Το σαββατο το μεσημέρι, έχοντας στήσει την Αλεξία (δυστυχώς πάντα στήνω κόσμο..), ξεκινήσαμε τελικά, λίγο αργοπορημένες, για το πρώτο επίσημο game of bike στην Ελλάδα, οργανωμένο από την Gutlessbmx, το οποίο θα γινόταν -που αλλού?- στη Χαλκίδα! Είχαμε και οι δύο πολύ όρεξη να βγούμε εκτός Αθήνας και είχαμε έτσι την τέλεια ευκαιρία. Τελευταία φορά που είχα πάει στη Χαλκίδα ήταν πριν από 5 χρόνια. Ήξερα όμως καλά που βρίσκεται το skate park της, αφού το θυμάμαι από παλιά, όταν τυχαία είχα περάσει από μπροστά του και είχα καταχαρεί βλέποντας ένα τόσο καλό skate park σε επαρχία. Ε, λοιπόν, τώρα είναι ακόμα καλύτερο, του έχουν προσθέσει διάφορα, όπως μια σειρά σκαλιά και rails. Πριν όμως αρχίσω να γράφω για το game, να σας πω ότι το skate park είναι πολύ κοντά στην καινούρια γέφυρα, στην παραλιακή λεωφόρο προς κέντρο, και σίγουρα δεν συμφέρει κανείς να το προσεγγίσει από την παλιά γέφυρα. Το νου σας όμως, αν δεν έχετε ξαναπάει, η σήμανση αφού περάσετε τη γέφυρα είναι γάμησε τα, και καλύτερα να ρωτήσετε παρά να περιμένετε να σας οδηγήσουν ταμπέλες προς κέντρο Χαλκίδας...
Στο κεντρικό jump box
Όταν φτάσαμε, παίζαν τους πρώτους γύρους τους οι μικροί, που πραγματικά μου έμοιαξαν πολύ μικροί και ένιωσα ψιλο-κωλόγρια να τρέχω να χαζεύω πιτσιρίκια να κάνουν bmx. Προσωπικά κόμπλεξ αυτά που μου περνάνε πάντα όταν μπαίνουν και μεγαλύτεροι μέσα, και τότε νιώθω άσχημα και μόνο που το σκέφτηκα. Τέλος πάντων, το γεγονός είναι ότι τα μικρά μπορεί να μην είναι σε θέση ακόμα να προσφέρουν κανένα τρομέρο θέαμα, είναι όμως στο δρόμο για αυτό και έχουν το χαβαλέ τους. Από την αρχή είχα ξεχωρίσει έναν, γιατί μου φάνηκε να υπερέχει αισθητά σε σχέση με τους υπόλοιπους. Είχε πολύ ωραίο στυλ στο bmx, αυτό το σβέλτο και λίγο απότομο, που βγάζει αποφασιστικότητα αλλά και λίγο θυμό. Τελικά, χωρίς πλάκα, αυτό το παιδί κέρδισε στην κατηγορία του και το άξιζε νομίζω.
Δεν τον ξέρω, αλλά του έβγαλα και γαμώ τα πορτρέτα!
Το game of bike παίζεται όπως το horse (ή shit ή bitch ή ...), όπου όλοι διαγωνίζονται σε ζευγάρια και προκρίνεται ο ένας από τους δύο ως εξής: ο πρώτος προτείνει ένα κόλπο και πρέπει να το βγάλει με την πρώτη, μετά δοκιμάζει ο δεύτερος και αν δεν το βγάλει παίρνει ένα γράμμα, το B, και προτείνει αυτός κόλπο με τη σειρά του. Όταν κάποιος από τους 2 χάσει το κόλπο τόσες φορές ώστε να πάρει και τα 4 γράμματα, τότε έχει συμπληρώσει τη λέξη BIKE και είναι εκτός παιχνιδιού. Τα ζευγάρια βγήκαν στην τύχη βέβαια, οπότε από τον πρώτο γύρο των μεγάλων κάποιοι πολύ καλοί είχαν ήδη αποκλειστεί. Oh well, είχε και την πλάκα του αυτό όμως. Δεν θα αναλύσω το παιχνίδι σαν αθλητικός ανταποκριτής, δεν θεωρώ ότι έχει νόημα, αλλά έχω σίγουρα να σχολιάσω κάποια πράγματα.
Είναι τόσο σπάνιο φαίνεται πλέον να νιώθεις αλληλεγγύη, που όταν το συναντάω να εντυπωσιάζομαι? Δεν ήταν λίγα τα 200 euro του βραβείου αν το σκεφτεί κανείς, κι όμως ήταν τόσο προφανές πως οι περισσότεροι δεν νοιάζονταν για τη νίκη και απλά το διασκεδάζανε. Δεν πιστεύω ότι για όλους ισχύει το παραπάνω, απλά πολλές φορές αντιλήφθηκα ότι τα αγόρια αποφεύγανε να επιλέξουν κάτι που ήξεραν καλά ότι ο "αντίπαλος" τους δεν μπορεί να το βγάλει, καθαρά από ευγένεια ή γενναιοδωρία. Γενικά, η πλειοψηφία ήταν ήρεμοι, σαν να μην ανταγωνίζονταν καθόλου. Αυτό είναι ωραίο να το βλέπεις, και εξίσου ωραίο είναι το να προσπαθεί κανείς ένα τρικ για πρώτη φορά, μέσα στο game, για χάρη του παιχνιδιού και μόνο, ξέρωντας ότι δεν το 'χει σε καμία περίπτωση.
Δεν ξέρω ποιανών είναι, αλλά τα κλέβω άνετα. Jk!
Φαντάστηκα εδώ γυναίκες στη θέση τους. Θέλω να πιστεύω ότι θα ήταν εξίσου ευγενής η άμιλλα, όμως το ξέρω βαθιά ότι οι γυναίκες είμαστε τόσο πιο ανταγωνιστικές. Και στα σπορ, το να φανταστώ μια γυναίκα, ανταγωνιστική, με στόχο, τελειομανή και με έλεγχο, αρκεί για να μου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Ίσως να φταίνε οι γυμνάστριες που είχα πάντα, στο μπαλέτο, τη ρυθμική και την ενόργανη, ακόμα και στο σχολείο. Τέρατα. Όμορφες, με απίστευτα σώματα και δύναμη, αλλά στρίγκλες. Ειδικά εκείνη την γυμνάστρια της ρυθμικής δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τόσο σκληρή και αγέλαστη, κι όμως ενώ με ταπείνωνε και εμένα και όλες σε τακτική βάση, το κόλπο -αν ήταν- έπιασε, γιατί εγώ είχα λυσσάξει και ήθελα πάσει θυσία να της δείξω αυτηνής της σκύλας τι μπορώ να κάνω. Και έτσι, έτρεχα στο αθλητικό κέντρο έξτρα ώρες και παιδευόμουν ολομόναχη με το σχοινάκι σαν πορωμένη. Δεν ήμουν τόσο πορωμένη με την ρυθμική, όσο με την ιδέα ό,τι εμένα δεν θα επιτρέψω να με ταπεινώσει κανείς, και αν το μέσο είναι να γίνω απίστευτη με το σχοινί, ε τότε, θα γίνω! Μετά από δύο χρόνια την παράτησα την Βιβή -έτσι την έλεγαν την γυμνάστρια αυτή- και ανακουφίστηκα λίγο. Νομίζω όμως πως αν την πετύχαινα πουθενά, θα την χαιρετούσα με χαρά...
Να και κάποιοι που ξέρω, αλλά μου γυρνάνε την πλάτη εδώ!
Πίσω στο game of bike. Χμ. Η Alex ερχόταν μαζί μου πρώτη φορά, και όταν γυρίζαμε και ανταλλάσαμε απόψεις με την ησυχία μας στο αμάξι (αυτά όταν δεν ουρλιάζαμε τραγουδώντας το mirotic!), καταλήξαμε και οι δύο στο εξής: οι άνθρωποι που ασχολούνται με το bmx στην Ελλάδα μας είναι κατά κανόνα συμπαθείς. Αποτελούν μειοψηφία σε σχέση με το πως έχουν τα πράγματα σε άλλες χώρες, τα 'χω ξαναπεί αυτά. Μια μειοψηφία μπορεί εύκολα να είναι δεμένη αλλά και να μην δέχεται outsiders ή να είναι σνομπ προς αυτούς. Έλα όμως που μόνο σνομπ δεν είναι τελικά αυτοί οι άνθρωποι. Δεν γλύφω κώλους, ούτε κάνω τα γλυκά μάτια σε κανέναν λέγωντας αυτά που λέω, ούτε βέβαια τους συμπαθώ οοοοόλους, απλά διαπιστώνω ότι η ατμόσφαιρα σε τέτοια event είναι πάντα καλή, φιλική και άνετη. Υπάρχουν άλλοι κύκλοι με άτομα πορωμένα με κάποιο κοινό ενδιαφέρον, όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, οπότε είναι προς τιμήν των bmxers που κάποιος άσχετος νιώθει ευπρόσδεκτος στα λημέρια και τις υποθέσεις τους.
Επίσης, μπράβο τους για την οργάνωση. Και σουβλάκια, και μπυρίτσες, και μουσικούλα, και κάλυψη. Άντε να δούμε και τα video που θα βγουν εντός ημερών. Η Αλεξία έβλεπε τις κάμερες και τις μηχανές κάποιων και ζήλευε. Εγώ πάλι τι να πω, χωρίς σοβαρή μηχανή εδώ και αιώνες?
Και τώρα, έφτασε η ώρα για την γκρίνια! Μα είναι δυνατόν, ερωτώ κυρίες μου και κύριοι, είναι δυνατόν ξαναλέω, κοτζάμ πρωτεύουσα, μη χέσω, να μην έχει ένα skate/bmx park της προκοπής?? Ο Χολαργός πάει κατά διαόλου, είναι μες τις τρύπες και έχουν σαπίσει τα ξύλα. Σε άλλα μέρη έχει απλά ενα ramp ή δύο όλα και όλα. Γίνεται να τρέχουν στη Χαλκίδα οι Αθηναίοι bmxers όποτε θέλουν ένα σοβαρό μέρος για κάποιο σοβαρό event? Και δεν είμαι σε καμία περίπτωση κατά των ghetto, άλλωστε για μένα όλη η ουσία εκεί βρίσκεται, στο ότι δηλαδή το bmx και το skate ταιριάζουν στο δρόμο και στις γειτονιές, στην αυτοδιαχείριση, στα εγκαταλειμένα κτίρια και λίγο στη σκοτεινή πλευρά, αλλιώς όπως και το graffiti και το hip hop π.χ. χάνουν κάτι από την μαγεία τους αν τα αποκόψεις τελείως από το underground και τα εκθέσεις γυμνά στο φως. Όμως πρέπει να υπάρχει και η άλλη πλευρά. Πρέπει να υπάρχουν και μερικά μέρη που θα δώσουν οι δήμοι λεφτά για να γίνουν (σταματάω σύντομα τα αστειάκια μου, μην ανησυχείτε) και τα οποία θα συντηρούνται και στα οποία θα μπορούν να φιλοξενούνται events, χωρίς να περιμένει κανείς να προστεθούν κινητές mini ramps κ.λ.π. Και να έχουν φωτισμό ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούνται και το βραδάκι, γιατί υπόψιν, δεν είναι τζάγκουαρ οι bmxάδες να κάνουν άλματα με πίσσα σκοτάδι. Τέτοια μέρη επίσης, πρέπει να υπάρχουν για να διευκολύνουν τους μικρότερους να ξεκινήσουν από κάπου χωρίς να φοβούνται ότι θα σκάσουν σε κάνα μαδέρι που πετάει ή σε κάνα χαντάκι ή με το κεφάλι κάτω τέλος πάντων και μετά ποιος θα τους βρει στη ερημιά του θεού που πηγαίνουν για να κάνουν άλματα της προκοπής. Για μικρότερες ηλικίες είναι θέμα ασφάλειας εν ολίγοις. Και τέλος πάντων, υπάρχει και ψωμί. Τόσοι άνθρωποι είμαστε που μας ενδιαφέρει, και αν βάλεις και skate μαζί, μαζεύεται πολύς κόσμος. Ας πιέσουμε. Καμιά φορά θυμάμαι το skate park που είχα σχεδιάσει για ένα μάθημα σύνθεσης, ενταγμένο σε ένα μεγάλο project (αρχιτέκτονας είμαι), και λέω, τώρα θα δουν, θα ετοιμάσω κάποια δείγματα και θα περιλάβω εδώ τους κοντινούς μου, από Ν. Ψυχικό. Όταν μου ζητάγανε αυτοί ψήφους ήταν καλύτερα?
Χολαργός, σε "πολλές πολλές τρυπίτσες" mode...
Το εντελώς κατεστραμμένο κομμάτι στο Χολαργό. Ναι, δεν φαίνεται τίποτα γιατί είναι νύχτα και δεν έχει ούτε φώτα...
Και κάτι τελευταίο: γιατί πια τόσο λίγα κορίτσια? Στο τέλος του game, όταν πια έπρεπε να φύγω, δυστυχώς πριν τον τελικό, μέτρησα, μαζί με εμένα, μόλις 7 θηλυκά. Να 'λεγες και ότι δεν έχει show, να το καταλάβω χαχαχα!! Άντε ciao!
p.s.: Πάω Σαλόνικα το σ/κ, και λέω να πάω μια Υφανέτ. Σιγά μη δεν είναι μέσα η σύντροφος μου στην περιπέτεια, ε Ήρα?
p.s.2: Αν θέλετε καλές φωτογραφίες με άλματα κ.λ.π. είπαμε, δεν έχω καλή μηχανή, να πάτε αλλού! Για την ακρίβεια, να πάτε στην Gutless ή στην Αλεξία όταν με το καλό μας τιμήσει :Ρ
p.s.3: Πάρτε και ένα τραγουδάκι γιατί το έπαιξε στο event και κωλοχάρηκα!!!!!! Αααχ, teenage boy angst..!!
Τις τελευταίες μέρες, ήμουν λίγο άρρωστη. Άρπαξα ένα γερό κρυολόγημα, κατά πάσα πιθανότητα, το βράδυ του σαββάτου, όταν κοιμήθηκα με τα εσώρουχα σε ένα φιλικό, εώς και φιλικότατο, πλην κρύο σπίτι. Αλλά επειδή αυτές οι λεπτομέρειες πιθανότατα σας έχουν ήδη αποπροσανατολίσει αρκετά από το πραγματικό θέμα αυτού του post, επιστρέφω στο κρυολόγημα και στη σημασία του. Αφού έμεινα σπίτι κάποιες μέρες, έπρεπε να εφευρίσκω συνέχεια ενδιαφέρουσες απασχολήσεις, πράγμα δύσκολο όταν τα μάτια μου κλείνουν και λαγοκοιμάμαι μπροστά από το laptop, και κάπως έτσι ανακάλυψα και ότι όσο και αν ήθελα να γράψω κάτι στο blog μου -το γράψιμο αποτελεί πάντα μια κάποια διέξοδο- δεν είχα τελικά τίποτα να πω! Δεν είχα πάει πουθενά, δεν είχα παρακολουθήσει κανένα event, ήμουν σπίτι όλη μέρα, δεν είχα ούτε καν άποψη για τον καιρό!
Σήμερα λοιπόν, ένιωσα λίγο καλύτερα και έκανα σπιτικές δουλειές. Βγήκα στο μπαλκόνι να απλώσω ρούχα γεμάτη θυγατρική περηφάνεια και καθώς τεντονόμουν να αρπάζω μανταλάκια, κοίταγα τον ουρανό στη δύση, τα χρώματα του κόσμου πέρα, προς το λατρεμένο κέντρο. Μα αυτό που μου τράβηξε την προσοχή δεν ήταν τα κλισέ πλην πανέμορφα χρώματα του δειλινού, αλλά τα χρώματα από τα φώτα στους ορόφους του ουρανοξύστη μπροστά μου. Άλλοι όροφοι έμοιαζαν κίτρινοι πυρρακτώσεως, άλλοι σχεδόν γαλάζιοι φθορισμού και λευκοί αλογόνου. Μου φάνηκε τόσο γοητευτικό. Και η κατανομή των χρωμάτων στην πρόσοψη του κτιρίου, ενώ ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αποτέλεσμα σειράς αποφάσεων ανευ συνεννόησης, μου φάνηκε τόσο καλλιτεχνικό σαν θέαμα. Έβγαλα φωτογραφίες το ψηλό κτίριο και σκέφτηκα πολλά, πολλά πράγματα.
Άραγε, θα με συγκινούσαν τέτοια πράγματα αν δεν είχα γεννηθεί στην Αθήνα, αν δεν είχα γεννηθεί σε μεγαλούπολη? Άραγε, είμαι συνδεδεμένη με τη μεγάλη πόλη περισσότερο από όσο νομίζω, κι ας είμαι ένα "παιδί της ζούγκλας" όπως με χαρακτηρίζουν πολλοί, ένας άνθρωπος που πραγματικά απολαμβάνει και ξεζουμίζει τη φύση? Μήπως απλά είμαι και ιδιαίτερα προσαρμοστική? Γιατί κάποτε έλεγα ότι δε θα θέλω να ξαναζήσω στην Αθήνα (μετά από 7 χρόνια στην Πάτρα, που είναι μικρή χαριτωμένη επαρχία στα μάτια μου, με τα καλά της και τα κακά της και όλα), ενώ τώρα, ήδη ένα χρόνο πίσω στην πρωτεύουσα, την χαίρομαι και την απολαμβάνω τόσο που νιώθω ότι δεν την χορταίνω! Και ακόμα και όταν είναι κακάσχημη και μες τη μπίχλα και τους κομπλεξικούς, πάλι την θέλω, δεν τη χορταίνω!
Κάποτε έλεγα και ότι δε θα μπορούσα να ζήσω ποτέ στη Σύρο, αλλά μετά για ένα διάστημα, το σκεφτόμουν αρκετά σαν διέξοδο. Πάντα έλεγα ότι θέλω να ζήσω για λίγο Θεσσαλονίκη. Όταν έτρεχα πέρα δώθε στην Αγγλία, ήξερα ότι θα μπορούσα να ζήσω και εκεί και μάλιστα πολύ καλά πίστευα, μετά δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη. Αν του χρόνου πάω εκεί κάτω στη Σεούλ, θα ζω ευχάριστα? Σε κάθε μου ταξίδι, κοντινό ή μακρινό, σκέφτομαι πάντα αν θα μπορούσα να μείνω εκεί, σε αυτά τα ωραία ή λιγότερο ωραία μέρη, και κατά πόσο θα ήμουν ευτυχισμένη σε αυτές τις ξένες αρχικά, αλλά περίσσοτερο οικίες σιγά σιγά πόλεις.
Η απάντηση στο αν θα ήμουν ευτυχισμένη, είναι ναι. Γιατί νομίζω πραγματικά ότι θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη οπουδήποτε. Αρκεί να το έχεις μέσα σου και όχι να περιμένεις από τον τόπο να σου το προσφέρει.
Και τώρα, μια παιδική ιστοριούλα με πρωταγωνιστή -όσο και αν ακούγεται περίεργο- το παραπάνω κτίριο. Το λέω από παιδί Allianz καθώς κάποτε στέγαζε τα γραφεία της ασφαλιστικής αυτής και έφερε μια μεγάλη πινακίδα με το όνομα της ψηλά ψηλά. Το Allianz λοιπόν, ένα από τα λίγα πραγματικά ψηλά κτίρια στην Αθήνα, φαινόταν καθαρά από το μπαλκόνι του πρώτου σπιτιού της ζωής μου, ένα διαμέρισμα στο Χολαργό όπου ζήσαμε μέχρι που έγινα 4. Ήταν ένα μεγάλο διαμέρισμα στον τελευταίο όροφο μιας πενταόροφης πολυκατοκίας με υπέροχο pilotis (Πανέτσος is proud of me now -inside joke, sorry people-) με δέντρα στα οποία σκαρφάλωνα μανιακά. Η βεράντα των υπνοδωματίων έβλεπε προς τη δύση και κάθε φορά που τύχαινε να παρακολουθώ τον ήλιο από εκεί, θυμάμαι το Allianz να διαγράφεται στον ορίζοντα της πόλης, πολύ κοντά στα Τουρκοβούνια. Ο ήλιος έγερνε και κάποτε έπεσε φαίνεται πάνω στο κτίριο και χάθηκε πίσω του. Η απόσταση έκανε τις εγκαταστάσεις στην ταράτσα του κτιρίου και τις κεραίες να φαίνονται έτσι μες στο θολό πορτοκαλί, σαν ημικυκλική διάταξη, σαν από περιφέρεια κύκλου. Σαν ο κύκλος του ίδιου του ήλιου να ήταν ακόμα εκεί, μισοκρυμμένος πίσω από το Allianz, και όχι τόσο φωτεινός πια! Έμοιαζε και σαν να μην κινείται πια. Μα γιατί αργεί τόσο να εξαφανιστεί? Χμ. Περίεργο. Δε βαριέσαι. Το αυτοκινητάκι μου, που είναι το αυτοκίνητο, το κόκκινο θέλω, όχι αυτό.
Κάπως έτσι, για χρόνια πίστευα ότι ο ήλιος πάντα πάει και σκαλώνει πίσω από το Allianz και δε λέει να πέσει τελείως. Τα χρόνια όμως πέρασαν και έπρεπε να φύγουμε από το Χολαργό και τα παρκάκια του, και να μετακομίσουμε στο σπίτι της μαμάς, εδώ, στη διασταύρωση-είσοδο των βορείων προαστίων. Μου πήρε αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω ότι το μεγάλο κτίριο που κοίταγα από την παλία μου βεράντα, ήταν το ίδιο που είχα τώρα δίπλα μου κάθε μέρα, και ακόμη περισσότερο καιρό μου πήρε να θυμηθώ και να συνειδητοποιήσω ότι σίγουρα δεν ήταν ποτέ η πύλη για τον τόπο που πάει ο ήλιος όταν ξεκουράζεται και ότι δεν υπάρχει καν καμπύλη κατασκευή στην ταράτσα του, η οποία θα μπορούσε να με είχε μπερδέψει.
p.s. Θα μπορούσα να πω και πολλά ακόμα, για το μικρό αριθμό ουρανοξυστών στην Αθήνα (αιώνια εγκατεστημένο στα αρχιτεκτονικά και μη μυαλά, θέμα συζήτησηςόταν κάποιος αναφέρει ένα γνωστό ψηλό αθηναϊκό κτίριο), για τη χρήση των φωτισμών των ορόφων για "εγγραφή" μυνημάτων πάνω στις προσόψεις ουρανοξυστών στο Τόκυο και πόσο πλάκα έχει (αλλά για το Τόκυο θα πούμε άλλη ώρα), για την παιδική μου ηλικία και το τόσο εκπληκτικό γεγονός του ότι έχω πολλές αναμνήσεις από την ηλικία των δύο χρόνων.. μπλα μπλα μπλα.. σας αφήνω, πάω για ύπνο και ελπίζω να τα θυμηθώ κάποια άλλη στιγμή όλα αυτά, όταν δεν θα βρίσκω θέμα :P
