε αυτή την πόλη, οι άνθρωποι της με σκλαβώνουν με την ευγένεια και την ανοιχτή τους καρδιά και με περιποιούνται, με προσέχουν, με διασκεδάζουν και μου φέρονται σαν να είμαι η κολλητή τους εδώ και χρόνια, ενώ πραγματικά είτε τους ξέρω ελάχιστα, είτε τους έχω μόλις γνωρίσει στην κυριολεξία. Και είναι και η μαγκιά τους, που είναι ήρεμη και συνειδητοποιημένη, ποτέ φασαριόζικη ή επιδεικτική, και με κάνει να φαντασιώνομαι εποχές παλιότερες, πως θα ήταν άραγε οι άντρες όταν οι γιαγιάδες μας έψαχναν για ταίρι? Εκτιμώ αυτούς τους πραγματικά αρσενικούς αλλά ήρεμους άντρες και αντιλαμβάνομαι γιατί σε κάνουν να φωλιάζεις μέσα σε μια ελαφρώς παλιομοδίτικη φούσκα ασφάλειας και σιγουριάς, κι ας μην είναι αυτό που λέμε ο τύπος μου. Ακριβώς έτσι, ανακουφιστικά και γλυκά, ένιωθα και με τις φίλες μου από επαρχία βόρεια που είχα στο πανεπιστήμιο: η αγκαλιά τους και η φωνή τους έβγαζε μια μητρική στοργή και μια αίσθηση ικανότητας που με έκανε να αναπαύομαι σαν μωρό και να αφήνομαι στα χέρια τους. Τους λέω Ούνους για να τους πειράξω, αλλά μέσα μου το ξέρω εγώ τουλάχιστον ότι πρόκειται για τεράστιο κοπλιμέντο. Ο βορράς μοιάζει να τους έκανε δυνατούς και σκληρόπετσους, αλλά ευγενικούς και γλυκούς σαν τον τέλειο συνδυασμό σκλάβου και αφέντη.

Πιστεύω ότι με γοήτευε η συμπεριφορά τους πάντα ακριβώς για αυτούς τους λόγους. Στραβόξυλο και ψωροπερήφανη από μικρή εγώ, και με την πίστη πάντα, ότι πρέπει να τα κάνω όοοολα μονάχη μου, γιατί αλλιώς θα πάνε όλα κατά διαόλου, τις ελάχιστες φορές που κάποιος κατάφερε με τον χαρακτήρα και με τις πράξεις του να μου επιβληθεί ως εξίσου ικανός και να με πείσει ότι μπορώ να αφεθώ στα δικά του χέρια, και να χαλαρώσω επιτέλους έστω και λίγο... ε! τότε αυτά τα λίγα άτομα που το κατάφεραν αυτό, με κέρδισαν για πάντα! Τους λάτρεψα σαν είδωλα! Γιατί μου επέτρεψαν να αφεθώ και αυτό για έναν άνθρωπο εξαρτημένο από τον έλεγχο, υπερόπτη και ανασφαλή, είναι σαν θείο δώρο, σαν νέκταρ.

Αρκετά όμως με την εμμονή μου με τις γυναίκες και τους άνδρες της βόρειας Ελλάδας, κινδυνεύω ήδη να χαρακτηριστώ γραφική...

Μπα, όχι, δεν είναι αρκετά...!! Θα κάνετε υπομονή ρε, και θα μάθετε για το φεστιβάλ, για τα ωραία μέρη που πήγα και για όλα τα άλλα κλισέ, στο vol.2! Εδώ θα πω και άλλα για τα υπέροχα παιδιά της Σαλόνικας!

Τρελά γέλια με το "σμπρώξιμο" στο σπίτι του Δημήτρη!
Επίσης τρελά γέλια - κάποιος υπέφερε πολύ!
Όταν φτάσαμε δεν είχαμε ιδέα που θα μείνουμε.. ω ναι. Τελικά, μετά από μια υπέροχη βραδιά στην Αβησσυνία με κρασιά και ρετσίνες και κερασμένα οινόμελα (ήταν? πιο πολύ πετιμεζόμελα θα έλεγα) με τα αγόρια, Στάθη, Αντωνογιαννάκη και Διονύση, γίναμε όλοι γκολ και δρόμο με το Στάθη, τον βασικό υπεύθυνο για την "εγκατάσταση" στην πόλη, για το σπίτι του Δημήτρη, ενός φίλου του παλιοροκά Τρικαλιώτη που μας έβλεπε πρώτη φορά στη ζωή του, μας έδωσε το κρεβάτι του, μας έδωσε κλειδιά και τελικά κόντεψε να μας φιλοξενήσει για μια βδομάδα! Τον ευχαριστούμε πολύ που μας βόλεψε στο σπίτι του και το περιμένουμε να μας έρθει Αθήνα αν και όποτε, να τον κεράσουμε και εμείς καμιά δωδεκάδα μπύρες και ένα γάρο. Το επόμενο βράδυ, ο Δημήτρης μας βρήκε με όλη την παρέα του και πήγαμε όλοι μαζί στο πάρτυ λήξης του φεστιβάλ κινηματογράφου, όπου περάσαμε άψογα και καταναλώσαμε τις άπειρες τζαμπέ μπύρες όλοι μας! Το παραεπόμενο βράδυ, ο Αντωνογιαννάκης, μορφή από τις λίγες τον οποίο θα ήθελα για κολλητό μου αν έμενε Αθήνα και τον περιμένουμε να μας έρθει (άντε άντε Γιατρομανωλάκη!), μας συνάντησε με τον φίλο του τον Μήτσο και δώστου πάλι κρασιά και ρετσίνες στο Μπιτ Παζάρ, και κατάληξη στις εστίες, και δώστου πάλι κεράσματα, γκολ η Εύα. Τι να πω, πραγματικά τα παιδιά όλα μας σκλαβώσανε: σπίτι μας βρήκανε, όλο μας ποτίζανε, όλο μας "ποτίζανε", υπέροχα παιδιά όλοι τους, τόσο άνετοι και γενναιόδωροι, τρελή παρέα κάναμε, πάντα είχαμε κάπου να πάμε και με κάποιον να αράξουμε ενώ πριν φτάσουμε, ξέραμε μόνο το Στάθη! Τους ευχαριστούμε πολύ όλους λοιπόν, που μας έκαναν να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας και σας περιμένουμε εδώ κάτω για ανταπόδωση γιατί και εμείς μπορεί να είμαστε "Αθηναίζες", αλλά κρατάμε το λόγο μας και έχουμε υποχρέωση να περάσετε τουλάχιστον όσο καλά όσο περάσαμε εμείς!

p.s. ψήνομαι για Όλυμπο ρεεεε!!

28/11/10

Στα cafe και τα bar της Στοκχόλμης

Τον ιούνιο (του 2010) πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στη Σκανδιναβική χερσόνησο, στον πραγματικό βορρά της Ευρώπης. Συγκεκριμένα, προσγειώθηκα στη Σουηδία για να επισκεφθώ την κολλητή μου την Ελίνα, η οποία τελείωνε σιγά σιγά το master της στη Στοκχόλμη. Έμεινα εκεί 9 μέρες και πραγματικά το καταευχαριστήθηκα για 3 κυρίως λόγους: έμενα στο σπίτι της φίλης μου, την έβλεπα μετά από πολύ καιρό και ήμουν σε πλήρη ηρεμία και ανεβασμένη διάθεση! Είναι υπέροχο να σε φιλοξενούν στις διακοπές στο εξωτερικό γιατί εγκλιματίζεσαι καλύτερα και είσαι πολύ κοντά στο να ζεις σαν ντόπιος, νιώθεις τη ζεστασιά του φιλικού σπιτιού και μαθαίνεις για την καθημερινότητα των φίλων σου σε αυτό το άγνωστο μέρος. Τις ώρες που πέρασα μόνη μου, ρέμβαζα κυρίως στα πάρκα και στους δρόμους, βγάζωντας φωτογραφίες και ακούγωντας μουσική, και το απόλαυσα τόσο που πλέον πιστεύω ότι αυτές οι διακοπές στη Στοκχόλμη με έφεραν πιο κοντά στον εαυτό μου, όσο μελό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Μετά τις βόλτες μου, παρέα με την κολλητή μου ή/και με φίλους της, πηγαίναμε σε πολλά ζεστά και χαριτωμένα cafe, το γενικό style των οποίων με κέρδισε από την αρχή, και μέσα στο μυαλό μου έμεινε ως ειδική κατηγορία. Η Ελίνα προσπαθούσε πάντα και προς τιμήν της, να με πηγαίνει σε αυτά τα μέρη που πίστευε ότι θα μου άρεσαν περισσότερο και τόνιζε: "ξέρω ένα cafe, εναλλακτικό, που πάνε, έτσι, πιο περίεργα άτομα, και θα σου αρέσει σίγουρα, είναι πολύ το στυλ σου!" Με είχε σκλαβώσει εντελώς :) Έτσι, αποφάσισα να γράψω αυτό το post και να αναπολήσω αυτά τα τέλεια μαγαζάκια!

Λοιπόν, θα ξεκινήσω από το Södermalm, την περιοχή που καλύπτει το νότιο μεγάλο νησί στο κέντρο της Στοκχόλμης. Το Södermalm φημίζεται για τον alternative και νεανικό χαρακτήρα του, είναι γεμάτο νεαρόκοσμο, φοιτητές και το προτιμούν hipsters, bohemian, gays, ροκάδες, αλλά και fashion addicts. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που τα περισσότερα ιδιαίτερα σε στυλ cafe και bar τα συνάντησα εδώ, στο SoFo, και μάλιστα κυρίως συγκεντρωμένα στο τρίγωνο που σχηματίζουν η οδός Bondegatan, η διαγώνια Katarina Bangata και η χαριτωμένη πλατειούλα Nytorget.
Στο Cafe String ξεφυλλίζοντας βιβλία design..
Πρώτο και καλύτερο θα αναφέρω το Cafe String, ένα εντελώς funky τρελιάρικο και πολύχρωμο μέρος, όπου έφαγα ένα καταπληκτικό κρεμώδες γλυκό -αλλά δυστυχώς έχω ξεχάσει τι ακριβώς- και όπου μεγαλύτερη αίσθηση μου έκανε το τμήμα του δίπλα στις γυάλινες προσόψεις του. Το κομμάτι αυτό αν και υπερυψωμένο σαν βιτρίνα, χρησιμοποιείται κανονικά σαν τμήμα της καφετέριας, με τραπέζια και απ'όλα, και όταν κάθεσαι εκεί νιώθεις λίγο σαν έκθεμα. Εννοείται ότι προτιμήσαμε ένα τραπέζι ακριβώς εκεί, για την πλάκα της υπόθεσης! Το String θυμίζει, σε εμένα τουλάχιστον, αρκετά το δικό μας Πλέει-play, εδώ, στην Αγία Παρασκευή, καθώς το χαρακτηρίζει η ίδια παιχνιδιάρικη κατάσταση, όπου καμία καρέκλα δεν ταιριάζει με την άλλη, όλα τα τραπέζια είναι διαφορετικά, γάτες κυκλοφορούν κ.λ.π. αλλά στο πιο ευρύχωρο βέβαια..

Το Cafe String!

Εξίσου στυλάτo αλλά πιο γλυκό και girly είναι το Café blå lotus στην Katarina Bangata, πολύ κοντά στο θεόμουρλο και απολαυστικά κιτς Ταϋλανδέζικο εστιατόριο Koh Phangan. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Pet Sounds Bar, το οποίο σε αντίθεση με το πως φαίνεται στην ιστοσελίδα του, είναι βασικά ένα indie style bar το οποίο μαζεύει πάρα πολύ κόσμο παρασκευοσαββατόβραδα, και στο υπόγειο του έχει χώρο για gigs.

Το Babylon, από το blog: http://www.routenumber8.com/
Ένα άλλο cafe bar στο Södermalm που μου άρεσε πολύ ήταν το Babylon δίπλα στο skate park στην πλατεία Björns trädgård, απέναντι από την θορυβώδη και χαοτική πλατεία Medborgarplatsen. Ενώ στη Medborgarplatsen γίνεται το σώσε, στην Björns επικρατεί ηρεμία και τα δέντρα εμποδίζουν ακόμα και την οπτική επαφή με την απέναντι πλευρά του δρόμου, οποτε και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε εντελώς διαφορετική τοποθεσία. Το Babylon είναι ένα ισόγειο κτίσμα με τζαμαρία, τίποτα σπουδαίο και μάλλον άσχημο εκ πρώτης όψεως, αλλά σε κερδίζει με τη μία. Το καλοκαίρι, είναι ανοιχτό εντελώς προς το παρκάκι και παίζει συμπαθητική μουσική, plus μαζεύει ωραίο κόσμο και πολύ.

Eγώ στο Kvarnen, περιμένωντας με ανυπομονησία.

Εδώ, θα μου επιτρέψετε άλλη μια παρέκλιση από το θέμα, για να μιλήσω για το τρομερό Kvarnen. Το Kvarnen είναι ένα ιστορικό εστιατόριο, με παραδοσιακά σουηδικά πιάτα όπως τα περιβόητα σουηδικά κεφτεδάκια -θυμηθείτε τα ΙΚΕΑ χαχα!- στα οποία έπεσα με τα μούτρα εγώ, και μπριζόλα ταράνδου, που δοκίμασε η γεναία φιλέναδα μου. Τη μέρα και ώρα που πήγαμε μάλιστα, είχε fixed menu προσφορά, οπότε φάγαμε 1ο και 2ο πιάτο και σκάσαμε με 15 ευρώ μόνο. Καθώς απολάμβανα λοιπόν το γεύμα, πρόσεξα κάτι εντελώς αντιφατικό: στο διπλανό μας τραπέζι, κάποιος είχε γράψει με ανεξίτυλο "meat is murder"! Πόσο ειρωνικό να το βλέπει αυτό κανείς μέσα σε ένα εστιατόριο που σερβίρει κυρίως παραδοσιακά πιάτα με κρέας! Αναρωτήθηκα πως και δεν το είχαν αφαιρέσει οι τύποι του μαγαζιού. Ίσως δεν το είχε προσέξει κανείς ακόμα, γιατί αν το είχαν δει σίγουρα θα τους ενοχλούσε αρκετά ώστε να το σβήσουν.

Η περιβόητη σαρκαστική φωτογραφία :)

Το Copacabana (not my pic)
Στην άλλη κυριολεκτικά άκρη του Södermalm βρίσκεται η περιοχή Hornstull, με πολλά απίστευτα χαριτωμένα cafe δίπλα από το ποτάμι/θάλασσα/κανάλι στα δυτικά του νησιού. Η περιοχή φημίζεται για τα gay/lesbian στέκια της, και ένα από αυτά είναι το Copacabana, ένα γραφικό και ρετρό cafe, με χαρακτηριστικά ξύλινα καθίσματα σαν στασίδια στο εξωτερικό του.

Τελικά όμως, προτιμήσαμε το Vurma με τα υπέροχα σάντουϊτς και γλυκά. Αράξαμε εκεί και χαζεύαμε από τους καναπέδες με τις πολύχρωμες μαξιλάρες τις εναλλασόμενες ταπετσαρίες και τον μεγάλο πράσινο σχολικό πίνακα με το μενού, όταν πρόσεξα στον τοίχο ένα -γνωστό σε μένα από λατέρνες και παλιά ελληνικά καφενεία- πορτρέτο τσιγγάνας. Το ρετρό σε πλήρη αποθέωση! Αντίστοιχα, και το site τους κινήται στα ίδια επίπεδα πανδαισίας!!

Στο Vurma με το περιβόητο πορτρέτο τσιγγάνας πάνω από το κεφάλι της ξανθιάς βορειοευρωπαίας.


To Millqvest Caffe Bar (not my pic)

Ένα άλλο cafe που αγαπήσαμε πολύ βρίσκεται μακριά από το Södermalm, στην παλιά γειτονιά της φίλης μου, το πιο ακριβό και "βορειοπροαστιακιώτικο" Vasastan. To Mellqvist Caffe Bar είναι γνωστό για πολλούς λόγους: σερβίρει καλό ιταλικό καφέ σε ιταλικό στυλ, και είναι μία από τις τοποθεσίες της  millenium trilogy του Stieg Larsson. Και τα δύο με αφήνουν παγερά αδιάφορη, σε αντίθεση με τα υπέροχα σάντουιτς του και τα γκομενάκια που καθόντουσαν παραδίπλα. Το Mellqvist είναι μια τρύπα. Έξω έχει πολύ χαβαλέ γιατί το επιμήκες παγκάκι στην πρόσοψη του, έχει ενσωματωμένα μικροσκοπικά τραπεζάκια, όπου δεν χωράει βασικά τίποτα. Η τουαλέτα του δε, είναι ένα και μοναδικό WC, το οποίο προσεγγίζει κανείς περνώντας κανονικότατα μέσα από την κουζίνα και το οποίο είναι κανονικότατα επίσης σαν WC σπιτιού, με πετσέτες, οδοντόβουρτσες και πάει λέγοντας. Πάλι, Πλέει-play μου μυρίζει.

Η πλατεία Stortorget με τα Kaffenkoppen (μπορντώ κτίριο) και Choklad Koppen (πορτοκαλί κτίριο)

Θα 'ναι μακρύς ο δρόμος για την τουαλέτα..
Το τελευταίο καφέ που θέλω να αναφέρω είναι ένα ζεύγος καφέ, τα Kaffekoppen και Choklad Koppen στη διάσημη πλατεία Stortorget του Gamla stan, του διάσημου λιλιπούτειου νησιού στο κέντρο της Στοκχόλμης. Τα συγκεκριμένα cafe στεγάζονται σε πολύ γραφικά παλιά κτίρια, είναι λίγο δήθεν στο μενού τους και αρκετά τουριστικά, αλλά παραμένουν ένα must για οποιονδήποτε επισκέπτη. Τα τραπεζάκια και οι τουαλέτες του Kaffekoppen όπου κάτσαμε, τράβηξαν και εδώ περισσότερο απ'όλα την προσοχή μου. Ειδικά οι τουαλέτες. Για να φτάσεις, κατέβαινες μία πολύ απότομη σκάλα στο πίσω μέρος του μαγαζιού, διέσχιζες ένα θολωτό υπόγειο μεσαιωνικού στυλ με κεριά και πολυελαίους, μετά περπάταγες σε ένα στενό διάδρομο και έφτανες σε μια πόρτα δίπλα από μια μπερζέρα!

Στο Kaffenkoppen

(Επίσης, η Ελίνα προτείνει Saturnus, Foam και Cafe Noco, σε περίπτωση που δεν σας έφτασαν τα παραπάνω και θέλετε και άλλα, και άλλααααα.. Εγώ δεν πρόλαβα να πάω σε αυτά, οπότε δεν έχω πολλά να σας πω από πρώτο χέρι, εμπιστεύομαι όμως τη φίλη μου με κλειστά μάτια, γιατί είναι και γλυκατζού.)