Η παραλία της Καλόγριας και το δάσος της Στροφιλιάς είναι μέρη άρρηκτα συνδεδεμένα με την φοιτητική μου ζωή στην Πάτρα και ένας λόγος που λατρεύω την Πελοπόννησο. Έχω μια μανία γενικά με τη φύση και τις άγριες περιοχές, η αδερφή μου με λέει με κάποια ενόχληση "παιδί της ζούγκλας" λόγω των κολλημάτων μου με τα σκαρφαλώματα και τις ντετεκτιβικές παρακολουθήσεις ζώων και πετούμενων μες τα δάση... Στην Πάτρα είχα τη δυνατότητα να παίρνω το αυτοκίνητο μια στο τόσο και να τρέχω από 'δω και από 'κει, και σε λίγο χρόνο να βρίσκομαι ανάμεσα σε οργιώδη βλάστηση, πράγμα που μου λείπει πολύ στην Αθήνα. Η Καλόγρια ήταν από τους πολύ στάνταρ προορισμούς μου, χειμώνα καλοκαίρι. Η περιοχή απέχει περίπου μισή ώρα από την Πάτρα. Παίρνεις την εθνική Πατρών-Πύργου μέχρι μια έξοδο προς Άραξο, όπου υπάρχει και μια μικρή ταμπέλα που λέει Λάππα και Καλόγρια μαζί με όλα τα άλλα μέρη. (Προσοχή: δεν χρειάζεται να στρίψεις στην προηγούμενη έξοδο που είναι για Άραξο, αλλά και Ράχη, Σαγαίικα) Από εκεί, φτάνεις στο χωριό Λάππας ακολουθώντας το δρόμο και πρέπει να στρίψεις δεξιά για να περάσεις τις γραμμές του τρένου και να κατευθυνθείς προς Μετόχι και Καλόγρια. Στην πρώτη διασταύρωση πριν το Μετόχι, παίρνεις τον αριστερό δρόμο και σιγά σιγά μπαίνεις στην αγαπημένη μου περιοχή.
Τα λιβάδια - άνοιξη 2008
Ο δρόμος προς την Καλόγρια, το κομμάτι με τα λιβάδια.
Θα διασχίσεις λιβάδια για βοσκή όπου το καλοκαίρι θα δεις αγελάδες ελεύθερες και κοπάδια προβάτων. Το νου σου γιατί βγαίνουν στο δρόμο συνέχεια, μη σκοτώσεις κάνα ζωντανό και το πληρώνεις. Τα ίδια λιβάδια είναι πλημμυρισμένα το χειμώνα που ανεβαίνει η στάθμη των νερών, σαν έλη γεμάτα ζωή. Υπάρχουν σημεία που τα βατράχια κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Ο δρόμος έχει τότε νερό δεξιά και αριστερά, μέχρι που φτάνεις μετά από λίγο στην πρώτη μεγάλη στροφή του δρόμου προς τα δεξιά και θα δεις το δάσος. Στα αριστερά σου υπάρχουν έλη και βαλτώδεις εκτάσεις, ανάλογα με την εποχή του χρόνου. Στα δεξία, ακόμα βοσκοτόπια και καλύβες, που και που μικρά τσοπανόσκυλα που σε κοιτάνε καχύποπτα. Το δάσος είναι μπροστά και σε υποδέχεται μεγαλοπρεπές. Τα δέντρα είναι πολύ εντυπωσιακά καθώς πρόκειται για κουκουναριές σε σχήμα ομπρέλας, πανύψηλες και καταπράσινες. Ο δρόμος ξετυλίγεται όλο στροφούλες ανάμεσα τους και περνάς σημεία όπου το δάσος είναι πυκνό, αλλά και ξέφωτα. Πραγματικά, το καλοκαίρι, η δροσιά που προσφέρει αυτό το σημείο της διαδρομής με τις κουκουναριές, αξίζει όλο τον καύσωνα που έχεις φάει στην εθνική από Πάτρα!
Οι κουκουναριές στο δάσος Στροφυλιάς - καλοκαίρι 2006
Τα Μαύρα Βουνά - καλοκαίρι 2007
Σταδιακά, στην αριστερή πλευρά εμφανίζεται η λίμνοθάλασσα Προκόπου. Πρόκειται για ένα κομμάτι μόνιμα καλυμμένο από νερό, με καλαμιέςς και βούρλα, στο οποίο θα δεις πάντα κοπάδια πουλιών, ακόμα και το καλοκαίρι που περνάνε συχνά αυτοκίνητα και τουρίστες. Στα βορειοδυτικά της λίμνης υπάρχουν τα απότομα Μαύρα βουνά που χωρίζουν την περιοχή της Στροφυλιάς και της Καλόγριας από τον Άραξο και το Γιαννισκάρι, μια άλλη συγκλονιστική και λιγότερο τουριστική παραλία, γιατί προσεγγίζεται μόνο από χωματόδρομο από ένα σημείο και έπειτα.
Τα έλη απέναντι από την λιμνοθάλασσα - χειμώνας 2011
Σε ένα σημείο δίπλα από το δρόμο θα δεις καλύβες που κάποτε λειτουργούσαν σαν μονάδες εθελοντικού τουρισμού. Εκεί υπάρχει ένα παρατηρητήριο από το οποίο μπορείς να χαζέψεις τη λίμνη και να δεις τα πουλιά καλύτερα αν έχεις κυάλια. Επίσης, από τα καλυβάκια ξεκινάνε και διαδρομές παράλληλα με τη λίμνη, με υπερυψωμένους ξύλινους διαδρόμους των οποίων τη χρήση δεν αντιλαμβάνεσαι το καλοκαίρι, αλλά είναι προφανείς το χειμώνα: όταν ανεβαίνει η στάθμη του νερού, χωρίς του διαδρόμους θα έκανες μπάνιο αντί για βόλτα.
Αγελάδες ελευθέρας βοσκής - χειμώνας 2011
Από την άλλη πλευρά του δρόμου, και προς τον κύριο όγκο του δάσους, θα βρεις που και που χωματόδρομους που το διασχίζουν και φτάνουν ως τη θάλασσα. Θα βρεις εκπληκτικά ξέφωτα, και το χειμώνα, έλη και μεγάλους βαθείς λάκους με νερό σε μέγεθος σπιτιού. Εδώ το δάσος είναι λίγο πιο άγριο και βόσκουν αγελάδες τις οποίες θα ακούσεις από μακρυά, από τις κουδούνες τους. Οι περισσότεροι χωματόδρομοι πλημμυρίζουν σε διάφορα σημεία το χειμώνα, οπότε να τσεκάρεις πάντα τι παίζει μετά πριν προχωρήσεις, ειδικά αν δεν έχεις τζιπ. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορείς να περάσεις ακόμα και χωρίς τετρακίνηση, γιατί οι λακούβες είναι αβαθείς και έχουν βότσαλα στον πάτο, και όχι λάσπη. Το χειμώνα θα βρεις και εδώ κοπάδια ακόμα και γερανών. Το καλοκαίρι, θα συναντήσεις λιγότερα αυτοκίνητα να χρησιμοποιούν αυτούς τους χωματόδρομους για να βγουν στην παραλία, απ' ότι στο τέρμα της παραλίας που πηγαίνουν οι περισσότεροι και γίνεται το σώσε, όχι μόνο στο παρκάρισμα, αλλά ακόμα και για να καταφέρεις να φύγεις, αφού ο μονόδρομος με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, γίνεται μία λωρίδα...
Το αγαπημένο μου ξέφωτο - χειμώνας 2011
Το γεφυράκι στο ποτάμι δίπλα από την παραλία - καλοκαίρι 2009
Στο τέρμα του κεντρικού μας δρόμου, περνάς ένα γεφυράκι και πας αριστερά προς την παραλία, περνώντας διάφορα ξενοδοχεία στην πορεία και πηγαίνωντας παράλληλα με ένα ποτάμι. Φτάνεις στην παραλία εκεί που χύνεται το ποτάμι στη θάλασσα και έχεις δύο επιλογές: ή να περάσεις με τα πόδια ένα γεφυράκι και να στρατοπαιδεύσεις στην πιο φασαριόζικη πλευρά (ενδείκνεται σε φοιτηταριό που καραδοκεί για λεία) ή να συνεχίσεις να πηγαίνεις δεξιά μέχρι το parking και με τα πόδια μπορείς από εκεί να φτάσεις ως τη μία άκρη της ατέλειωτης παραλίας (πιο ζευγαρακίστικες, χιπιτζιλέ και οικογενειακές καταστάσεις).
Στην κορυφή του αμμόλοφου
Στο τέρμα της παράλιας υπάρχει άλλο ένα θαύμα της Καλόγριας: ο τεράστιος αμμόλοφος! Τον βλέπεις από μακρυά και δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με τους μικρότερους αμμόλοφους στη βάση του. Αυτός ο γίγαντας φτάνει μέχρι τη μέση του λόφου, είναι λες και η άμμος ανέβηκε στο βουνό. Ξέρεις ότι πρέπει να ανέβεις! Όλοι ασχολούνται με τον αμμόλοφο: κάποιοι προσπαθούν να τον ανέβουν τρέχοντας (δεν παίζει..), άλλοι κουτρουβαλάνε κάτω βαρελάκια και γίνονται κώλος, άλλοι απλά αράζουν στην κορυφή και χαζεύουν τη θέα, κάποιοι τολμηροί έχω αποδείξεις ότι προσπαθούν να τον ανεβούν με τζιπ, και κάποιοι χαριτωμένοι σκαρφαλώνουν στην κορυφή και χώνονται στους θάμνους εκεί πάνω για να πάνε τουαλέτα ή να κάνουν σεξ ανενόχλητοι. Έχει το χαβαλέ του όπως και να 'χει!
Ο αμμόλοφος!! - καλοκαίρι 2007
Όταν πήγαινα λοιπόν -χμ- τρίτο (?) έτος, κάποιοι από την παρέα μας πέταξαν την ιδέα για beach party.. που αλλού? Στην Καλόγρια βέβαια! Μα είναι τόσο μακρυά.. Πως θα φέρουμε όλα τα πράγματα? Θα βρούμε αμάξια, όσοι έχουμε και βλέπουμε. Μουσική? Θα κουβαλήσουμε υπολογιστή και ηχεία! Ρεύμα καλέ? Θα φέρουμε γεννήτρια ρε!!!! Έχει ένας τύπος από τους ηλεκτρολόγους (αν θυμάμαι καλά)! Και φως? Πυρσούς και φωτιές! Θα κουβαλήσουμε και όλοι ποτά και θα φωνάξουμε όλο το πανεπιστήμιο!!!!
Και έτσι έγινε το πρώτο beach party στην Καλόγρια! Ήταν απίστευτη επιτυχία! Ήρθε άπειρος κόσμος, εκεί που νομίζαμε ότι θα είμαστε μόνο καμιά πενηνταριά, περάσανε τουλάχιστον 300 άτομα! Χαμός! Η γεννήτρια έτρωγε βενζίνη και σβήναν όλα αν δεν την είχαμε καλοταισμένη. Για τουαλέτες τρέχαμε στους αμμόλοφους τους χαμηλούς με τα κινητά για φακό και προσέχωντας να μην κατουρήσουμε κάναν άλλο χριστιανό στη βιασύνη! Ο μεγάλος αμμόλοφος ήταν το φόντο μας, και όλοι ανέβαιναν μέχρι πάνω έστω για μια φορά. Άξιζε να δεις το πάρτυ από ψηλά. Ένα σωρό κόσμος έκανε βραδινό μπανάκι και μετά στέγνωνε στις φωτιές και άλλοι χόρευαν σαν μανιασμένοι. Ήταν η απόλυτη επιτυχία!
Τόσο που το ξαναοργανώσαμε και τις 3 επόμενες χρονιές! Μάλιστα σιγά σιγά έφυγε από τον έλεγχο της ευρύτερης παρέας μας, πέρασε στα χέρια άλλων, άρχισε να έρχεται και κόσμος από τα ΤΕΙ και άλλοι πατρινοί, και να έχουμε 3 dj και 4 κάθε φορά, και ένα σωρό άσχετους που έκανα τα ζογκλερικά τους! Πραγματικά πιστεύω ότι ήταν μια από τις καλύτερες ιδέες της οποίας έτυχε να βρίσκομαι μπροστά, στη γέννηση της.
Άντε να βγάλεις φωτογραφίες της προκοπής σε beach party :Ρ - καλοκαίρι 2007
Μερικά από τα σκηνικά που δεν θα ξεχάσω ποτέ και έχουν σχέση με τα beach party αυτά, είναι καταρχάς οι οργανώσεις τους. Την πρώτη φορά, ο Κώστας που έβαζε τον υπολογιστή χρειαζόταν ένα πληκτρολόγιο και ενώ είχαμε ξεκινήσει, γυρίσαμε πίσω να φέρουμε μιας φίλης μου. Όταν το πήρε πίσω είχε τόση άμμο όσο είχε το μαγιό σου όταν ήσουν μπόμπιρας και σερνόσουν στα ρηχά. Στο δρόμο θυμήθηκαν να μας πουν ότι χρειαζόμαστε και άλλα παγάκια και τα αγοράσαμε τελικά από ένα βενζινάδικο της εθνικής. Μια άλλη φορά, γυρίζοντας γύρω στις 4 το πρωί, μόλις είχαμε βγει από το δάσος που έμοιαζε τόσο άγριο τη νύχτα, και πλησιάζωντας τα έλη, πέσαμε πάνω στην ομίχλη! Έμοιαζε να κινείται σαν αμέτρητα φαντάσματα, ένα τοπίο από καπνό σε psychedelic σχήματα! Ήταν τόσο όμορφο που έκανα αναστροφή και ξαναπεράσαμε. Καλά καλά δεν έβλεπα που οδηγάω, αλλά ήταν σαγηνευτικό, σαν να ήμασταν σε επαφή με κάτι θεϊκό. Άλλες φορές ξεμέναμε από βενζίνη για τη γεννήτρια και το πάρτυ σταμάταγε μέχρι κάποιος να φέρει από το κοντινότερο ανοιχτό βενζινάδικο, βάλε μισή ώρα αναμονή. Μια άλλη φορά, έφευγα από εκεί με την αυγούλα, περιμένωντας να ξεμεθύσω και να καθαρίσουμε κιόλας, και κοίταζα τους αμμόλοφους γεμάτους πατημασιές και σκούρες κηλίδες από τη χρήση της βραδιάς: ήταν σαν να τους είχε κατουρήσει λόχος ολόκληρος, εντελώς πουά! Άλλη καλή ανάμνηση είναι ο τρελός μανιακός μου χορός, όταν τύφλα και ξυπόλητη, έχασα τα λογικά μου όταν έβαλε το killing in the name, που τότε δεν ήταν τόσο χιλιοπαιγμένο. Πρέπει να έριξα μπύρα παντού.. Κάποτε γνώρισα και έναν τύπο, δεν θυμάμαι πως το λέγαν, που είχε πάει Βενεζουέλα και μου έλεγε ιστορίες και τον κρυφοζήλευα γιατί ακόμα δεν είχα πάει Κούβα που ήθελα. Κάποτε, είδα ένα φίλο μου μες τον πανικό της μουσικής, να περπατάει στα αβαθή νερά, μέχρι πολύ μέσα στη θάλασσα με τα ρούχα, και ήξερα ότι πήγε εκεί να απομονωθεί γιατί η πρώην του ήταν με άλλον στο πάρτυ. Τον θυμάμαι ακόμα να περπατάει προς τα μέσα και να βλέπω μόνο την πλάτη του, αλλά να είμαι σίγουρη ότι κλαίει. Τόσες πολλές παρέες, τόσοι γνωστοί, να τρέχω από πηγαδάκι σε πηγαδάκι πάνω στην άμμο, αλλού να πατάς και αλλού να βρίσκεσαι μες το μεθύσι και να πέφτεις με τα μούτρα στην άμμο και να πέφτουν άλλοι από πάνω σου.. Ο φιλοξενούμενος μου, ο μεξικάνος Sasha, να αντιγράφει τις χορευτικές μου φιγούρες σαν παιδί και να αντιγράφει την απελπισία από το κάψιμο του χεριού μου, νομίζωντας ότι κάνω air guitar....χαχαχαχα!! Ήταν ωραίες φάσεις αυτές και μετά ξέραμε ότι μας περίμενε το καλοκαίρι. Συνήθως, κάναμε και άλλο ένα πάρτυ το σεπτέμβρη μετά την εξεταστική, αν ο καιρός ήταν καλός.
Έτσι λοιπόν, τώρα που αφήναμε πια το σπίτι στην Πάτρα, εφόσον και η αδερφή μου είχε σχεδόν τελειώσει τις σπουδές της, δεν άντεξα να μην πάω στην Καλόγρια. Θα ήταν ασυγχώρητο. Πήγαμε στο δάσος, στη λίμνη, στην παραλία και στον αμμόλοφο, κάτσαμε εκεί όλη μέρα. Στην παραλία, ο βοριάς είχε πετάξει έξω τα κοχύλια από τη θάλασσα κατά χιλιάδες. Ήταν άπειρα, οπότε μάζευα μόνο τα πιο μεγάλα και εντυπωσιακά. Σκέφτηκα ότι το νερό με κάνει να λατρεύω αυτά τα μέρη. Ότι αγαπώ έχει σχέση με τη θάλασσα. Είδαμε το ηλιοβασίλεμα και υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη, να ξανάρθουμε εκέι, σε αυτό τον τόσο αγαπημένο τόπο.
Αυτό το έγραψα πριν λίγο καιρό και είναι όντως σελίδες ημερολογίου. Είναι πολύ φορτισμένο κείμενο και γι'αυτό αν το αρχίσετε, παρακαλώ να το διαβάσετε όλο, αλλιώς θα έχετε λειψή άποψη για μένα και για το τι εννοώ.
Καμιά φορά που νιώθω μόνη και είναι αργά τη νύχτα και είμαι ζορισμένη, τον σκέφτομαι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και για το άλλο, ανάλογο αγόρι, στο πρώτο έτος. Με κυκλώνει μια μελό θολούρα τόσο δυσβάσταχτη, όσο εκείνη τότε που έκλαιγα χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, πάνω από ένα πιάτο μακαρόνια. Και τώρα το επαναλαμβάνω καμιά φορά, παίζωντας 2D καθυστερημένα παιχνίδια στο laptop πριν κοιμηθώ. Με πιάνει μια τεράστια σύγχυση και προσπαθώ να μην δακρύσω και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου γρήγορα καθώς βουρκώνω και κάπου μισοχάνω το γεγονός ότι παίζω ακόμα, και κάπου μισοχάνω το γεγονός ότι κλαίω γιατί προσέχω μη χάσω. 'Οταν χάνω τελικά, σκέφτομαι πλέον με την ησυχία μου ότι σιγά σιγά τα ενθύμια της ύπαρξης του αρχίζουν να την κάνουν από το δωμάτιο μου. Το έχουμε διαλύσει εδώ και ένα χρόνο και είναι κάπως γελοίο το ότι έχω ακόμα φωτογραφίες του στο γραφείο μου. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που δεν θέλω ούτε να τα βλέπω, όπως οι ηλίθιοι μαγνήτες που μου χάριζε κατά δεκάδες και που πια δεν είχα που να βάλω, όμως άλλα ούτε που με ενοχλούν.
Όταν με πιάνουν αυτού του είδους οι συναισθηματισμοί, τους αναγνωρίζω αμέσως πριν καν αρχίσουν, και για να τους τρομοκρατήσω και να φύγουν, σκέφτομαι εμένα. Στην αρχή δε μπορώ. Σκέφτομαι μόνο αυτόν και πόσο πρέπει να τον πλήγωσα. Το κλάμα μου είναι σχεδόν ασυγκράτητο τότε. Μετά φιξάρομαι καλύτερα και κάποτε καταφέρνω να σκέφτομαι εμένα, μόνο εμένα, τα όνειρα μου, τους στόχους μου, την ιδέα για τον εαυτό μου. Φέρνω παραδείγματα. Τότε που έπρεπε να πάω στο γαμημένο το Εδιμβούργο και μουλωχτά μου το σαμποτάριζε χωρίς να το πει στα ίσα ότι δεν ήθελε να πάμε, και τελικά δεν κατάφερα να πάω ποτέ. Το Εδιμβούργο incident αρκεί για να γίνω τούρκος. Τι βουρκωμένη και μαλακίες. Θυμάμαι όλα όσα με ώθησαν. Εστιάζω ξανά στο θυμό μου, στην απόφαση μου και σε όλα τα σημεία που ζύγιασα λογικά στην πορεία και κατέληξα εδώ που είμαι. Και νιώθω ότι έχω δίκιο. Νιώθω την καρδιά μου να γίνεται πέτρα, κατάξερη και αποφασιστική, και νιώθα την ύπαρξη του να με πνίγει. Με κρατάς πίσω.
Ποτέ -στο ορκίζομαι αυτό- δεν παρεξήγησα τις προθέσεις σου και είμαι σίγουρη ότι ήθελες πάντα το καλύτερο μου. Αλλά οι προθέσεις δεν φτάνουν και η αγάπη δεν είναι αρκετή για να φροντίσει έναν άνθρωπο. Ίσως να έφτανε για 1 χρόνο. Στα 2 έιχα ήδη χάσει κάποιες φιλοδοξίες και η τριβή μου με τον υπόλοιπο κόσμο δεν ήταν αρκετή. Στα 3 χρόνια είχα αρχίσει να χάνομαι, περιμένωντας να με θρέψει σκέτη αγάπη. Ποιος σκέφτηκε αυτή την ανοησία, ότι σκέτη η αγάπη αρκεί? Προφάνως κάποιος που ούτε αγάπησε πολύ, αλλά ούτε και αντιμετώπισε φυσικά εμπόδια. Και ας μην το θέλησες ποτέ, έφτασα σε ένα σημείο που πλέον με κρατούσες απλά πίσω.
Σκέφτομαι όλους αυτούς που με γνώρισαν χωρίς εσένα. Τι ιδέα θα μπορούσαν να έχουν για μένα χωρίς να ξέρουν για σένα? I mean, for fuck's sake, ήσουν όλη μου η ζωή για τόσα χρόνια! Τι βλέπουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα μου? Υπάρχεις εκεί? Νιώθω καμιά φορά πως κάπως θα έπρεπε να μπορώ να αποδείξω ότι υπήρξαμε μαζί γιατί αλλιώς δίνω μια μισακή εικόνα του ποια είμαι. Ήταν παρανοϊκά τα όσα περάσαμε, ήταν τεράστια όλα αυτά και ας είχαμε ξαναερωτευτεί στη ζωή μας, και ας είχαμε ξανά μεγάλες σχέσεις και οι δύο. Έμοιαζε τόσο σαν να ήμασταν ο τελευταίος σταθμός. Τώρα οι άνθρωποι με βλέπουν και είμαι αδιάφορη και ανεξάρτητη και μόνη και πολύ συχνά, τόσο απορροφημένη από την κοινωνική μου ζωή και τα χαζογκομενικά περιστασιακά μου, που δεν θα μπορούν να φανταστούν καν εμένα όταν σε γνώρισα. Δεν θα φαντάζονται καν ότι μπορώ να αγαπήσω πραγματικά και να δοθώ, θα νομίζουν ότι το έκανα, με τον ίδιο τρόπο που τώρα πηδάω αυτούς τους λελέδες, χλιαρά. Αλλά εγώ σε αγάπησα σαν να ήσουν το τέλος μου, σαν παναγία, έτσι όπως δεν υπήρξα ποτέ και για κανέναν άλλο. Και οι μόνοι που το ξέρουν αυτό είναι ίσως οι λίγοι εξαιρετικά δικοί μου άνθρωποι, που ήταν εκεί και είδαν τις θυσίες που κάναμε για να είμαστε ζευγάρι. Τέτοιες που όταν ακούω για θυσίες αλλωνών μου έρχεται να ξεράσω. Μόνο κάποιος που γνωρίζει την κατάσταση, ξέρει και τι προσπάθεια απαιτούσε.
Λέω ότι αυτή η προσπάθεια με κούρασε. Ακόμα και τώρα λέω "δεν μπορώ", γιατί οι συνθήκες είναι οι ίδιες, άρα και η προσπάθεια θα είναι η ίδια, άρα δεν μπορώ να γυρίσω. Αλλά είναι λίγο ψέμα. Και όλο αυτό το θεώρημα μου περί δύναμης -ότι θα δυναμώσω αν σε αφήσω- σκατά, δεν διορθώθηκε. Τώρα νιώθω πιο αδύναμη από ποτέ. Παρόλα αυτά, αντάλλαξα πρόθυμα την ηρεμία, την ασφάλεια και την αγάπη που μου πρόσφερες επί χρόνια, και τώρα σε γενικές γραμμές μιζεριάζω συναισθηματικά, νιώθω ανασφαλής, καταβεβλημένη, κενή και μόνη. Αλλά το επέλεξα έτσι πρόθυμα και ακόμα το υποστηρίζω, για έναν και μόνο λόγο: γιατί μόνη μου πρέπει να βρω το δρόμο. Γιατί δεν θέλω πια η ασφάλεια σου να με καθησυχάζει και να με ναρκώνει. Γιατί θέλω να κάνω όλα αυτά τα πράγματα. Γιατί θέλω να αποδείξω σε όλους ότι μπορώ. Γιατί ήθελα να κυνηγήσω τα όνειρα μου και εσύ, άθελα ή μη, με κράταγες πίσω. Γιατί έχω ακόμα πολύυυυυ δρόμο να καλύψω και πρέπει να το κάνω μόνη μου. Γιατί μπορεί να φωνάζω συνέχεια ότι δεν μπορώ, αλλά στην πραγματικότητα, δεν θέλω να είμαι μαζί σου. Θέλω να είμαι με εμένα. Και να αποφασίζω μόνο για εμένα και να μην χρειάζεται να βάλω εσένα πάνω από τον εαυτό μου ποτέ ξανά. Πρέπει να με ξαναγαπήσω. Και με εσένα να με αγαπάς, δεν γίνεται.
Κάπου εδώ, αναρωτιέμαι πως σκατά μου προκάλεσες αυτά τα συναισθήματα χωρίς να με υποτιμήσεις, να με πιέσεις ή να με κακομεταχειριστείς ποτέ, και πραγματικά απορώ για τις άλλες γυναίκες στον κόσμο! Είμαι άραγε τόσο στραβάδι πια ή τόσο lone wolf και ψωροπερήφανη, που προκειμένου να ανακτήσω τον σεβασμό και την εκτίμηση στον εαυτό μου, επέλεξα να πετάξω τον μεγαλύτερο έρωτα στα σκουπίδια και να πληγώσω έτσι αυτόν που αγάπησα όσο κανέναν άλλον στη ζωή μου?
Αυτό το post έπρεπε κανονικά να έχει γραφτεί μέσα Δεκέμβρη, στην πορεία όμως προέκυψαν χριστουγεννιάτικες διακοπές, υποχρεώσεις και νέα θέματα, και να που φτάσαμε τέλη Ιανουαρίου. Τελος πάντων, από το ολότελα, πάρτε το τώρα και hush hush!
Η Αποθήκη Γ στην προβλήτα
Πολλά χρόνια τώρα, από όταν ήμουν φοιτήτρια στα πρώτα έτη, θυμάμαι να λέω πως θέλω να πάω στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά φέτος μόλις κατάφερα να πάω, και δυστυχώς για 3 μέρες μόνο. Έστω, είπα και έφτασα με την Ήρα εκεί παρασκευή απόγευμα και αμέσως τρέξαμε να δούμε την πρώτη μας ταινία. Στην πλατεία Αριστοτέλους, απέναντι απο το γνωστό Ολύμπιον, υπήρχε ένα γυάλινο κουτί-δωμάτιο από όπου μπορούσες να προμηθευτείς εισητήρια, προγράμματα κλπ κλπ. Αρχικά, εγώ πήγαινα για το "The imperialists are still alive!" αλλά μας την έκανε, δεν είχε πια εισητήρια, πράγμα λογικό βέβαια, μόλις μία ώρα πριν την προβολή. Εφόσον δεν το παρακολούθησα δε μπορώ και να σας πω με σιγουριά περί τίνος πρόκειται, αλλά εμένα προσωπικά με ενδιέφερε πολύ το θέμα: μια κοπέλα που ζει στο Μανχάτταν μες τη χλίδα, ακολουθεί παράλληλα τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή καθώς από εκεί κατάγεται. Από ότι καταλαβαίνω, η ταινία μεταξύ άλλων, τονίζει αυτή τη διπλή ταυτότητα του να είσαι βολεμένος πλην πάντα ξένος σε άλλη χώρα, ιδέα πολύ γνωστή στην ιστορία μας, που όμως με απασχολεί πάντα, ειδικά όσο έβγαινα με τον Άγγλο μου και σκεφτόμουν ότι ενδέχεται να μετακομίσω κάποτε Αγγλία. Νομίζω ότι αυτή η αίσθηση διπλής ταυτότητας και μη απόλυτης ενσωμάτωσης είναι ότι πιο αναμενόμενο όταν είσαι μετανάστης, αλλά για κάποιο λόγο πιστεύω ότι θα μπορούσε να με τρελάνει κανονικά. Anyway, να και το trailer:
Τελικά, είδαμε στην μάλλον μικρή αίθουσα John Cassavetes -<3- στην προβλήτα, το "La Lisiere" (Η άκρη), ένα πάρα πολύ ατμοσφαιρικό γαλλικό έργο, στο οποίο παίζουν βασικά έφηβοι και παιδιά, των οποίων η ταινία τονίζει κυρίως την σκοτεινή πλευρά. Εγώ προσωπικά το απόλαυσα πολύ και δεν το περίμενα τόσο καλό. Το ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς πρωτότυπη η ιδέα μιας ομάδας εφήβων στην επαρχία που παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια, βγάζουν λάθος συμπεράσματα, γίνονται εριστικοί και ανεδείς και τελικά φτάνουν ακόμα και στο έγκλημα, και όλα αυτά εν μέρει λόγω της μαλακίας της εφηβείας τους και της ανικανότητας των γονιών τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται όλα αυτά είναι πρωτότυπος και λίγο ανατριχιαστικός. Πολύ ησυχία, πολύ δάσος, πολύ νύχτα, τα περισσότερα γίνονται χωρίς εξηγήσεις ή λόγια, και αυτό χτίζει την ατμόσφαιρα. Τρομάζεις παρόλο που δεν είναι ταινία τρόμου. Και οι νέοι που παίζουν είναι όλοι τους, αγόρια κορίτσια, πολύ χαρακτηριστικές και ιδιαίτερες φάτσες που σε γοητεύουν παρόλο που θες να τα σπάσεις όλα στο ξύλο. Πιστεύω αξίζει να τη δείτε, αλλά να περιμένετε κάτι πιο σοφιστικέ και ήρεμο, που βασικά πλάθει χαρακτήρες, και να την αντιμετωπίσετε ως παραμύθι ή τραγωδία, αλλιώς δεν θα πάρετε εξηγήσεις και δεν θα σας αρέσει η κατάληξη. Κατ' εμέ, ότι έγινε στο τέλος, ήταν η λογική συνέχεια όλης της ταινίας και δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Το σάββατο δεν πήγαμε να δούμε καμία ταινία καθώς 1ον ήμασταν πολύ απασχολημένες με το να διασκεδάζουμε με άλλους τρόπους και 2ον δεν μας είχε κάνει κλικ καμία ταινία εκτός από το περιβόητο Black Swan το οποίο όμως θα μπορούσαμε να δούμε και εκτός φεστιβάλ. Πήγαμε όμως στο πάρτυ λήξης του φεστιβάλ και ιδού: είχαμε πρώτα φάει και πιει στα λαδάδικα, οπότε όταν το παιδί που μας φιλοξενούσε πρότεινε τσάμπα μπύρες στο πάρτυ στην αποθήκη Γ, που βρίσκεται στο τέρμα της προβλήτας και δίπλα στα λαδάδικα, ξεχάσαμε την κούραση μας και τρέξαμε εκεί γύρω στις 2 το βράδυ. Παγωνιά στην προβλήτα, αλλά μέσα έβραζε ο τόπος. Η αποθήκη Γ είναι ένα μακρόστενο κτίριο που στο εσωτερικό του εκτός από τον ισόγειο χώρο, έχει και ένα τεράστιο πατάρι-μπαλκόνι που "τρέχει" καθ' όλη την περίμετρο και όπου γινόταν Ο χαμός! Από ένα σημείο και έπειτα ο κάτω χώρος ήταν άδειος και όλοι χόρευαν πάνω. Η κατάσταση ήταν τρομερή, ο κόσμος χόρευε, όχι μαλακίες, και ήταν μάλιστα πολύ καλός κόσμος, από συμπαθείς φυτούκλες σινεφίλ, μέχρι παρτυανιμαλάκια του τσάμπα ποτού, όλα τα είδη του κουλτουρέ και του χύμα σε ένα ωραίο μείγμα. Κρίμα που ήμουν τόσο κομμάτια από τα προηγούμενα ξενύχτια, τα ποτά και το ασυνήθιστο σε εμένα κρύο των ημερών!
Την κυριακή, τελευταία ημέρα του φεστιβάλ, ήθελα σαν τρελή να δω το "The myth of the american sleepover" αλλά από λάθος προγραμματισμό χάσαμε την προβολή. Δεύτερη επιλογή μας το "Der Kameramörder" (Ο δολοφόνος με την κάμερα), αλλά και αυτό το χάσαμε γιατί δεν είχε εισητήρια. Τρίτη επιλογή το "Unter dir die Stadt" (Η πόλη κάτω σου) το οποίο θα έπρεπε να είχαμε δει αντί να πέσουμε στην φρικτή παγίδα του Απίτσατπονγκ Βιρασετάκκουν - που περιέργως γράφεται Weerasethakul!! Πήγαμε λοιπόν να δούμε μια ταινία αυτού του Ταϋλανδού με το ανεκδιήγητο όνομα γιατί σκεφτήκαμε να τιμήσουμε το αφιέρωμα στη φιλμογραφία του και είχαμε και περιέργεια, τρομάρα μας, να δούμε τι είναι. Στο επίσημο site του φεστιβάλ λέει κάπου "[...] τα «μυστηριώδη αντικείμενα», όπως πολύ εύστοχα –όσο και αμήχανα– έχουν ονομάσει τις τόσο αταξινόμητες δημιουργίες του. Λοιπόν, εγώ τα ταξινομώ στην κατηγορία γκάου-μπίου-τι-θέλει-να-πει-ο-ποιητής-βαρεμάρα-της-φυσούνας. Πρόκειται για ε ξαι ρε τι κά αργές -χμ- ταινίες με διάσπαρτες ιδέες και μη συμπαγές σενάριο, που σίγουρα μαγεύουν κάποιους εκλεκτούς, αλλά εμένα την ανίδεη με στέλνουν για τρίτο όνειρο. Μη με παρεξηγείτε: ξέρω ότι βλέπω πολύ πιο δύσκολο cinema από τον πολύ κόσμο και ότι το απολαμβάνω κιόλας, αλλά ο κύριος Βιρασετάκκουν για μένα δεν είχε απολύτως κανένα όφελος. Δεν ξέρω αν ποτέ στη ζωή μου είδα πιο βαρετή και χωρίς νόημα σε εμένα ταινία. Έκατσα παρόλα αυτά σε όλη την προβολή γιατί ενώ είχε αδειάσει η μισή μικρή αίθουσα του Ολύμπιον, εγώ επιμένω ότι είναι μεγάλη ντροπή και κακοί τρόποι να παρατάς ένα έργο στη μέση. Λίγοι θα καταλάβατε τι εννοώ όμως με το τελευταίο μέρος της εύστοχης ονομασίας μου (!), οπότε θα σας εξηγήσω: στο "Syndromes and a century" που παρακολουθήσαμε, υπήρχε προς το τέλος μία σκηνή όπου η κάμερα έδειχνε ένα άδειο σχετικά δωμάτιο, στο οποίο έφτανε κάπως μια φυσούνα, σαν αγωγός μετρίου μεγέθους που δεν οδηγούσε πουθενα, και η οποία ρούφαγε τον καπνό/ατμούς από το δωμάτιο. Η κάμερα πλησίαζε αργά το αντικείμενο το οποίο κρεμόταν στο ύψος των ματιών από το ταβάνι. Η σκηνή κράτησε χωρίς υπερβολές περισσότερο από 3 λεπτά, και έδειχνε μόνο αυτό: τη φυσούνα! Πλέον είχαμε φτάσει τόσο κοντά της που νόμιζες ότι θα σε ρουφήξει και καλά να πάθεις εσύ που ήρθες να την δεις να αναπνέει μες τη μούρη σου, αγενή και μικρέ θεατή! Κάπου εκεί κόντεψε να μου στρίψει, αλλά ευτυχώς με έσωσε η Ήρα που άρχισε να γελάει νευρικά και σιγά στην αρχή, αλλά πιο κελαριστά και ξεδιάντροπα στην συνέχεια, οπότε και ακολούθησαν οι γύρω μας και στη συνέχεια ένα αγενές και λυτρωτικό χάχανο απλώθηκε στην αίθουσα. Ήταν τέλειο! Αν αυτού του είδους την ένωση ψυχών είχε στο μυαλό του ο Βερασεθακούλ, τα κατάφερε, ο Πιτσκαντάν! (Ας μη με μυνήσει που κάνω αστεία με το όνομα του....)
Ιδού η σκηνή! Το "πολύ καλό" αρχίζει από το 3ο λεπτό... Ανέφερα την εκνευριστική μουσική?
Η μεγάλη αίθουσα του Ολύμπιον
Το βράδυ της ίδιας μέρας, ήρθε και το δεύτερο τμήμα της λύτρωσης: ένα αγόρι μου χάρισε προσκλήσεις για την προβολή της νικήτριας ταινίας του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος στη μεγάλη αίθουσα του Ολύμπιον! Τον ευχαρίστησα και με κάποιο δισταγμό, λόγω του Απίτσατπονγκ, πήγαμε να δούμε άλλη μία άγνωστη ταινία, μόνο που αυτή τη φορά δεν ξέραμε πραγματικά ποια θα δούμε. Τελικά είχε κερδίσει το "Periferic" (Στις Παρυφές), το οποίο μου άρεσε αρκετά και είχε συμπαθές και πικρό τέλος, μαζί με μια ωραία γενική αποτύπωση της βρώμικης, μπλεγμένης και λαϊκής ζωής ενός ανθρώπου του περιθωρίου, που όμως έχει πλέον στόχους και αγωνίζεται με πείσμα για αυτούς. Η πρωταγωνίστρια όντως απογείωνε το έργο. Επιπλέον η μεγάλη αίθουσα του Ολύμπιον είναι πραγματικά υπέροχη και αν ζούσα στη Θεσσαλονίκη θα ήταν είχα, όπως έχω εδώ, το Αττικόν.
Σε γενικές γραμμές, 3 ταινίες και 1 πάρτυ (κατά το 3 γάμοι και 1 κηδεία :Ρ) ήταν μια όμορφη μικρή δόση του φεστιβάλ, και μακάρι να έχω χρόνο για να ξαναπάω του χρόνου!
Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα από την αλλαγή του χρόνου που ένιωσα πραγματικά αισιόδοξη. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που έκατσα με υπομονή και έκανα μια εις βάθος και συστηματική έρευνα σχετικά με τα αγγλόφωνα μεταπτυχιακά προγράμματα αρχιτεκτονικής στην Seoul!
Ήξερα ότι υπάρχουν, είχα μάλιστα ασχοληθεί εκτενώς με ένα πριν από μήνες, αλλά σήμερα πήρα σβάρνα ότι πανεπιστημιακό site σχετικό με αυτό που έψαχνα, απέρριψα πανεπιστήμια μόνο για γυναίκες (ναι, δοξασμένη Ασία..) και Ιησουίτικα ή λοιπά θρησκευτικά πανεπιστήμια, έβαλα στην άκρη και όσα δεν έχουν αγγλόφωνα προγράμματα, και εν τέλει κατέληξα με 4 επιλογές στα χέρια μου. Από αυτά τα πανεπιστήμια που έμειναν, μόνο το ένα είναι δημόσιο, το SNU, και διαθέτει, εκτός από μια καλή θέση σε παγκόσμια κατάταξη του 2000κάτι, και υπέροχες δελεαστικότατες εστίες. Ξέρετε, από αυτές που φανταζόμαστε στα πιο ιδανικά όνειρα μας... Τα υπόλοιπα 3 πανεπιστήμια, είναι μεν ιδιωτικά αλλά άρτια οργανωμένα και με εντυπωσιακά ευρύ φάσμα κατευθύνσεων όπως και τα δημόσια τους, plus το ένα μάλιστα, το Hanyang, διαθέτει τέτοιο όνομα που φαντάζομαι ότι ανταγωνίζεται εύκολα το κρατικό (οταν διαβάζεις εκφράσεις του τύπου "prestigious name" στη wikipedia, ε, πως να το κάνουμε, εντυπωσιάζεσαι :Ρ).
Κτίριο του Koolhaas στο SNU, χιχι!
Για ένα παιδί σαν εμένα που μεγάλωσα αντιπαθώντας φρικτά την ιδιωτική εκπαίδευση, είναι κάπως ενοχλητική η ιδέα να φοιτήσω σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ακόμα και σε μια χώρα τόσο μακρινή, με τόσο διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Είναι βέβαιο ότι αν -λέμε τώρα- με δέχονταν και στα δύο, θα διάλεγα χωρίς καμία σκέψη το δημόσιο. Αλλά ναι, για να είμαι ειλικρινής, θα ήμουν κάτι παραπάνω από ευτυχής αν με δέχονταν και στη δεύτερη μου επιλογή! Θα ψωνιζόμουν μάλιστα τόσο, που θα μιλούσα μόνο για αυτό και θα σας έσπαγα τα νεύρα συνεχώς.
Σήμερα λοιπόν έμαθα πολλά πράγματα. Έκανα και μια λίστα με τα πανεπιστήμια, με τα υπέρ και τα κατά τους, με πληροφορίες για τα δίδακτρα, τις αιτήσεις, τα προαπαιτούμενα για ξένες γλώσσες (έληξε το IELTS μου γαμώτο, και θα ξαναδίνω... και από κορεάτικα δυστυχώς δεν έχω να επιδείξω κάποιο δίπλωμα ακόμα φυσικά!), τις εστίες, τα deadlines, κλπ κλπ. Έκανα όλη αυτή τη δουλειά, και ήταν σαν να την κάνω για κάποιον ξένο... Δεν συγκινήθηκα, δεν ζορίστηκα, δεν έχασα τον έλεγχο από τη χαρά μου, γιατί πολύ απλά δε μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι μπορεί να γίνει! Και αν δεν πάρω την υποτροφία? Οκ, θέλω να πιστεύω ότι θα την πάρω, αλλά ακόμα και αν αυτό δεν γίνει, ξέρω πλέον ότι μπορώ να καλύψω τα έξοδα μου! Πράγμα για το οποίο δεν είχα ιδέα στο παρελθόν!
Ποδηλατοδρομάκια δίπλα στον παραπόταμο του Han!
Καθώς έπλενα τη μούρη μου για να πάω για ύπνο, με κοίταξα στον καθρέφτη. Με κοίταξα και συνειδητοποίησα πόσο μοιάζω με παιδί. Που θα πάω θέε μου???!!! ΧΑΑ! Με φαντάζεσαι ρε, με φαντάζεσαι?!! Χαχα!! Εκεί πέρα, τόσο μακριά και για τόσο πολύ, μόνη μου να προσπαθώ να συνεννοηθώ με τα χίλια ζόρια και να γυρνάω στο σπιτάκι μου αργά το βράδυ, ξεθεωμένη από άλλη μια μέρα σε μια πόλη 15 εκατομμυρίων, να πέφτω στο κρεβάτι και να μην έχω κανέναν από την Ελλάδα να πω πως πέρασα, αλλά να ξέρω ότι τα κατάφερα και αυτό να αρκεί για όλα!! Να έχω αγοράσει και ένα ποδήλατο για να τρέχω πέρα δώθε δίπλα από τον ποταμό Han, σε αυτά τα υπέροχα παραλιακά μονοπάτια! Εκείνη την ώρα κατάλαβα για άλλη μια φορά το πόσο πρέπει να το καταφέρω αυτό και το πόσο στο χέρι μου είναι όλα! Δεν πρέπει πλέον να ξαναχάσω το σημάδι του στόχου μου, ούτε για ένα λεπτό. Και ξέρω ότι οι επιλογές μου είναι σωστές, έκανα καλά που αντάλλαξα την Ιαπωνία με την Κορέα πριν από καιρό, γιατί όσο και αν αγαπώ περισσότερο -ως τώρα- την πρώτη χώρα, η επίλογη της δεύτερης θα κάνει το όνειρο μου του να ζήσω στην Ασία πραγματικότητα. Και θα την πάρω την πουτάνα την υπότροφια!! Θα κάνω ότι μπορώ και κανείς πια δεν θα μπορέσει να με αποθαρρύνει!
Η γη της επαγγελίας δεν υπάρχει. Δεν είναι ένα μέρος υπαρκτό, αλλά ένα σημείο προσωπικά επιλεγμένο από τον καθένα μας. Ακόμα καλύτερα, είναι μια σειρά σημείων που διαδέχεται το ένα το άλλο, κάθε φορά που φτάνουμε σε κάποιο. Η δυστυχία η δικιά μου εγκειται στο να έχει σπάσει αυτή η αλυσίδα, και δυστυχώς εμένα μου σπάει συχνά. Τώρα όμως την κρατώ στα χέρια μου και είναι όσο πραγματική όσο εσύ και εγώ, και δεν την αφήνω ο κόσμος να έρθει ανάποδα.
Και τώρα ειδικά, που ο στόχος μοιάζει παλούκι, τώρα είναι που νιώθω περισσότερη φτιαγμένη και κουρδισμένη από ποτέ. Αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας. Και απορώ -κάπως υπεροπτικά πάλι- πως γίνεται να μην επιθυμούν και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι το άγνωστο? Πως είναι δυνατόν να μην κυνηγάς το δύσκολο? Πως είναι δυνατόν να μην σε φτιάχνει το να το κυνηγάς και να μην τοποθετείς πάντα τον επόμενο στόχο πιο μακριά και ψηλά από ότι τον προηγούμενο?
Η Κορέα μπορεί να μη μου φερθεί όσο καλά όσο θα ήθελα, ή να με απογοητεύσει. Αποφεύγω να εξιδανικεύω καταστάσεις και μου φαίνεται γελοίο να γενικολογήσω για μια χώρα στην οποία στην τελική δεν έχω πάει ποτέ! Όμως τώρα είναι το σημείο φυγής μου, το κέντρο εστίασης, η χώρα της επαγγελίας, πες το όπως θες! Αλλά πες το με μια δόση χιούμορ :]
Εύχομαι, τη νέα χρονιά, να καταφέρουν να με συναντήσουν όσοι φτιαχτήκαμε για να κάνουμε ο ένας τον άλλο, καλύτερο άνθρωπο, και αυτούς στους οποίους θα έκανα κακό ή θα με έφθειραν εκείνοι, ας τους χάσω στο δρόμο ή ας τους προσπεράσω.... Καλή χρονιά Αγάπες μου <3 :]
Ντάξει.. και λίγα παραπάνω λεφτά δεν θα μου κακόπεφταν... χεχε! Υγεία σε όλους ΡΕ!!
(Αυτό είναι το Χριστουγεννιάτικο post μου, για όποιον δεν κατάλαβε...)
Σε μια έκλαμψη παράνοιας, και προκειμένου να σας πείσω πως δεν είμαι απλά ένα άνεργο και άεργο αγοροκόριτσο που ασχολείται μόνο με ταξίδια, πάρτυ, αγόρια, ποτά και καλοπέραση, θα σας αποκαλύψω με αυτό το post τις πέραν κάθε φαντασίας, καταπληκτικές και φυσικά μοδάτες, μαγειρικές μου ικανότητες.... Ναι! Είμαι κατά (τεράστιο) βάθος, ένα κορίτσι για σπίτι.
Αυτό που θα ακολουθήσει είναι η πιο gourmet των gourmet συνταγή που υπήρξε ποτέ : κοτοπουλόπιτα ή κοτόπιτα.... ή αλλιώς chicken pie, και έτσι θα το λέμε εφεξής, διότι, 1ον θα ακολουθήσω την συνταγή των αγαπημένων Άγγλων φίλων μου που τόσο μισείτε, και οι οποίοι με εισήγαγαν στον κόσμο του έρωτα μεταξύ σφολιάτας και κοτόπουλου, και 2ον γιατί το κοτοπουλόπιτα ακούγεται φρικτό και γεμάτο πούπουλα, και το κοτόπιτα ελαφρώς γκάου.
Βαρέθηκα να σε βλέπω γαλοπούλα!
Λοιπόν, σοβαρά τώρα, η γαλοπούλα είναι ένα πελώριο πτηνό και κάθε ευσεβής χριστιανός την έχει κατασιχαθεί μετά από την 4η συνεχόμενη μέρα που την βλέπει στο τραπέζι του, και ας έχει περισσέψει και λίγη γέμιση ακόμα. Τι κάνεις λοιπόν, με όλο αυτό το στυφό και άνυδρο πια λευκό κρέας που έχει ξεμείνει και κανείς δεν αντέχει να το ξανα-ματαδεί πλέον? Το κάνεις πίτα.
Μπορείς να ακολουθήσεις αυτήν εδώ τη συνταγή που θα έλεγα ότι είναι εύκολη και ξεκάθαρη. Ουσιαστικά αυτό που έχεις να κάνεις είναι να ψιλοκόψεις τα κομμάτια της γαλοπούλας που σου περίσσεψαν, να κόψεις και μερικά μανιτάρια τα οποία θα σωτάρεις στο τηγάνι ή θα βράσεις για 10 λεπτά -εσύ αποφασίζεις-, να βράσεις και λίγο καλαμπόκι που του πηγαίνει πολύ και έχεις τώρα την πρώτη ύλη σου για το περιεχόμενο της πίτας! Τα Αγγλάκια προτείνουν και πιπεριές εδώ, αλλά εγώ δεν της πολυπηγαίνω, plus οι πίτες από φούρνους που έτρωγα στο UK δεν είχαν ποτέ πιπεριές. Εσύ μπορείς να είσαι ένα δημιουργικό παιδί και να τολμήσεις να βάλεις και αρακά, καρότο ή μπρόκολο -αν και πάει πιο πολύ με ψάρι σε fish pie το μπρόκολο-, κάνε τρελίτσες μικρέ μου εξερευνητή της κουζίνας..
Το μείγμα μου, έτοιμο! Ναι, Ι <3 καλαμπόκι...
Τώρα επειδή όπως προείπα, η γαλοπούλα είναι λίγο στυφή όπως και το λευκό του κοτόπουλου, η μαγεία και ο εξισορροπιστής της υπόθεσης είναι η τρομερή λευκή σάλτσα που θα προσθέσεις στο μείγμα, μιαμ μιαμ μιαμ!! Απλά πράγματα: 2 κουταλιές της σούπας φυτικό βούτυρο, το λιώνεις σε ένα μεγάλο τηγάνι, προσθέτεις μια μεγάλη κουταλιά της σούπας αλεύρι απλό και ανακατεύεις μέχρι να γίνει ομοιόμορφο. Τότε, πάντα πάνω στο μάτι, ρίχνεις ότι ζωμό έχεις από την γαλοπούλα, περίπου ένα ποτήρι. Αν δεν έχει μείνει ζωμός, που είναι και το πιθανότερο, κάνε το εξής: ρίξε βραστό νερό στο ταψί όπου έψησες τη γαλοπούλα και όπου την έχεις λεπτοκομμένη να περιμένει. Άστο λίγη ώρα μαζί με την πέτσα κλπ, και θα πάρει όλη τη νοστιμιά. Τώρα αν το έπλυνες πριν διαβάσεις μέχρι εδώ, χεχε, καλά να πάθεις, δεν έχεις ούτε τη γύφτικη επιλογή πια! Τώρα, έχεις ακόμα τη σάλτσα σου στη φωτιά και την ανακατεύεις μανιακά μέχρι να γίνει ομοιόμορφη πάλι και επαναλαμβάνεις προσθέτωντας λίγο λεμόνι και 3 κουταλιές κρέμα γάλακτος (αν γουστάρεις πολύ την κρέμα γάλακτος, σου προτείνω να βάλεις και 4η και 5η κουταλιά, εμένα με 3 μου έλειψε λίγο). Όταν είναι έτοιμο και ομοιογενές, ρίχνεις μέσα και όλο το μείγμα, μανιτάρια, γαλοπούλες κλπ, και ανακατεύεις με χαρά περισσή και σου τρέχουν τα σάλια.
Πριν...
Βουτυρώνεις ένα μεγάλο ταψί, ρίχνεις μέσα το θεϊκό μείγμα σου, μπράβο σου, και παίρνεις μια σφολιάτα που έχεις αγοράσει από το super market (είπαμε.. σιγά μην ανοίξουμε και φύλλο τώρα!) και την απλώνεις προσεκτικά πάνω από το μαμ, προσέχωντας να το καλύψεις όμορφα όμορφα. Άνοιξε τρυπούλες για να βγαίνουν οι ατμοί και στόλισε το με ότι επιπλέον σφολιάτα μπορεί να περίσσεψε. Βάλε το ταψί σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 για μιση ώρα περίπου. Μην το αφήσεις πολύ και ξεραθεί ε? Είναι έτοιμο! Είσαι master chef!
... και μετά! Φάτο όσο είναι αχνιστό.
Υπόψιν, κάτω φύλλο δεν βάζουμε γιατί σε αντίθεση με την ελληνική κοτόπιτα, αυτή η συνταγή είναι πολύ πιο υγρή (ντροπή!) και το μέιγμα θα μουλιάσει το κάτω φύλλο. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι τρώγεται σε πιάτο όπως ο μουσακάς και όχι π.χ. σαν σπανακόπιτα, στο χέρι. Αυτά! Ελπίζω να σας άρεσε, είναι πολύ ευκολο και πολύ νόστιμο, οπότε μη σιχτιρήσετε άλλο την "καημένη γαλοπούλα"!! Δώστε της καινούρια ζωή!! (μακάβριο..) Φιλιά!!!!!!
p.s. Όποιος καταλάβει το reference joke στο τέλος, κερδίζει ένα ολόκληρο ταψί από τα χεράκια μου! Εκτός από σένα Ήρα, μη χαίρεσαι... :Ρ
Μαλακιζόμαστε στο τρένο και η ώρα περνάει ευχάριστα!
Όταν πήγα να βγάλω τα εισητήρια για εμένα και το αδέρφι μου, στο σταθμό Λαρίσης, δέχτηκα μια επίθεση αναμνήσεων, και υπολογίζοντας με κάποια προσπάθεια, κατάλαβα ότι δεν είχα πατήσει το πόδι μου εκεί, εδώ και 5 χρόνια και 2 μήνες. Και φυσικά, ο ίδιος λόγος που με είχε φέρει και τότε, με έφερνε και τώρα στο σταθμό: η Θεσσαλονίκη! Waaahh! Μες το μυαλό μου, η Θεσσαλονίκη είναι κατι σαν θαύμα, κάτι σαν αποκάλυψη που κουβαλά φορτίο συγκινήσεων! Μου αρέσει τόσο πολύ χωρίς να βρίσκω τρόπο να το προσδιορίσω αντικειμενικά. Μου φαίνεται πάντα πανέμορφη και ας έχει ένα σωρό ασχήμιες και αυτή, μου φαίνεται ζωντανή και ανθρώπινη και σαν φλόγα, φλόγα τεράστια, με συγκινεί κάθε φορά όσο δεν λέει, με καταπίνει ολόκληρη, με απορροφά όπως άλλα μέρη πραγματικά αψεγάδιαστα και σίγουρα πιο όμορφα δεν κατάφεραν να με απορροφήσουν ποτέ! Λοιπόν, πιστεύω -και θα το θέσω λίγο απλοϊκά- ότι με έχει μαγέψει έτσι, γιατί την έχω συνδέσει με την περίφημη νεανική ξενοιασιά και γιατί εκεί έλαβαν χώρα κάποιες από τις πιο καταπληκτικές φοιτητικές μου extreme περιπέτειες. Η Θεσσαλονίκη είναι σαν την απόδειξη ότι περνούσα εξαιρετικά καλά τότε με τα παιδιά από την αρχιτεκτονική Πάτρας (πηγαίναμε όλοι μαζί, ένα τσούρμο φωνακλάδων τρελών που διέσχιζαν τη μισή Ελλάδα με τα ΚΤΕΛ και τα τρένα, απλά για να πάμε camping στο περιβόητο Ποσείδι ή για να πάμε στο πάρτυ του τάδε φίλου μας στη συμπρωτεύουσα!), που ξεκινάγαμε για μια μικρή εκδρομούλα 3 ημερών και τελικά γύρναγα πίσω μετά από 10 μέρες και μόνη μου καμιά φορά! Αυτή την πόλη τη φέρω σαν παράσημο ανδρείας και αν μεγάλωσα πια, ακόμα έτσι την βλέπω. Οπότε, προετοιμάστηκα να την ξεσκίσω όπως και τότε...
Α ρε Σαλόνικα, αγαπημένη!!
Όταν φτάσαμε, απογευματάκι, μετά από ένα -πάντα- ευχάριστο και uber excited ταξίδι με το τρένο, απλώσαμε το ποδαράκι μας στο αγαπημένο χώμα και μας κόπηκε η μαγκιά γιατί όπως το είχαμε διαβάσει ήδη και ξέραμε, η θερμοκρασία άγγιζε με το ζόρι τους 3oC.. Την Αθήνα την αφήσαμε με 23, υπόψιν!! Τρέξαμε έξω από το σταθμό σε έναν περιπτερά, τον οποίο λούσαμε με ερωτήσεις του τύπου "Και για πες μας, σε εσάς εδώ πόσο έχει το εισητήριο για το λεωφορείο? 60 λεπτά??! WOW!! Θα πάρω τέσσερα!" Ε, και με τη σειρά του μας άρχισε και αυτός, στην ηλικία μας άλλωστε, τα θεσσαλονικά πειράγματα και τις γαλιφιες που τόσο μου αρέσουν εδώ στο βορρά!!
Κρύοοοοο λέμεεεεε!!!! (αλήθεια, έτσι κυκλοφορούσαμε....)
Και τότε το σφράγισα και το πέρασα με χαρά στο καταστατικό, αυτό που θυμάμαι από παλιά και ας πέρασαν 5 χρόνια που δεν έχω πατήσει το πόδι μου εδώ πάνω: είναι οι άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν τη Θεσσαλονίκη, Σαλόνικα και μοναδική ανάμεσα στα μέρη που λατρεύω. Δεν με νοιάζει ποσώς ποιος συμφωνεί μαζί μου σε αυτό και δεν θα μπω σε διαδικασία συγκρίσεων για να αποδείξω το οτιδήποτε, ούτε θα γράψω άλλες τοπικιστικές μπούρδες, απλά θα πω ότι κάθε φορά που έρχομαι σε αυτή την πόλη, οι άνθρωποι της με σκλαβώνουν με την ευγένεια και την ανοιχτή τους καρδιά και με περιποιούνται, με προσέχουν, με διασκεδάζουν και μου φέρονται σαν να είμαι η κολλητή τους εδώ και χρόνια, ενώ πραγματικά είτε τους ξέρω ελάχιστα, είτε τους έχω μόλις γνωρίσει στην κυριολεξία. Και είναι και η μαγκιά τους, που είναι ήρεμη και συνειδητοποιημένη, ποτέ φασαριόζικη ή επιδεικτική, και με κάνει να φαντασιώνομαι εποχές παλιότερες, πως θα ήταν άραγε οι άντρες όταν οι γιαγιάδες μας έψαχναν για ταίρι? Εκτιμώ αυτούς τους πραγματικά αρσενικούς αλλά ήρεμους άντρες και αντιλαμβάνομαι γιατί σε κάνουν να φωλιάζεις μέσα σε μια ελαφρώς παλιομοδίτικη φούσκα ασφάλειας και σιγουριάς, κι ας μην είναι αυτό που λέμε ο τύπος μου. Ακριβώς έτσι, ανακουφιστικά και γλυκά, ένιωθα και με τις φίλες μου από επαρχία βόρεια που είχα στο πανεπιστήμιο: η αγκαλιά τους και η φωνή τους έβγαζε μια μητρική στοργή και μια αίσθηση ικανότητας που με έκανε να αναπαύομαι σαν μωρό και να αφήνομαι στα χέρια τους. Τους λέω Ούνους για να τους πειράξω, αλλά μέσα μου το ξέρω εγώ τουλάχιστον ότι πρόκειται για τεράστιο κοπλιμέντο. Ο βορράς μοιάζει να τους έκανε δυνατούς και σκληρόπετσους, αλλά ευγενικούς και γλυκούς σαν τον τέλειο συνδυασμό σκλάβου και αφέντη.
Πιστεύω ότι με γοήτευε η συμπεριφορά τους πάντα ακριβώς για αυτούς τους λόγους. Στραβόξυλο και ψωροπερήφανη από μικρή εγώ, και με την πίστη πάντα, ότι πρέπει να τα κάνω όοοολα μονάχη μου, γιατί αλλιώς θα πάνε όλα κατά διαόλου, τις ελάχιστες φορές που κάποιος κατάφερε με τον χαρακτήρα και με τις πράξεις του να μου επιβληθεί ως εξίσου ικανός και να με πείσει ότι μπορώ να αφεθώ στα δικά του χέρια, και να χαλαρώσω επιτέλους έστω και λίγο... ε! τότε αυτά τα λίγα άτομα που το κατάφεραν αυτό, με κέρδισαν για πάντα! Τους λάτρεψα σαν είδωλα! Γιατί μου επέτρεψαν να αφεθώ και αυτό για έναν άνθρωπο εξαρτημένο από τον έλεγχο, υπερόπτη και ανασφαλή, είναι σαν θείο δώρο, σαν νέκταρ.
Αρκετά όμως με την εμμονή μου με τις γυναίκες και τους άνδρες της βόρειας Ελλάδας, κινδυνεύω ήδη να χαρακτηριστώ γραφική...
Μπα, όχι, δεν είναι αρκετά...!! Θα κάνετε υπομονή ρε, και θα μάθετε για το φεστιβάλ, για τα ωραία μέρη που πήγα και για όλα τα άλλα κλισέ, στο vol.2! Εδώ θα πω και άλλα για τα υπέροχα παιδιά της Σαλόνικας!
Τρελά γέλια με το "σμπρώξιμο" στο σπίτι του Δημήτρη!
Επίσης τρελά γέλια - κάποιος υπέφερε πολύ!
Όταν φτάσαμε δεν είχαμε ιδέα που θα μείνουμε.. ω ναι. Τελικά, μετά από μια υπέροχη βραδιά στην Αβησσυνία με κρασιά και ρετσίνες και κερασμένα οινόμελα (ήταν? πιο πολύ πετιμεζόμελα θα έλεγα) με τα αγόρια, Στάθη, Αντωνογιαννάκη και Διονύση, γίναμε όλοι γκολ και δρόμο με το Στάθη, τον βασικό υπεύθυνο για την "εγκατάσταση" στην πόλη, για το σπίτι του Δημήτρη, ενός φίλου του παλιοροκά Τρικαλιώτη που μας έβλεπε πρώτη φορά στη ζωή του, μας έδωσε το κρεβάτι του, μας έδωσε κλειδιά και τελικά κόντεψε να μας φιλοξενήσει για μια βδομάδα! Τον ευχαριστούμε πολύ που μας βόλεψε στο σπίτι του και το περιμένουμε να μας έρθει Αθήνα αν και όποτε, να τον κεράσουμε και εμείς καμιά δωδεκάδα μπύρες και ένα γάρο. Το επόμενο βράδυ, ο Δημήτρης μας βρήκε με όλη την παρέα του και πήγαμε όλοι μαζί στο πάρτυ λήξης του φεστιβάλ κινηματογράφου, όπου περάσαμε άψογα και καταναλώσαμε τις άπειρες τζαμπέ μπύρες όλοι μας! Το παραεπόμενο βράδυ, ο Αντωνογιαννάκης, μορφή από τις λίγες τον οποίο θα ήθελα για κολλητό μου αν έμενε Αθήνα και τον περιμένουμε να μας έρθει (άντε άντε Γιατρομανωλάκη!), μας συνάντησε με τον φίλο του τον Μήτσο και δώστου πάλι κρασιά και ρετσίνες στο Μπιτ Παζάρ, και κατάληξη στις εστίες, και δώστου πάλι κεράσματα, γκολ η Εύα. Τι να πω, πραγματικά τα παιδιά όλα μας σκλαβώσανε: σπίτι μας βρήκανε, όλο μας ποτίζανε, όλο μας "ποτίζανε", υπέροχα παιδιά όλοι τους, τόσο άνετοι και γενναιόδωροι, τρελή παρέα κάναμε, πάντα είχαμε κάπου να πάμε και με κάποιον να αράξουμε ενώ πριν φτάσουμε, ξέραμε μόνο το Στάθη! Τους ευχαριστούμε πολύ όλους λοιπόν, που μας έκαναν να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας και σας περιμένουμε εδώ κάτω για ανταπόδωση γιατί και εμείς μπορεί να είμαστε "Αθηναίζες", αλλά κρατάμε το λόγο μας και έχουμε υποχρέωση να περάσετε τουλάχιστον όσο καλά όσο περάσαμε εμείς!
Το σαββατο το μεσημέρι, έχοντας στήσει την Αλεξία (δυστυχώς πάντα στήνω κόσμο..), ξεκινήσαμε τελικά, λίγο αργοπορημένες, για το πρώτο επίσημο game of bike στην Ελλάδα, οργανωμένο από την Gutlessbmx, το οποίο θα γινόταν -που αλλού?- στη Χαλκίδα! Είχαμε και οι δύο πολύ όρεξη να βγούμε εκτός Αθήνας και είχαμε έτσι την τέλεια ευκαιρία. Τελευταία φορά που είχα πάει στη Χαλκίδα ήταν πριν από 5 χρόνια. Ήξερα όμως καλά που βρίσκεται το skate park της, αφού το θυμάμαι από παλιά, όταν τυχαία είχα περάσει από μπροστά του και είχα καταχαρεί βλέποντας ένα τόσο καλό skate park σε επαρχία. Ε, λοιπόν, τώρα είναι ακόμα καλύτερο, του έχουν προσθέσει διάφορα, όπως μια σειρά σκαλιά και rails. Πριν όμως αρχίσω να γράφω για το game, να σας πω ότι το skate park είναι πολύ κοντά στην καινούρια γέφυρα, στην παραλιακή λεωφόρο προς κέντρο, και σίγουρα δεν συμφέρει κανείς να το προσεγγίσει από την παλιά γέφυρα. Το νου σας όμως, αν δεν έχετε ξαναπάει, η σήμανση αφού περάσετε τη γέφυρα είναι γάμησε τα, και καλύτερα να ρωτήσετε παρά να περιμένετε να σας οδηγήσουν ταμπέλες προς κέντρο Χαλκίδας...
Στο κεντρικό jump box
Όταν φτάσαμε, παίζαν τους πρώτους γύρους τους οι μικροί, που πραγματικά μου έμοιαξαν πολύ μικροί και ένιωσα ψιλο-κωλόγρια να τρέχω να χαζεύω πιτσιρίκια να κάνουν bmx. Προσωπικά κόμπλεξ αυτά που μου περνάνε πάντα όταν μπαίνουν και μεγαλύτεροι μέσα, και τότε νιώθω άσχημα και μόνο που το σκέφτηκα. Τέλος πάντων, το γεγονός είναι ότι τα μικρά μπορεί να μην είναι σε θέση ακόμα να προσφέρουν κανένα τρομέρο θέαμα, είναι όμως στο δρόμο για αυτό και έχουν το χαβαλέ τους. Από την αρχή είχα ξεχωρίσει έναν, γιατί μου φάνηκε να υπερέχει αισθητά σε σχέση με τους υπόλοιπους. Είχε πολύ ωραίο στυλ στο bmx, αυτό το σβέλτο και λίγο απότομο, που βγάζει αποφασιστικότητα αλλά και λίγο θυμό. Τελικά, χωρίς πλάκα, αυτό το παιδί κέρδισε στην κατηγορία του και το άξιζε νομίζω.
Δεν τον ξέρω, αλλά του έβγαλα και γαμώ τα πορτρέτα!
Το game of bike παίζεται όπως το horse (ή shit ή bitch ή ...), όπου όλοι διαγωνίζονται σε ζευγάρια και προκρίνεται ο ένας από τους δύο ως εξής: ο πρώτος προτείνει ένα κόλπο και πρέπει να το βγάλει με την πρώτη, μετά δοκιμάζει ο δεύτερος και αν δεν το βγάλει παίρνει ένα γράμμα, το B, και προτείνει αυτός κόλπο με τη σειρά του. Όταν κάποιος από τους 2 χάσει το κόλπο τόσες φορές ώστε να πάρει και τα 4 γράμματα, τότε έχει συμπληρώσει τη λέξη BIKE και είναι εκτός παιχνιδιού. Τα ζευγάρια βγήκαν στην τύχη βέβαια, οπότε από τον πρώτο γύρο των μεγάλων κάποιοι πολύ καλοί είχαν ήδη αποκλειστεί. Oh well, είχε και την πλάκα του αυτό όμως. Δεν θα αναλύσω το παιχνίδι σαν αθλητικός ανταποκριτής, δεν θεωρώ ότι έχει νόημα, αλλά έχω σίγουρα να σχολιάσω κάποια πράγματα.
Είναι τόσο σπάνιο φαίνεται πλέον να νιώθεις αλληλεγγύη, που όταν το συναντάω να εντυπωσιάζομαι? Δεν ήταν λίγα τα 200 euro του βραβείου αν το σκεφτεί κανείς, κι όμως ήταν τόσο προφανές πως οι περισσότεροι δεν νοιάζονταν για τη νίκη και απλά το διασκεδάζανε. Δεν πιστεύω ότι για όλους ισχύει το παραπάνω, απλά πολλές φορές αντιλήφθηκα ότι τα αγόρια αποφεύγανε να επιλέξουν κάτι που ήξεραν καλά ότι ο "αντίπαλος" τους δεν μπορεί να το βγάλει, καθαρά από ευγένεια ή γενναιοδωρία. Γενικά, η πλειοψηφία ήταν ήρεμοι, σαν να μην ανταγωνίζονταν καθόλου. Αυτό είναι ωραίο να το βλέπεις, και εξίσου ωραίο είναι το να προσπαθεί κανείς ένα τρικ για πρώτη φορά, μέσα στο game, για χάρη του παιχνιδιού και μόνο, ξέρωντας ότι δεν το 'χει σε καμία περίπτωση.
Δεν ξέρω ποιανών είναι, αλλά τα κλέβω άνετα. Jk!
Φαντάστηκα εδώ γυναίκες στη θέση τους. Θέλω να πιστεύω ότι θα ήταν εξίσου ευγενής η άμιλλα, όμως το ξέρω βαθιά ότι οι γυναίκες είμαστε τόσο πιο ανταγωνιστικές. Και στα σπορ, το να φανταστώ μια γυναίκα, ανταγωνιστική, με στόχο, τελειομανή και με έλεγχο, αρκεί για να μου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Ίσως να φταίνε οι γυμνάστριες που είχα πάντα, στο μπαλέτο, τη ρυθμική και την ενόργανη, ακόμα και στο σχολείο. Τέρατα. Όμορφες, με απίστευτα σώματα και δύναμη, αλλά στρίγκλες. Ειδικά εκείνη την γυμνάστρια της ρυθμικής δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τόσο σκληρή και αγέλαστη, κι όμως ενώ με ταπείνωνε και εμένα και όλες σε τακτική βάση, το κόλπο -αν ήταν- έπιασε, γιατί εγώ είχα λυσσάξει και ήθελα πάσει θυσία να της δείξω αυτηνής της σκύλας τι μπορώ να κάνω. Και έτσι, έτρεχα στο αθλητικό κέντρο έξτρα ώρες και παιδευόμουν ολομόναχη με το σχοινάκι σαν πορωμένη. Δεν ήμουν τόσο πορωμένη με την ρυθμική, όσο με την ιδέα ό,τι εμένα δεν θα επιτρέψω να με ταπεινώσει κανείς, και αν το μέσο είναι να γίνω απίστευτη με το σχοινί, ε τότε, θα γίνω! Μετά από δύο χρόνια την παράτησα την Βιβή -έτσι την έλεγαν την γυμνάστρια αυτή- και ανακουφίστηκα λίγο. Νομίζω όμως πως αν την πετύχαινα πουθενά, θα την χαιρετούσα με χαρά...
Να και κάποιοι που ξέρω, αλλά μου γυρνάνε την πλάτη εδώ!
Πίσω στο game of bike. Χμ. Η Alex ερχόταν μαζί μου πρώτη φορά, και όταν γυρίζαμε και ανταλλάσαμε απόψεις με την ησυχία μας στο αμάξι (αυτά όταν δεν ουρλιάζαμε τραγουδώντας το mirotic!), καταλήξαμε και οι δύο στο εξής: οι άνθρωποι που ασχολούνται με το bmx στην Ελλάδα μας είναι κατά κανόνα συμπαθείς. Αποτελούν μειοψηφία σε σχέση με το πως έχουν τα πράγματα σε άλλες χώρες, τα 'χω ξαναπεί αυτά. Μια μειοψηφία μπορεί εύκολα να είναι δεμένη αλλά και να μην δέχεται outsiders ή να είναι σνομπ προς αυτούς. Έλα όμως που μόνο σνομπ δεν είναι τελικά αυτοί οι άνθρωποι. Δεν γλύφω κώλους, ούτε κάνω τα γλυκά μάτια σε κανέναν λέγωντας αυτά που λέω, ούτε βέβαια τους συμπαθώ οοοοόλους, απλά διαπιστώνω ότι η ατμόσφαιρα σε τέτοια event είναι πάντα καλή, φιλική και άνετη. Υπάρχουν άλλοι κύκλοι με άτομα πορωμένα με κάποιο κοινό ενδιαφέρον, όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, οπότε είναι προς τιμήν των bmxers που κάποιος άσχετος νιώθει ευπρόσδεκτος στα λημέρια και τις υποθέσεις τους.
Επίσης, μπράβο τους για την οργάνωση. Και σουβλάκια, και μπυρίτσες, και μουσικούλα, και κάλυψη. Άντε να δούμε και τα video που θα βγουν εντός ημερών. Η Αλεξία έβλεπε τις κάμερες και τις μηχανές κάποιων και ζήλευε. Εγώ πάλι τι να πω, χωρίς σοβαρή μηχανή εδώ και αιώνες?
Και τώρα, έφτασε η ώρα για την γκρίνια! Μα είναι δυνατόν, ερωτώ κυρίες μου και κύριοι, είναι δυνατόν ξαναλέω, κοτζάμ πρωτεύουσα, μη χέσω, να μην έχει ένα skate/bmx park της προκοπής?? Ο Χολαργός πάει κατά διαόλου, είναι μες τις τρύπες και έχουν σαπίσει τα ξύλα. Σε άλλα μέρη έχει απλά ενα ramp ή δύο όλα και όλα. Γίνεται να τρέχουν στη Χαλκίδα οι Αθηναίοι bmxers όποτε θέλουν ένα σοβαρό μέρος για κάποιο σοβαρό event? Και δεν είμαι σε καμία περίπτωση κατά των ghetto, άλλωστε για μένα όλη η ουσία εκεί βρίσκεται, στο ότι δηλαδή το bmx και το skate ταιριάζουν στο δρόμο και στις γειτονιές, στην αυτοδιαχείριση, στα εγκαταλειμένα κτίρια και λίγο στη σκοτεινή πλευρά, αλλιώς όπως και το graffiti και το hip hop π.χ. χάνουν κάτι από την μαγεία τους αν τα αποκόψεις τελείως από το underground και τα εκθέσεις γυμνά στο φως. Όμως πρέπει να υπάρχει και η άλλη πλευρά. Πρέπει να υπάρχουν και μερικά μέρη που θα δώσουν οι δήμοι λεφτά για να γίνουν (σταματάω σύντομα τα αστειάκια μου, μην ανησυχείτε) και τα οποία θα συντηρούνται και στα οποία θα μπορούν να φιλοξενούνται events, χωρίς να περιμένει κανείς να προστεθούν κινητές mini ramps κ.λ.π. Και να έχουν φωτισμό ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούνται και το βραδάκι, γιατί υπόψιν, δεν είναι τζάγκουαρ οι bmxάδες να κάνουν άλματα με πίσσα σκοτάδι. Τέτοια μέρη επίσης, πρέπει να υπάρχουν για να διευκολύνουν τους μικρότερους να ξεκινήσουν από κάπου χωρίς να φοβούνται ότι θα σκάσουν σε κάνα μαδέρι που πετάει ή σε κάνα χαντάκι ή με το κεφάλι κάτω τέλος πάντων και μετά ποιος θα τους βρει στη ερημιά του θεού που πηγαίνουν για να κάνουν άλματα της προκοπής. Για μικρότερες ηλικίες είναι θέμα ασφάλειας εν ολίγοις. Και τέλος πάντων, υπάρχει και ψωμί. Τόσοι άνθρωποι είμαστε που μας ενδιαφέρει, και αν βάλεις και skate μαζί, μαζεύεται πολύς κόσμος. Ας πιέσουμε. Καμιά φορά θυμάμαι το skate park που είχα σχεδιάσει για ένα μάθημα σύνθεσης, ενταγμένο σε ένα μεγάλο project (αρχιτέκτονας είμαι), και λέω, τώρα θα δουν, θα ετοιμάσω κάποια δείγματα και θα περιλάβω εδώ τους κοντινούς μου, από Ν. Ψυχικό. Όταν μου ζητάγανε αυτοί ψήφους ήταν καλύτερα?
Χολαργός, σε "πολλές πολλές τρυπίτσες" mode...
Το εντελώς κατεστραμμένο κομμάτι στο Χολαργό. Ναι, δεν φαίνεται τίποτα γιατί είναι νύχτα και δεν έχει ούτε φώτα...
Και κάτι τελευταίο: γιατί πια τόσο λίγα κορίτσια? Στο τέλος του game, όταν πια έπρεπε να φύγω, δυστυχώς πριν τον τελικό, μέτρησα, μαζί με εμένα, μόλις 7 θηλυκά. Να 'λεγες και ότι δεν έχει show, να το καταλάβω χαχαχα!! Άντε ciao!
p.s.: Πάω Σαλόνικα το σ/κ, και λέω να πάω μια Υφανέτ. Σιγά μη δεν είναι μέσα η σύντροφος μου στην περιπέτεια, ε Ήρα?
p.s.2: Αν θέλετε καλές φωτογραφίες με άλματα κ.λ.π. είπαμε, δεν έχω καλή μηχανή, να πάτε αλλού! Για την ακρίβεια, να πάτε στην Gutless ή στην Αλεξία όταν με το καλό μας τιμήσει :Ρ
p.s.3: Πάρτε και ένα τραγουδάκι γιατί το έπαιξε στο event και κωλοχάρηκα!!!!!! Αααχ, teenage boy angst..!!
