Η μαγιονέζα

Σήμερα, θα σας αναλύσω το "θεώρημα της μαγιονέζας" και πως αυτό προέκυψε.

Κάποτε, πριν 7-8 μήνες περίπου, καθόμουν με τη στυλάτη φιλενάδα μου, την Αλεξία, και πίναμε τις σανγκρίες μας στην Πανόρμου, λέγωντας καφρίλες και υποτιμητικά χλευαστικά σχόλια η μία στην άλλη, όταν μου ήρθε η κάπως λοξή όρεξη να μιλήσω για το πως προτιμώ τα σάντουιτς μου. Αναφέρθηκα στα καταπληκτικά σάντουιτς που μου έφτιαχνε ο πρώην μου σχεδόν κάθε βράδυ και επισήμανα πόσο αγαπώ την μαγιονέζα πάνω στο cheddar και το φρέσκο μαρούλι. Συνειδητοποίησα λοιπόν, ότι δεν έβαζα πια μαγιονέζα στα σάντουιτς μου. Προσπάθησα να καταλάβα γιατί αφού πάντα μου άρεσε τόσο.. Εε.. Θυμήθηκα τότε πως μια μέρα απλά έτυχε να ανοίξω ένα βαζάκι και μύριζε λίγο ξυνά.. Παίζει από τότε να μην την ξαναέβαλα στο στόμα μου. Αυτό το pattern μου θύμισε το κουνουπίδι: μου άρεσε πάρα πολύ μέχρι που μια μέρα βρήκα μια μύγα να επιπλέει μες το λάδι δίπλα από το κουνουπίδι μου.. Δεν το ξαναδοκίμασα για περίπου 14 χρόνια.

Μα καλά, είναι αυτοί σοβαροί λόγοι?!

Και τότε συνειδητοποίησα κάτι: στη ζωή μου ως τώρα, έχω "πετάξει" ανθρώπους έξω από τη ζωή μου ακριβώς όπως τη μαγιονέζα και το κουνουπίδι. Με μία φαινομενικά ελάχιστη αφορμή, δεν τους ξαναμίλησα ποτέ, δεν τους ξανατηλεφώνησα ποτέ, τους έβγαλα από τη ζωή μου μια και καλή, οριστικά και με απόλυτη σιγουριά. Και όχι μία φορά. Τουλάχιστον 4-5 μπορώ να σκεφτώ. Και δεν μιλάω για ανθρώπους που ήταν απλά διακοσμητικοί, αλλά για φίλους κοντινούς με τους οποίους είχα μοιραστεί πολλά επί χρόνια και κάποτε περνάγαμε κάθε μέρα μαζί.

Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων-μαγιονέζα με θορύβησε λίγο και με έκανε να αναρωτηθώ πόσο μικρές ήταν αυτές οι αφορμές και πόσο ξαφνικά αυτά τα γυρίσματα της πλάτης μου. Άραγε αυτοί το περίμεναν? Το είδαν να έρχεται? Γιατί εγώ δεν μπορεί να μην το είχα δει, αλλά παρόλα αυτά αδυνατούσα και αδυνατώ ακόμα να εξηγήσω πως μπορεί κάποιος να είναι τόσο σκληρός. Πως μπορώ εγώ, που κατά τα άλλα θεωρώ τον εαυτό μου ευαίσθητο ον και ολίγον τι ανασφαλές, να είμαι τόσο αποφασιστική και απότομη όταν έρχεται η ώρα? Από που έρχεται η σιγουριά ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι ξέρω πολύ καλά τι κάνω? Η αλήθεια είναι ότι δεν το μετάνιωσα ποτέ...

Με την φιλενάδα μου, το ρίξαμε στην πλάκα πριν παρασοβαρέψει το πράγμα. "Κοίτα" μου λέει, "μην κάνουμε πολύ παρέα και μου έρθει καμιά μαγιονέζα στη μούρη!" "Μη μου πηγαίνεις πολύ κόντρα γιατί έτοιμη την έχω!" Από τότε βέβαια έμεινε στην παρέα, να απειλούμε με "μαγιονέζα" η μία την άλλη, όταν μας την έδινε!

Λοιπόν, μπορεί να μοιάζει κάπως δυσνόητο ως προς το πως προκύπτει ακριβώς να σιχαινόμαστε ξαφνικά κάτι ή κάποιον που πριν θεωρούσαμε απολύτως απαραίτητο, και προφανώς η λύση είναι υποκειμενική, αλλά το "θεώρημα της μαγιονέζας" έχει σίγουρα να διδάξει ένα πράγμα (και ένα είναι αρκετό κατά τη γνώμη μου!) : αν αγαπάς πραγματικά κάτι ή κάποιον, μην το κάνεις απόλυτη συνήθεια, μην εξαντλείς από την αρχή τις αποστάσεις μεταξύ σας, μην καλομαθαίνεις τον εαυτό σου πέφτωντας πάνω του με τα μούτρα κάθε μέρα, μην χάνεις τον εαυτό σου μέσα του, μην ξεχνάς και τα άλλα αντίστοιχα με αυτό πράγματα/πρόσωπα που αγαπάς σχεδόν εξίσου, και μην βροντοφωνάζεις συνεχώς πόσο το λατρεύεις και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Κάντο για λίγο, αν δε μπορείς να αντισταθείς, αλλά να επανέλθεις σε πιο απαλούς ρυθμούς σύντομα. Γιατί αυτή η σπατάλη, η μονομερής απασχόληση και η εμμονή, η ίδια σου δηλαδή η πλήρης αφοσίωση σε αυτό, θα σε κάνει τελικά, σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να το σιχαθείς από τα βάθη της ψυχής σου. Και είναι κρίμα, γιατί ίσως αν είχες λειτουργήσει με κάποια μεγαλύτερη σύνεση και -μετριοπάθεια να το πω?- ίσως να συνέχιζες να το αγαπάς για πάντα και να ζούσατε ακόμα περισσότερες χαρούμενες στιγμές τα δυο σας, εσύ και η μαγιονέζα σου, και ίσως τότε το όφελος και η απόλαυση που θα είχες από αυτό να ήταν μεγαλύτερα στο τέλος. :)


p.s.: Δε ξέρω κατά πόσο συμφωνώ με το παραπάνω 100% όσον αφορά στον έρωτα, αλλά σίγουρα μέτρον άριστον κατ' εμέ.

Είμαι περήφανη γι' αυτό τον καυγά!

Όλα κυλάνε ήρεμα και απαλά, με σταθερή ροή, και είσαι σχετικά επαναπαυμένος, όταν ξάφνου -σχετικό είναι αυτό το 'ξάφνου'- ήθη και αρχές που δεν αντιλαμβάνεσαι ξεπηδάνε μπροστά σου, σαν τον απόλυτο τρόπο λειτουργίας, σαν κάτι κόντρα στο οποίο, όχι απλά δεν αξίζει να αντισταθείς, αλλά κατά την γνώμη τους, δεν νοείται καν να εντοπίζεις αμφιβολία επί του θέματος.. και τότε, τότε πραγματικά, η ηρεμία σου εκτοξεύεται από μόνη της στα σκουπίδια και δεν καταλαβαίνεις έναν πούτσο.

Έτσι κάπως μπορώ, μέσα σε μια μικρή παράγραφο, να περιγράψω την αίσθηση του πολιτισμικού σοκ που βιώνω όταν ο κορεάτης φίλος μου με αιφνιδιάζει με ακατονόητες αντιδράσεις και σχόλια που δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν, πόσο μάλλον να τις κατανοήσω ή τέλος πάντων να τις επεξεργαστώ μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ώστε να αντιδράσω άμεσα και αποτελεσματικά, όπως θα ήθελα. Δεν παίζει κάτι τέτοιο.

Δεν αναφέρομαι στα καθημερινά μικροθεματάκια που έχει κάθε ζευγάρι και τα οποία συναντάμε συχνά και λύνουμε κωμικοποιώντας τα συνήθως. Τέτοια θεματάκια, στα οποία χωράει το χιούμορ, και τα οποία με μιά-δύο παραπάνω ερωτήσεις έχουν τακτοποιηθεί, είναι ευλογία μπροστά στα άλλα, τα μεγάλα ζητήματα στα οποία αναφέρομαι. Οι πολιτιστικές διαφορές μεταξύ ασιατών και δυτικών δεν συνοψίζονται στα chopsticks και στις διαφορετικές χαιρετούρες. Αυτά είναι λεπτομερειούλες που κάποιος σοβαρός άνθρωπος συνηθίζει μέσα σε μερικές μέρες. Η ουσία των διαφορετικών απόψεων/αντιδράσεων/συνηθειών μας όμως βρίσκεται βαθιά εκεί που φτάνεις μόνο μέσω ουσιαστικών σχέσεων, μόνο μέσω έντονων αντιπαραθέσεων και όχι ημιαδιάφορων σαχλοσυζητήσεων με ανθρώπους που ξέρεις ελάχιστα.

Μερικά σημεία που θέλω να τονίσω πριν συνεχίσω: 1) Το ότι είμαι Ελληνίδα δεν λέει πολλά. Παραμένω ντιπ για ντιπ δυτική, σε σχέση ακόμα και με τους πιο international ντόπιους φίλους μου. 2) Η 3χρονη σχέση μου με τον πρώην μου που ήταν Άγγλος, σαφώς και βοηθάει λίγο σαν εξάσκηση για μένα, αλλά επ ουδενί δεν με προετοίμασε για το μέγεθος των πιθανών παρεξηγήσεων εδώ. 3) Ο φίλος μου τονίζει ότι ακόμα και αν δεν θέλουν πολλοί να το πιστέψουν, οι γνώσεις του μέσου ασιάτη για εμάς -βάλε εδώ Έλληνες, Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι..-είναι πολύ περισσότερες απ'οτι του μέσου δυτικού για αυτούς. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είπε. Εγώ λέω δυστυχώς, και είναι αλήθεια εύκολα διαπιστώσιμη. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε γνώσεις σχετικά με την καθημερινή μας ζωή και την δυτική κοινωνία, αλλά και την ιστορία, γεωγραφία κλπ.

Στο προκείμενο τώρα. Υπάρχουν δύο τρόποι να μάθει κανείς: ναι, σωστά μαντέψατε, με το καλό ή με το άγριο. Απαλά και ακίνδυνα, χωρίς προσωπική εμπλοκή, μέσα σε μία τάξη ή στα πλαίσια μιας παρέας γνωστών.... ή εκρηκτικά και με προσωπική αγωνία μεγάλη, μέσω επίπονων και συναισθηματικά φορτισμένων αντιπαραθέσεων, όπου πιθανότατα θα απελπιστείς, θα κλάψεις ίσως, θα φωνάξεις, ΑΛΛΑ δεν θα ξεχάσεις αυτά που θα μάθεις σε όλη σου τη ζωή και σχεδόν σίγουρα θα ανασύρεις από τον άλλον, αλλά και από εσένα τον ίδιο, αλήθειες σχετικά με το γιατί αντιμετωπίζετε τον κόσμο όπως τον αντιμετωπίζετε. 

Γεννιέσαι, μεγαλώνεις, δρας & αλληλεπιδράς μέσα από ένα σύστημα αποδεκτών ιδεών. Αποδεκτών? Από εσένα και τους ομοίους σου βέβαια. Αυτό το φαντάζεσαι. Αυτό που καμιά φορά δεν φαντάζεσαι καν, όσο ανοιχτόμυαλος και αν είσαι, είναι το πως και που θα μπορούσε αυτό το σύστημα να διαφέρει, δεν γνωρίζεις και δεν θα μπορούσες εύκολα να φανταστείς τις εναλλακτικές. Οπότε ενστικτωδώς κρίνεις μία κατάσταση, κρίνεις τα δεδομένα, με βάση το δικό σου σύστημα που γνωρίζεις από παιδί. Και δεν βγάζεις άκρη ΚΑΜΙΑ. Και δεν μπορείς να φανταστείς πως αλλιώς να σκεφτείς. Και νιώθεις άσχημα γι'αυτό, νιώθεις ελλειπής ή ότι κάποιος σου παίζει ένα άσχημο παιχνίδι. Οπότε, μέσα στη σύγχιση σου, κάθεσαι κάτω και ανάβεις ένα τσιγάρο (παρόλο που είναι 3 η ώρα τη νύχτα, -9 βαθμούς κελσίου). Καθεσαι κάτω και προσπαθείς να σκεφτείς αλλιώς, γιατί οι γονείς σου σε μεγάλωσαν για να γίνεις ένας απελευθερωμένος, ανοιχτόμυαλος, δημοκράτης άνθρωπος, και αν το βάλεις κάτω τώρα θα είναι απογοητευτικό όσο δεν πάει. Κάθεσαι κάτω γιατί ξέρεις ότι αν δεν προσπαθήσεις να καταλάβεις, υπάρχουν μόνο δύο εναλλακτικές: ή να αποδεχτείς κάτι που νιώθεις να σε προσβάλλει βαθιά, χωρίς να ξέρεις γιατί συμβαίνει -πράγμα που θα σε στοιχειώνει για μια ζωή- ή να αποδράσεις από την προσβολή, εγκαταλείπωντας κάθε προσπάθεια εφόσον είναι επίπονη και μοιάζει μάταια, με τον κίνδυνο όμως να έχεις παρεξηγήσει, να έχεις πάντα την απορία αν κατάλαβες λάθως και έδρασες πολύ βιαστικά και άκαρδα. Αυτές οι δύο εκδοχές δεν σου αρέσουν, καμία δεν σε καλύπτει. Οπότε κάθεσαι κάτω και περιμένεις. Ελπίζεις ότι θα αλλάξει γρήγορα. Ότι θα σκεφτείς κάτι νέο που θα λύσει την παρεξήγηση ή ότι κάποιος, κάπως, θα βρεθεί να σε βοηθήσει να δεις προς την σωστή κατεύθυνση, εκεί που κρύβονται οι αιτίες και η αλήθεια πίσω από τις πράξεις.

Και γίνεται. Τον βλέπεις να τρέχει να σε βρει, αγχωμένος, γιατί και αυτός έχει καταλάβει ότι απόψε κάπως τα κάνατε σκατά και πρέπει να το λύσετε. Και θα το λύσετε. Γιατί μπορεί το πρόβλημα να είναι όσο βαθύ όσο διαφορετικά είναι τα πολιτιστικά σας υπόβαθρα, γιατί μπορεί το πρόβλημα να βρίσκεται στη σύγκρουση όχι τη δικιά σας απλά, αλλά ολόκληρων των πολιτισμών που σας γαλούχισαν, ΑΛΛΑ η επίλυση του βρίσκεται στα ΔΙΚΑ σας χέρια. Και αυτά τα χέρια αγαπιούνται για κάποιο περίεργο λόγο και παρά τη δυσκολία, είναι διατεθειμένα να γίνουν δάσκαλοι τα μεν για τα δε και να διδάξουν όσα ποτέ δεν δίδαξε η μία κοινωνία στην άλλη. Ποτέ δεν χρειάστηκε ως τώρα στις ζωές σας να τα ξέρετε όλα αυτά. Μεταξύ σας όμως, τώρα, υπάρχει λόγος. Γι' αυτό είστε ζευγάρι.

Όντως λύθηκε, και όντως η παρεξήγηση ήταν ακατανόητη και προσβλητική και για τους 2 αρχικά, και όντως ήταν αδύνατο να μαντέψει ο καθένας τι πραγματικά ήταν το κίνητρο του άλλου, και όντως ήταν επίπονη η διαδικασία και ζόρικος ο καυγάς.. αλλά αν είχαμε πάει σπίτια μας δεν θα μαθαίναμε ποτέ όσα μάθαμε εκείνο το βράδυ, και ακόμα και αν είχαμε παραμείνει μαζί, θα παρέμενε και το πρόβλημα. Για πλάκα λέω ότι ήταν ο πιο παραγωγικός καυγάς της ζωής μου, αλλά ισχύει κιόλας! Αλλά το πιο βασικό που επιβεβαίωσα, είναι ότι η καλή θέληση και από τις δύο πλευρές μπορεί να φέρει αποτελέσματα, ακόμα και σε κάτι που μοιάζει μάταιο. Άν δεν καταλαβαίνεις, άνοιξε το στόμα σου και μίλα! Μην υποθέτεις τίποτα. Με τέτοιες λάθος υποθέσεις μαυρίζουν οι καρδιές. Με τέτοιες λάθος υποθέσεις και χωρίς καλή διάθεση, άλλοι έγιναν ρατσιστές, ξενόφοβοι και γέμισαν μίσος.

Φυλλωσιές

Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα πιο όμορφο φθινόπωρο, από αυτό το φθινόπωρο στη Seoul... Τα χρώματα αλλάζουν κάθε μέρα, τα φύλλα πέφτουν σαν βροχή, οι οδοκαθαριστές μοιάζουν να δουλεύουν ασταμάτητα χωρίς αποτέλεσμα και σιγά σιγά, καθώς ξεγυμνώνονται τα δέντρα, βλέπω θέες που δεν μπορούσα να δω πριν. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα δει πιο έντονα κίτρινα, κόκκινα και πορτοκαλί! Στο δάσακι γύρω από τις εστίες, απλώνεται κάτω από τα δέντρα ένα χαλί από καφέ τεράστια φύλλα που μου θυμίζει σκηνές από γαλλικές ταινίες και σεξ με τα ρούχα στα κρυφά πίσω από κορμούς, με μια υποψία επερχόμενου κακού. Βρέχει σπάνια και καλύτερα έτσι, γιατί όταν βρέχει μου θυμίζει την πατρίδα μου ή ακόμα και την Αγγλία και δεν μου αρέσει αυτό. Προτιμώ τον ήλιο άπλετο κάθε μέρα, που με κάνει να βγαίνω από το σπίτι λεπτά ντυμένη και το βράδυ καταλήγω να κρυώνω. Όμως, τώρα έχω κάποιον που με κρατάει ζεστή όταν πέσει ο ήλιος... Νιώθω μια ηρεμία πάλι, χάρη σε όλα αυτα, και μια πληρότητα. Έφτασε πάλι ο καιρός για να ηρεμήσω γλυκά και να τα κάνω όλα σωστά. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι έτσι κάπως είμαι: περνάω από περιόδους που είμαι στην πρίζα, σε περιόδους ανάπαυλας και γαλήνης.

Όπως και να έχει, το φθινόπωρο προχωρά σταθερά προς τον χειμώνα, και μαζί του και εγώ.... Έχω πάρει τις αποφάσεις μου, έχω αφήσει πίσω όσα έπρεπε να αφήσω, και βαδίζω σταθερά προς τη συνέχεια :)

Grand Exodus

Θέλω να γράψω τώρα πέντε πραγματάκια που πολύ σύντομα παίζει να τα έχω ξεχάσει τελείως. Αρχικά, ότι πέρασα ίσως το πιο γεμάτο καλοκαίρι της ζωής μου, πράγμα που με ευχαρίστησε απίστευτα όσο κράτησε, αλλά και όταν το σκέφτομαι τώρα. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί κατάφερα να περάσω χρόνο με σχεδόν όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα πριν φύγω απο την Ελλάδα, και αυτό το είχα πολύ ανάγκη. Ευχαριστώ λοιπόν πολύ όσους το κατάλαβαν. Πρώτα απ'όλους την Ελίνα (και για την φιλοξενία!) και την Έρη στην Κρήτη. Επίσης, την Julie και την Αλεξία που ήρθαν στη Σύρο και πολύ το χάρηκα! Και βέβαια το Ηράκι μου, το αδέρφι μου, που φρόντισε να μου κάνει όλα τα χατήρια στη Σύρο και περάσαμε άψογα όπως πάντα! Ακόμα, σας ευχαριστώ πολύ όσους τρέξατε να με δείτε πριν φύγω, τη Λένα, Ανδρέα ειδικά εσένα που ήρθες από Πάτρα, τον Βλάση, την Ελισσάβετ κλπ, αλλά και όσους μου γράφουν για να μου ευχηθούν καλή αρχή, να 'στε καλά!

Την λατρεύω αυτή την φωτογραφία, είμαστε σαν αφίσα από ταινία και λογικά μόλις σκοτώσαμε κάποιον..

Πίσω στο θέμα: το καλοκαίρι ήταν υπέροχο πραγματικά και γέμισε τις μπαταρίες μου με Ελλάδα για πολύ καιρό θέλω να ελπίζω. Όσα βρήκα εδώ ως τώρα είναι απολύτως ικανοποιητικά και πολύ εύκολα μου εξαλείφουν όποια μελαγχολία τυχόν εμφανιστεί. Είμαι πραγματικά πολύ ικανοποιημένη από την εστία που είναι φιλική αλλά άψογη σαν ξενοδοχείο, και την τοποθεσία της μες τα δέντρα και τη φύση αλλά 5' με τα πόδια από το Anam, μια πολύ ζωντανή περιοχή γεμάτη μπαρ και μαγαζιά. Το δωμάτιο μου είναι μεγαλύτερο από ότι περίμενα, με μεγαλύτερη ντουλάπα από ότι χρειάζομαι, καλό κλιματισμό και άνετο κρεβάτι λες και είμαι σπίτι μου. Επίσης, το παράθυρο μου βλέπει νότο και έχω υπέροχο ήλιο όλη μέρα. Το campus είναι απλά ασύλληπτο για τα δεδομένα μου και θα αφιερώσω μάλλον ένα post μόνο σε αυτό! Τέλος, οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ως τώρα είναι πολύ καλές περιπτώσεις: πάρα πολλοί δυναμικοί exchange students που είναι σαν erasmιώτες, και βέβαια οι του προγράμματος μου, που είναι μεγαλύτεροι και πιο συγκροτημένοι, αλλά όχι φυτά όπως φοβόμουν.

Τις ελάχιστες φορές που βρίσκω χρόνο να σκεφτώ την πατρίδα, σκέφτομαι την Ήρα ή τους γονείς μου και ελπίζω να μην στεναχωριούνται. Η μαλακία είναι ότι μπορεί καμιά φορά να μελαγχολήσω πριν κοιμηθώ, κατά τ'αλλα δεν προλαβαίνω ευτυχώς! Είναι όλα τόσο καλά! Για την ακρίβεια, η μαλακία είναι ότι δεν θα μελαγχολούσα καθόλου, αν είχα επιμείνει στο σχέδιο μου που έλεγε μεταξύ άλλων, ότι δεν θα κάνω τίποτα πιο σοβαρό συναισθηματικά στην Ελλάδα πριν φύγω.. Επί μήνες τα πήγαινα τέλεια και -μπουμ!- τελευταία βδομάδα αποφασίζει αυτός μετά από χρόοοονια που γνωριζόμαστε, να μου μιλήσει.. Τι να πεις εκει? Σόρρυ, δε μπορώ να φλερτάρω μαζί σου γιατί σε κοιτάω χρόνια τώρα και αν κάνουμε κάτι, θα είναι πιο σοβαρό για μένα και όταν θα φύγω θα σε σκέφτομαι και θα με ρίχνει ψυχολογικά?  Έτσι και έγινε λοιπόν: χωρίς να λέμε τίποτα σχεδόν, ζήσαμε για λίγο σαν ζευγάρι και μετά είπαμε απλά αντίο σαν να πήγαινα μόνο μέχρι το περίπτερο. Και η αλήθεια είναι ότι για αυτό πέρναγα τόσο ωραία, ήταν όλα εντελώς απλά και κατανοητά και ήρεμα, όπως πρέπει ρε γαμώτο να είναι πάντα! Ήρθαμε και κουμπώσαμε λες και τόσο χρόνια φτιάχναμε ο ένας το καλούπι του άλλου, από απόσταση ασφαλείας.

Τι να πω.. μάλλον είχε δίκιο ότι σε 3 μέρες θα τον έχω ξεχάσει, γιατί φτάνει η τέταρτη και νιώθω να μην θυμάμαι καλά το πρόσωπο του. Έρχεται στο νου μου μόνο πριν κοιμηθώ. Την 1η μέρα τον σκεφτόμουν στο ατέλειωτο ταξίδι και ήθελα να κλάψω για τις τρέλες που μου σκαρώνει η ζωή. Τώρα, αν τον σκεφτώ είναι επειδή θέλω να το πω σε κάποιον και να νιώσω τη γλύκα από τη θύμιση της ιστορίας μας. Τι τύπος! Ότι πιο ατόφια αντρικό έχω γνωρίσει στη ζωή μου! Ευθύς, σίγουρος, λακωνικός, βαρύς αλλά τόσο γλυκός, σκέτη ευτυχία να τον βλέπεις έναν τέτοιο άνθρωπο να σκάει τέτοια χαμόγελα όταν σε κοιτάει. Θα τόλμαγε καμία να του κάνει άσχημα τσαλίμια? Ίσως κάποια αρκετά ηλιθία για να καταλάβει ότι δεν την παίρνει και αυτός σαφέστατα θα έχανε το ενδιαφέρον του απευθείας. Ελάχιστοι άνθρωποι μου έχουν δώσει αυτή την εντύπωση ακεραιότητας, με την οποία με γέμισε ο "Ποντικός". ("Κατσαρίδα εγώ, "Ποντικός" αυτός, δέσαμε! -Όλοι στη Σύρο έχουν παρατσούκλια)

Αχ βαχ.. Ξέρω ότι θα τον σκεφτώ στο μέλλον, θα φανταστώ τις ερωτικές μας αγκαλιές, κάποια βράδια που θα έχω απογοητευτεί με κάποια βλακεία και όλα θα μοιάζουνε μαύρα. Όταν θα έρθει αυτή η ώρα, να ανοίξω σε αυτή τη σελίδα και να διαβάσω ότι γράφω.

Στη ζωή μου υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλά πραγματικά αξιόλογα πρόσωπα και πράγματα. Δεν χάνονται συνήθως σαν καπνός, αλλά ακόμα και αν αυτό γίνει, πρέπει πάντα να θυμάμαι ότι ένα από τα καλύτερα είναι ότι βρίσκομαι εδώ, στη Seoul, στο KU, ΤΩΡΑ, και μου προσφέρονται απλόχερα όλα αυτά που επέλεξα και προσπάθησα πολύ για να έχω, και τα οποία τελικά δεν είχα ιδέα ποσο καλά όντως είναι. Όπως σοφά μου έγραψε μια έξυπνη φιλενάδα μου: "Na exeis sto mualo sou oti apo emas exeis apeiri 8etiki energeia, oti 8a mas leipeis k opote k na guriseis 8a 8eloume na se agaliasoume to idio sfixta! Tha se pniksoume sta filia anti na se ksexasoume! Na mi niw8eis ksekremasti epeidi 8a'sai makria, alla perifani pou eftases ekei!" Έτσι λοιπόν πιστεύω και εγώ. Η Ελλάδα δεν θα χαθεί ξαφνικά, η Σύρος δεν θα βουλιάξει, τα σπίτια μου είναι εκεί και θα με περιμένουν και το ίδιο θα κάνουν και οι καλοί μου φίλοι. Όλοι οι άνθρωποι δηλαδή που με νοιάζονται και με αγαπούν αληθινά ;)

Και που ξέρεις καμιά φορά... Εδώ έχουν γίνει άλλα και άλλα περίεργα στα 27 μου χρόνια.

Αυτό απλά γιατί το ακούγαμε μαζί μια φορά και για κάποιο λόγο το έχω συνδέσει τώρα για πάντα :)

Giant larva??

Και για να σας φρικάρω τελείως και να σας αποδείξω κάποια από τα λεγόμενα του προηγούμενου post, να τι βρήκε η Ήρα σήμερα στον κήπο:
..μπορεί να μην είναι γίγαντας, αλλά σαν τον αντίχειρα μου είναι!!

Επ!! Τι έχουμε εδώ???!!!!

Μου θυμίζει τόσο πολύ -εκτός από ένα βιντεάκι που με έβαλαν να δω κάποτε..- τη κάμπια από την  Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων!

Πατουσάκιαααααα!!!!!!!!!!

Ο -αχέμ- ποπός του κτήνους (παρατηρήστε την απόφυση που είναι σαν ουρίτσα!)....

....και η μουσούδα του τέρατος!!

Πάω να φάω κάτι ντολμαδάκια που έχουν ξεμείνει από χτες.... (μουχαχαχααααα)

... Ήπιες καλοκαιρινές απασχολήσεις...

Μιλάμε για ύπνους, όχι μαλακίες....

Διότι μετά από ένα μεγάλο διάστημα έντονης –γκουχ- ζωής, έρχεται πάντα μία μεταβατική ήσυχη περίοδος που βασικό σκοπό έχει να με ηρεμήσει και να με πείσει να αρχίσω να ανασυντάσσομαι και να αποθηκεύω δυνάμεις για το επόμενο βήμα. Τα καλοκαίρια μου ήταν πάντα ήπια, χωρίς τις τρελές καταχρήσεις και τις μανιακές εξόδους αλλωνών : αυτά τα κάνω συνήθως όλο το χρόνο, οπότε με τι όρεξη να τα κάνω και στο νησί, μες τη βράση του καύσωνα? Πραγματικά δεν βλέπω το λόγο. Ίσως άλλοι άνθρωποι να απελευθερώνονται με το που αλλάζουν τόπο, ίσως επειδή δεν τους ξέρει κανείς?  Ίσως επειδή πάνε διακοπές με τους φίλους τους και όχι με τους γκόμενους/ες? Δε ξέρω πραγματικά από πού πηγάζει αυτή η ξαφνική εξαλλοσύνη και ants-in-the-pants αντιμετώπιση του καλοκαιριού.. φαίνεται ότι νιώθω αρκετά άνετα ώστε να κρεπαλιάζω στο σπίτι μου το χειμώνα και όταν πια φτάνει το καλοκαίρι, έχω βγει εντελώς off πλέον και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το άραγμα και η ηρεμία, και οι απλωμένες μου αρίδες μες την άμμο ή πάνω σε χαμηλά τραπεζάκια βεράντας.

Έτσι λοιπόν, οι ασχολίες μου είναι ανάλογες της αποχαύνωσης μου, λειτουργώ κανονικά μόνο σε πνευματικό επίπεδο: βιβλία, βιβλία και βιβλία. Και 2-3 άλλα πράγματα με τα οποία θα χαζολογήσ.. ε, θα μιλήσουμε σε αυτό το blog post. Για τα βιβλία θα πούμε άλλη φορά, όταν θα έχει ψιλοτελειώσει το καλοκαίρι και θα σας πρήξω για αυτά που διάβασα.

Νύχια

Δεν μιλάμε για απλό manicure και μαλακίες. Μιλάμε για υπερπαραγωγές σε mini συσκευασία. Λες και όλη μου η ενέργεια διοχετεύεται στα -άνω κυρίως- άκρα μου και μόνο. Μεγαλουργώ. Δοκίμαζω νέες ιδέες. Ανοίγω νέους δρόμους. Μιλάμε για τέχνη. Κάποτε ζωγράφιζα ή έφτιαχνα comics, τώρα φτιάχνω  νύχια!

Μαζί με την τρελή την Ήρα εννοείται, σκαλίζουμε πολλά και διάφορα tutorials από όπου αντιγράφουμε αγαπημένες συνταγές και εμπνεόμαστε. Και ιδού τα αποτελέσματα ως τώρα:

Το αγαπημένο μου, το καρπούζι!

Θα το έλεγα τέννις/polo shirt style.. (το έκανα στην Ήρα)

Και το καρό - μοιάζει απλό αλλά μη σας ξεγελάει το χρονοβόρα παλιόπραμα.. χίλιες φορές το καρπούζι! Plus, κάνει τα νύχια να φαίνονται πιο κοντόχοντρα, όσο μακριά και αν είναι, γι'αυτό μην το τολμήσετε σε κοντά.

Από τα tutorials που ανέφερα, τα αγαπημένα μας είναι στα κανάλια των IHaveACupcake (από τα πιο απλά αλλά ωραία σχέδια), CutePolish (για όντως πιο χαριτωμένες ιδέες) και MissChievous (αν και έχει περισσότερα make up tutorials η διάσημη Miss, με σκόρπια καταπληκτικά nail tutorials, σε ελαφρώς πιο elegant approach).

Αυτό το είχα κάνει παλιότερα, απλό αλλά κλασσικό ντεγκραντέ!

Έντομα

Ναι, έντομα. Υπάρχουν αυτά που σιχαίνομαι, είναι λίγα αλλά τα μισώ πραγματικά. (Πριν από 2 λεπτά με το ρολόι, σκότωσα άλλη μία κατσαρίδα γίγαντα. Παλιά φοβόμουν να τις σκοτώσω, εδώ και χρόνια κωλώνω μόνο αν βρίσκονται σε ύψος διάφορο του πατώματος. Οι κατσαρίδες για τις οποίες μιλάω δεν είναι τίποτα το αστείο: στην ωραία μας Σύρο αγγίζουν με άνεση τους 7-8 πόντους σε μήκος με κεραίες κάπου άλλους 5 πόντους, κόκκινες ως επί το πλείστον και βέβαια πετάνε.. πετάνε με άνεση καταπάνω σου οι πανηλίθιες, ακριβώς όπως κάνουν και όταν σπριντ-άρουν μανιακά.. τι ζώα! και τι τρόμος!)

Υπάρχουν όμως και όλα τα άλλα έντομα, που τα βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέροντα -σχεδόν ανεξαιρέτως- όσο λίγοι άνθρωποι τα βρίσκουν, που τα ακολουθώ, τα πιάνω και βέβαια τα βγάζω φωτογραφίες. Ξέρω ότι είμαι σαν ούφο όταν τα κάνω αυτά, αλλά ειλικρινά χέστηκα. Ο καθένας μας έχει κάποια παραξενιά που κανείς δεν φαντάζεται ότι θα μπορούσε να έχει. Η δικιά μου είναι η λατρεία για τα έντομα. Η αδερφή μου βρίσκει έτσι άλλη μια αφορμή να με λέει υποτιμητικά "παιδί της ζούγκλας". Ιδού τα τελευταία μου κατορθώματα:

Νομίζω είναι μακρύγλωσση νυχτοπεταλούδα αυτό το τερατάκι με μέγεθος παιδικού χεριού που βρήκα στον κήπο μου!

Και en face!

Και η πιο αγαπημένη μου: LUNCH TIME!!!!

Κηπουρική

Όταν ξεκινάω, δε μπορώ να σταματήσω, λες και είμαι εθισμένη! Τρέχω πέρα δώθε με κλαδευτήρια και σκάλες για να φτάνω ψηλά, και γίνομαι μες τη λάσπη και τη γύρη και διάφορες άλλες αηδίες. Είναι επίσης ουσιώδες άθλημα ώστε να συναντάω περισσότερους από τους φίλους μου, τα έντομα. Ποτέ δεν ξέρεις που κρύβεται η επόμενη πελώρια κάμπια...

Αναζήτηση κουλών ευρυμάτων προς πολιτιστική ανάλυση

Κάθε επαρχία κρύβει τους κουλούς πολιτιστικούς θησαυρούς της σε παλιές αποθήκες, βρωμογειτονιές, ερείπια κ.λ.π. Παλιά σκαρφαλώναμε μέσα στο κάθε γιαπί και "γκρεμίδι" και ξετρυπώναμε τσοντοπεριοδικά. Μη με παρεξηγείτε. Πρώτον, δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτές οι φωτογραφίες στην τρυφερή ηλικία των 5, και δεύτερον, όλοι οι φίλοι μου ήταν αγόρια που με πέρναγαν τουλάχιστον 2-3 χρόνια...

Τέλος πάντων, ιδού το τελευταίο εύρημα, το οποίο δεν βρέθηκε σε ερείπια, αλλά σε περίπτερο παρακαλώ:

ω ναι...

Αχά! Ναι, είναι "καραμελότσιχλες" παρακαλώ, σε συσκευασία χαπιών.... Πάρτε μικρά μου παιδάκια! Καταναλώστε!!
(Χμ, μάλλον έχω επηρεαστεί αρκετά από τους αγαπημένους μου Simon και Martina του EatYourKimchi, όπου στην ενότητα τους, WTF -που στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει wonderful treasure find και όχι το γνωστό..- αναλύουν και πειραματίζονται με κουλά ευρύματα που πετυχαίνουν στις ατελείωτες αγορές της Seoul! Σίγουρα θα εκτιμούσαν τα καραμελοχάπια μου.. ή pill candy for you :P)

Αυτά για την ώρα.. Πάω να κυνηγήσω κανένα γεωσκώληκα....

Τα "λιωμένα" albums vol.1

Λοιπόν, εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, κάνω στο fb αυτό το 30 day song challenge όπου πρέπει κάθε μέρα να ποστάρεις ένα τραγούδι που ταιριάζει στην περιγραφή της ημέρας. Συνήθως δυσκολεύομαι να διαλέξω ένα τραγούδι, καθώς για κάθε τι που με ρωτάνε, πάντα βρίσκω πολλά και δεν μπορώ να διαλέξω εύκολα. Το μεγαλύτερο κακό ως τώρα έγινε με την κατηγορία song from your fav album... Ήταν ηθικό το πρόβλημα :Ρ Κατά καιρούς κολλάω με cd τα οποία μπορεί σε βάθος χρόνου να μην είναι τα αγαπημένα μου ή τέλος πάντων αυτά που εκτιμάω περισσότερο απ' όλα.. αλλά έτσι δεν γίνεται και με τους γκόμενους: αυτοί με τους οποίους κολλάς καμιά φορά, δεν είναι και αυτοί που εκτιμάς ή συμπαθείς περισσότερο! Anyway, αποφάσισα να βάλω ένα τραγούδι από ένα album που έχω λιώσει τελευταία και ας μην είναι το πιο ενδεικτικό των αγαπημένων μου, γιατί πολύ απλά αυτά τα ερωτηματολόγια έχουν πλάκα ακριβώς επειδή αν τα κάνεις σε άλλη φάση της ζωής σου απαντάς άλλα αντ' άλλων!

Μου ήρθε έτσι η έμπνευση, τύπου high fidelity [όποιος μας ξέρει καλά, εμένα και την Ήρα, ξέρει και ότι είμαστε μανιακές με τις λίστες και τα top5, 10, 1000...] να καταγράψω τα album/cd τα οποία έχω κυριολεκτικά λιώσει κατα καιρούς. Σύνολο, αποκλείωντας τις ανακατεμένες συλλογές βέβαια και με αυστηρά κριτήρια "λιωσίματος", βγήκαν 36. Σε ένα κουτάκι εδώ μπροστά μου, έχω 36 χαρτάκια με νούμερα 1 ως 36. Κάθε τόσο θα τραβάω μερικά στην τύχη και θα γράφω για τα album στα οποία αντιστοιχούν. Και ανάλογα με το πόσα έχω να πω κάθε φορά, θα γράφω για 1 ως 3 album φαντάζομαι. Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέρον όλο αυτό το concept! Εμένα με τράβηξε πολύ από την άποψη ότι έτσι θα ασχοληθώ με ότι αγάπησα μουσικά από παιδί, θα το κρίνω, θα το σχολιάσω και θα καταλήξω στο τι πιστεύω για αυτό τώρα! Πάμε λοιπόν!!


no14. Marilyn Manson - Mechanical Animals

Του 1998, αλλά πιστεύω ότι το αγόρασα μεταξύ 2001-2002, όταν πήγαινα λύκειο.



Καθώς κρατάω τώρα το cd στα χέρια μου, το νιώθω ακόμα πολύτιμο κατά κάποιο τρόπο. Φταίει και το packaging του: χάρτινο cover από το οποίο βγαίνει συρταρωτά η πλαστική θήκη η οποία έχει ελαφριά μπλε απόχρωση (και χρησίμευε στο να μπορει κανείς να διαβάσει διάφορα μυνήματα γραμμένα με ελαφρύ κίτρινο μελάνι στο booklet), βιβλιαράκι που διαβάζεται και από τις δύο πλευρές και έχει άρα δύο εξώφυλλα, τέλεια γραφιστική δουλειά από άποψη concept αλλά και design, και τέλος το cd που είναι και καλά λευκό χάπι. Θυμάμαι όταν το είχα αγοράσει, ήταν σαν να άνοιγα το σεντούκι με το θησαυρό! Τι τρομερή η ηδονή της συσκευασίας όταν έχει πολλά να σου προσφέρει!! (Σε αυτό θα επανέλθω και αλλού, που ταιριάζει ακόμα περισσότερο!)

Το λευκό εξώφυλλο

Το concept του album ήταν τα ναρκωτικά και η show biz: η λευκή πλευρά για τα drugs και η πιο glam με τίτλο Omega and the mechanical animals, για το star system (το concept του Omega φανερά επηρρεασμένο από το alter ego του David Bowie, Ziggy Stardust). Όλα τα τραγούδια περιγράφουν διάφορες πτυχές της ίδιας αλήθειας: ναρκωτικά και modeling και starιλίκι, το "χάσιμο" μέσα τους, η βαρεμάρα και η έλλειψη άλλων ενδιαφερόντων, ο εθισμός, ναρκωτικά και sex sex sex, τσακωμοί, καταθλίψεις, αποκούμπι, ξενοιασιά, αντικοινωνικότητα, απαιτήσεις της κοινωνίας στις οποίες κάποιος δε μπορεί να ανταπεξέλθει, αποφυγή του πόνου, επιφανειακή ομορφιά, ναρκωτικά και rock όπως πάντα, κλπ κλπ. O Manson πάντα κριτίκαρε κοινωνικά φαινόμενα χωρίς να κατηγορεί

To Omega εξώφυλλο

μονομερώς, και βλέποντας μια κατάσταση σφαιρικά. Δεν χαριζότανε, αλλά είχε και το επίπεδο να αναγνωρίζει τα λάθη από καθε πλευρά και όχι να ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους, αντιθέτως από τους συντηρητικούς πολέμιους του, που πάντα φόρτωναν διάφορα σε αυτόν, με γραφικό ιεροεξεταστικό τρόπο. Αυτό το cd σίγουρα είχε ενοχλήσει περισσότερο από όλα τα προηγούμενα του, πολύ απλά γιατί αφορούσε σε λεφτάδες, κοσμικούς και όλο τον ισχυρό χώρο της show biz, πολύ περισσότερο απ' ότι πριν. Το θέμα της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, τα προβλήματα της εφηβείας, τα σκατά των παπάδων και των πολιτικών, όλα εξίσου αν όχι σπουδαιότερα προβλήματα, δεν αποτελούσαν καρφί στην εξουσία της εικόνας και στο star system όπως το Mechanical animals. Πάντως, μπορει να περιγράφει όλη αυτή τη θολούρα κρίνοντας την παράλληλα, αλλά εκ των έσω, αφού ο ίδιος είχε και σοβαρά θέματα με αλκοολισμό.



Τώρα, κάποια κομμάτια μου φαίνονται λίγο εφηβικά για τα γούστα μου, αλλά βέβαια αυτό είναι αναμενόμενο. Κάποια άλλα ακόμα με ξεσηκώνουν και κάποια άλλα είναι από τα πιο γνωστά του (Dope show, I don't like the drugs but the drugs like me και Rock is dead). Υπάρχει και ένα με το οποίο κάποτε έριχνα τρελό τρελόοο κλάμα, και τώρα με ταράζει ακόμα, το The speed of pain. Έλεγε στο τέλος, I hope at least we die holding hands for always, και ενώ τώρα αμέσως σκέφτομαι μελόοο, επειδή το έχω συνδέσει με την πίκρα ενός εφηβικού έρωτα όταν πρέπει να τελειώσει, συγκινούμαι ακόμα!

Το αμφιλεγόμενο αυτού του album ήταν ότι διέφερε πολύ από τα παλιά και ήταν πολύ πιο ελαφρύ, οπότε πολλοί fans του Manson είχα δυσαρεστηθεί τρελά. Εγώ όμως πορώθηκα με αυτό το cd στη φάση που σιγά σιγά αποσυρόμουν από τη metal λατρεία μου και τις πολλές hardcorιές, και είχα ανάγκη κάτι πιο επιτηδευμένο, οπότε μου έσκασε κουτί.



Καλά, για το Manson θα πω και άλλα αργότερα γιατί υπάρχει και άλλο cd του στη λίστα! Πριν αφήσω αυτό το album όμως, να πω ότι μάλλον ηταν αυτό που τον έκανε πιο γνωστό στην Ελλάδα, και πυροδότησε όλες τις εξωφρενικά ηλίθιες φήμες/ανέκδοτα! Ότι έχει κάνει αλλαγή φύλου π.χ. Πάντα η εμφάνιση του ήταν τραβηγμένη, dark και θεατρική, αλλά η γυμνή εμφάνιση του στα video και στο εξώφυλλο, με πρόσθετο στήθος και μια αινιγματική κούρμπα στα γεννητικά όργανα, έκανε όλα τα χαζά αυτού του κόσμου να οργιάζουν σχετικά με το φύλο του Manson. Τα Wal Mart αρνήθηκαν να πουλάνε το cd! Δουλειά δεν είχε ο διάολος... και ενώ ήταν σαφές στο cd ότι παρίστανε το alter ego του, τον εξωγήινο Omega. Θα σας θυμίσω και την πραγματικά οργιόδους φαντασίας φήμη ότι και καλά ο Manson αφαίρεσε τα τελευταία κάτω πλευρά του για να μπορεί να κάνει στοματικό στον εαυτό του.... Ευφυές.... Ο ίδιος είχε κάποτε νομίζω πει ότι η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει τη φαντασία του κόσμου στις φήμες που βγαίνουν για αυτόν!


no 2. Placebo -  Without you I'm nothing

Του 1998 επίσης, αλλά αυτό το είχα αγοράσει μάλλον το 1999, στην 1η λυκείου.

Το εξώφυλλο

Ok, οι Placebo είχαν κάνει γερή αρχή με το ομώνυμο πρώτο album τους, αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου τους εκτίναξε κανονικά. Δυστυχώς δηλαδή, γιατί η μετέπειτα πορεία τους για μένα δεν ήταν ανάλογη των δύο πρώτων cd. Όταν πήγαινα γυμνάσιο και αρχές λυκείου, οι Placebo ήταν εντελώς alternative, ορολογία που τότε ξεπρόβαλε πακέτο με κάτι τέτοια group, αλλά σύντομα γίναν mainstream και άρχισαν και να παίζουν πιο mainstream μουσική, και τελικά εδώ και χρόνια εγώ τους θεωρώ πλέον κατεστημένο. Ανεξάρτητα όμως από όλη αυτή τη δυσαρέσκεια μου, που δεν είναι και σπάνιο φαινόμενα με μπάντες που μου άρεσαν κάποτε, οφείλω ακόμα να πω ότι το συγκεκριμένο cd, όχι μόνο το ξέρω λέξη προς λέξη και νότα προς νότα ακόμα, αλλά και συνεχίζει να με αγγίζει και να με συγκινεί!

Το φωτογραφικό υλικό έχει την αρρωστιάρικη αισθητική και δήθεν ρεαλιστική ματιά που θα θεωρούσε κανείς ψαγμένη τότε. Πολλά απ' τα τραγούδια έχουν τους ακαταλαβίστικους, δήθεν με βαθιά νοήματα αλλά στην πραγματικότητα απλά αλαμπουρνέζικους, στίχους. Ήταν νέοι και ήμασταν έφηβοι, οπότε τραγούδια του τύπου Every you every me χαρακτηρίζονται από μια χαζομάρα, ενώ άλλα όπως το Brick shithouse έχουν τον εφηβικό θυμό που νομίζει ότι εμπλέκεται σε ουσιαστικές διαφωνίες ενώ στην πραγματικότητα τρώγεται απλά με τα ρούχα του. Όλα αυτά με ενοχλούσαν και τότε, ίσως βέβαια λίγο λιγότερο, αλλά ποτέ δεν με χαρακτήριζε αυτή η εφηβική έξαψη της αδικίας εις βάρος μου ή των τσακωμών. Οποιοσδήποτε έδειχνε τέτοια σημάδια με απωθούσε. Θα μου πεις, και τότε πως σκάλωσα με το cd αυτό? Ε λοιπόν, τα κομμάτια ήταν δυνατά, γερή μουσική και φρέσκια για τότε, έμοιαζε να μην ντρέπεται για τίποτα αλλά και ταυτόχρονα να έχει ένα σωρό ανασφάλειες και τρυφερότητα. Πως να μην ταυτιστώ? Και οι στίχοι, όσο pretentious και αν ήταν η γενική αντιμετώπιση, ήταν καλοδουλεμένοι και εθιστικοί, και σε κάποια σημεία πραγματικά έξυπνοι ή πολύ έντονα φορτισμένοι. Το Pure morning έγινε σαν ύμνος των alternativoparty μας. Το Every you every me το έμαθε και η κουτσή Μαρία λόγω της ταινίας Cruel intentions που ήταν ένα ακόμα εφηβικό hit της εποχής (και μην κάνετε κορίτσια ότι ξεχάσατε που είχαμε πάθει όλες σμπαρακουάκ με τον Ryan Phillippe..). Το The crawl, το Ask for answers και το My sweet prince όμως έμειναν αναλλοίωτα, και το πρώτο παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδιου που άκουσα ποτέ. To δυνατό Scared of girls επίσης επιμένει να με ξεσηκώνει.





Και ένα σκηνικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Πρωτοχρονιά 2000, γύρω στη 1 τη νύχτα πηγαίναμε οικογενειακώς σε κάτι σόγια (σπάνιο φαινόμενο, δεν θυμάμαι γιατί) και παρακάλεσα τους γονείς μου να σταματήσουμε από το σπίτι του φίλου μου του Σπύρου. Τότε με τον Σπύρο που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος μου, ήμασταν κολλητοί, και τα είχα με τον κοινό κολλητό μας, πράγμα που μάλλον διέλυσε τις σχέσεις μας.. Τεσπά, το θέμα είναι ότι ο Σπύρος μου είχε μάθει τους Placebo. Πλησιάζοντας στην πόρτα του, άκουσα φασαρία πολλή από μέσα. Έπαιζε πολύ δυνατά μουσική. Φυσικά έπαιζε το Without you I'm nothing... Χτύπησα το κουδούνι πολλές φορές και όταν επιτέλους με άκουσαν και άνοιξαν την πόρτα, τους βρήκα όλους ήσυχους, καθισμένους στο πάτωμα να ακούνε το τραγούδι με μια αναπόφευκτη μελαγχολία στο βλέμα. Μα είναι πρωτοχρονιά ρε γαμώτο! σκέφτηκα. Μου φάνηκε τόσο αταίριαστο που κόντεψα να βάλω τα γέλια, είπα πέντε κουβέντες και έφυγα γιατί ούτως ή αλλως βιαζόμουν. Αν αυτό σήμαινει να ανήκεις στους cool-one-year-olders τότε δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Και εγώ το λάτρευα το τραγούδι, αλλα για μένα εκείνη τη βραδιά, υπήρχαν και άλλα πράγματα στον κόσμο, κεφάτα πράγματα :)

Cocktails και live No Offense για το κορίτσι των γενεθλίων!

Στις 14 είχα τα γενεθλιά μου. Έγινα 27, τα χρόνια περνούν, εγώ μεγαλώνω, με πιάνει μια κάποια θλίψη πλέον η οποία πριν τα 25 δεν με έπιανε εννοείται (και μάλιστα μου φαινόταν παρανοϊκό ως ιδέα να μελαγχολεί οποιοσδήποτε στα γενέθλια του), μπλα μπλα μπλα, οπότε βεβαίως βεβαίως κανονίζω διάφορα ώστε να γιορτάσω τη μέρα που πρωτοβγήκα στον κόσμο και να ξεσαλώσω! Σε αντίθεση με πολλούς που το παίζουν ή είναι αρκετά ταπεινοί ώστε να μην δίνουν τόση σημασία στα γενέθλια τους, εγώ θέλω ξεδιάντροπα να περιστρέφονται όλα γύρω από το γεγονός και να κανονιστεί όλο το πρόγραμμα των ημερών ανάλογα... Και το κατάφερα εννοείται. Δεν θα σας πρήξω όμως πολύ ακόμα με αυτά, απλά με αφορμή την ωρίμανση (!) μου κατά ένα χρονάκι ακόμα, θα σας προτείνω 3 πραγματάκια που έκανα και μου άρεσαν! Ιδού:

1. Το νησί της Πανόρμου - Πέμπτη

Έλα τώρα, ποιος είναι από βόρεια προάστεια ή κέντρο και δεν έχει πάει Πανόρμου? Προσωπικά, ελάχιστα μαγαζιά της περιοχής, μου είναι αρεστά και το χειμώνα. Μόνο το Ποτοπωλείο μάλλον. Πάντα μου άρεσε η φαινομενικά τυχαία οργάνωση του χώρου του και τα τεράστια τραπέζια του που χωρούν 5-6 παρέες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι οι μουσικές ποτ-πουρί επιλογές του, που μου φαίνονταν ανεβαστικές και partyanimale πριν από 5 χρόνια, τώρα μπορεί ακόμα και να με εκνευρίσουν πολύ, καθώς πρώτον το playlist δεν έχει αλλάξει από τότε, και δεύτερον, δεν έχουν ιδιαίτερο ειρμό και έχουν σαπίσει. Η φρεσκάδα έχει κάνει φτερά και ώρες ώρες η μουσική μου θυμίζει φοιτητικό πάρτυ ή νησιώτικο bar στην κακή εκδοχή τους. Δεν είναι ότι μισώ όλα τα τραγούδια που βάζει, αντιθέτως. Αλλά είναι τόσο ότι να'ναι-όλα-τα-party-hits-ανακατεμένα που χάνει το σεβασμό μου! Δεν γίνεται να βάζει Depeche mode και μετά από λίγο Bee Gees και μετά Τρύπες! Χάνουν όλα την αξία τους έτσι, για μένα. Είναι πολύ βασικός ο κανόνας πως για να παραμείνει in ένα στέκι οφείλει να ανανεώνεται, και το Ποτοπωλείο έχει ξεχαστεί αρκετά και εφησυχάσει. Καλώς ή κακώς κάποτε ήταν στην κορυφή, και ακόμα το αγαπάμε πολύ για το κλίμα και το χώρο του, αλλά και για τον κόσμο που μαζεύει, αλλά φοβάμαι ότι αν συνεχίσει έτσι στο τέλος δεν θα το πατάω το πόδι μου με τίποτα!

Το καλοκαίρι είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Τότε λίγο πολύ, όλα τα μαγαζιά στο στενό, γίνονται ένα, και αυτό είναι που κάνει την Πανόρμου νησί! Τότε σχεδόν πάντα κάθομαι στο Alegria ή στο Santa Botella που και τα δύο είναι από παλιά εκεί και τα συμπαθώ πολύ και κάνουν και ωραία σαγκρία. Εύα χωρίς σαγκρία δεν γίνεται. Το Santa Botella έχει και ένα υπέροχο site. Αποφεύγω φανατικά τα σκυλοκλαμπέ bar της απέναντι πλευράς, αν και η μουσικές τους επιλογές μπλέκονται μεταξύ τους αναπόφευκτα, και επειδή και αυτό μου θυμίζει καλοκαίρι και νησί, στην πραγματικότητα το απολαμβάνω! Οι ταράτσες επίσης πρέπει να αναφερθούν, αλλά επειδή ως κρυουλιάρα και fan του στενού, δεν έχω ανέβει στις περισσότερες, ας μας δώσει κάποιος άλλος τα φώτα του! Ακόμα, το Dunkel bar μου φαίνεται καλό, αλλά τα 20 μέτρα που το χωρίζουν από τη βαβούρα, δυστυχώς σε εμένα κάνουν μεγάλη διαφορά και έτσι δεν έχω κάτσει εκεί ποτέ. Κρίμα, γιατί φημολογείται ότι κάνει ωραία cocktails.. Τέλος, να πω ότι η Πανόρμου είναι 5' δρόμο από το σπίτι μου, οπότε νομίζω θα συχνάζω εκεί πάντα.

2. Cocktails στο Tiki - Σάββατο

Στο πατάρι! Την αγαπώ αυτή την ταπετσαρία!

Το κάτω bar

Καλά, το Tiki είναι μια κατηγορία από μόνο του κατά τη γνώμη μου. Έχει και ένα τέλειο site που μου θυμίζει το ένα καφέ στη Στοκχόλμη. Βρίσκεται και αυτό δίπλα από στάση μετρό, αλλά στη στάση Ακρόπολη, και είναι λίγο-πολύ μόνο του σε αυτή την περιοχή. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε να πιάσει, γιατί έχει άλλα τρελά αβαντάζ: hawaiian concept και διακόσμηση, ανάλογη μουσική, και εξαιρετικά cocktails! Και όταν λέω εξαιρετικά, εννοώ τα καλύτερα της Αθήνας απ' όσο ξέρω. Μια τεράστια ποικιλία αρχικά. Ζητάς κατάλογο και σου φέρνουν ένα πολυσέλιδο βιβλιαράκι ολόκληρο, τίγκα στα cocktail, μέσα στο οποίο πραγματικά χάνεσαι και δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Το καλό είναι ότι φυσικά υπάρχει και κατηγοριοποίηση ανάλογα με το βασικό συστατικό, έτσι εγώ τρέχω αμέσως στις σελίδες με το ρούμι! Στην αρχή έχει μια κατηγορία με τα πιο γνωστά, μετά κατηγορίες με vodka, rum, tequila, gin κλπ κλπ. Όσες φορές έχω πάει έχω δοκιμάσει πολλά και διάφορα.

Yellow Bird

Προσωπικά όπως είπα μου αρέσει το ρούμι, σε συνδυασμούς με ανανά, μπανάνα, lime και άλλα, όπως στο Yellow bird, στο οποίο το λευκό και το μάυρο ρούμι συνδυάζονται με μπανάνα, ανανά και ροδάκινο -μιάμ!- ή πορτοκάλι -γιάχ!- ή στο Belladona που συνδυάζονται με cranberry, ανανά και πορτοκάλι. Μία φορά που πήρα το Yellow bird στοTiki, μου φάνηκε όσο πρέπει βαρύ, αλλά τη δεύτερη φορά, κάποια άλλη μέρα, ήταν κάπως πιο ελαφρύ και δυσαρεστήθηκα λίγο, αφού υποτίθεται ότι τα cocktails φτιάχνονται πολύ αυστηρά. Αλλά όπως και να 'χει, άλλο παράπονο δεν είχα ποτε!

Τα ποτήρια που λέγαμε :Ρ

Αποφεύγω τα Daiquiri, όχι επειδή δεν μου αρέσουν, αλλά επειδή τα έχω πιεί στη χώρα προέλευσης τους, την Κούβα, όπου τα παρασκεύαζαν με τις αυθεντικές ντόπιες συνταγές και με γαλά καρύδας κατευθείαν από το φρούτο που το έκοβαν βέβαια μπροστά σου, και η σύγκριση, όσο υπέροχα και αν τα κάνουν τα παιδιά εδώ, θα είναι άδικη. (Παρομοίως για Pina Colada αν και αυτή είναι από το Puerto Rico.) Ήπια και στο El Floridita μάλιστα, το bar που τα καθιέρωσε στον κόσμο και όπου ο Hemingway τα κατέβαζε 5-5, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για άλλο blog post δυστυχώς! Μια και μιλάμε ακόμα για ρούμι, το Mai Tai τους είναι εξαιρετικό επίσης. To Voodoo, με το αγαπημένο μου Malibu, το οποίο σερβίρετε και σε ανάλογο voodoo themed ποτήρι, ήταν ωραίο πλην δεν είχε καμία σχέση με τη συνταγή με γάλα και kahlua που είχα δοκιμάσει κάπου αλλού και την οποία μάλλον προτιμάω. H εκδοχή του Zombie (ίδιο χαριτωμένο ποτήρι με το voodoo) που φτιάχνουν είναι μια χαρά και έχει πολλούς fan.

Strawberry Margarita

H tequila είναι η αχίλλειος πτέρνα μου με την πολύ κακή έννοια, που σημαίνει ότι ενώ πάντα με τα ποτά έχω μια εξαιρετικά φιλική σχέση, εννοώντας ότι ποτέ δεν ανακατεύομαι, όσο και να πιω, και ποτέ δεν έχω hangover με κάθε ειλικρίνια, η tequila μπορεί να με στείλει αδιάβαστη με ένα μόνο σφηνάκι, οπότε και την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι! Παρόλα αυτά δοκίμασα από τις Margaritas του Tiki που πήραν κατά καιρούς φίλοι μου, και ειδικά η Strawberry Margarita τους μου άρεσε πολύ.

Από τα cocktails με champagne δεν έχω δοκιμάσει παρά το Strawberry royal ή Rossini, το οποίο αν και μικρούλικο, ήταν πολύ γευστικό και φινετσάτο. Από τα cocktails με gin, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το πολυαγαπημένο μου Singapore Sling το οποίο επίσης δοκίμασα πρώτη φορά στο εξωτερικό, την 1η φορά που πήγα στο Tokyo, το 2006, στο bar του 45ου ορόφου του Park Hyatt Hotel, όπου σκεπτόμενη ότι θα πλήρωνα ούτως ή άλλως κάνα 20ευρο, ας έδινα 25 για ένα decent cocktail τουλάχιστον. Όχι μόνο decent ήταν, αλλά και πιθανότατα το καλύτερο cocktail που έχω πιει στη ζωή μου... Κάπου εκεί νομίζω, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την χαρά που προσφέρει αυτή η τρομερή αίσθηση ποιότητας και πολυτέλειας ενός καλού cocktail, και τα εκτίμησα πραγματικά όπως λίγα αναλώσιμα πράγματα στον κόσμο.

3. Οι No Offense στο After dark - Κυριακή

Είχα πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν να δω τους No Offense live, αλλά πάντα κάτι τύχαινε, ήμουν στην Πάτρα, ήμουν στο εξωτερικό, κάποιος είχε γενέθλια, κάπου με είχαν καλέσει... Τελικά, την προηγούμενη κυριακή κατάφερα επιτέλους να πάω στο gig τους στο After dark.  Ο Βλάσης, ο frontman του συγκροτήματος είναι προσωπικός μου φίλος, ιδιαίτερα αγαπημένος, και ήθελα πάρα πολύ να δω επιτέλους και αυτή την πλευρά του, που ως τώρα δεν είχα τιμήσει. Το live ξεκίνησε περίπου στις 23.00 όταν το After dark είχε λίγο πολύ γεμίσει. Τα παιδιά παίξανε αρκετές διασκευές, οι οποίες ήταν προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να μην είναι από τραγούδια που αναμασόνται ξανά και ξανά, όπως σε τόσα live από μπάντες που παίζουν covers, αλλά και να είναι αρκετά γνωστά και με ποικιλία. Εμένα προσωπικά οι επιλογές μου φάνηκαν πολύ καλές, και ακόμα καλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε κάποια κομμάτια είχαν καταφέρει να δώσουν το δικό τους χρώμα, κάτι που εγώ θεωρώ το ζητούμενο σε μια διασκευή, όπως το κάνανε π.χ. στο Somebody told me, αλλά και στο opening song από το cult anime που κάποτε βλέπαμε στο Junior's TV, Saber Riders, το οποίο το κάναν ολοκληρωμένο τραγούδι με πολύ γεμάτο ήχο, του δώσαν ζωή κατ' εμέ!

Παναγιώτης, Νικόλας, Βλάσης και Βασίλης. Ο Άγγελος δεν χώρεσε! Η φώτο είναι του Βασίλη Δεμερτζή.

Τα παιδιά παίξαν και πολλά δικά τους κομμάτια τα οποία βρήκα πολύ δυνατά στο σύνολο και τα οποία μπορείτε να ακούσετε στο myspace των No Offense. Στο live ήταν σαφέστατα καλύτερα, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τέτοιες μπάντες, αλλά και γενικότερα. Για αυτό άλλωστε αξίζει να τρέχουμε σε live όλη την ώρα, έτσι δεν είναι? Anyway, πίσω στα τραγούδια, θα έλεγα ότι ξεχώρισα το παιχνιδιάρικο Fresh start και το μελωδικό Everything is a race [που ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια ξεκαθάρισα ότι εννοεί race όπως racing, και όχι φυλή..] περισσότερο. Κάτι ακόμα που θέλω να αναφέρω σχετικά με το live, είναι ότι οι No Offense είναι και καλοί διασκεδαστές. Κάνουν χαβαλέ μεταξύ τους, προσπαθούν όλοι να είναι σε επαφή με τον κόσμο και δεν αφήνουν όλο το επικοινωνιακό προφίλ τους πάνω στον τραγουδιστή, και βέβαια ο Βλάσης εμπλουτίζει το πρόγραμμα -χαχα!- με την πασίγνωστη στους κοντινούς του ανθρώπους συνήθεια για καλά εώς φριχτά ανέκδοτα!! Η αλήθεια είναι ότι προς στιγμήν σκέφτηκα "κάνε θέε μου να μην πει κανένα τρισάθλιο και αρχίσουν να του πετάνε ντομάτες" αλλά όχι! Ο φίλος μου είχε κρατήσει τα καλύτερα για αυτή την περίσταση ;) [εκτός από αυτό το κρύο για τις γυναίκες βέβαια, παλιοφαλλοκρατικό γουρούνι, που τα κάνεις όλα ίσωμα!][χεχε!]

Ας σοβαρευτώ όμως, είμαι κάθετη στο ότι όσο καλό και αν είναι ένα συγκρότημα και όσο καλό ήχο και αν έχει, πραγματικά δεν πιάνει μία αν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, να τον ξεσηκώσει αλλά και να τον κάνει να γελάσει, να τραγουδήσει και να συμμετέχει τέλος πάντων με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα ασυγκίνητο κοινό είναι σαν ταφόπλακα για ένα live, και οι No Offense φάνηκε ότι το ξέρουν αυτό καλά και αφού περνάνε καλά και οι ίδιοι, το περνάνε και στον κόσμο. Εγώ προσωπικά, αρχικά λίγο μαγκωμένη και ίσως προκατειλημμένη όπως είμαι πάντα όταν πάω να παρακολουθήσω κάτι στο οποίο συμμετέχει κάποιος φίλος, λύθηκα γρήγορα, πέρασα πάρα πολύ καλά και τελικά εντυπωσιάστηκα όχι μόνο σε σχέση με τις προσδοκίες μου, αλλά και συγκρίνωντας με άλλα live ελληνικών ερασιτεχνικών bands που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς. Είναι δεμένοι και ευχαριστημένοι, και αυτό περνάει σαν εικόνα και σε όσους παρακολουθούν.

Άγγελος (κιθάρα), Βλάσης (φωνή), Παναγιώτης (κιθάρα), Βασίλης (drums) και Νικόλας (μπάσο).

Άλλα highlights: Τα γερμανικά του Βλάση απέδωσαν όπως το περίμενα στο Ich will και πέταξα απ'τη χαρά μου που παίξανε Rammstein. Τα oldies Daddy cool και Rebel yell τα ανακάτεψαν όμορφα με Muse και Breaking Benjamin. Όταν ο Βλάσης μου αφιέρωσε τυχαία το Paranoid των Garbage έμεινα μαλάκας γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να ξέρει ότι όταν πήγαινα γυμνάσιο, το Version 2.0 ήταν ένα από τα cd που είχα κυριολεκτικά λιώσει! Τέλος, θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω πολύ τον Βλάση αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν την φαεινή να παίξουν το Happy Birthday για εμένα και ένα άλλο παιδί, που είχαμε τα γενέθλια μας!! Εννοείται ότι αυτό είναι κάτι που δεν το έχει κάνει κανείς άλλος για μένα :D Ευχαριστώ πολύ παιδιά!

Btw, εδώ εχω και το playlist από εκείνο το βράδυ στο After dark, αλλά μάλλον λίγο ανακατεμένο, όπως μου το έστειλε ο Βλάσης :Ρ

Bon Jovi - It's my life
Rammstein - Ich will
Jimmy eat world - Pain
Killers - Somebody told me
Breaking Benjamin - Diary of Jane
3 doors down - When I'm gone
Korn/Cameo - Word up
Alien Ant Farm - Smooth Criminal
Blur - Song 2
Garbage - I think I'm paranoid
EMF - Unbelievable
Drowning Pool/Billy Idol - Rebel Yell
Muse - Time is Running out
Tracelords/Boney M - Daddy cool
Saber Rider full version

και τα τραγούδια των ίδιων:
Incubating dreams
One step forward
Everything is a race
Fresh start
Extraordinary people

Καλή συνέχεια και πολλά ακόμα live εύχομαι!