Cocktails και live No Offense για το κορίτσι των γενεθλίων!

Στις 14 είχα τα γενεθλιά μου. Έγινα 27, τα χρόνια περνούν, εγώ μεγαλώνω, με πιάνει μια κάποια θλίψη πλέον η οποία πριν τα 25 δεν με έπιανε εννοείται (και μάλιστα μου φαινόταν παρανοϊκό ως ιδέα να μελαγχολεί οποιοσδήποτε στα γενέθλια του), μπλα μπλα μπλα, οπότε βεβαίως βεβαίως κανονίζω διάφορα ώστε να γιορτάσω τη μέρα που πρωτοβγήκα στον κόσμο και να ξεσαλώσω! Σε αντίθεση με πολλούς που το παίζουν ή είναι αρκετά ταπεινοί ώστε να μην δίνουν τόση σημασία στα γενέθλια τους, εγώ θέλω ξεδιάντροπα να περιστρέφονται όλα γύρω από το γεγονός και να κανονιστεί όλο το πρόγραμμα των ημερών ανάλογα... Και το κατάφερα εννοείται. Δεν θα σας πρήξω όμως πολύ ακόμα με αυτά, απλά με αφορμή την ωρίμανση (!) μου κατά ένα χρονάκι ακόμα, θα σας προτείνω 3 πραγματάκια που έκανα και μου άρεσαν! Ιδού:

1. Το νησί της Πανόρμου - Πέμπτη

Έλα τώρα, ποιος είναι από βόρεια προάστεια ή κέντρο και δεν έχει πάει Πανόρμου? Προσωπικά, ελάχιστα μαγαζιά της περιοχής, μου είναι αρεστά και το χειμώνα. Μόνο το Ποτοπωλείο μάλλον. Πάντα μου άρεσε η φαινομενικά τυχαία οργάνωση του χώρου του και τα τεράστια τραπέζια του που χωρούν 5-6 παρέες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι οι μουσικές ποτ-πουρί επιλογές του, που μου φαίνονταν ανεβαστικές και partyanimale πριν από 5 χρόνια, τώρα μπορεί ακόμα και να με εκνευρίσουν πολύ, καθώς πρώτον το playlist δεν έχει αλλάξει από τότε, και δεύτερον, δεν έχουν ιδιαίτερο ειρμό και έχουν σαπίσει. Η φρεσκάδα έχει κάνει φτερά και ώρες ώρες η μουσική μου θυμίζει φοιτητικό πάρτυ ή νησιώτικο bar στην κακή εκδοχή τους. Δεν είναι ότι μισώ όλα τα τραγούδια που βάζει, αντιθέτως. Αλλά είναι τόσο ότι να'ναι-όλα-τα-party-hits-ανακατεμένα που χάνει το σεβασμό μου! Δεν γίνεται να βάζει Depeche mode και μετά από λίγο Bee Gees και μετά Τρύπες! Χάνουν όλα την αξία τους έτσι, για μένα. Είναι πολύ βασικός ο κανόνας πως για να παραμείνει in ένα στέκι οφείλει να ανανεώνεται, και το Ποτοπωλείο έχει ξεχαστεί αρκετά και εφησυχάσει. Καλώς ή κακώς κάποτε ήταν στην κορυφή, και ακόμα το αγαπάμε πολύ για το κλίμα και το χώρο του, αλλά και για τον κόσμο που μαζεύει, αλλά φοβάμαι ότι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος δεν θα το πατάω το πόδι μου με τίποτα!

Το καλοκαίρι είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Τότε λίγο πολύ, όλα τα μαγαζιά στο στενό, γίνονται ένα, και αυτό είναι που κάνει την Πανόρμου νησί! Τότε σχεδόν πάντα κάθομαι στο Alegria ή στο Santa Botella που και τα δύο είναι από παλιά εκεί και τα συμπαθώ πολύ και κάνουν και ωραία σαγκρία. Εύα χωρίς σαγκρία δεν γίνεται. Το Santa Botella έχει και ένα υπέροχο site. Αποφεύγω φανατικά τα σκυλοκλαμπέ bar της απέναντι πλευράς, αν και η μουσικές τους επιλογές μπλέκονται μεταξύ τους αναπόφευκτα, και επειδή και αυτό μου θυμίζει καλοκαίρι και νησί, στην πραγματικότητα το απολαμβάνω! Οι ταράτσες επίσης πρέπει να αναφερθούν, αλλά επειδή ως κρυουλιάρα και fan του στενού, δεν έχω ανέβει στις περισσότερες, ας μας δώσει κάποιος άλλος τα φώτα του! Ακόμα, το Dunkel bar μου φαίνεται καλό, αλλά τα 20 μέτρα που το χωρίζουν από τη βαβούρα, δυστυχώς σε εμένα κάνουν μεγάλη διαφορά και έτσι δεν έχω κάτσει εκεί ποτέ. Κρίμα, γιατί φημολογείται ότι κάνει ωραία cocktails.. Τέλος, να πω ότι η Πανόρμου είναι 5' δρόμο από το σπίτι μου, οπότε νομίζω θα συχνάζω εκεί πάντα.

2. Cocktails στο Tiki - Σάββατο

Στο πατάρι! Την αγαπώ αυτή την ταπετσαρία!

Το κάτω bar

Καλά, το Tiki είναι μια κατηγορία από μόνο του κατά τη γνώμη μου. Έχει και ένα τέλειο site που μου θυμίζει το ένα καφέ στη Στοκχόλμη. Βρίσκεται και αυτό δίπλα από στάση μετρό, αλλά στη στάση Ακρόπολη, και είναι λίγο-πολύ μόνο του σε αυτή την περιοχή. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε να πιάσει, γιατί έχει άλλα τρελά αβαντάζ: hawaiian concept και διακόσμηση, ανάλογη μουσική, και εξαιρετικά cocktails! Και όταν λέω εξαιρετικά, εννοώ τα καλύτερα της Αθήνας απ' όσο ξέρω. Μια τεράστια ποικιλία αρχικά. Ζητάς κατάλογο και σου φέρνουν ένα πολυσέλιδο βιβλιαράκι ολόκληρο, τίγκα στα cocktail, μέσα στο οποίο πραγματικά χάνεσαι και δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Το καλό είναι ότι φυσικά υπάρχει και κατηγοριοποίηση ανάλογα με το βασικό συστατικό, έτσι εγώ τρέχω αμέσως στις σελίδες με το ρούμι! Στην αρχή έχει μια κατηγορία με τα πιο γνωστά, μετά κατηγορίες με vodka, rum, tequila, gin κλπ κλπ. Όσες φορές έχω πάει έχω δοκιμάσει πολλά και διάφορα.

Yellow Bird

Προσωπικά όπως είπα μου αρέσει το ρούμι, σε συνδυασμούς με ανανά, μπανάνα, lime και άλλα, όπως στο Yellow bird, στο οποίο το λευκό και το μάυρο ρούμι συνδυάζονται με μπανάνα, ανανά και ροδάκινο -μιάμ!- ή πορτοκάλι -γιάχ!- ή στο Belladona που συνδυάζονται με cranberry, ανανά και πορτοκάλι. Μία φορά που πήρα το Yellow bird στοTiki, μου φάνηκε όσο πρέπει βαρύ, αλλά τη δεύτερη φορά, κάποια άλλη μέρα, ήταν κάπως πιο ελαφρύ και δυσαρεστήθηκα λίγο, αφού υποτίθεται ότι τα cocktails φτιάχνονται πολύ αυστηρά. Αλλά όπως και να 'χει, άλλο παράπονο δεν είχα ποτε!

Τα ποτήρια που λέγαμε :Ρ

Αποφεύγω τα Daiquiri, όχι επειδή δεν μου αρέσουν, αλλά επειδή τα έχω πιεί στη χώρα προέλευσης τους, την Κούβα, όπου τα παρασκεύαζαν με τις αυθεντικές ντόπιες συνταγές και με γαλά καρύδας κατευθείαν από το φρούτο που το έκοβαν βέβαια μπροστά σου, και η σύγκριση, όσο υπέροχα και αν τα κάνουν τα παιδιά εδώ, θα είναι άδικη. (Παρομοίως για Pina Colada αν και αυτή είναι από το Puerto Rico.) Ήπια και στο El Floridita μάλιστα, το bar που τα καθιέρωσε στον κόσμο και όπου ο Hemingway τα κατέβαζε 5-5, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλο blog post δυστυχώς! Μια και μιλάμε ακόμα για ρούμι, το Mai Tai τους είναι εξαιρετικό επίσης. To Voodoo, με το αγαπημένο μου Malibu, το οποίο σερβίρετε και σε ανάλογο voodoo themed ποτήρι, ήταν ωραίο πλην δεν είχε καμία σχέση με τη συνταγή με γάλα και kahlua που είχα δοκιμάσει κάπου αλλού και την οποία μάλλον προτιμάω. H εκδοχή του Zombie (ίδιο χαριτωμένο ποτήρι με το voodoo) που φτιάχνουν είναι μια χαρά και έχει πολλούς fan.

Strawberry Margarita

H tequila είναι η αχίλλειος πτέρνα μου με την πολύ κακή έννοια, που σημαίνει ότι ενώ πάντα με τα ποτά έχω μια εξαιρετικά φιλική σχέση, εννοώντας ότι ποτέ δεν ανακατεύομαι, όσο και να πιω, και ποτέ δεν έχω hangover με κάθε ειλικρίνια, η tequila μπορεί να με στείλει αδιάβαστη με ένα μόνο σφηνάκι, οπότε και την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι! Παρόλα αυτά δοκίμασα από τις Margaritas του Tiki που πήραν κατά καιρούς φίλοι μου, και ειδικά η Strawberry Margarita τους μου άρεσε πολύ.

Από τα cocktails με champagne δεν έχω δοκιμάσει παρά το Strawberry royal ή Rossini, το οποίο αν και μικρούλικο, ήταν πολύ γευστικό και φινετσάτο. Από τα cocktails με gin, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το πολυαγαπημένο μου Singapore Sling το οποίο επίσης δοκίμασα πρώτη φορά στο εξωτερικό, την 1η φορά που πήγα στο Tokyo, το 2006, στο bar του 45ου ορόφου του Park Hyatt Hotel, όπου σκεπτόμενη ότι θα πλήρωνα ούτως ή άλλως κάνα 20ευρο, ας έδινα 25 για ένα decent cocktail τουλάχιστον. Όχι μόνο decent ήταν, αλλά και πιθανότατα το καλύτερο cocktail που έχω πιει στη ζωή μου... Κάπου εκεί νομίζω, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την χαρά που προσφέρει αυτή η τρομερή αίσθηση ποιότητας και πολυτέλειας ενός καλού cocktail, και τα εκτίμησα πραγματικά όπως λίγα αναλώσιμα πράγματα στον κόσμο.

3. Οι No Offense στο After dark - Κυριακή

Είχα πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν να δω τους No Offense live, αλλά πάντα κάτι τύχαινε, ήμουν στην Πάτρα, ήμουν στο εξωτερικό, κάποιος είχε γενέθλια, κάπου με είχαν καλέσει... Τελικά, την προηγούμενη κυριακή κατάφερα επιτέλους να πάω στο gig τους στο After dark.  Ο Βλάσης, ο frontman του συγκροτήματος είναι προσωπικός μου φίλος, ιδιαίτερα αγαπημένος, και ήθελα πάρα πολύ να δω επιτέλους και αυτή την πλευρά του, που ως τώρα δεν είχα τιμήσει. Το live ξεκίνησε περίπου στις 23.00 όταν το After dark είχε λίγο πολύ γεμίσει. Τα παιδιά παίξανε αρκετές διασκευές, οι οποίες ήταν προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να μην είναι από τραγούδια που αναμασόνται ξανά και ξανά, όπως σε τόσα live από μπάντες που παίζουν covers, αλλά και να είναι αρκετά γνωστά και με ποικιλία. Εμένα προσωπικά οι επιλογές μου φάνηκαν πολύ καλές, και ακόμα καλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε κάποια κομμάτια είχαν καταφέρει να δώσουν το δικό τους χρώμα, κάτι που εγώ θεωρώ το ζητούμενο σε μια διασκευή, όπως το κάνανε π.χ. στο Somebody told me, αλλά και στο opening song από το cult anime που κάποτε βλέπαμε στο Junior's TV, Saber Riders, το οποίο το κάναν ολοκληρωμένο τραγούδι με πολύ γεμάτο ήχο, του δώσαν ζωή κατ' εμέ!

Παναγιώτης, Νικόλας, Βλάσης και Βασίλης. Ο Άγγελος δεν χώρεσε! Η φώτο είναι του Βασίλη Δεμερτζή.

Τα παιδιά παίξαν και πολλά δικά τους κομμάτια τα οποία βρήκα πολύ δυνατά στο σύνολο και τα οποία μπορείτε να ακούσετε στο myspace των No Offense. Στο live ήταν σαφέστατα καλύτερα, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τέτοιες μπάντες, αλλά και γενικότερα. Για αυτό άλλωστε αξίζει να τρέχουμε σε live όλη την ώρα, έτσι δεν είναι? Anyway, πίσω στα τραγούδια, θα έλεγα ότι ξεχώρισα το παιχνιδιάρικο Fresh start και το μελωδικό Everything is a race [που ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια ξεκαθάρισα ότι εννοεί race όπως racing, και όχι φυλή..] περισσότερο. Κάτι ακόμα που θέλω να αναφέρω σχετικά με το live, είναι ότι οι No Offense είναι και καλοί διασκεδαστές. Κάνουν χαβαλέ μεταξύ τους, προσπαθούν όλοι να είναι σε επαφή με τον κόσμο και δεν αφήνουν όλο το επικοινωνιακό προφίλ τους πάνω στον τραγουδιστή, και βέβαια ο Βλάσης εμπλουτίζει το πρόγραμμα -χαχα!- με την πασίγνωστη στους κοντινούς του ανθρώπους συνήθεια για καλά εώς φριχτά ανέκδοτα!! Η αλήθεια είναι ότι προς στιγμήν σκέφτηκα "κάνε θέε μου να μην πει κανένα τρισάθλιο και αρχίσουν να του πετάνε ντομάτες" αλλά όχι! Ο φίλος μου είχε κρατήσει τα καλύτερα για αυτή την περίσταση ;) [εκτός από αυτό το κρύο για τις γυναίκες βέβαια, παλιοφαλλοκρατικό γουρούνι, που τα κάνεις όλα ίσωμα!][χεχε!]

Ας σοβαρευτώ όμως, είμαι κάθετη στο ότι όσο καλό και αν είναι ένα συγκρότημα και όσο καλό ήχο και αν έχει, πραγματικά δεν πιάνει μία αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να τον ξεσηκώσει αλλά και να τον κάνει να γελάσει, να τραγουδήσει και να συμμετέχει τέλος πάντων με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα ασυγκίνητο κοινό είναι σαν ταφόπλακα για ένα live, και οι No Offense φάνηκε ότι το ξέρουν αυτό καλά και αφού περνάνε καλά και οι ίδιοι, το περνάνε και στον κόσμο. Εγώ προσωπικά, αρχικά λίγο μαγκωμένη και ίσως προκατειλημμένη όπως είμαι πάντα όταν πάω να παρακολουθήσω κάτι στο οποίο συμμετέχει κάποιος φίλος, λύθηκα γρήγορα, πέρασα πάρα πολύ καλά και τελικά εντυπωσιάστηκα όχι μόνο σε σχέση με τις προσδοκίες μου, αλλά και συγκρίνωντας με άλλα live ελληνικών ερασιτεχνικών bands που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς. Είναι δεμένοι και ευχαριστημένοι, και αυτό περνάει σαν εικόνα και σε όσους παρακολουθούν.

Άγγελος (κιθάρα), Βλάσης (φωνή), Παναγιώτης (κιθάρα), Βασίλης (drums) και Νικόλας (μπάσο).

Άλλα highlights: Τα γερμανικά του Βλάση απέδωσαν όπως το περίμενα στο Ich will και πέταξα απ'τη χαρά μου που παίξανε Rammstein. Τα oldies Daddy cool και Rebel yell τα ανακάτεψαν όμορφα με Muse και Breaking Benjamin. Όταν ο Βλάσης μου αφιέρωσε τυχαία το Paranoid των Garbage έμεινα μαλάκας γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να ξέρει ότι όταν πήγαινα γυμνάσιο, το Version 2.0 ήταν ένα από τα cd που είχα κυριολεκτικά λιώσει! Τέλος, θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω πολύ τον Βλάση αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν την φαεινή να παίξουν το Happy Birthday για εμένα και ένα άλλο παιδί, που είχαμε τα γενέθλια μας!! Εννοείται ότι αυτό είναι κάτι που δεν το έχει κάνει κανείς άλλος για μένα :D Ευχαριστώ πολύ παιδιά!

Btw, εδώ εχω και το playlist από εκείνο το βράδυ στο After dark, αλλά μάλλον λίγο ανακατεμένο, όπως μου το έστειλε ο Βλάσης :Ρ

Bon Jovi - It's my life
Rammstein - Ich will
Jimmy eat world - Pain
Killers - Somebody told me
Breaking Benjamin - Diary of Jane
3 doors down - When I'm gone
Korn/Cameo - Word up
Alien Ant Farm - Smooth Criminal
Blur - Song 2
Garbage - I think I'm paranoid
EMF - Unbelievable
Drowning Pool/Billy Idol - Rebel Yell
Muse - Time is Running out
Tracelords/Boney M - Daddy cool
Saber Rider full version

και τα τραγούδια των ίδιων:
Incubating dreams
One step forward
Everything is a race
Fresh start
Extraordinary people

Καλή συνέχεια και πολλά ακόμα live εύχομαι!

Οι HURTS στη χώρα που τους έδωσε το no.1 στα charts

Πωπω! Πέρασαν σχεδόν 2 βδομάδες και ακόμα δεν ανέβασα ένα blogpost gια την συναυλία των Hurts στην Αθήνα, ντροπή μου! Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως....

Από το project How they get dressed

Τον Δεκέμβρη είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι αυτό το ανερχόμενο ντουέτο από το Manchester είχε αρχίσει να μου αρέσει σημαντικά. Κατέβασα το Happiness, το debute album τους λοιπόν, και σιγουρεύτηκα πλέον για τα καλά ότι, παρά την mainstream επιτυχία τους στη Ελλάδα και παρά του γεγονότος ότι τους έμαθα από το ραδιόφωνο, το MAD και το MTV (είμαι αρκετά προκατειλειμένη σε τέτοια θέματα και γενικά σνομπάρω ίσως και υπερβολικά τα μουσικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε αντίθεση με τα μουσικά blogs και την επιρροή από φίλους που είναι πηγές που εμπιστεύομαι και εκτιμώ), ο ήχος τους με ιντρίγκαρε και ότι θα ήθελα πάρα πολύ να τους δω live ώστε να το διαπιστώσω και στην πράξη ότι ναι, όντως αξίζουν. Η μουσική τους έχει πολλές ηλεκτρονικές, pop, glam και σχεδόν vintage 80s αποχρώσεις που μοιάζουν να παίρνουν κάτι παλιομοδίτικα ξεπερασμένο και να το κάνουν φρέσκο. Κάθε τόσο μου θυμίζουν και κάποιον: τους A-ha στα pop στοιχεία και λίγο θεατρικά φωνητικά, τους Joy Division στον ήχο και στην ψυχρότητα (πόσο τυχαία να είναι η κοινή καταγωγή?), τους Diorama και άλλα darkwave electro συγκροτήματα ίσως.. Ο τραγουδιστής Theo Hutchcraft με κάνει να σκέφτομαι τον Frank Sinatra και ας ακούγεται τρελό, και η φωνή του μου φέρνει στο μυαλό τον Sivert Hoyem, ίσως και τον Nick Cave.. Το ντύσιμο και των δύο μου θυμίζει τα συγκροτήματα στις αρχές του rock & roll, όταν όλοι φόραγαν κουστούμια είτε τους πήγαιναν, είτε όχι. Έχουν την φινέτσα και την κομψότητα της παλιάς σχολής και όχι την υπερβολή και την επίδειξη της goth εμμονής με την dressing up smart αισθητική τους. Αλλά ανάμεσα σε όλες αυτές τις επιρροές-ομοιότητες θα μπορούσαν οι Hurts να με πείσουν ότι έχουν προσωπική άποψη και δύναμη στην πράξη? Θα κατάφερναν και σε ζωντανή εμφάνιση να περάσουν μια δικιά τους γραμμή , όπως με μυστήριο τρόπο το καταφέρνουν στο studio album τους?

Theo Hutchcraft - πέστε μου ότι δεν μοιάζει με τον Sinatra!

Αυτό το τραγούδι το έχω λατρέψει και το θεωρώ πολύ γλυκό <3

Στο Fuzz δεν είχε πολύ κόσμο δυστυχώς. Αυτό οφειλόταν βασικά στο ότι η 25η Μαρτίου έπεσε παρασκευή φέτος κι πολλοί την είχαν κάνει για το 3ήμερο αφήνωντας την Αθήνα μισοάδεια, και δεύτερον στο ότι η συναυλία των Hurts είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 12 Δεκέμβρη αλλά αναβλήθηκε τότε, αφήνωντας όσους είχαν αγοράσει εισητήρια λίγο στο φλου σχετικά με το πότε θα γινόταν τελικά και αν θα γινόταν. Επιπλέον, δεν είχε γίνει και πολύ γνωστή κατά τη γνώμη μου η νέα ημερομηνία: εγώ το έμαθα μόλις μια βδομάδα πριν από μια αφίσα στο Γκάζι και πολλοί γνωστοί μου δεν ήρθαν γιατί το εμαθαν τελευταίες μέρες! Τέσπα, εμάς δεν μας χάλασε καθόλου το ότι δεν είχε τρελό κόσμο γιατί βρήκαμε τέλειο σημείο να σταθούμε και ας μην είχαμε φτάσει νωρίς.

Είχαν και πολύ επιβλητικό φωτισμό, λευκό και πολύ δυνατό.

Λοιπόν, οι Hurts ήταν μακράν καλύτεροι από ότι περίμενα! Ίσως να έχω συνηθίσει να κρατάω μικρό καλάθι βέβαια, αλλά πραγματικά τα Aγγλάκια αυτά με κέρδισαν. Η φωνή του Hutchcraft είναι πραγματικά υπέροχη και με πολλές δυνατότητες, και φαίνεται ότι είναι στα ντουζένια της λόγω ηλικίας και σε γεμίζει φρεσκάδα. Ίσως αυτό να είναι και το βασικό προτέρημα του ντουέτου: είναι νέοι και όμορφοι, με αυτοπεποίθηση και ύφος, και σου περνάνε εύκολα την αίσθηση της νεανικής αλλά συγκροτημένης συνειδητοποιημένης άνεσης και όχι απλά του εφηβικού πανζουρλισμού. Ενώ είναι μικρότεροι μου και οι δύο, γύρω στα 24 και 26 τους αν θυμάμαι καλά, είναι σαφές ότι έχουν μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι θέλουν να δείξουν στον κόσμο. Παρουσιάζουν το δημιούργημα τους με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, δίνωντας την εντύπωση ότι έχουν μελετήσει την παράσταση και έχουν πάρει αποφάσεις για κάθε λεπτομέρεια, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ένας σχεδιαστής θα έκανε για την παρουσίαση μια νέας κολεξιόν. Εκτός από την παρουσίαση των τραγουδιών και την κίνηση τους, τα ρούχα, τα μαλλιά, το φως, τα λουλούδια που πέταγαν, όπως τα music videos τους. Αυτή είναι η αισθητική τους άποψη για το live και το συντομότερο που κάποιος θα το αντιληφθεί και θα το αποδεχτεί, τόσο το καλύτερο, γιατί οι Hurts απέχουν αντιδιαμετρικά σχεδόν από τον αυθορμητισμό και το τυχαίο γεγονός που αποτελούν άλλα live με εντελώς free αντιμετώπιση του event. Κάποιοι από εμάς προτιμούν το πρώτο, άλλοι το δεύτερο, εγώ και τα δύο να σας πω την αλήθεια, αρκεί να είναι καλοφτιαγμένα και αυθεντικά. Πιστεύω μάλιστα ότι ακόμα και σε μια συναυλία-παράσταση όπου κάθετι είναι προμελετημένο, το κοινό και πάλι μπορεί να "ξεφύγει" εφόσον οι χειρισμοί του καλλιτέχνη είναι έξυπνοι και σωστοί.

ο Theo Hutchcraft πάλι <3

Έτσι, όταν ο Hutchcraft πετάει το μικρόφωνο στο πάτωμα σαν να είναι το μπάσο του Simonon ή κάνει τις σπαστικές νευρικές κινήσεις που έκανε και ο Ian Curtis ή όταν στέκεται ευθυτενής και τραγουδάει με ένα ήρεμο γλυκανάλατο μειδίαμα αλά Sinatra, θέλω να πιστεύω ότι γνωρίζει καλά το ποτ πουρί αντιγραφών που πουλάει στο κοινό του. Γιατί αν όλα αυτά δεν είναι προμελετημένα τότε είναι τζούφια πολύ απλά γιατί ο Simonon ήταν εκτός ελέγχου όταν έσπασε το μπάσο στη θρυλική φωτογραφία, ο Curtis ήταν τρελό ψυχάκι με επιλειπτικές κρίσεις και είναι πασίγνωστο ότι τέλος πάντων αυτοκτόνησε κιόλας στην ηλικία των 24 (σύμπτωση :Ρ) και ο Sinatra ήταν σταρ σε μια εποχή που το γλυκανάλατο ύφος πήγαινε χέρι χέρι με τα τραγούδια του και την επιτυχία στο χώρο και στις γυναίκες. Σε μένα πάντως δεν μοιάζει με τυχαία μόστρα, ανεξάρτητα από το πόσο καλά γίνεται, αλλά με τακτική που κρύβει αρκετή σκέψη στους συνδυασμούς της και αποφάσεις που περιλαμβάνουν και την εμφάνιση τους και των συνοδευτικών μελών. Η ύπαρξη του συμπαθέστατου τενόρου που κάνει backing vocals αλλά και έχει ολόδικά του κομμάτια αλά όπερα σε κάποια τραγούδια είναι άλλο ένα στοιχείο της επιτηδευμένα classy προσέγγισης των αγοριών. Καμιά φορά μόνο, σκέφτηκα μήπως η προσπάθεια τους αυτή για επίδειξη ηρεμίας και επιπέδου να είναι η ίδια με την εμμονή των Άγγλων να τονίζουν την middle class ή upper class προέλευση τους, έτσι όπως εγώ το διαπίστωσα όσο ζούσα εκεί. Μια εμμονή που σε μένα φανέρωνε ανασφάλεια και με απωθούσε, κάνωντας με να γενικεύω με τη σειρά μου ότι στην Ελλάδα κανείς δεν μιλάει για τάξεις εκτός πολιτικών συζητήσεων και τέλος πάντων, ποιος χέστηκε?




Απόλαυσα παρά όλες αυτές τις σκέψεις πάρα πολύ την συναυλία. Άλλωστε δεν θα μπορούσα να μην το κάνω μετά την καταπληκτική αρχή: στο τέλος του πρώτου τραγουδιού ο Theo έπιασε κάτι από τη σκηνή και το πέταξε στο κοινό. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το είδα να έρχεται κατα πάνω μου, ντρουγρού όμως, και να σκάει στο κεφάλι μου! Σαστισμένη εντελώς κατάλαβα ότι ήταν λουλούδια! Έσκυψα γρήγορα και έπιασα ένα λευκό τριαντάφυλλο και ευτυχώς ένα δεύτερο είχε πέσει και δίπλα στη φίλη μου! Επιτρέψτε μου λοιπόν να fangirlιστώ λιγουλάκι και να πω ότι ξετρελάθηκα που μου έτυχε κάτι τέτοιο, και ότι ενώ ο Hutchcraft πέταξε μέχρι το τέλος της συναυλίας γύρω στα 8 λουλούδια, εγώ θα θυμάμαι πάντα ότι ήμουν αυτή που έπιασε το πρώτο λευκό τριαντάφυλλο από τα χεράκια του :) ε, δεν είναι και λίγο! Έχει και συνέχεια όμως!

Μες την καλή χαρά η κυρία!

Η συνολική εικόνα των Hurts ανεξάρτητα από το τι κρύβεται στα μυαλά και τις καρδιές τους, είναι άψογη και η συμπεριφορά τους προς τους fans πολύ ζεστή και ειλικρινής. Έτσι, όταν τελείωσε η παράσταση εγώ ανυπόμονη και αποφασισμένη έμαθα ότι παίζει να βγουν από την πίσω πλευρά του Fuzz για αυτόγραφα. Δεν περιμέναμε ούτε 10 λεπτά και βγήκαν και οι δύο, υπέγραψαν τα εισητήρια κλπ όλων των fan που περίμεναν εκεί, έβγαλαν φωτογραφίες και ήταν απόλυτα ευγενικοί και ίσως λίγο συνεσταλμένοι ή τέλος πάντων χαμένοι μετά το live. Να σημειώσω εδώ ότι όπως λέω και στον τίτλο, τα ελληνικά charts είναι τα μόνα που έχουν δώσει ως τώρα πρώτη θέση στο Happiness, πράγμα που ο Hutchcraft ανέφερα τουλάχιστον 4 φορές στη συναυλία. Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο που στην Ελλάδα βγήκαν στη μέση του δρόμου για υπογραφές κ.λ.π. Έχω λοιπόν λελουδικό, αυτόγραφο, άθλια δυστυχώς φωτογραφία από κινητό και αγκαλιά από τον κούκλο Theo που με τη φινέτσα του, την ευγένεια, το επίπεδο αλλά και την αξιοπρέπεια του με έκανε να θυμηθώ όλα τα καλά που εντόπισα στους Άγγλους κάποτε και τα οποία με έκαναν εν τέλει να αγαπήσω έναν λαό που δεν είχα προηγουμένως σε μεγάλη εκτίμηση.

p.s. Κιχ για τον Adam Anderson? E, τι να κάνουμε.. Ο καθένας με τις αδυναμίες του :] χεχε!
Εδώ δεν ανέφερα καν τα hits τους Wonderful life, Better than love και Stay....

Υποτροφία vol.1 - Πως να κυνηγήσεις την υποτροφία των ονείρων σου!

Όσοι από εσάς με ξέρετε αρκετά καλά, θα ξέρετε και ότι εδώ και ένα μήνα περίπου, είμαι διαρκώς απασχολημένη με τις διαδικασίες που απαιτούνται προκειμένου να διεκδικήσω μια υποτροφία σπουδών η οποία -πιστεύω ότι αν την πάρω- θα μου αλλάξει τη ζωή. Δεν έχω φτάσει ακόμα στο τέλος της διαδρομής, ούτε γνωρίζω ακόμη αν θα την πάρω όντως τελικά, όμως το 90% απ' όσα έπρεπε να κάνω, έχουν πλέον γίνει και ενώ δεν μπορώ να χαλαρώσω βέβαια, τώρα απλά περιμένω για τα αποτελέσματα, ελπίζωντας για το ποθητό ^^

Όλο αυτό το διάστημα, έμπλεξα σε γραφειοκρατικές διαδικασίες διαφόρων ειδών, απογοητεύτηκα τρελά και βρήκα ελπίδα σε σημεία που δεν το περίμενα, και χρειάστηκε να κινήσω διαδικασίες που δεν φανταζόμουν. Οπότε νομίζω ότι ένα blog post για όσα απαιτούνται, και με συμβουλές σχετικά με το θέμα, θα φανεί χρήσιμο σε πολλούς, όπως θα είχε φανεί σε εμένα! Τώρα που τα έχω όλα φρέσκα λοιπόν, θα σας τα βάλω σε μια τάξη και θα σας τονίσω τα επικίνδυνα και ύποπτα σημεία όπου μπορεί να σκαλώσετε και ακόμα και να σας διαλύσουν εντελώς τα σχέδια! Ξεκινάω!

Επιλογή προγράμματος υποτροφίας

Εδώ δεν θα πω πολλά. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές περισσότερες ευκαιρίες από όσες φαντάζετε κανείς. Τα γνωστότερα προγράμματα υποτροφίας για σπουδές είναι αυτά και με τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό, και προτείνω σε οποιονδήποτε να ψάξει πολύ για δημόσια ή ιδιωτικά ιδρύματα και άλλους οργανισμούς λιγότερο γνωστούς που παρέχουν υποτροφίες. Επίσης, να ξέρετε ότι κάθε πανεπιστήμιο του εξωτερικού διαθέτει δυνατότητες υποτροφιών για τους επίδοξους φοιτητές του, αλλά συνήθως κυμαίνονται από πλήρης υποτροφίες διδάκτρων, ως ακόμα και κάλυψης μικρότερου ποσού από το 50%. Ανάλογα με τη χώρα στην οποία θέλετε να φοιτήσετε, οι κρατικές υποτροφίες είναι πολύ συχνά από τις μεγαλύτερες που δίνονται και εκτός από τα δίδακτρα, περιλαμβάνουν συνήθως και ένα στάνταρ ποσό κάθε μήνα για στέγη, ένα πρόγραμμα υγειονομικής κάλυψης, και ανάλογα με τη χώρα πάντα, μπορεί να περιλαμβάνει και δευτερεύοντα ποσά για άλλες χρήσεις π.χ. αεροπορική μετακίνηση προς και από τη χώρα. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζετε ακριβώς τι παρέχει μια υποτροφία πριν μπείτε στη διαδικασία να την κυνηγήσετε, και να έχετε συγκρίνει όλα τα προγράμματα που σας ενδιαφέρουν. Μη διστάσετε να ρωτήσετε γνωστούς, καθηγητές σας ή άλλους απόφοιτους ή φοιτητές των σχολών σας για απόψεις και πληροφορίες σχετικά με υποτροφίες. Επίσης, εννοείται πως εφόσον έχετε βρει κάποια που σας ενδιαφέρει σοβαρά, πρέπει να έρθετε σε επαφή με άτομα από το πρόγραμμα και όχι να βασιστείτε απλά σε πληροφορίες από ανακοινώσεις ή έγγραφα σχετικά με την υποτροφία ακόμα και αν είναι όλα επίσημα. Εκτός του ότι ερχόμενοι σε προσωπική επαφή με υπεύθυνους θα κάνετε έστω και λίγο αντιληπτό το ενδιαφέρον σας, παράλληλα μπορεί να σας βγάλει από τον κίνδυνο πιθανών παρεξηγήσεων ή λάθος αντιλήψεων σχετικά με το πρόγραμμα. Ξεκαθαρίζετε μεταξύ άλλων και ότι έχετε αρκετό χρόνο μέχρι την λήξη της προθεσμίας για τη συγκέντρωση δικαιολογητικών, αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα να το ψάξετε άλλο. Το ίδιο ισχύει αν απαιτείται βαθμός μεγαλύτερος από αυτόν του πτυχίου σας. Μη ντραπείτε λοιπόν να πάρετε τηλέφωνα και να στείλετε email έγκαιρα. Ακόμα καλύτερα, επισκεφθείτε εφόσον είναι δυνατόν, το ίδρυμα ή τον οργανισμό που παρέχει την υποτροφία και συζητήστε πρόσωπο με πρόσωπο τις διαδικασίες που απαιτούνται και τις παροχές. Έτσι, κάνετε και μια καλή πρώτη εντύπωση.
Εγώ ενδιαφερόμουν για την κρατική υποτροφία που παρέχει η Κορεατική κυβέρνηση, και για την οποία είχα μάθει από φίλους μου. Επικοινώνησα με την πρεσβεία για πληροφορίες και την επισκέφτηκα για να μιλήσω από κοντά με κάποιον τον Οκτώβρη, που ακόμα δεν είχαν συγκεκριμένες πληροφορίες να μου δώσουνε. Βοήθησε όμως πολύ και το ότι με είχανε γνωρίσει και ότι είχα επικοινωνήσει νωρίς, στο να με θυμηθούν όταν πλέον είχαν εντολή να ξεκινήσουν τη διαδικασία

Δικαιολογητικά

Έχετε πλέον καταλήξει στο ποια σας ενδιαφέρει. Οπωσδήποτε, εφόσον είναι δυνατόν, επισκέπτεστε το ίδρυμα/οργανισμό/πρεσβεία/πανεπιστήμιο που παρέχει την υποτροφία. Έρχεστε σε επαφή με κάποιον υπέυθυνο και παίρνετε μια πλήρη λίστα με τα δικαιολογητικά που απαιτούνται. Πολλά από αυτά μπορεί να μην απαιτούνται από την αρχή, εξαρτάται από τις διαδικασίες που ακολουθεί ο πάροχος. Ξεκαθαρίστε τι απαιτείται άμεσα και μέχρι πότε μπορείτε να καταθέσετε όλα σας τα χαρτιά. Ρωτήστε σχετικά με όσα δικαιολογητικά δεν γνωρίζετε τι είναι και από που να τα προμηθευτείτε. Σημειώστε πόσο χρόνο απαίτει η έκδοση κάθε δικαιολογητικού. Σίγουρα θα χρειαστείτε τα περισσότερα από τα παρακάτω (όσα είναι σε μορφή φόρμας παρέχετε από τους υπεύθυνους της υποτροφίας ή το εκτυπώνετε εσείς από το site τους):

1- Δίπλωμα/Πτυχίο, εφόσον πάτε για μεταπτυχιακό
2- Αναλυτική βαθμολογία εξαμήνων
3- Φόρμα προσωπικών στοιχείων
4- Student plan/Futute plan/Self Introduction κ.λ.π.
5- Συστατική επιστολή, 1 ή 2, αλλά σίγουρα μία από καθηγητή σας
6- Πτυχίο αγγλικών ή της γλώσσας της χώρας που θέλετε να πάτε (αγγλικά: IELTS, TOEFL)
7- Δημοσιευμένες εργασίες (αν υπάρχουν)
8- Βραβεία (αν υπάρχουν)
9- Φωτοτυπία διαβατήριου
10- Πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης
11- Φόρμα κατάστασης υγείας
12- Σύμβαση

1 και 2: Εφόσον έχετε ήδη αποφοιτήσει, καταθέτετε δίπλωμα/πτυχίο και αναλυτική βαθμολογία, αλλιώς την αναλυτική και ένα πιστοποιητικό από τη σχολή σας που να επιβεβαιώνει ότι παρακολουθείτε τα τελευταία μαθήματα ή ότι τελειώνετε την πτυχιακή σας. Προφανώς αν έχετε ξεμπερδέψει μετράει πολύ πιο θετικά από ότι μια απλή επιβεβαιώση ότι θα έχετε τελείωσει μέχρι να σας πάρουν στο μεταπτυχιακό της υποτροφίας. Αν δεν έχετε αναλυτική να θυμάστε ότι ποτέ δεν στη δίνουν αυθημερόν. Μπορεί να χρειαστεί ακόμα και μια βδομάδα γιατί την υπογράφει και ο πρύτανης ή ο προεδρος του τμήματος, όπως και το πτυχίο.

3: Τη συμπληρώνετε ακόμα και επί τόπου αρκεί να ξέρετε όλα τα στοιχεία. Μπορεί όμως να ζητάνε εκεί και μέσους όρους απόδοσης στα εξάμηνα, και τότε θα πρέπει να έχετε μαζί την αναλυτική και να βγάλετε τους μέσους όρους. Για όποιο σημείο δεν είστε σίγουροι τι να γράψετε, ρωτάτε τον υπεύθυνο και εννοείτει ότι δεν κάνετε εικασίες.

4: Θα χρειαστεί να γράψετε κάποια κειμενάκια! Είναι σε φόρμα ή ελεύθερο κείμενο, ανάλογα με την υποτροφία. Το self introduction letter αφορά στο τι είστε γενικότερα, τι έχετε σπουδάσει ως τώρα, ποιες είναι οι φιλοδοξίες και τα όνειρα σας, τι ιδιαίτερες ικανότητες έχετε και γιατί θέλετε την υποτροφία. Τα άλλα δύο είναι σχετικά με τον τομέα που σπουδάσατε, τις απόψεις σας σχετικά με το σε τι θέλετε να εστιάσετε από εδώ και πέρα, τι μαθήματα σας ενδιαφέρουν και πως θέλετε να διαχειριστείτε το μεταπτυχιακό. Το future plan αφορά στις μελλοντικές σας φιλοδοξίες, σχετικά με δουλειά ή άλλες σπουδές. Το study plan ενδέχεται να πρέπει να είναι πολύ λεπτομερές και σχετικά με τα προτεινόμενα μαθήματα, αλλά αυτό μόνο αν προετοιμάζεστε για ένα μόνο πανεπιστήμιο και έχετε έρθει σε επαφή με καθηγητές. Γενικά, προσπαθείστε να είστε ακριβείς, με γλώσσα ευγενική και επίσημη, αισιόδοξοι αλλά και αντικειμενικοί, και τονίστε όλα τα θετικά στοιχεία σχετικά με την περίπτωση σας, χωρίς όμως να φανείτε ψωνισμένοι. Τα όσα γράψετε θα είναι πολύ σημαντικά απλά γιατί θα τα διαβάσουν άνθρωποι που δεν σας συνάντησαν ποτέ και είναι ο μόνος τρόπος να κάνετε μια καλή εντύπωση πέρα από βαθμούς και πτυχία. Οπότε δουλέψτε τα κειμενάκια με προσοχή και πάρτε και καμιά δεύτερη γνώμη, πάντα κάνει καλό. Εννοείται ότι ορθογραφικά και γραμματικά λάθη θα σας θάψουν, αλλά από την άλλη το να χρησιμοποιήσετε και πολύ ξύλινη γλώσσα ή πολλές φιοριτούρες, ενώ στην πραγματικότητα δεν μιλάτε τόσο εξεζητημένα, είναι επίσης λάθος. Δώστε τον καλύτερο σας εαυτό δηλαδή, χωρίς ζητήσετε να σας το γράψει κάποιος που ξέρει πολύ καλύτερα τη γλώσσα από εσάς ;) Και να έχει ένα λαθάκι μέσα δεν πειράζει. Αν τώρα θέλετε λίγη έμπνευση, μπορείτε να ψάξετε στο internet για site με κείμενα τέτοια, υπάρχουν πολλές και θα σας δώσουν μια ιδέα, αλλά υπόψιν είναι γραμμένες από φοιτητές σαν και εσάς και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιγράφονται κατά γράμμα ή να θεωρούνται αλάθητες.

5. Διαλέξτε τον καθηγητή με τον οποίο συνεργαστήκατε περισσότερο και είχατε τις καλύτερες σχέσεις. Σχεδόν πάντα πρεπει να τη γράψει και να σας τη δώσει μέσα σε επίσημο φάκελο με τα στοιχεία του τυπωμένα και σφραγισμένο, με την υπογραφή του πάνω στο σημείο που κλείνει. Επίσης, σχεδόν πάντα η συστατική επιστολή είναι σαν φόρμα ερωτήσεων, και όχι ελεύθερο κείμενο. Κάποιες φορές, ο πάροχος της υποτροφίας ζητάει απλά ένα email επικοινωνίας με τον καθηγητή ώστε να ζητήσουν οι ίδιοι από αυτόν τη συστατική, χωρίς εσένα ως μεσάζοντα, οπότε να έχεις ειδοποιήσει τον καθηγητή σου να έχει το νου του σχετικά. Σε κάθε περίπτωση, να τονίσεις μέχρι πότε την χρειάζεσαι, δε θες να χάσεις την προθεσμία εξαιτίας κάποιου άλλου. Και να υπολογίζεις ότι πρέπει να τη ζητήσεις τουλάχιστον μια βδομάδα νωρίτερα.

6. Τα πτυχία ξένων γλωσσών.. μεγάλο θέμα. Αρχικά, σε ότι χώρα εκτός ευρώπης ή αγγλόφωνη και να πας ένα αγγλόφωνο πτυχίο θα στο ζητήσουν. Και φυσικά χέστηκαν για το αν έχεις το proficiency του Cambridge γιατί μπορεί να το πήρες πριν 200 χρόνια. Θέλουν συνήθως ή το TOEFL ή το IELTS. Εγώ προτείνω το δεύτερο καθώς πιστεύω ότι είναι πιο απλό και απαιτεί λιγότερη προετοιμασία. Για κάποιον που ξέρει καλά αγγλικά, είναι ψιλογελοίο, αλλά έχει το καλό ότι είναι σχεδιασμένο ακριβώς για να επιβεβαιώσει την ικανότητα κάποιου να αντιλαμβάνεται τα αγγλικά σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Γενικά, η βαθμολόγηση γίνεται με άριστα το 9 και ένα 7 είναι αρκετό για τα περισσότερα πανεπιστήμια.
Αν σας καθυσηχάζει, εγώ το είχα δώσει μετά από 3 ώρες ύπνου μόνο και ακόμα μεθυσμένη από το προηγούμενο βράδυ και τα γενέθλια της κολλητής μου, και πήρα σύνολο 8/9.
Τώρα, αν θέλετε να πάτε σε κάποια μη αγγλόφωνη χώρα, ένα πτυχίο που να επιβεβαιώνει τη γνώση της τοπικής γλώσσας είναι αν όχι απαραίτητο, και πάλι είναι σίγουρα σημαντικό στην περίπτωση που τα μαθήματα είναι στα αγγλικά. Ακόμα και αν δεν έχετε κάποιο πτυχίο αλλά παρακολουθείτε μαθήματα, καλό είναι να το δηλώσετε με κάποιο πιστοποιητικό.
Κάθε αντίγραφο πτυχίου πρέπει να είναι αυθεντικό αντίγραφο με τη σφραγίδα του αρμόδιου οργανισμού. Π.χ. τα αγγλικά πτυχία πρέπει να τα πάει κανείς στο Βρετανικό Συμβούλιο και να ζητείσει τα αυθεντικά αντίγραφα που χρειάζεται. Υπολογίστει κάνα 20ευρώ για κάθε αντίγραφο και 3 μέρες για να το παραλάβετε, ειδικά αν είναι παλιό το πτυχίο και όχι μηνών.

7-8. Εφόσον υπάρχουν, συννενοηθείτε με κάποιον υπεύθυνο αν πρέπει να παραδοθούν σε χαρτί ή cd.

9. Αυτονόητο. Το νου σας μη λήγει σύντομα! Θα πρέπει να είναι ενεργό τουλάχιστον μέχρι την υποτιθέμενη εισαγωγή σας στη χώρα επιλογής. Αν δεν έχετε, βγάζετε στο αντίστοιχο αστυνομικό τμήμα που εκδίδει διαβατήρια, στο οποίο αντιστοιχεί η περιοχή σας. Δεν μπορείτε να βγάλετε σε οποιοδήποτε αστυνομικό τμήμα. Επίσης, είναι καλύτερα να τηλεφωνήσετε στο αστυνομικό τμήμα όπου πιστεύετε ότι πρέπει να απευθυνθείτε για να είστε σίγουροι ότι είναι το σωστό. Παίρνει πλέον μόνο 2-3 μέρες να εκδοθεί το διαβατήριο, αρκεί να είναι καλή η φωτογραφία που θα τους πάτε, αλλιώς θα πρέπει να πάτε μια διαφορετική και να πληρώσετε παραπάνω. Εδώ θα βρείτε όλες τις σχετικές πληροφορίες.

10. Χρειάζετε σε περιπτώσεις που πρέπει να αποδείξετε ότι δικαιούστε την υποτροφία. Για παράδειγμα, μπορεί να πρέπει να αποδείξετε ότι είστε συγκεκριμένης καταγωγής. Το προμηθεύεστε από τα Κ.Ε.Π. αυθημερόν.

11. Μπορεί να απαιτείται, και τη συμπληρώνετε μόνοι σας, δεν χρειάζεται ιατρική εξέταση εφόσον δεν έχετε πάρει ακόμα την υποτροφία. Συνήθως είναι για μεταδοτικές ασθένειες ή αναπηρίες και ακόμα περιλαμβάνει χαζές ερωτήσεις σχετικά με ναρκωτικά ή κατανάλωση αλκοόλ.

12. Αυτό είναι το συμφωνητικό που πρέπει να υπογράψετε για να συμμετέχετε στη διαδικασία με το εκάστοτε ίδρυμα. Σας θέτουν κάποιους όρους που καλό είναι να μελετήσετε εκτενώς πριν υπογράψετε! Είναι οι όροι που αν τους παραβείτε κατά το μεταπτυχιακό σας, τότε υποτροφία γιοκ...

Χρονοδιάγραμμα διαδικασιών

Φτιάξτε ένα χρονοδιάγραμμα με τις ημερομηνίες που σας ενδιαφέρουν για να ξέρετε πως να κινηθείτε. Σημειώστε το deadline για την αποστολή όλων των δικαιολογητικών και υπολογίστε πόσο χρόνο θα χρειαστείτε για να τα συγκεντρώσετε όλα. Σε κάθε δικαιολογητικό παραπάνω, λέω περίπου πόσες μέρες παίρνει, αλλά υπάρχουν και κάποιοι ακόμα παράγοντες που μπορεί να σας καθυστερήσουν:

Συνθήκη της Χάγης/ Σφραγίδα Apostille

Βεβαιωθείτε αν τα ακαδημαϊκά έγγραφα σας (1,2) χρειάζονται συνημμένη τη σφραγίδα αυτή. Πρόκειται για ένα πιστοποιητικό που επιβεβαιώνει ότι είναι αυθεντικά και ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν από όλες τις χώρες που υπέγραψαν την εν λόγω συνθήκη της Χάγης. Για να μάθετε αν το χρειάζεστε, προσπαθήστε να μάθετε αν η χώρα επιλογής σας ανήκει σε αυτές. Αν, εν τέλει, το χρειάζεστε, για να το προμηθευτείτε πρέπει να απευθυνθείτε -προσοχή!- στα αρμόδια γραφεία της περιφέρειας στην οποία ανήκει το πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτήσατε! Υπολογίστε λοιπόν ένα μικρό ταξιδάκι για χάρη της αποκέντρωσης της εξουσίας, όσοι δεν κατοικείτε στο ίδιο μέρος που σπουδάσατε! Δεν σημαίνει ότι θα είναι στην ίδια πόλη στην οποία βρισκόταν το πανεπιστήμιο απαραίτητα, οπότε πρέπει να βρείτε που υπάγεται. Έπειτα, πάτε εκεί με πτυχίο και αναλυτική βαθμολογία και σας προσθέτουν ένα φύλλο χαρτί που είναι η συνθήκη, πίσω από το δίπλωμα και ένα πίσω από την αναλυτική. Προσοχη, να είναι σφραγισμένο το τελευταίο αυτό φύλλο με το προηγούμενο, ώστε να ξέρουν ότι δεν το βάλατε εσείς αλλά κάποιος αρμόδιος.
Σε απλά ελληνικά, εγώ που τέλειωσα την αρχιτεκτονική στο πανεπιστήμιο Πατρών, έπρεπε να πάω πίσω στην Πάτρα, στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, με τα αυθεντικά μου αντίγραφα του διπλώματος και της αναλυτικής βαθμολογίας, και να μου προσθέσουν εκεί τη συνθήκη σε κάθε αντίγραφο που ήθελα.

Μεταφράσεις

Σε καμία περίπτωση δεν μπορείτε να καταθέσετε όλα τα πανέμορφα χαρτιά σας στα ελληνικά! Πρέπει βεβαίως βεβαίως να τα μεταφράσετε. Στα επίσημα έγγραφα αυτό πρέπει να γίνει επισήμως, μέσω του Υπουργείου Εξωτερικών, της μεταφραστικής υπηρεσίας. Βρίσκεται στο Μοναστηράκι/Ψυρρή, επί της Ερμού, και καλό είναι όπως σε κάθε δημόσια υπηρεσία να πάτε νωρίς. Εκεί, συμπλρώνετε μια αίτηση για μετάφραση, δηλώνετε την επιθυμητη γλώσσα και τον αριθμό των αντιτύπων που θέλετε, καταθέτετε όσα έγγραφα θέλετε να μεταφραστούν και ανάλογα με το πότε τα χρειάζεστε, πληρώνετε ή 8 ευρώ τη σελίδα και τα παίρνετε σε 7-8 εργάσιμες, ή 12 ευρώ τη σελίδα και τα παίρνετε σε 4 εργάσιμες. Τα αντίγραφα κοστίζουν πολύ λιγότερο, γι' αυτό αν δεν είστε σίγουροι πόσα χρειάζεστε, βγάλτε και κανένα παραπάνω, αλλιώς μετά θα πρέπει να ξαναπληρώνετε τη μετάφραση.

Υπόψιν, είναι αρκετά σημαντικό να πάτε όσα έγγραφα θέλετε για μετάφραση αφού έχετε πάρει τη συνθήκη της Χάγης, αλλιώς για να τη μεταφράσουν από μόνη της, σας βγάζουν το λάδι. Θεωρητικά, δεν γίνεται καθόλου και πρέπει να τα ξαναμεταφράσετε με τη συνθήκη, αλλά αν έχετε συνεννοηθεί ότι θα την πάρετε σε λίγες μέρες, μπορεί και να σας εξυπηρετήσουν. Αν "ζορίζονται" ζητήστε να μιλήστε με προϊστάμενο, για εμένα απέδωσε.



Αυτά για την ώρα!! Σύντομα, θα γράψω και το vol.2 για την επιλογή πανεπιστημίων συνεργαζόμενων με την υποτροφία, και όλα τα τραγελαφικά που μπορεί να συμβούν!

Καλόγρια - Η υπέροχη φύση της και τα υπέροχα πάρτυ μας!

Στο δάσος της Καλόγριας - χειμώνας 2011

Η παραλία της Καλόγριας και το δάσος της Στροφιλιάς είναι μέρη άρρηκτα συνδεδεμένα με την φοιτητική μου ζωή στην Πάτρα και ένας λόγος που λατρεύω την Πελοπόννησο. Έχω μια μανία γενικά με τη φύση και τις άγριες περιοχές, η αδερφή μου με λέει με κάποια ενόχληση "παιδί της ζούγκλας" λόγω των κολλημάτων μου με τα σκαρφαλώματα και τις ντετεκτιβικές παρακολουθήσεις ζώων και πετούμενων μες τα δάση... Στην Πάτρα είχα τη δυνατότητα να παίρνω το αυτοκίνητο μια στο τόσο και να τρέχω από 'δω και από 'κει, και σε λίγο χρόνο να βρίσκομαι ανάμεσα σε οργιώδη βλάστηση, πράγμα που μου λείπει πολύ στην Αθήνα. Η Καλόγρια ήταν από τους πολύ στάνταρ προορισμούς μου, χειμώνα καλοκαίρι. Η περιοχή απέχει περίπου μισή ώρα από την Πάτρα. Παίρνεις την εθνική Πατρών-Πύργου μέχρι μια έξοδο προς Άραξο, όπου υπάρχει και μια μικρή ταμπέλα που λέει Λάππα και Καλόγρια μαζί με όλα τα άλλα μέρη. (Προσοχή: δεν χρειάζεται να στρίψεις στην προηγούμενη έξοδο που είναι για Άραξο, αλλά και Ράχη, Σαγαίικα) Από εκεί, φτάνεις στο χωριό Λάππας ακολουθώντας το δρόμο και πρέπει να στρίψεις δεξιά για να περάσεις τις γραμμές του τρένου και να κατευθυνθείς προς Μετόχι και Καλόγρια. Στην πρώτη διασταύρωση πριν το Μετόχι, παίρνεις τον αριστερό δρόμο και σιγά σιγά μπαίνεις στην αγαπημένη μου περιοχή.

Τα λιβάδια - άνοιξη 2008

Ο δρόμος προς την Καλόγρια, το κομμάτι με τα λιβάδια.

Θα διασχίσεις λιβάδια για βοσκή όπου το καλοκαίρι θα δεις αγελάδες ελεύθερες και κοπάδια προβάτων. Το νου σου γιατί βγαίνουν στο δρόμο συνέχεια, μη σκοτώσεις κάνα ζωντανό και το πληρώνεις. Τα ίδια λιβάδια είναι πλημμυρισμένα το χειμώνα που ανεβαίνει η στάθμη των νερών, σαν έλη γεμάτα ζωή. Υπάρχουν σημεία που τα βατράχια κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Ο δρόμος έχει τότε νερό δεξιά και αριστερά, μέχρι που φτάνεις μετά από λίγο στην πρώτη μεγάλη στροφή του δρόμου προς τα δεξιά και θα δεις το δάσος. Στα αριστερά σου υπάρχουν έλη και βαλτώδεις εκτάσεις, ανάλογα με την εποχή του χρόνου. Στα δεξία, ακόμα βοσκοτόπια και καλύβες, που και που μικρά τσοπανόσκυλα που σε κοιτάνε καχύποπτα. Το δάσος είναι μπροστά και σε υποδέχεται μεγαλοπρεπές. Τα δέντρα είναι πολύ εντυπωσιακά καθώς πρόκειται για κουκουναριές σε σχήμα ομπρέλας, πανύψηλες και καταπράσινες. Ο δρόμος ξετυλίγεται όλο στροφούλες ανάμεσα τους και περνάς σημεία όπου το δάσος είναι πυκνό, αλλά και ξέφωτα. Πραγματικά, το καλοκαίρι, η δροσιά που προσφέρει αυτό το σημείο της διαδρομής με τις κουκουναριές, αξίζει όλο τον καύσωνα που έχεις φάει στην εθνική από Πάτρα!

Οι κουκουναριές στο δάσος Στροφυλιάς - καλοκαίρι 2006

Τα Μαύρα Βουνά - καλοκαίρι 2007

Σταδιακά, στην αριστερή πλευρά εμφανίζεται η λίμνοθάλασσα Προκόπου. Πρόκειται για ένα κομμάτι μόνιμα καλυμμένο από νερό, με καλαμιέςς και βούρλα, στο οποίο θα δεις πάντα κοπάδια πουλιών, ακόμα και το καλοκαίρι που περνάνε συχνά αυτοκίνητα και τουρίστες. Στα βορειοδυτικά της λίμνης υπάρχουν τα απότομα Μαύρα βουνά που χωρίζουν την περιοχή της Στροφυλιάς και της Καλόγριας από τον Άραξο και το Γιαννισκάρι, μια άλλη συγκλονιστική και λιγότερο τουριστική παραλία, γιατί προσεγγίζεται μόνο από χωματόδρομο από ένα σημείο και έπειτα.

Τα έλη απέναντι από την λιμνοθάλασσα - χειμώνας 2011

Σε ένα σημείο δίπλα από το δρόμο θα δεις καλύβες που κάποτε λειτουργούσαν σαν μονάδες εθελοντικού τουρισμού. Εκεί υπάρχει ένα παρατηρητήριο από το οποίο μπορείς να χαζέψεις τη λίμνη και να δεις τα πουλιά καλύτερα αν έχεις κυάλια. Επίσης, από τα καλυβάκια ξεκινάνε και διαδρομές παράλληλα με τη λίμνη, με υπερυψωμένους ξύλινους διαδρόμους των οποίων τη χρήση δεν αντιλαμβάνεσαι το καλοκαίρι, αλλά είναι προφανείς το χειμώνα: όταν ανεβαίνει η στάθμη του νερού, χωρίς του διαδρόμους θα έκανες μπάνιο αντί για βόλτα.

Αγελάδες ελευθέρας βοσκής - χειμώνας 2011

Από την άλλη πλευρά του δρόμου, και προς τον κύριο όγκο του δάσους, θα βρεις που και που χωματόδρομους που το διασχίζουν και φτάνουν ως τη θάλασσα. Θα βρεις εκπληκτικά ξέφωτα, και το χειμώνα, έλη και μεγάλους βαθείς λάκους με νερό σε μέγεθος σπιτιού. Εδώ το δάσος είναι λίγο πιο άγριο και βόσκουν αγελάδες τις οποίες θα ακούσεις από μακρυά, από τις κουδούνες τους. Οι περισσότεροι χωματόδρομοι πλημμυρίζουν σε διάφορα σημεία το χειμώνα, οπότε να τσεκάρεις πάντα τι παίζει μετά πριν προχωρήσεις, ειδικά αν δεν έχεις τζιπ. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορείς να περάσεις ακόμα και χωρίς τετρακίνηση, γιατί οι λακούβες είναι αβαθείς και έχουν βότσαλα στον πάτο, και όχι λάσπη. Το χειμώνα θα βρεις και εδώ κοπάδια ακόμα και γερανών. Το καλοκαίρι, θα συναντήσεις λιγότερα αυτοκίνητα να χρησιμοποιούν αυτούς τους χωματόδρομους για να βγουν στην παραλία, απ' ότι στο τέρμα της παραλίας που πηγαίνουν οι περισσότεροι και γίνεται το σώσε, όχι μόνο στο παρκάρισμα, αλλά ακόμα και για να καταφέρεις να φύγεις, αφού ο μονόδρομος με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, γίνεται μία λωρίδα...

Το αγαπημένο μου ξέφωτο - χειμώνας 2011

Το γεφυράκι στο ποτάμι δίπλα από την παραλία - καλοκαίρι 2009

Στο τέρμα του κεντρικού μας δρόμου, περνάς ένα γεφυράκι και πας αριστερά προς την παραλία, περνώντας διάφορα ξενοδοχεία στην πορεία και πηγαίνωντας παράλληλα με ένα ποτάμι. Φτάνεις στην παραλία εκεί που χύνεται το ποτάμι στη θάλασσα και έχεις δύο επιλογές: ή να περάσεις με τα πόδια ένα γεφυράκι και να στρατοπαιδεύσεις στην πιο φασαριόζικη πλευρά (ενδείκνεται σε φοιτηταριό που καραδοκεί για λεία) ή να συνεχίσεις να πηγαίνεις δεξιά μέχρι το parking και με τα πόδια μπορείς από εκεί να φτάσεις ως τη μία άκρη της ατέλειωτης παραλίας (πιο ζευγαρακίστικες, χιπιτζιλέ και οικογενειακές καταστάσεις).

Στην κορυφή του αμμόλοφου

Στο τέρμα της παράλιας υπάρχει άλλο ένα θαύμα της Καλόγριας: ο τεράστιος αμμόλοφος! Τον βλέπεις από μακρυά και δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με τους μικρότερους αμμόλοφους στη βάση του. Αυτός ο γίγαντας φτάνει μέχρι τη μέση του λόφου, είναι λες και η άμμος ανέβηκε στο βουνό. Ξέρεις ότι πρέπει να ανέβεις! Όλοι ασχολούνται με τον αμμόλοφο: κάποιοι προσπαθούν να τον ανέβουν τρέχοντας (δεν παίζει..), άλλοι κουτρουβαλάνε κάτω βαρελάκια και γίνονται κώλος, άλλοι απλά αράζουν στην κορυφή και χαζεύουν τη θέα, κάποιοι τολμηροί έχω αποδείξεις ότι προσπαθούν να τον ανεβούν με τζιπ, και κάποιοι χαριτωμένοι σκαρφαλώνουν στην κορυφή και χώνονται στους θάμνους εκεί πάνω για να πάνε τουαλέτα ή να κάνουν σεξ ανενόχλητοι. Έχει το χαβαλέ του όπως και να 'χει!

Ο αμμόλοφος!! - καλοκαίρι 2007

Όταν πήγαινα λοιπόν -χμ- τρίτο (?) έτος, κάποιοι από την παρέα μας πέταξαν την ιδέα για beach party.. που αλλού? Στην Καλόγρια βέβαια! Μα είναι τόσο μακρυά.. Πως θα φέρουμε όλα τα πράγματα? Θα βρούμε αμάξια, όσοι έχουμε και βλέπουμε. Μουσική? Θα κουβαλήσουμε υπολογιστή και ηχεία! Ρεύμα καλέ? Θα φέρουμε γεννήτρια ρε!!!! Έχει ένας τύπος από τους ηλεκτρολόγους (αν θυμάμαι καλά)! Και φως? Πυρσούς και φωτιές! Θα κουβαλήσουμε και όλοι ποτά και θα φωνάξουμε όλο το πανεπιστήμιο!!!!

Και έτσι έγινε το πρώτο beach party στην Καλόγρια! Ήταν απίστευτη επιτυχία! Ήρθε άπειρος κόσμος, εκεί που νομίζαμε ότι θα είμαστε μόνο καμιά πενηνταριά, περάσανε τουλάχιστον 300 άτομα! Χαμός! Η γεννήτρια έτρωγε βενζίνη και σβήναν όλα αν δεν την είχαμε καλοταισμένη. Για τουαλέτες τρέχαμε στους αμμόλοφους τους χαμηλούς με τα κινητά για φακό και προσέχωντας να μην κατουρήσουμε κάναν άλλο χριστιανό στη βιασύνη! Ο μεγάλος αμμόλοφος ήταν το φόντο μας, και όλοι ανέβαιναν μέχρι πάνω έστω για μια φορά. Άξιζε να δεις το πάρτυ από ψηλά. Ένα σωρό κόσμος έκανε βραδινό μπανάκι και μετά στέγνωνε στις φωτιές και άλλοι χόρευαν σαν μανιασμένοι. Ήταν η απόλυτη επιτυχία!

Τόσο που το ξαναοργανώσαμε και τις 3 επόμενες χρονιές! Μάλιστα σιγά σιγά έφυγε από τον έλεγχο της ευρύτερης παρέας μας, πέρασε στα χέρια άλλων, άρχισε να έρχεται και κόσμος από τα ΤΕΙ και άλλοι πατρινοί, και να έχουμε 3 dj και 4 κάθε φορά, και ένα σωρό άσχετους που έκανα τα ζογκλερικά τους! Πραγματικά πιστεύω ότι ήταν μια από τις καλύτερες ιδέες της οποίας έτυχε να βρίσκομαι μπροστά, στη γέννηση της.

Άντε να βγάλεις φωτογραφίες της προκοπής σε beach party :Ρ - καλοκαίρι 2007

Μερικά από τα σκηνικά που δεν θα ξεχάσω ποτέ και έχουν σχέση με τα beach party αυτά, είναι καταρχάς οι οργανώσεις τους. Την πρώτη φορά, ο Κώστας που έβαζε τον υπολογιστή χρειαζόταν ένα πληκτρολόγιο και ενώ είχαμε ξεκινήσει, γυρίσαμε πίσω να φέρουμε μιας φίλης μου. Όταν το πήρε πίσω είχε τόση άμμο όσο είχε το μαγιό σου όταν ήσουν μπόμπιρας και σερνόσουν στα ρηχά. Στο δρόμο θυμήθηκαν να μας πουν ότι χρειαζόμαστε και άλλα παγάκια και τα αγοράσαμε τελικά από ένα βενζινάδικο της εθνικής. Μια άλλη φορά, γυρίζοντας γύρω στις 4 το πρωί, μόλις είχαμε βγει από το δάσος που έμοιαζε τόσο άγριο τη νύχτα, και πλησιάζωντας τα έλη, πέσαμε πάνω στην ομίχλη! Έμοιαζε να κινείται σαν αμέτρητα φαντάσματα, ένα τοπίο από καπνό σε psychedelic σχήματα! Ήταν τόσο όμορφο που έκανα αναστροφή και ξαναπεράσαμε. Καλά καλά δεν έβλεπα που οδηγάω, αλλά ήταν σαγηνευτικό, σαν να ήμασταν σε επαφή με κάτι θεϊκό. Άλλες φορές ξεμέναμε από βενζίνη για τη γεννήτρια και το πάρτυ σταμάταγε μέχρι κάποιος να φέρει από το κοντινότερο ανοιχτό βενζινάδικο, βάλε μισή ώρα αναμονή. Μια άλλη φορά, έφευγα από εκεί με την αυγούλα, περιμένωντας να ξεμεθύσω και να καθαρίσουμε κιόλας, και κοίταζα τους αμμόλοφους γεμάτους πατημασιές και σκούρες κηλίδες από τη χρήση της βραδιάς: ήταν σαν να τους είχε κατουρήσει λόχος ολόκληρος, εντελώς πουά! Άλλη καλή ανάμνηση είναι ο τρελός μανιακός μου χορός, όταν τύφλα και ξυπόλητη, έχασα τα λογικά μου όταν έβαλε το killing in the name, που τότε δεν ήταν τόσο χιλιοπαιγμένο. Πρέπει να έριξα μπύρα παντού.. Κάποτε γνώρισα και έναν τύπο, δεν θυμάμαι πως το λέγαν, που είχε πάει Βενεζουέλα και μου έλεγε ιστορίες και τον κρυφοζήλευα γιατί ακόμα δεν είχα πάει Κούβα που ήθελα. Κάποτε, είδα ένα φίλο μου μες τον πανικό της μουσικής, να περπατάει στα αβαθή νερά, μέχρι πολύ μέσα στη θάλασσα με τα ρούχα, και ήξερα ότι πήγε εκεί να απομονωθεί γιατί η πρώην του ήταν με άλλον στο πάρτυ. Τον θυμάμαι ακόμα να περπατάει προς τα μέσα και να βλέπω μόνο την πλάτη του, αλλά να είμαι σίγουρη ότι κλαίει. Τόσες πολλές παρέες, τόσοι γνωστοί, να τρέχω από πηγαδάκι σε πηγαδάκι πάνω στην άμμο, αλλού να πατάς και αλλού να βρίσκεσαι μες το μεθύσι και να πέφτεις με τα μούτρα στην άμμο και να πέφτουν άλλοι από πάνω σου.. Ο φιλοξενούμενος μου, ο μεξικάνος Sasha, να αντιγράφει τις χορευτικές μου φιγούρες σαν παιδί και να αντιγράφει την απελπισία από το κάψιμο του χεριού μου, νομίζωντας ότι κάνω air guitar....χαχαχαχα!!  Ήταν ωραίες φάσεις αυτές και μετά ξέραμε ότι μας περίμενε το καλοκαίρι. Συνήθως, κάναμε και άλλο ένα πάρτυ το σεπτέμβρη μετά την εξεταστική, αν ο καιρός ήταν καλός.

Έτσι λοιπόν, τώρα που αφήναμε πια το σπίτι στην Πάτρα, εφόσον και η αδερφή μου είχε σχεδόν τελειώσει τις σπουδές της, δεν άντεξα να μην πάω στην Καλόγρια. Θα ήταν ασυγχώρητο. Πήγαμε στο δάσος, στη λίμνη, στην παραλία και στον αμμόλοφο, κάτσαμε εκεί όλη μέρα. Στην παραλία, ο βοριάς είχε πετάξει έξω τα κοχύλια από τη θάλασσα κατά χιλιάδες. Ήταν άπειρα, οπότε μάζευα μόνο τα πιο μεγάλα και εντυπωσιακά. Σκέφτηκα ότι το νερό με κάνει να λατρεύω αυτά τα μέρη. Ότι αγαπώ έχει σχέση με  τη θάλασσα. Είδαμε το ηλιοβασίλεμα και υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη, να ξανάρθουμε εκέι, σε αυτό τον τόσο αγαπημένο τόπο.

Η θέα από ψηλά - καλοκαίρι 2007....

....και καλοκαίρι 2008!

Σελίδες ημερολογίου

Αυτό το έγραψα πριν λίγο καιρό και είναι όντως σελίδες ημερολογίου. Είναι πολύ φορτισμένο κείμενο και γι'αυτό αν το αρχίσετε, παρακαλώ να το διαβάσετε όλο, αλλιώς θα έχετε λειψή άποψη για μένα και για το τι εννοώ.


Καμιά φορά που νιώθω μόνη και είναι αργά τη νύχτα και είμαι ζορισμένη, τον σκέφτομαι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και για το άλλο, ανάλογο αγόρι, στο πρώτο έτος. Με κυκλώνει μια μελό θολούρα τόσο δυσβάσταχτη, όσο εκείνη τότε που έκλαιγα χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, πάνω από ένα πιάτο μακαρόνια. Και τώρα το επαναλαμβάνω καμιά φορά, παίζωντας 2D καθυστερημένα παιχνίδια στο laptop πριν κοιμηθώ. Με πιάνει μια τεράστια σύγχυση και προσπαθώ να μην δακρύσω και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου γρήγορα καθώς βουρκώνω και κάπου μισοχάνω το γεγονός ότι παίζω ακόμα, και κάπου μισοχάνω το γεγονός ότι κλαίω γιατί προσέχω μη χάσω. 'Οταν χάνω τελικά, σκέφτομαι πλέον με την ησυχία μου ότι σιγά σιγά τα ενθύμια της ύπαρξης του αρχίζουν να την κάνουν από το δωμάτιο μου. Το έχουμε διαλύσει εδώ και ένα χρόνο και είναι κάπως γελοίο το ότι έχω ακόμα φωτογραφίες του στο γραφείο μου. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που δεν θέλω ούτε να τα βλέπω, όπως οι ηλίθιοι μαγνήτες που μου χάριζε κατά δεκάδες και που πια δεν είχα που να βάλω, όμως άλλα ούτε που με ενοχλούν.

Όταν με πιάνουν αυτού του είδους οι συναισθηματισμοί, τους αναγνωρίζω αμέσως πριν καν αρχίσουν, και για να τους τρομοκρατήσω και να φύγουν, σκέφτομαι εμένα. Στην αρχή δε μπορώ. Σκέφτομαι μόνο αυτόν και πόσο πρέπει να τον πλήγωσα. Το κλάμα μου είναι σχεδόν ασυγκράτητο τότε. Μετά φιξάρομαι καλύτερα και κάποτε καταφέρνω να σκέφτομαι εμένα, μόνο εμένα, τα όνειρα μου, τους στόχους μου, την ιδέα για τον εαυτό μου. Φέρνω παραδείγματα. Τότε που έπρεπε να πάω στο γαμημένο το Εδιμβούργο και μουλωχτά μου το σαμποτάριζε χωρίς να το πει στα ίσα ότι δεν ήθελε να πάμε, και τελικά δεν κατάφερα να πάω ποτέ. Το Εδιμβούργο incident αρκεί για να γίνω τούρκος. Τι βουρκωμένη και μαλακίες. Θυμάμαι όλα όσα με ώθησαν. Εστιάζω ξανά στο θυμό μου, στην απόφαση μου και σε όλα τα σημεία που ζύγιασα λογικά στην πορεία και κατέληξα εδώ που είμαι. Και νιώθω ότι έχω δίκιο. Νιώθω την καρδιά μου να γίνεται πέτρα, κατάξερη και αποφασιστική, και νιώθα την ύπαρξη του να με πνίγει. Με κρατάς πίσω.

Ποτέ -στο ορκίζομαι αυτό- δεν παρεξήγησα τις προθέσεις σου και είμαι σίγουρη ότι ήθελες πάντα το καλύτερο μου. Αλλά οι προθέσεις δεν φτάνουν και η αγάπη δεν είναι αρκετή για να φροντίσει έναν άνθρωπο. Ίσως να έφτανε για 1 χρόνο. Στα 2 έιχα ήδη χάσει κάποιες φιλοδοξίες και η τριβή μου με τον υπόλοιπο κόσμο δεν ήταν αρκετή. Στα 3 χρόνια είχα αρχίσει να χάνομαι, περιμένωντας να με θρέψει σκέτη αγάπη. Ποιος σκέφτηκε αυτή την ανοησία, ότι σκέτη η αγάπη αρκεί? Προφάνως κάποιος που ούτε αγάπησε πολύ, αλλά ούτε και αντιμετώπισε φυσικά εμπόδια. Και ας μην το θέλησες ποτέ, έφτασα σε ένα σημείο που πλέον με κρατούσες απλά πίσω.

Σκέφτομαι όλους αυτούς που με γνώρισαν χωρίς εσένα. Τι ιδέα θα μπορούσαν να έχουν για μένα χωρίς να ξέρουν για σένα? I mean, for fuck's sake, ήσουν όλη μου η ζωή για τόσα χρόνια! Τι βλέπουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα μου? Υπάρχεις εκεί? Νιώθω καμιά φορά πως κάπως θα έπρεπε να μπορώ να αποδείξω ότι υπήρξαμε μαζί γιατί αλλιώς δίνω μια μισακή εικόνα του ποια είμαι. Ήταν παρανοϊκά τα όσα περάσαμε, ήταν τεράστια όλα αυτά και ας είχαμε ξαναερωτευτεί στη ζωή μας, και ας είχαμε ξανά μεγάλες σχέσεις και οι δύο. Έμοιαζε τόσο σαν να ήμασταν ο τελευταίος σταθμός. Τώρα οι άνθρωποι με βλέπουν και είμαι αδιάφορη και ανεξάρτητη και μόνη και πολύ συχνά, τόσο απορροφημένη από την κοινωνική μου ζωή και τα χαζογκομενικά περιστασιακά μου, που δεν θα μπορούν να φανταστούν καν εμένα όταν σε γνώρισα. Δεν θα φαντάζονται καν ότι μπορώ να αγαπήσω πραγματικά και να δοθώ, θα νομίζουν ότι το έκανα, με τον ίδιο τρόπο που τώρα πηδάω αυτούς τους λελέδες, χλιαρά. Αλλά εγώ σε αγάπησα σαν να ήσουν το τέλος μου, σαν παναγία, έτσι όπως δεν υπήρξα ποτέ και για κανέναν άλλο. Και οι μόνοι που το ξέρουν αυτό είναι ίσως οι λίγοι εξαιρετικά δικοί μου άνθρωποι, που ήταν εκεί και είδαν τις θυσίες που κάναμε για να είμαστε ζευγάρι. Τέτοιες που όταν ακούω για θυσίες αλλωνών μου έρχεται να ξεράσω. Μόνο κάποιος που γνωρίζει την κατάσταση, ξέρει και τι προσπάθεια απαιτούσε.

Λέω ότι αυτή η προσπάθεια με κούρασε. Ακόμα και τώρα λέω "δεν μπορώ", γιατί οι συνθήκες είναι οι ίδιες, άρα και η προσπάθεια θα είναι η ίδια, άρα δεν μπορώ να γυρίσω. Αλλά είναι λίγο ψέμα. Και όλο αυτό το θεώρημα μου περί δύναμης -ότι θα δυναμώσω αν σε αφήσω- σκατά, δεν διορθώθηκε. Τώρα νιώθω πιο αδύναμη από ποτέ. Παρόλα αυτά, αντάλλαξα πρόθυμα την ηρεμία, την ασφάλεια και την αγάπη που μου πρόσφερες επί χρόνια, και τώρα σε γενικές γραμμές μιζεριάζω συναισθηματικά, νιώθω ανασφαλής, καταβεβλημένη, κενή και μόνη. Αλλά το επέλεξα έτσι πρόθυμα και ακόμα το υποστηρίζω, για έναν και μόνο λόγο: γιατί μόνη μου πρέπει να βρω το δρόμο. Γιατί δεν θέλω πια η ασφάλεια σου να με καθησυχάζει και να με ναρκώνει. Γιατί θέλω να κάνω όλα αυτά τα πράγματα. Γιατί θέλω να αποδείξω σε όλους ότι μπορώ. Γιατί ήθελα να κυνηγήσω τα όνειρα μου και εσύ, άθελα ή μη, με κράταγες πίσω. Γιατί έχω ακόμα πολύυυυυ δρόμο να καλύψω και πρέπει να το κάνω μόνη μου. Γιατί μπορεί να φωνάζω συνέχεια ότι δεν μπορώ, αλλά στην πραγματικότητα, δεν θέλω να είμαι μαζί σου. Θέλω να είμαι με εμένα. Και να αποφασίζω μόνο για εμένα και να μην χρειάζεται να βάλω εσένα πάνω από τον εαυτό μου ποτέ ξανά. Πρέπει να με ξαναγαπήσω. Και με εσένα να με αγαπάς, δεν γίνεται.

Κάπου εδώ, αναρωτιέμαι πως σκατά μου προκάλεσες αυτά τα συναισθήματα χωρίς να με υποτιμήσεις, να με πιέσεις ή να με κακομεταχειριστείς ποτέ, και πραγματικά απορώ για τις άλλες γυναίκες στον κόσμο! Είμαι άραγε τόσο στραβάδι πια ή τόσο lone wolf και ψωροπερήφανη, που προκειμένου να ανακτήσω τον σεβασμό και την εκτίμηση στον εαυτό μου, επέλεξα να πετάξω τον μεγαλύτερο έρωτα στα σκουπίδια και να πληγώσω έτσι αυτόν που αγάπησα όσο κανέναν άλλον στη ζωή μου?

51ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης - κάλλιο αργά παρά .. αργότερα!

Το Ολύμπιον

Αυτό το post έπρεπε κανονικά να έχει γραφτεί μέσα Δεκέμβρη, στην πορεία όμως προέκυψαν χριστουγεννιάτικες διακοπές, υποχρεώσεις και νέα θέματα, και να που φτάσαμε τέλη Ιανουαρίου. Τελος πάντων, από το ολότελα, πάρτε το τώρα και hush hush!

Η Αποθήκη Γ στην προβλήτα

Πολλά χρόνια τώρα, από όταν ήμουν φοιτήτρια στα πρώτα έτη, θυμάμαι να λέω πως θέλω να πάω στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά φέτος μόλις κατάφερα να πάω, και δυστυχώς για 3 μέρες μόνο. Έστω, είπα και έφτασα με την Ήρα εκεί παρασκευή απόγευμα και αμέσως τρέξαμε να δούμε την πρώτη μας ταινία. Στην πλατεία Αριστοτέλους, απέναντι απο το γνωστό Ολύμπιον, υπήρχε ένα γυάλινο κουτί-δωμάτιο από όπου μπορούσες να προμηθευτείς εισητήρια, προγράμματα κλπ κλπ. Αρχικά, εγώ πήγαινα για το "The imperialists are still alive!" αλλά μας την έκανε, δεν είχε πια εισητήρια, πράγμα λογικό βέβαια, μόλις μία ώρα πριν την προβολή. Εφόσον δεν το παρακολούθησα δε μπορώ και να σας πω με σιγουριά περί τίνος πρόκειται, αλλά εμένα προσωπικά με ενδιέφερε πολύ το θέμα: μια κοπέλα που ζει στο Μανχάτταν μες τη χλίδα, ακολουθεί παράλληλα τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή καθώς από εκεί κατάγεται. Από ότι καταλαβαίνω, η ταινία μεταξύ άλλων, τονίζει αυτή τη διπλή ταυτότητα του να είσαι βολεμένος πλην πάντα ξένος σε άλλη χώρα, ιδέα πολύ γνωστή στην ιστορία μας, που όμως με απασχολεί πάντα, ειδικά όσο έβγαινα με τον Άγγλο μου και σκεφτόμουν ότι ενδέχεται να μετακομίσω κάποτε Αγγλία. Νομίζω ότι αυτή η αίσθηση διπλής ταυτότητας και μη απόλυτης ενσωμάτωσης είναι ότι πιο αναμενόμενο όταν είσαι μετανάστης, αλλά για κάποιο λόγο πιστεύω ότι θα μπορούσε να με τρελάνει κανονικά. Anyway, να και το trailer:




Τελικά, είδαμε στην μάλλον μικρή αίθουσα John Cassavetes -<3- στην προβλήτα, το "La Lisiere" (Η άκρη), ένα πάρα πολύ ατμοσφαιρικό γαλλικό έργο, στο οποίο παίζουν βασικά έφηβοι και παιδιά, των οποίων η ταινία τονίζει κυρίως την σκοτεινή πλευρά. Εγώ προσωπικά το απόλαυσα πολύ και δεν το περίμενα τόσο καλό. Το ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς πρωτότυπη η ιδέα μιας ομάδας εφήβων στην επαρχία που παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια, βγάζουν λάθος συμπεράσματα, γίνονται εριστικοί και ανεδείς και τελικά φτάνουν ακόμα και στο έγκλημα, και όλα αυτά εν μέρει λόγω της μαλακίας της εφηβείας τους και της ανικανότητας των γονιών τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται όλα αυτά είναι πρωτότυπος και λίγο ανατριχιαστικός. Πολύ ησυχία, πολύ δάσος, πολύ νύχτα, τα περισσότερα γίνονται χωρίς εξηγήσεις ή λόγια, και αυτό χτίζει την ατμόσφαιρα. Τρομάζεις παρόλο που δεν είναι ταινία τρόμου. Και οι νέοι που παίζουν είναι όλοι τους, αγόρια κορίτσια, πολύ χαρακτηριστικές και ιδιαίτερες φάτσες που σε γοητεύουν παρόλο που θες να τα σπάσεις όλα στο ξύλο. Πιστεύω αξίζει να τη δείτε, αλλά να περιμένετε κάτι πιο σοφιστικέ και ήρεμο, που βασικά πλάθει χαρακτήρες, και να την αντιμετωπίσετε ως παραμύθι ή τραγωδία, αλλιώς δεν θα πάρετε εξηγήσεις και δεν θα σας αρέσει η κατάληξη. Κατ' εμέ, ότι έγινε στο τέλος, ήταν η λογική συνέχεια όλης της ταινίας και δεν υπήρχε άλλος δρόμος.

Το σάββατο δεν πήγαμε να δούμε καμία ταινία καθώς 1ον ήμασταν πολύ απασχολημένες με το να διασκεδάζουμε με άλλους τρόπους και 2ον δεν μας είχε κάνει κλικ καμία ταινία εκτός από το περιβόητο Black Swan το οποίο όμως θα μπορούσαμε να δούμε και εκτός φεστιβάλ. Πήγαμε όμως στο πάρτυ λήξης του φεστιβάλ και ιδού: είχαμε πρώτα φάει και πιει στα λαδάδικα, οπότε όταν το παιδί που μας φιλοξενούσε πρότεινε τσάμπα μπύρες στο πάρτυ στην αποθήκη Γ, που βρίσκεται στο τέρμα της προβλήτας και δίπλα στα λαδάδικα, ξεχάσαμε την κούραση μας και τρέξαμε εκεί γύρω στις 2 το βράδυ. Παγωνιά στην προβλήτα, αλλά μέσα έβραζε ο τόπος. Η αποθήκη Γ είναι ένα μακρόστενο κτίριο που στο εσωτερικό του εκτός από τον ισόγειο χώρο, έχει και ένα τεράστιο πατάρι-μπαλκόνι που "τρέχει" καθ' όλη την περίμετρο και όπου γινόταν Ο χαμός! Από ένα σημείο και έπειτα ο κάτω χώρος ήταν άδειος και όλοι χόρευαν πάνω. Η κατάσταση ήταν τρομερή, ο κόσμος χόρευε, όχι μαλακίες, και ήταν μάλιστα πολύ καλός κόσμος, από συμπαθείς φυτούκλες σινεφίλ, μέχρι παρτυανιμαλάκια του τσάμπα ποτού, όλα τα είδη του κουλτουρέ και του χύμα σε ένα ωραίο μείγμα. Κρίμα που ήμουν τόσο κομμάτια από τα προηγούμενα ξενύχτια, τα ποτά και το ασυνήθιστο σε εμένα κρύο των ημερών!

Την κυριακή, τελευταία ημέρα του φεστιβάλ, ήθελα σαν τρελή να δω το "The myth of the american sleepover" αλλά από λάθος προγραμματισμό χάσαμε την προβολή. Δεύτερη επιλογή μας το "Der Kameramörder" (Ο δολοφόνος με την κάμερα), αλλά και αυτό το χάσαμε γιατί δεν είχε εισητήρια. Τρίτη επιλογή το "Unter dir die Stadt" (Η πόλη κάτω σου) το οποίο θα έπρεπε να είχαμε δει αντί να πέσουμε στην φρικτή παγίδα του Απίτσατπονγκ Βιρασετάκκουν - που περιέργως γράφεται Weerasethakul!! Πήγαμε λοιπόν να δούμε μια ταινία αυτού του Ταϋλανδού με το ανεκδιήγητο όνομα γιατί σκεφτήκαμε να τιμήσουμε το αφιέρωμα στη φιλμογραφία του και είχαμε και περιέργεια, τρομάρα μας, να δούμε τι είναι. Στο επίσημο site του φεστιβάλ λέει κάπου "[...] τα «μυστηριώδη αντικείμενα», όπως πολύ εύστοχα –όσο και αμήχανα– έχουν ονομάσει τις τόσο αταξινόμητες δημιουργίες του. Λοιπόν, εγώ τα ταξινομώ στην κατηγορία γκάου-μπίου-τι-θέλει-να-πει-ο-ποιητής-βαρεμάρα-της-φυσούνας. Πρόκειται για ε ξαι ρε τι κά αργές -χμ- ταινίες με διάσπαρτες ιδέες και μη συμπαγές σενάριο, που σίγουρα μαγεύουν κάποιους εκλεκτούς, αλλά εμένα την ανίδεη με στέλνουν για τρίτο όνειρο. Μη με παρεξηγείτε: ξέρω ότι βλέπω πολύ πιο δύσκολο cinema από τον πολύ κόσμο και ότι το απολαμβάνω κιόλας, αλλά ο κύριος Βιρασετάκκουν για μένα δεν είχε απολύτως κανένα όφελος. Δεν ξέρω αν ποτέ στη ζωή μου είδα πιο βαρετή και χωρίς νόημα σε εμένα ταινία. Έκατσα παρόλα αυτά σε όλη την προβολή γιατί ενώ είχε αδειάσει η μισή μικρή αίθουσα του Ολύμπιον, εγώ επιμένω ότι είναι μεγάλη ντροπή και κακοί τρόποι να παρατάς ένα έργο στη μέση. Λίγοι θα καταλάβατε τι εννοώ όμως με το τελευταίο μέρος της εύστοχης ονομασίας μου (!), οπότε θα σας εξηγήσω: στο "Syndromes and a century" που παρακολουθήσαμε, υπήρχε προς το τέλος μία σκηνή όπου η κάμερα έδειχνε ένα άδειο σχετικά δωμάτιο, στο οποίο έφτανε κάπως μια φυσούνα, σαν αγωγός μετρίου μεγέθους που δεν οδηγούσε πουθενα, και η οποία ρούφαγε τον καπνό/ατμούς από το δωμάτιο. Η κάμερα πλησίαζε αργά το αντικείμενο το οποίο κρεμόταν στο ύψος των ματιών από το ταβάνι. Η σκηνή κράτησε χωρίς υπερβολές περισσότερο από 3 λεπτά, και έδειχνε μόνο αυτό: τη φυσούνα! Πλέον είχαμε φτάσει τόσο κοντά της που νόμιζες ότι θα σε ρουφήξει και καλά να πάθεις εσύ που ήρθες να την δεις να αναπνέει μες τη μούρη σου, αγενή και μικρέ θεατή! Κάπου εκεί κόντεψε να μου στρίψει, αλλά ευτυχώς με έσωσε η Ήρα που άρχισε να γελάει νευρικά και σιγά στην αρχή, αλλά πιο κελαριστά και ξεδιάντροπα στην συνέχεια, οπότε και ακολούθησαν οι γύρω μας και στη συνέχεια ένα αγενές και λυτρωτικό χάχανο απλώθηκε στην αίθουσα. Ήταν τέλειο! Αν αυτού του είδους την ένωση ψυχών είχε στο μυαλό του ο Βερασεθακούλ, τα κατάφερε, ο Πιτσκαντάν! (Ας μη με μυνήσει που κάνω αστεία με το όνομα του....)

Ιδού η σκηνή! Το "πολύ καλό" αρχίζει από το 3ο λεπτό... Ανέφερα την εκνευριστική μουσική?

Η μεγάλη αίθουσα του Ολύμπιον

Το βράδυ της ίδιας μέρας, ήρθε και το δεύτερο τμήμα της λύτρωσης: ένα αγόρι μου χάρισε προσκλήσεις για την προβολή της νικήτριας ταινίας του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος στη μεγάλη αίθουσα του Ολύμπιον! Τον ευχαρίστησα και με κάποιο δισταγμό, λόγω του Απίτσατπονγκ, πήγαμε να δούμε άλλη μία άγνωστη ταινία, μόνο που αυτή τη φορά δεν ξέραμε πραγματικά ποια θα δούμε. Τελικά είχε κερδίσει το "Periferic" (Στις Παρυφές), το οποίο μου άρεσε αρκετά και είχε συμπαθές και πικρό τέλος, μαζί με μια ωραία γενική αποτύπωση της βρώμικης, μπλεγμένης και λαϊκής ζωής ενός ανθρώπου του περιθωρίου, που όμως έχει πλέον στόχους και αγωνίζεται με πείσμα για αυτούς. Η πρωταγωνίστρια όντως απογείωνε το έργο. Επιπλέον η μεγάλη αίθουσα του Ολύμπιον είναι πραγματικά υπέροχη και αν ζούσα στη Θεσσαλονίκη θα ήταν είχα, όπως έχω εδώ, το Αττικόν.




Σε γενικές γραμμές, 3 ταινίες και 1 πάρτυ (κατά το 3 γάμοι και 1 κηδεία :Ρ) ήταν μια όμορφη μικρή δόση του φεστιβάλ, και μακάρι να έχω χρόνο για να ξαναπάω του χρόνου!

Η χώρα της επαγγελίας

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα από την αλλαγή του χρόνου που ένιωσα πραγματικά αισιόδοξη. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που έκατσα με υπομονή και έκανα μια εις βάθος και συστηματική έρευνα σχετικά με τα αγγλόφωνα μεταπτυχιακά προγράμματα αρχιτεκτονικής στην Seoul!

Ήξερα ότι υπάρχουν, είχα μάλιστα ασχοληθεί εκτενώς με ένα πριν από μήνες, αλλά σήμερα πήρα σβάρνα ότι πανεπιστημιακό site σχετικό με αυτό που έψαχνα, απέρριψα πανεπιστήμια μόνο για γυναίκες (ναι, δοξασμένη Ασία..) και Ιησουίτικα ή λοιπά θρησκευτικά πανεπιστήμια, έβαλα στην άκρη και όσα δεν έχουν αγγλόφωνα προγράμματα, και εν τέλει κατέληξα με 4 επιλογές στα χέρια μου. Από αυτά τα πανεπιστήμια που έμειναν, μόνο το ένα είναι δημόσιο, το SNU, και διαθέτει, εκτός από μια καλή θέση σε παγκόσμια κατάταξη του 2000κάτι, και υπέροχες δελεαστικότατες εστίες. Ξέρετε, από αυτές που φανταζόμαστε στα πιο ιδανικά όνειρα μας... Τα υπόλοιπα 3 πανεπιστήμια, είναι μεν ιδιωτικά αλλά άρτια οργανωμένα και με εντυπωσιακά ευρύ φάσμα κατευθύνσεων όπως και τα δημόσια τους, plus το ένα μάλιστα, το Hanyang, διαθέτει τέτοιο όνομα που φαντάζομαι ότι ανταγωνίζεται εύκολα το κρατικό (οταν διαβάζεις εκφράσεις του τύπου "prestigious name" στη wikipedia, ε, πως να το κάνουμε, εντυπωσιάζεσαι :Ρ).

Κτίριο του Koolhaas στο SNU, χιχι!

Για ένα παιδί σαν εμένα που μεγάλωσα αντιπαθώντας φρικτά την ιδιωτική εκπαίδευση, είναι κάπως ενοχλητική η ιδέα να φοιτήσω σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ακόμα και σε μια χώρα τόσο μακρινή, με τόσο διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Είναι βέβαιο ότι αν -λέμε τώρα- με δέχονταν και στα δύο, θα διάλεγα χωρίς καμία σκέψη το δημόσιο. Αλλά ναι, για να είμαι ειλικρινής, θα ήμουν κάτι παραπάνω από ευτυχής αν με δέχονταν και στη δεύτερη μου επιλογή! Θα ψωνιζόμουν μάλιστα τόσο, που θα μιλούσα μόνο για αυτό και θα σας έσπαγα τα νεύρα συνεχώς.

Σήμερα λοιπόν έμαθα πολλά πράγματα. Έκανα και μια λίστα με τα πανεπιστήμια, με τα υπέρ και τα κατά τους, με πληροφορίες για τα δίδακτρα, τις αιτήσεις, τα προαπαιτούμενα για ξένες γλώσσες (έληξε το IELTS μου γαμώτο, και θα ξαναδίνω... και από κορεάτικα δυστυχώς δεν έχω να επιδείξω κάποιο δίπλωμα ακόμα φυσικά!), τις εστίες, τα deadlines, κλπ κλπ. Έκανα όλη αυτή τη δουλειά, και ήταν σαν να την κάνω για κάποιον ξένο... Δεν συγκινήθηκα, δεν ζορίστηκα, δεν έχασα τον έλεγχο από τη χαρά μου, γιατί πολύ απλά δε μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι μπορεί να γίνει! Και αν δεν πάρω την υποτροφία? Οκ, θέλω να πιστεύω ότι θα την πάρω, αλλά ακόμα και αν αυτό δεν γίνει, ξέρω πλέον ότι μπορώ να καλύψω τα έξοδα μου! Πράγμα για το οποίο δεν είχα ιδέα στο παρελθόν!

Ποδηλατοδρομάκια δίπλα στον παραπόταμο του Han!

Καθώς έπλενα τη μούρη μου για να πάω για ύπνο, με κοίταξα στον καθρέφτη. Με κοίταξα και συνειδητοποίησα πόσο μοιάζω με παιδί. Που θα πάω θέε μου???!!! ΧΑΑ! Με φαντάζεσαι ρε, με φαντάζεσαι?!! Χαχα!! Εκεί πέρα, τόσο μακριά και για τόσο πολύ, μόνη μου να προσπαθώ να συνεννοηθώ με τα χίλια ζόρια και να γυρνάω στο σπιτάκι μου αργά το βράδυ, ξεθεωμένη από άλλη μια μέρα σε μια πόλη 15 εκατομμυρίων, να πέφτω στο κρεβάτι και να μην έχω κανέναν από την Ελλάδα να πω πως πέρασα, αλλά να ξέρω ότι τα κατάφερα και αυτό να αρκεί για όλα!! Να έχω αγοράσει και ένα ποδήλατο για να τρέχω πέρα δώθε δίπλα από τον ποταμό Han, σε αυτά τα υπέροχα παραλιακά μονοπάτια! Εκείνη την ώρα κατάλαβα για άλλη μια φορά το πόσο πρέπει να το καταφέρω αυτό και το πόσο στο χέρι μου είναι όλα! Δεν πρέπει πλέον να ξαναχάσω το σημάδι του στόχου μου, ούτε για ένα λεπτό. Και ξέρω ότι οι επιλογές μου είναι σωστές, έκανα καλά που αντάλλαξα την Ιαπωνία με την Κορέα πριν από καιρό, γιατί όσο και αν αγαπώ περισσότερο -ως τώρα- την πρώτη χώρα, η επίλογη της δεύτερης θα κάνει το όνειρο μου του να ζήσω στην Ασία πραγματικότητα. Και θα την πάρω την πουτάνα την υπότροφια!! Θα κάνω ότι μπορώ και κανείς πια δεν θα μπορέσει να με αποθαρρύνει!

Η γη της επαγγελίας δεν υπάρχει. Δεν είναι ένα μέρος υπαρκτό, αλλά ένα σημείο προσωπικά επιλεγμένο από τον καθένα μας. Ακόμα καλύτερα, είναι μια σειρά σημείων που διαδέχεται το ένα το άλλο, κάθε φορά που φτάνουμε σε κάποιο. Η δυστυχία η δικιά μου εγκειται στο να έχει σπάσει αυτή η αλυσίδα, και δυστυχώς εμένα μου σπάει συχνά. Τώρα όμως την κρατώ στα χέρια μου και είναι όσο πραγματική όσο εσύ και εγώ, και δεν την αφήνω ο κόσμος να έρθει ανάποδα.

Και τώρα ειδικά, που ο στόχος μοιάζει παλούκι, τώρα είναι που νιώθω περισσότερη φτιαγμένη και κουρδισμένη από ποτέ. Αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας. Και απορώ -κάπως υπεροπτικά πάλι- πως γίνεται να μην επιθυμούν και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι το άγνωστο? Πως είναι δυνατόν να μην κυνηγάς το δύσκολο? Πως είναι δυνατόν να μην σε φτιάχνει το να το κυνηγάς και να μην τοποθετείς πάντα τον επόμενο στόχο πιο μακριά και ψηλά από ότι τον προηγούμενο?

Η Κορέα μπορεί να μη μου φερθεί όσο καλά όσο θα ήθελα, ή να με απογοητεύσει. Αποφεύγω να εξιδανικεύω καταστάσεις και μου φαίνεται γελοίο να γενικολογήσω για μια χώρα στην οποία στην τελική δεν έχω πάει ποτέ! Όμως τώρα είναι το σημείο φυγής μου, το κέντρο εστίασης, η χώρα της επαγγελίας, πες το όπως θες! Αλλά πες το με μια δόση χιούμορ :]

Cheonggye! Κεντρική Seoul!