Νύχτες Πρεμιέρας και Μέρες Έντασης - Η προετοιμασία

Φέτος, έχοντας για πρώτη χρονιά  μετά από πολύ καιρό την δυνατότητα να βρίσκομαι στην Αθήνα καθ’ όλη τη διάρκεια του Σεπτέμβρη (και χωρίς κάποια κακογαμημένη εξεταστική σεπτεμβρίου στην πλάτη μου), αποφάσισα ότι θα έκανα ένα δώρο στη σινεφίλ πλευρά μου και θα παρακολουθούσα επιτέλους με την απαιτούμενη ευλάβεια και οργάνωση τις Νύχτες Πρεμιέρας. Έτσι , αγόρασα, ω ναι, μία κάρτα 10 προβολών παρά την κατεστραμμένη οικονομική μου κατάσταση, για την οποία ακόμα και αυτό το μικρό έξοδο των 35 ευρώ, ήταν μεγάλος καημός και βάρος. Όμως, τι χαρά, θα έβλεπα 10 ταινίες για 3,5 ευρώ τη μία!! Και μάλιστα τις περισσότερες στο Αττικόν που το λατρεύω από παιδί!
 

Ένα βραδάκι λίγες μέρες πριν αρχίσει το φεστιβάλ, μαζευτήκαμε με τις τρελές στο Dandy, στο Φάρο, που έχει γίνει το καινούριο μας Central Perk, λόγω απομόνωσης και εγγύτητας. Από παλιά, δεν το κουνάμε ρούπι παραπέρα από τη γειτονιά μας απλά για να δούμε η μία την άλλη, τις καθημερινές. Φέραμε λοιπόν, τα προγράμματα μας και τα στυλό μας και από μια ατζέντα η κάθε μία, και επί 2 ώρες περίπου παίξαμε το παιχνίδι του «ποια θα πείσει και πόσες, να έρθουν μαζί της σε ποια ταινία». Ωραίο παιχνίδι και αρκετά θορυβώδες. Χαοτικό θα έλεγε η σερβιτόρα. Εγώ να θέλω να πάω και σε πιο κουλτουροκαταστάσεις, αλλά να προτιμάω τελευταία στιγμή την ασφάλεια της παρέας και τις σίγουρες λύσεις. Η Λ. να τα διαβάζει εκατό ώρες μόνη της, στα μισά να μη μπορεί να πάει λόγω δουλειάς και στα άλλα μισά να μη θέλει να πάει με τίποτα και ας μη έχει διαβάσει πραγματικά περί τίνος πρόκειται. Κάθε τόσο να παίρνει τηλ τον κοκό για να δει και τι θέλει αυτός να κάνει, λογικό. Η Ε., περίπτωση από μόνη της ειδική, να θέλει να πάει σε όλα, οπότε το θέμα ήταν κατά πόσο εγώ ή η Λ. πρώτη θα την έπειθε και θα την έπαιρνε τελικά με το μέρος της σε περίπτωση ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός μας δε, φτηνός, λόγω χαρωπής διάθεσης και σανγκρίας με πολλά πολλά πολλά ψιλοκομμένα φρουτάκια – κόντεψα να πνιγώ, από πότε τα κάνουν εντελώς φύλλο και φτερό οι παλιοβουπουδίτες? – οπότε και τα επιχειρήματα μας βαρεμένα όσο δεν πάει: «…ζει τον απόλυτο έρωτα, ακούς, τον απόλυτο, αυτό να πάτε να δείτε!» «Ναι ναι! Τέλεια, αυτό θα πάμε να δούμε Εύα!» «Μα μετά λέει ότι εκθέτει τις φωτογραφίες από τους οργασμούς τους εν αγνοία της, ποιος απόλυτος έρωτας μωρέ??» η Ε. δεν ακούει πια, πωρώθηκε με τη συγκεκριμένη ταινία ήδη, σε μια φράση. «Ρε παπάρα, τι της λες πάλι και την παραπλανείς? Θα νομίζει ότι πάμε να δούμε ρομαντική κομεντί με τη Ντρου Μπάριμορ..!» Εν τω μεταξύ, φτάνει και ο τέταρτος καππαδόκης, η οποία επίσης πείθεται σε δευτερόλεπτα για τη συγκεκριμένη προβολή από τον ενθουσιασμό της Ε. με την οποία είναι κάτι σαν τα shōnen και τα panty shots, πάνε πακέτο πάντα. Η Λ. με κοιτάει με σατανικό χαμόγελο και σηκώνει φρύδια. «Αααα, δε το πιστεύω! Επίτηδες μωρή τα παραπλανείς τα έρμα?? Αφού δεν θα έρθεις ΚΑΝ εσύ!!!!» «Ναι, να πάτε, να πάτε!!»

Όταν φεύγουμε πια, το κεφάλι μου είναι καζάνι από την υπέροχη κατά τ’ άλλα σανγκρία που τόοοοσο πολύ επικίνδυνα αγαπώ τον τελευταίο καιρό που έχω και καλά κόψει το κάπνισμα (βλ. νόμο των υποκατάστατων προϊόντων) και από τις παλαβομάρες μας. Ειλικρινά, μετά από 2 ώρες, plus την προετοιμασία που είχα κάνει σπίτι, πλέον δεν έχω καμία ιδέα, για την ακρίβεια είμαι σίγουρη μόνο για 3 έργα. Σκατά.

Είμαι πολύ χαρούμενη που επέστρεψε στην Ελλάδα η Ε.! Εκτός του ότι μου είχε λείψει αρκετά εδώ και ένα χρόνο, είναι επίσης απολύτως εμφανές το πόσο μας δένει σαν παρέα. Όχι ότι δεν το ήξερα ήδη δηλαδή, εικοσιένα χρόνια που τις ξέρω, αλλά καλό είναι να τα λέμε και αυτά. Οι απλές συναντήσεις μας αυτές, γίναν πάλι μικρογραφίες πάρτυ τύπου σεξ-και-η-πόλη-σας, το είδος αυτό που σνομπάρουν τα αγόρια και καλά, και που ίσως και εγώ σνομπάρω όταν το βλέπω σε άλλες γυναικοπαρέες. Γάμα το, την έχω τόσο ανάγκη αυτή τη ζεστασιά που μου δίνει η δυνατότητα να είμαι απλά σαν χαζοβιόλα με αυτά τα συγκεκριμένα κορίτσια.

Την επόμενη μέρα, αυτός ο κουραμπιές η Ε. και εγώ έπρεπε να πάμε να κλείσουμε θέσεις για τα έργα που θέλαμε σίγουρα να δούμε, και για τις άλλες κοπέλες επίσης. Περιττόν να σας πω, ότι μέχρι το επόμενο μεσημέρι, είχα λάβει δυο μηνύματα από την Λ. για αλλαγές, 5-6 μηνύματα από τους άλλους φίλους μου που ο καθένας τους άλλαζε γνώμη κάθε τέταρτο, και ένα μήνυμα από την Ε. όπου παραδεχόταν με χάρη τα αυτονόητα: «Το μυαλό μου και μια λίρα! Μάλλον ξέχασα το πρόγραμμα στο καφέ! Ελπίζω να θυμάσαι που είχαμε καταλήξει!» Κατέρρευσα στο κρεβατάκι μου. Σωθήκαμε τώρα! Μπλιάχ, μυρίζω ακόμα σανγκρία?