Ready for a funeral? Nope, not yet.

Σε πιο χαρούμενες φάσεις??

Μέρες τώρα διχάζομαι στο κατά πόσο θα έπρεπε να γράψω αυτό το post, για τη δομή και το περιεχόμενο του. Τελικά, το γράφω αυτή τη στιγμή, αν και έχω τεράστιους ενδοιασμούς σχετικά με το αν είναι σκόπιμο κάποιος να δημοσιοποιεί πιο προσωπικά θέματα. Αλλά who cares στην τελική, δεν γράφω και στη Daily mail... Λοιπόν..

Πριν από μια βδομάδα περίπου, ήρθε και με χτύπησε με φόρα και εντελώς ξαφνικά, μια ιδέα: ότι δεν είμαι χαρούμενη. Είχα να αναρωτηθώ για κάτι τέτοιο εδώ και χρόνια! Με χτύπησε μάλιστα τόσο αποτελεσματικά που αφού το επεξεργάστηκα μπόλικο, με έπεισε. Τα δεδομένα που έχω στα χέρια μου βοήθησαν στη διεξαγωγή του συμπεράσματος: δεν έχω δουλειά, εδώ και ένα μήνα δεν ψάχνω καν πια για δουλειά, έχω χάσει τη φρεσκάδα της αρχής εντελώς και χωρίς να το καταλάβω.  Από το τέλος του καλοκαιριού, και όσο διαρκεί αυτή η περίοδος αναζήτησης εργασίας, βγαίνω σαν πούστης. Βγαίνω σαν πούστης και πίνω και καπνίζω πολύ περισσότερο από όσο νομίζω και το πιο βασικό απ'όλα, δεν κοιμάμαι ΚΑΘΟΛΟΥ φυσιολογικά, Κάποτε πίστευα ότι το να κοιμάμαι στις 4 είναι εξωφρενικό. Τώρα όμως κοιμάμαι στις 7. Κάποτε ξύπναγα στη 1, τώρα καμιά φορά στις 4. Καταντάει αηδία και αρρωστημένο, αλλά και πάλι το επόμενο βράδυ, δεν κλείνουν τα μάτια μου.

Παράλληλα, νιώθω πολύ περίεργα με τα ερωτικά μου. Αλλά θα το προσδιορίσω λίγο, γιατί άντε να καταλάβετε: υπάρχουν φάσεις στη ζωή όλων που δεν τραβάει το πράμα, δεν υπάρχει κίνηση, πως το λένε. Αυτό είναι μία λογική αν και δυσάρεστη κατάσταση που όμως λύνεται σχετικά εύκολα. Έτσι πιστεύω εγώ. Τώρα, εγώ δεν μιλάω για μια τέτοια κατάσταση. You gotta have action to be the main attraction σαφώς, αλλά στην περίπτωση μου είναι πιο πολύ there is plenty of action, but no real attraction. (Το ίδιο στην κοινωνική μου ζωή: πολύς κόσμος αλλά λίγοι που θέλω πραγματικά να κάνω παρέα.) Και το βασικότερο σημείο του προβλήματος είναι ότι υπάρχουν κάποιοι που με ελκύουν πολύ, αλλά αν δεν ξέρεις τι θες από την ίδια σου τη ζωή, πως θα δώσεις στον άλλο να καταλάβει τι θες από εκείνον? Είναι σαν κάθε φορά που γνώριζα κάποιον -εδώ και κάνα χρόνο- να ανέπτυσσα ένα pattern συμπεριφοράς standar επιλογών. Το αποτέλεσμα είναι ότι έκανα βασικά σεξ και όχι παρέα και βαρέθηκα, διότι είμαι 26 και όχι 20, και ο ενθουσιασμός πλέον μετά από αρπαχτές δεν κρατάει ούτε καν μέχρι την παραεπόμενη μέρα.  Ίσως και να βαρέθηκα το εντελώς single που πριν τόσο μου είχε λείψει.

Κάπου εκεί έξω, ανάμεσα στα κτίρια, υπάρχει ένας γαμάτος τύπος και μια υπεργαμάτη δουλειά with my name on it, αλλά όσο και αν το γνωρίζω, συμπεριφέρομαι σαν να το αγνοώ και συμβιβάζομαι με δουλειές του ποδαριού και αδιάφορους ή αντιπαθείς αρσενικούς. Αλλά τέρμα, δεν έχω άλλο χρόνο!

Εδώ να τονίσω ότι ποτέ δεν είναι όλα άχρηστα σε μια φαινομενικά άχρηστη περίοδο της ζωής μας. Θα φάτε τα μούτρα σας και θα βαρεθείτε για να μάθετε πως να μην τα τρώτε και πως να περνάτε πραγματικά καλά. Εμένα όλη αυτή η κραιπάλη και η μη παραγωγική φάση ίσως να με έκανε να καταλάβω για το τι πρέπει να πολεμήσω. Τώρα, στην πράξη θα φανεί αν θα αρχίσω ξανά να διεκδικώ όσα θέλω πραγματικά πολύ. Plus, σε αυτό το διάστημα, γνώρισα και κάτι απίστευτες περιπτώσεις στην πορεία που τους έκανα φίλους μου, και έκανα και 5 μαλακίες ακόμα για να έχω να λέω σε αυτά τα δυσμοιρα εγγόνια :) Πραγματικά, αυτά τα παιδιά και τα εγγόνια μου, τα λυπάμαι από τώρα, αλλά αυτό θα το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή!!

Και κάτι τελευταίο: κάποτε ένας  ελαφρώς γελοίος πλην συμπαθητικός τυπάκος, προφανώς ζορισμένος εκείνη την περίοδο, μου είχε πει ότι ποσοστό σημασίας στη ζωή του για να είναι ευτυχισμένος, θα έδινε ένα 70% στα επαγγελματικά και 30% σε όλα τα υπόλοιπα. Τον είχα θεωρήσει θλιβερό και ψυχρό, και είχα υποστηρίξει με πάθος ότι για μένα αντιθέτως, η κοινωνική μου ζωή και ψυχαγωγία θα μέτραγε 70% και η εργασία 30% με το ζόρι. Τώρα, αντιμετωπίζοντας αυτή την μούχλα που μου έχει προκαλέσει η απραξία και η αποχή από τα όνειρα μου, σκέφτομαι ότι ένα 50-50 με καλύπτει..

p.s.1 Σε καμιά βδομάδα θα είμαι ψυχολογικό περδίκι, να το θυμάστε. Με ξέρω καλά.
p.s.2 Αυτό το post δεν ελπίζει καθόλου σε comments, έχει γραφτεί για λόγους αποτοξίνωσης, για να υπάρχει σαν τεκμήριο ότι όλα ξεπερνιούνται και σαν υπενθύμιση ότι υποσχέθηκα να συνέλθω και να βγω από τη μούχλα.