Λοιπόν, εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, κάνω στο fb αυτό το 30 day song challenge όπου πρέπει κάθε μέρα να ποστάρεις ένα τραγούδι που ταιριάζει στην περιγραφή της ημέρας. Συνήθως δυσκολεύομαι να διαλέξω ένα τραγούδι, καθώς για κάθε τι που με ρωτάνε, πάντα βρίσκω πολλά και δεν μπορώ να διαλέξω εύκολα. Το μεγαλύτερο κακό ως τώρα έγινε με την κατηγορία song from your fav album... Ήταν ηθικό το πρόβλημα :Ρ Κατά καιρούς κολλάω με cd τα οποία μπορεί σε βάθος χρόνου να μην είναι τα αγαπημένα μου ή τέλος πάντων αυτά που εκτιμάω περισσότερο απ' όλα.. αλλά έτσι δεν γίνεται και με τους γκόμενους: αυτοί με τους οποίους κολλάς καμιά φορά, δεν είναι και αυτοί που εκτιμάς ή συμπαθείς περισσότερο! Anyway, αποφάσισα να βάλω ένα τραγούδι από ένα album που έχω λιώσει τελευταία και ας μην είναι το πιο ενδεικτικό των αγαπημένων μου, γιατί πολύ απλά αυτά τα ερωτηματολόγια έχουν πλάκα ακριβώς επειδή αν τα κάνεις σε άλλη φάση της ζωής σου απαντάς άλλα αντ' άλλων!
Μου ήρθε έτσι η έμπνευση, τύπου high fidelity [όποιος μας ξέρει καλά, εμένα και την Ήρα, ξέρει και ότι είμαστε μανιακές με τις λίστες και τα top5, 10, 1000...] να καταγράψω τα album/cd τα οποία έχω κυριολεκτικά λιώσει κατα καιρούς. Σύνολο, αποκλείωντας τις ανακατεμένες συλλογές βέβαια και με αυστηρά κριτήρια "λιωσίματος", βγήκαν 36. Σε ένα κουτάκι εδώ μπροστά μου, έχω 36 χαρτάκια με νούμερα 1 ως 36. Κάθε τόσο θα τραβάω μερικά στην τύχη και θα γράφω για τα album στα οποία αντιστοιχούν. Και ανάλογα με το πόσα έχω να πω κάθε φορά, θα γράφω για 1 ως 3 album φαντάζομαι. Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέρον όλο αυτό το concept! Εμένα με τράβηξε πολύ από την άποψη ότι έτσι θα ασχοληθώ με ότι αγάπησα μουσικά από παιδί, θα το κρίνω, θα το σχολιάσω και θα καταλήξω στο τι πιστεύω για αυτό τώρα! Πάμε λοιπόν!!
no14. Marilyn Manson - Mechanical Animals
Του 1998, αλλά πιστεύω ότι το αγόρασα μεταξύ 2001-2002, όταν πήγαινα λύκειο.
Καθώς κρατάω τώρα το cd στα χέρια μου, το νιώθω ακόμα πολύτιμο κατά κάποιο τρόπο. Φταίει και το packaging του: χάρτινο cover από το οποίο βγαίνει συρταρωτά η πλαστική θήκη η οποία έχει ελαφριά μπλε απόχρωση (και χρησίμευε στο να μπορει κανείς να διαβάσει διάφορα μυνήματα γραμμένα με ελαφρύ κίτρινο μελάνι στο booklet), βιβλιαράκι που διαβάζεται και από τις δύο πλευρές και έχει άρα δύο εξώφυλλα, τέλεια γραφιστική δουλειά από άποψη concept αλλά και design, και τέλος το cd που είναι και καλά λευκό χάπι. Θυμάμαι όταν το είχα αγοράσει, ήταν σαν να άνοιγα το σεντούκι με το θησαυρό! Τι τρομερή η ηδονή της συσκευασίας όταν έχει πολλά να σου προσφέρει!! (Σε αυτό θα επανέλθω και αλλού, που ταιριάζει ακόμα περισσότερο!)
Το concept του album ήταν τα ναρκωτικά και η show biz: η λευκή πλευρά για τα drugs και η πιο glam με τίτλο Omega and the mechanical animals, για το star system (το concept του Omega φανερά επηρρεασμένο από το alter ego του David Bowie, Ziggy Stardust). Όλα τα τραγούδια περιγράφουν διάφορες πτυχές της ίδιας αλήθειας: ναρκωτικά και modeling και starιλίκι, το "χάσιμο" μέσα τους, η βαρεμάρα και η έλλειψη άλλων ενδιαφερόντων, ο εθισμός, ναρκωτικά και sex sex sex, τσακωμοί, καταθλίψεις, αποκούμπι, ξενοιασιά, αντικοινωνικότητα, απαιτήσεις της κοινωνίας στις οποίες κάποιος δε μπορεί να ανταπεξέλθει, αποφυγή του πόνου, επιφανειακή ομορφιά, ναρκωτικά και rock όπως πάντα, κλπ κλπ. O Manson πάντα κριτίκαρε κοινωνικά φαινόμενα χωρίς να κατηγορεί
μονομερώς, και βλέποντας μια κατάσταση σφαιρικά. Δεν χαριζότανε, αλλά είχε και το επίπεδο να αναγνωρίζει τα λάθη από καθε πλευρά και όχι να ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους, αντιθέτως από τους συντηρητικούς πολέμιους του, που πάντα φόρτωναν διάφορα σε αυτόν, με γραφικό ιεροεξεταστικό τρόπο. Αυτό το cd σίγουρα είχε ενοχλήσει περισσότερο από όλα τα προηγούμενα του, πολύ απλά γιατί αφορούσε σε λεφτάδες, κοσμικούς και όλο τον ισχυρό χώρο της show biz, πολύ περισσότερο απ' ότι πριν. Το θέμα της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, τα προβλήματα της εφηβείας, τα σκατά των παπάδων και των πολιτικών, όλα εξίσου αν όχι σπουδαιότερα προβλήματα, δεν αποτελούσαν καρφί στην εξουσία της εικόνας και στο star system όπως το Mechanical animals. Πάντως, μπορει να περιγράφει όλη αυτή τη θολούρα κρίνοντας την παράλληλα, αλλά εκ των έσω, αφού ο ίδιος είχε και σοβαρά θέματα με αλκοολισμό.
Τώρα, κάποια κομμάτια μου φαίνονται λίγο εφηβικά για τα γούστα μου, αλλά βέβαια αυτό είναι αναμενόμενο. Κάποια άλλα ακόμα με ξεσηκώνουν και κάποια άλλα είναι από τα πιο γνωστά του (Dope show, I don't like the drugs but the drugs like me και Rock is dead). Υπάρχει και ένα με το οποίο κάποτε έριχνα τρελό τρελόοο κλάμα, και τώρα με ταράζει ακόμα, το The speed of pain. Έλεγε στο τέλος, I hope at least we die holding hands for always, και ενώ τώρα αμέσως σκέφτομαι μελόοο, επειδή το έχω συνδέσει με την πίκρα ενός εφηβικού έρωτα όταν πρέπει να τελειώσει, συγκινούμαι ακόμα!
Το αμφιλεγόμενο αυτού του album ήταν ότι διέφερε πολύ από τα παλιά και ήταν πολύ πιο ελαφρύ, οπότε πολλοί fans του Manson είχα δυσαρεστηθεί τρελά. Εγώ όμως πορώθηκα με αυτό το cd στη φάση που σιγά σιγά αποσυρόμουν από τη metal λατρεία μου και τις πολλές hardcorιές, και είχα ανάγκη κάτι πιο επιτηδευμένο, οπότε μου έσκασε κουτί.
Καλά, για το Manson θα πω και άλλα αργότερα γιατί υπάρχει και άλλο cd του στη λίστα! Πριν αφήσω αυτό το album όμως, να πω ότι μάλλον ηταν αυτό που τον έκανε πιο γνωστό στην Ελλάδα, και πυροδότησε όλες τις εξωφρενικά ηλίθιες φήμες/ανέκδοτα! Ότι έχει κάνει αλλαγή φύλου π.χ. Πάντα η εμφάνιση του ήταν τραβηγμένη, dark και θεατρική, αλλά η γυμνή εμφάνιση του στα video και στο εξώφυλλο, με πρόσθετο στήθος και μια αινιγματική κούρμπα στα γεννητικά όργανα, έκανε όλα τα χαζά αυτού του κόσμου να οργιάζουν σχετικά με το φύλο του Manson. Τα Wal Mart αρνήθηκαν να πουλάνε το cd! Δουλειά δεν είχε ο διάολος... και ενώ ήταν σαφές στο cd ότι παρίστανε το alter ego του, τον εξωγήινο Omega. Θα σας θυμίσω και την πραγματικά οργιόδους φαντασίας φήμη ότι και καλά ο Manson αφαίρεσε τα τελευταία κάτω πλευρά του για να μπορεί να κάνει στοματικό στον εαυτό του.... Ευφυές.... Ο ίδιος είχε κάποτε νομίζω πει ότι η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει τη φαντασία του κόσμου στις φήμες που βγαίνουν για αυτόν!
no 2. Placebo - Without you I'm nothing
Του 1998 επίσης, αλλά αυτό το είχα αγοράσει μάλλον το 1999, στην 1η λυκείου.
Μου ήρθε έτσι η έμπνευση, τύπου high fidelity [όποιος μας ξέρει καλά, εμένα και την Ήρα, ξέρει και ότι είμαστε μανιακές με τις λίστες και τα top5, 10, 1000...] να καταγράψω τα album/cd τα οποία έχω κυριολεκτικά λιώσει κατα καιρούς. Σύνολο, αποκλείωντας τις ανακατεμένες συλλογές βέβαια και με αυστηρά κριτήρια "λιωσίματος", βγήκαν 36. Σε ένα κουτάκι εδώ μπροστά μου, έχω 36 χαρτάκια με νούμερα 1 ως 36. Κάθε τόσο θα τραβάω μερικά στην τύχη και θα γράφω για τα album στα οποία αντιστοιχούν. Και ανάλογα με το πόσα έχω να πω κάθε φορά, θα γράφω για 1 ως 3 album φαντάζομαι. Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέρον όλο αυτό το concept! Εμένα με τράβηξε πολύ από την άποψη ότι έτσι θα ασχοληθώ με ότι αγάπησα μουσικά από παιδί, θα το κρίνω, θα το σχολιάσω και θα καταλήξω στο τι πιστεύω για αυτό τώρα! Πάμε λοιπόν!!
no14. Marilyn Manson - Mechanical Animals
Του 1998, αλλά πιστεύω ότι το αγόρασα μεταξύ 2001-2002, όταν πήγαινα λύκειο.
Καθώς κρατάω τώρα το cd στα χέρια μου, το νιώθω ακόμα πολύτιμο κατά κάποιο τρόπο. Φταίει και το packaging του: χάρτινο cover από το οποίο βγαίνει συρταρωτά η πλαστική θήκη η οποία έχει ελαφριά μπλε απόχρωση (και χρησίμευε στο να μπορει κανείς να διαβάσει διάφορα μυνήματα γραμμένα με ελαφρύ κίτρινο μελάνι στο booklet), βιβλιαράκι που διαβάζεται και από τις δύο πλευρές και έχει άρα δύο εξώφυλλα, τέλεια γραφιστική δουλειά από άποψη concept αλλά και design, και τέλος το cd που είναι και καλά λευκό χάπι. Θυμάμαι όταν το είχα αγοράσει, ήταν σαν να άνοιγα το σεντούκι με το θησαυρό! Τι τρομερή η ηδονή της συσκευασίας όταν έχει πολλά να σου προσφέρει!! (Σε αυτό θα επανέλθω και αλλού, που ταιριάζει ακόμα περισσότερο!)
 |
| Το λευκό εξώφυλλο |
Το concept του album ήταν τα ναρκωτικά και η show biz: η λευκή πλευρά για τα drugs και η πιο glam με τίτλο Omega and the mechanical animals, για το star system (το concept του Omega φανερά επηρρεασμένο από το alter ego του David Bowie, Ziggy Stardust). Όλα τα τραγούδια περιγράφουν διάφορες πτυχές της ίδιας αλήθειας: ναρκωτικά και modeling και starιλίκι, το "χάσιμο" μέσα τους, η βαρεμάρα και η έλλειψη άλλων ενδιαφερόντων, ο εθισμός, ναρκωτικά και sex sex sex, τσακωμοί, καταθλίψεις, αποκούμπι, ξενοιασιά, αντικοινωνικότητα, απαιτήσεις της κοινωνίας στις οποίες κάποιος δε μπορεί να ανταπεξέλθει, αποφυγή του πόνου, επιφανειακή ομορφιά, ναρκωτικά και rock όπως πάντα, κλπ κλπ. O Manson πάντα κριτίκαρε κοινωνικά φαινόμενα χωρίς να κατηγορεί
 |
| To Omega εξώφυλλο |
Τώρα, κάποια κομμάτια μου φαίνονται λίγο εφηβικά για τα γούστα μου, αλλά βέβαια αυτό είναι αναμενόμενο. Κάποια άλλα ακόμα με ξεσηκώνουν και κάποια άλλα είναι από τα πιο γνωστά του (Dope show, I don't like the drugs but the drugs like me και Rock is dead). Υπάρχει και ένα με το οποίο κάποτε έριχνα τρελό τρελόοο κλάμα, και τώρα με ταράζει ακόμα, το The speed of pain. Έλεγε στο τέλος, I hope at least we die holding hands for always, και ενώ τώρα αμέσως σκέφτομαι μελόοο, επειδή το έχω συνδέσει με την πίκρα ενός εφηβικού έρωτα όταν πρέπει να τελειώσει, συγκινούμαι ακόμα!
Το αμφιλεγόμενο αυτού του album ήταν ότι διέφερε πολύ από τα παλιά και ήταν πολύ πιο ελαφρύ, οπότε πολλοί fans του Manson είχα δυσαρεστηθεί τρελά. Εγώ όμως πορώθηκα με αυτό το cd στη φάση που σιγά σιγά αποσυρόμουν από τη metal λατρεία μου και τις πολλές hardcorιές, και είχα ανάγκη κάτι πιο επιτηδευμένο, οπότε μου έσκασε κουτί.
Καλά, για το Manson θα πω και άλλα αργότερα γιατί υπάρχει και άλλο cd του στη λίστα! Πριν αφήσω αυτό το album όμως, να πω ότι μάλλον ηταν αυτό που τον έκανε πιο γνωστό στην Ελλάδα, και πυροδότησε όλες τις εξωφρενικά ηλίθιες φήμες/ανέκδοτα! Ότι έχει κάνει αλλαγή φύλου π.χ. Πάντα η εμφάνιση του ήταν τραβηγμένη, dark και θεατρική, αλλά η γυμνή εμφάνιση του στα video και στο εξώφυλλο, με πρόσθετο στήθος και μια αινιγματική κούρμπα στα γεννητικά όργανα, έκανε όλα τα χαζά αυτού του κόσμου να οργιάζουν σχετικά με το φύλο του Manson. Τα Wal Mart αρνήθηκαν να πουλάνε το cd! Δουλειά δεν είχε ο διάολος... και ενώ ήταν σαφές στο cd ότι παρίστανε το alter ego του, τον εξωγήινο Omega. Θα σας θυμίσω και την πραγματικά οργιόδους φαντασίας φήμη ότι και καλά ο Manson αφαίρεσε τα τελευταία κάτω πλευρά του για να μπορεί να κάνει στοματικό στον εαυτό του.... Ευφυές.... Ο ίδιος είχε κάποτε νομίζω πει ότι η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει τη φαντασία του κόσμου στις φήμες που βγαίνουν για αυτόν!
no 2. Placebo - Without you I'm nothing
Του 1998 επίσης, αλλά αυτό το είχα αγοράσει μάλλον το 1999, στην 1η λυκείου.
 |
| Το εξώφυλλο |
Το φωτογραφικό υλικό έχει την αρρωστιάρικη αισθητική και δήθεν ρεαλιστική ματιά που θα θεωρούσε κανείς ψαγμένη τότε. Πολλά απ' τα τραγούδια έχουν τους ακαταλαβίστικους, δήθεν με βαθιά νοήματα αλλά στην πραγματικότητα απλά αλαμπουρνέζικους, στίχους. Ήταν νέοι και ήμασταν έφηβοι, οπότε τραγούδια του τύπου Every you every me χαρακτηρίζονται από μια χαζομάρα, ενώ άλλα όπως το Brick shithouse έχουν τον εφηβικό θυμό που νομίζει ότι εμπλέκεται σε ουσιαστικές διαφωνίες ενώ στην πραγματικότητα τρώγεται απλά με τα ρούχα του. Όλα αυτά με ενοχλούσαν και τότε, ίσως βέβαια λίγο λιγότερο, αλλά ποτέ δεν με χαρακτήριζε αυτή η εφηβική έξαψη της αδικίας εις βάρος μου ή των τσακωμών. Οποιοσδήποτε έδειχνε τέτοια σημάδια με απωθούσε. Θα μου πεις, και τότε πως σκάλωσα με το cd αυτό? Ε λοιπόν, τα κομμάτια ήταν δυνατά, γερή μουσική και φρέσκια για τότε, έμοιαζε να μην ντρέπεται για τίποτα αλλά και ταυτόχρονα να έχει ένα σωρό ανασφάλειες και τρυφερότητα. Πως να μην ταυτιστώ? Και οι στίχοι, όσο pretentious και αν ήταν η γενική αντιμετώπιση, ήταν καλοδουλεμένοι και εθιστικοί, και σε κάποια σημεία πραγματικά έξυπνοι ή πολύ έντονα φορτισμένοι. Το Pure morning έγινε σαν ύμνος των alternativoparty μας. Το Every you every me το έμαθε και η κουτσή Μαρία λόγω της ταινίας Cruel intentions που ήταν ένα ακόμα εφηβικό hit της εποχής (και μην κάνετε κορίτσια ότι ξεχάσατε που είχαμε πάθει όλες σμπαρακουάκ με τον Ryan Phillippe..). Το The crawl, το Ask for answers και το My sweet prince όμως έμειναν αναλλοίωτα, και το πρώτο παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδιου που άκουσα ποτέ. To δυνατό Scared of girls επίσης επιμένει να με ξεσηκώνει.
Και ένα σκηνικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Πρωτοχρονιά 2000, γύρω στη 1 τη νύχτα πηγαίναμε οικογενειακώς σε κάτι σόγια (σπάνιο φαινόμενο, δεν θυμάμαι γιατί) και παρακάλεσα τους γονείς μου να σταματήσουμε από το σπίτι του φίλου μου του Σπύρου. Τότε με τον Σπύρο που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος μου, ήμασταν κολλητοί, και τα είχα με τον κοινό κολλητό μας, πράγμα που μάλλον διέλυσε τις σχέσεις μας.. Τεσπά, το θέμα είναι ότι ο Σπύρος μου είχε μάθει τους Placebo. Πλησιάζοντας στην πόρτα του, άκουσα φασαρία πολλή από μέσα. Έπαιζε πολύ δυνατά μουσική. Φυσικά έπαιζε το Without you I'm nothing... Χτύπησα το κουδούνι πολλές φορές και όταν επιτέλους με άκουσαν και άνοιξαν την πόρτα, τους βρήκα όλους ήσυχους, καθισμένους στο πάτωμα να ακούνε το τραγούδι με μια αναπόφευκτη μελαγχολία στο βλέμα. Μα είναι πρωτοχρονιά ρε γαμώτο! σκέφτηκα. Μου φάνηκε τόσο αταίριαστο που κόντεψα να βάλω τα γέλια, είπα πέντε κουβέντες και έφυγα γιατί ούτως ή αλλως βιαζόμουν. Αν αυτό σήμαινει να ανήκεις στους cool-one-year-olders τότε δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Και εγώ το λάτρευα το τραγούδι, αλλα για μένα εκείνη τη βραδιά, υπήρχαν και άλλα πράγματα στον κόσμο, κεφάτα πράγματα :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου