Ο στόχος και ένα ποδήλατο - υπό την επιρροή του Bicycle film festival

Σήμερα, μέρα του δεύτερου γύρου των εκλογών, έιχα αποφασίσει από την ώρα που ξύπνησα ότι θα γράψω. Αλλά αρνούμαι κατηγορηματικά να μιλήσω για τις εκλογές. Δυστυχώς δεν με ενδιαφέρει καθόλου το να αναλύσω τις απόψεις μου επί του θέματος σε οποιονδήποτε, και κατηγορώ την υπεροψία μου για αυτό και την διανοουμενίστικη αντίληψη του εαυτού μου.. Πήγα και ψήφισα, αλλά ως εκεί. Έχω όμως άλλα να πω, με σιγουριά ότι θα είναι λιγότερο χιλιοειπωμένα απ'όσα θα μπορούσα να πω για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα των ημερών, και ίσως πιο επίκαιρα επίσης, για ανθρώπους σαν και μένα που ψάχνουν να βρουν τι είναι αυτό που θα δώσει κατεύθυνση στη ζωή τους.

Στο Bmx fun jam, εγώ και η Ήρα ανάμεσα στα πόδια του Dani (?)

Χτες το απόγευμα, πήγα με την αδερφή μου στο Bmx Fun Jam, μέρος του Bicycle Film Festival, στο προαύλιο της Καλών Τεχνών. Το προαύλιο της σχολής δε θυμίζει σε τίποτα ακαδημαϊκό χώρο! Μιλάμε για ένα μεγαλούτσικο κομμάτι γης δίπλα στην Πειραιώς, με λίγα παρτέρια, κάποια δέντρα (μεταξύ αυτών 2 τόσο θλιβερούς φαλακρούς φοίνικες..) και φόντο κάποια σε ερειπωμένη κατάσταση, πανέμορφα κατά τ'άλλα νεοκλασικά κτίρια. Ο αρχιτέκτονας μέσα μου είχε φρικάρει στη θέα της εγκατάλειψης. Κοτζάμ καλών τεχνών, σκέφτηκα και για άλλη μια φορά ήθελα να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Τόσο ωραία κτίρια και τα αφήνουν να σαπίζουν.  Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι πως οι bmx-άδες λίγο νοιάζονται για το περιβάλλον στο οποίο θα γίνει κάποιο event, και μπορεί σε αυτούς να έμοιαζα και γραφική αν έλεγα όσα σκέφτομαι. Ίσως να μην τους νοιάζει καν το πόσο κόσμο θα μαζέψει, και αυτό δεν τους υποτιμά καθόλου. Αντιθέτως, είναι η πρακτική εφαρμογή του "όπου και αν είσαι, περνάς καλά, αρκεί να έχεις καλή παρέα" και ποιος μπορεί να αντισταθεί σε κάτι τέτοιο? Πάνω κάτω αυτό ήταν και το event: μια φιλική φάση για να δούμε τους γνωστούς μας, να βγάλουμε φωτογραφίες και να κάνουμε ποδήλατο

Αναρωτήθηκα γιατί τόση η λαχτάρα μου πια για το bmx και το skate. Αφού bmx δεν είχα ποτέ και ούτε θέλω να αποκτήσω ποτέ. Σιχαίνομαι να τα καβαλάω, μου σπάνε τόσο τα νεύρα και τις ελάχιστες φορές που χριεάστηκε να το κάνω, δεν είχα φρένα (κ εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να αλλάζω παπούτσια κάθε δίμηνο λόγω τρύπιας σόλας όπως ο πρώην μου!), η σέλα (που 'ντάξει, ομολογουμένως άχρηστη στους bmx-άδες) ήταν όση η παλάμη μου χωρίς υπερβολή και τα γόνατα μου χτύπαγαν στο τιμόνι και πόναγαν από το βαθύ κάθισμα.. (έχω και τρίμετρες ποδάρες, τι να κάνουμε..). Λοιπόν, εκείνο το συγκεκριμένο ποδήλατο που με παίδεψε τόσο, ήταν και η χαριστική βολή στην ανύπαρκτη εμπειρία μου με bmx χαχα, έμεινα πιστή fan των mountain και αποδεδειγμένα φλώρος :P

Στην Πάτρα έκανα ποδήλατο συνέχεια. Πήγαινα σε όλες μου τις δουλειές με αυτό και έτρεχα πάνω κάτω μες την πόλη αποφεύγωντας μηχανάκια και αυτοκίνητα κάνωντας τρελά ζιγκ ζαγκ και περνώντας κόκκινα φανάρια, γεγονός που έκανε την αδερφή μου να κατατρομοκρατείται! Αυτό το ποδήλατο επίσης δεν έλεγε πολλά από φρένα, απλά και μόνο επειδή δεν ήταν ποτέ καλά και ενώ τα πείραζα κάθε τόσο, η φτηνοκατασκευή τους και η έλλειψη χρημάτων δεν μου επέτρεψε ποτέ να αισθάνομαι απόλυτα ασφαλής. Ε, αυτό ήταν που μου άρεσε πάντα! Εδώ στην Αθήνα όμως, ενώ έλεγα ότι θα συνεχίσω έτσι, τζίφος φίλοι μου. Από τότε που το έφερα εδώ το ποδηλατάκι μου δεν έχει βγει από το γκαράζ. Δεν είναι τόσο πιο επικίνδυνη η Αθήνα (έχετε δει πως οδηγάνε οι πατρινοί??). Αλλά οι αποστάσεις είναι μεγάλες και έιπαμε, δεν είμαι δα και 15χρονο αγόρι, δεν έχω τις αντοχές τους να οδηγάω τρία τέταρτα μες τις ανηφόρες και το έξτρα βρωμερό καυσαέριο για να φτάσω τελικά πτώμα και λουσμένη στον ιδρώτα στη δουλειά μου. Οπότε είπα θα πηγαίνω απλά βόλτες κάπου εξοχικά... ΚΑΠΟΥ ΕΞΟΧΙΚΑ?? αχχαχα! Δηλαδή ή θα οδηγάω 2 ώρες για να φτάσω στο "εξοχικά" ή θα το φορτώνω στο αμάξι σαν ηλίθια? Το δίλημμα δεν απαντήθηκε ποτέ, απλά δεν το επιχείρησα ποτέ.

Back to the subject όμως, γιατί ξέφυγα. Οι λόγοι που μ'αρέσουν τα bmx/skate events. Τα ποδήλατα, τα τρικς, το θέαμα, η ανεμελιά, οι αντροπαρέες, τα αγόρια όταν πετάνε, τα αγορια όταν πέφτουν, τα αγόρια όταν γελάνε που τους βγήκε καλά, η αγέλη, ο ανταγωνισμός, το στυλ (γελάω λίγο γιατί είναι τόσο κλισέ η φράση), η πόρωση, η εμμονή, η προσύλωση, η επίτευξη του στόχου, ο στόχος. Ο στόχος και μόνο φτάνει.

Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου και να κρύψω το αυτονόητο: προφανώς και οι περισσότερες γκόμενες τρέχουν για τις αντροπαρέες και μαζί και εμείς. Αλλά είναι ουσιώδες να αντιλαμβάνεσαι τι σε συγκινεί και εμένα με συγκινεί η αγορίστικη προσύλωση τους στις φιγούρες τους, τόσο που εύχομαι για άλλη μια φορά να ήμουν αγόρι, να ήμουν αγόρι για να ξέρω πως είναι να πέφτεις και να μην πονάς γιατί θες να το προσπαθήσεις ξανά. Θυμάμαι λίγο πως ήταν, τότε που έτρεχα στα χαλάσματα με τις παρέες μας στη Σύρο. Όλοι αρσενικά και εγώ το μόνο κοριτσάκι να τους ακολουθώ αλαφιασμένη, να δυσκολεύομαι απίστευτα για να τους προλαβαίνω και να φτάνω στα άκρα για να τους εντυπωσιάσω, να τους αποδείξω ότι το φύλο μου δεν παίζει ρόλο και τα ματωμένα μου γόνατα το μαρτυρούσαν. Θυμάμαι τα παραπάνω σαν στιγμές απίστευτης και απόλυτης ευτυχίας. Τώρα, οι παιδικοί μου φίλοι είναι ο ένας παντρεμένος με παιδί, ο άλλος ναυτικός, ο άλλος όσο καλό παιδί και αν είναι δεν μας ενώνει πια τίποτα..

Με τον Guy στο Level, Brighton

Μετά, ήρθε ο Guy (να γράψω ένα τέτοιο αρθράκι χωρίς να τον αναφέρω θα ήταν μεγάλη αδικία), και βάλθηκε να μου εμφυσήσει αγάπη για το bmx με τη σειρά του, και για το skate και το πέτυχε. Η Αγγλία άλλωστε είναι ακόμα σαν ένα καζάνι που βράζει σχετικά με το θέμα, σε σχέση με την Ελλάδα. Ο τελευταίος loser skater wannabe θα έχει σπίτι του κανα δυο longboards, σίγουρα ένα bmx και ίσως καποιο mountain. Ο καημένος ο φίλος μου προσπάθησε να με μάθει να κρουζάρω (δεν είχα ξανανέβει σε skate), φιλότιμες προσπάθειες που θα κατέληγαν περισσότερο επιτυχείς αν με εμπιστευόταν περισσότερο και με αγαπούσε λιγότερο ώστε να με αφήνει να τρώω τα μούτρα μου αντί να τρέχει δίπλα μου και να με γλυτώνει από τις πτώσεις! Αλλά νιώθω πραγματικά περήφανη που αν μη τι άλλο έμαθα να σταματάω οικειοθελώς...

Στη συνέχεια, κάποια από τα παιδιά μας σφύριξαν ότι θα συνέχιζαν στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, όπου θα γινόταν η προβολή του video της Gutless Bmx στα πλαίσια του Bicycle Film Festival. Τρέξαμε σύσσωμο το fun jam τελικά, στο 206 της Πειραιώς και βολευτήκαμε στο αμφιθέατρο του ιδρύματος, όπου και σε εορταστικό κλίμα (:P) παρακολουθήσαμε τις μικρού μήκους ταινίες των 19:00, το δεκαεπτάλεπτο Gutlessbmx project vol2 video και εν τέλει, το εντυπωσιακό The Βirth of Βig Αir για τη ζωή και την καριέρα του "θεόμουρλου" Mat Hoffman. Ok, το είχα ακουστά το όνομα και δεν είναι και δύσκολο γιατί λίγο πολύ όποιος ασχολείται έστω και λίγο με bmx, ακόμα και αν ασχολούνται μόνο οι φίλοι του, είναι αδύνατο να μην το έχει πάρει το αυτί του. Ήξερα λοιπόν ότι έχει εφεύρει ο κύριος Hoffman ένα σωρό πανδύσκολες φιγούρες, όπως το 900 και το flair, και αυτό από μόνο του μου ήταν αρκετό για να αποδέχομαι την αξία του στο χώρο. Όμως όσα δεν ήξερα με τάραξαν περισσότερο. Διότι ο Hoffman είχε εκτός από πολύ ιδιαίτερες ικανότητες στο άθλημα, και ένα πολύ ενδιαφέροντα συνδυασμό χαρακτήρα και μυαλού: τεράστια επιμονή, υπέρμετρη αισιοδοξία, απόλυτη προσύλωση, όραμα και βέβαια το πιο σημαντικό, μικρή συναίσθηση του κινδύνου, ή τέλος πάντων αδιαφορία για τον κίνδυνο. Το αποτέλεσμα είναι ότι όπως πολλοί άλλοι σε άλλους τομείς, αφοσιώθηκε πλήρως στην εμμονή του για υψηλότερα άλματα, και προσπάθησε να το πετύχει με ποικίλους τρόπους, όπως τερατώδεις ράμπες αυτοσχέδιας κατασκευής (μιλάμε πάντα για τα '90s), με τη βοήθεια μηχανής που τον έσερνε και αύξανε κατά πολύ την ταχύτητα του, δοκίμασε ακόμα και την ενσωμάτωση μηχανής μοτοσυκλέτας πάνω στο σκελετό του bmx! Και τα κατάφερε, λίγο πολύ μόνος του, χωρίς τους χορηγούς στους οποίους έχουμε συνηθίσει σήμερα, και χωρίς τα απαραίτητα μέσα, να φτάσει ψηλότερα από ποτέ μέχρι τότε. Αλλά στην πορεία κόντεψε ουσιαστικά να σκοτωθεί, τραυματίστηκε αμέτρητες φορές και έφτασε την οικογένεια του στα όρια των αντοχών της.

Αν υπάρχει μια ιδέα που να με εντυπωσιάζει, να με παρασύρει αλλά και να με τρομοκρατεί τόσο, είναι η εμμονή. Προσύλωση στο στόχο ονομάζουμε κάτι όσο παραμένει θετικό υποθέτω, και είναι πάντα κάτι που σε βελτιώνει. Η εμμονή έχει πάντα αρνητική χροιά γιατί αγγίζει την ψύχωση και έρχεται σε αντίθεση με την κοινά αποδεκτή ιδέα ότι ποικιλία ενδιαφερόντων σημαίνει υγεία, φυσική και πνευματική. Πότε λοιπόν το ένα γίνεται το άλλο? Αν κάποιος φτάνει στο σημείο να μην ενδιαφέρεται πλέον αρκετά για την φυσική του υπόσταση π.χ., και για το αν θα αφήσει πίσω μια οικογένεια που αγαπά πραγματικά (γιατί αν δεν την αγαπά, να το καταλάβω), δεν έχει φτάσει στην εμμονή? Πως μπορείς όμως να σταματήσεις κάποιον που έχει όραμα, όσο "εμμονικό" και αν είναι αυτό? Και "πρέπει" να τον σταματήσεις? Έχεις το δικαίωμα άραγε, ακόμα και αν είσαι ο/η αγάπη, μάνα/πατέρας, παιδί του? Αν εγώ άρχιζα να γράφω μανιακά, επί μέρες χωρίς σταματημό, παρά για λίγο ύπνο και τουαλέτα, δεν θα έτρεχες να με φροντίσεις, να με ταίσεις με το ζόρι και να με παρασύρεις με κάτι άλλο ώστε να ξεκουραστώ για λίγο? Εγώ? Εγώ δεν θα έκανα άραγε το ίδιο?

Κι όμως κάτι μέσα μου μου ουρλιάζει ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να αποδέχονται όρια από άλλους. Μπορεί να μιλάει η ψυχρή μου αντιμετώπιση αφού δεν πρόκειται για φίλο μου που σκάει με το κεφάλι με απίστευτο κρότο από τα 10 και βάλε μέτρα, αλλά νιώθω ότι μόνο έτσι προχωράνε κάποια πράγματα. Αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι τρελοί να σέρνουν ένα καράβι το οποίο εμείς αρκούμαστε να χαζεύουμε από μακριά, δεν θα είχαμε κουνηθεί τώρα ούτε 1 μέτρο. Και αν τους στοιχίσει? Φαντάζομαι θα είναι τουλάχιστον επιλογή τους και θα φύγουν με κάποια σιγουριά. Casualties? Χοντρό. Στα μάτια μου, η γυναίκα και ο κολλητός του Hoffman ήταν οι τραγικοί αφανείς ήρωες.