Φυλλωσιές

Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα πιο όμορφο φθινόπωρο, από αυτό το φθινόπωρο στη Seoul... Τα χρώματα αλλάζουν κάθε μέρα, τα φύλλα πέφτουν σαν βροχή, οι οδοκαθαριστές μοιάζουν να δουλεύουν ασταμάτητα χωρίς αποτέλεσμα και σιγά σιγά, καθώς ξεγυμνώνονται τα δέντρα, βλέπω θέες που δεν μπορούσα να δω πριν. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα δει πιο έντονα κίτρινα, κόκκινα και πορτοκαλί! Στο δάσακι γύρω από τις εστίες, απλώνεται κάτω από τα δέντρα ένα χαλί από καφέ τεράστια φύλλα που μου θυμίζει σκηνές από γαλλικές ταινίες και σεξ με τα ρούχα στα κρυφά πίσω από κορμούς, με μια υποψία επερχόμενου κακού. Βρέχει σπάνια και καλύτερα έτσι, γιατί όταν βρέχει μου θυμίζει την πατρίδα μου ή ακόμα και την Αγγλία και δεν μου αρέσει αυτό. Προτιμώ τον ήλιο άπλετο κάθε μέρα, που με κάνει να βγαίνω από το σπίτι λεπτά ντυμένη και το βράδυ καταλήγω να κρυώνω. Όμως, τώρα έχω κάποιον που με κρατάει ζεστή όταν πέσει ο ήλιος... Νιώθω μια ηρεμία πάλι, χάρη σε όλα αυτα, και μια πληρότητα. Έφτασε πάλι ο καιρός για να ηρεμήσω γλυκά και να τα κάνω όλα σωστά. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι έτσι κάπως είμαι: περνάω από περιόδους που είμαι στην πρίζα, σε περιόδους ανάπαυλας και γαλήνης.

Όπως και να έχει, το φθινόπωρο προχωρά σταθερά προς τον χειμώνα, και μαζί του και εγώ.... Έχω πάρει τις αποφάσεις μου, έχω αφήσει πίσω όσα έπρεπε να αφήσω, και βαδίζω σταθερά προς τη συνέχεια :)

Grand Exodus

Θέλω να γράψω τώρα πέντε πραγματάκια που πολύ σύντομα παίζει να τα έχω ξεχάσει τελείως. Αρχικά, ότι πέρασα ίσως το πιο γεμάτο καλοκαίρι της ζωής μου, πράγμα που με ευχαρίστησε απίστευτα όσο κράτησε, αλλά και όταν το σκέφτομαι τώρα. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί κατάφερα να περάσω χρόνο με σχεδόν όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα πριν φύγω απο την Ελλάδα, και αυτό το είχα πολύ ανάγκη. Ευχαριστώ λοιπόν πολύ όσους το κατάλαβαν. Πρώτα απ'όλους την Ελίνα (και για την φιλοξενία!) και την Έρη στην Κρήτη. Επίσης, την Julie και την Αλεξία που ήρθαν στη Σύρο και πολύ το χάρηκα! Και βέβαια το Ηράκι μου, το αδέρφι μου, που φρόντισε να μου κάνει όλα τα χατήρια στη Σύρο και περάσαμε άψογα όπως πάντα! Ακόμα, σας ευχαριστώ πολύ όσους τρέξατε να με δείτε πριν φύγω, τη Λένα, Ανδρέα ειδικά εσένα που ήρθες από Πάτρα, τον Βλάση, την Ελισσάβετ κλπ, αλλά και όσους μου γράφουν για να μου ευχηθούν καλή αρχή, να 'στε καλά!

Την λατρεύω αυτή την φωτογραφία, είμαστε σαν αφίσα από ταινία και λογικά μόλις σκοτώσαμε κάποιον..

Πίσω στο θέμα: το καλοκαίρι ήταν υπέροχο πραγματικά και γέμισε τις μπαταρίες μου με Ελλάδα για πολύ καιρό θέλω να ελπίζω. Όσα βρήκα εδώ ως τώρα είναι απολύτως ικανοποιητικά και πολύ εύκολα μου εξαλείφουν όποια μελαγχολία τυχόν εμφανιστεί. Είμαι πραγματικά πολύ ικανοποιημένη από την εστία που είναι φιλική αλλά άψογη σαν ξενοδοχείο, και την τοποθεσία της μες τα δέντρα και τη φύση αλλά 5' με τα πόδια από το Anam, μια πολύ ζωντανή περιοχή γεμάτη μπαρ και μαγαζιά. Το δωμάτιο μου είναι μεγαλύτερο από ότι περίμενα, με μεγαλύτερη ντουλάπα από ότι χρειάζομαι, καλό κλιματισμό και άνετο κρεβάτι λες και είμαι σπίτι μου. Επίσης, το παράθυρο μου βλέπει νότο και έχω υπέροχο ήλιο όλη μέρα. Το campus είναι απλά ασύλληπτο για τα δεδομένα μου και θα αφιερώσω μάλλον ένα post μόνο σε αυτό! Τέλος, οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ως τώρα είναι πολύ καλές περιπτώσεις: πάρα πολλοί δυναμικοί exchange students που είναι σαν erasmιώτες, και βέβαια οι του προγράμματος μου, που είναι μεγαλύτεροι και πιο συγκροτημένοι, αλλά όχι φυτά όπως φοβόμουν.

Τις ελάχιστες φορές που βρίσκω χρόνο να σκεφτώ την πατρίδα, σκέφτομαι την Ήρα ή τους γονείς μου και ελπίζω να μην στεναχωριούνται. Η μαλακία είναι ότι μπορεί καμιά φορά να μελαγχολήσω πριν κοιμηθώ, κατά τ'αλλα δεν προλαβαίνω ευτυχώς! Είναι όλα τόσο καλά! Για την ακρίβεια, η μαλακία είναι ότι δεν θα μελαγχολούσα καθόλου, αν είχα επιμείνει στο σχέδιο μου που έλεγε μεταξύ άλλων, ότι δεν θα κάνω τίποτα πιο σοβαρό συναισθηματικά στην Ελλάδα πριν φύγω.. Επί μήνες τα πήγαινα τέλεια και -μπουμ!- τελευταία βδομάδα αποφασίζει αυτός μετά από χρόοοονια που γνωριζόμαστε, να μου μιλήσει.. Τι να πεις εκει? Σόρρυ, δε μπορώ να φλερτάρω μαζί σου γιατί σε κοιτάω χρόνια τώρα και αν κάνουμε κάτι, θα είναι πιο σοβαρό για μένα και όταν θα φύγω θα σε σκέφτομαι και θα με ρίχνει ψυχολογικά?  Έτσι και έγινε λοιπόν: χωρίς να λέμε τίποτα σχεδόν, ζήσαμε για λίγο σαν ζευγάρι και μετά είπαμε απλά αντίο σαν να πήγαινα μόνο μέχρι το περίπτερο. Και η αλήθεια είναι ότι για αυτό πέρναγα τόσο ωραία, ήταν όλα εντελώς απλά και κατανοητά και ήρεμα, όπως πρέπει ρε γαμώτο να είναι πάντα! Ήρθαμε και κουμπώσαμε λες και τόσο χρόνια φτιάχναμε ο ένας το καλούπι του άλλου, από απόσταση ασφαλείας.

Τι να πω.. μάλλον είχε δίκιο ότι σε 3 μέρες θα τον έχω ξεχάσει, γιατί φτάνει η τέταρτη και νιώθω να μην θυμάμαι καλά το πρόσωπο του. Έρχεται στο νου μου μόνο πριν κοιμηθώ. Την 1η μέρα τον σκεφτόμουν στο ατέλειωτο ταξίδι και ήθελα να κλάψω για τις τρέλες που μου σκαρώνει η ζωή. Τώρα, αν τον σκεφτώ είναι επειδή θέλω να το πω σε κάποιον και να νιώσω τη γλύκα από τη θύμιση της ιστορίας μας. Τι τύπος! Ότι πιο ατόφια αντρικό έχω γνωρίσει στη ζωή μου! Ευθύς, σίγουρος, λακωνικός, βαρύς αλλά τόσο γλυκός, σκέτη ευτυχία να τον βλέπεις έναν τέτοιο άνθρωπο να σκάει τέτοια χαμόγελα όταν σε κοιτάει. Θα τόλμαγε καμία να του κάνει άσχημα τσαλίμια? Ίσως κάποια αρκετά ηλιθία για να καταλάβει ότι δεν την παίρνει και αυτός σαφέστατα θα έχανε το ενδιαφέρον του απευθείας. Ελάχιστοι άνθρωποι μου έχουν δώσει αυτή την εντύπωση ακεραιότητας, με την οποία με γέμισε ο "Ποντικός". ("Κατσαρίδα εγώ, "Ποντικός" αυτός, δέσαμε! -Όλοι στη Σύρο έχουν παρατσούκλια)

Αχ βαχ.. Ξέρω ότι θα τον σκεφτώ στο μέλλον, θα φανταστώ τις ερωτικές μας αγκαλιές, κάποια βράδια που θα έχω απογοητευτεί με κάποια βλακεία και όλα θα μοιάζουνε μαύρα. Όταν θα έρθει αυτή η ώρα, να ανοίξω σε αυτή τη σελίδα και να διαβάσω ότι γράφω.

Στη ζωή μου υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλά πραγματικά αξιόλογα πρόσωπα και πράγματα. Δεν χάνονται συνήθως σαν καπνός, αλλά ακόμα και αν αυτό γίνει, πρέπει πάντα να θυμάμαι ότι ένα από τα καλύτερα είναι ότι βρίσκομαι εδώ, στη Seoul, στο KU, ΤΩΡΑ, και μου προσφέρονται απλόχερα όλα αυτά που επέλεξα και προσπάθησα πολύ για να έχω, και τα οποία τελικά δεν είχα ιδέα ποσο καλά όντως είναι. Όπως σοφά μου έγραψε μια έξυπνη φιλενάδα μου: "Na exeis sto mualo sou oti apo emas exeis apeiri 8etiki energeia, oti 8a mas leipeis k opote k na guriseis 8a 8eloume na se agaliasoume to idio sfixta! Tha se pniksoume sta filia anti na se ksexasoume! Na mi niw8eis ksekremasti epeidi 8a'sai makria, alla perifani pou eftases ekei!" Έτσι λοιπόν πιστεύω και εγώ. Η Ελλάδα δεν θα χαθεί ξαφνικά, η Σύρος δεν θα βουλιάξει, τα σπίτια μου είναι εκεί και θα με περιμένουν και το ίδιο θα κάνουν και οι καλοί μου φίλοι. Όλοι οι άνθρωποι δηλαδή που με νοιάζονται και με αγαπούν αληθινά ;)

Και που ξέρεις καμιά φορά... Εδώ έχουν γίνει άλλα και άλλα περίεργα στα 27 μου χρόνια.

Αυτό απλά γιατί το ακούγαμε μαζί μια φορά και για κάποιο λόγο το έχω συνδέσει τώρα για πάντα :)

Giant larva??

Και για να σας φρικάρω τελείως και να σας αποδείξω κάποια από τα λεγόμενα του προηγούμενου post, να τι βρήκε η Ήρα σήμερα στον κήπο:
..μπορεί να μην είναι γίγαντας, αλλά σαν τον αντίχειρα μου είναι!!

Επ!! Τι έχουμε εδώ???!!!!

Μου θυμίζει τόσο πολύ -εκτός από ένα βιντεάκι που με έβαλαν να δω κάποτε..- τη κάμπια από την  Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων!

Πατουσάκιαααααα!!!!!!!!!!

Ο -αχέμ- ποπός του κτήνους (παρατηρήστε την απόφυση που είναι σαν ουρίτσα!)....

....και η μουσούδα του τέρατος!!

Πάω να φάω κάτι ντολμαδάκια που έχουν ξεμείνει από χτες.... (μουχαχαχααααα)

... Ήπιες καλοκαιρινές απασχολήσεις...

Μιλάμε για ύπνους, όχι μαλακίες....

Διότι μετά από ένα μεγάλο διάστημα έντονης –γκουχ- ζωής, έρχεται πάντα μία μεταβατική ήσυχη περίοδος που βασικό σκοπό έχει να με ηρεμήσει και να με πείσει να αρχίσω να ανασυντάσσομαι και να αποθηκεύω δυνάμεις για το επόμενο βήμα. Τα καλοκαίρια μου ήταν πάντα ήπια, χωρίς τις τρελές καταχρήσεις και τις μανιακές εξόδους αλλωνών : αυτά τα κάνω συνήθως όλο το χρόνο, οπότε με τι όρεξη να τα κάνω και στο νησί, μες τη βράση του καύσωνα? Πραγματικά δεν βλέπω το λόγο. Ίσως άλλοι άνθρωποι να απελευθερώνονται με το που αλλάζουν τόπο, ίσως επειδή δεν τους ξέρει κανείς?  Ίσως επειδή πάνε διακοπές με τους φίλους τους και όχι με τους γκόμενους/ες? Δε ξέρω πραγματικά από πού πηγάζει αυτή η ξαφνική εξαλλοσύνη και ants-in-the-pants αντιμετώπιση του καλοκαιριού.. φαίνεται ότι νιώθω αρκετά άνετα ώστε να κρεπαλιάζω στο σπίτι μου το χειμώνα και όταν πια φτάνει το καλοκαίρι, έχω βγει εντελώς off πλέον και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το άραγμα και η ηρεμία, και οι απλωμένες μου αρίδες μες την άμμο ή πάνω σε χαμηλά τραπεζάκια βεράντας.

Έτσι λοιπόν, οι ασχολίες μου είναι ανάλογες της αποχαύνωσης μου, λειτουργώ κανονικά μόνο σε πνευματικό επίπεδο: βιβλία, βιβλία και βιβλία. Και 2-3 άλλα πράγματα με τα οποία θα χαζολογήσ.. ε, θα μιλήσουμε σε αυτό το blog post. Για τα βιβλία θα πούμε άλλη φορά, όταν θα έχει ψιλοτελειώσει το καλοκαίρι και θα σας πρήξω για αυτά που διάβασα.

Νύχια

Δεν μιλάμε για απλό manicure και μαλακίες. Μιλάμε για υπερπαραγωγές σε mini συσκευασία. Λες και όλη μου η ενέργεια διοχετεύεται στα -άνω κυρίως- άκρα μου και μόνο. Μεγαλουργώ. Δοκίμαζω νέες ιδέες. Ανοίγω νέους δρόμους. Μιλάμε για τέχνη. Κάποτε ζωγράφιζα ή έφτιαχνα comics, τώρα φτιάχνω  νύχια!

Μαζί με την τρελή την Ήρα εννοείται, σκαλίζουμε πολλά και διάφορα tutorials από όπου αντιγράφουμε αγαπημένες συνταγές και εμπνεόμαστε. Και ιδού τα αποτελέσματα ως τώρα:

Το αγαπημένο μου, το καρπούζι!

Θα το έλεγα τέννις/polo shirt style.. (το έκανα στην Ήρα)

Και το καρό - μοιάζει απλό αλλά μη σας ξεγελάει το χρονοβόρα παλιόπραμα.. χίλιες φορές το καρπούζι! Plus, κάνει τα νύχια να φαίνονται πιο κοντόχοντρα, όσο μακριά και αν είναι, γι'αυτό μην το τολμήσετε σε κοντά.

Από τα tutorials που ανέφερα, τα αγαπημένα μας είναι στα κανάλια των IHaveACupcake (από τα πιο απλά αλλά ωραία σχέδια), CutePolish (για όντως πιο χαριτωμένες ιδέες) και MissChievous (αν και έχει περισσότερα make up tutorials η διάσημη Miss, με σκόρπια καταπληκτικά nail tutorials, σε ελαφρώς πιο elegant approach).

Αυτό το είχα κάνει παλιότερα, απλό αλλά κλασσικό ντεγκραντέ!

Έντομα

Ναι, έντομα. Υπάρχουν αυτά που σιχαίνομαι, είναι λίγα αλλά τα μισώ πραγματικά. (Πριν από 2 λεπτά με το ρολόι, σκότωσα άλλη μία κατσαρίδα γίγαντα. Παλιά φοβόμουν να τις σκοτώσω, εδώ και χρόνια κωλώνω μόνο αν βρίσκονται σε ύψος διάφορο του πατώματος. Οι κατσαρίδες για τις οποίες μιλάω δεν είναι τίποτα το αστείο: στην ωραία μας Σύρο αγγίζουν με άνεση τους 7-8 πόντους σε μήκος με κεραίες κάπου άλλους 5 πόντους, κόκκινες ως επί το πλείστον και βέβαια πετάνε.. πετάνε με άνεση καταπάνω σου οι πανηλίθιες, ακριβώς όπως κάνουν και όταν σπριντ-άρουν μανιακά.. τι ζώα! και τι τρόμος!)

Υπάρχουν όμως και όλα τα άλλα έντομα, που τα βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα -σχεδόν ανεξαιρέτως- όσο λίγοι άνθρωποι τα βρίσκουν, που τα ακολουθώ, τα πιάνω και βέβαια τα βγάζω φωτογραφίες. Ξέρω ότι είμαι σαν ούφο όταν τα κάνω αυτά, αλλά ειλικρινά χέστηκα. Ο καθένας μας έχει κάποια παραξενιά που κανείς δεν φαντάζεται ότι θα μπορούσε να έχει. Η δικιά μου είναι η λατρεία για τα έντομα. Η αδερφή μου βρίσκει έτσι άλλη μια αφορμή να με λέει υποτιμητικά "παιδί της ζούγκλας". Ιδού τα τελευταία μου κατορθώματα:

Νομίζω είναι μακρύγλωσση νυχτοπεταλούδα αυτό το τερατάκι με μέγεθος παιδικού χεριού που βρήκα στον κήπο μου!

Και en face!

Και η πιο αγαπημένη μου: LUNCH TIME!!!!

Κηπουρική

Όταν ξεκινάω, δε μπορώ να σταματήσω, λες και είμαι εθισμένη! Τρέχω πέρα δώθε με κλαδευτήρια και σκάλες για να φτάνω ψηλά, και γίνομαι μες τη λάσπη και τη γύρη και διάφορες άλλες αηδίες. Είναι επίσης ουσιώδες άθλημα ώστε να συναντάω περισσότερους από τους φίλους μου, τα έντομα. Ποτέ δεν ξέρεις που κρύβεται η επόμενη πελώρια κάμπια...

Αναζήτηση κουλών ευρυμάτων προς πολιτιστική ανάλυση

Κάθε επαρχία κρύβει τους κουλούς πολιτιστικούς θησαυρούς της σε παλιές αποθήκες, βρωμογειτονιές, ερείπια κ.λ.π. Παλιά σκαρφαλώναμε μέσα στο κάθε γιαπί και "γκρεμίδι" και ξετρυπώναμε τσοντοπεριοδικά. Μη με παρεξηγείτε. Πρώτον, δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτές οι φωτογραφίες στην τρυφερή ηλικία των 5, και δεύτερον, όλοι οι φίλοι μου ήταν αγόρια που με πέρναγαν τουλάχιστον 2-3 χρόνια...

Τέλος πάντων, ιδού το τελευταίο εύρημα, το οποίο δεν βρέθηκε σε ερείπια, αλλά σε περίπτερο παρακαλώ:

ω ναι...

Αχά! Ναι, είναι "καραμελότσιχλες" παρακαλώ, σε συσκευασία χαπιών.... Πάρτε μικρά μου παιδάκια! Καταναλώστε!!
(Χμ, μάλλον έχω επηρεαστεί αρκετά από τους αγαπημένους μου Simon και Martina του EatYourKimchi, όπου στην ενότητα τους, WTF -που στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει wonderful treasure find και όχι το γνωστό..- αναλύουν και πειραματίζονται με κουλά ευρύματα που πετυχαίνουν στις ατελείωτες αγορές της Seoul! Σίγουρα θα εκτιμούσαν τα καραμελοχάπια μου.. ή pill candy for you :P)

Αυτά για την ώρα.. Πάω να κυνηγήσω κανένα γεωσκώληκα....

Τα "λιωμένα" albums vol.1

Λοιπόν, εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, κάνω στο fb αυτό το 30 day song challenge όπου πρέπει κάθε μέρα να ποστάρεις ένα τραγούδι που ταιριάζει στην περιγραφή της ημέρας. Συνήθως δυσκολεύομαι να διαλέξω ένα τραγούδι, καθώς για κάθε τι που με ρωτάνε, πάντα βρίσκω πολλά και δεν μπορώ να διαλέξω εύκολα. Το μεγαλύτερο κακό ως τώρα έγινε με την κατηγορία song from your fav album... Ήταν ηθικό το πρόβλημα :Ρ Κατά καιρούς κολλάω με cd τα οποία μπορεί σε βάθος χρόνου να μην είναι τα αγαπημένα μου ή τέλος πάντων αυτά που εκτιμάω περισσότερο απ' όλα.. αλλά έτσι δεν γίνεται και με τους γκόμενους: αυτοί με τους οποίους κολλάς καμιά φορά, δεν είναι και αυτοί που εκτιμάς ή συμπαθείς περισσότερο! Anyway, αποφάσισα να βάλω ένα τραγούδι από ένα album που έχω λιώσει τελευταία και ας μην είναι το πιο ενδεικτικό των αγαπημένων μου, γιατί πολύ απλά αυτά τα ερωτηματολόγια έχουν πλάκα ακριβώς επειδή αν τα κάνεις σε άλλη φάση της ζωής σου απαντάς άλλα αντ' άλλων!

Μου ήρθε έτσι η έμπνευση, τύπου high fidelity [όποιος μας ξέρει καλά, εμένα και την Ήρα, ξέρει και ότι είμαστε μανιακές με τις λίστες και τα top5, 10, 1000...] να καταγράψω τα album/cd τα οποία έχω κυριολεκτικά λιώσει κατα καιρούς. Σύνολο, αποκλείωντας τις ανακατεμένες συλλογές βέβαια και με αυστηρά κριτήρια "λιωσίματος", βγήκαν 36. Σε ένα κουτάκι εδώ μπροστά μου, έχω 36 χαρτάκια με νούμερα 1 ως 36. Κάθε τόσο θα τραβάω μερικά στην τύχη και θα γράφω για τα album στα οποία αντιστοιχούν. Και ανάλογα με το πόσα έχω να πω κάθε φορά, θα γράφω για 1 ως 3 album φαντάζομαι. Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέρον όλο αυτό το concept! Εμένα με τράβηξε πολύ από την άποψη ότι έτσι θα ασχοληθώ με ότι αγάπησα μουσικά από παιδί, θα το κρίνω, θα το σχολιάσω και θα καταλήξω στο τι πιστεύω για αυτό τώρα! Πάμε λοιπόν!!


no14. Marilyn Manson - Mechanical Animals

Του 1998, αλλά πιστεύω ότι το αγόρασα μεταξύ 2001-2002, όταν πήγαινα λύκειο.



Καθώς κρατάω τώρα το cd στα χέρια μου, το νιώθω ακόμα πολύτιμο κατά κάποιο τρόπο. Φταίει και το packaging του: χάρτινο cover από το οποίο βγαίνει συρταρωτά η πλαστική θήκη η οποία έχει ελαφριά μπλε απόχρωση (και χρησίμευε στο να μπορει κανείς να διαβάσει διάφορα μυνήματα γραμμένα με ελαφρύ κίτρινο μελάνι στο booklet), βιβλιαράκι που διαβάζεται και από τις δύο πλευρές και έχει άρα δύο εξώφυλλα, τέλεια γραφιστική δουλειά από άποψη concept αλλά και design, και τέλος το cd που είναι και καλά λευκό χάπι. Θυμάμαι όταν το είχα αγοράσει, ήταν σαν να άνοιγα το σεντούκι με το θησαυρό! Τι τρομερή η ηδονή της συσκευασίας όταν έχει πολλά να σου προσφέρει!! (Σε αυτό θα επανέλθω και αλλού, που ταιριάζει ακόμα περισσότερο!)

Το λευκό εξώφυλλο

Το concept του album ήταν τα ναρκωτικά και η show biz: η λευκή πλευρά για τα drugs και η πιο glam με τίτλο Omega and the mechanical animals, για το star system (το concept του Omega φανερά επηρρεασμένο από το alter ego του David Bowie, Ziggy Stardust). Όλα τα τραγούδια περιγράφουν διάφορες πτυχές της ίδιας αλήθειας: ναρκωτικά και modeling και starιλίκι, το "χάσιμο" μέσα τους, η βαρεμάρα και η έλλειψη άλλων ενδιαφερόντων, ο εθισμός, ναρκωτικά και sex sex sex, τσακωμοί, καταθλίψεις, αποκούμπι, ξενοιασιά, αντικοινωνικότητα, απαιτήσεις της κοινωνίας στις οποίες κάποιος δε μπορεί να ανταπεξέλθει, αποφυγή του πόνου, επιφανειακή ομορφιά, ναρκωτικά και rock όπως πάντα, κλπ κλπ. O Manson πάντα κριτίκαρε κοινωνικά φαινόμενα χωρίς να κατηγορεί

To Omega εξώφυλλο

μονομερώς, και βλέποντας μια κατάσταση σφαιρικά. Δεν χαριζότανε, αλλά είχε και το επίπεδο να αναγνωρίζει τα λάθη από καθε πλευρά και όχι να ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους, αντιθέτως από τους συντηρητικούς πολέμιους του, που πάντα φόρτωναν διάφορα σε αυτόν, με γραφικό ιεροεξεταστικό τρόπο. Αυτό το cd σίγουρα είχε ενοχλήσει περισσότερο από όλα τα προηγούμενα του, πολύ απλά γιατί αφορούσε σε λεφτάδες, κοσμικούς και όλο τον ισχυρό χώρο της show biz, πολύ περισσότερο απ' ότι πριν. Το θέμα της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, τα προβλήματα της εφηβείας, τα σκατά των παπάδων και των πολιτικών, όλα εξίσου αν όχι σπουδαιότερα προβλήματα, δεν αποτελούσαν καρφί στην εξουσία της εικόνας και στο star system όπως το Mechanical animals. Πάντως, μπορει να περιγράφει όλη αυτή τη θολούρα κρίνοντας την παράλληλα, αλλά εκ των έσω, αφού ο ίδιος είχε και σοβαρά θέματα με αλκοολισμό.



Τώρα, κάποια κομμάτια μου φαίνονται λίγο εφηβικά για τα γούστα μου, αλλά βέβαια αυτό είναι αναμενόμενο. Κάποια άλλα ακόμα με ξεσηκώνουν και κάποια άλλα είναι από τα πιο γνωστά του (Dope show, I don't like the drugs but the drugs like me και Rock is dead). Υπάρχει και ένα με το οποίο κάποτε έριχνα τρελό τρελόοο κλάμα, και τώρα με ταράζει ακόμα, το The speed of pain. Έλεγε στο τέλος, I hope at least we die holding hands for always, και ενώ τώρα αμέσως σκέφτομαι μελόοο, επειδή το έχω συνδέσει με την πίκρα ενός εφηβικού έρωτα όταν πρέπει να τελειώσει, συγκινούμαι ακόμα!

Το αμφιλεγόμενο αυτού του album ήταν ότι διέφερε πολύ από τα παλιά και ήταν πολύ πιο ελαφρύ, οπότε πολλοί fans του Manson είχα δυσαρεστηθεί τρελά. Εγώ όμως πορώθηκα με αυτό το cd στη φάση που σιγά σιγά αποσυρόμουν από τη metal λατρεία μου και τις πολλές hardcorιές, και είχα ανάγκη κάτι πιο επιτηδευμένο, οπότε μου έσκασε κουτί.



Καλά, για το Manson θα πω και άλλα αργότερα γιατί υπάρχει και άλλο cd του στη λίστα! Πριν αφήσω αυτό το album όμως, να πω ότι μάλλον ηταν αυτό που τον έκανε πιο γνωστό στην Ελλάδα, και πυροδότησε όλες τις εξωφρενικά ηλίθιες φήμες/ανέκδοτα! Ότι έχει κάνει αλλαγή φύλου π.χ. Πάντα η εμφάνιση του ήταν τραβηγμένη, dark και θεατρική, αλλά η γυμνή εμφάνιση του στα video και στο εξώφυλλο, με πρόσθετο στήθος και μια αινιγματική κούρμπα στα γεννητικά όργανα, έκανε όλα τα χαζά αυτού του κόσμου να οργιάζουν σχετικά με το φύλο του Manson. Τα Wal Mart αρνήθηκαν να πουλάνε το cd! Δουλειά δεν είχε ο διάολος... και ενώ ήταν σαφές στο cd ότι παρίστανε το alter ego του, τον εξωγήινο Omega. Θα σας θυμίσω και την πραγματικά οργιόδους φαντασίας φήμη ότι και καλά ο Manson αφαίρεσε τα τελευταία κάτω πλευρά του για να μπορεί να κάνει στοματικό στον εαυτό του.... Ευφυές.... Ο ίδιος είχε κάποτε νομίζω πει ότι η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει τη φαντασία του κόσμου στις φήμες που βγαίνουν για αυτόν!


no 2. Placebo -  Without you I'm nothing

Του 1998 επίσης, αλλά αυτό το είχα αγοράσει μάλλον το 1999, στην 1η λυκείου.

Το εξώφυλλο

Ok, οι Placebo είχαν κάνει γερή αρχή με το ομώνυμο πρώτο album τους, αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου τους εκτίναξε κανονικά. Δυστυχώς δηλαδή, γιατί η μετέπειτα πορεία τους για μένα δεν ήταν ανάλογη των δύο πρώτων cd. Όταν πήγαινα γυμνάσιο και αρχές λυκείου, οι Placebo ήταν εντελώς alternative, ορολογία που τότε ξεπρόβαλε πακέτο με κάτι τέτοια group, αλλά σύντομα γίναν mainstream και άρχισαν και να παίζουν πιο mainstream μουσική, και τελικά εδώ και χρόνια εγώ τους θεωρώ πλέον κατεστημένο. Ανεξάρτητα όμως από όλη αυτή τη δυσαρέσκεια μου, που δεν είναι και σπάνιο φαινόμενα με μπάντες που μου άρεσαν κάποτε, οφείλω ακόμα να πω ότι το συγκεκριμένο cd, όχι μόνο το ξέρω λέξη προς λέξη και νότα προς νότα ακόμα, αλλά και συνεχίζει να με αγγίζει και να με συγκινεί!

Το φωτογραφικό υλικό έχει την αρρωστιάρικη αισθητική και δήθεν ρεαλιστική ματιά που θα θεωρούσε κανείς ψαγμένη τότε. Πολλά απ' τα τραγούδια έχουν τους ακαταλαβίστικους, δήθεν με βαθιά νοήματα αλλά στην πραγματικότητα απλά αλαμπουρνέζικους, στίχους. Ήταν νέοι και ήμασταν έφηβοι, οπότε τραγούδια του τύπου Every you every me χαρακτηρίζονται από μια χαζομάρα, ενώ άλλα όπως το Brick shithouse έχουν τον εφηβικό θυμό που νομίζει ότι εμπλέκεται σε ουσιαστικές διαφωνίες ενώ στην πραγματικότητα τρώγεται απλά με τα ρούχα του. Όλα αυτά με ενοχλούσαν και τότε, ίσως βέβαια λίγο λιγότερο, αλλά ποτέ δεν με χαρακτήριζε αυτή η εφηβική έξαψη της αδικίας εις βάρος μου ή των τσακωμών. Οποιοσδήποτε έδειχνε τέτοια σημάδια με απωθούσε. Θα μου πεις, και τότε πως σκάλωσα με το cd αυτό? Ε λοιπόν, τα κομμάτια ήταν δυνατά, γερή μουσική και φρέσκια για τότε, έμοιαζε να μην ντρέπεται για τίποτα αλλά και ταυτόχρονα να έχει ένα σωρό ανασφάλειες και τρυφερότητα. Πως να μην ταυτιστώ? Και οι στίχοι, όσο pretentious και αν ήταν η γενική αντιμετώπιση, ήταν καλοδουλεμένοι και εθιστικοί, και σε κάποια σημεία πραγματικά έξυπνοι ή πολύ έντονα φορτισμένοι. Το Pure morning έγινε σαν ύμνος των alternativoparty μας. Το Every you every me το έμαθε και η κουτσή Μαρία λόγω της ταινίας Cruel intentions που ήταν ένα ακόμα εφηβικό hit της εποχής (και μην κάνετε κορίτσια ότι ξεχάσατε που είχαμε πάθει όλες σμπαρακουάκ με τον Ryan Phillippe..). Το The crawl, το Ask for answers και το My sweet prince όμως έμειναν αναλλοίωτα, και το πρώτο παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδιου που άκουσα ποτέ. To δυνατό Scared of girls επίσης επιμένει να με ξεσηκώνει.





Και ένα σκηνικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Πρωτοχρονιά 2000, γύρω στη 1 τη νύχτα πηγαίναμε οικογενειακώς σε κάτι σόγια (σπάνιο φαινόμενο, δεν θυμάμαι γιατί) και παρακάλεσα τους γονείς μου να σταματήσουμε από το σπίτι του φίλου μου του Σπύρου. Τότε με τον Σπύρο που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος μου, ήμασταν κολλητοί, και τα είχα με τον κοινό κολλητό μας, πράγμα που μάλλον διέλυσε τις σχέσεις μας.. Τεσπά, το θέμα είναι ότι ο Σπύρος μου είχε μάθει τους Placebo. Πλησιάζοντας στην πόρτα του, άκουσα φασαρία πολλή από μέσα. Έπαιζε πολύ δυνατά μουσική. Φυσικά έπαιζε το Without you I'm nothing... Χτύπησα το κουδούνι πολλές φορές και όταν επιτέλους με άκουσαν και άνοιξαν την πόρτα, τους βρήκα όλους ήσυχους, καθισμένους στο πάτωμα να ακούνε το τραγούδι με μια αναπόφευκτη μελαγχολία στο βλέμα. Μα είναι πρωτοχρονιά ρε γαμώτο! σκέφτηκα. Μου φάνηκε τόσο αταίριαστο που κόντεψα να βάλω τα γέλια, είπα πέντε κουβέντες και έφυγα γιατί ούτως ή αλλως βιαζόμουν. Αν αυτό σήμαινει να ανήκεις στους cool-one-year-olders τότε δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Και εγώ το λάτρευα το τραγούδι, αλλα για μένα εκείνη τη βραδιά, υπήρχαν και άλλα πράγματα στον κόσμο, κεφάτα πράγματα :)

Cocktails και live No Offense για το κορίτσι των γενεθλίων!

Στις 14 είχα τα γενεθλιά μου. Έγινα 27, τα χρόνια περνούν, εγώ μεγαλώνω, με πιάνει μια κάποια θλίψη πλέον η οποία πριν τα 25 δεν με έπιανε εννοείται (και μάλιστα μου φαινόταν παρανοϊκό ως ιδέα να μελαγχολεί οποιοσδήποτε στα γενέθλια του), μπλα μπλα μπλα, οπότε βεβαίως βεβαίως κανονίζω διάφορα ώστε να γιορτάσω τη μέρα που πρωτοβγήκα στον κόσμο και να ξεσαλώσω! Σε αντίθεση με πολλούς που το παίζουν ή είναι αρκετά ταπεινοί ώστε να μην δίνουν τόση σημασία στα γενέθλια τους, εγώ θέλω ξεδιάντροπα να περιστρέφονται όλα γύρω από το γεγονός και να κανονιστεί όλο το πρόγραμμα των ημερών ανάλογα... Και το κατάφερα εννοείται. Δεν θα σας πρήξω όμως πολύ ακόμα με αυτά, απλά με αφορμή την ωρίμανση (!) μου κατά ένα χρονάκι ακόμα, θα σας προτείνω 3 πραγματάκια που έκανα και μου άρεσαν! Ιδού:

1. Το νησί της Πανόρμου - Πέμπτη

Έλα τώρα, ποιος είναι από βόρεια προάστεια ή κέντρο και δεν έχει πάει Πανόρμου? Προσωπικά, ελάχιστα μαγαζιά της περιοχής, μου είναι αρεστά και το χειμώνα. Μόνο το Ποτοπωλείο μάλλον. Πάντα μου άρεσε η φαινομενικά τυχαία οργάνωση του χώρου του και τα τεράστια τραπέζια του που χωρούν 5-6 παρέες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι οι μουσικές ποτ-πουρί επιλογές του, που μου φαίνονταν ανεβαστικές και partyanimale πριν από 5 χρόνια, τώρα μπορεί ακόμα και να με εκνευρίσουν πολύ, καθώς πρώτον το playlist δεν έχει αλλάξει από τότε, και δεύτερον, δεν έχουν ιδιαίτερο ειρμό και έχουν σαπίσει. Η φρεσκάδα έχει κάνει φτερά και ώρες ώρες η μουσική μου θυμίζει φοιτητικό πάρτυ ή νησιώτικο bar στην κακή εκδοχή τους. Δεν είναι ότι μισώ όλα τα τραγούδια που βάζει, αντιθέτως. Αλλά είναι τόσο ότι να'ναι-όλα-τα-party-hits-ανακατεμένα που χάνει το σεβασμό μου! Δεν γίνεται να βάζει Depeche mode και μετά από λίγο Bee Gees και μετά Τρύπες! Χάνουν όλα την αξία τους έτσι, για μένα. Είναι πολύ βασικός ο κανόνας πως για να παραμείνει in ένα στέκι οφείλει να ανανεώνεται, και το Ποτοπωλείο έχει ξεχαστεί αρκετά και εφησυχάσει. Καλώς ή κακώς κάποτε ήταν στην κορυφή, και ακόμα το αγαπάμε πολύ για το κλίμα και το χώρο του, αλλά και για τον κόσμο που μαζεύει, αλλά φοβάμαι ότι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος δεν θα το πατάω το πόδι μου με τίποτα!

Το καλοκαίρι είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Τότε λίγο πολύ, όλα τα μαγαζιά στο στενό, γίνονται ένα, και αυτό είναι που κάνει την Πανόρμου νησί! Τότε σχεδόν πάντα κάθομαι στο Alegria ή στο Santa Botella που και τα δύο είναι από παλιά εκεί και τα συμπαθώ πολύ και κάνουν και ωραία σαγκρία. Εύα χωρίς σαγκρία δεν γίνεται. Το Santa Botella έχει και ένα υπέροχο site. Αποφεύγω φανατικά τα σκυλοκλαμπέ bar της απέναντι πλευράς, αν και η μουσικές τους επιλογές μπλέκονται μεταξύ τους αναπόφευκτα, και επειδή και αυτό μου θυμίζει καλοκαίρι και νησί, στην πραγματικότητα το απολαμβάνω! Οι ταράτσες επίσης πρέπει να αναφερθούν, αλλά επειδή ως κρυουλιάρα και fan του στενού, δεν έχω ανέβει στις περισσότερες, ας μας δώσει κάποιος άλλος τα φώτα του! Ακόμα, το Dunkel bar μου φαίνεται καλό, αλλά τα 20 μέτρα που το χωρίζουν από τη βαβούρα, δυστυχώς σε εμένα κάνουν μεγάλη διαφορά και έτσι δεν έχω κάτσει εκεί ποτέ. Κρίμα, γιατί φημολογείται ότι κάνει ωραία cocktails.. Τέλος, να πω ότι η Πανόρμου είναι 5' δρόμο από το σπίτι μου, οπότε νομίζω θα συχνάζω εκεί πάντα.

2. Cocktails στο Tiki - Σάββατο

Στο πατάρι! Την αγαπώ αυτή την ταπετσαρία!

Το κάτω bar

Καλά, το Tiki είναι μια κατηγορία από μόνο του κατά τη γνώμη μου. Έχει και ένα τέλειο site που μου θυμίζει το ένα καφέ στη Στοκχόλμη. Βρίσκεται και αυτό δίπλα από στάση μετρό, αλλά στη στάση Ακρόπολη, και είναι λίγο-πολύ μόνο του σε αυτή την περιοχή. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε να πιάσει, γιατί έχει άλλα τρελά αβαντάζ: hawaiian concept και διακόσμηση, ανάλογη μουσική, και εξαιρετικά cocktails! Και όταν λέω εξαιρετικά, εννοώ τα καλύτερα της Αθήνας απ' όσο ξέρω. Μια τεράστια ποικιλία αρχικά. Ζητάς κατάλογο και σου φέρνουν ένα πολυσέλιδο βιβλιαράκι ολόκληρο, τίγκα στα cocktail, μέσα στο οποίο πραγματικά χάνεσαι και δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Το καλό είναι ότι φυσικά υπάρχει και κατηγοριοποίηση ανάλογα με το βασικό συστατικό, έτσι εγώ τρέχω αμέσως στις σελίδες με το ρούμι! Στην αρχή έχει μια κατηγορία με τα πιο γνωστά, μετά κατηγορίες με vodka, rum, tequila, gin κλπ κλπ. Όσες φορές έχω πάει έχω δοκιμάσει πολλά και διάφορα.

Yellow Bird

Προσωπικά όπως είπα μου αρέσει το ρούμι, σε συνδυασμούς με ανανά, μπανάνα, lime και άλλα, όπως στο Yellow bird, στο οποίο το λευκό και το μάυρο ρούμι συνδυάζονται με μπανάνα, ανανά και ροδάκινο -μιάμ!- ή πορτοκάλι -γιάχ!- ή στο Belladona που συνδυάζονται με cranberry, ανανά και πορτοκάλι. Μία φορά που πήρα το Yellow bird στοTiki, μου φάνηκε όσο πρέπει βαρύ, αλλά τη δεύτερη φορά, κάποια άλλη μέρα, ήταν κάπως πιο ελαφρύ και δυσαρεστήθηκα λίγο, αφού υποτίθεται ότι τα cocktails φτιάχνονται πολύ αυστηρά. Αλλά όπως και να 'χει, άλλο παράπονο δεν είχα ποτε!

Τα ποτήρια που λέγαμε :Ρ

Αποφεύγω τα Daiquiri, όχι επειδή δεν μου αρέσουν, αλλά επειδή τα έχω πιεί στη χώρα προέλευσης τους, την Κούβα, όπου τα παρασκεύαζαν με τις αυθεντικές ντόπιες συνταγές και με γαλά καρύδας κατευθείαν από το φρούτο που το έκοβαν βέβαια μπροστά σου, και η σύγκριση, όσο υπέροχα και αν τα κάνουν τα παιδιά εδώ, θα είναι άδικη. (Παρομοίως για Pina Colada αν και αυτή είναι από το Puerto Rico.) Ήπια και στο El Floridita μάλιστα, το bar που τα καθιέρωσε στον κόσμο και όπου ο Hemingway τα κατέβαζε 5-5, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλο blog post δυστυχώς! Μια και μιλάμε ακόμα για ρούμι, το Mai Tai τους είναι εξαιρετικό επίσης. To Voodoo, με το αγαπημένο μου Malibu, το οποίο σερβίρετε και σε ανάλογο voodoo themed ποτήρι, ήταν ωραίο πλην δεν είχε καμία σχέση με τη συνταγή με γάλα και kahlua που είχα δοκιμάσει κάπου αλλού και την οποία μάλλον προτιμάω. H εκδοχή του Zombie (ίδιο χαριτωμένο ποτήρι με το voodoo) που φτιάχνουν είναι μια χαρά και έχει πολλούς fan.

Strawberry Margarita

H tequila είναι η αχίλλειος πτέρνα μου με την πολύ κακή έννοια, που σημαίνει ότι ενώ πάντα με τα ποτά έχω μια εξαιρετικά φιλική σχέση, εννοώντας ότι ποτέ δεν ανακατεύομαι, όσο και να πιω, και ποτέ δεν έχω hangover με κάθε ειλικρίνια, η tequila μπορεί να με στείλει αδιάβαστη με ένα μόνο σφηνάκι, οπότε και την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι! Παρόλα αυτά δοκίμασα από τις Margaritas του Tiki που πήραν κατά καιρούς φίλοι μου, και ειδικά η Strawberry Margarita τους μου άρεσε πολύ.

Από τα cocktails με champagne δεν έχω δοκιμάσει παρά το Strawberry royal ή Rossini, το οποίο αν και μικρούλικο, ήταν πολύ γευστικό και φινετσάτο. Από τα cocktails με gin, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το πολυαγαπημένο μου Singapore Sling το οποίο επίσης δοκίμασα πρώτη φορά στο εξωτερικό, την 1η φορά που πήγα στο Tokyo, το 2006, στο bar του 45ου ορόφου του Park Hyatt Hotel, όπου σκεπτόμενη ότι θα πλήρωνα ούτως ή άλλως κάνα 20ευρο, ας έδινα 25 για ένα decent cocktail τουλάχιστον. Όχι μόνο decent ήταν, αλλά και πιθανότατα το καλύτερο cocktail που έχω πιει στη ζωή μου... Κάπου εκεί νομίζω, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την χαρά που προσφέρει αυτή η τρομερή αίσθηση ποιότητας και πολυτέλειας ενός καλού cocktail, και τα εκτίμησα πραγματικά όπως λίγα αναλώσιμα πράγματα στον κόσμο.

3. Οι No Offense στο After dark - Κυριακή

Είχα πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν να δω τους No Offense live, αλλά πάντα κάτι τύχαινε, ήμουν στην Πάτρα, ήμουν στο εξωτερικό, κάποιος είχε γενέθλια, κάπου με είχαν καλέσει... Τελικά, την προηγούμενη κυριακή κατάφερα επιτέλους να πάω στο gig τους στο After dark.  Ο Βλάσης, ο frontman του συγκροτήματος είναι προσωπικός μου φίλος, ιδιαίτερα αγαπημένος, και ήθελα πάρα πολύ να δω επιτέλους και αυτή την πλευρά του, που ως τώρα δεν είχα τιμήσει. Το live ξεκίνησε περίπου στις 23.00 όταν το After dark είχε λίγο πολύ γεμίσει. Τα παιδιά παίξανε αρκετές διασκευές, οι οποίες ήταν προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να μην είναι από τραγούδια που αναμασόνται ξανά και ξανά, όπως σε τόσα live από μπάντες που παίζουν covers, αλλά και να είναι αρκετά γνωστά και με ποικιλία. Εμένα προσωπικά οι επιλογές μου φάνηκαν πολύ καλές, και ακόμα καλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε κάποια κομμάτια είχαν καταφέρει να δώσουν το δικό τους χρώμα, κάτι που εγώ θεωρώ το ζητούμενο σε μια διασκευή, όπως το κάνανε π.χ. στο Somebody told me, αλλά και στο opening song από το cult anime που κάποτε βλέπαμε στο Junior's TV, Saber Riders, το οποίο το κάναν ολοκληρωμένο τραγούδι με πολύ γεμάτο ήχο, του δώσαν ζωή κατ' εμέ!

Παναγιώτης, Νικόλας, Βλάσης και Βασίλης. Ο Άγγελος δεν χώρεσε! Η φώτο είναι του Βασίλη Δεμερτζή.

Τα παιδιά παίξαν και πολλά δικά τους κομμάτια τα οποία βρήκα πολύ δυνατά στο σύνολο και τα οποία μπορείτε να ακούσετε στο myspace των No Offense. Στο live ήταν σαφέστατα καλύτερα, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τέτοιες μπάντες, αλλά και γενικότερα. Για αυτό άλλωστε αξίζει να τρέχουμε σε live όλη την ώρα, έτσι δεν είναι? Anyway, πίσω στα τραγούδια, θα έλεγα ότι ξεχώρισα το παιχνιδιάρικο Fresh start και το μελωδικό Everything is a race [που ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια ξεκαθάρισα ότι εννοεί race όπως racing, και όχι φυλή..] περισσότερο. Κάτι ακόμα που θέλω να αναφέρω σχετικά με το live, είναι ότι οι No Offense είναι και καλοί διασκεδαστές. Κάνουν χαβαλέ μεταξύ τους, προσπαθούν όλοι να είναι σε επαφή με τον κόσμο και δεν αφήνουν όλο το επικοινωνιακό προφίλ τους πάνω στον τραγουδιστή, και βέβαια ο Βλάσης εμπλουτίζει το πρόγραμμα -χαχα!- με την πασίγνωστη στους κοντινούς του ανθρώπους συνήθεια για καλά εώς φριχτά ανέκδοτα!! Η αλήθεια είναι ότι προς στιγμήν σκέφτηκα "κάνε θέε μου να μην πει κανένα τρισάθλιο και αρχίσουν να του πετάνε ντομάτες" αλλά όχι! Ο φίλος μου είχε κρατήσει τα καλύτερα για αυτή την περίσταση ;) [εκτός από αυτό το κρύο για τις γυναίκες βέβαια, παλιοφαλλοκρατικό γουρούνι, που τα κάνεις όλα ίσωμα!][χεχε!]

Ας σοβαρευτώ όμως, είμαι κάθετη στο ότι όσο καλό και αν είναι ένα συγκρότημα και όσο καλό ήχο και αν έχει, πραγματικά δεν πιάνει μία αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να τον ξεσηκώσει αλλά και να τον κάνει να γελάσει, να τραγουδήσει και να συμμετέχει τέλος πάντων με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα ασυγκίνητο κοινό είναι σαν ταφόπλακα για ένα live, και οι No Offense φάνηκε ότι το ξέρουν αυτό καλά και αφού περνάνε καλά και οι ίδιοι, το περνάνε και στον κόσμο. Εγώ προσωπικά, αρχικά λίγο μαγκωμένη και ίσως προκατειλημμένη όπως είμαι πάντα όταν πάω να παρακολουθήσω κάτι στο οποίο συμμετέχει κάποιος φίλος, λύθηκα γρήγορα, πέρασα πάρα πολύ καλά και τελικά εντυπωσιάστηκα όχι μόνο σε σχέση με τις προσδοκίες μου, αλλά και συγκρίνωντας με άλλα live ελληνικών ερασιτεχνικών bands που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς. Είναι δεμένοι και ευχαριστημένοι, και αυτό περνάει σαν εικόνα και σε όσους παρακολουθούν.

Άγγελος (κιθάρα), Βλάσης (φωνή), Παναγιώτης (κιθάρα), Βασίλης (drums) και Νικόλας (μπάσο).

Άλλα highlights: Τα γερμανικά του Βλάση απέδωσαν όπως το περίμενα στο Ich will και πέταξα απ'τη χαρά μου που παίξανε Rammstein. Τα oldies Daddy cool και Rebel yell τα ανακάτεψαν όμορφα με Muse και Breaking Benjamin. Όταν ο Βλάσης μου αφιέρωσε τυχαία το Paranoid των Garbage έμεινα μαλάκας γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να ξέρει ότι όταν πήγαινα γυμνάσιο, το Version 2.0 ήταν ένα από τα cd που είχα κυριολεκτικά λιώσει! Τέλος, θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω πολύ τον Βλάση αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν την φαεινή να παίξουν το Happy Birthday για εμένα και ένα άλλο παιδί, που είχαμε τα γενέθλια μας!! Εννοείται ότι αυτό είναι κάτι που δεν το έχει κάνει κανείς άλλος για μένα :D Ευχαριστώ πολύ παιδιά!

Btw, εδώ εχω και το playlist από εκείνο το βράδυ στο After dark, αλλά μάλλον λίγο ανακατεμένο, όπως μου το έστειλε ο Βλάσης :Ρ

Bon Jovi - It's my life
Rammstein - Ich will
Jimmy eat world - Pain
Killers - Somebody told me
Breaking Benjamin - Diary of Jane
3 doors down - When I'm gone
Korn/Cameo - Word up
Alien Ant Farm - Smooth Criminal
Blur - Song 2
Garbage - I think I'm paranoid
EMF - Unbelievable
Drowning Pool/Billy Idol - Rebel Yell
Muse - Time is Running out
Tracelords/Boney M - Daddy cool
Saber Rider full version

και τα τραγούδια των ίδιων:
Incubating dreams
One step forward
Everything is a race
Fresh start
Extraordinary people

Καλή συνέχεια και πολλά ακόμα live εύχομαι!

Οι HURTS στη χώρα που τους έδωσε το no.1 στα charts

Πωπω! Πέρασαν σχεδόν 2 βδομάδες και ακόμα δεν ανέβασα ένα blogpost gια την συναυλία των Hurts στην Αθήνα, ντροπή μου! Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως....

Από το project How they get dressed

Τον Δεκέμβρη είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι αυτό το ανερχόμενο ντουέτο από το Manchester είχε αρχίσει να μου αρέσει σημαντικά. Κατέβασα το Happiness, το debute album τους λοιπόν, και σιγουρεύτηκα πλέον για τα καλά ότι, παρά την mainstream επιτυχία τους στη Ελλάδα και παρά του γεγονότος ότι τους έμαθα από το ραδιόφωνο, το MAD και το MTV (είμαι αρκετά προκατειλειμένη σε τέτοια θέματα και γενικά σνομπάρω ίσως και υπερβολικά τα μουσικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε αντίθεση με τα μουσικά blogs και την επιρροή από φίλους που είναι πηγές που εμπιστεύομαι και εκτιμώ), ο ήχος τους με ιντρίγκαρε και ότι θα ήθελα πάρα πολύ να τους δω live ώστε να το διαπιστώσω και στην πράξη ότι ναι, όντως αξίζουν. Η μουσική τους έχει πολλές ηλεκτρονικές, pop, glam και σχεδόν vintage 80s αποχρώσεις που μοιάζουν να παίρνουν κάτι παλιομοδίτικα ξεπερασμένο και να το κάνουν φρέσκο. Κάθε τόσο μου θυμίζουν και κάποιον: τους A-ha στα pop στοιχεία και λίγο θεατρικά φωνητικά, τους Joy Division στον ήχο και στην ψυχρότητα (πόσο τυχαία να είναι η κοινή καταγωγή?), τους Diorama και άλλα darkwave electro συγκροτήματα ίσως.. Ο τραγουδιστής Theo Hutchcraft με κάνει να σκέφτομαι τον Frank Sinatra και ας ακούγεται τρελό, και η φωνή του μου φέρνει στο μυαλό τον Sivert Hoyem, ίσως και τον Nick Cave.. Το ντύσιμο και των δύο μου θυμίζει τα συγκροτήματα στις αρχές του rock & roll, όταν όλοι φόραγαν κουστούμια είτε τους πήγαιναν, είτε όχι. Έχουν την φινέτσα και την κομψότητα της παλιάς σχολής και όχι την υπερβολή και την επίδειξη της goth εμμονής με την dressing up smart αισθητική τους. Αλλά ανάμεσα σε όλες αυτές τις επιρροές-ομοιότητες θα μπορούσαν οι Hurts να με πείσουν ότι έχουν προσωπική άποψη και δύναμη στην πράξη? Θα κατάφερναν και σε ζωντανή εμφάνιση να περάσουν μια δικιά τους γραμμή , όπως με μυστήριο τρόπο το καταφέρνουν στο studio album τους?

Theo Hutchcraft - πέστε μου ότι δεν μοιάζει με τον Sinatra!

Αυτό το τραγούδι το έχω λατρέψει και το θεωρώ πολύ γλυκό <3

Στο Fuzz δεν είχε πολύ κόσμο δυστυχώς. Αυτό οφειλόταν βασικά στο ότι η 25η Μαρτίου έπεσε παρασκευή φέτος κι πολλοί την είχαν κάνει για το 3ήμερο αφήνωντας την Αθήνα μισοάδεια, και δεύτερον στο ότι η συναυλία των Hurts είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 12 Δεκέμβρη αλλά αναβλήθηκε τότε, αφήνωντας όσους είχαν αγοράσει εισητήρια λίγο στο φλου σχετικά με το πότε θα γινόταν τελικά και αν θα γινόταν. Επιπλέον, δεν είχε γίνει και πολύ γνωστή κατά τη γνώμη μου η νέα ημερομηνία: εγώ το έμαθα μόλις μια βδομάδα πριν από μια αφίσα στο Γκάζι και πολλοί γνωστοί μου δεν ήρθαν γιατί το εμαθαν τελευταίες μέρες! Τέσπα, εμάς δεν μας χάλασε καθόλου το ότι δεν είχε τρελό κόσμο γιατί βρήκαμε τέλειο σημείο να σταθούμε και ας μην είχαμε φτάσει νωρίς.

Είχαν και πολύ επιβλητικό φωτισμό, λευκό και πολύ δυνατό.

Λοιπόν, οι Hurts ήταν μακράν καλύτεροι από ότι περίμενα! Ίσως να έχω συνηθίσει να κρατάω μικρό καλάθι βέβαια, αλλά πραγματικά τα Aγγλάκια αυτά με κέρδισαν. Η φωνή του Hutchcraft είναι πραγματικά υπέροχη και με πολλές δυνατότητες, και φαίνεται ότι είναι στα ντουζένια της λόγω ηλικίας και σε γεμίζει φρεσκάδα. Ίσως αυτό να είναι και το βασικό προτέρημα του ντουέτου: είναι νέοι και όμορφοι, με αυτοπεποίθηση και ύφος, και σου περνάνε εύκολα την αίσθηση της νεανικής αλλά συγκροτημένης συνειδητοποιημένης άνεσης και όχι απλά του εφηβικού πανζουρλισμού. Ενώ είναι μικρότεροι μου και οι δύο, γύρω στα 24 και 26 τους αν θυμάμαι καλά, είναι σαφές ότι έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι θέλουν να δείξουν στον κόσμο. Παρουσιάζουν το δημιούργημα τους με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, δίνωντας την εντύπωση ότι έχουν μελετήσει την παράσταση και έχουν πάρει αποφάσεις για κάθε λεπτομέρεια, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ένας σχεδιαστής θα έκανε για την παρουσίαση μια νέας κολεξιόν. Εκτός από την παρουσίαση των τραγουδιών και την κίνηση τους, τα ρούχα, τα μαλλιά, το φως, τα λουλούδια που πέταγαν, όπως τα music videos τους. Αυτή είναι η αισθητική τους άποψη για το live και το συντομότερο που κάποιος θα το αντιληφθεί και θα το αποδεχτεί, τόσο το καλύτερο, γιατί οι Hurts απέχουν αντιδιαμετρικά σχεδόν από τον αυθορμητισμό και το τυχαίο γεγονός που αποτελούν άλλα live με εντελώς free αντιμετώπιση του event. Κάποιοι από εμάς προτιμούν το πρώτο, άλλοι το δεύτερο, εγώ και τα δύο να σας πω την αλήθεια, αρκεί να είναι καλοφτιαγμένα και αυθεντικά. Πιστεύω μάλιστα ότι ακόμα και σε μια συναυλία-παράσταση όπου κάθετι είναι προμελετημένο, το κοινό και πάλι μπορεί να "ξεφύγει" εφόσον οι χειρισμοί του καλλιτέχνη είναι έξυπνοι και σωστοί.

ο Theo Hutchcraft πάλι <3

Έτσι, όταν ο Hutchcraft πετάει το μικρόφωνο στο πάτωμα σαν να είναι το μπάσο του Simonon ή κάνει τις σπαστικές νευρικές κινήσεις που έκανε και ο Ian Curtis ή όταν στέκεται ευθυτενής και τραγουδάει με ένα ήρεμο γλυκανάλατο μειδίαμα αλά Sinatra, θέλω να πιστεύω ότι γνωρίζει καλά το ποτ πουρί αντιγραφών που πουλάει στο κοινό του. Γιατί αν όλα αυτά δεν είναι προμελετημένα τότε είναι τζούφια πολύ απλά γιατί ο Simonon ήταν εκτός ελέγχου όταν έσπασε το μπάσο στη θρυλική φωτογραφία, ο Curtis ήταν τρελό ψυχάκι με επιλειπτικές κρίσεις και είναι πασίγνωστο ότι τέλος πάντων αυτοκτόνησε κιόλας στην ηλικία των 24 (σύμπτωση :Ρ) και ο Sinatra ήταν σταρ σε μια εποχή που το γλυκανάλατο ύφος πήγαινε χέρι χέρι με τα τραγούδια του και την επιτυχία στο χώρο και στις γυναίκες. Σε μένα πάντως δεν μοιάζει με τυχαία μόστρα, ανεξάρτητα από το πόσο καλά γίνεται, αλλά με τακτική που κρύβει αρκετή σκέψη στους συνδυασμούς της και αποφάσεις που περιλαμβάνουν και την εμφάνιση τους και των συνοδευτικών μελών. Η ύπαρξη του συμπαθέστατου τενόρου που κάνει backing vocals αλλά και έχει ολόδικά του κομμάτια αλά όπερα σε κάποια τραγούδια είναι άλλο ένα στοιχείο της επιτηδευμένα classy προσέγγισης των αγοριών. Καμιά φορά μόνο, σκέφτηκα μήπως η προσπάθεια τους αυτή για επίδειξη ηρεμίας και επιπέδου να είναι η ίδια με την εμμονή των Άγγλων να τονίζουν την middle class ή upper class προέλευση τους, έτσι όπως εγώ το διαπίστωσα όσο ζούσα εκεί. Μια εμμονή που σε μένα φανέρωνε ανασφάλεια και με απωθούσε, κάνωντας με να γενικεύω με τη σειρά μου ότι στην Ελλάδα κανείς δεν μιλάει για τάξεις εκτός πολιτικών συζητήσεων και τέλος πάντων, ποιος χέστηκε?




Απόλαυσα παρά όλες αυτές τις σκέψεις πάρα πολύ την συναυλία. Άλλωστε δεν θα μπορούσα να μην το κάνω μετά την καταπληκτική αρχή: στο τέλος του πρώτου τραγουδιού ο Theo έπιασε κάτι από τη σκηνή και το πέταξε στο κοινό. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το είδα να έρχεται κατα πάνω μου, ντρουγρού όμως, και να σκάει στο κεφάλι μου! Σαστισμένη εντελώς κατάλαβα ότι ήταν λουλούδια! Έσκυψα γρήγορα και έπιασα ένα λευκό τριαντάφυλλο και ευτυχώς ένα δεύτερο είχε πέσει και δίπλα στη φίλη μου! Επιτρέψτε μου λοιπόν να fangirlιστώ λιγουλάκι και να πω ότι ξετρελάθηκα που μου έτυχε κάτι τέτοιο, και ότι ενώ ο Hutchcraft πέταξε μέχρι το τέλος της συναυλίας γύρω στα 8 λουλούδια, εγώ θα θυμάμαι πάντα ότι ήμουν αυτή που έπιασε το πρώτο λευκό τριαντάφυλλο από τα χεράκια του :) ε, δεν είναι και λίγο! Έχει και συνέχεια όμως!

Μες την καλή χαρά η κυρία!

Η συνολική εικόνα των Hurts ανεξάρτητα από το τι κρύβεται στα μυαλά και τις καρδιές τους, είναι άψογη και η συμπεριφορά τους προς τους fans πολύ ζεστή και ειλικρινής. Έτσι, όταν τελείωσε η παράσταση εγώ ανυπόμονη και αποφασισμένη έμαθα ότι παίζει να βγουν από την πίσω πλευρά του Fuzz για αυτόγραφα. Δεν περιμέναμε ούτε 10 λεπτά και βγήκαν και οι δύο, υπέγραψαν τα εισητήρια κλπ όλων των fan που περίμεναν εκεί, έβγαλαν φωτογραφίες και ήταν απόλυτα ευγενικοί και ίσως λίγο συνεσταλμένοι ή τέλος πάντων χαμένοι μετά το live. Να σημειώσω εδώ ότι όπως λέω και στον τίτλο, τα ελληνικά charts είναι τα μόνα που έχουν δώσει ως τώρα πρώτη θέση στο Happiness, πράγμα που ο Hutchcraft ανέφερα τουλάχιστον 4 φορές στη συναυλία. Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο που στην Ελλάδα βγήκαν στη μέση του δρόμου για υπογραφές κ.λ.π. Έχω λοιπόν λελουδικό, αυτόγραφο, άθλια δυστυχώς φωτογραφία από κινητό και αγκαλιά από τον κούκλο Theo που με τη φινέτσα του, την ευγένεια, το επίπεδο αλλά και την αξιοπρέπεια του με έκανε να θυμηθώ όλα τα καλά που εντόπισα στους Άγγλους κάποτε και τα οποία με έκαναν εν τέλει να αγαπήσω έναν λαό που δεν είχα προηγουμένως σε μεγάλη εκτίμηση.

p.s. Κιχ για τον Adam Anderson? E, τι να κάνουμε.. Ο καθένας με τις αδυναμίες του :] χεχε!
Εδώ δεν ανέφερα καν τα hits τους Wonderful life, Better than love και Stay....

Υποτροφία vol.1 - Πως να κυνηγήσεις την υποτροφία των ονείρων σου!

Όσοι από εσάς με ξέρετε αρκετά καλά, θα ξέρετε και ότι εδώ και ένα μήνα περίπου, είμαι διαρκώς απασχολημένη με τις διαδικασίες που απαιτούνται προκειμένου να διεκδικήσω μια υποτροφία σπουδών η οποία -πιστεύω ότι αν την πάρω- θα μου αλλάξει τη ζωή. Δεν έχω φτάσει ακόμα στο τέλος της διαδρομής, ούτε γνωρίζω ακόμη αν θα την πάρω όντως τελικά, όμως το 90% απ' όσα έπρεπε να κάνω, έχουν πλέον γίνει και ενώ δεν μπορώ να χαλαρώσω βέβαια, τώρα απλά περιμένω για τα αποτελέσματα, ελπίζωντας για το ποθητό ^^

Όλο αυτό το διάστημα, έμπλεξα σε γραφειοκρατικές διαδικασίες διαφόρων ειδών, απογοητεύτηκα τρελά και βρήκα ελπίδα σε σημεία που δεν το περίμενα, και χρειάστηκε να κινήσω διαδικασίες που δεν φανταζόμουν. Οπότε νομίζω ότι ένα blog post για όσα απαιτούνται, και με συμβουλές σχετικά με το θέμα, θα φανεί χρήσιμο σε πολλούς, όπως θα είχε φανεί σε εμένα! Τώρα που τα έχω όλα φρέσκα λοιπόν, θα σας τα βάλω σε μια τάξη και θα σας τονίσω τα επικίνδυνα και ύποπτα σημεία όπου μπορεί να σκαλώσετε και ακόμα και να σας διαλύσουν εντελώς τα σχέδια! Ξεκινάω!

Επιλογή προγράμματος υποτροφίας

Εδώ δεν θα πω πολλά. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές περισσότερες ευκαιρίες από όσες φαντάζετε κανείς. Τα γνωστότερα προγράμματα υποτροφίας για σπουδές είναι αυτά και με τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό, και προτείνω σε οποιονδήποτε να ψάξει πολύ για δημόσια ή ιδιωτικά ιδρύματα και άλλους οργανισμούς λιγότερο γνωστούς που παρέχουν υποτροφίες. Επίσης, να ξέρετε ότι κάθε πανεπιστήμιο του εξωτερικού διαθέτει δυνατότητες υποτροφιών για τους επίδοξους φοιτητές του, αλλά συνήθως κυμαίνονται από πλήρης υποτροφίες διδάκτρων, ως ακόμα και κάλυψης μικρότερου ποσού από το 50%. Ανάλογα με τη χώρα στην οποία θέλετε να φοιτήσετε, οι κρατικές υποτροφίες είναι πολύ συχνά από τις μεγαλύτερες που δίνονται και εκτός από τα δίδακτρα, περιλαμβάνουν συνήθως και ένα στάνταρ ποσό κάθε μήνα για στέγη, ένα πρόγραμμα υγειονομικής κάλυψης, και ανάλογα με τη χώρα πάντα, μπορεί να περιλαμβάνει και δευτερεύοντα ποσά για άλλες χρήσεις π.χ. αεροπορική μετακίνηση προς και από τη χώρα. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζετε ακριβώς τι παρέχει μια υποτροφία πριν μπείτε στη διαδικασία να την κυνηγήσετε, και να έχετε συγκρίνει όλα τα προγράμματα που σας ενδιαφέρουν. Μη διστάσετε να ρωτήσετε γνωστούς, καθηγητές σας ή άλλους απόφοιτους ή φοιτητές των σχολών σας για απόψεις και πληροφορίες σχετικά με υποτροφίες. Επίσης, εννοείται πως εφόσον έχετε βρει κάποια που σας ενδιαφέρει σοβαρά, πρέπει να έρθετε σε επαφή με άτομα από το πρόγραμμα και όχι να βασιστείτε απλά σε πληροφορίες από ανακοινώσεις ή έγγραφα σχετικά με την υποτροφία ακόμα και αν είναι όλα επίσημα. Εκτός του ότι ερχόμενοι σε προσωπική επαφή με υπεύθυνους θα κάνετε έστω και λίγο αντιληπτό το ενδιαφέρον σας, παράλληλα μπορεί να σας βγάλει από τον κίνδυνο πιθανών παρεξηγήσεων ή λάθος αντιλήψεων σχετικά με το πρόγραμμα. Ξεκαθαρίζετε μεταξύ άλλων και ότι έχετε αρκετό χρόνο μέχρι την λήξη της προθεσμίας για τη συγκέντρωση δικαιολογητικών, αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα να το ψάξετε άλλο. Το ίδιο ισχύει αν απαιτείται βαθμός μεγαλύτερος από αυτόν του πτυχίου σας. Μη ντραπείτε λοιπόν να πάρετε τηλέφωνα και να στείλετε email έγκαιρα. Ακόμα καλύτερα, επισκεφθείτε εφόσον είναι δυνατόν, το ίδρυμα ή τον οργανισμό που παρέχει την υποτροφία και συζητήστε πρόσωπο με πρόσωπο τις διαδικασίες που απαιτούνται και τις παροχές. Έτσι, κάνετε και μια καλή πρώτη εντύπωση.
Εγώ ενδιαφερόμουν για την κρατική υποτροφία που παρέχει η Κορεατική κυβέρνηση, και για την οποία είχα μάθει από φίλους μου. Επικοινώνησα με την πρεσβεία για πληροφορίες και την επισκέφτηκα για να μιλήσω από κοντά με κάποιον τον Οκτώβρη, που ακόμα δεν είχαν συγκεκριμένες πληροφορίες να μου δώσουνε. Βοήθησε όμως πολύ και το ότι με είχανε γνωρίσει και ότι είχα επικοινωνήσει νωρίς, στο να με θυμηθούν όταν πλέον είχαν εντολή να ξεκινήσουν τη διαδικασία

Δικαιολογητικά

Έχετε πλέον καταλήξει στο ποια σας ενδιαφέρει. Οπωσδήποτε, εφόσον είναι δυνατόν, επισκέπτεστε το ίδρυμα/οργανισμό/πρεσβεία/πανεπιστήμιο που παρέχει την υποτροφία. Έρχεστε σε επαφή με κάποιον υπέυθυνο και παίρνετε μια πλήρη λίστα με τα δικαιολογητικά που απαιτούνται. Πολλά από αυτά μπορεί να μην απαιτούνται από την αρχή, εξαρτάται από τις διαδικασίες που ακολουθεί ο πάροχος. Ξεκαθαρίστε τι απαιτείται άμεσα και μέχρι πότε μπορείτε να καταθέσετε όλα σας τα χαρτιά. Ρωτήστε σχετικά με όσα δικαιολογητικά δεν γνωρίζετε τι είναι και από που να τα προμηθευτείτε. Σημειώστε πόσο χρόνο απαίτει η έκδοση κάθε δικαιολογητικού. Σίγουρα θα χρειαστείτε τα περισσότερα από τα παρακάτω (όσα είναι σε μορφή φόρμας παρέχετε από τους υπεύθυνους της υποτροφίας ή το εκτυπώνετε εσείς από το site τους):

1- Δίπλωμα/Πτυχίο, εφόσον πάτε για μεταπτυχιακό
2- Αναλυτική βαθμολογία εξαμήνων
3- Φόρμα προσωπικών στοιχείων
4- Student plan/Futute plan/Self Introduction κ.λ.π.
5- Συστατική επιστολή, 1 ή 2, αλλά σίγουρα μία από καθηγητή σας
6- Πτυχίο αγγλικών ή της γλώσσας της χώρας που θέλετε να πάτε (αγγλικά: IELTS, TOEFL)
7- Δημοσιευμένες εργασίες (αν υπάρχουν)
8- Βραβεία (αν υπάρχουν)
9- Φωτοτυπία διαβατήριου
10- Πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης
11- Φόρμα κατάστασης υγείας
12- Σύμβαση

1 και 2: Εφόσον έχετε ήδη αποφοιτήσει, καταθέτετε δίπλωμα/πτυχίο και αναλυτική βαθμολογία, αλλιώς την αναλυτική και ένα πιστοποιητικό από τη σχολή σας που να επιβεβαιώνει ότι παρακολουθείτε τα τελευταία μαθήματα ή ότι τελειώνετε την πτυχιακή σας. Προφανώς αν έχετε ξεμπερδέψει μετράει πολύ πιο θετικά από ότι μια απλή επιβεβαιώση ότι θα έχετε τελείωσει μέχρι να σας πάρουν στο μεταπτυχιακό της υποτροφίας. Αν δεν έχετε αναλυτική να θυμάστε ότι ποτέ δεν στη δίνουν αυθημερόν. Μπορεί να χρειαστεί ακόμα και μια βδομάδα γιατί την υπογράφει και ο πρύτανης ή ο προεδρος του τμήματος, όπως και το πτυχίο.

3: Τη συμπληρώνετε ακόμα και επί τόπου αρκεί να ξέρετε όλα τα στοιχεία. Μπορεί όμως να ζητάνε εκεί και μέσους όρους απόδοσης στα εξάμηνα, και τότε θα πρέπει να έχετε μαζί την αναλυτική και να βγάλετε τους μέσους όρους. Για όποιο σημείο δεν είστε σίγουροι τι να γράψετε, ρωτάτε τον υπεύθυνο και εννοείτει ότι δεν κάνετε εικασίες.

4: Θα χρειαστεί να γράψετε κάποια κειμενάκια! Είναι σε φόρμα ή ελεύθερο κείμενο, ανάλογα με την υποτροφία. Το self introduction letter αφορά στο τι είστε γενικότερα, τι έχετε σπουδάσει ως τώρα, ποιες είναι οι φιλοδοξίες και τα όνειρα σας, τι ιδιαίτερες ικανότητες έχετε και γιατί θέλετε την υποτροφία. Τα άλλα δύο είναι σχετικά με τον τομέα που σπουδάσατε, τις απόψεις σας σχετικά με το σε τι θέλετε να εστιάσετε από εδώ και πέρα, τι μαθήματα σας ενδιαφέρουν και πως θέλετε να διαχειριστείτε το μεταπτυχιακό. Το future plan αφορά στις μελλοντικές σας φιλοδοξίες, σχετικά με δουλειά ή άλλες σπουδές. Το study plan ενδέχεται να πρέπει να είναι πολύ λεπτομερές και σχετικά με τα προτεινόμενα μαθήματα, αλλά αυτό μόνο αν προετοιμάζεστε για ένα μόνο πανεπιστήμιο και έχετε έρθει σε επαφή με καθηγητές. Γενικά, προσπαθείστε να είστε ακριβείς, με γλώσσα ευγενική και επίσημη, αισιόδοξοι αλλά και αντικειμενικοί, και τονίστε όλα τα θετικά στοιχεία σχετικά με την περίπτωση σας, χωρίς όμως να φανείτε ψωνισμένοι. Τα όσα γράψετε θα είναι πολύ σημαντικά απλά γιατί θα τα διαβάσουν άνθρωποι που δεν σας συνάντησαν ποτέ και είναι ο μόνος τρόπος να κάνετε μια καλή εντύπωση πέρα από βαθμούς και πτυχία. Οπότε δουλέψτε τα κειμενάκια με προσοχή και πάρτε και καμιά δεύτερη γνώμη, πάντα κάνει καλό. Εννοείται ότι ορθογραφικά και γραμματικά λάθη θα σας θάψουν, αλλά από την άλλη το να χρησιμοποιήσετε και πολύ ξύλινη γλώσσα ή πολλές φιοριτούρες, ενώ στην πραγματικότητα δεν μιλάτε τόσο εξεζητημένα, είναι επίσης λάθος. Δώστε τον καλύτερο σας εαυτό δηλαδή, χωρίς ζητήσετε να σας το γράψει κάποιος που ξέρει πολύ καλύτερα τη γλώσσα από εσάς ;) Και να έχει ένα λαθάκι μέσα δεν πειράζει. Αν τώρα θέλετε λίγη έμπνευση, μπορείτε να ψάξετε στο internet για site με κείμενα τέτοια, υπάρχουν πολλές και θα σας δώσουν μια ιδέα, αλλά υπόψιν είναι γραμμένες από φοιτητές σαν και εσάς και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιγράφονται κατά γράμμα ή να θεωρούνται αλάθητες.

5. Διαλέξτε τον καθηγητή με τον οποίο συνεργαστήκατε περισσότερο και είχατε τις καλύτερες σχέσεις. Σχεδόν πάντα πρεπει να τη γράψει και να σας τη δώσει μέσα σε επίσημο φάκελο με τα στοιχεία του τυπωμένα και σφραγισμένο, με την υπογραφή του πάνω στο σημείο που κλείνει. Επίσης, σχεδόν πάντα η συστατική επιστολή είναι σαν φόρμα ερωτήσεων, και όχι ελεύθερο κείμενο. Κάποιες φορές, ο πάροχος της υποτροφίας ζητάει απλά ένα email επικοινωνίας με τον καθηγητή ώστε να ζητήσουν οι ίδιοι από αυτόν τη συστατική, χωρίς εσένα ως μεσάζοντα, οπότε να έχεις ειδοποιήσει τον καθηγητή σου να έχει το νου του σχετικά. Σε κάθε περίπτωση, να τονίσεις μέχρι πότε την χρειάζεσαι, δε θες να χάσεις την προθεσμία εξαιτίας κάποιου άλλου. Και να υπολογίζεις ότι πρέπει να τη ζητήσεις τουλάχιστον μια βδομάδα νωρίτερα.

6. Τα πτυχία ξένων γλωσσών.. μεγάλο θέμα. Αρχικά, σε ότι χώρα εκτός ευρώπης ή αγγλόφωνη και να πας ένα αγγλόφωνο πτυχίο θα στο ζητήσουν. Και φυσικά χέστηκαν για το αν έχεις το proficiency του Cambridge γιατί μπορεί να το πήρες πριν 200 χρόνια. Θέλουν συνήθως ή το TOEFL ή το IELTS. Εγώ προτείνω το δεύτερο καθώς πιστεύω ότι είναι πιο απλό και απαιτεί λιγότερη προετοιμασία. Για κάποιον που ξέρει καλά αγγλικά, είναι ψιλογελοίο, αλλά έχει το καλό ότι είναι σχεδιασμένο ακριβώς για να επιβεβαιώσει την ικανότητα κάποιου να αντιλαμβάνεται τα αγγλικά σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Γενικά, η βαθμολόγηση γίνεται με άριστα το 9 και ένα 7 είναι αρκετό για τα περισσότερα πανεπιστήμια.
Αν σας καθυσηχάζει, εγώ το είχα δώσει μετά από 3 ώρες ύπνου μόνο και ακόμα μεθυσμένη από το προηγούμενο βράδυ και τα γενέθλια της κολλητής μου, και πήρα σύνολο 8/9.
Τώρα, αν θέλετε να πάτε σε κάποια μη αγγλόφωνη χώρα, ένα πτυχίο που να επιβεβαιώνει τη γνώση της τοπικής γλώσσας είναι αν όχι απαραίτητο, και πάλι είναι σίγουρα σημαντικό στην περίπτωση που τα μαθήματα είναι στα αγγλικά. Ακόμα και αν δεν έχετε κάποιο πτυχίο αλλά παρακολουθείτε μαθήματα, καλό είναι να το δηλώσετε με κάποιο πιστοποιητικό.
Κάθε αντίγραφο πτυχίου πρέπει να είναι αυθεντικό αντίγραφο με τη σφραγίδα του αρμόδιου οργανισμού. Π.χ. τα αγγλικά πτυχία πρέπει να τα πάει κανείς στο Βρετανικό Συμβούλιο και να ζητείσει τα αυθεντικά αντίγραφα που χρειάζεται. Υπολογίστει κάνα 20ευρώ για κάθε αντίγραφο και 3 μέρες για να το παραλάβετε, ειδικά αν είναι παλιό το πτυχίο και όχι μηνών.

7-8. Εφόσον υπάρχουν, συννενοηθείτε με κάποιον υπεύθυνο αν πρέπει να παραδοθούν σε χαρτί ή cd.

9. Αυτονόητο. Το νου σας μη λήγει σύντομα! Θα πρέπει να είναι ενεργό τουλάχιστον μέχρι την υποτιθέμενη εισαγωγή σας στη χώρα επιλογής. Αν δεν έχετε, βγάζετε στο αντίστοιχο αστυνομικό τμήμα που εκδίδει διαβατήρια, στο οποίο αντιστοιχεί η περιοχή σας. Δεν μπορείτε να βγάλετε σε οποιοδήποτε αστυνομικό τμήμα. Επίσης, είναι καλύτερα να τηλεφωνήσετε στο αστυνομικό τμήμα όπου πιστεύετε ότι πρέπει να απευθυνθείτε για να είστε σίγουροι ότι είναι το σωστό. Παίρνει πλέον μόνο 2-3 μέρες να εκδοθεί το διαβατήριο, αρκεί να είναι καλή η φωτογραφία που θα τους πάτε, αλλιώς θα πρέπει να πάτε μια διαφορετική και να πληρώσετε παραπάνω. Εδώ θα βρείτε όλες τις σχετικές πληροφορίες.

10. Χρειάζετε σε περιπτώσεις που πρέπει να αποδείξετε ότι δικαιούστε την υποτροφία. Για παράδειγμα, μπορεί να πρέπει να αποδείξετε ότι είστε συγκεκριμένης καταγωγής. Το προμηθεύεστε από τα Κ.Ε.Π. αυθημερόν.

11. Μπορεί να απαιτείται, και τη συμπληρώνετε μόνοι σας, δεν χρειάζεται ιατρική εξέταση εφόσον δεν έχετε πάρει ακόμα την υποτροφία. Συνήθως είναι για μεταδοτικές ασθένειες ή αναπηρίες και ακόμα περιλαμβάνει χαζές ερωτήσεις σχετικά με ναρκωτικά ή κατανάλωση αλκοόλ.

12. Αυτό είναι το συμφωνητικό που πρέπει να υπογράψετε για να συμμετέχετε στη διαδικασία με το εκάστοτε ίδρυμα. Σας θέτουν κάποιους όρους που καλό είναι να μελετήσετε εκτενώς πριν υπογράψετε! Είναι οι όροι που αν τους παραβείτε κατά το μεταπτυχιακό σας, τότε υποτροφία γιοκ...

Χρονοδιάγραμμα διαδικασιών

Φτιάξτε ένα χρονοδιάγραμμα με τις ημερομηνίες που σας ενδιαφέρουν για να ξέρετε πως να κινηθείτε. Σημειώστε το deadline για την αποστολή όλων των δικαιολογητικών και υπολογίστε πόσο χρόνο θα χρειαστείτε για να τα συγκεντρώσετε όλα. Σε κάθε δικαιολογητικό παραπάνω, λέω περίπου πόσες μέρες παίρνει, αλλά υπάρχουν και κάποιοι ακόμα παράγοντες που μπορεί να σας καθυστερήσουν:

Συνθήκη της Χάγης/ Σφραγίδα Apostille

Βεβαιωθείτε αν τα ακαδημαϊκά έγγραφα σας (1,2) χρειάζονται συνημμένη τη σφραγίδα αυτή. Πρόκειται για ένα πιστοποιητικό που επιβεβαιώνει ότι είναι αυθεντικά και ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν από όλες τις χώρες που υπέγραψαν την εν λόγω συνθήκη της Χάγης. Για να μάθετε αν το χρειάζεστε, προσπαθήστε να μάθετε αν η χώρα επιλογής σας ανήκει σε αυτές. Αν, εν τέλει, το χρειάζεστε, για να το προμηθευτείτε πρέπει να απευθυνθείτε -προσοχή!- στα αρμόδια γραφεία της περιφέρειας στην οποία ανήκει το πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτήσατε! Υπολογίστε λοιπόν ένα μικρό ταξιδάκι για χάρη της αποκέντρωσης της εξουσίας, όσοι δεν κατοικείτε στο ίδιο μέρος που σπουδάσατε! Δεν σημαίνει ότι θα είναι στην ίδια πόλη στην οποία βρισκόταν το πανεπιστήμιο απαραίτητα, οπότε πρέπει να βρείτε που υπάγεται. Έπειτα, πάτε εκεί με πτυχίο και αναλυτική βαθμολογία και σας προσθέτουν ένα φύλλο χαρτί που είναι η συνθήκη, πίσω από το δίπλωμα και ένα πίσω από την αναλυτική. Προσοχη, να είναι σφραγισμένο το τελευταίο αυτό φύλλο με το προηγούμενο, ώστε να ξέρουν ότι δεν το βάλατε εσείς αλλά κάποιος αρμόδιος.
Σε απλά ελληνικά, εγώ που τέλειωσα την αρχιτεκτονική στο πανεπιστήμιο Πατρών, έπρεπε να πάω πίσω στην Πάτρα, στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, με τα αυθεντικά μου αντίγραφα του διπλώματος και της αναλυτικής βαθμολογίας, και να μου προσθέσουν εκεί τη συνθήκη σε κάθε αντίγραφο που ήθελα.

Μεταφράσεις

Σε καμία περίπτωση δεν μπορείτε να καταθέσετε όλα τα πανέμορφα χαρτιά σας στα ελληνικά! Πρέπει βεβαίως βεβαίως να τα μεταφράσετε. Στα επίσημα έγγραφα αυτό πρέπει να γίνει επισήμως, μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών, της μεταφραστικής υπηρεσίας. Βρίσκεται στο Μοναστηράκι/Ψυρρή, επί της Ερμού, και καλό είναι όπως σε κάθε δημόσια υπηρεσία να πάτε νωρίς. Εκεί, συμπλρώνετε μια αίτηση για μετάφραση, δηλώνετε την επιθυμητη γλώσσα και τον αριθμό των αντιτύπων που θέλετε, καταθέτετε όσα έγγραφα θέλετε να μεταφραστούν και ανάλογα με το πότε τα χρειάζεστε, πληρώνετε ή 8 ευρώ τη σελίδα και τα παίρνετε σε 7-8 εργάσιμες, ή 12 ευρώ τη σελίδα και τα παίρνετε σε 4 εργάσιμες. Τα αντίγραφα κοστίζουν πολύ λιγότερο, γι' αυτό αν δεν είστε σίγουροι πόσα χρειάζεστε, βγάλτε και κανένα παραπάνω, αλλιώς μετά θα πρέπει να ξαναπληρώνετε τη μετάφραση.

Υπόψιν, είναι αρκετά σημαντικό να πάτε όσα έγγραφα θέλετε για μετάφραση αφού έχετε πάρει τη συνθήκη της Χάγης, αλλιώς για να τη μεταφράσουν από μόνη της, σας βγάζουν το λάδι. Θεωρητικά, δεν γίνεται καθόλου και πρέπει να τα ξαναμεταφράσετε με τη συνθήκη, αλλά αν έχετε συνεννοηθεί ότι θα την πάρετε σε λίγες μέρες, μπορεί και να σας εξυπηρετήσουν. Αν "ζορίζονται" ζητήστε να μιλήστε με προϊστάμενο, για εμένα απέδωσε.



Αυτά για την ώρα!! Σύντομα, θα γράψω και το vol.2 για την επιλογή πανεπιστημίων συνεργαζόμενων με την υποτροφία, και όλα τα τραγελαφικά που μπορεί να συμβούν!

Καλόγρια - Η υπέροχη φύση της και τα υπέροχα πάρτυ μας!

Στο δάσος της Καλόγριας - χειμώνας 2011

Η παραλία της Καλόγριας και το δάσος της Στροφιλιάς είναι μέρη άρρηκτα συνδεδεμένα με την φοιτητική μου ζωή στην Πάτρα και ένας λόγος που λατρεύω την Πελοπόννησο. Έχω μια μανία γενικά με τη φύση και τις άγριες περιοχές, η αδερφή μου με λέει με κάποια ενόχληση "παιδί της ζούγκλας" λόγω των κολλημάτων μου με τα σκαρφαλώματα και τις ντετεκτιβικές παρακολουθήσεις ζώων και πετούμενων μες τα δάση... Στην Πάτρα είχα τη δυνατότητα να παίρνω το αυτοκίνητο μια στο τόσο και να τρέχω από 'δω και από 'κει, και σε λίγο χρόνο να βρίσκομαι ανάμεσα σε οργιώδη βλάστηση, πράγμα που μου λείπει πολύ στην Αθήνα. Η Καλόγρια ήταν από τους πολύ στάνταρ προορισμούς μου, χειμώνα καλοκαίρι. Η περιοχή απέχει περίπου μισή ώρα από την Πάτρα. Παίρνεις την εθνική Πατρών-Πύργου μέχρι μια έξοδο προς Άραξο, όπου υπάρχει και μια μικρή ταμπέλα που λέει Λάππα και Καλόγρια μαζί με όλα τα άλλα μέρη. (Προσοχή: δεν χρειάζεται να στρίψεις στην προηγούμενη έξοδο που είναι για Άραξο, αλλά και Ράχη, Σαγαίικα) Από εκεί, φτάνεις στο χωριό Λάππας ακολουθώντας το δρόμο και πρέπει να στρίψεις δεξιά για να περάσεις τις γραμμές του τρένου και να κατευθυνθείς προς Μετόχι και Καλόγρια. Στην πρώτη διασταύρωση πριν το Μετόχι, παίρνεις τον αριστερό δρόμο και σιγά σιγά μπαίνεις στην αγαπημένη μου περιοχή.

Τα λιβάδια - άνοιξη 2008

Ο δρόμος προς την Καλόγρια, το κομμάτι με τα λιβάδια.

Θα διασχίσεις λιβάδια για βοσκή όπου το καλοκαίρι θα δεις αγελάδες ελεύθερες και κοπάδια προβάτων. Το νου σου γιατί βγαίνουν στο δρόμο συνέχεια, μη σκοτώσεις κάνα ζωντανό και το πληρώνεις. Τα ίδια λιβάδια είναι πλημμυρισμένα το χειμώνα που ανεβαίνει η στάθμη των νερών, σαν έλη γεμάτα ζωή. Υπάρχουν σημεία που τα βατράχια κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Ο δρόμος έχει τότε νερό δεξιά και αριστερά, μέχρι που φτάνεις μετά από λίγο στην πρώτη μεγάλη στροφή του δρόμου προς τα δεξιά και θα δεις το δάσος. Στα αριστερά σου υπάρχουν έλη και βαλτώδεις εκτάσεις, ανάλογα με την εποχή του χρόνου. Στα δεξία, ακόμα βοσκοτόπια και καλύβες, που και που μικρά τσοπανόσκυλα που σε κοιτάνε καχύποπτα. Το δάσος είναι μπροστά και σε υποδέχεται μεγαλοπρεπές. Τα δέντρα είναι πολύ εντυπωσιακά καθώς πρόκειται για κουκουναριές σε σχήμα ομπρέλας, πανύψηλες και καταπράσινες. Ο δρόμος ξετυλίγεται όλο στροφούλες ανάμεσα τους και περνάς σημεία όπου το δάσος είναι πυκνό, αλλά και ξέφωτα. Πραγματικά, το καλοκαίρι, η δροσιά που προσφέρει αυτό το σημείο της διαδρομής με τις κουκουναριές, αξίζει όλο τον καύσωνα που έχεις φάει στην εθνική από Πάτρα!

Οι κουκουναριές στο δάσος Στροφυλιάς - καλοκαίρι 2006

Τα Μαύρα Βουνά - καλοκαίρι 2007

Σταδιακά, στην αριστερή πλευρά εμφανίζεται η λίμνοθάλασσα Προκόπου. Πρόκειται για ένα κομμάτι μόνιμα καλυμμένο από νερό, με καλαμιέςς και βούρλα, στο οποίο θα δεις πάντα κοπάδια πουλιών, ακόμα και το καλοκαίρι που περνάνε συχνά αυτοκίνητα και τουρίστες. Στα βορειοδυτικά της λίμνης υπάρχουν τα απότομα Μαύρα βουνά που χωρίζουν την περιοχή της Στροφυλιάς και της Καλόγριας από τον Άραξο και το Γιαννισκάρι, μια άλλη συγκλονιστική και λιγότερο τουριστική παραλία, γιατί προσεγγίζεται μόνο από χωματόδρομο από ένα σημείο και έπειτα.

Τα έλη απέναντι από την λιμνοθάλασσα - χειμώνας 2011

Σε ένα σημείο δίπλα από το δρόμο θα δεις καλύβες που κάποτε λειτουργούσαν σαν μονάδες εθελοντικού τουρισμού. Εκεί υπάρχει ένα παρατηρητήριο από το οποίο μπορείς να χαζέψεις τη λίμνη και να δεις τα πουλιά καλύτερα αν έχεις κυάλια. Επίσης, από τα καλυβάκια ξεκινάνε και διαδρομές παράλληλα με τη λίμνη, με υπερυψωμένους ξύλινους διαδρόμους των οποίων τη χρήση δεν αντιλαμβάνεσαι το καλοκαίρι, αλλά είναι προφανείς το χειμώνα: όταν ανεβαίνει η στάθμη του νερού, χωρίς του διαδρόμους θα έκανες μπάνιο αντί για βόλτα.

Αγελάδες ελευθέρας βοσκής - χειμώνας 2011

Από την άλλη πλευρά του δρόμου, και προς τον κύριο όγκο του δάσους, θα βρεις που και που χωματόδρομους που το διασχίζουν και φτάνουν ως τη θάλασσα. Θα βρεις εκπληκτικά ξέφωτα, και το χειμώνα, έλη και μεγάλους βαθείς λάκους με νερό σε μέγεθος σπιτιού. Εδώ το δάσος είναι λίγο πιο άγριο και βόσκουν αγελάδες τις οποίες θα ακούσεις από μακρυά, από τις κουδούνες τους. Οι περισσότεροι χωματόδρομοι πλημμυρίζουν σε διάφορα σημεία το χειμώνα, οπότε να τσεκάρεις πάντα τι παίζει μετά πριν προχωρήσεις, ειδικά αν δεν έχεις τζιπ. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορείς να περάσεις ακόμα και χωρίς τετρακίνηση, γιατί οι λακούβες είναι αβαθείς και έχουν βότσαλα στον πάτο, και όχι λάσπη. Το χειμώνα θα βρεις και εδώ κοπάδια ακόμα και γερανών. Το καλοκαίρι, θα συναντήσεις λιγότερα αυτοκίνητα να χρησιμοποιούν αυτούς τους χωματόδρομους για να βγουν στην παραλία, απ' ότι στο τέρμα της παραλίας που πηγαίνουν οι περισσότεροι και γίνεται το σώσε, όχι μόνο στο παρκάρισμα, αλλά ακόμα και για να καταφέρεις να φύγεις, αφού ο μονόδρομος με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, γίνεται μία λωρίδα...

Το αγαπημένο μου ξέφωτο - χειμώνας 2011

Το γεφυράκι στο ποτάμι δίπλα από την παραλία - καλοκαίρι 2009

Στο τέρμα του κεντρικού μας δρόμου, περνάς ένα γεφυράκι και πας αριστερά προς την παραλία, περνώντας διάφορα ξενοδοχεία στην πορεία και πηγαίνωντας παράλληλα με ένα ποτάμι. Φτάνεις στην παραλία εκεί που χύνεται το ποτάμι στη θάλασσα και έχεις δύο επιλογές: ή να περάσεις με τα πόδια ένα γεφυράκι και να στρατοπαιδεύσεις στην πιο φασαριόζικη πλευρά (ενδείκνεται σε φοιτηταριό που καραδοκεί για λεία) ή να συνεχίσεις να πηγαίνεις δεξιά μέχρι το parking και με τα πόδια μπορείς από εκεί να φτάσεις ως τη μία άκρη της ατέλειωτης παραλίας (πιο ζευγαρακίστικες, χιπιτζιλέ και οικογενειακές καταστάσεις).

Στην κορυφή του αμμόλοφου

Στο τέρμα της παράλιας υπάρχει άλλο ένα θαύμα της Καλόγριας: ο τεράστιος αμμόλοφος! Τον βλέπεις από μακρυά και δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με τους μικρότερους αμμόλοφους στη βάση του. Αυτός ο γίγαντας φτάνει μέχρι τη μέση του λόφου, είναι λες και η άμμος ανέβηκε στο βουνό. Ξέρεις ότι πρέπει να ανέβεις! Όλοι ασχολούνται με τον αμμόλοφο: κάποιοι προσπαθούν να τον ανέβουν τρέχοντας (δεν παίζει..), άλλοι κουτρουβαλάνε κάτω βαρελάκια και γίνονται κώλος, άλλοι απλά αράζουν στην κορυφή και χαζεύουν τη θέα, κάποιοι τολμηροί έχω αποδείξεις ότι προσπαθούν να τον ανεβούν με τζιπ, και κάποιοι χαριτωμένοι σκαρφαλώνουν στην κορυφή και χώνονται στους θάμνους εκεί πάνω για να πάνε τουαλέτα ή να κάνουν σεξ ανενόχλητοι. Έχει το χαβαλέ του όπως και να 'χει!

Ο αμμόλοφος!! - καλοκαίρι 2007

Όταν πήγαινα λοιπόν -χμ- τρίτο (?) έτος, κάποιοι από την παρέα μας πέταξαν την ιδέα για beach party.. που αλλού? Στην Καλόγρια βέβαια! Μα είναι τόσο μακρυά.. Πως θα φέρουμε όλα τα πράγματα? Θα βρούμε αμάξια, όσοι έχουμε και βλέπουμε. Μουσική? Θα κουβαλήσουμε υπολογιστή και ηχεία! Ρεύμα καλέ? Θα φέρουμε γεννήτρια ρε!!!! Έχει ένας τύπος από τους ηλεκτρολόγους (αν θυμάμαι καλά)! Και φως? Πυρσούς και φωτιές! Θα κουβαλήσουμε και όλοι ποτά και θα φωνάξουμε όλο το πανεπιστήμιο!!!!

Και έτσι έγινε το πρώτο beach party στην Καλόγρια! Ήταν απίστευτη επιτυχία! Ήρθε άπειρος κόσμος, εκεί που νομίζαμε ότι θα είμαστε μόνο καμιά πενηνταριά, περάσανε τουλάχιστον 300 άτομα! Χαμός! Η γεννήτρια έτρωγε βενζίνη και σβήναν όλα αν δεν την είχαμε καλοταισμένη. Για τουαλέτες τρέχαμε στους αμμόλοφους τους χαμηλούς με τα κινητά για φακό και προσέχωντας να μην κατουρήσουμε κάναν άλλο χριστιανό στη βιασύνη! Ο μεγάλος αμμόλοφος ήταν το φόντο μας, και όλοι ανέβαιναν μέχρι πάνω έστω για μια φορά. Άξιζε να δεις το πάρτυ από ψηλά. Ένα σωρό κόσμος έκανε βραδινό μπανάκι και μετά στέγνωνε στις φωτιές και άλλοι χόρευαν σαν μανιασμένοι. Ήταν η απόλυτη επιτυχία!

Τόσο που το ξαναοργανώσαμε και τις 3 επόμενες χρονιές! Μάλιστα σιγά σιγά έφυγε από τον έλεγχο της ευρύτερης παρέας μας, πέρασε στα χέρια άλλων, άρχισε να έρχεται και κόσμος από τα ΤΕΙ και άλλοι πατρινοί, και να έχουμε 3 dj και 4 κάθε φορά, και ένα σωρό άσχετους που έκανα τα ζογκλερικά τους! Πραγματικά πιστεύω ότι ήταν μια από τις καλύτερες ιδέες της οποίας έτυχε να βρίσκομαι μπροστά, στη γέννηση της.

Άντε να βγάλεις φωτογραφίες της προκοπής σε beach party :Ρ - καλοκαίρι 2007

Μερικά από τα σκηνικά που δεν θα ξεχάσω ποτέ και έχουν σχέση με τα beach party αυτά, είναι καταρχάς οι οργανώσεις τους. Την πρώτη φορά, ο Κώστας που έβαζε τον υπολογιστή χρειαζόταν ένα πληκτρολόγιο και ενώ είχαμε ξεκινήσει, γυρίσαμε πίσω να φέρουμε μιας φίλης μου. Όταν το πήρε πίσω είχε τόση άμμο όσο είχε το μαγιό σου όταν ήσουν μπόμπιρας και σερνόσουν στα ρηχά. Στο δρόμο θυμήθηκαν να μας πουν ότι χρειαζόμαστε και άλλα παγάκια και τα αγοράσαμε τελικά από ένα βενζινάδικο της εθνικής. Μια άλλη φορά, γυρίζοντας γύρω στις 4 το πρωί, μόλις είχαμε βγει από το δάσος που έμοιαζε τόσο άγριο τη νύχτα, και πλησιάζωντας τα έλη, πέσαμε πάνω στην ομίχλη! Έμοιαζε να κινείται σαν αμέτρητα φαντάσματα, ένα τοπίο από καπνό σε psychedelic σχήματα! Ήταν τόσο όμορφο που έκανα αναστροφή και ξαναπεράσαμε. Καλά καλά δεν έβλεπα που οδηγάω, αλλά ήταν σαγηνευτικό, σαν να ήμασταν σε επαφή με κάτι θεϊκό. Άλλες φορές ξεμέναμε από βενζίνη για τη γεννήτρια και το πάρτυ σταμάταγε μέχρι κάποιος να φέρει από το κοντινότερο ανοιχτό βενζινάδικο, βάλε μισή ώρα αναμονή. Μια άλλη φορά, έφευγα από εκεί με την αυγούλα, περιμένωντας να ξεμεθύσω και να καθαρίσουμε κιόλας, και κοίταζα τους αμμόλοφους γεμάτους πατημασιές και σκούρες κηλίδες από τη χρήση της βραδιάς: ήταν σαν να τους είχε κατουρήσει λόχος ολόκληρος, εντελώς πουά! Άλλη καλή ανάμνηση είναι ο τρελός μανιακός μου χορός, όταν τύφλα και ξυπόλητη, έχασα τα λογικά μου όταν έβαλε το killing in the name, που τότε δεν ήταν τόσο χιλιοπαιγμένο. Πρέπει να έριξα μπύρα παντού.. Κάποτε γνώρισα και έναν τύπο, δεν θυμάμαι πως το λέγαν, που είχε πάει Βενεζουέλα και μου έλεγε ιστορίες και τον κρυφοζήλευα γιατί ακόμα δεν είχα πάει Κούβα που ήθελα. Κάποτε, είδα ένα φίλο μου μες τον πανικό της μουσικής, να περπατάει στα αβαθή νερά, μέχρι πολύ μέσα στη θάλασσα με τα ρούχα, και ήξερα ότι πήγε εκεί να απομονωθεί γιατί η πρώην του ήταν με άλλον στο πάρτυ. Τον θυμάμαι ακόμα να περπατάει προς τα μέσα και να βλέπω μόνο την πλάτη του, αλλά να είμαι σίγουρη ότι κλαίει. Τόσες πολλές παρέες, τόσοι γνωστοί, να τρέχω από πηγαδάκι σε πηγαδάκι πάνω στην άμμο, αλλού να πατάς και αλλού να βρίσκεσαι μες το μεθύσι και να πέφτεις με τα μούτρα στην άμμο και να πέφτουν άλλοι από πάνω σου.. Ο φιλοξενούμενος μου, ο μεξικάνος Sasha, να αντιγράφει τις χορευτικές μου φιγούρες σαν παιδί και να αντιγράφει την απελπισία από το κάψιμο του χεριού μου, νομίζωντας ότι κάνω air guitar....χαχαχαχα!!  Ήταν ωραίες φάσεις αυτές και μετά ξέραμε ότι μας περίμενε το καλοκαίρι. Συνήθως, κάναμε και άλλο ένα πάρτυ το σεπτέμβρη μετά την εξεταστική, αν ο καιρός ήταν καλός.

Έτσι λοιπόν, τώρα που αφήναμε πια το σπίτι στην Πάτρα, εφόσον και η αδερφή μου είχε σχεδόν τελειώσει τις σπουδές της, δεν άντεξα να μην πάω στην Καλόγρια. Θα ήταν ασυγχώρητο. Πήγαμε στο δάσος, στη λίμνη, στην παραλία και στον αμμόλοφο, κάτσαμε εκεί όλη μέρα. Στην παραλία, ο βοριάς είχε πετάξει έξω τα κοχύλια από τη θάλασσα κατά χιλιάδες. Ήταν άπειρα, οπότε μάζευα μόνο τα πιο μεγάλα και εντυπωσιακά. Σκέφτηκα ότι το νερό με κάνει να λατρεύω αυτά τα μέρη. Ότι αγαπώ έχει σχέση με  τη θάλασσα. Είδαμε το ηλιοβασίλεμα και υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη, να ξανάρθουμε εκέι, σε αυτό τον τόσο αγαπημένο τόπο.

Η θέα από ψηλά - καλοκαίρι 2007....

....και καλοκαίρι 2008!