Mε αφορμή το Meet Market Οκτωβρίου, θυμάμαι τα Open Houses!

Χτες, το βραδάκι επισκεφθήκαμε ομαδικώς το Meet Market του Οκτωβρίου, το οποίο πραγματικά περιμέναμε πως και πως, και το οποίο αυτή τη φορά λάμβανε χώρα στην Τεχνόπολη, στο υπέροχο κομμάτι με τους φούρνους! Παρόλο που φιλοξενούσα μία πολύ καλή μου φίλη, η οποία την επόμενη το πρωί θα πέταγε για Παρίσι και θα την έχανα για 3 μήνες, τίποτα δεν μας κράτησε σπίτι και τρέξαμε άρον άρον να προλάβουμε αυτό το υπέροχο πανδαιμόνιο!

Για όσους από εσάς δεν γνωρίζουν, τα αθηναϊκά Meet Market είναι bazaar (ή flea market θα μπορούσες να τα πεις ακόμα καλύτερα) που οργανώνονται μία φορά το μήνα και δίνουν τη δυνατότητα σε ανεξάρτητους σχεδιαστές, δημιουργούς και καλλιτέχνες την ευκαιρία να μαζευτούν και να δείξουν τη δουλειά τους, να κάνουν πωλήσεις και να δικτυωθούν. Διαρκούν 2 μέρες, πάντα σαββατοκύριακο, και έχουν καταπληκτική ατμόσφαιρα για πολλούς λόγους. Η βαβούρα, η γειτνίαση τόσων δημιουργών, η ωραία μουσική (υπάρχουν πάντα djs), η ποιότητα και η ποικιλία του συνόλου των δημιουργιών και η ποιότητα του κόσμου που περνάει από εκεί, είναι κάποιοι από τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσα να περάσω εκεί μέσα ώρες και να μην βαρεθώ. Ο χώρος της Τεχνόπολις αναδεικνύει ένα τέτοιο event, θα έλεγα πως το σύνολο έδενε πολύ, και παράλληλα προσφέρει αρκετό χώρο ώστε να συμμετέχει πολύς κόσμος. Μου έκανε πραγματικά εντύπωση πόσο κόσμο είχε. Φαίνεται πως πριν καλά καλά το καταλάβω, η οργάνωση μετατράπηκε σε κάτι ιδιαίτερα γνωστό και αγαπητό όχι μόνο από μια πιο underground, χιπιτζιλέ και αφοσιωμένη στο crafts movement ομάδα ανθρώπων, αλλά και από ένα πιο ευρύ κοινό που προφανώς γουστάρει και υποστηρίζει.

Πιστεύω πως πάνω απ' όλα, η επιτυχία των meet market οφείλεται στην επαφή του κοινού με τους δημιουργούς, γεγονός που θέτει άλλες συνθήκες εξ αρχής, καθώς λίγες φορές έχουμε τη δυνατότητα να αγοράζουμε πλέον είδη κατευθείαν από το άτομο που τα παρήγαγε. Αυτή η συνθήκη κάνει τη διαδικασία πιο ανθρώπινη αναπόφευκτα. Προσωπικά, ψαχουλεύοντας ανάμεσα στα διάφορα αντικείμενα και κοιτώντας τους ανθρώπους δίπλα τους που τα έχουν φτιάξει, νιώθω μια γλύκα μέσα μου και εκτιμώ περισσότερο όσα αγγίζω. Σαν να αναγεννιέται ο ξεχασμένος μας σεβασμός για τα πράγματα, που τον έχουμε θάψει εδώ και καιρό κάτω από αλλεπάλληλες στρώσεις μαζικά βιομηχανικά παραγώμενων αηδιών προκατασκευασμένου design.

Προσωπικά, το μόνο που μου έκανε κάποια ελάχιστη αρνητική εντύπωση είναι οι ελαφρώς πιο υψηλές τιμές από ότι περίμενα. Δεν γνωρίζω κατά πόσο αυτό οφείλεται ίσως στο ότι ένα μικρό ποσοστό μπορεί να αφαιρείται από τις εισπράξεις για την λειτουργία και οργάνωση του event, πράγμα λογικό αν συμβαίνει. Πρόσφατα πάντως, διάβαζα ένα άρθρο στο αγαπημένο μου Design Sponge, στο τμήμα με τις επαγγελματικές συμβουλές για άτομα που προωθούν οι ίδιοι τις δημιουργίες τους όπου γινόταν λόγος για τις τύψεις που μπορεί να αποτρέψουν κάποιον από το να πουλήσει όσα παράγει σε τιμές που τελικά να του αποφέρουν αρκετό κέρδος ώστε να ζει από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι με έβαλε σε σκέψεις. Τείνω και εγώ η ίδια να ρίχνω τις τιμές σε αυτά που φτιάχνω σκεπτόμενη πάντα ότι ίσως θα απογοητεύσω κάποιους ή ότι θα φανώ ψώνιο, αλλά σίγουρα αν κάτι τέτοιο σε οδηγεί στο να έχεις επιεικώς μικροσκοπικό κέρδος, τότε προφανώς και δεν σου αξίζει. Καταλήγω για την ώρα ότι θα ήμουν εντελώς ευχαριστημένη και χωρίς καμία υποψία αρνητικής σκέψης αν στο τελευταίο meet market υπήρχαν απλά περίσσοτερα αντικείμενα στην κατηγορία 5-10 ευρώ. Πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ειδών βρίσκονται μεταξύ 15 και 20 ευρώ.

Open House κοντά στο Five Ways, Brighton

Με αυτές τις σκέψεις, και με την εμπειρία της δημιουργικής μανίας που με πιάνει κατά περιόδους (και με εγκαταλείπει εντελώς σε άλλες, λιγότερο παραγωγικές αλλά περισσότερο ερωτικές, θα έλεγα, περιόδους :p) άρχισα να ασχολούμαι και να ενημερώνομαι από διάφορες πηγές, για όλη αυτή την αναβίωση του χειροποίητου και τη στροφή προς ένα νέο crafts movement. Από τα πρώτα μου ερεθίσματα ήταν το event των Artists Open Houses Festival στο Brighton της Αγγλίας, που λαμβάνει χώρα κάθε Μαή, ταυτόχρονα με το Brighton Festival και το Βrighton Fringe Festival. Είχα την τύχη να βρίσκομαι στο Brighton για 2 συνεχόμενες χρονιές κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ και τα Open Houses ήταν το απόλυτο must για μένα. Η ιδέα είναι απλή: ακριβώς όπως στα flea market, οι καλλιτέχνες και δημιουργοί παρουσιάζουν τη δουλεία τους και πάλι μακριά από καταστήματα, αλλά αυτή τη φορά είναι στα ίδια τους τα σπίτια!! Τι καλύτερη ευκαιρία για κάποιον που λατρεύει την καλλιτεχνική δημιουργία από το να αποκτήσει και μια πιο "εσωτερική" εικόνα σχετικά με τον καλλιτέχνη?! Μπαίνωντας στα ξένα ουσιαστικά σπίτια, που ανοίγουν τις πόρτες τους στο κοινό έτσι απλόχερα, ένιωσα κάθε φορά σαν να μου γίνεται η τιμή να συμμετέχω στη διαδικασία και σαν να μαθαίνω πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα ποτέ να εκμαιεύσω ακόμα και αν πήγαινα στα 10πλάσια καταστήματα ή γκαλερί. Είναι τόσο ενδιαφέροντα πάντα τα σπίτια των ανθρώπων με καλλιτεχνικές ανυσηχίες! Από παντού ξεπετάγονται ιδέες για καινούριες δημιουργίες, και βρίσκω τον εαυτό μου εμπνευσμένο αληθινά όταν κάθομαι σε κάποιο παγκάκι για να ξεκουραστώ λίγο ανάμεσα στο προγραμμα των επισκέψεων μου. Πάντα σκεφτόμουν "αχ, γιατί να μην έχουμε open houses και στην Αθήνα;" και μου φαινόταν εντελώς ουτοπικό. Τώρα, με τα meet market, αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως και αυτό να μην είναι αδύνατο, παρόλο που σίγουρα το μέγεθος της Αθήνας δυσκολεύει κάπως μια τέτοια οργάνωση, καθώς η κοντινή απόσταση μεταξύ των συμμετεχόντων σπιτιών βοηθάει στην επισκεψιμότητα τους. (Δεν έχω ακούσει να γίνονται τέτοια event στο Λονδίνο π.χ., θα το ψάξω! Ξέρω όμως ότι είναι ιδιαίτερα επιτυχή και σε άλλες μικρότερες Αγγλικές πόλεις.) Στο Brighton πάντως, η οργάνωση των Open Houses εκτυπώνει υπέροχους μικρούς χάρτες με τα "ανοιχτά σπίτια" σημειωμένα ανά περιοχή και με μικρές περιλήψεις για το τι εκθέτει το καθένα.

Σας βάζω και κάποιες φωτογραφίες μου από τα Open Houses 2008 για να πάρετε μια ιδέα.

Γλυπτά από μέταλλο στον κήπο ενός Open House

Σπιτικά cupcakes!

Το front yard του συγκεκριμένου Open House σε προσέλκυει πολύ να εισβάλεις και στο εσωτερικό!

Απέφυγα τις πολλές φωτογραφίες στο εσωτερικό των σπιτιών για λόγους ευγένειας! Άλλωστε και οι ιδιαίτερα προσεγμένοι κήποι τους, ήταν πάντα μέσα στους χώρους με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Να σημειώσω επίσης εδώ, ότι στα περισσότερα σπίτια κερνάνε τους επισκέπτες γλυκάκια και τσάι ή χυμούς και ότι πάντα υπάρχουν στα σπίτια κάποιοι φίλοι ή και παιδάκια που αράζουν μαζί με τους καλλιτέχνες και απολαμβάνουν την κίνηση και τα σχόλια των επισκεπτών :)

Περισσότερες σκέψεις σχετικά με την αναβίωση του χειροποίητου και της χειροτεχνίας, και με τις δυνατότητες που αυτό μας προσφέρει, σύυυυυντομα <3

Νύχτες Πρεμιέρας και Μέρες Έντασης - Η προετοιμασία

Φέτος, έχοντας για πρώτη χρονιά  μετά από πολύ καιρό την δυνατότητα να βρίσκομαι στην Αθήνα καθ’ όλη τη διάρκεια του Σεπτέμβρη (και χωρίς κάποια κακογαμημένη εξεταστική σεπτεμβρίου στην πλάτη μου), αποφάσισα ότι θα έκανα ένα δώρο στη σινεφίλ πλευρά μου και θα παρακολουθούσα επιτέλους με την απαιτούμενη ευλάβεια και οργάνωση τις Νύχτες Πρεμιέρας. Έτσι , αγόρασα, ω ναι, μία κάρτα 10 προβολών παρά την κατεστραμμένη οικονομική μου κατάσταση, για την οποία ακόμα και αυτό το μικρό έξοδο των 35 ευρώ, ήταν μεγάλος καημός και βάρος. Όμως, τι χαρά, θα έβλεπα 10 ταινίες για 3,5 ευρώ τη μία!! Και μάλιστα τις περισσότερες στο Αττικόν που το λατρεύω από παιδί!
 

Ένα βραδάκι λίγες μέρες πριν αρχίσει το φεστιβάλ, μαζευτήκαμε με τις τρελές στο Dandy, στο Φάρο, που έχει γίνει το καινούριο μας Central Perk, λόγω απομόνωσης και εγγύτητας. Από παλιά, δεν το κουνάμε ρούπι παραπέρα από τη γειτονιά μας απλά για να δούμε η μία την άλλη, τις καθημερινές. Φέραμε λοιπόν, τα προγράμματα μας και τα στυλό μας και από μια ατζέντα η κάθε μία, και επί 2 ώρες περίπου παίξαμε το παιχνίδι του «ποια θα πείσει και πόσες, να έρθουν μαζί της σε ποια ταινία». Ωραίο παιχνίδι και αρκετά θορυβώδες. Χαοτικό θα έλεγε η σερβιτόρα. Εγώ να θέλω να πάω και σε πιο κουλτουροκαταστάσεις, αλλά να προτιμάω τελευταία στιγμή την ασφάλεια της παρέας και τις σίγουρες λύσεις. Η Λ. να τα διαβάζει εκατό ώρες μόνη της, στα μισά να μη μπορεί να πάει λόγω δουλειάς και στα άλλα μισά να μη θέλει να πάει με τίποτα και ας μη έχει διαβάσει πραγματικά περί τίνος πρόκειται. Κάθε τόσο να παίρνει τηλ τον κοκό για να δει και τι θέλει αυτός να κάνει, λογικό. Η Ε., περίπτωση από μόνη της ειδική, να θέλει να πάει σε όλα, οπότε το θέμα ήταν κατά πόσο εγώ ή η Λ. πρώτη θα την έπειθε και θα την έπαιρνε τελικά με το μέρος της σε περίπτωση ανταγωνισμού. Ο ανταγωνισμός μας δε, φτηνός, λόγω χαρωπής διάθεσης και σανγκρίας με πολλά πολλά πολλά ψιλοκομμένα φρουτάκια – κόντεψα να πνιγώ, από πότε τα κάνουν εντελώς φύλλο και φτερό οι παλιοβουπουδίτες? – οπότε και τα επιχειρήματα μας βαρεμένα όσο δεν πάει: «…ζει τον απόλυτο έρωτα, ακούς, τον απόλυτο, αυτό να πάτε να δείτε!» «Ναι ναι! Τέλεια, αυτό θα πάμε να δούμε Εύα!» «Μα μετά λέει ότι εκθέτει τις φωτογραφίες από τους οργασμούς τους εν αγνοία της, ποιος απόλυτος έρωτας μωρέ??» η Ε. δεν ακούει πια, πωρώθηκε με τη συγκεκριμένη ταινία ήδη, σε μια φράση. «Ρε παπάρα, τι της λες πάλι και την παραπλανείς? Θα νομίζει ότι πάμε να δούμε ρομαντική κομεντί με τη Ντρου Μπάριμορ..!» Εν τω μεταξύ, φτάνει και ο τέταρτος καππαδόκης, η οποία επίσης πείθεται σε δευτερόλεπτα για τη συγκεκριμένη προβολή από τον ενθουσιασμό της Ε. με την οποία είναι κάτι σαν τα shōnen και τα panty shots, πάνε πακέτο πάντα. Η Λ. με κοιτάει με σατανικό χαμόγελο και σηκώνει φρύδια. «Αααα, δε το πιστεύω! Επίτηδες μωρή τα παραπλανείς τα έρμα?? Αφού δεν θα έρθεις ΚΑΝ εσύ!!!!» «Ναι, να πάτε, να πάτε!!»

Όταν φεύγουμε πια, το κεφάλι μου είναι καζάνι από την υπέροχη κατά τ’ άλλα σανγκρία που τόοοοσο πολύ επικίνδυνα αγαπώ τον τελευταίο καιρό που έχω και καλά κόψει το κάπνισμα (βλ. νόμο των υποκατάστατων προϊόντων) και από τις παλαβομάρες μας. Ειλικρινά, μετά από 2 ώρες, plus την προετοιμασία που είχα κάνει σπίτι, πλέον δεν έχω καμία ιδέα, για την ακρίβεια είμαι σίγουρη μόνο για 3 έργα. Σκατά.

Είμαι πολύ χαρούμενη που επέστρεψε στην Ελλάδα η Ε.! Εκτός του ότι μου είχε λείψει αρκετά εδώ και ένα χρόνο, είναι επίσης απολύτως εμφανές το πόσο μας δένει σαν παρέα. Όχι ότι δεν το ήξερα ήδη δηλαδή, εικοσιένα χρόνια που τις ξέρω, αλλά καλό είναι να τα λέμε και αυτά. Οι απλές συναντήσεις μας αυτές, γίναν πάλι μικρογραφίες πάρτυ τύπου σεξ-και-η-πόλη-σας, το είδος αυτό που σνομπάρουν τα αγόρια και καλά, και που ίσως και εγώ σνομπάρω όταν το βλέπω σε άλλες γυναικοπαρέες. Γάμα το, την έχω τόσο ανάγκη αυτή τη ζεστασιά που μου δίνει η δυνατότητα να είμαι απλά σαν χαζοβιόλα με αυτά τα συγκεκριμένα κορίτσια.

Την επόμενη μέρα, αυτός ο κουραμπιές η Ε. και εγώ έπρεπε να πάμε να κλείσουμε θέσεις για τα έργα που θέλαμε σίγουρα να δούμε, και για τις άλλες κοπέλες επίσης. Περιττόν να σας πω, ότι μέχρι το επόμενο μεσημέρι, είχα λάβει δυο μηνύματα από την Λ. για αλλαγές, 5-6 μηνύματα από τους άλλους φίλους μου που ο καθένας τους άλλαζε γνώμη κάθε τέταρτο, και ένα μήνυμα από την Ε. όπου παραδεχόταν με χάρη τα αυτονόητα: «Το μυαλό μου και μια λίρα! Μάλλον ξέχασα το πρόγραμμα στο καφέ! Ελπίζω να θυμάσαι που είχαμε καταλήξει!» Κατέρρευσα στο κρεβατάκι μου. Σωθήκαμε τώρα! Μπλιάχ, μυρίζω ακόμα σανγκρία?

Bbq'd sweetcorn and boat swings (Nostos no1)

It's been a whole year since I've moved back to my hometown!!

I never really understood all this fuss about one's name day, because i don't have one. My name is just Eva, not Evaggelia as most Greeks would expect, just plain Eva. To kids at primary school, it seemed so preposterous that Eva didn't derive from Evaggelia, let alone the fact that I didn't have a name day at all! To me it seemed normal of course, because neither my father, Kimon, nor my sis, Ira, had one! In our family, my mum was the odd one out, and her persistence to celebrate her name caused giggling and teasing on our side. We always attacked the matter with comments on people's vanity and self-absorption

Anyway, tomorrow's my mum's name day. Her name's Sofia and it happens to be the name of the saint - protector of the church near our house. It's sort of a big deal in the neighbourhood, cause a "panigiri", a celebration, takes place, the roads close to cars and pretty much everybody goes there, even if it's just to have a look and check who's there. It's so unoriginal that such celebrations started of for religious purposes and ended up being the equivalent of a night time street market, far from being described as traditional! What's interesting though is that I still go the celebration every damn year!

φρέσκο γλυκό καλαμποκάκι!

I have no clue why I keep following this family tradition. In the surface, lies the fact that I do it to please my mother, but I reckon that the truth is hidden deeper inside. The word itself, panigiri, has a nice ring to it to my ears. I remember that every year since we moved to New Psyhiko when I was 4, I anticipated these September evenings when my parents and grandmother would take me to the main square where all those colourful and shiny things would be waiting for me on the stalls! The streets would be crowded, the bells would be tolling, I'd meet my friends, I'd eat barbeque'd sweetcorn with tons of salt and I'd avoid cotton candy just because we call this disgusting to me thing "old woman's hair" in Greek!! There I'd come across beggars with mutilated arms or legs and my mum or dad would cover my eyes so I wouldn't see their scars. I remember I'd always try and peep without them finding out, just to understand how could there be anything that I shouldn't look at in such a wonderfully chaotic place. It was probably one of the first times when I actually realised that knowing something might cause you more pain than ignoring it.

And then, there were all the jolly little things and wonders; I used to collect all sorts of these tiny colourful glass miniatures of animals. Me and my sis would call them "little glasses" and we'd roam the streets of the panigiri like crazy in search of them! Once, having spent all our money on them (and on plastic crap of all kinds) we planned a whole cheeky plot to manage to get our hands on another one without the guys behind the stall noticing. And yeah, we did succeed. Who can claim that they never ever snatched anything when they were kids? Haha!

ok, these are English and I hate it but I didn't find any metal ones!

Do you remember the boat swings?? Oh I sure hope you do!! Because this celebration wouldn't mean anything to me without them. I'd go nuts when on them, and would try my hardest to go higher and faster than all the other little boats in the row!!
Where are these fuckin' boats now huh? Where are the "little glasses"? Where are all the pretty shiny plastic crap and where are my schoolmates? Ok, truth is I'm still best friends with 2 of them, and I hang out with another 2 at least, but they'd never come to Aghia Sofia's square tomorrow, not even if I begged them too!! And I understand why; all this decadence of our childhood years right in our face is a bit too much sometimes. Not even the mutilated beggars are there anymore! Athens has changed so much from when I was still at school, of course. And then I was gone for another 7 years, wasn't I? And even though I understand how impossible it is for central Athens or Eksarxia to stay as I remember them to be, I still can't swallow it how much a small suburb like New Psyhiko has changed from when I was growing up here. It's unrecognisable to me and I don't feel it like home anymore. Not really, no.

But, as I said, I still go to the panigiri every September. Along with my parents that is. And my dad buys me barbeque'd sweetcorn with tons of salt! And I still get loads of it stack between my teeth, just like I did back then! :)  It's the yearning for the past that brings me back.
So, this is where I still live after all.