Τον Δεκέμβρη είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι αυτό το ανερχόμενο ντουέτο από το Manchester είχε αρχίσει να μου αρέσει σημαντικά. Κατέβασα το Happiness, το debute album τους λοιπόν, και σιγουρεύτηκα πλέον για τα καλά ότι, παρά την mainstream επιτυχία τους στη Ελλάδα και παρά του γεγονότος ότι τους έμαθα από το ραδιόφωνο, το MAD και το MTV (είμαι αρκετά προκατειλειμένη σε τέτοια θέματα και γενικά σνομπάρω ίσως και υπερβολικά τα μουσικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε αντίθεση με τα μουσικά blogs και την επιρροή από φίλους που είναι πηγές που εμπιστεύομαι και εκτιμώ), ο ήχος τους με ιντρίγκαρε και ότι θα ήθελα πάρα πολύ να τους δω live ώστε να το διαπιστώσω και στην πράξη ότι ναι, όντως αξίζουν. Η μουσική τους έχει πολλές ηλεκτρονικές, pop, glam και σχεδόν vintage 80s αποχρώσεις που μοιάζουν να παίρνουν κάτι παλιομοδίτικα ξεπερασμένο και να το κάνουν φρέσκο. Κάθε τόσο μου θυμίζουν και κάποιον: τους A-ha στα pop στοιχεία και λίγο θεατρικά φωνητικά, τους Joy Division στον ήχο και στην ψυχρότητα (πόσο τυχαία να είναι η κοινή καταγωγή?), τους Diorama και άλλα darkwave electro συγκροτήματα ίσως.. Ο τραγουδιστής Theo Hutchcraft με κάνει να σκέφτομαι τον Frank Sinatra και ας ακούγεται τρελό, και η φωνή του μου φέρνει στο μυαλό τον Sivert Hoyem, ίσως και τον Nick Cave.. Το ντύσιμο και των δύο μου θυμίζει τα συγκροτήματα στις αρχές του rock & roll, όταν όλοι φόραγαν κουστούμια είτε τους πήγαιναν, είτε όχι. Έχουν την φινέτσα και την κομψότητα της παλιάς σχολής και όχι την υπερβολή και την επίδειξη της goth εμμονής με την dressing up smart αισθητική τους. Αλλά ανάμεσα σε όλες αυτές τις επιρροές-ομοιότητες θα μπορούσαν οι Hurts να με πείσουν ότι έχουν προσωπική άποψη και δύναμη στην πράξη? Θα κατάφερναν και σε ζωντανή εμφάνιση να περάσουν μια δικιά τους γραμμή , όπως με μυστήριο τρόπο το καταφέρνουν στο studio album τους?
Theo Hutchcraft - πέστε μου ότι δεν μοιάζει με τον Sinatra!
Αυτό το τραγούδι το έχω λατρέψει και το θεωρώ πολύ γλυκό <3
Στο Fuzz δεν είχε πολύ κόσμο δυστυχώς. Αυτό οφειλόταν βασικά στο ότι η 25η Μαρτίου έπεσε παρασκευή φέτος κι πολλοί την είχαν κάνει για το 3ήμερο αφήνωντας την Αθήνα μισοάδεια, και δεύτερον στο ότι η συναυλία των Hurts είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 12 Δεκέμβρη αλλά αναβλήθηκε τότε, αφήνωντας όσους είχαν αγοράσει εισητήρια λίγο στο φλου σχετικά με το πότε θα γινόταν τελικά και αν θα γινόταν. Επιπλέον, δεν είχε γίνει και πολύ γνωστή κατά τη γνώμη μου η νέα ημερομηνία: εγώ το έμαθα μόλις μια βδομάδα πριν από μια αφίσα στο Γκάζι και πολλοί γνωστοί μου δεν ήρθαν γιατί το εμαθαν τελευταίες μέρες! Τέσπα, εμάς δεν μας χάλασε καθόλου το ότι δεν είχε τρελό κόσμο γιατί βρήκαμε τέλειο σημείο να σταθούμε και ας μην είχαμε φτάσει νωρίς.
Είχαν και πολύ επιβλητικό φωτισμό, λευκό και πολύ δυνατό.
Λοιπόν, οι Hurts ήταν μακράν καλύτεροι από ότι περίμενα! Ίσως να έχω συνηθίσει να κρατάω μικρό καλάθι βέβαια, αλλά πραγματικά τα Aγγλάκια αυτά με κέρδισαν. Η φωνή του Hutchcraft είναι πραγματικά υπέροχη και με πολλές δυνατότητες, και φαίνεται ότι είναι στα ντουζένια της λόγω ηλικίας και σε γεμίζει φρεσκάδα. Ίσως αυτό να είναι και το βασικό προτέρημα του ντουέτου: είναι νέοι και όμορφοι, με αυτοπεποίθηση και ύφος, και σου περνάνε εύκολα την αίσθηση της νεανικής αλλά συγκροτημένης συνειδητοποιημένης άνεσης και όχι απλά του εφηβικού πανζουρλισμού. Ενώ είναι μικρότεροι μου και οι δύο, γύρω στα 24 και 26 τους αν θυμάμαι καλά, είναι σαφές ότι έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι θέλουν να δείξουν στον κόσμο. Παρουσιάζουν το δημιούργημα τους με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, δίνωντας την εντύπωση ότι έχουν μελετήσει την παράσταση και έχουν πάρει αποφάσεις για κάθε λεπτομέρεια, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ένας σχεδιαστής θα έκανε για την παρουσίαση μια νέας κολεξιόν. Εκτός από την παρουσίαση των τραγουδιών και την κίνηση τους, τα ρούχα, τα μαλλιά, το φως, τα λουλούδια που πέταγαν, όπως τα music videos τους. Αυτή είναι η αισθητική τους άποψη για το live και το συντομότερο που κάποιος θα το αντιληφθεί και θα το αποδεχτεί, τόσο το καλύτερο, γιατί οι Hurts απέχουν αντιδιαμετρικά σχεδόν από τον αυθορμητισμό και το τυχαίο γεγονός που αποτελούν άλλα live με εντελώς free αντιμετώπιση του event. Κάποιοι από εμάς προτιμούν το πρώτο, άλλοι το δεύτερο, εγώ και τα δύο να σας πω την αλήθεια, αρκεί να είναι καλοφτιαγμένα και αυθεντικά. Πιστεύω μάλιστα ότι ακόμα και σε μια συναυλία-παράσταση όπου κάθετι είναι προμελετημένο, το κοινό και πάλι μπορεί να "ξεφύγει" εφόσον οι χειρισμοί του καλλιτέχνη είναι έξυπνοι και σωστοί.
ο Theo Hutchcraft πάλι <3
Έτσι, όταν ο Hutchcraft πετάει το μικρόφωνο στο πάτωμα σαν να είναι το μπάσο του Simonon ή κάνει τις σπαστικές νευρικές κινήσεις που έκανε και ο Ian Curtis ή όταν στέκεται ευθυτενής και τραγουδάει με ένα ήρεμο γλυκανάλατο μειδίαμα αλά Sinatra, θέλω να πιστεύω ότι γνωρίζει καλά το ποτ πουρί αντιγραφών που πουλάει στο κοινό του. Γιατί αν όλα αυτά δεν είναι προμελετημένα τότε είναι τζούφια πολύ απλά γιατί ο Simonon ήταν εκτός ελέγχου όταν έσπασε το μπάσο στη θρυλική φωτογραφία, ο Curtis ήταν τρελό ψυχάκι με επιλειπτικές κρίσεις και είναι πασίγνωστο ότι τέλος πάντων αυτοκτόνησε κιόλας στην ηλικία των 24 (σύμπτωση :Ρ) και ο Sinatra ήταν σταρ σε μια εποχή που το γλυκανάλατο ύφος πήγαινε χέρι χέρι με τα τραγούδια του και την επιτυχία στο χώρο και στις γυναίκες. Σε μένα πάντως δεν μοιάζει με τυχαία μόστρα, ανεξάρτητα από το πόσο καλά γίνεται, αλλά με τακτική που κρύβει αρκετή σκέψη στους συνδυασμούς της και αποφάσεις που περιλαμβάνουν και την εμφάνιση τους και των συνοδευτικών μελών. Η ύπαρξη του συμπαθέστατου τενόρου που κάνει backing vocals αλλά και έχει ολόδικά του κομμάτια αλά όπερα σε κάποια τραγούδια είναι άλλο ένα στοιχείο της επιτηδευμένα classy προσέγγισης των αγοριών. Καμιά φορά μόνο, σκέφτηκα μήπως η προσπάθεια τους αυτή για επίδειξη ηρεμίας και επιπέδου να είναι η ίδια με την εμμονή των Άγγλων να τονίζουν την middle class ή upper class προέλευση τους, έτσι όπως εγώ το διαπίστωσα όσο ζούσα εκεί. Μια εμμονή που σε μένα φανέρωνε ανασφάλεια και με απωθούσε, κάνωντας με να γενικεύω με τη σειρά μου ότι στην Ελλάδα κανείς δεν μιλάει για τάξεις εκτός πολιτικών συζητήσεων και τέλος πάντων, ποιος χέστηκε?
Απόλαυσα παρά όλες αυτές τις σκέψεις πάρα πολύ την συναυλία. Άλλωστε δεν θα μπορούσα να μην το κάνω μετά την καταπληκτική αρχή: στο τέλος του πρώτου τραγουδιού ο Theo έπιασε κάτι από τη σκηνή και το πέταξε στο κοινό. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το είδα να έρχεται κατα πάνω μου, ντρουγρού όμως, και να σκάει στο κεφάλι μου! Σαστισμένη εντελώς κατάλαβα ότι ήταν λουλούδια! Έσκυψα γρήγορα και έπιασα ένα λευκό τριαντάφυλλο και ευτυχώς ένα δεύτερο είχε πέσει και δίπλα στη φίλη μου! Επιτρέψτε μου λοιπόν να fangirlιστώ λιγουλάκι και να πω ότι ξετρελάθηκα που μου έτυχε κάτι τέτοιο, και ότι ενώ ο Hutchcraft πέταξε μέχρι το τέλος της συναυλίας γύρω στα 8 λουλούδια, εγώ θα θυμάμαι πάντα ότι ήμουν αυτή που έπιασε το πρώτο λευκό τριαντάφυλλο από τα χεράκια του :) ε, δεν είναι και λίγο! Έχει και συνέχεια όμως!
Μες την καλή χαρά η κυρία!
Η συνολική εικόνα των Hurts ανεξάρτητα από το τι κρύβεται στα μυαλά και τις καρδιές τους, είναι άψογη και η συμπεριφορά τους προς τους fans πολύ ζεστή και ειλικρινής. Έτσι, όταν τελείωσε η παράσταση εγώ ανυπόμονη και αποφασισμένη έμαθα ότι παίζει να βγουν από την πίσω πλευρά του Fuzz για αυτόγραφα. Δεν περιμέναμε ούτε 10 λεπτά και βγήκαν και οι δύο, υπέγραψαν τα εισητήρια κλπ όλων των fan που περίμεναν εκεί, έβγαλαν φωτογραφίες και ήταν απόλυτα ευγενικοί και ίσως λίγο συνεσταλμένοι ή τέλος πάντων χαμένοι μετά το live. Να σημειώσω εδώ ότι όπως λέω και στον τίτλο, τα ελληνικά charts είναι τα μόνα που έχουν δώσει ως τώρα πρώτη θέση στο Happiness, πράγμα που ο Hutchcraft ανέφερα τουλάχιστον 4 φορές στη συναυλία. Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο που στην Ελλάδα βγήκαν στη μέση του δρόμου για υπογραφές κ.λ.π. Έχω λοιπόν λελουδικό, αυτόγραφο, άθλια δυστυχώς φωτογραφία από κινητό και αγκαλιά από τον κούκλο Theo που με τη φινέτσα του, την ευγένεια, το επίπεδο αλλά και την αξιοπρέπεια του με έκανε να θυμηθώ όλα τα καλά που εντόπισα στους Άγγλους κάποτε και τα οποία με έκαναν εν τέλει να αγαπήσω έναν λαό που δεν είχα προηγουμένως σε μεγάλη εκτίμηση.
p.s. Κιχ για τον Adam Anderson? E, τι να κάνουμε.. Ο καθένας με τις αδυναμίες του :] χεχε!
Εδώ δεν ανέφερα καν τα hits τους Wonderful life, Better than love και Stay....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου