Almost every summer, in Ermoupoli, Syros, Greece, I visit the exhibitions held during Ermoupoleia, the annual cultural festival of Syros. Many of them are held in the Pinacotheque of Cyclades, hosted next to the old customs office building, at the Warehouses in the port of Ermoupoli, and honestly that's the main reason I love visiting the exhibitions so much! Last august I attended the retrospective exhibition of Mina Papatheodorou-Valyraki, a figure that always puzzled me. The subjects of her big-sized paintings, for the ones unfamiliar with her work, are machines, vehicles such as cars, race cars and ships, cranes, sport related subjects, etc, all portrayed in a dynamic powerful manner with flashy colours and thick black lines.
I love her car series
What did you think she might look like after seeing her paintings?
Through her paintings I imagined her strong-willed, wild, kinda angry in a 'feministic' way, full of energy bursting outwards. I imagined her controlling and needless of men, bossy and probably not that good-looking but impressive woman. A chubby short brown fuzzy haired feminist. Yeah. Except that she looks nothing like that at all! I was right about the impressive part at least. I feel her looks are so contrasting to her work! She could be Barbie's mother or aunt.
Part of the jet-set for a good old time, she looks like the kind of person that never was deprived of anything, and maybe that played a huge role in her artistic success. Nonetheless, her work captivates me, and even though it's often not in sync with my personal aesthetics, it doesn't fail to gain my respect. Jet-set, creme de la creme, through a beneficial marriage, young money madame or not, she's worth attention and her career proves she got it.
I love to go close up to her paintings and look how the paint is stuck on the canvas in thick specks. Artists that work with big quantities of material fascinate me, probably because I was never capable of something like that myself, not only because it costs a lot (lol) but also because it's not in my character to be that brave, especially with colour. I rather work in small details, than grand gestures.
So the famous huge rubber duck installation by Florentijn Hofman has arrived in Seoul in october 2014, after appearing in many cities around the world since 2007. Everybody talks about it in Seoul, the news mention it etc, and of course I went to have a look myself, mostly cause I happened to fancy mega art! There's a special place in my heart for enormous art pieces exhibited in open public spaces and I happened to be aware of Hofman's work. So, the ducky is floating in the Seokchon east pond, right next to Jamsil station, and the autumn colours of the surrounding trees suit it nicely :)
But similar photos (less pretty than mine of course lol) you can see pretty much everywhere. What most won't show you is the very characteristic craze in which most Koreans respond to such events.. So many people that you can barely see the pond water behind them at the closest to the ducky part of the path. The beautiful pictures above where taken from the sides exactly because of the crowd. It creates mixed feelings in me. I hate it cause the crowds never allow me to enjoy an event, while I also feel like it has to do more with following trends that genuine curiosity about art. The brand new (horribly unfinished and notoriously troubling during construction) Lotte world tower has already attracted crowds and abandant attention to the area. On the other hand, it's always nice when people are willing to take a glimpse of something arty even if the motive is a bit shallow. Seoulists at least seem interested and up for anything, which I concider a healthy habbit.
All that being said it would be a blessing if garbage wasn't left behind for once!!!!
The pop-up shop is plain ridiculessly overprised. You have to wait in line just to get inside the container itself and the merchandise is all too simple and not worth it. Plus the rubber duckies are sold out :( myeh myeh
So, i do suggest that in case you visit, you go round the pond and enjoy the beautiful path under the trees while taking photos of the ducky, instead of getting packed in front of it as if you were in the zoo.
Also, in case you guys are interested in mega art like me, why don't you have a look at this edition: Overs!ze - the mega art and installations by Victionary. I personally enjoyed it a lot :)
In some cases, it is enough to cry only one time for a person. A second time wouldn't reveal anything else. In those cases, it's wise to make notice of how quickly that extra toothbrush in your bathroom sink gets thrown in the garbage bin and a new extra toothbrush effortlessly takes its place, maybe even before you can fantasize of it in the little ceramic vase. You look at this new extra toothbrush, at the new hairs in the drains and the floor of your room that you know are not yours, the cup for the tea that he left on the kitchen counter, the plastic case of a pair of underwear that he bought from the mini market round the corner cause you both hadn't thought that he would stay so long this time and now it's still on the floor. And though you still remember the previous smell on your sheets, the previous warmth of the skin, the previous curves of the eyelids that you so contemplated about, just on your own to yourself, that you so wished for them to open in the morning and speak the same language, though all the details are way too crystal clear in your mind, it suddenly effortlessly doesn't matter anymore. Those new eyelids open in the morning and speak the same tongue. The new smell isn't just foolishly seductive, it's more human, real, and it's always there and it smells the same when you fall in bed with him till he walks out the door in grief of having to go away. If there's one thing I missed in men the past few years of my life, it's the consistency of a solid personality. I missed dealing with a guy that would be as certain of his probably excessively risky but passionate choices as I am. Give me some consistency. I need consistency. I need a strong character I can work with. I need someone to motivate me to be a better person again. Enough with the drinking. Enough with the deals. Be mine. And me. I should be me.
Είναι μια λάμπα στο δρομάκι έξω από το σπίτι του και το φως πέφτει κατευθείαν μέσα στο δωμάτιο χωρίς να περιορίζεται ιδιαίτερα από τα διπλά φιμέ τζάμια. Τελευταία κοιμάμαι σαν πραγματικός άνθρωπος της νύχτας, δεν έκλεινα μάτι πριν ανέβει ο ήλιος, οπότε χτες, όταν τον πήρε ο ύπνος εξουθενωμένο και τίγκα πιωμένο όπως κάθε φορά, τα μάτια μου δεν έκλειναν στην αρχή με τίποτα. Χάζευα για καμιά ώρα το κινητό μου μέχρι που έκλεισε απο μπαταρία και το πέταξα στο φουτόν, και κατάλαβα ότι ηθελα απλά να ηρεμήσω γιατί ήμουν και εγώ κουρασμένη, και ήταν υπέροχα ζεστά μες το κρεβάτι. Είδα ότι μια φίλη μου μου έστειλε να πάω να τους βρω αφού τον πήρε ο ύπνος και εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ, αλλά δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να μετακινηθώ ούτε ένα μέτρο μακριά απ'το στρώμα. Η ζεστούλα βέβαια, αλλά κυρίως ότι είχα καιρό να είμαι εκεί, έμοιαξε πολύς καιρός και δεν το κουνάω ρούπι. Το κλασικό πρόβλημα: έχει πιαστεί το πόδι μου γιατί το έχει στριμώξει σφιχτά ανάμεσα στα δικά του, και το χέρι μου έχει βράσει πλακωμένο, και δεν θα μπορούσα ποτέ μα ποτέ να κοιμηθώ σε αυτή τη στάση ή με την ανάσα του στο προσωπο μου γιατί απλά δεν γίνεται. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ ακόμα οπότε κάθομαι λίγο ακόμα έτσι, περνάει ένα τέταρτο, σκέφτομαι το πρόσφατο πρότζεκτ μου, ότι παρατήσαμε τον φίλο μας για να έρθουμε εδώ σπίτι του οι δυο μας, αλλά και αυτός επικοινώνησε μαζί μου μόνο όταν πια είχανε γίνει τύφλα. Σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον να μένω αμέτοχη, απλά μεγάλωσα και έχω άλλες αντοχές, άλλη υπομονή και άλλες ορέξεις -βασικά μη ορέξεις- για αντιπαραθέσεις ακόμα και από τις μικρότερες. Δεν υπάρχει τώρα κάτι να σκεφτώ γιατί αυτή τη στιγμή έχω απλά ανάγκη να ηρεμήσω μέσα σε αυτή τη ζέστη, τη θαλπωρή που προσφέρει ένα αγαπημένο σώμα που βράζει όσο το θερμαινόμενο πάτωμα στα δωμάτια μας. Και στο σπίτι μου μπορώ να βράσω, να τα ανάψω όλα να καίνε, αλλά προτιμώ να ξεπαγιάζω και να μου ζεσταίνει τα πόδια. Και αύριο πάλι δεν θα υπάρχει τίποτα να σκεφτώ γιατί θα είμαι πολύ απασχολημένη να δουλεύω στο καινούριο μου πρότζεκτ, και ενδιάμεσα να πλατσουρίζω όταν κανείς δεν κοιτάει, διακριτικά αλλά αχόρταγα, στην τρομερή ικανοποίηση που μου έδωσε με το να γυρίσει πάλι, να με αναζητήσει πρώτος.
Δεν είναι και τόσο κακό να είσαι τριάντα, Ξέρω λίγο τι θα γίνει, Αλλά δεν με νοιάζει τώρα, ποντάρω στο να κάνω λάθος. Με ξάφνιασε αρκετές φορές με ακριβώς τον ίδιο τρόπο: κάθε φορά που έλεγα τώρα πια να χαλαρώσουμε, τώρα πια θα τον αφήσω λίγο ήσυχο, μάλλον ως εδώ ήταν, τώρα ίσως και να το διαλύσαμε τελείως. Τσουπ! Ξαναρχόταν! Πόσες φορές νόμιζα ότι τελείωσε και έμεινα ακίνητη αμίλητη ανύπαρκτη από επιλογή γιατί προσπαθώ σκληρά για μένα να μην πιέσω πια κανέναν ποτέ. Έτσι και χτες. Γύρισε. Μόνος του ήταν, πενθούσε, έλυσε το πρόβλημα του, γύρισε όταν ένιωσε καλά, μου είπε τι έγινε, και συνεχίζουμε. Απλά πράγματα χωρίς πολλά φρου φρου. Μου στοιχισε να τον αφήσω στην ησυχία του για τόσο καιρό χωρίς να ξέρω τι έγινε, αλλά επρεπε να εμπιστευτω ότι υπήρχε ουσιώδης λόγος και υπήρχε. Μπορείς να πιέζεις τους φίλους σου με το ζόρι να κλάψετε μαζί? Είναι αυτό στάση φίλου αν ο άλλος θέλει να μπει σε μια σπηλιά ή να τρέξει μόνος του μακριά? Έμαθα πια να δίνω χώρο.
Και να που γύρισε. Και αυτή τη φορά δεν ήμουν σίγουρη ότι θα το έκανε. Χάρηκα τόσο πολύ αλλά είπα ελάχιστα. Το ξέρει ότι χάρηκα.
Το φως είναι αρκετό και βλέπω το πρόσωπο του καθαρά. Πόσο τρυφερά μοιάζουν τα ματοτσίνορα. Ευθεία εντελώς όπως των περισσότερων κορεατών, δεν καμπυλώνουν σαν τα δικά μου. Η μύτη μικρή, πετάει ελάχιστα, τα φρύδια του είναι όμορφα για άντρα κορεάτη, και αυτά μοιάζουν να στέκονται πολύ γλυκά πάνω στο μικρό απαλό ύψωμα του κρανίου πάνω από τα μάτια. Που είναι κλειστά αλλά οι καμπύλες τους προβάλουν πελώριες και σκέφτομαι ότι θέλω να τα φιλήσω. 'Καμιά φορά τα φιλάω όταν κάνουμε σεξ. Είναι κάτι που έχω κάνει με πολύ κοντινούς άντρες στη ζωή μου μόνο. Το σκέφτομαι αυτό και αμφιταλαντεύομαι μεταξύ ανησυχίας και χαράς. Έχει τα πιο ωραία ζυγωματικά. Πρώτη φορά προσέχω ζυγωματικά. Πρέπει να είναι πραγματικά ωραία. Δεν βλέπω τα χείλια του. Φοβάμαι να ανασηκωθώ. Ανασηκώνομαι όπως και να'χει. Είναι ωραία και αυτά. Ειδικά το κάτω. Χμ. Το δέρμα βέβαια λείο. Το δέρμα τους. 'Ολα τα υψώματα, φρύδια, βλέφαρα, μύτη, ζυγωματικά, χείλια, όλα μοιαζουν σχεδόν στο ίδιο ύψος. Πόσο με σαγηνεύει αυτή η εικόνα. Καταλαβαίνω τι εννοούν όταν λένε ότι τα δικά μας δυτικά σούπερ τρισδιάστατα πρόσωπα με τις μύριες σκιές είναι πιο φωτογενή. Σαφέστατα. Αλλά στο πρόσωπο του, σαν ένα παράδειγμα γεμάτο αρμονία, βλέπω κάτι που με ελκύει απίστευτα, μια απαλότητα, μια αίσθηση ηρεμίας, απουσία πάλης και επιθετικής δύναμης σε αντίθεση με το δικό μου, απουσία πομπώδους πνεύματος και προκλητικής σιγουριάς. Βλέπω αθωότητα, κάτι αγνό. Στο πρόσωπο του βλέπω τη χάρη μιας ήρεμης δύναμης που δεν θα διαφωνήσει αλλά θα σε αγνοήσει κοιτώντας ένα μακρινό σκοπό. Νιώθω ότι ξέρει κάτι που δεν ξέρω. Η συνεχής περιέργεια μου με έφερε εδω και με τραβάει παραπέρα. Και αυτός πάντα, φαινομενικά τουλάχιστον, ήρεμος, όπως το πρόσωπο του, χωμένος στη δικιά του αλήθεια. Όποτε αναρωτηθεί για κάτι τσακίζομαι να απαντήσω γιατί έχει σημασία.
Οι απαλές καμπύλες του προσώπου. Θέλω πια να κοιμηθώ. το χέρι του με ενοχλεί πολύ. Θέλω να το βγάλω απ΄τη μέση, πόσο με ενοχλεί. Ααα! Το πιάνω και προσπαθώ να το σπρώξω πιο πάνω. Και άλλο. Λίγο ακόμα πιο ψηλά να μην με ακουμπαει καθόλου και με ζουπάει . Ξυπνάει! Μου βουτάει το δικό μου χέρι και πλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά μου και το κραταει εκεί και έτσι γρήγορα αποκοιμιέται πάλι. Νιώθω μετανιωμένη. Κοιτάω τα χέρια μας. Δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσι με τίποτα. Τα κοιτάω όμως για τουλάχιστον ένα τέταρτο ακόμη.
case no.1:
In the metro, coming back from work, carrying two very
heavy bags from emart, 50yo man in suit, much bigger than me, pushes me
to the side making me trip, even though i'm getting off at the next
station, and doesn't let me pass first though i am basically in front of
him at the door..
case no.2:
Still pissed off at that
deuce, contemplating on the loss of chivalry, galantry etc, I go up the
stairs at the exit, when i notice someone walking up the stairs right
next to me with exactly same pace. Soon, "Don't you have any gloves?" A handsome 40yo man in suit, much bigger
than me, notices I'm carrying the bags in the cold with no gloves on. "I
do but they're in my pocket" "Let me help you" Takes the one bag before
I consent, starts friendly conversation, carries my stuff till our
paths split, doesn't ask for my phone number, doesn't need anything from
me, and leaves with a smile!! I keep on walking but I'm shining and I
giggle!!!! Cause this man made my whole week, wow, how simple~~
Σήμερα, μετά από 6 μέρες, μου επιστράφει το χαμένο μου πορτοφόλι. Νιώθω απίστευτα ευγνώμων για αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο (τον οποίο δεν είδα ποτέ γιατί τον συνάντησε το αγόρι μου στη θέση μου) ο οποίος το βρήκε, το φύλαξε και έκανε ότι μπορούσε για να με εντοπίσει και να μου το επιστρέψει. Τηλεφώνησε σε δύο φοιτητικές λέσχεις, τις κάρτες των οποίων βρήκε μέσα στο πορτοφόλι, εκ των οποίων μόνο στη μία είμαι μέλος, και τελικά με βρήκε μέσω της φοιτητικής μου ταυτότητας και του γραφείου διεθνών σχέσεων του πανεπιστημίου. Φαντάζομαι θα δοκίμασε και τον αριθμό που είχα πάνω στην κάρτα άδειας παραμονής μου, που δυστυχώς όμως, δεν χρησιμοποιώ πλέον. Τελικά, κατόπιν συνεννόησης με το αγόρι μου, ο καλός άγνωστος πήγε με το αυτοκίνητο του και συνάντησε τον φίλο μου έξω από το σπίτι του, έδωσε το πορτοφόλι και αρνήθηκε κάθε αμοιβή. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, ειλικρινά. Αναρωτιέμαι μόνο τι μπορώ να κάνω για να ανταποδώσω την καλοσύνη του. Λέω να βγάλω μια φωτογραφία με εμένα να κρατάω το πορτοφόλι και να του τη στείλω στο κινητό, μαζί με ένα εγκάρδιο μήνυμα.
Η Κορέα ως τώρα μου φέρεται σχεδόν καλύτερα από την ίδια μου την χώρα. Με κάνει να θέλω να προσφέρω και εγώ κάτι με τη σειρά μου. Όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι, με στηρίζουν, με βοηθάνε, μου φέρονται καλά, και ως τώρα δεν έχω νιώσει πραγματικό ρατσισμό, ούτε καν ξενοφοβία καλά καλά. [Πολλοί θα έλεγαν εδώ "εμ, βέβαια, αφού είσαι μια νοστιμούτσικη λευκή φοιτήτρια!" και θα καταλάβαινα το σκεπτικό τους, αλλά όπως πάντα, είμαι εδώ για να πω την δική μου πλευρά των πραγμάτων με ειλικρίνεια, και αναγκαστικά θα το κάνω ως νοστιμούτσικη (ή μη) λευκή φοιτήτρια...] Και κανείς τους, μα κανείς, δεν μου το χρωστάει, σωστά? Γιατί είμαι απλά, ένας ολίγον τι πιο μόνιμος τουρίστας, που ζω εδώ με τα λεφτά της υπότροφίας που το δικό τους κράτος μου χορηγεί και που αν πιάσω δουλειά, καλύπτω και μία επιπλέον θέση εργασίας τους. Και που όσα λεφτά και αν τους αφήνω στην τελική, δεν φτάνουν για όσα τους αφαιρώ, σε πραγματικά χρήματα ή ευκαιρίες που θα μπορούσαν άλλοι κορεάτες να απολαμβάνουν στη θέση μου. Κι όμως, ως τώρα, μου φέρονται σαν παιδί τους, σαν φίλη τους, σαν δικό τους άνθρωπο, παρόλο που είμαι ένας 'βλάκας ξένος' που δεν αντιλαμβάνεται καλά σχεδόν καμία πτυχή της κουλτόυρας ή της γλώσσας τους και κάνει λάθη συνέχεια που αυτοί πάντα αντιμετωπίζουν με γέλια και ανοχή, ένας βλάκας ξένος χωρίς καμία πραγματική σύνδεση με αυτή τη χώρα, όπως οικογένεια, παλιούς φίλους ή έστω σοβαρή επαγγελματική σχέση με κάποια εταιρία. Με εξαίρεση τους φιλικούς μου δεσμούς, τη σχέση μου, και το πανεπιστήμιο μου, είμαι ένας άνθρωπος ουσιαστικά μόνος εδώ, χωρίς σοβαρή προστασία και ασφάλιση. Οι δοκιμασίες των τελευταίων ημερών με έκαναν να συνειδητοποιήσω για τα καλά το βαθμό εξάρτησης μου από τους φιλικούς μου δεσμούς και τον σύντροφο μου, και την δύναμη της βοήθειας τους, και να νιώσω τρομερή ικανοποίηση από το γεγονός ότι έχω ήδη αναπτύξει τόσο ουσιαστικές σχέσεις εδώ. Για να επανέλθω όμως στο θέμα, ακόμα και αν αυτές οι σχέσεις ήταν πιο χλυαρές, η 'I always rely on the kindness of strangers' αντιμετώπιση του κόσμου που έχω, θα είχε αποτέλεσμα εδώ. Θα έλεγα 'ο θεός να τους ευλογεί'....
Τι σε κάνει λοιπόν καλύτερο? Γιατί λένε ότι η πολλή ανοχή, η πολλή "δημοκρατία" όπως έλεγε πάντα αστεία η μαμά μου, η πολλή βοήθεια, η πολλή ελαστικότητα, κάνει βασικά κακό? Εμένα πάντως, τόσο η πολλή "δημοκρατία" από τους γονείς μου σαν παιδί, όσο και το πολύ "κανάκεμα" σε αυτή τη χώρα, βασικά με γεμίζουν με ευγνωμοσύνη. Δεν πιστεύω ότι με κάνουν μαλθακή και κακομαθημένη μόνο. Όσο με εμπιστεύονταν οι γονείς μου, τόσο γινόμουν πιο άξια αυτής της εμπιστοσύνης και όσο με άφηναν εντελώς ελεύθερη από πολύ μικρή ηλικία, τόσο πιο υπεύθυνη γινόμουνα, και τόσο πιο σταθερά έμαθα να θέτω μόνη μου τα όρια μου. Αντίστοιχα, όσο η Κορέα με γεμίζει "δώρα", όσο όλα μου πάνε ρολόι εδώ, όσο οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει εδώ και έχω κάνει κομμάτι σημαντικό της νέας μου ζωής, με γεμίζουν χαρά βοηθώντας με ουσιαστικά και μαθαίνοντας μου ένα σωρό πράγματα απαραίτητα σε εμένα, το μόνο που νιώθω είναι ότι οφείλω, για αυτούς και για εμένα, να είμαι ο καλύτερος μου εαυτός. Να προσφέρω και εγώ με τη σειρά μου, το καλύτερο μου, το πιο ωραίο, αποδοτικό, ευγενικό, γενναιόδωρο και άξιο της συμπερίφοράς τους, πρόσωπο μου.
Σήμερα, θα σας αναλύσω το "θεώρημα της μαγιονέζας" και πως αυτό προέκυψε.
Κάποτε, πριν 7-8 μήνες περίπου, καθόμουν με τη στυλάτη φιλενάδα μου, την Αλεξία, και πίναμε τις σανγκρίες μας στην Πανόρμου, λέγωντας καφρίλες και υποτιμητικά χλευαστικά σχόλια η μία στην άλλη, όταν μου ήρθε η κάπως λοξή όρεξη να μιλήσω για το πως προτιμώ τα σάντουιτς μου. Αναφέρθηκα στα καταπληκτικά σάντουιτς που μου έφτιαχνε ο πρώην μου σχεδόν κάθε βράδυ και επισήμανα πόσο αγαπώ την μαγιονέζα πάνω στο cheddar και το φρέσκο μαρούλι. Συνειδητοποίησα λοιπόν, ότι δεν έβαζα πια μαγιονέζα στα σάντουιτς μου. Προσπάθησα να καταλάβα γιατί αφού πάντα μου άρεσε τόσο.. Εε.. Θυμήθηκα τότε πως μια μέρα απλά έτυχε να ανοίξω ένα βαζάκι και μύριζε λίγο ξυνά.. Παίζει από τότε να μην την ξαναέβαλα στο στόμα μου. Αυτό το pattern μου θύμισε το κουνουπίδι: μου άρεσε πάρα πολύ μέχρι που μια μέρα βρήκα μια μύγα να επιπλέει μες το λάδι δίπλα από το κουνουπίδι μου.. Δεν το ξαναδοκίμασα για περίπου 14 χρόνια.
Μα καλά, είναι αυτοί σοβαροί λόγοι?!
Και τότε συνειδητοποίησα κάτι: στη ζωή μου ως τώρα, έχω "πετάξει" ανθρώπους έξω από τη ζωή μου ακριβώς όπως τη μαγιονέζα και το κουνουπίδι. Με μία φαινομενικά ελάχιστη αφορμή, δεν τους ξαναμίλησα ποτέ, δεν τους ξανατηλεφώνησα ποτέ, τους έβγαλα από τη ζωή μου μια και καλή, οριστικά και με απόλυτη σιγουριά. Και όχι μία φορά. Τουλάχιστον 4-5 μπορώ να σκεφτώ. Και δεν μιλάω για ανθρώπους που ήταν απλά διακοσμητικοί, αλλά για φίλους κοντινούς με τους οποίους είχα μοιραστεί πολλά επί χρόνια και κάποτε περνάγαμε κάθε μέρα μαζί.
Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων-μαγιονέζα με θορύβησε λίγο και με έκανε να αναρωτηθώ πόσο μικρές ήταν αυτές οι αφορμές και πόσο ξαφνικά αυτά τα γυρίσματα της πλάτης μου. Άραγε αυτοί το περίμεναν? Το είδαν να έρχεται? Γιατί εγώ δεν μπορεί να μην το είχα δει, αλλά παρόλα αυτά αδυνατούσα και αδυνατώ ακόμα να εξηγήσω πως μπορεί κάποιος να είναι τόσο σκληρός. Πως μπορώ εγώ, που κατά τα άλλα θεωρώ τον εαυτό μου ευαίσθητο ον και ολίγον τι ανασφαλές, να είμαι τόσο αποφασιστική και απότομη όταν έρχεται η ώρα? Από που έρχεται η σιγουριά ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι ξέρω πολύ καλά τι κάνω? Η αλήθεια είναι ότι δεν το μετάνιωσα ποτέ...
Με την φιλενάδα μου, το ρίξαμε στην πλάκα πριν παρασοβαρέψει το πράγμα. "Κοίτα" μου λέει, "μην κάνουμε πολύ παρέα και μου έρθει καμιά μαγιονέζα στη μούρη!" "Μη μου πηγαίνεις πολύ κόντρα γιατί έτοιμη την έχω!" Από τότε βέβαια έμεινε στην παρέα, να απειλούμε με "μαγιονέζα" η μία την άλλη, όταν μας την έδινε!
Λοιπόν, μπορεί να μοιάζει κάπως δυσνόητο ως προς το πως προκύπτει ακριβώς να σιχαινόμαστε ξαφνικά κάτι ή κάποιον που πριν θεωρούσαμε απολύτως απαραίτητο, και προφανώς η λύση είναι υποκειμενική, αλλά το "θεώρημα της μαγιονέζας" έχει σίγουρα να διδάξει ένα πράγμα (και ένα είναι αρκετό κατά τη γνώμη μου!) : αν αγαπάς πραγματικά κάτι ή κάποιον, μην το κάνεις απόλυτη συνήθεια, μην εξαντλείς από την αρχή τις αποστάσεις μεταξύ σας, μην καλομαθαίνεις τον εαυτό σου πέφτωντας πάνω του με τα μούτρα κάθε μέρα, μην χάνεις τον εαυτό σου μέσα του, μην ξεχνάς και τα άλλα αντίστοιχα με αυτό πράγματα/πρόσωπα που αγαπάς σχεδόν εξίσου, και μην βροντοφωνάζεις συνεχώς πόσο το λατρεύεις και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Κάντο για λίγο, αν δε μπορείς να αντισταθείς, αλλά να επανέλθεις σε πιο απαλούς ρυθμούς σύντομα. Γιατί αυτή η σπατάλη, η μονομερής απασχόληση και η εμμονή, η ίδια σου δηλαδή η πλήρης αφοσίωση σε αυτό, θα σε κάνει τελικά, σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να το σιχαθείς από τα βάθη της ψυχής σου. Και είναι κρίμα, γιατί ίσως αν είχες λειτουργήσει με κάποια μεγαλύτερη σύνεση και -μετριοπάθεια να το πω?- ίσως να συνέχιζες να το αγαπάς για πάντα και να ζούσατε ακόμα περισσότερες χαρούμενες στιγμές τα δυο σας, εσύ και η μαγιονέζα σου, και ίσως τότε το όφελος και η απόλαυση που θα είχες από αυτό να ήταν μεγαλύτερα στο τέλος. :)
p.s.: Δε ξέρω κατά πόσο συμφωνώ με το παραπάνω 100% όσον αφορά στον έρωτα, αλλά σίγουρα μέτρον άριστον κατ' εμέ.
Όλα κυλάνε ήρεμα και απαλά, με σταθερή ροή, και είσαι σχετικά επαναπαυμένος, όταν ξάφνου -σχετικό είναι αυτό το 'ξάφνου'- ήθη και αρχές που δεν αντιλαμβάνεσαι ξεπηδάνε μπροστά σου, σαν τον απόλυτο τρόπο λειτουργίας, σαν κάτι κόντρα στο οποίο, όχι απλά δεν αξίζει να αντισταθείς, αλλά κατά την γνώμη τους, δεν νοείται καν να εντοπίζεις αμφιβολία επί του θέματος.. και τότε, τότε πραγματικά, η ηρεμία σου εκτοξεύεται από μόνη της στα σκουπίδια και δεν καταλαβαίνεις έναν πούτσο.
Έτσι κάπως μπορώ, μέσα σε μια μικρή παράγραφο, να περιγράψω την αίσθηση του πολιτισμικού σοκ που βιώνω όταν ο κορεάτης φίλος μου με αιφνιδιάζει με ακατονόητες αντιδράσεις και σχόλια που δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν, πόσο μάλλον να τις κατανοήσω ή τέλος πάντων να τις επεξεργαστώ μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ώστε να αντιδράσω άμεσα και αποτελεσματικά, όπως θα ήθελα. Δεν παίζει κάτι τέτοιο.
Δεν αναφέρομαι στα καθημερινά μικροθεματάκια που έχει κάθε ζευγάρι και τα οποία συναντάμε συχνά και λύνουμε κωμικοποιώντας τα συνήθως. Τέτοια θεματάκια, στα οποία χωράει το χιούμορ, και τα οποία με μιά-δύο παραπάνω ερωτήσεις έχουν τακτοποιηθεί, είναι ευλογία μπροστά στα άλλα, τα μεγάλα ζητήματα στα οποία αναφέρομαι. Οι πολιτιστικές διαφορές μεταξύ ασιατών και δυτικών δεν συνοψίζονται στα chopsticks και στις διαφορετικές χαιρετούρες. Αυτά είναι λεπτομερειούλες που κάποιος σοβαρός άνθρωπος συνηθίζει μέσα σε μερικές μέρες. Η ουσία των διαφορετικών απόψεων/αντιδράσεων/συνηθειών μας όμως βρίσκεται βαθιά εκεί που φτάνεις μόνο μέσω ουσιαστικών σχέσεων, μόνο μέσω έντονων αντιπαραθέσεων και όχι ημιαδιάφορων σαχλοσυζητήσεων με ανθρώπους που ξέρεις ελάχιστα.
Μερικά σημεία που θέλω να τονίσω πριν συνεχίσω: 1) Το ότι είμαι Ελληνίδα δεν λέει πολλά. Παραμένω ντιπ για ντιπ δυτική, σε σχέση ακόμα και με τους πιο international ντόπιους φίλους μου. 2) Η 3χρονη σχέση μου με τον πρώην μου που ήταν Άγγλος, σαφώς και βοηθάει λίγο σαν εξάσκηση για μένα, αλλά επ ουδενί δεν με προετοίμασε για το μέγεθος των πιθανών παρεξηγήσεων εδώ. 3) Ο φίλος μου τονίζει ότι ακόμα και αν δεν θέλουν πολλοί να το πιστέψουν, οι γνώσεις του μέσου ασιάτη για εμάς -βάλε εδώ Έλληνες, Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι..-είναι πολύ περισσότερες απ'οτι του μέσου δυτικού για αυτούς. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είπε. Εγώ λέω δυστυχώς, και είναι αλήθεια εύκολα διαπιστώσιμη. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε γνώσεις σχετικά με την καθημερινή μας ζωή και την δυτική κοινωνία, αλλά και την ιστορία, γεωγραφία κλπ.
Στο προκείμενο τώρα. Υπάρχουν δύο τρόποι να μάθει κανείς: ναι, σωστά μαντέψατε, με το καλό ή με το άγριο. Απαλά και ακίνδυνα, χωρίς προσωπική εμπλοκή, μέσα σε μία τάξη ή στα πλαίσια μιας παρέας γνωστών.... ή εκρηκτικά και με προσωπική αγωνία μεγάλη, μέσω επίπονων και συναισθηματικά φορτισμένων αντιπαραθέσεων, όπου πιθανότατα θα απελπιστείς, θα κλάψεις ίσως, θα φωνάξεις, ΑΛΛΑ δεν θα ξεχάσεις αυτά που θα μάθεις σε όλη σου τη ζωή και σχεδόν σίγουρα θα ανασύρεις από τον άλλον, αλλά και από εσένα τον ίδιο, αλήθειες σχετικά με το γιατί αντιμετωπίζετε τον κόσμο όπως τον αντιμετωπίζετε.
Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, δρας & αλληλεπιδράς μέσα από ένα σύστημα αποδεκτών ιδεών. Αποδεκτών? Από εσένα και τους ομοίους σου βέβαια. Αυτό το φαντάζεσαι. Αυτό που καμιά φορά δεν φαντάζεσαι καν, όσο ανοιχτόμυαλος και αν είσαι, είναι το πως και που θα μπορούσε αυτό το σύστημα να διαφέρει, δεν γνωρίζεις και δεν θα μπορούσες εύκολα να φανταστείς τις εναλλακτικές. Οπότε ενστικτωδώς κρίνεις μία κατάσταση, κρίνεις τα δεδομένα, με βάση το δικό σου σύστημα που γνωρίζεις από παιδί. Και δεν βγάζεις άκρη ΚΑΜΙΑ. Και δεν μπορείς να φανταστείς πως αλλιώς να σκεφτείς. Και νιώθεις άσχημα γι'αυτό, νιώθεις ελλειπής ή ότι κάποιος σου παίζει ένα άσχημο παιχνίδι. Οπότε, μέσα στη σύγχιση σου, κάθεσαι κάτω και ανάβεις ένα τσιγάρο (παρόλο που είναι 3 η ώρα τη νύχτα, -9 βαθμούς κελσίου). Καθεσαι κάτω και προσπαθείς να σκεφτείς αλλιώς, γιατί οι γονείς σου σε μεγάλωσαν για να γίνεις ένας απελευθερωμένος, ανοιχτόμυαλος, δημοκράτης άνθρωπος, και αν το βάλεις κάτω τώρα θα είναι απογοητευτικό όσο δεν πάει. Κάθεσαι κάτω γιατί ξέρεις ότι αν δεν προσπαθήσεις να καταλάβεις, υπάρχουν μόνο δύο εναλλακτικές: ή να αποδεχτείς κάτι που νιώθεις να σε προσβάλλει βαθιά, χωρίς να ξέρεις γιατί συμβαίνει -πράγμα που θα σε στοιχειώνει για μια ζωή- ή να αποδράσεις από την προσβολή, εγκαταλείπωντας κάθε προσπάθεια εφόσον είναι επίπονη και μοιάζει μάταια, με τον κίνδυνο όμως να έχεις παρεξηγήσει, να έχεις πάντα την απορία αν κατάλαβες λάθως και έδρασες πολύ βιαστικά και άκαρδα. Αυτές οι δύο εκδοχές δεν σου αρέσουν, καμία δεν σε καλύπτει. Οπότε κάθεσαι κάτω και περιμένεις. Ελπίζεις ότι θα αλλάξει γρήγορα. Ότι θα σκεφτείς κάτι νέο που θα λύσει την παρεξήγηση ή ότι κάποιος, κάπως, θα βρεθεί να σε βοηθήσει να δεις προς την σωστή κατεύθυνση, εκεί που κρύβονται οι αιτίες και η αλήθεια πίσω από τις πράξεις.
Και γίνεται. Τον βλέπεις να τρέχει να σε βρει, αγχωμένος, γιατί και αυτός έχει καταλάβει ότι απόψε κάπως τα κάνατε σκατά και πρέπει να το λύσετε. Και θα το λύσετε. Γιατί μπορεί το πρόβλημα να είναι όσο βαθύ όσο διαφορετικά είναι τα πολιτιστικά σας υπόβαθρα, γιατί μπορεί το πρόβλημα να βρίσκεται στη σύγκρουση όχι τη δικιά σας απλά, αλλά ολόκληρων των πολιτισμών που σας γαλούχισαν, ΑΛΛΑ η επίλυση του βρίσκεται στα ΔΙΚΑ σας χέρια. Και αυτά τα χέρια αγαπιούνται για κάποιο περίεργο λόγο και παρά τη δυσκολία, είναι διατεθειμένα να γίνουν δάσκαλοι τα μεν για τα δε και να διδάξουν όσα ποτέ δεν δίδαξε η μία κοινωνία στην άλλη. Ποτέ δεν χρειάστηκε ως τώρα στις ζωές σας να τα ξέρετε όλα αυτά. Μεταξύ σας όμως, τώρα, υπάρχει λόγος. Γι' αυτό είστε ζευγάρι.
Όντως λύθηκε, και όντως η παρεξήγηση ήταν ακατανόητη και προσβλητική και για τους 2 αρχικά, και όντως ήταν αδύνατο να μαντέψει ο καθένας τι πραγματικά ήταν το κίνητρο του άλλου, και όντως ήταν επίπονη η διαδικασία και ζόρικος ο καυγάς.. αλλά αν είχαμε πάει σπίτια μας δεν θα μαθαίναμε ποτέ όσα μάθαμε εκείνο το βράδυ, και ακόμα και αν είχαμε παραμείνει μαζί, θα παρέμενε και το πρόβλημα. Για πλάκα λέω ότι ήταν ο πιο παραγωγικός καυγάς της ζωής μου, αλλά ισχύει κιόλας! Αλλά το πιο βασικό που επιβεβαίωσα, είναι ότι η καλή θέληση και από τις δύο πλευρές μπορεί να φέρει αποτελέσματα, ακόμα και σε κάτι που μοιάζει μάταιο. Άν δεν καταλαβαίνεις, άνοιξε το στόμα σου και μίλα! Μην υποθέτεις τίποτα. Με τέτοιες λάθος υποθέσεις μαυρίζουν οι καρδιές. Με τέτοιες λάθος υποθέσεις και χωρίς καλή διάθεση, άλλοι έγιναν ρατσιστές, ξενόφοβοι και γέμισαν μίσος.
