Σαλόνικα vol.1 - Παγωμένη φωτιάααα!!

Μαλακιζόμαστε στο τρένο και η ώρα περνάει ευχάριστα!

Όταν πήγα να βγάλω τα εισητήρια για εμένα και το αδέρφι μου, στο σταθμό Λαρίσης, δέχτηκα μια επίθεση αναμνήσεων, και υπολογίζοντας με κάποια προσπάθεια, κατάλαβα ότι δεν είχα πατήσει το πόδι μου εκεί, εδώ και 5 χρόνια και 2 μήνες. Και φυσικά, ο ίδιος λόγος που με είχε φέρει και τότε, με έφερνε και τώρα στο σταθμό: η Θεσσαλονίκη! Waaahh! Μες το μυαλό μου, η Θεσσαλονίκη είναι κατι σαν θαύμα, κάτι σαν αποκάλυψη που κουβαλά φορτίο συγκινήσεων! Μου αρέσει τόσο πολύ χωρίς να βρίσκω τρόπο να το προσδιορίσω αντικειμενικά. Μου φαίνεται πάντα πανέμορφη και ας έχει ένα σωρό ασχήμιες και αυτή, μου φαίνεται ζωντανή και ανθρώπινη και σαν φλόγα, φλόγα τεράστια, με συγκινεί κάθε φορά όσο δεν λέει, με καταπίνει ολόκληρη, με απορροφά όπως άλλα μέρη πραγματικά αψεγάδιαστα και σίγουρα πιο όμορφα δεν κατάφεραν να με απορροφήσουν ποτέ! Λοιπόν, πιστεύω -και θα το θέσω λίγο απλοϊκά- ότι με έχει μαγέψει έτσι, γιατί την έχω συνδέσει με την περίφημη νεανική ξενοιασιά και γιατί εκεί έλαβαν χώρα κάποιες από τις πιο καταπληκτικές φοιτητικές μου extreme περιπέτειες. Η Θεσσαλονίκη είναι σαν την απόδειξη ότι περνούσα εξαιρετικά καλά τότε με τα παιδιά από την αρχιτεκτονική Πάτρας (πηγαίναμε όλοι μαζί, ένα τσούρμο φωνακλάδων τρελών που διέσχιζαν τη μισή Ελλάδα με τα ΚΤΕΛ και τα τρένα, απλά για να πάμε camping στο περιβόητο Ποσείδι ή για να πάμε στο πάρτυ του τάδε φίλου μας στη συμπρωτεύουσα!), που ξεκινάγαμε για μια μικρή εκδρομούλα 3 ημερών και τελικά γύρναγα πίσω μετά από 10 μέρες και μόνη μου καμιά φορά! Αυτή την πόλη τη φέρω σαν παράσημο ανδρείας και αν μεγάλωσα πια, ακόμα έτσι την βλέπω. Οπότε, προετοιμάστηκα να την ξεσκίσω όπως και τότε...

Α ρε Σαλόνικα, αγαπημένη!!

Όταν φτάσαμε, απογευματάκι, μετά από ένα -πάντα- ευχάριστο και uber excited ταξίδι με το τρένο, απλώσαμε το ποδαράκι μας στο αγαπημένο χώμα και μας κόπηκε η μαγκιά γιατί όπως το είχαμε διαβάσει ήδη και ξέραμε, η θερμοκρασία άγγιζε με το ζόρι τους 3oC.. Την Αθήνα την αφήσαμε με 23, υπόψιν!! Τρέξαμε έξω από το σταθμό σε έναν περιπτερά, τον οποίο λούσαμε με ερωτήσεις του τύπου "Και για πες μας, σε εσάς εδώ πόσο έχει το εισητήριο για το λεωφορείο? 60 λεπτά??! WOW!! Θα πάρω τέσσερα!" Ε, και με τη σειρά του μας άρχισε και αυτός, στην ηλικία μας άλλωστε, τα θεσσαλονικά πειράγματα και τις γαλιφιες που τόσο μου αρέσουν εδώ στο βορρά!!

Κρύοοοοο λέμεεεεε!!!! (αλήθεια, έτσι κυκλοφορούσαμε....)

Και τότε το σφράγισα και το πέρασα με χαρά στο καταστατικό, αυτό που θυμάμαι από παλιά και ας πέρασαν 5 χρόνια που δεν έχω πατήσει το πόδι μου εδώ πάνω: είναι οι άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν τη Θεσσαλονίκη, Σαλόνικα και μοναδική ανάμεσα στα μέρη που λατρεύω. Δεν με νοιάζει ποσώς ποιος συμφωνεί μαζί μου σε αυτό και δεν θα μπω σε διαδικασία συγκρίσεων για να αποδείξω το οτιδήποτε, ούτε θα γράψω άλλες τοπικιστικές μπούρδες, απλά θα πω ότι κάθε φορά που έρχομαι σε αυτή την πόλη, οι άνθρωποι της με σκλαβώνουν με την ευγένεια και την ανοιχτή τους καρδιά και με περιποιούνται, με προσέχουν, με διασκεδάζουν και μου φέρονται σαν να είμαι η κολλητή τους εδώ και χρόνια, ενώ πραγματικά είτε τους ξέρω ελάχιστα, είτε τους έχω μόλις γνωρίσει στην κυριολεξία. Και είναι και η μαγκιά τους, που είναι ήρεμη και συνειδητοποιημένη, ποτέ φασαριόζικη ή επιδεικτική, και με κάνει να φαντασιώνομαι εποχές παλιότερες, πως θα ήταν άραγε οι άντρες όταν οι γιαγιάδες μας έψαχναν για ταίρι? Εκτιμώ αυτούς τους πραγματικά αρσενικούς αλλά ήρεμους άντρες και αντιλαμβάνομαι γιατί σε κάνουν να φωλιάζεις μέσα σε μια ελαφρώς παλιομοδίτικη φούσκα ασφάλειας και σιγουριάς, κι ας μην είναι αυτό που λέμε ο τύπος μου. Ακριβώς έτσι, ανακουφιστικά και γλυκά, ένιωθα και με τις φίλες μου από επαρχία βόρεια που είχα στο πανεπιστήμιο: η αγκαλιά τους και η φωνή τους έβγαζε μια μητρική στοργή και μια αίσθηση ικανότητας που με έκανε να αναπαύομαι σαν μωρό και να αφήνομαι στα χέρια τους. Τους λέω Ούνους για να τους πειράξω, αλλά μέσα μου το ξέρω εγώ τουλάχιστον ότι πρόκειται για τεράστιο κοπλιμέντο. Ο βορράς μοιάζει να τους έκανε δυνατούς και σκληρόπετσους, αλλά ευγενικούς και γλυκούς σαν τον τέλειο συνδυασμό σκλάβου και αφέντη.

Πιστεύω ότι με γοήτευε η συμπεριφορά τους πάντα ακριβώς για αυτούς τους λόγους. Στραβόξυλο και ψωροπερήφανη από μικρή εγώ, και με την πίστη πάντα, ότι πρέπει να τα κάνω όοοολα μονάχη μου, γιατί αλλιώς θα πάνε όλα κατά διαόλου, τις ελάχιστες φορές που κάποιος κατάφερε με τον χαρακτήρα και με τις πράξεις του να μου επιβληθεί ως εξίσου ικανός και να με πείσει ότι μπορώ να αφεθώ στα δικά του χέρια, και να χαλαρώσω επιτέλους έστω και λίγο... ε! τότε αυτά τα λίγα άτομα που το κατάφεραν αυτό, με κέρδισαν για πάντα! Τους λάτρεψα σαν είδωλα! Γιατί μου επέτρεψαν να αφεθώ και αυτό για έναν άνθρωπο εξαρτημένο από τον έλεγχο, υπερόπτη και ανασφαλή, είναι σαν θείο δώρο, σαν νέκταρ.

Αρκετά όμως με την εμμονή μου με τις γυναίκες και τους άνδρες της βόρειας Ελλάδας, κινδυνεύω ήδη να χαρακτηριστώ γραφική...

Μπα, όχι, δεν είναι αρκετά...!! Θα κάνετε υπομονή ρε, και θα μάθετε για το φεστιβάλ, για τα ωραία μέρη που πήγα και για όλα τα άλλα κλισέ, στο vol.2! Εδώ θα πω και άλλα για τα υπέροχα παιδιά της Σαλόνικας!

Τρελά γέλια με το "σμπρώξιμο" στο σπίτι του Δημήτρη!

Επίσης τρελά γέλια - κάποιος υπέφερε πολύ!

Όταν φτάσαμε δεν είχαμε ιδέα που θα μείνουμε.. ω ναι. Τελικά, μετά από μια υπέροχη βραδιά στην Αβησσυνία με κρασιά και ρετσίνες και κερασμένα οινόμελα (ήταν? πιο πολύ πετιμεζόμελα θα έλεγα) με τα αγόρια, Στάθη, Αντωνογιαννάκη και Διονύση, γίναμε όλοι γκολ και δρόμο με το Στάθη, τον βασικό υπεύθυνο για την "εγκατάσταση" στην πόλη, για το σπίτι του Δημήτρη, ενός φίλου του παλιοροκά Τρικαλιώτη που μας έβλεπε πρώτη φορά στη ζωή του, μας έδωσε το κρεβάτι του, μας έδωσε κλειδιά και τελικά κόντεψε να μας φιλοξενήσει για μια βδομάδα! Τον ευχαριστούμε πολύ που μας βόλεψε στο σπίτι του και το περιμένουμε να μας έρθει Αθήνα αν και όποτε, να τον κεράσουμε και εμείς καμιά δωδεκάδα μπύρες και ένα γάρο. Το επόμενο βράδυ, ο Δημήτρης μας βρήκε με όλη την παρέα του και πήγαμε όλοι μαζί στο πάρτυ λήξης του φεστιβάλ κινηματογράφου, όπου περάσαμε άψογα και καταναλώσαμε τις άπειρες τζαμπέ μπύρες όλοι μας! Το παραεπόμενο βράδυ, ο Αντωνογιαννάκης, μορφή από τις λίγες τον οποίο θα ήθελα για κολλητό μου αν έμενε Αθήνα και τον περιμένουμε να μας έρθει (άντε άντε Γιατρομανωλάκη!), μας συνάντησε με τον φίλο του τον Μήτσο και δώστου πάλι κρασιά και ρετσίνες στο Μπιτ Παζάρ, και κατάληξη στις εστίες, και δώστου πάλι κεράσματα, γκολ η Εύα. Τι να πω, πραγματικά τα παιδιά όλα μας σκλαβώσανε: σπίτι μας βρήκανε, όλο μας ποτίζανε, όλο μας "ποτίζανε", υπέροχα παιδιά όλοι τους, τόσο άνετοι και γενναιόδωροι, τρελή παρέα κάναμε, πάντα είχαμε κάπου να πάμε και με κάποιον να αράξουμε ενώ πριν φτάσουμε, ξέραμε μόνο το Στάθη! Τους ευχαριστούμε πολύ όλους λοιπόν, που μας έκαναν να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας και σας περιμένουμε εδώ κάτω για ανταπόδωση γιατί και εμείς μπορεί να είμαστε "Αθηναίζες", αλλά κρατάμε το λόγο μας και έχουμε υποχρέωση να περάσετε τουλάχιστον όσο καλά όσο περάσαμε εμείς!

p.s. ψήνομαι για Όλυμπο ρεεεε!!