Στις 14 είχα τα γενεθλιά μου. Έγινα 27, τα χρόνια περνούν, εγώ μεγαλώνω, με πιάνει μια κάποια θλίψη πλέον η οποία πριν τα 25 δεν με έπιανε εννοείται (και μάλιστα μου φαινόταν παρανοϊκό ως ιδέα να μελαγχολεί οποιοσδήποτε στα γενέθλια του), μπλα μπλα μπλα, οπότε βεβαίως βεβαίως κανονίζω διάφορα ώστε να γιορτάσω τη μέρα που πρωτοβγήκα στον κόσμο και να ξεσαλώσω! Σε αντίθεση με πολλούς που το παίζουν ή είναι αρκετά ταπεινοί ώστε να μην δίνουν τόση σημασία στα γενέθλια τους, εγώ θέλω ξεδιάντροπα να περιστρέφονται όλα γύρω από το γεγονός και να κανονιστεί όλο το πρόγραμμα των ημερών ανάλογα... Και το κατάφερα εννοείται. Δεν θα σας πρήξω όμως πολύ ακόμα με αυτά, απλά με αφορμή την ωρίμανση (!) μου κατά ένα χρονάκι ακόμα, θα σας προτείνω 3 πραγματάκια που έκανα και μου άρεσαν! Ιδού:
1. Το νησί της Πανόρμου - Πέμπτη
Έλα τώρα, ποιος είναι από βόρεια προάστεια ή κέντρο και δεν έχει πάει Πανόρμου? Προσωπικά, ελάχιστα μαγαζιά της περιοχής, μου είναι αρεστά και το χειμώνα. Μόνο το Ποτοπωλείο μάλλον. Πάντα μου άρεσε η φαινομενικά τυχαία οργάνωση του χώρου του και τα τεράστια τραπέζια του που χωρούν 5-6 παρέες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι οι μουσικές ποτ-πουρί επιλογές του, που μου φαίνονταν ανεβαστικές και partyanimale πριν από 5 χρόνια, τώρα μπορεί ακόμα και να με εκνευρίσουν πολύ, καθώς πρώτον το playlist δεν έχει αλλάξει από τότε, και δεύτερον, δεν έχουν ιδιαίτερο ειρμό και έχουν σαπίσει. Η φρεσκάδα έχει κάνει φτερά και ώρες ώρες η μουσική μου θυμίζει φοιτητικό πάρτυ ή νησιώτικο bar στην κακή εκδοχή τους. Δεν είναι ότι μισώ όλα τα τραγούδια που βάζει, αντιθέτως. Αλλά είναι τόσο ότι να'ναι-όλα-τα-party-hits-ανακατεμένα που χάνει το σεβασμό μου! Δεν γίνεται να βάζει Depeche mode και μετά από λίγο Bee Gees και μετά Τρύπες! Χάνουν όλα την αξία τους έτσι, για μένα. Είναι πολύ βασικός ο κανόνας πως για να παραμείνει in ένα στέκι οφείλει να ανανεώνεται, και το Ποτοπωλείο έχει ξεχαστεί αρκετά και εφησυχάσει. Καλώς ή κακώς κάποτε ήταν στην κορυφή, και ακόμα το αγαπάμε πολύ για το κλίμα και το χώρο του, αλλά και για τον κόσμο που μαζεύει, αλλά φοβάμαι ότι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος δεν θα το πατάω το πόδι μου με τίποτα!
Το καλοκαίρι είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Τότε λίγο πολύ, όλα τα μαγαζιά στο στενό, γίνονται ένα, και αυτό είναι που κάνει την Πανόρμου νησί! Τότε σχεδόν πάντα κάθομαι στο Alegria ή στο Santa Botella που και τα δύο είναι από παλιά εκεί και τα συμπαθώ πολύ και κάνουν και ωραία σαγκρία. Εύα χωρίς σαγκρία δεν γίνεται. Το Santa Botella έχει και ένα υπέροχο site. Αποφεύγω φανατικά τα σκυλοκλαμπέ bar της απέναντι πλευράς, αν και η μουσικές τους επιλογές μπλέκονται μεταξύ τους αναπόφευκτα, και επειδή και αυτό μου θυμίζει καλοκαίρι και νησί, στην πραγματικότητα το απολαμβάνω! Οι ταράτσες επίσης πρέπει να αναφερθούν, αλλά επειδή ως κρυουλιάρα και fan του στενού, δεν έχω ανέβει στις περισσότερες, ας μας δώσει κάποιος άλλος τα φώτα του! Ακόμα, το Dunkel bar μου φαίνεται καλό, αλλά τα 20 μέτρα που το χωρίζουν από τη βαβούρα, δυστυχώς σε εμένα κάνουν μεγάλη διαφορά και έτσι δεν έχω κάτσει εκεί ποτέ. Κρίμα, γιατί φημολογείται ότι κάνει ωραία cocktails.. Τέλος, να πω ότι η Πανόρμου είναι 5' δρόμο από το σπίτι μου, οπότε νομίζω θα συχνάζω εκεί πάντα.
2. Cocktails στο Tiki - Σάββατο
Καλά, το Tiki είναι μια κατηγορία από μόνο του κατά τη γνώμη μου. Έχει και ένα τέλειο site που μου θυμίζει το ένα καφέ στη Στοκχόλμη. Βρίσκεται και αυτό δίπλα από στάση μετρό, αλλά στη στάση Ακρόπολη, και είναι λίγο-πολύ μόνο του σε αυτή την περιοχή. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε να πιάσει, γιατί έχει άλλα τρελά αβαντάζ: hawaiian concept και διακόσμηση, ανάλογη μουσική, και εξαιρετικά cocktails! Και όταν λέω εξαιρετικά, εννοώ τα καλύτερα της Αθήνας απ' όσο ξέρω. Μια τεράστια ποικιλία αρχικά. Ζητάς κατάλογο και σου φέρνουν ένα πολυσέλιδο βιβλιαράκι ολόκληρο, τίγκα στα cocktail, μέσα στο οποίο πραγματικά χάνεσαι και δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Το καλό είναι ότι φυσικά υπάρχει και κατηγοριοποίηση ανάλογα με το βασικό συστατικό, έτσι εγώ τρέχω αμέσως στις σελίδες με το ρούμι! Στην αρχή έχει μια κατηγορία με τα πιο γνωστά, μετά κατηγορίες με vodka, rum, tequila, gin κλπ κλπ. Όσες φορές έχω πάει έχω δοκιμάσει πολλά και διάφορα.
Προσωπικά όπως είπα μου αρέσει το ρούμι, σε συνδυασμούς με ανανά, μπανάνα, lime και άλλα, όπως στο Yellow bird, στο οποίο το λευκό και το μάυρο ρούμι συνδυάζονται με μπανάνα, ανανά και ροδάκινο -μιάμ!- ή πορτοκάλι -γιάχ!- ή στο Belladona που συνδυάζονται με cranberry, ανανά και πορτοκάλι. Μία φορά που πήρα το Yellow bird στοTiki, μου φάνηκε όσο πρέπει βαρύ, αλλά τη δεύτερη φορά, κάποια άλλη μέρα, ήταν κάπως πιο ελαφρύ και δυσαρεστήθηκα λίγο, αφού υποτίθεται ότι τα cocktails φτιάχνονται πολύ αυστηρά. Αλλά όπως και να 'χει, άλλο παράπονο δεν είχα ποτε!
Αποφεύγω τα Daiquiri, όχι επειδή δεν μου αρέσουν, αλλά επειδή τα έχω πιεί στη χώρα προέλευσης τους, την Κούβα, όπου τα παρασκεύαζαν με τις αυθεντικές ντόπιες συνταγές και με γαλά καρύδας κατευθείαν από το φρούτο που το έκοβαν βέβαια μπροστά σου, και η σύγκριση, όσο υπέροχα και αν τα κάνουν τα παιδιά εδώ, θα είναι άδικη. (Παρομοίως για Pina Colada αν και αυτή είναι από το Puerto Rico.) Ήπια και στο El Floridita μάλιστα, το bar που τα καθιέρωσε στον κόσμο και όπου ο Hemingway τα κατέβαζε 5-5, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλο blog post δυστυχώς! Μια και μιλάμε ακόμα για ρούμι, το Mai Tai τους είναι εξαιρετικό επίσης. To Voodoo, με το αγαπημένο μου Malibu, το οποίο σερβίρετε και σε ανάλογο voodoo themed ποτήρι, ήταν ωραίο πλην δεν είχε καμία σχέση με τη συνταγή με γάλα και kahlua που είχα δοκιμάσει κάπου αλλού και την οποία μάλλον προτιμάω. H εκδοχή του Zombie (ίδιο χαριτωμένο ποτήρι με το voodoo) που φτιάχνουν είναι μια χαρά και έχει πολλούς fan.
H tequila είναι η αχίλλειος πτέρνα μου με την πολύ κακή έννοια, που σημαίνει ότι ενώ πάντα με τα ποτά έχω μια εξαιρετικά φιλική σχέση, εννοώντας ότι ποτέ δεν ανακατεύομαι, όσο και να πιω, και ποτέ δεν έχω hangover με κάθε ειλικρίνια, η tequila μπορεί να με στείλει αδιάβαστη με ένα μόνο σφηνάκι, οπότε και την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι! Παρόλα αυτά δοκίμασα από τις Margaritas του Tiki που πήραν κατά καιρούς φίλοι μου, και ειδικά η Strawberry Margarita τους μου άρεσε πολύ.
Από τα cocktails με champagne δεν έχω δοκιμάσει παρά το Strawberry royal ή Rossini, το οποίο αν και μικρούλικο, ήταν πολύ γευστικό και φινετσάτο. Από τα cocktails με gin, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το πολυαγαπημένο μου Singapore Sling το οποίο επίσης δοκίμασα πρώτη φορά στο εξωτερικό, την 1η φορά που πήγα στο Tokyo, το 2006, στο bar του 45ου ορόφου του Park Hyatt Hotel, όπου σκεπτόμενη ότι θα πλήρωνα ούτως ή άλλως κάνα 20ευρο, ας έδινα 25 για ένα decent cocktail τουλάχιστον. Όχι μόνο decent ήταν, αλλά και πιθανότατα το καλύτερο cocktail που έχω πιει στη ζωή μου... Κάπου εκεί νομίζω, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την χαρά που προσφέρει αυτή η τρομερή αίσθηση ποιότητας και πολυτέλειας ενός καλού cocktail, και τα εκτίμησα πραγματικά όπως λίγα αναλώσιμα πράγματα στον κόσμο.
3. Οι No Offense στο After dark - Κυριακή
Είχα πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν να δω τους No Offense live, αλλά πάντα κάτι τύχαινε, ήμουν στην Πάτρα, ήμουν στο εξωτερικό, κάποιος είχε γενέθλια, κάπου με είχαν καλέσει... Τελικά, την προηγούμενη κυριακή κατάφερα επιτέλους να πάω στο gig τους στο After dark. Ο Βλάσης, ο frontman του συγκροτήματος είναι προσωπικός μου φίλος, ιδιαίτερα αγαπημένος, και ήθελα πάρα πολύ να δω επιτέλους και αυτή την πλευρά του, που ως τώρα δεν είχα τιμήσει. Το live ξεκίνησε περίπου στις 23.00 όταν το After dark είχε λίγο πολύ γεμίσει. Τα παιδιά παίξανε αρκετές διασκευές, οι οποίες ήταν προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να μην είναι από τραγούδια που αναμασόνται ξανά και ξανά, όπως σε τόσα live από μπάντες που παίζουν covers, αλλά και να είναι αρκετά γνωστά και με ποικιλία. Εμένα προσωπικά οι επιλογές μου φάνηκαν πολύ καλές, και ακόμα καλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε κάποια κομμάτια είχαν καταφέρει να δώσουν το δικό τους χρώμα, κάτι που εγώ θεωρώ το ζητούμενο σε μια διασκευή, όπως το κάνανε π.χ. στο Somebody told me, αλλά και στο opening song από το cult anime που κάποτε βλέπαμε στο Junior's TV, Saber Riders, το οποίο το κάναν ολοκληρωμένο τραγούδι με πολύ γεμάτο ήχο, του δώσαν ζωή κατ' εμέ!
Τα παιδιά παίξαν και πολλά δικά τους κομμάτια τα οποία βρήκα πολύ δυνατά στο σύνολο και τα οποία μπορείτε να ακούσετε στο myspace των No Offense. Στο live ήταν σαφέστατα καλύτερα, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τέτοιες μπάντες, αλλά και γενικότερα. Για αυτό άλλωστε αξίζει να τρέχουμε σε live όλη την ώρα, έτσι δεν είναι? Anyway, πίσω στα τραγούδια, θα έλεγα ότι ξεχώρισα το παιχνιδιάρικο Fresh start και το μελωδικό Everything is a race [που ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια ξεκαθάρισα ότι εννοεί race όπως racing, και όχι φυλή..] περισσότερο. Κάτι ακόμα που θέλω να αναφέρω σχετικά με το live, είναι ότι οι No Offense είναι και καλοί διασκεδαστές. Κάνουν χαβαλέ μεταξύ τους, προσπαθούν όλοι να είναι σε επαφή με τον κόσμο και δεν αφήνουν όλο το επικοινωνιακό προφίλ τους πάνω στον τραγουδιστή, και βέβαια ο Βλάσης εμπλουτίζει το πρόγραμμα -χαχα!- με την πασίγνωστη στους κοντινούς του ανθρώπους συνήθεια για καλά εώς φριχτά ανέκδοτα!! Η αλήθεια είναι ότι προς στιγμήν σκέφτηκα "κάνε θέε μου να μην πει κανένα τρισάθλιο και αρχίσουν να του πετάνε ντομάτες" αλλά όχι! Ο φίλος μου είχε κρατήσει τα καλύτερα για αυτή την περίσταση ;) [εκτός από αυτό το κρύο για τις γυναίκες βέβαια, παλιοφαλλοκρατικό γουρούνι, που τα κάνεις όλα ίσωμα!][χεχε!]
Ας σοβαρευτώ όμως, είμαι κάθετη στο ότι όσο καλό και αν είναι ένα συγκρότημα και όσο καλό ήχο και αν έχει, πραγματικά δεν πιάνει μία αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να τον ξεσηκώσει αλλά και να τον κάνει να γελάσει, να τραγουδήσει και να συμμετέχει τέλος πάντων με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα ασυγκίνητο κοινό είναι σαν ταφόπλακα για ένα live, και οι No Offense φάνηκε ότι το ξέρουν αυτό καλά και αφού περνάνε καλά και οι ίδιοι, το περνάνε και στον κόσμο. Εγώ προσωπικά, αρχικά λίγο μαγκωμένη και ίσως προκατειλημμένη όπως είμαι πάντα όταν πάω να παρακολουθήσω κάτι στο οποίο συμμετέχει κάποιος φίλος, λύθηκα γρήγορα, πέρασα πάρα πολύ καλά και τελικά εντυπωσιάστηκα όχι μόνο σε σχέση με τις προσδοκίες μου, αλλά και συγκρίνωντας με άλλα live ελληνικών ερασιτεχνικών bands που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς. Είναι δεμένοι και ευχαριστημένοι, και αυτό περνάει σαν εικόνα και σε όσους παρακολουθούν.
Άλλα highlights: Τα γερμανικά του Βλάση απέδωσαν όπως το περίμενα στο Ich will και πέταξα απ'τη χαρά μου που παίξανε Rammstein. Τα oldies Daddy cool και Rebel yell τα ανακάτεψαν όμορφα με Muse και Breaking Benjamin. Όταν ο Βλάσης μου αφιέρωσε τυχαία το Paranoid των Garbage έμεινα μαλάκας γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να ξέρει ότι όταν πήγαινα γυμνάσιο, το Version 2.0 ήταν ένα από τα cd που είχα κυριολεκτικά λιώσει! Τέλος, θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω πολύ τον Βλάση αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν την φαεινή να παίξουν το Happy Birthday για εμένα και ένα άλλο παιδί, που είχαμε τα γενέθλια μας!! Εννοείται ότι αυτό είναι κάτι που δεν το έχει κάνει κανείς άλλος για μένα :D Ευχαριστώ πολύ παιδιά!
Btw, εδώ εχω και το playlist από εκείνο το βράδυ στο After dark, αλλά μάλλον λίγο ανακατεμένο, όπως μου το έστειλε ο Βλάσης :Ρ
Bon Jovi - It's my life
Rammstein - Ich will
Jimmy eat world - Pain
Killers - Somebody told me
Breaking Benjamin - Diary of Jane
3 doors down - When I'm gone
Korn/Cameo - Word up
Alien Ant Farm - Smooth Criminal
Blur - Song 2
Garbage - I think I'm paranoid
EMF - Unbelievable
Drowning Pool/Billy Idol - Rebel Yell
Muse - Time is Running out
Tracelords/Boney M - Daddy cool
Saber Rider full version
και τα τραγούδια των ίδιων:
Incubating dreams
One step forward
Everything is a race
Fresh start
Extraordinary people
Καλή συνέχεια και πολλά ακόμα live εύχομαι!
1. Το νησί της Πανόρμου - Πέμπτη
Έλα τώρα, ποιος είναι από βόρεια προάστεια ή κέντρο και δεν έχει πάει Πανόρμου? Προσωπικά, ελάχιστα μαγαζιά της περιοχής, μου είναι αρεστά και το χειμώνα. Μόνο το Ποτοπωλείο μάλλον. Πάντα μου άρεσε η φαινομενικά τυχαία οργάνωση του χώρου του και τα τεράστια τραπέζια του που χωρούν 5-6 παρέες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι οι μουσικές ποτ-πουρί επιλογές του, που μου φαίνονταν ανεβαστικές και partyanimale πριν από 5 χρόνια, τώρα μπορεί ακόμα και να με εκνευρίσουν πολύ, καθώς πρώτον το playlist δεν έχει αλλάξει από τότε, και δεύτερον, δεν έχουν ιδιαίτερο ειρμό και έχουν σαπίσει. Η φρεσκάδα έχει κάνει φτερά και ώρες ώρες η μουσική μου θυμίζει φοιτητικό πάρτυ ή νησιώτικο bar στην κακή εκδοχή τους. Δεν είναι ότι μισώ όλα τα τραγούδια που βάζει, αντιθέτως. Αλλά είναι τόσο ότι να'ναι-όλα-τα-party-hits-ανακατεμένα που χάνει το σεβασμό μου! Δεν γίνεται να βάζει Depeche mode και μετά από λίγο Bee Gees και μετά Τρύπες! Χάνουν όλα την αξία τους έτσι, για μένα. Είναι πολύ βασικός ο κανόνας πως για να παραμείνει in ένα στέκι οφείλει να ανανεώνεται, και το Ποτοπωλείο έχει ξεχαστεί αρκετά και εφησυχάσει. Καλώς ή κακώς κάποτε ήταν στην κορυφή, και ακόμα το αγαπάμε πολύ για το κλίμα και το χώρο του, αλλά και για τον κόσμο που μαζεύει, αλλά φοβάμαι ότι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος δεν θα το πατάω το πόδι μου με τίποτα!
Το καλοκαίρι είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Τότε λίγο πολύ, όλα τα μαγαζιά στο στενό, γίνονται ένα, και αυτό είναι που κάνει την Πανόρμου νησί! Τότε σχεδόν πάντα κάθομαι στο Alegria ή στο Santa Botella που και τα δύο είναι από παλιά εκεί και τα συμπαθώ πολύ και κάνουν και ωραία σαγκρία. Εύα χωρίς σαγκρία δεν γίνεται. Το Santa Botella έχει και ένα υπέροχο site. Αποφεύγω φανατικά τα σκυλοκλαμπέ bar της απέναντι πλευράς, αν και η μουσικές τους επιλογές μπλέκονται μεταξύ τους αναπόφευκτα, και επειδή και αυτό μου θυμίζει καλοκαίρι και νησί, στην πραγματικότητα το απολαμβάνω! Οι ταράτσες επίσης πρέπει να αναφερθούν, αλλά επειδή ως κρυουλιάρα και fan του στενού, δεν έχω ανέβει στις περισσότερες, ας μας δώσει κάποιος άλλος τα φώτα του! Ακόμα, το Dunkel bar μου φαίνεται καλό, αλλά τα 20 μέτρα που το χωρίζουν από τη βαβούρα, δυστυχώς σε εμένα κάνουν μεγάλη διαφορά και έτσι δεν έχω κάτσει εκεί ποτέ. Κρίμα, γιατί φημολογείται ότι κάνει ωραία cocktails.. Τέλος, να πω ότι η Πανόρμου είναι 5' δρόμο από το σπίτι μου, οπότε νομίζω θα συχνάζω εκεί πάντα.
2. Cocktails στο Tiki - Σάββατο
 |
| Στο πατάρι! Την αγαπώ αυτή την ταπετσαρία! |
 |
| Το κάτω bar |
 |
| Yellow Bird |
 |
| Τα ποτήρια που λέγαμε :Ρ |
 |
| Strawberry Margarita |
Από τα cocktails με champagne δεν έχω δοκιμάσει παρά το Strawberry royal ή Rossini, το οποίο αν και μικρούλικο, ήταν πολύ γευστικό και φινετσάτο. Από τα cocktails με gin, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το πολυαγαπημένο μου Singapore Sling το οποίο επίσης δοκίμασα πρώτη φορά στο εξωτερικό, την 1η φορά που πήγα στο Tokyo, το 2006, στο bar του 45ου ορόφου του Park Hyatt Hotel, όπου σκεπτόμενη ότι θα πλήρωνα ούτως ή άλλως κάνα 20ευρο, ας έδινα 25 για ένα decent cocktail τουλάχιστον. Όχι μόνο decent ήταν, αλλά και πιθανότατα το καλύτερο cocktail που έχω πιει στη ζωή μου... Κάπου εκεί νομίζω, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την χαρά που προσφέρει αυτή η τρομερή αίσθηση ποιότητας και πολυτέλειας ενός καλού cocktail, και τα εκτίμησα πραγματικά όπως λίγα αναλώσιμα πράγματα στον κόσμο.
3. Οι No Offense στο After dark - Κυριακή
Είχα πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν να δω τους No Offense live, αλλά πάντα κάτι τύχαινε, ήμουν στην Πάτρα, ήμουν στο εξωτερικό, κάποιος είχε γενέθλια, κάπου με είχαν καλέσει... Τελικά, την προηγούμενη κυριακή κατάφερα επιτέλους να πάω στο gig τους στο After dark. Ο Βλάσης, ο frontman του συγκροτήματος είναι προσωπικός μου φίλος, ιδιαίτερα αγαπημένος, και ήθελα πάρα πολύ να δω επιτέλους και αυτή την πλευρά του, που ως τώρα δεν είχα τιμήσει. Το live ξεκίνησε περίπου στις 23.00 όταν το After dark είχε λίγο πολύ γεμίσει. Τα παιδιά παίξανε αρκετές διασκευές, οι οποίες ήταν προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να μην είναι από τραγούδια που αναμασόνται ξανά και ξανά, όπως σε τόσα live από μπάντες που παίζουν covers, αλλά και να είναι αρκετά γνωστά και με ποικιλία. Εμένα προσωπικά οι επιλογές μου φάνηκαν πολύ καλές, και ακόμα καλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε κάποια κομμάτια είχαν καταφέρει να δώσουν το δικό τους χρώμα, κάτι που εγώ θεωρώ το ζητούμενο σε μια διασκευή, όπως το κάνανε π.χ. στο Somebody told me, αλλά και στο opening song από το cult anime που κάποτε βλέπαμε στο Junior's TV, Saber Riders, το οποίο το κάναν ολοκληρωμένο τραγούδι με πολύ γεμάτο ήχο, του δώσαν ζωή κατ' εμέ!
 |
| Παναγιώτης, Νικόλας, Βλάσης και Βασίλης. Ο Άγγελος δεν χώρεσε! Η φώτο είναι του Βασίλη Δεμερτζή. |
Ας σοβαρευτώ όμως, είμαι κάθετη στο ότι όσο καλό και αν είναι ένα συγκρότημα και όσο καλό ήχο και αν έχει, πραγματικά δεν πιάνει μία αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να τον ξεσηκώσει αλλά και να τον κάνει να γελάσει, να τραγουδήσει και να συμμετέχει τέλος πάντων με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα ασυγκίνητο κοινό είναι σαν ταφόπλακα για ένα live, και οι No Offense φάνηκε ότι το ξέρουν αυτό καλά και αφού περνάνε καλά και οι ίδιοι, το περνάνε και στον κόσμο. Εγώ προσωπικά, αρχικά λίγο μαγκωμένη και ίσως προκατειλημμένη όπως είμαι πάντα όταν πάω να παρακολουθήσω κάτι στο οποίο συμμετέχει κάποιος φίλος, λύθηκα γρήγορα, πέρασα πάρα πολύ καλά και τελικά εντυπωσιάστηκα όχι μόνο σε σχέση με τις προσδοκίες μου, αλλά και συγκρίνωντας με άλλα live ελληνικών ερασιτεχνικών bands που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς. Είναι δεμένοι και ευχαριστημένοι, και αυτό περνάει σαν εικόνα και σε όσους παρακολουθούν.
 |
| Άγγελος (κιθάρα), Βλάσης (φωνή), Παναγιώτης (κιθάρα), Βασίλης (drums) και Νικόλας (μπάσο). |
Btw, εδώ εχω και το playlist από εκείνο το βράδυ στο After dark, αλλά μάλλον λίγο ανακατεμένο, όπως μου το έστειλε ο Βλάσης :Ρ
Bon Jovi - It's my life
Rammstein - Ich will
Jimmy eat world - Pain
Killers - Somebody told me
Breaking Benjamin - Diary of Jane
3 doors down - When I'm gone
Korn/Cameo - Word up
Alien Ant Farm - Smooth Criminal
Blur - Song 2
Garbage - I think I'm paranoid
EMF - Unbelievable
Drowning Pool/Billy Idol - Rebel Yell
Muse - Time is Running out
Tracelords/Boney M - Daddy cool
Saber Rider full version
και τα τραγούδια των ίδιων:
Incubating dreams
One step forward
Everything is a race
Fresh start
Extraordinary people
Καλή συνέχεια και πολλά ακόμα live εύχομαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου