Ένα μικρό tribute στο Sivert Høyem

Το τελευταίο σάββατο ήταν η πολυαναμενόμενη συναυλία του Sivert Høyem στο Fuzz club, και θα ένιωθα τουλάχιστον αχάριστη αν δεν έγραφα τίποτα για αυτή τη βραδιά!

Photo by Francesco Rossi Monty

Αρχικά, να πω ότι δεν είχα πάει ως τώρα στο καινούριο Fuzz (τρόπος του λέγειν καινούριο, έχει μετακομίσει από την Βουλιαγμένης από τον οκτώβρη του '09, δηλαδή ένα χρόνο τώρα) και αν και με χάλαγε λίγο η τοποθεσία λόγω τρελής γειτνίασης με πολλές πίστες, από την άλλη έχει και τα καλά της: τρελή γειτνίαση με το Γκάζι, οπότε το που θα πας μετά τη συναυλία δεν αποτελεί ερώτημα. Επίσης, ο χώρος είναι πολύ καλός, μοιάζει πιο ευρύχωρο απο το Gagarin και πιο ροκ από το παλιό Fuzz, και τελικά η πρόσβαση λόγω μετρό Κεραμεικού είναι παιχνιδάκι. Απλά, κατεβαίνεις την Πειραιώς με όποιο λεωφορείο δεν στρίβει Ράλλη, ή το κόβεις με τα πόδια και σε ένα τέταρτο είσαι εκεί.

Λοιπόν, όταν φτάσαμε είχα άγχος γιατί δεν είχα ποτέ ως τώρα την τύχη να παρακολουθήσω τον Høyem επί σκηνής! Κι όμως, ενώ ως frontman των Madrugada επισκέφτηκε την Αθήνα το 2005 και το '08, και ενώ ήταν εδώ πάλι το δεκέμβρη του '09 (και διορθώστε με αν υπήρχαν και άλλες χρονιές που ήρθαν και μου διαφεύγουν), εγώ πάντα κάπου αλλού βρισκόμουν, κάπου έβοσκα τέλος πάντων, στην Πάτρα ή στο εξωτερικό, και ΠΑΝΤΑ έχανα την πολυαγαπημένη μου μπάντα!! Και κάθε φορά έλεγα, "την επόμενη φορά δεν θα τους χάσω με τίποτα!" Τι ντροπή!

Αυτή τη φορά όμως ήμουν επιτέλους εκεί... και ήταν μεγάλη η αποζημίωση. Ο Høyem είναι πολλά περισσότερα ακόμα και από όσα είχα φανταστεί ως τώρα. Στέκει πολύ περήφανος και σίγουρος, λεπτός και ψηλός, "ακρίδας" εντελώς, αλλά χωρίς την άχαρη κίνηση των ψηλών ανθρώπων με μακριά άκρα. Αντιθέτως, κινείται με άνεση και ένα στυλ ελαφρώς επιτηδευμένα αλύγιστο σαν αγόρι που έχει βαθιά γνώση της σεξουαλικής του δύναμης και το πρόσωπο του παίρνει εκφράσεις σαν να ξέρει από μόνο του ότι αυτές που τον αλλοιώνουν, θα είναι και αυτές που θα με κάνουν να λυγίσω κοιτώντας τον. Έπειτα, όταν μιλάει στο κοινό, όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί αυτό, μοιάζει πραγματικά να το εννοεί όταν λέει ότι "περάσανε πολύ καλά μαζί μας σήμερα" και ότι "θα περιμένει πως και πως να ξανάρθουν". Υπάρχει μια γλυκήτητα σε αυτόν τον άνθρωπο που διαποτίζει τη δουλειά του από τα τραγούδια μέχρι την παραμικρή του επαφή με τους fan του, και δικαιολογεί κατά μεγάλο βαθμό το εύρος και την ποιότητα του fandom του και του fandom των Madrugada. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι άντρες δηλώνουν ότι τον έχουν τόσο ψηλά σε εκτίμηση (αυτό το λέω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, καθώς πιστεύω και ξέρω ότι οι γυναίκες fan είναι ούτως ή άλλως τρελές για τον κύριο..). Αλλά πάνω από όλα, η φωνή του. Αν ήδη την θεωρούμε μια από τις καλυτέρες ανδρικές φωνές ever, μετά από μια συναυλία του, είμαστε απλά πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να μας αγγίξει τόσο βαθιά. Δεν με απογοήτευσε ούτε στιγμή. Που και που, έπιανα τον εαυτό μου να ξυπνάω σαν μέσα από λήθαργο και να συνειδητοποιώ ότι τον κοιτάω εντελώς αποσβολωμένη, με το στόμα και τα μάτια μισάνοιχτα. Ήταν απλά εξαιρετικός.

Και για χάριν της ιστορίας, να πω εδώ ότι συνέβη και το μοιραίο, η γράφουσα να δακρύσει σε συναυλία... δε μπόρεσα να το σταματήσω την ώρα του Majesty και καθώς γέμισε το κεφάλι μου με εικόνες από τη Στοκχόλμη -την οποία έχω ταυτίσει με τους Madrugada για προσωπικούς λόγους-, τα ταξίδια μου, τον πρώην μου και τους άλλους που δεν με αγάπησαν, και ψιλοξέσπασα σε ένα ρομαντικό συγκινησιάρικο βούρκωμα που είχα φαίνεται μεγάλη ανάγκη. Σκέφτηκα τότε, ότι οι καιροί είναι όντως δύσκολοι και όλοι μας ξέρω ότι πιεζόμαστε πολύ: ο ένας δε βρίσκει δουλειά, ο άλλος είναι άνεργος πόσους μήνες, ο άλλος χρωστάει, ο άλλος δε ξέρει τι θέλει από τη ζωή του τελικά, και όλο αυτό μας έχει κάνει -εμένα πάντως σίγουρα- να είμαστε στην τσίτα και μονίμως σε ένταση και οι στιγμές που έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτούμε τα συναισθήματα μας είναι ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες. Θυμάμαι παλιά, είχα χρόνο να συμπαθήσω τον εαυτό μου ή να αναπολήσω το παρελθόν ή να δακρύσω για μια βλακεία στραβοτιμονιά, αλλά τώρα μάλλον όχι, κρίνω εκ του αποτελέσματος δηλαδή. Και ο Høyem, ήταν τελικα σαν να μου έδωσε το ok, ναι, τώρα μπορείς να αφεθείς για λίγο και να νοσταλγησεις και να θρηνήσεις ίσως για κάτι που άφησες. Ήταν μεγάλη ανακούφιση και τον ευχαριστώ για αυτό :)


Madrugada - Majesty

Μετά όμως από αυτή την παύση, πίσω στη μάχη! Ακολούθησαν πολλά δυνατά κομμάτια, παλιά και καινούρια, με μεγάλη έμφαση βέβαια στο solo album του Moon Landing ένα μάλιστα ολοκαίνουριο που δεν το είχα ξανακούσει ποτέ και με κέρδισε αμέσως. Δεν συγκράτησα όμως καν το όνομα! Τέλος πάντων, τα έδωσε όλα, και αυτός και ο κωμικός στην εμφάνιση Cato Thomassen και ο πολύ χαριτωμένος Christer Knutsen και όλοι τους. Και όταν ήρθε η ώρα να μας αποχαιρετήσουν, δεν ένιωσα ούτε ένα τόσο δα κενό (σε πόσες άλλες συναυλίες πάντα έλειπε κάτι, δε φαντάζεστε), ήμουν απόλυτα πλήρης και εγώ και οι φίλοι μου. Ας μας ξανάρθει λοιπόν, εμείς εδω θα είμαστε και θα το περιμένουμε, και σίγουρα δεν θα χάσουμε ούτε την επόμενη εμφάνιση του! Βάλαμε μυαλό!!

p.s. στο fb και στο site του ανεβάζει σχεδόν κάθε μέρα update από τις συναυλίες και το πρόγραμμα τους, αξίζει να το χαζέψει κανείς ^^