20/1/11

Η χώρα της επαγγελίας

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα από την αλλαγή του χρόνου που ένιωσα πραγματικά αισιόδοξη. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που έκατσα με υπομονή και έκανα μια εις βάθος και συστηματική έρευνα σχετικά με τα αγγλόφωνα μεταπτυχιακά προγράμματα αρχιτεκτονικής στην Seoul!

Ήξερα ότι υπάρχουν, είχα μάλιστα ασχοληθεί εκτενώς με ένα πριν από μήνες, αλλά σήμερα πήρα σβάρνα ότι πανεπιστημιακό site σχετικό με αυτό που έψαχνα, απέρριψα πανεπιστήμια μόνο για γυναίκες (ναι, δοξασμένη Ασία..) και Ιησουίτικα ή λοιπά θρησκευτικά πανεπιστήμια, έβαλα στην άκρη και όσα δεν έχουν αγγλόφωνα προγράμματα, και εν τέλει κατέληξα με 4 επιλογές στα χέρια μου. Από αυτά τα πανεπιστήμια που έμειναν, μόνο το ένα είναι δημόσιο, το SNU, και διαθέτει, εκτός από μια καλή θέση σε παγκόσμια κατάταξη του 2000κάτι, και υπέροχες δελεαστικότατες εστίες. Ξέρετε, από αυτές που φανταζόμαστε στα πιο ιδανικά όνειρα μας... Τα υπόλοιπα 3 πανεπιστήμια, είναι μεν ιδιωτικά αλλά άρτια οργανωμένα και με εντυπωσιακά ευρύ φάσμα κατευθύνσεων όπως και τα δημόσια τους, plus το ένα μάλιστα, το Hanyang, διαθέτει τέτοιο όνομα που φαντάζομαι ότι ανταγωνίζεται εύκολα το κρατικό (οταν διαβάζεις εκφράσεις του τύπου "prestigious name" στη wikipedia, ε, πως να το κάνουμε, εντυπωσιάζεσαι :Ρ).

Κτίριο του Koolhaas στο SNU, χιχι!
Για ένα παιδί σαν εμένα που μεγάλωσα αντιπαθώντας φρικτά την ιδιωτική εκπαίδευση, είναι κάπως ενοχλητική η ιδέα να φοιτήσω σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ακόμα και σε μια χώρα τόσο μακρινή, με τόσο διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Είναι βέβαιο ότι αν -λέμε τώρα- με δέχονταν και στα δύο, θα διάλεγα χωρίς καμία σκέψη το δημόσιο. Αλλά ναι, για να είμαι ειλικρινής, θα ήμουν κάτι παραπάνω από ευτυχής αν με δέχονταν και στη δεύτερη μου επιλογή! Θα ψωνιζόμουν μάλιστα τόσο, που θα μιλούσα μόνο για αυτό και θα σας έσπαγα τα νεύρα συνεχώς.

Σήμερα λοιπόν έμαθα πολλά πράγματα. Έκανα και μια λίστα με τα πανεπιστήμια, με τα υπέρ και τα κατά τους, με πληροφορίες για τα δίδακτρα, τις αιτήσεις, τα προαπαιτούμενα για ξένες γλώσσες (έληξε το IELTS μου γαμώτο, και θα ξαναδίνω... και από κορεάτικα δυστυχώς δεν έχω να επιδείξω κάποιο δίπλωμα ακόμα φυσικά!), τις εστίες, τα deadlines, κλπ κλπ. Έκανα όλη αυτή τη δουλειά, και ήταν σαν να την κάνω για κάποιον ξένο... Δεν συγκινήθηκα, δεν ζορίστηκα, δεν έχασα τον έλεγχο από τη χαρά μου, γιατί πολύ απλά δε μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι μπορεί να γίνει! Και αν δεν πάρω την υποτροφία? Οκ, θέλω να πιστεύω ότι θα την πάρω, αλλά ακόμα και αν αυτό δεν γίνει, ξέρω πλέον ότι μπορώ να καλύψω τα έξοδα μου! Πράγμα για το οποίο δεν είχα ιδέα στο παρελθόν!

Ποδηλατοδρομάκια δίπλα στον παραπόταμο του Han!
Καθώς έπλενα τη μούρη μου για να πάω για ύπνο, με κοίταξα στον καθρέφτη. Με κοίταξα και συνειδητοποίησα πόσο μοιάζω με παιδί. Που θα πάω θέε μου???!!! ΧΑΑ! Με φαντάζεσαι ρε, με φαντάζεσαι?!! Χαχα!! Εκεί πέρα, τόσο μακριά και για τόσο πολύ, μόνη μου να προσπαθώ να συνεννοηθώ με τα χίλια ζόρια και να γυρνάω στο σπιτάκι μου αργά το βράδυ, ξεθεωμένη από άλλη μια μέρα σε μια πόλη 15 εκατομμυρίων, να πέφτω στο κρεβάτι και να μην έχω κανέναν από την Ελλάδα να πω πως πέρασα, αλλά να ξέρω ότι τα κατάφερα και αυτό να αρκεί για όλα!! Να έχω αγοράσει και ένα ποδήλατο για να τρέχω πέρα δώθε δίπλα από τον ποταμό Han, σε αυτά τα υπέροχα παραλιακά μονοπάτια! Εκείνη την ώρα κατάλαβα για άλλη μια φορά το πόσο πρέπει να το καταφέρω αυτό και το πόσο στο χέρι μου είναι όλα! Δεν πρέπει πλέον να ξαναχάσω το σημάδι του στόχου μου, ούτε για ένα λεπτό. Και ξέρω ότι οι επιλογές μου είναι σωστές, έκανα καλά που αντάλλαξα την Ιαπωνία με την Κορέα πριν από καιρό, γιατί όσο και αν αγαπώ περισσότερο -ως τώρα- την πρώτη χώρα, η επίλογη της δεύτερης θα κάνει το όνειρο μου του να ζήσω στην Ασία πραγματικότητα. Και θα την πάρω την πουτάνα την υπότροφια!! Θα κάνω ότι μπορώ και κανείς πια δεν θα μπορέσει να με αποθαρρύνει!

Η γη της επαγγελίας δεν υπάρχει. Δεν είναι ένα μέρος υπαρκτό, αλλά ένα σημείο προσωπικά επιλεγμένο από τον καθένα μας. Ακόμα καλύτερα, είναι μια σειρά σημείων που διαδέχεται το ένα το άλλο, κάθε φορά που φτάνουμε σε κάποιο. Η δυστυχία η δικιά μου εγκειται στο να έχει σπάσει αυτή η αλυσίδα, και δυστυχώς εμένα μου σπάει συχνά. Τώρα όμως την κρατώ στα χέρια μου και είναι όσο πραγματική όσο εσύ και εγώ, και δεν την αφήνω ο κόσμος να έρθει ανάποδα.

Και τώρα ειδικά, που ο στόχος μοιάζει παλούκι, τώρα είναι που νιώθω περισσότερη φτιαγμένη και κουρδισμένη από ποτέ. Αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας. Και απορώ -κάπως υπεροπτικά πάλι- πως γίνεται να μην επιθυμούν και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι το άγνωστο? Πως είναι δυνατόν να μην κυνηγάς το δύσκολο? Πως είναι δυνατόν να μην σε φτιάχνει το να το κυνηγάς και να μην τοποθετείς πάντα τον επόμενο στόχο πιο μακριά και ψηλά από ότι τον προηγούμενο?

Η Κορέα μπορεί να μη μου φερθεί όσο καλά όσο θα ήθελα, ή να με απογοητεύσει. Αποφεύγω να εξιδανικεύω καταστάσεις και μου φαίνεται γελοίο να γενικολογήσω για μια χώρα στην οποία στην τελική δεν έχω πάει ποτέ! Όμως τώρα είναι το σημείο φυγής μου, το κέντρο εστίασης, η χώρα της επαγγελίας, πες το όπως θες! Αλλά πες το με μια δόση χιούμορ :]

Cheonggye! Κεντρική Seoul!

3 σχόλια:

  1. αμάν! δεν ξέρω αν συγκινούμαι τόσο επειδή είμαι αδερφή σου ή επειδή το'χεις ρε παιδάκι μου! τι να πω? πέρα από αυτό πάντως, όλο το θέμα περί επίτευξης υψηλών μας στόχων μου δημιουργεί πολύ άγνωστα-mixed συναισθήματα καθώς δεν μπορώ να πιστέψω πως έχω ήδη πετύχει κάποιους από αυτούς. παρόλο που μπήκα στην σχολή που ήθελα και κοντεύω να την τελειώσω και τώρα πάω erasmus κ εγώ ολομόναχη σε μιά ξένη χώρα μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού μου και των δικών μου ανθρώπων και όλα τα σχετικά. με πίανει ψυχολογικό τραλαλά και για μένα και για σένα! πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και ό,τι άλλο μέσο διαθέτουμε λοιπόν :P
    btw χτες έβλεπα το Dragon Zakura που το θέμα του είναι κάποια παιδιά που θεωρούνται κακοί μαθητές και πείθονται να προσπαθήσουν να μπουν στο πιο σπουδαίο ιαπωνικό πανεπιστήμιο. έλεγε σε κάποια φάση πως για να καταφέρεις να πετύχεις τέτοιους στόχους πρέπει να συνειδητοποιήσεις πρώτα πως είσαι μόνος και έχεις πραγματικά τη ζωή στα δικά σου χέρια και πως κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει αν εσύ δεν προσπαθήσεις με όλη σου την δύναμη! αυτά που λες.. Άντε καλή τύχη με όοοοολη μου την καρδιά αδερφάκι!! πιστεύουμε σε σένα!!
    και σε φαντάζομαι ήδη σπασικλάκι μέσα στην αίθουσα και ευρωπαία θεογκόμενα σε κορεάτικα clubs με namja-κλες να φαν' κ οι κότες!! χαχααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Aigoooo!to xeis paidi mou to xeis..
    kai pou sai..akou ekei..moni s se mia xeni xwra..skype?u know!!!emena dld tha m afineis xwris kutsompolio??epipleon xronika...well...as mn to proxwrisw toso gt kathe fora mu les katse na tin parw!prosextika kai gera!kai o stoxos sou twra einai autos!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ευσυγκινητο αδέρφι μου :) Εννοείται πως όταν έγραφα όλα αυτά, έτσι λίγο αυθόρμητα και βιαστικά, σκεφτόμουν εξίσου και τις δυο μας. Μάλιστα πιστεύω ότι αν δεν είχα εσένα και τη Σεβίλλη σου να μου γεμίζει το κεφάλι ιδέες, νομίζω θα ήμουν λιγότερο απορροφημένη από την ιδέα! Πάρτο σαν δάνειο: πρώτα εγώ σε έπρηζα να πας erasmus και τώρα εσύ με έχεις έμμεσα ξεσηκώσει για την Kορέα! Ε, σκέφτομαι, δεν γίνεται το μικράκι να κάνει τέτοια άλματα και εγώ να μείνω πίσω που είμαι και κοτζάμ γομάρα! (η τελευταία πρόταση μου βρώμισε brother rival situations Naruto φάση..χαχα!)
    Και btw η τελευταια δικιά σου πρόταση με αποτελείωσε χαχαχαχαχα!

    @Julinus: Αν δεν υπήρχες εσύ, πολύ αμφιβάλλω για το αν θα ήταν ίδια τα όνειρα μου και οι στόχοι μου τώρα ;_; Χωρίς υπερβολές, πιστεύω ότι είσαι το άτομο που με ώθησε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σε αυτό το πλάνο ζωής, ο άνθρωπος επίσης που με βοήθησε περισσότερο από όλους επί του θέματος και με υποστήριξε και με υποστηρίζει με ειλικρινές πάθος! Τα υπόλοιπα είναι περιττά Julie μου. Ελπίζω κάποτε μόνο, να μπορέσω και εγώ να σε στηρίξω αντίστοιχα σε μελλοντικά σου σχέδια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή